Πέμπτη 24 Ιουνίου 2021 στις 19.00
Πολιτικό Καφενείο
Την Πέμπτη 24/6/21 στις 19:00 σας καλούμε έξω από τη λέσχη της
ΝΕΕΜΠ (Κοκκινοπούλου 6Α) για ένα πολιτικό καφενείο με θέμα:
"Η συρρίκνωση του δημόσιου πανεπιστημίου και του δημόσιου χώρου πάνε πακέτο"
Οι κλειδωμένες πόρτες του ΕΜΠ
...ένα αστυνομικό θρίλερ που ενώνει 5 δρόμους - Στουρνάρη, Τοσίτσα, Κατεχάκη, Ηρ. Πολυτεχνείου και Κοκκινοπούλου. 5 κεντρικές πύλες που πρέπει να μένουν κλειστές. Υπ. Προ.Πο., Πρυτανεία, εργολαβίες και γραμματείες εστιών κυνηγάνε ιθαγενείς σε μία ασύμμετρη και διαρκή μάχη που δεν έχει ακόμα κριθεί!
Εδώ δεν είναι σινεμά!
Ευτυχώς ή δυστυχώς η πραγματικότητα απέχει από τα ολοκληρωμένα σενάρια και τους έτοιμους διαλόγους. Η μάχη που μαίνεται για το δημόσιο πανεπιστήμιο και τον δημόσιο χώρο έχει άγνωστο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν δεν πρωταγωνιστήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο έχουμε ήδη χάσει.
Κλειδωμένες πύλες, απαγορεύσεις πολιτικών και μη διαδικασιών και εκδηλώσεων, συλλήψεις και εκβιασμοί είναι κάποια από τα δυνατά χαρτιά που χρησιμοποιεί τον τελευταίο καιρό το ελληνικό κράτος σε όλη την επικράτεια. Έτσι και στο ΕΜΠ, σε οργανική σχέση με τις πρυτανικές αρχές, το ελληνικό κράτος λειτουργεί σαν μία κανονική μαφία που σέβεται τη δύναμη και τον εαυτό της. Εκκενώνει καταλήψεις, επιτίθεται σε αγωνιζόμενους και στις δομές τους, πιέζει και εκβιάζει εστιακές με εκκενώσεις δωματίων, φτιάχνει απαγορευμένες ζώνες στον δημόσιο χώρο και προφανώς νομοθετεί εκ νέου ενδυναμώνοντας το νομικό της οπλοστάσιο απέναντι στις ανάγκες και τα συμφέροντα των πιο αδύναμων.
Στις εστίες ΕΜΠ ο έλεγχος και το face control δεν είναι καινούρια πράγματα. Ανέκαθεν οι εργολαβίες φύλαξης - κατ' εντολήν της κάθε διοίκησης - ερχόντουσαν σαν σώμα σωτηρίας από την "παραβατικότητα" των ιδρυμάτων. Το γιατί βέβαια τα πανεπιστήμια ήταν "κέντρα ανομίας", όπως λέει η εξουσία, δεν αναλύεται ποτέ. Δεν αναλύεται ποτέ η γενικευμένη φτωχοποίηση που επιβάλλεται στην κοινωνία, δεν αναφέρεται ποτέ η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και οι πολλές φορές αναγκαστική ερημοποίηση των χώρων. Δεν αναφέρεται ποτέ πως μαζί με την "ασφάλεια", που όλο διατυμπανίζουν, έρχεται πάντα και ο κοινωνικός έλεγχος και η πειθάρχηση των φοιτητριών και των εστιακών. Τον τελευταίο καιρό με την πάντα επίκαιρη και ταιριαστή πρόφαση της πανδημίας η πρόσβαση στους χώρους του ΕΜΠ έχει γίνει δυσκολότερη από κάθε άπόψη. Από τα lock out των μπάτσων στις 17 του Νοέμβρη μέχρι τα κάγκελα στις ζούλες της περίφραξης που βοηθούσαν τη γειτονιά να απολαύσει λίγο πράσινο. Από τις απαγορεύσεις πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων μέχρι τις κλειδωμένες πόρτες και τα face control στις εστίες μας το μήνυμα δεν είναι και τόσο ακατανόητο από μεριάς μας. Όπως κλειδώνονταν οι παιδικές χαρές και τα πάρκα τόσους μήνες στην καραντίνα, όπως επιτρεπόταν ο συνωστισμός στο μετρό αλλά όχι η πρόσβαση στον Υμηττό και στα λιμανάκια, έτσι κι εδώ, το κράτος επιδιώκει την συρρίκνωση του δημόσιου χώρου με λουκέτα και μπάτσους, την κοινωνική του απονέκρωση με απέραντη καραντίνα και τηλεκπαίδευση και προφανώς την εμπορευματική του κμετάλλευση προς όφελος των αφεντικών.
Οι εστίες είναι (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι) κομμάτι των γειτονιών με τις οποίες συνορεύει. Από τις πανεπιστημιακές αρχές καθώς κι απ' την πλειοψηφία των εκλεγμένων γραφειοκρατικών παρατάξεων οι εστίες αντιμετωπίζονται ως φυτώρια (φοιτητώρια), δηλαδή χώροι μαντρωμένοι κοινωνικά και φυσικά από τον κοινωνικό ιστό. Αμφότεροι από την πλευρά τους και οι δύο συνυπογράφουν στην αντίληψη πως στο ΕΜΠ έχουμε έρθει για να σπουδάσουμε. Πως οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτό το σκοπό πρέπει να υποβιβάζεται σε δευτερεύουσα και αποκρουστική μέχρι και ποινικά κολάσιμη. Πως οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, όπως δεν μπορούν να έχουν λόγο για το περιεχόμενο, τον τρόπο κι εν τέλει τον ίδιο το σκοπό των σπουδών τους, έτσι δεν μπορούν να έχουν λόγο ούτε και για το χώρο στον οποίο ζουν. Εδραιώνεται δηλαδή όλο και περισσότερο μια συνθήκη, όπου οι χώροι των πανεπιστημίων και των εστιών, όχι μόνο αποκόβονται από τις γειτονιές και την κοινωνική ζωή που αυτές έχουν, αλλά με τα εντεινόμενα φαινόμενα των ελέγχων εισόδου-εξόδου, της γενικευμένης αστυνόμευσης-επιτήρησης, και της καταστολής-παρεμπόδισης δραστηριοτήτων που ξεφεύγουν από τη στείρα ακαδημαϊκή λειτουργία, χάνουν και κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να θυμίσει συστατικό μιας ζωντανής κοινότητας ανθρώπων. Μιας κοινότητας που διαμορφώνει κι αξιοποιεί τους χώρους της με βάση τις δικές της ιδιαιτερότητες, ανάγκες κι επιθυμίες.
Ήρθε η ώρα επιτέλους, να πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση απέναντι σε όλη αυτήν την κατάσταση. Όσο βλέπουμε τους χώρους μας να μοιάζουν με γραφεία επιχειρήσεων, όπου οι άνθρωποι μαζεύονται, εργάζονται κι αλληλεπιδρούν απλά για την εξυπηρέτηση ενός και μόνο σκοπού - την παραγωγή και το κέρδος, τόσο εμείς θα πρέπει να οικειοποιούμαστε τους χώρους μας με κατεύθυνση την απελευθέρωση τους και χρήση ανάλογη των αναγκών μας. Η πραγματική ασφάλεια μας προκύπτει μέσα από τους συλλογικούς αγώνες, μέσα από την κοινή ζωή των οικοτρόφων. Η ασφάλεια που έχουμε ανάγκη να νιώθουμε στις ζωές μας δεν έχει καμία σχέση με μπάτσους, security και κάμερες, αλλά είναι ένα κεκτημένο που προκύπτει από την ζωή που παίρνουμε στα χέρια μας, προκύπτει από τα ρίσκα και την οργάνωση που καλούμαστε να πάρουμε εφόσον δεν θέλουμε να ζήσουμε ζωές μισές και δανεικές, προκύπτει από την αντίσταση στον κόσμο της εξουσίας και της εκμετάλλευσης.
Ούτε στο ΕΜΠ ούτε πουθενά - τους χώρους μας δεν θα χαρίσουμε σε μπάτσους κι αφεντικά
Η ελεύθερη πρόσβαση στους δημόσιους χώρους είναι κοινωνικός πλούτος - Να τον υπερασπιστούμε συλλογικά και μαχητικά
Τον λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς και όχι οι πρυτάνεις τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς
Ο νόμος Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη να μείνει στα χαρτιά
Καμία πόρτα κλειδωμένη - κανένα face control στις εστίες και στις σχολές
Πολύσπορο ★ Αυτόνομο σχήμα εστιών ΕΜΠ
πηγή : https://www.facebook.com/autonomopolysporo/po…
πηγή : email που λάβαμε στις 18 Ιουνίου 15h