Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017 στις 14.00
Συγκέντρωση στα Mikel
Νεκρός ντελιβεράς στα Mikel:
δεν ήταν η κακιά στιγμή… είναι η εγκληματική στάση των αφεντικών
Την Κυριακή 12 Μαρτίου πέθανε σε νοσοκομείο της Αθήνας ο 22χρονος Μέμο, ντελιβεράς στα γνωστά καφέ-κάτεργα Mikel. Ο Μέμο είχε τραυματιστεί εν ώρα εργασίας στις αρχές του μήνα.
Τα Mikel δεν είναι μια τυχαία αλυσίδα καταστημάτων. Τα εκατομμύρια που βάζουν στην τσέπη οι ιδιοκτήτες τους δεν οφείλονται μόνο στο ότι ο κόσμος πίνει πολύ καφέ… τα κλέβουν από το ξεζούμισμα των εργαζομένων: ατομικές συμβάσεις, προσωρινή απασχόληση, σπασμένα ωράρια, ελλιπής ασφάλιση, μεροκάματα φτώχειας, ολιγόλεπτα διαλείμματα, εντατικοποιημένη εργασία, εργαζόμενοι για όλες τις δουλειές.
Σαν να μην αρκούν όλα τα παραπάνω, για να εργαστείς στα Mikel υπογράφεις ιδιωτικό συμφωνητικό με το οποίο δεσμεύεσαι ότι για 1 χρόνο αφού απολυθείς ή διακόψεις την εργασία σου, δεν θα δουλέψεις σε επιχείρηση επισιτισμού, ενώ αν παραβιάσεις τον συγκεκριμένο όρο η εταιρεία έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει αποζημίωση μέχρι και 10 χιλιάδες ευρώ. Ταυτόχρονα, δεσμεύεσαι ότι δεν θα ενεργήσεις «ανταγωνιστικά» προς την εταιρεία, χωρίς να προσδιορίζεται το είδος της ενέργειας αυτής, ενώ δεν προσλαμβάνεσαι καν αν συγγενικό σου πρόσωπο α' βαθμού δουλεύει στον ίδιο κλάδο. Φυσικά, όποιος εργαζόμενος τολμήσει να «διαπραγματευθεί» για τις παραπάνω συνθήκες εργασιακής ομηρίας απολύεται, όπως συνέβη με εργαζόμενη των Mikel στην Θεσσαλονίκη.
Ο θάνατος του Μέμο δεν ήταν απλά ένα ατύχημα. Τα κακοσυντηρημένα μηχανάκια, η πίεση να βγει γρήγορα η δουλειά υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και η απουσία μέτρων ασφαλείας, γλιτώνουν τα αφεντικά από πολλά χιλιάρικα ετησίως. Και γιατί να τα πληρώσουν αφού δεν τους υποχρεώνει κανείς; Ίσα-ίσα που τους λένε και μπράβο γιατί «δίνουν δουλειά» στον κόσμο…
Οι νεκροί ντελιβεράδες λοιπόν και οι τραυματισμένοι εργαζόμενοι, είναι κομμάτι της κερδοφορίας των αφεντικών. Εκτός κι αν κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε ότι η αύξηση των ατυχημάτων στον κλάδο της εστίασης κατά 101,8% από το 2012 μέχρι το 2014 (στοιχεία ΣΕΠΕ), οφείλεται στο ότι μέσα στην κρίση, μπήκαν μαζικά στον κλάδο πάρα πολλοί «απρόσεχτοι» και «άτυχοι» εργαζόμενοι…
Μην ξεχνάμε τον νεκρό διανομέα της Speedex τον Φλεβάρη στην Αθήνα, τον θάνατο 50χρονου εργάτη στο εργοτάξιο του ΜΕΤΡΟ στη Θεσσαλονίκη στις 13 του μήνα, την νεκρή εργαζόμενη στα Everest της Βικτώριας τον Δεκέμβρη και τον ακρωτηριασμό ντελιβερά στα Χανιά τον Μάιο του 2016.
Ο Μέμο είναι δικός μας νεκρός.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, οι επισφαλείς εργαζόμενοι-ανέργοι που χτυπάμε 10ωρα για 300-400 ευρώ τον μήνα· που δεχόμαστε καθημερινά τις προσβολές και τις απειλές του αφεντικού. Εμείς, που προσληφθήκαμε για ντελιβεράδες, πωλητές-τριες, καθαρίστριες, σερβιτόροι-ες κι έχουμε καταντήσει να τα κάνουμε όλα σε 2 και 3 πόστα, για να γλιτώνει λεφτά η εργοδοσία.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, οι άφραγκοι που μένουμε ακόμα με τους δικούς μας γιατί το νοίκι δεν βγαίνει ούτε για πλάκα, αλλά κι εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που δουλεύουμε όλη μέρα και δεν μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες των παιδιών μας.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, οι «τρελαμένοι» που παθαίνουμε κρίσεις πανικού και αγχωτικές διαταραχές γιατί δεν βλέπουμε κανένα μέλλον. Που το βουλώνουμε επειδή έχουμε ανάγκη τη δουλειά, κι όταν δεν το βουλώνουμε μας περιμένει η ανεργία.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, οι εργαζόμενες που δουλεύουμε ανάμεσα σε «ατάκες» και βλέμματα, σιχαμένα όσο και αυτοί που τα ρίχνουν˙ που βιώνουμε καθημερινά τη σεξιστική χυδαιότητα των εργοδοτών και των πελατών, κι ευχόμαστε κάθε μέρα να μπορούσαμε να σπάσουμε τα μούτρα και των δύο, αλλά έχουμε ανάγκη τη δουλειά.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, που εξοργιζόμαστε με τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, τους χρυσαυγίτες, που αντί για ταξικό μίσος απέναντι στα αφεντικά, έχουν μίσος φυλετικό απέναντι σε συναδέλφους μετανάστες εργάτες επειδή δεν τους αρέσει η μούρη τους και δεν καταλαβαίνουν ότι το αφεντικό μας εκμεταλλεύεται και τους δύο.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, που πρέπει να οργανωθούμε συλλογικά για να τους πάρει ο διάολος όλους: και τα αφεντικά και τους φασίστες και τους εργατοπατέρες. Να οργανωθούμε σε εργατικές συνελεύσεις και σωματεία βάσης, να σπάσουμε τη σιωπή, να διεκδικήσουμε το δίκιο και την αξιοπρέπειά μας συλλογικά· μέσα στους χώρους δουλειάς αλλά και στον δρόμο.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, που κουβαλάμε στα χέρια μας έναν άλλο κόσμο· τον κόσμο της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους για να τον κατακτήσουμε.
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
ΣΕ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ
Εργαζόμενοι/ες - άνεργοι/ες
από τον αναρχικό χώρο του Ηρακλείου