Τρίτη 22 Αυγούστου 2017 στις 21.30
Θερινή προβολή ενάντια στην εγκατάλειψη του Φοίνικα: The Shawshank redemption
Πρόγραμμα αυτοοργανωμένων προβολών στον Φοίνικα (Αύγουστος)
Κάθε Τρίτη του Αυγούστου, έναρξη στις 21:30
1/8: Reservoir dogs [Quentin Tarantino, 1992]
8/8: Дурак [Ю́рий Бы́ков, 2014]
22/8: The Shawshank redemption [Frank Darabont, 1994]
29/8: In Bruges [Martin McDonagh, 2008]
2ος κύκλος αυτοοργανωμένων θερινών προβολών στο θέατρο «Φοίνικας»
Τον Αύγουστο του 2016 ξεκίνησε μια προσπάθεια επανοικειοποίησης του θεάτρου «Φοίνικας». Κάθε εβδομάδα ο -πάλαι ποτέ ένδοξος, νυν εμφανώς εγκαταλελειμμένος- περιβάλλων χώρος του θεάτρου αποκτούσε ξανά ζωή, γέμιζε και πάλι κόσμο, μετατρεπόταν ξανά σε ιδανικός υπαίθριο τόπο όπου προβάλλονταν ταινίες. Οι προβολές συνεχίζονται και φέτος και φιλοδοξούν να αφήσουν σαν παρακαταθήκη την απόδειξη ότι, αντί να περιμένουμε δημάρχους, μεγαλοεργαλάβους, «ευσυνείδητους ευκατάστατους ιδιώτες» και άλλους σωτήρες, υπάρχουν πράγματα που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να κάνουμε για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας για ψυχαγωγία και επικοινωνία.
Κάτι που μας έκανε μεγάλη εντύπωση πέρσι και δεν έχει αλλάξει φέτος: το κράτος και οι τοπικές αρχές δεν έχουν απλώς εγκαταλείψει το Φοίνικα, αλλά ουσιαστικά τον έχουν βλάψει περισσότερο από ό,τι η δράση του χρόνου, κατεδαφίζοντας τοίχους και γκρεμίζοντας σοβάδες και πατώματα και αφήνοντας τα απομεινάρια εκτεθειμένα στο έλεος των καιρικών φαινομένων. Νομίζαμε ότι τουλάχιστον πρόθεσή τους ήταν ο χώρος να επισκευαστεί και όχι να ισοπεδωθεί.
Γιατί θερινές κινηματογραφικές προβολές; Γιατί διακρίνουμε τον κινηματογράφο, ακόμα και μέσα στο διαμεσολαβημένο πλαίσιο της βιομηχανίας της τέχνης, ως μια καίρια αφορμή για σκέψη, για αμφισβήτηση, για την ανακάλυψη κάποιου καινούργιου νοήματος, ιδέας ή προοπτικής. Γιατί και εμείς οι ίδιοι νοσταλγούμε το θερινό σινεμά που κάποτε ήταν μέρος της καθημερινότητας της τοπικής κοινωνίας.
Γιατί στον Φοίνικα; Αφενός γιατί θέλουμε να αναδείξουμε το θέμα της εγκατάλειψης του κτιρίου από το κράτος και της διάλυσής του από τα συνεργεία των εργολάβων. Αφετέρου γιατί επιλέγουμε να μη μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα, όσο ο εκάστοτε τοπικός θεσμικός συρφετός επιδίδεται είτε σε ασκήσεις μεγαλοστομίας και καθησυχασμού, διαβεβαιώνοντας πως η αποκατάσταση του ιστορικού κτιρίου δεν θα αργήσει, είτε σε ασκήσεις «διοικητικού ρεαλισμού», υπενθυμίζοντας πως σε «καιρούς κρίσης» λεφτά υπάρχουν για μπάτσους με ποδήλατα, όχι για πολιτισμό και θέατρο.
Γιατί ανοιχτά, ελεύθερα και αυτοοργανωμένα; Γιατί αντιλαμβανόμαστε αυτή την απόπειρα επαναλειτουργίας του Φοίνικα τόσο ως τόπο συνεύρεσης ανθρώπων που αισθάνονται την ανάγκη να έρθουν κοντά, να κουβεντιάσουν, να ψυχαγωγηθούν, όσο και ως τρόπο πραγμάτωσης αυτής της συλλογικής ανάγκης. Μακριά από οποιουδήποτε είδους θεσμική συνδιαλλαγή, μακριά από οποιουδήποτε είδους εθνικό, έμφυλο ή οικονομικό αποκλεισμό, μακριά από τη λογική μιας αδηφάγου και αποπολιτικοποιημένης κατανάλωσης εικόνων. Ενάντια στην επιβολή της ερήμωσης του δημόσιου χώρου, λοιπόν, ικανοποιούμε οι ίδιοι και οι ίδιες τις ανάγκες μας.