Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018 στις 17.00
Δημόσια συζήτηση & γιορτή του Εργαστηρίου Μαύρου Φεμινισμού
ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ
Δημόσια συζήτηση
Από το Εργαστήριο Μαύρου Φεμινισμού
της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής
Κυριακή 4 Νοεμβρίου, 5μμ
Στο AMOQA
(Athens Museum of Queer Arts)
- 3 γυναίκες πρόσφυγες δολοφονούνται στα σύνορα στον Εύρο
- Μια γυναίκα πρόσφυγας και το παιδί της, από την Αιθιοπία, απελάσσονται από την Ελβετία στην Αθήνα.
- Ο Ζακ Κωστόπουλος λιντσάρεται και δολοφονείται καταμεσήμερο
δίπλα στην πλατεία Ομονοίας.
- Ένας άστεγος πρόσφυγας/μετανάστης από το ιράκ μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στο σταθμό ΗΣΑΠ Καλλιθέας στο σημείο που κοιμόταν
- Βιασμοί σε εβδομαδιαία βάση σε κέντρα κράτησης και στρατόπεδα προσφύγων στα νησιά, με επιζώντες ακόμη και 5 ετών.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα βάναυσα και βίαια γεγονότα
του τελευταίου μήνα.
Εμείς, ως Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής, καλούμε δημόσια συζήτηση την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018, στις 5 μ.μ. στο AMOQA για να συζητήσουμε τις βιαιότητες που αντιμετωπίζουμε στις κοινότητές μας και να συζητήσουμε την ανάγκη οργάνωσης και παρέμβασης, τους τρόπους συλλογικής δράσης.
Αυτό το μήνα, Οκτώβρη 2018, διοργανώσαμε ένα εργαστήριο μαύρου φεμινισμού που κατέστησε εμφανές και σαφές ότι όλες, όλοι, όλα μας βιώνουμε ακραίες βιαιότητες στην καθημερινή μας ζωή, και σε πολλά επίπεδα: βιώνουμε θεσμική, κρατική και καθημερινή βία με βάση το φύλο, τη φυλή, τη σεξουαλικότητα, την τάξη, την ηλικία, τη γλώσσα και τη σωματική μας κατάσταση. Αυτές οι βιαιότητες λαμβάνουν χώρα σε σπίτια, σε χώρους εργασίας, σε συνελεύσεις, σε οργανώσεις και σε κινηματικούς χώρους, μεταξύ φίλων και συνεργατών/συνεργατριών, στους δρόμους, στις πλατείες, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα ΜΜΕ, σε γραφεία δημόσιας υπηρεσίας, στα δικαστήρια, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, και η λίστα συνεχίζει.
Μια πληγή σε ένα από εμάς, είναι πληγή για όλες, όλους, όλα μας. Οι αγώνες μας συνδέονται και ενισχύονται μόνο όταν και αν το καταλάβουμε αυτό, και ενώσουμε τις δράσεις μας και τον ακτιβισμό μας.
Συχνά ακούμε τις λέξεις "αντι-σεξισμό" ή "αντιρατσισμό" σε συνελεύσεις, δημόσιες δράσεις και πολιτικούς/κινηματικούς χώρους. Αλλά τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις σε καθ' ένα από εμάς όταν φεύγουμε από τη συνέλευση; Τι σημαίνουν για εμάς μέσα στη συνέλευση ή μέσα στην πορεία; Πώς γίνεται σε τόσες πολλές "αντιρατσιστικές" ομάδες στην Αθήνα να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος μη λευκός-ή; Και ακόμη σε μεικτές ομάδες (όπου συνυπάρχουμε άνθρωποι με ή και χωρίς χαρτιά, με ή χωρίς ελληνική ιθαγένεια), τι ρόλους παίζουμε εμείς οι μετανάστριες/μετανάστες/πρόσφυγες; Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές "αντι-σεξιστικές" συνελεύσεις που δεν μπορούν να ανιχνεύσουν τις μισογυνιστικές επιθέσεις στις γυναίκες, σε άτομα non-binary και το ΛΟΑΤΚΙ+; Τι σημαίνει "αλληλεγγύη" όταν δεν ζούμε και εργαζόμαστε μαζί; Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε εάν δεν αρχίσουμε να συζητάμε πάνω στα ερωτήματα αυτά και άλλα που χρειάζεται ακόμη να ρωτήσουμε.
Ο χώρος (φυσικός και ψηφιακός) και η πολιτική διάσταση του χώρου είναι ένα ακόμη σημαντικό θέμα για συζήτηση και βασικής σημασίας για αυτοοργανωμένες ομάδες μεταναστριών/ μεταναστών/ προσφύγων. Μετά από σχεδόν 14 χρόνια οργάνωσης (το 2005 ξεκινήσαμε), εμείς, η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής, είμαστε χωρίς χώρο. Χάσαμε το χώρο που είχαμε εδώ και πολλά χρόνια, και για σχεδόν 3 χρόνια είμαστε μια οργάνωση και ομάδα άστεγη. Στις προσπάθειές μας να βρούμε χώρο από το Δήμο υπήρξε αδιαφορία. Τι σημαίνει το 2018, σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία των ΜΚΟ, ότι οργανώσεις μεταναστών - και ειδικά μετανστριών γυναικών - να είναι χωρίς χώρο;
Αυτή τη στιγμή, το AMOQA επίσης αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χώρο όπου στεγάζεται εδώ και 3 χρόνια επειδή το κτήριο πωλήθηκε σε επενδυτική εταιρεία. Αναγκάζεται να φύγει από το χώρο στις 15 Νοεμβρίου 2018. Η απώλεια χώρου όταν είμαστε κοινότητες που σπρώχνονται στα περιθώρια δεν είναι απλό θέμα.
Είμαστε εκτοπισμένες στην πόλη μας, αλλά όχι για πολύ.
Η γλώσσα είναι ένας ακόμη χώρος βίας. Ως μετανάστριες / μετανάστες / πρόσφυγες αντιμετωπίζουμε βία μέσω της γλώσσας όταν δεν έχουμε μεταφράσεις στις γλώσσες μας σε δημόσιες υπηρεσίες. Συχνά στις δημόσιες υπηρεσίες μας μιλούν πολύ γρήγορα, σε σύνθετη γλώσσα όχι στη μητρική μας. Συχνά μας αναγκάζουν να υπογράφουμε έγγραφα που δεν καταλαβαίνουμε χωρίς να είναι μεταφρασμένα στις γλώσσες μας, πράγμα που είναι παράνομο. Τα στοιχεία μας συχνά γράφονται λανθασμένα σε επίσημα έγγραφα και μας λένε ότι είναι "δικό μας λάθος/πρόβλημα/φταίξιμο", και ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διόρθωσης, πράγμα που προκαλεί πολλά προβλήματα και αόρατη βία. Τα γραφεία μετανάστευσης δεν λειτουργούν σωστά και είμαστε εμείς που πληρώνουμε το τίμημα για τις πολιτικές ελλείψεις και αποτυχίες. Και αν μιλήσουμε για τα παραπάνω, μας λένε "αν δεν σας αρέσει γυρίστε πίσω στις χώρες σας".
Ακόμα και η χρήση των λέξεων "μετανάστης-στρια" και "πρόσφυγας" φέρνουν μια βία στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται για να μας απομονώσουν και να μας χωρίσουν σε ιεραρχίες ζωών, «άξιων» και «μη άξιων», ζωές που αξίζουν "περισσότερο" ή "λιγότερο".
Όπως λέει ένα παλιό σύνθημα "Τίποτα για μας, χωρίς μας είναι υπέρ εμάς". Όταν γίνονται πολιτικές και νομοθεσίες πάνω στη μετανάστευση, εμείς πρέπει να είμαστε εκείνες-οι που το κάνουν. Οι οργανώσεις μας πρέπει να είναι εκείνες που δημιουργούν τις πολιτικές που βελτιώνουν τς συνθήκες για τις κοινότητές μας. Σε άλλες χώρες, οι μετανάστες και μετανάστριες είναι που κάνουν πολιτικές σχετικά με τη ζωή τους, τις ζωές μας. Σε άλλες χώρες οργανώσεις όπως η δική μας υποχρεούνται από το νόμο να έχουν γραφεία που προσφέρονται από το κράτος.
Τέλος, αλλά βασικής σημασίας: Πως είναι δυνατόν άνθρωποι που ζουμε στην Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια ακόμη να μην έχουμε την ελληνική υπηκοότητα; Πολλοί άνθρωποι που λένε ότι "βοηθούν τους μετανάστες/μετανάστριες/πρόσφυγες" στην πραγματικότητα μας σκοτώνουν.
Ας συγκεντρωθούμε για να μην μείνουμε άλλο στη σιωπή. Δεν θα σωπάσουμε τις πραγματικότητες βίας που βιώνουμε. Όπως έγραψαμε η Audre Lorde, ας "μεταμορφώσουμε τη σιωπή κάνοντάς την γλώσσα και δράση", και μέσα από τους αγώνες μας ας γιορτάζουμε όλα αυτά που μας συνδέουν και μας φέρνουν μαζί. Ας γιορτάσουμε το σπάσιμο της σιωπής μας.
Αφιερώνουμε αυτό την δράση μας αυτή στη μνήμη του φίλου μας του Ζακ Κοστόπουλου, στο Ζακ και τη Ζάκι. Για εκείνον και τόσους, τόσες, τόσα άλλα που δρούμε για μία κοινωνία δικαιοσύνης, για μια κοινωνία που μας χωρά. No peace without justice. Χωρίς δικαιοσύνη δεν θα έχουμε ειρήνη.
- Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής
Αναλυτικό Πρόγραμμα:
5μμ - Δημόσια Συζήτηση
7.30-11μμ - Γιορτή / Πάρτυ με αφρικανική μουσική, χορό και potluck
Η συζήτηση θα ξεκινήσει με σύντομες αφηγήσεις από μέλη της οργάνωσής μας και φίλες που ζουν στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Θα μιλήσουν μαζί μας φίλες μας από το Justice for Zak/Zackie, από το AMOQA και από το Hand in Hand against Racism (Βέλγιο).
Θα γίνουν επίσης αναγνώσεις από αποσπάσματα κειμένων που διαβάζουμε στο εργαστήριο μαύρου φεμινισμού, κείμενα τα εξής βιβλία και εκδόσεις: «Sister Outsider» της Audre Lorde, το περιοδικό visAvis, Press Press, "Ζωή χωρίς εμένα" της Σούλα Μαρινούδη κ.ά.
Σας προσκαλούμε όλες, όλους και όλα να συμμετάσχετε στη συζήτηση, να ακούσουμε η μία την άλλη, και να σπάσουμε τη σιωπή σας μαζί μας.
Μετά τη συζήτηση θα έχουμε αφρικανική μουσική και χορό, καθώς και ένα potluck με φαγητό. Καλούμε όποι@ μπορούν να φέρουμε κάτι να μοιραστούμε, π.χ. μια αγαπημένη συνταγή.
Η συζήτηση θα διεξαχθεί στα ελληνικά και στα αγγλικά. Αν έχετε άλλες ανάγκες μετάφρασης επικοινωνήστε μαζί μας africanwomengreece@gmail.com.
Θα έχουμε ένα κουτί αλληλεγγύης για το νέο μας χώρο..
Ο χώρος και η τουαλέτα της ΑΜΟΚΑ είναι προσβάσιμα.
ΑΜΟQA
Εριγόνης 3 (παράλληλη της Πειραιώς)
Κοντινότερο μετρό: Σταθμό Κεραμεικός
*****************************************************************
BREAKING OUR SILENCES
Public discussion & Closing Party
of the
United African Women Organizaton's (UAWO)
1st Black Feminist Skillsharing Workshop
Sunday November 4th 2018, 5pm
At AMOQA
(Athens Museums of Queer Arts)
- 3 refugee women, a mother with two daughters, murdered at the Evros border between Greece and Turkey.
- A refugee woman from Ethiopia and her child deported from Switzerland to Athens.
- Zak Kostopoulos lynched, murdered, in broad daylight next to Omonoia Square.
- A homeless man, migrant/refugee, from Iraq stabbed to death at Kallithea train station, where he had taken shelter.
- Reports of weekly rapes in detention centers and refugee camps on the islands, with survivors as young as 5 years old.
These are only some of the brutal events that came into the public domain last month, September 2018.
We, the United African Women Organization, call for a public discussion Sunday November 4th 2018, 5pm at AMOQA to discuss current brutalities we are facing in our communities and to discuss the need and possible ways of collective action, organizing, and intervention.
This month we have been running a workshop, which has made obvious and clear that we all experiences extreme violence in our everyday lives, on many levels. Institutional, governmental and everyday violence: based on our gender, race, sexualities, class, age, appearance, speech, physical condition. These violences take place at work places, home places, assemblies and collectives, between friends and partners, on the streets, in public squares, in public transportation, in the media, public service offices, in courthouses, in schools, in universities, and the list goes on.
A wound to one is a wound to us all. Our struggles are connected and we only grow stronger when we understand this and unite in our work and activism. We often hear words like "anti-sexist" or "anti-racist" used in activist spaces, but what do these words mean to each of us when we leave the assembly? What do they mean in the assembly, or in the protest? How is it so many "anti-racist" spaces in Athens do not have one person of color in them? And if there are people of color in certain assemblies and groups, what roles are they - we - playing? Why are so many "anti-sexist" assemblies unable to detect misogynist attacks on women, gender non-binary and LGBTQI+? What does "solidarity" mean when we are not living and working together? We cannot work together, nor struggle together if we do not begin by discussing the above questions, and others still needed to be asked.
Space, and specifically the politics of space, is another important topic to discuss, and very important for migrant self-organized groups. After over a decade of organizing we, UAWO, lost of our office of many years. For almost 3 years we have been a homeless organization. In our efforts to find an suitable space from the municipality there has been disinterest. What does it mean that in a booming NGO economy it is the migrant-run - and migrant women-run organizations - that are the ones without space?
Currently, AMOQA - where are holding our discussion - is also being forced to leave their space of 3 years because the building was sold to an investment company. They are forced to leave their space by November 15th 2018. To lose space when we are communities already pushed to the margins of society is no simple matter.
We are displaced in our own city, but not for long.
Language is another place of violence. As migrants/refugees we face violence through language when we do not have translations into our languages in public offices. In public offices we are spoken to very quickly, and in complex language not in our mother tongue. We are often forced to sign papers we do not understand without translation, which is illegal. Our information is often written incorrectly on official documents and we are told it is "our fault", without possibility for correction, which causes many problems, an invisible violence. Migration offices are not running properly and it is us who pay the price for the political lack and failures. And if we speak up we are told "if you don't like it back to your countries".
Even the use of the words "migrant" and "refugee" bring a violence in them, the way they are used to isolate and divide us into hierarchies of lives, of "more deserving", "less deserving" and "non-deserving".
As the old political slogan says: "Nothing about us, without us is for us". When policies are made we need to be the ones making it. Our organizations should be involved in improving policies for our communities. In other countries it is migrants making policies regarding their - our - lives. In other countries organizations like ours are required by law to have offices offered from the government where they live.
Finally: How is it possible people here for 30 years are still without citizenship? Many people who say they are "helping migrants" are actually killing us.
Let us gather to un-silence these violences. To "transform silence into language and action," as Audre Lorde has written, and through our struggles celebrate all that bonds us and brings us together. Let us celebrate the breaking of our silence.
We dedicate this event to the memory of our friend Zak Kostopoulos, for Zak and Zackie, and to all those who are fighting for a just society, one which fits us all. Without justice there can be no peace.
- The United African Women Organization
Program:
5pm: Public Discussion
7.30pm - 12am: Party
The discussion will start with short talks from members of our organization and friends living in Athens and abroad. Friends from Justice for Zak/Zackie, AMOQA and Hand in Hand Against Racism (Belgium) will be speaking with us. We will be sharing experiences from our various contexts, as well as excerpts from texts we have been reading in our black feminist skillsharing workshop, texts from: "Sister Outsider" (by Audre Lorde), visAvis magazine, Press Press, "Life without me" (by Soula Marinoudi) and others.
We invite you all to join us in conversation and break your silence with us. We invite you to join us in listening to each other's experiences.
The discussion will be held in greek and english. There will be potential for translation also in arabic and turkish. If you have other needs for translation please contact us as africanwomengreece@gmail.com.
After the discussion we will have African music and dancing!
We will also have a potluck, so whoever can please bring something to share, a favorite recipe perhaps, something to contribute.
We will have a solidarity box for our new space.
AMOQA and its WC are accessible to wheelchairs and people with diverse mobilities.
