Πέμπτη 11 Απριλίου 2019 στις 14.30

καφενείο για τα (ξε)κλειδώματα

την πέμπτη πίνουμε καφέ και συζητάμε για τη διοργάνωση δράσεων ενάντια στην κλειδωμένη σχολή

κλείδωσες;

Το έργο είναι γνωστό: τέλος του ακαδημαϊκού ωραρίου, πόρτες κλειστές, ΜΜΕ και πρυτανικές αρχές που κραυγάζουν για το άσυλο ανομίας, "αγωνία της ακαδημαικής κοινότητας για το άσυλο ιδεών". Όσες και όσοι δραστηριοποιούμαστε στη σχολή μετά το πέρας του ωραρίου καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Η στοχοποίηση του ασύλου δεν είναι μια κανούργια υπόθεση. Υπάρχει στην ατζέντα υπουργικών και πρυτανικών χρόνια πριν ξεσπάσει ο τεραστίων διαστάσεων δημόσιος διάλογος για το "άσυλο ανομίας". Ωστόσο, τις προηγούμενες δεκαετίες οι αντιστάσεις του φοιτητικού και όχι μόνο κινήματος δεν είχαν αφήσει χώρο στην εφαρμογή των επιθέσεων που βιώνουμε τώρα. Στα χρόνια της κρίσης, οι αντιστάσεις αυτές πέφτουν ενώπιον ενός γενικού καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης. Έτσι, ήρθε ο καιρός που η ατζέντα τους βρήκε χώρο εφαρμογής. "Άσυλο ανομίας", με άλλα λόγια έλεγχος για το ποιος μπαίνει και ποια βγαίνει στις σχολές και με τι όρους, ποιοί μπορούν να νιώθουν το πανεπιστήμιο δικό τους, και ποιες θεωρούνται πλέμπα, αποβράσματα που βλάπτουν την εικόνα, τη δομή και τη λειτουργία του. Το τελευταίο είναι προφανές ότι δε μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την συστηματική περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων, ειδικά στις μεγαλουπόλεις. Φυσικά, η ανάθεση της φύλαξης των πανεπιστημιακών χώρων σε ιδιωτικές εταιρείες δεν είναι κι αυτή άσχετη από τη γενικότερη επίθεση... Και βέβαια, η κατάργηση του ασύλου δεν αφορά ουδέτερα την "ακαδημαική κοινότητα", αφού τη στιγμή που οι πόρτες κλειδώνονται για τους φοιτητές και τις γενικές τους συνελέυσεις και για τα στέκια, τις καταλήψεις και τις συλλογικότητες, συμβαίνουν επιστημονικά και επιχειρηματικά συνέδρια, διάφορες εταιρείες αξιοποιούν το χώρο του πανεπιστημίου για να εξάγουν εμπορευματοποιήσιμη γνώση, επιχειρηματικές φοιτητικές ομάδες (πχ ΕΕΦΙΕ στην ιατρική) έχουν κανονικότατη πρόσβαση.

Στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ιατρικής, στα 2μιση-παρά-κάτι χρόνια λειτουργίας μας, το θέμα των κλειδωμένων σχολών μάς αφορά διπλά: από τη μία έχουμε τον γενικότερο αποκλεισμό οποιουδήποτε τρόπου ύπαρξης στα πανεπιστημιακά κτίρια εκτός αν πρόκειται για κάποια (προ-)παραγωγική διαδικασία (μάθημα, έρευνα, συνέδρια κλπ). Απ'την άλλη, η κατάληψη του ακι έχει την ιδιομορφία να βρίσκεται εντός των εξωτερικών θυρών ενός πανεπιστημιακού κτιρίου, και επομένως με το κλείδωμα του κτιρίου αποκλειόμαστε από τον ίδιο μας τον χώρο.

Τις κλειδωμένες πόρτες της ιατρικής τις έχουμε προσπεράσει ανά καιρούς με διάφορους τρόπους, πάντα εξασφαλίζοντας την δυνατότητά μας να μπούμε στο κυλικείο ανά πάσα ώρα και στιγμή, ανεξαρτήτως ώρας, μέρας, καιρικών συνθηκών. Τον τελευταίο καιρό, όμως, αντιμετωπίζουμε μια εμμονή στην ενίσχυση του κλειδώματος της πόρτας της βιολογίας, από την οποία έχουμε προσβαση στο α.κ.ι. και γενικότερα σε αυτό το κτίριο της σχολής [έξτρα σύρτες, αντικατάσταση σπασμένου τζαμιού με λαμαρίνα(!)].

Με αφορμή τη σταση των πανεπιστημιακών αρχών όχι μόνο να συνεχίζουν αλλά και να ενισχύουν τις μεθόδους τους που μας αφήνουν εκτός της σχολής μας, και αντιλαμβανόμενες τη στάση αυτή ως γενικότερη που αφορά το σύνολο του απθ, αποφασίσαμε μια σειρά δράσεων που στόχο εχει να κάνει σαφή τη θέση μας απέναντί τους.

Θα βρεθούμε λοιπόν να συζητήσουμε την πέμπτη 11/04 στις 14.30 στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ιατρικής. Στόχος μας είναι η παρέμβαση στη συνέλευση τμήματος της σχολής την παρασκευή 12/04 στις 09.00 και αμέσως μετά δράση για το άνοιγμα της πόρτας.

Είναι αυτονόητο πως η κλειδωμένη ιατρική δεν είναι φαινόμενο ανεξάρτητο από τις υπόλοιπες κλειδωμένες σχολές, ως εκ τούτου θα χαρούμε να ακούσουμε αντίστοιχα βιώματά και ιδέες για το ξεπέρασμα του αποκλεισμού.

αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ιατρικής

πηγή : email που λάβαμε στις 9 Απρίλιος 02h