Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019 στις 11.00
Συγκέντρωση
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ACTA ET VERBA ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ
Κλείσαμε αισίως 4 χρόνια κατάληψης και διανύουμε τον πέμπτο στο κατειλημμένο σπίτι, που βρίσκεται στην οδό Κουρεμένου 5. Μια κατάληψη που από τον πρώτο μήνα ζωής της, βρέθηκε στο επίκεντρο μιας πολιτικής αντιπαράθεσης. Από τη μία το κράτος, η εξουσία, τα αφεντικά, οι μπάτσοι, οι δικαστές η λογική του κέρδους και της εγκατάλειψης, η ιδιοκτησία που ως θεμέλιος λίθος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, προτιμά την ερείπωση και την καταστροφή από τη χρήση των υπαρχόντων υποδομών από αυτούς και αυτές που τα έχουν ανάγκη. Το αίσθημα αυτό της ιδιοκτησίας ως κάτι ιερό και όσιο, που αν δεν είναι όμως ικανό να αποφέρει κέρδος, καλύτερα να «του βάλλω φωτιά, να το κάψω, παρά να το δω να χρησιμοποιείται από άλλους/ες που το χρειάζονται». Από την άλλη η αυτοοργάνωση, η συλλογική ζωή, η αλληλεγγύη, οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο και κατ' επέκταση και τις κατοικίες, οι φτωχοδιάβολοι και τα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας ενάντια στη λεηλασία της ζωής από τη συστημική λογική.
Με μια δόση αυτοσαρκασμού, μπορούμε να πούμε πως μας προξένησε εντύπωση το γεγονός πως ήταν ο πρώτος Σεπτέμβρης που πέρασε, χωρίς δικαστήριο για την Acta et Verba. Γνωρίζουμε βέβαια πολύ καλά, πως η αντιπαράθεση, η διαμάχη, ο αγώνας, δε σταματά ούτε με καταδικαστικές ούτε με αθωωτικές αποφάσεις των δικαστηρίων. Άλλωστε, για εμάς τα δικαστήρια δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη δημόσιο βήμα που επιλέγουμε για να εκφέρουμε το λόγο μας υπέρ της πολιτικής επιλογής της κατάληψης. Ούτε η καταστολή σταματά. Ύστερα λοιπόν από την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου που έγινε τελικά (μετά κόπων και βασάνων, αφού οι δικαστές δεν τον άφηναν να μιλήσει) την 20η Σεπτέμβρη του 2018, όπου ο κατηγορούμενος καταληψίας, πέραν των πολιτικών θέσεων που ανέλυσε, κλήθηκε μαζί με τους μάρτυρες υπεράσπισης (έναν ακόμη καταληψία και έναν γείτονα) να αποδείξει το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή το σπίτι ήταν εγκαταλειμμένο, ο εισαγγελέας καταθέτει έφεση ενάντια στην απόφαση της δίκης στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος. Δεν μας προξενεί καμία εντύπωση το γεγονός, αντιθέτως αποδεικνύει περίτρανα όλα αυτά τα οποία έχουμε γράψει και έχουμε πει κατά καιρούς. Πως δηλαδή η αστική δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή ούτε κουφή αλλά ταξική. Έχει όλες τις αισθήσεις της αναπτυγμένες και βαθύ ιδεολογικό πρόσημο. Τραβάει σε δίκες και καταδικάζει κατά το δοκούν όποιους και με οποιονδήποτε τρόπο στέκονται απέναντι στα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών. Δεν έχει σημασία αν αθωώθηκες πρωτόδικα, γιατί οι αποφάσεις τους κρέμονται αίολες από το πουθενά και πέφτουν στα κεφάλια του αντιστεκόμενου κομματιού της κοινωνίας, νομίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα μας εξαναγκάσουν στην παραίτηση. Συνεπώς το ερώτημα πλέον δεν είναι ποιανού είναι το σπίτι, ούτε αν διαταράχθηκε η οικιακή ειρήνη κανενός αλλά αν οι κάτοικοί του είναι αναρχικοί.
Οι δικαστικές αποφάσεις, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη γρανάζι του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους. Είτε με το μαστίγιο είτε με το καρότο, προσπαθούν να εγκολπώσουν στη «νομιμότητα» όσους και όσες αντιστέκονται στην κοινωνική αδικία και σε ένα σύστημα όπου οι κανόνες που επιβάλει δεν είναι άλλοι από αυτούς της αγοράς και του κέρδους.
Η απόφαση του συγκεκριμένου εισαγγελέα δεν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Αφού στο σκεπτικό που παραθέτει στην έφεση, αναφέρει κατά λέξη: «Οι δηλώσεις του κατηγορούμενου (αναφέρεται στην απολογία του καταληψία που κάνει λόγο για την επιλογή της πράξης της κατάληψης ενάντια στην ιδιοκτησία και στην άρνησή του να εγκαταλείψει οικειοθελώς το σπίτι όταν το εκκένωσαν) εκφράζουν συνειδητή - ιδεολογική επιλογή. Η ιδεολογική επιλογή, άλλωστε είναι αυτή η οποία ώθησε τον κατηγορούμενο να επανακαταλάβει το οίκημα και να παραμένει μέσα μέχρι σήμερα». Η ιδεολογική σύγκλιση με το κράτος είναι δεδομένη ενώ ολοφάνερο είναι και το γεγονός πως τραβούν το αντιεξουσιαστικό και καταληψιακό κίνημα σε πολιτικές δίκες. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων μεταναστών και η συνεχής παρουσία και επιθέσεις μπάτσων σε δημόσιους χώρους στα Εξάρχεια όπως και οι βαρύγδουπες δηλώσεις της νέας κυβέρνησης δια στόματος Κούλη, ότι θα καθαρίσουν και θα παραδώσουν την περιοχή στην κανονικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι πρώτες εχθροπραξίες των νέων διαχειριστών του κράτους ενάντια σε αυτά που αποτελούν κάποια από τα αναχώματα στον αγώνα ενάντια στο κράτος, την ιδιοκτησία και τον καπιταλισμό, δηλαδή τις καταλήψεις. Σε έναν πόλεμο που δεν ξεκίνησε τώρα βέβαια αλλά μαίνεται εδώ και δεκαετίες και που συνεχίζεται.
Στην ολομέτωπη επίθεση που ετοιμάζει η Ν.Δ, με τη γνήσια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της, δεν μπορεί να αφήνει ψήγματα και παραθυράκια. Δε γίνεται να υπάρχει καταληψίας που έχει αθωωθεί, γιατί αυτό αποτελεί δεδικασμένο και θα γινόταν ένα μικρό αγκάθι για τη συνέχιση του έργου τους. Και το έργο αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις εκκενώσεις καταλήψεων αλλά με μια συστάδα από μέτρα και ενέργειες ενάντια στα φτωχότερα κομμάτια της κοινωνίας.
Πιάνοντας το νήμα ακριβώς από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ετοιμάζει πλειστηριασμούς και εξώσεις κατοικιών που εντάσσονται στα λεγόμενα κόκκινα δάνεια, τα οποία σύμφωνα με τους επιχειρηματίες μπορούν να αποτελέσουν «μοχλό ανάπτυξης». Τι πιο εύκολο γι αυτόν που έχει φράγκα, να αγοράσει το «κόκκινο δάνειο» φθηνά από την τράπεζα και να το πουλήσει μετά ακριβότερα στους ήδη ενοίκους του ή ακόμη χειρότερα να το γκρεμίσει και να το κάνει πολυκατοικία. Η ανάπτυξη της οικοδομής αποτελεί έτσι κι αλλιώς μεγάλο κεφάλαιο στα πλάνα του κράτους. Δεν έχει σημασία που τα σπίτια φτάνουν να μας στεγάσουν όλους, σημασία έχει το κέρδος. Όλα τα ακατοίκητα εγκαταλελειμμένα κτήρια θα πρέπει να γκρεμιστούν για να φτιαχτούν στη θέση τους πολυώροφα. Πρόσφατο παράδειγμα στην πόλη των Ιωαννίνων αποτελεί η κατάληψη Μπρουκλιν η οποία εκκενώθηκε, γκρεμίστηκε και στη θέση της τώρα δεσπόζει μια πενταώροφη πολυκατοικία, ανάμεσα στις τόσες ακόμη που κάνουν τις ζωές μας περισσότερο γκρίζες και τσιμεντένιες. Αλλά και στη γειτονιά μας όπου το μικρό πράσινο γραφικό σπιτάκι με την αυλή, στην Κουρεμένου 18, ετοιμάζεται να μετατραπεί σε μπάζα και να δώσει τη θέση του σε ακόμη ένα τερατούργημα.
Την ίδια στιγμή τα ενοίκια έχουν πάρει φωτιά, απόρροια και της πατέντας με τη βραχύχρονη μίσθωση κατοικίας - Airbnb (στο Ρέθυμνο υπάρχει έλλειψη δασκάλων, λόγω του ότι κανείς δεν μπορεί να αντέξει το κόστος των ενοικίων). Όλα αυτά εντάσσονται στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο που ως κύριο στόχο έχει τους εργαζόμενους και ως κύριους οφελειμένους το κράτος και τα αφεντικά. Εκτός από όλα τα παραπάνω, προβλέπει την κατάργηση στην ουσία του μεγαλύτερου όπλου που διαθέτουν οι εργαζόμενοι, την απεργία, την κήρυξη ΕΟΖ (ειδικών οικονομικών ζωνών) όπου τα αφεντικά θα μπορούν να ρίξουν τους μισθούς όσο γουστάρουν, ανάλογα με την ανεργία, κ.α.
Το μήνυμα ελήφθη. Καταστολή σε όλα τα μέτωπα και κυρίως σε αυτά που μπορούν να δημιουργήσουν πλήγματα. Μετανάστες, συνδικαλιστές αντιεξουσιαστές, καταληψίες και απεργούς. Καθώς και σε όποιον και όποια τολμά να σηκώνει κεφάλι απέναντι στις επιταγές του κράτους και των αφεντικών. Φαίνεται να τα έχουν λογαριάσει όλα, εκτός από ένα. Το καταληψιακό κίνημα δεν το τρομάζει η καταστολή. Το μόνο που θα μπορούσε να μας τρομάξει είναι ο εφησυχασμός και δηλώνουμε έτοιμοι και ιδιαιτέρως ανήσυχοι. Ως ενεργό κομμάτι της κοινωνίας, στεκόμαστε δίπλα σε όσους πλήττονται και καλούμε όσους πλήττονται να σταθούν δίπλα μας. Η άμυνά μας θα είναι η επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Κατάργηση των απεργιών θέλουν; Εμείς θα απεργούμε και χωρίς τη «σύμφωνη γνώμη» των ρουφιάνων, των αφεντικών και του κράτους. Θα μας μειώνουν τον μισθό; Εμείς θα συνεχίζουμε τον επαναστατικό συνδικαλισμό. Θα μας εκκενώνουν; Εμείς θα ανακαταλαμβάνουμε. Θα γκρεμίζουν; Δεν έχουμε κανένα φετίχ με τα ντουβάρια, κανένα συναισθηματικό δέσιμο. Θα καταλαμβάνουμε καινούρια. Θα μας καλούν σε πολιτικές δίκες; Θα πηγαίνουμε και θα τους καταδικάζουμε.
ΠΕΜΠΤΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΗ
11:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ
Acta et Verba