Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019 στις 18.00

3 καλέσματα : 1 2 3

Πορεία Αλληλεγγύης στους/στις Εξεγερμένους/ες στη Χιλή

Από την Ελλάδα έως την Χιλή - Η εξεγέρσεις του χθες και του σήμερα ενώνουν τις κουκίδες της κοινωνικής ανυπακοής.

Στο λυκόφως της δεκαετίας μας, μιας δεκαετίας που συνταράχθηκε από τις εξεγέρσεις της Αραβικής Ανοιξης που σαν ντόμινο εξαπλώθηκαν από την Τυνησία και την Αίγυπτο ως τη Σαουδική Αραβία και το Μπαχρέιν, ένα κομμάτι του πλανήτη βρίσκεται ξανά στις φλόγες της εξέγερσης: Γαλλία, Λίβανος, Ιράκ, Χονγκ Κονγκ, Καταλονία, Εκουαδόρ, Αϊτή, Χιλή… Με διαφορετικά κοινωνικά φόντα, με διαφορετικά κοινωνικά αιτήματα, με τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις μεταξύ τους, καταπιεσμένοι πληθυσμοί υψώνουν το λάβαρο της εξέγερσης, καταλαμβάνουν δρόμους, αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη που τους καταπιέζει, διασαλεύουν την κοινωνική ομαλότητα. Πάνω από όλα όμως αποδεικνύουν πως η σταθερότητα των κάθε είδους κυριαρχικών μοντέλων εξουσίας είναι εύθραυστη και χρειάζεται μεγάλες δόσεις απροκάλυπτης κρατικής βίας και τρομοκρατίας για να επιβληθεί. Είτε πρόκειται για αυτονομιστικά κινήματα με όλες τις επιμέρους τάσεις και αντιφάσεις τους (Καταλονία, Χονγκ Κονγκ), είτε για μαζικά ξεσπάσματα ενάντια στην απόλυτη εξαθλίωση (Αϊτή), είτε για μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στην κρατική διαφθορά (Λίβανος), είτε τέλος για μια εναντίωση που ξεκίνησε ενάντια στην επιβολή μέτρων μιας νεοφιλελεύθερης ατζέντας (Γαλλία, Εκουαδόρ, Χιλή) πρόκειται για το κύμα μιας διάχυτης αμφισβήτησης των σύγχρονων όρων καταπίεσης που αρχίζει και εξαπλώνεται στον κόσμο χωρίς κανείς να ξέρει ή να μπορεί να πει που θα ξεσπάσει αύριο το επόμενο κρούσμα κοινωνικής ανταρσίας και ποια αφορμή θα βρει για να εκδηλωθεί.

Εμείς μέσα από τη δική μας πλευρά και μέσα σε όλο αυτό το ευρύ και πολύμορφο μωσαϊκό εξεγέρσεων και κοινωνικών εκτροπών νιώθουμε την κοινωνική ανταρσία που εξυφαίνεται στη Χιλή πιο κοντά στα δικά μας δεδομένα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που όπως και η Χιλή βαρύνεται στο πολύ πρόσφατο παρελθόν της από τη σκιά μιας σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας που, όπως και στη Χιλή, είχε την διακριτή υποστήριξη και αρωγή του πιο σημαντικού εταίρου του ΝΑΤΟ , τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα διένυσε τη μετάβαση στη νέα εποχή μέσα από μια εικοσαετία σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της εξουσίας που άλλαξε μερικώς τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου σε πολλούς τομείς εξασφαλίζοντας τις απαραίτητες για το καθεστώς ανάσες ασφαλείας. Μια συνθήκη όμως που άρχιζε να αλλάζει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 90' με το κύμα των εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων και που έμελε να τελειώσει με την υπαγωγή της χώρας στην εποπτεία του ΔΝΤ το 2010, όπου κατέστη μέσω της επιβολής σκληρών νεοφιλελευθέρων μέτρων το πειραματόζωο της Ευρώπης σχετικά με την αντοχή ενός πληθυσμού σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Η Χιλή από την άλλη υπήρξε ήδη από την εποχή της δικτατορίας το αντίστοιχο πειραματόζωο της Λατινικής Αμερικής, μια συνθήκη που συνεχίστηκε και με την μετάβαση στη αστική δημοκρατία με τα νεοφιλελεύθερα μέτρα να εντείνονται και την εποχή της δικής της μεταπολίτευσης ως και σήμερα.

Και οι δύο χώρες έχουν μια μακρά ιστορία από κινήματα αμφισβήτησης και αντίστασης που έχουν και τον χαρακτήρα της ένοπλης αντιπαράθεσης, ενώ και στις δύο περιπτώσεις μετά το τέλος των δικτατοριών, αναπτύχθηκαν έντονα και πολύ δυναμικά αναρχικά κινήματα τα οποία διαθέτουν και τα ίδια μια ποικιλομορφία τάσεων και μορφών δράσης, καθώς και το δικό τους κόστος αγώνα μετριέται σε νεκρούς και σε μια πληθώρα πολιτικών κρατουμένων. Και στις δύο χώρες τα αναρχικά κινήματα βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος του κοινωνικού ανταγωνισμού αποτελώντας σε μόνιμη βάση τον κυρίως εσωτερικό εχθρό αλλά και δίνοντας το παρόν και σε κάθε ευρύτερη κινητοποίηση κοινωνικών ομάδων όπως μαθητές, φοιτητές, εργάτες κτλ.

Επιπλέον το ξέσπασμα της συγκεκριμένης εξέγερσης στη Χιλή μέσα στην οποία ανεμίζουν ξεκάθαρα και διακριτά τα αναρχικά λάβαρα, με το χαρακτήρα που πήρε και την ένταση και έκταση με την οποία εκδηλώθηκε, μας θυμίζει τον όχι και πολύ μακρινό μας Δεκέμβρη του 2008 όπου και εδώ η εξέγερση που σημειώθηκε ταρακούνησε το εγχώριο σύστημα κυριαρχίας και καταπίεσης με το αναρχικό κίνημα ξανά πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Και στις δύο περιπτώσεις, παρά το γεγονός ότι οι αρχικές αιτίες ήταν πολύ συγκεκριμένες, (η αύξηση στις τιμές των ΜΜΜ στη Χιλή και η δολοφονική αστυνομική βία και καταστολή στην Ελλάδα) πολύ σύντομα τα εξεγερτικά γεγονότα ανέδειξαν μια γενικότερη αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου. Και στις δύο περιπτώσεις πέρα από το μίσος για την αστυνομία και τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, υποδομές του αστικού ιστού (και οτιδήποτε φανερώνει την παρουσία μιας κεντρικής εξουσίας στις μητροπόλεις) έγιναν στόχος, ναοί της κατανάλωσης και του εμπορεύματος λεηλατήθηκαν. Είναι λοιπόν οι εικόνες που βλέπουμε από την Χιλή που μας φέρνουν έντονα στην μνήμη εικόνες από το εξεγερμένο μητροπολιτικό τοπίο της Αθήνας και τους εξεγερμένους δρόμους του Δεκεμβρίου του 2008 όπου όπως και τώρα στην Χιλή έτσι και τότε στην Αθήνα οι μαθητές πρωτοστατούσαν στις διαδηλώσεις και στις επιθέσεις ενάντια στους ένστολους φονιάδες, πετώντας πέτρες στα αστυνομικά τμήματα, αναποδογυρίζοντας περιπολικά, καταλαμβάνοντας τα σχολεία τους, κατεβαίνοντας στους δρόμους πίσω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα. Είναι εκείνες οι στιγμές όπου νέοι άνθρωποι με δίψα για ζωή αποφασίζουν να διεκδικήσουν την θέση τους μέσα στην ιστορία, ανατρέποντας δεδομένα, εισβάλοντας δυναμικά στο ρου των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, χωρίς την παρουσία οποιασδήποτε κεντρικής πολιτικής δύναμης ή πολιτικού φορέα που να οργανώνει, να καθοδηγεί και να κατευθύνει τα γεγονότα.

Είναι όλοι αυτοί οι κοινοί παρονομαστές που αναγνωρίζουμε στις δυο αυτές εξεγέρσεις. Οι οποίοι μας κάνουν να θεωρούμε ότι η διεθνής αλληλεγγύη στην εξέγερση στη Χιλή βρίσκει νόημα μέσα από την σύνδεση της με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα, βρίσκει νόημα στην προσπάθεια μας να μεταδώσουμε το εξεγερτικό κλίμα της Χιλής και στα δικά μας εδάφη, να μοιραστούμε γεγονότα και εμπειρίες με μαθητές και φοιτητές, να αναλύσουμε κοινές συνθήκες, να εντοπίσουμε τις αποκλίσεις και τις διαφορές.

Είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία να αναζητήσουμε τρόπους ώστε να απαντήσουμε αποτελεσματικά στις σαρωτικές κατασταλτικές επιθέσεις στα δικά μας εδάφη, να οργανώσουμε τις μαχητικές αντιστάσεις μας, να στείλουμε μηνύματα αγώνα και αλληλεγγύης, να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι στην βαρβαρότητα της εποχής μας.

Αυτή την στιγμή οι εξεγερμένοι της Χιλής αντιμετωπίζουν στους δρόμους όλη την "γκάμα" της κρατικής καταστολής, αφού εκτός από τα πολυβόλα και τα δακρυγόνα της αστυνομίας, ο πρόεδρος Πινιέρα αποφασίζει να θέσει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης την πόλη του Σαντιάγο, στέλνοντας τανκς στους δρόμους αυτής και εφαρμόζοντας το μέτρο απαγόρευσης της κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες. Είναι η πρώτη φορά μετά την πτώση της δικτατορίας του Πινοσέτ στην Χιλή που ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους για να καταστείλει τους διαδηλωτές, ενώ ήδη την στιγμή που μιλάμε υπάρχουν χιλιάδες συλληφθέντες και τουλάχιστον 23 νεκροί (υπάρχουν πηγές που αναφέρουν παραπάνω), οι 4 εκ των οποίων από τα πυρά των μπάτσων ενώ άλλοι πατήθηκαν από οχήματα του στρατού .

Ένα από τα κεντρικά συνθήματα που ακούγεται στους δρόμους της Χιλής είναι ότι "η εξέγερση στη Χιλή δε γίνεται για τα 30 πέσος, αλλά για τα 30 χρόνια". Θέλοντας να καταδείξει ότι μπορεί η αφορμή της εξέγερσης να ήταν η αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων αλλά οι αιτίες και οι λόγοι βρίσκονται στο ίδιο το σύστημα τα βαθύτερα χαρακτηριστικά του οποίου δεν έχουν αλλάξει μετά την πτώση της δικτατορίας του Πινοσέτ.

Η Χιλή τα χρόνια της δικτατορίας ήταν - πέρα από ένα από τα καταπιεστικότερα κράτη του πλανήτη όσον αφορά τις αστικές "ελευθερίες" - ένα κράτος-πειραματόζωο πάνω στο οποίο εφαρμόστηκαν οι πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Ιδιωτικοποιήθηκαν τα πάντα (με αποκορύφωμα το ασφαλιστικό), εφαρμόστηκαν σκληρά μέτρα δημοσιονομικής σταθερότητας στα πρότυπα του ΔΝΤ με αποτέλεσμα την βίαια ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των πλουσίων και ισχυρών τάξεων, την ένταση των ταξικών αντιθέσεων, την περικοπή των δημόσιων δαπανών, την εκτίναξη της ανεργίας κλπ. Όλα αυτά με την αγαστή συνεργασίας της ομάδας τεχνοκρατών οικονομολόγων (την λεγόμενη σχολή του Σικάγο), οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την σιδηρά πυγμή της δικτατορίας προσπάθησαν να επιβάλλουν τον απόλυτο καπιταλιστικό παράδεισο στη Χιλή.

Η αναφορά μας στα χρόνια της δικτατορίας Πινοσέτ δεν είναι τυχαία. Αν κανείς θέλει να αναζητήσει τις αιτίες πίσω από την εξέγερση στην Χιλή, μπορεί να κοιτάξει την πραγματικότητα που βιώνουν οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι. Παρά τη μετάβαση στην αστική δημοκρατία και στις κατ' επίφαση ελευθερίες που αυτή προσφέρει ο πυρήνας της οικονομικής πολιτικής που υιοθετήθηκε από τον Πινοσέτ έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος, ενώ είναι κοινή διαπίστωση ότι το καθεστώς του Πινιέρα έχει άμεσες διασυνδέσεις με την δικτατορία του Πινοσέτ. Οι βασικοί τομείς της οικονομίας είναι όλοι σε ιδιωτικά χέρια, το ασφαλιστικό Πινοσέτ (το ίδιο που θέλει να εφαρμόσει και η κυβέρνηση της ΝΔ στην Ελλάδα) το οποίο επιβάλλει σε κάθε εργαζόμενο/η να δίνει το 10% του μισθού του σε 6 ασφαλιστικά μονοπώλια εφαρμόζεται ακόμα, το 54% του πληθυσμού αμοίβεται με 440 Ευρώ το μήνα κατά μέσο όρο από τα οποία πρέπει να δίνει το 1/6 για τις μετακινήσεις του από και προς τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Και όλα αυτά ενώ όλοι οι δείκτες παρουσιάζουν τη Χιλή ως μια από τις πλουσιότερες χώρες στη Λατινική Αμερική με 2% πληθωρισμό και "ανάπτυξη" που αναμένεται να φτάσει στο 2,5% του ΑΕΠ. Άλλο ένα παράδειγμα πως οι δείκτες ανάπτυξης των κρατών δεν είναι παρά οι δείκτες κερδοφορίας του κεφαλαίου και δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα στις ζωές των από τα κάτω που συνεχώς υποτιμούνται από τις επιταγές της σύγχρονης οικονομικής δικτατορίας.

Πέρα από τις αιτίες που αναφέραμε δεν πρέπει να ξεχνάμε το ισχυρό αναρχικό κίνημα της Χιλής. Αναρχικές ομάδες, καταλήψεις, οργανώσεις αντάρτικου πόλης, δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές, διασύνδεση με τους αγώνες Γης (συγκεκριμένα με των Mapuche) κ.α. δημιουργούν ένα θετικό έδαφος μέσα στο οποίο έγινε πραγματικότητα ο αγώνας να εξελιχθεί από μία επιμέρους διαμαρτυρία για τις αυξήσεις στα εισιτήρια σε γενικευμένη εξέγερση ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς Πινιέρα αλλά και στις σάπιες καπιταλιστικές αξίες γενικότερα. Εν ολίγοις τα σημερινά εξεγερσιακά γεγονότα δεν συνέβησαν έτσι ξαφνικά, αντιθέτως "πατάνε" πάνω στις δεκάδες στιγμές ανταρσίας του παρελθόντος. Στις εκτεταμένες συγκρούσεις ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Πινιέρα το 2011. Στις συχνές συγκρούσεις αναρχικών και νεολαίων με τις δυνάμεις καταστολής έξω από τα πανεπιστήμια. Στις δεκάδες επιθέσεις ομάδων άμεσης δράσης. Στις ένοπλες απαλλοτριώσεις ναών του κεφαλαίου από αναρχικούς συντρόφους. Στις απεργίες πείνας των αξιοπρεπών αιχμαλώτων στα Χιλιανά κολαστήρια. Στους αγώνες των Mapuche για Γη και Ελευθερία ενάντια στο κράτος και τις πολυεθνικές εταιρείες που λυμαίνονται τις εκτάσεις τους. Στις μαχητικές διαδηλώσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια. Να λοιπόν που η οργάνωση, οι συγκρούσεις, οι υποδομές και κυρίως η μαχητικότητα και η αποφασιστικότητα πέρα από το να κρατάνε "τη φλόγα αναμμένη" δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για να πραγματωθούν τα μεγάλα εξεγερσιακά γεγονότα που όλοι επιθυμούμε.

Ως αναρχικοί αγωνιστές στηρίζουμε έμπρακτα τους αγώνες των καταπιεσμένων σε όλο το πλανήτη ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Χιλή όπου υπάρχει παρουσία ισχυρού και μαχητικού αναρχικού κινήματος (σε κόντρα με τον εναλλακτισμό και τον δικαιωματισμό που δυστυχώς επικρατεί στο κίνημα σε άλλες χώρες) και κάνουμε πράξη το πρόταγμα για αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται ενάντια στα κράτη, την εξουσία και τον καπιταλισμό. Να συνδέσουμε το νήμα που ενώνει την εξεγερμένη Χιλή με την αναρχική αντίσταση στα δικά μας εδάφη. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους των εξεγερμένων είναι η μη διεθνοποίηση της αντίστασης και το πέρασμα της στην λήθη. Ας μη το επιτρέψουμε.

Να συνδέσουμε τις εξεγέρσεις του χθες με αυτές του σήμερα.

Μαχητική αλληλεγγύη σε όσους/οσες βρίσκονται στους δρόμους της αντίστασης, οπλίζουν τις επιθυμίες τους, υψώνουν το ανάστημα τους ενάντια σε κράτη και καπιταλισμό.

Πορεία Αλληλεγγύης στους/στις Εξέγερμένους/ες στην Χιλή - Πέμπτη 28 Νοεμβρίου στις 18.00 στο Μοναστηράκι

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Χιλής

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1601226/


1 2 3

Η γη μοιράζεται με το ντουφέκι.

Μην περιμένεις, χωριάτη λασπωμένε

το φως το αληθινό απ' τον ίδρωτά σου,

μπροστά σου ο ουρανός να γονατίσει.

Πάμπλο Νερούδα, Canto General

Όλα ξεκίνησαν στις 18 του Οκτώβρη, μετά την αναγγελία της κυβέρνησης Πινιέρα για αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΜ του Σαντιάγο κατά 4%. Σίγουρα, όμως, οι λόγοι του μαζικού λαϊκού αυτού ξεσηκωμού βρίσκονται βαθύτερα στην ιστορία της Χιλής. Στη χώρα πρότυπο ταχείας καπιταλιστικής ανάπτυξης και διαχρονικής «σταθερότητας», στην «οικονομική όαση» της λατινικής Αμερικής, είναι προφανές πως η ολιγαρχία έχει στήσει μακρύ και βαρύ χορό στις πλάτες του λαού, εδώ και δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της χούντας Πινοσέτ , τα ακραία νεοφιλελεύθερα πειράματα των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων «Σχολής του Σικάγο» καταλήγουν στα τωρινά αποτελέσματα του «οικονομικού αυτού θαύματος».

Η Χιλή ενώ θεωρείται ως μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στην Λατινική Αμερική, με πολύ μεγαλύτερo κατά κεφαλήν εισόδημα από τις άλλες χώρες, ωστόσο διαθέτει τον υψηλότερο δείκτη ανισοτήτων ανάμεσα στα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ. Από τη μία ελεγχόμενες, περιφραγμένες, ιδιωτικές ζώνες με ουρανοξύστες και βίλες και από την άλλη εργατικές κατοικίες-ερείπια, χαμόσπιτα, ανασφάλεια και αγώνας για την καθημερινή επιβίωση, αγώνας για τα αυτονόητα. Η Χιλή εδώ και δεκαετίες είναι το τσιφλίκι μιας δράκας κεφαλαιοκρατών. Εμπόρων, τραπεζιτών, βιομηχάνων, επενδυτών, μεγαλοϊδιοκτητών εφημερίδων και καναλιών, με εξέχουσα προσωπικότητα τον πρόεδρός της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα. Ο Πινιέρα έχει περιουσία ύψους 2,8 δισ. δολάρια και ανήκει στους πλουσιότερους ανθρώπους της γης, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes. Ο αδερφός του, Χοσέ Πινιέρα, κατά τη θητεία του ως υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης του φασιστικού καθεστώτος, με εντολή του ΔΝΤ κατήργησε τη δημόσια ασφάλιση, εξαιρώντας, φυσικά, τα σώματα ασφαλείας!

Την ανεξέλεγκτη κοινωνική κραυγή που εκφράστηκε στην 18η του Οκτώβρη, ακολούθησαν οι πολεμικές δηλώσεις και οι βίαιες εχθροπραξίες των καραμπινιέρων και του στρατού κατά των διαδηλωτών, αναδεικνύοντας πως το σημερινό καθεστώς είναι φυσική συνέχεια της Πινοσετικής χούντας. Σε συνέχεια της φασιστικής αυτής παράδοσης, η κυβέρνηση Πινιέρα είναι υπεύθηνη για δεκάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίσμούς και συλλήψεις, βιασμούς, βασανισμούς και εξαφανίσεις διαδηλωτών.

Η αντίσταση όμως του χιλιανού λαού τράβηξε πολύ ψηλά για να χαμηλώσει, ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτυ του Σαντιάγο, συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, εκτελέσθηκε, φυλακίστηκε, βιάστηκε, βασανίστηκε, μα κράτησε τα οδοφράγματα, έσπασε τη σιωπή με τραγούδια και χορούς, συνέχισε τις συγκρούσεις, κατέβηκε σε απεργίες. Ο χιλιανός λαός μας έδειξε πως, ξέρει να παίρνει τη σκυτάλη του ανυποχώρητου αγώνα και της ταξικής πάλης, πώς τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο χιλιανός λαός δηλώνει, «δεν πρόκειται για τα 30 πέσος, αλλά για τα τελευταία 30 χρόνια», φωνάζει και γράφει «μέχρι η αξιοπρέπεια να γίνει συνήθεια», «όταν η τυραννία είναι νόμος, η επανάσταση είναι διαταγή», «είμαστε η φωνή αυτών που δεν μπορούν να φωνάξουν».

Ταυτόχρονα, ολόκληρη η Λατινική Αμερική μυρίζει μπαρούτι. Με τον κλοιό του αμερικάνικου εμπάργκο στην Κούβα να σφίγγει ακόμα περισσότερο, με επιτυχημένα ή αποτυχημένα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα σε εξέλιξη (Βενεζουέλα, Βολιβία), αλλά και με τις ισχυρές λαϊκές αντιστάσεις να επεκτείνονται με τεράστιες διαδηλώσεις, απεργίες και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής (Χιλή, Εκουαδόρ, Κολομβία, Βολιβία). Ταυτόχρονα, τα ιθαγενικά κινήματα (όπως αυτό των Μαπούτσε) συνεχίζουν να δημιουργούν τεράστιες εστίες αντίστασης στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενώ οι Ζαπατίστικες κοινότητες και τα ένοπλα αντάρτικα (κομμουνιστικής ή αναρχικής αναφοράς) συνεχίζουν να αποτελούν φάρο ελπίδας για τους καταπιεσμένους ολόκληρου του πλανήτη.

Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται, αλλά ότι τα επίδικα της αντιιμπεριαλιστικής και οργανωμένης ταξικής αντεπίθεσης, που θα δώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στους αγώνες της εποχής μας, διατηρούν το διαχρονικό τους χαρακτήρα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΝΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Στηρίζουμε την πορεία αλληλεγγύης που διοργανώνει η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Χιλής. Πέμπτη 28 Νοεμβρίου στις 18.00 στο Μοναστηράκι

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Υ.Γ. Σε λίγες ημέρες θα ακολουθήσει εκτενέστερη ανάλυση σχετικά με τις εξελίξεις στη Χιλή και τη Λατινική Αμερική

πηγή : https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/ar…


1 2 3

Πορεία αλληλεγγύης στον λαό της Χιλής

Απο τις 18 Οκτωβρίου ξεσηκώνεται ο λαός της Χιλής με αφορμή την εξαγγελία της κυβέρνησης Πινιέρα για την αυξηση συγκεκριμένου εισιτηρίου στα ΜΜΜ. Η μέρα αυτή σηματοδοτεί μια σειρά αλυσιδωτών κοινωνικών αντιδράσεων που μπορεί να χαρακτηριστεί γενικευμένη εξέγερση με βαθύτερα κοινωνικοπολιτικα αιτια. Το κράτος της Χιλης, συνέχεια της φασιστικής πολιτικής του Πινοσέτ, επιλέγει την βίαιη καταστολή της εξέγερσης με αμέτρητα θύματα κ τραυματίες.

Πέρα από τους σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών από την αστυνομία έχουμε και τους βιασμούς και τις απαγωγές διαδηλωτών που είτε εξαφανίζονται από προσώπου γης είτε παρουσιάζονται δολοφονημένοι, με τελευταία παραδείγματα την δολοφονία της ακτιβίστριας κλόουν La Mimo, και της φωτογράφου Albertina Martinez η οποία κατέγραφε την καταστολή των κινητοποιήσεων στη Χιλή και βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της στο Σαντιάγο.

Επιστροφή λοιπόν στις μεθόδους της χούντας του Πινοσέτ.

Η κατάσταση σε ολη την Λατινική Αμερική ειναι έκρυθμη, μια που οι κοινωνικές ανισότητες ειναι εντονότατες,λόγω της ιδιαίτερης ιστορίας της.

Η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει σύνορα,καθώς η καταστολή κ η καταπίεση των "απο κάτω στρωμάτων" ειναι παγκόσμιο φαινόμενο.

Στηρίζουμε το κάλεσμα της συνέλευσης αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Χιλής και καλούμε στην πορεία στο Μοναστηράκι την Πέμπτη 28/11 στις 18.00.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ - Περιφέρεια Αθήνας

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1601406/