Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020 στις 18.30
Εκδήλωση: "Βλέπεις κανέναν πόλεμο στις γειτονιές μας;"
(το κείμενο στη μορφή που μοιράζεται, εδώ)
(το βίντεο για την εκδήλωση εδώ)
Δε βλέπουμε ούτε τανκς, ούτε στρατό, ούτε αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τις γειτονιές μας. Ακόμα τουλάχιστον. Γιατί στις γειτονικές χώρες ο πόλεμος είναι μια πραγματικότητα που την πληρώνουν οι φτωχότεροι και όσοι ξεριζώνονται και μεταναστεύουν. Και στις υπόλοιπες χώρες τα τύμπανα του πολέμου βαρούν πλέον καθημερινά. Τα αφεντικά σε κάθε χώρα μας καλούν σε εθνική ενότητα γιατί έχουν ορέξεις για φασαρίες γιατί στην «ομίχλη ο λύκος χαίρεται». Ή όπως το είπε κι ένας έλληνας αναλυτής για τους υδρογονάνθρακες: «όταν σφάζονται οι λαοί, εκεί είναι οι ευκαιρίες». Για τα κέρδη των εταιρειών και των κρατών εμείς δε πρόκειται να δώσουμε τη ζωή μας σε κανέναν πόλεμο.
Αντιμετωπίζουμε, έτσι κι αλλιώς, στην καθημερινότητά μας έναν άλλον πόλεμο..
Τον πόλεμο των κάθε φορά κυρίαρχων απέναντι στους υποτελείς, των πλούσιων απέναντι στους φτωχούς. Σε αυτόν τον πόλεμο παλεύουμε καθημερινά με τον δικό του τρόπο ο καθένας και η καθεμιά. Είτε οργανώνεται συλλογικά, είτε ατομικά στον καθημερινό αγώνα από το σπίτι στη δουλειά και πάλι πίσω. Αυτός ο πόλεμος δε γίνεται μόνο με όπλα - αν και όταν ζορίζουν τα πράγματα εμφανίζονται κι αυτά. Να μερικοί τρόποι.
Τα τελευταία 2 χρόνια μόνο (2018-19) έχουν καταγραφεί 8.307 θάνατοι μεταναστ(ρι)ών στο κόσμο κατά τη μετακίνησή τους ανάμεσα στα σύνορα. Από αυτούς οι 3.582 είναι στη Μεσόγειο. Ούτε από πόλεμο, ούτε από πείνα, μόνο από την προσπάθειά τους να φύγουν για μια καλύτερη ζωή. Προφανώς - και σύμφωνα με τους επίσημους οργανισμούς - το πραγματικό νούμερο είναι απροσδιόριστα μεγαλύτερο και ειδικά για τη Μεσόγειο. Πλοία φαντάσματα με άγνωστο αριθμό επιβατών, θάνατοι που ποτέ δεν κατεγράφησαν, άνθρωποι που ποτέ δεν υπήρξαν για τους επίσημους θεσμούς. Το ελληνικό κράτος ελέγχει κάθε πτυχή της ζωής των μεταναστών από την είσοδό τους στη χώρα, αλλά και έπειτα. Ο χρόνος παραμονής τους στη χώρα, ο τόπος παραμονής τους, το αν θα είναι έγκλειστοι ή όχι, οι συνθήκες εργασίας τους (νόμιμες και παράνομες), το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση και στην υγεία βρίσκονται υπό κρατική επιτήρηση και έλεγχο (ΜΚΟ, μπάτσοι και στρατός). Χιλιάδες είναι φυλακισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, κέντρα κράτησης και κρατητήρια σε όλη την ελλάδα, δεκάδες οι νεκροί μέσα σε αυτά.
Όσοι δεν είναι φυλακισμένοι ζουν καθημερινά με το φόβο μήπως συλληφθούν από κάποιο μπάτσο επειδή το «έγκλημά» τους είναι ότι δεν έχουν χαρτιά. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας νομιμοποιεί τη βία ενάντια στους μετανάστες. Και οι δήμοι παίζουν εξέχοντα ρόλο σε αυτή την κατάσταση παραχωρώντας δημόσιους χώρους για εκδηλώσεις φασιστών, ψεκασμένων μακεδονομάχων και λοιπών υπέρμαχων του «πατρίς θρησκεία οικογένεια». Την ίδια στιγμή οι δικαστικές αρχές ξεπλένουν τους ναζί της χ.α. νομιμοποιώντας στην πράξη την οργανωμένη δράση τους και οπλίζοντας το χέρι τους όχι μόνο με νομιμότητα αλλά και με εκατομμύρια ευρώ. Οι ίδιες αρχές είναι που σέρνουν συντρόφους αντιφασίστες στις δικαστικές αίθουσες και τους κατηγορούν για επιθέσεις σε γραφεία της χ.α. Οι εκκενώσεις καταλήψεων που στεγάζονταν μετανάστες με τα παιδιά τους είναι μια στιγμή αυτού του κοινωνικού πολέμου, μια στιγμή που καταλήγει στην αιχμαλωσία αυτών των ανθρώπων σε φυλακές. Μια αιχμαλωσία που συστηματικά παρουσιάζεται ως αποτροπή κάποιου κινδύνου, ενός εισβολέα. Όλα αυτά αν είσαι φτωχός και ''ξένος''. Αν είσαι πλούσιος και δίνεις τα λεφτά σου σε «στρατηγικές επενδύσεις» τότε οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα. Συγκεκριμένα, αν επενδύσεις στη χώρα σε αγορές ακινήτων άνω των 250.000 σου δίνεται η λεγόμενη (όχι δεν είναι κάποιου είδους τρολ!): «Μόνιμη άδεια διαμονής επενδυτή».
Ντόπιοι ή ξένοι, οι φτωχοί δεν τη βγάζουμε!
Γνωρίζουμε όλες πόσο δύσκολο έχει γίνει να βρεις σπίτι, είναι πλέον κανονικότητα ο εκτοπισμός χιλιάδων από τις γειτονιές τους. Αναγκασμένοι να φύγουν από τους φίλους τους, από τη δουλειά τους ψάχνοντας όλο και πιο υποβαθμισμένα ακίνητα, χωρίς θέρμανση με υγρασία και στενά-χωρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα για εμάς σήμερα. Μια ζωή που μας απομακρύνει τον έναν απ' τον άλλον όλο και πιο πολύ. Ακόμα και η μετακίνησή μας έχει γίνει ένας αγώνας ενάντια σε μπάτσους κι ελεγκτές. Το εισιτήριο έχει αυξηθεί και οι μπάρες δεν επιτρέπουν πια την ελεύθερη χρήση των μέσων και μας αναγκάζουν να πηγαίνουμε πίσω από κάποιον άλλον. Οι μπάρες ήρθαν για να μας πειθαρχήσουν ακόμα περισσότερο και για να μειώσουν κι άλλο το εισόδημά μας. Ενώ το εισιτήριο έχει αυξηθεί τη τελευταία δεκαετία, οι μισθοί μειώνονται και οι τιμές των προϊόντων στο super market όλο και αυξάνονται. Τόσο που πολλοί αναγκάζονται να απαλλοτριώνουν με κίνδυνο σύλληψης (και καταδίκης από την τυφλή ελληνική δικαιοσύνη) - γεγονότα που είναι υπαρκτά στις γειτονιές μας. Ταυτόχρονα με την διαρκή μείωση του μισθού μας, το
κράτος νομοθετεί για τη φοροελάφρυνση των αφεντικών, απελευθερώνει τις απολύσεις και προσπαθεί να περάσει τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για να περιορίσει ακόμα περισσότερο τις απεργίες και τις εργατικές διεκδικήσεις γενικά. Οι εργάσιμες κυριακές, τα ξεχειλωμένα ωράρια, οι εκδικητικές απολύσεις συνδικαλιστών είναι μερικά παραδείγματα από την ασφυκτική πραγματικότητα που επικρατεί στους περισσότερους κλάδους, στα περισσότερα μαγαζιά.
Η κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια (που είναι κεντρικά στην κοινωνική ζωή των γειτονιών μας) έρχεται, όχι για να πατάξει την ανομία και τα ναρκωτικά, αλλά να πειθαρχήσει ακόμα περισσότερο την έρευνα στην υπηρεσία του στρατού, της αστυνομίας και των εταιρειών. Να περιορίσει, δηλαδή, την ελευθερία των ιδεών και της έρευνας στις ορέξεις του κεφαλαίου (ενδεικτική η υπαγωγή της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας από το Υπουργείο Παιδείας στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων του Άδωνη). Να κάνει το πανεπιστήμιο όλο και πιο αποστειρωμένο και όλο περισσότερο αποκομμένο από τις κοινωνικές ανάγκες. Σε λίγο θα μας απαγορεύσουν και τον περίπατο στις πανεπιστημιουπόλεις.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά οι ορέξεις των αφεντικών για να μετατρέψουν τη χώρα σε «μπαταρία της Ευρώπης», σε ένα απέραντο πεδίο παραγωγής ενέργειας έρχεται να προστεθεί στον κοινωνικό πόλεμο που αφορά πολύ περισσότερο τα μη ανθρώπινα ζώα και το φυσικό κόσμο γενικά. Τα νερά, τα ποτάμια, τα δάση και τις θάλασσες. Από την Ήπειρο ως την Κρήτη (διαπερνώντας όλη τη Δυτική Ελλάδα και το Ιόνιο) παραχωρούνται τα «οικόπεδα» για υδρογονάνθρακες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο). Θέλουν να βάλουν πάνω από 20.000 ανεμογεννήτριες σε κάθε βουνοκορφή της χώρας. Τα υδροηλεκτρικά φράγματα (βλ. Μεσοχώρα) βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Οι επιπτώσεις στη φύση και τις ζωές των ντόπιων καταστροφικές - όπως και σε κάθε χώρα που έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο εκμετάλλευσης και λεηλασίας.
Ζούμε έναν κοινωνικό πόλεμο με πραγματικούς νεκρούς και τραυματίες
Χιλιάδες είναι τα εργατικά ατυχήματα κάθε χρόνο, με όσα από αυτά καταγράφονται ως τέτοια φυσικά (η Eurostat λέει ότι τα πραγματικά ατυχήματα είναι 39% παραπάνω από τα καταγεγραμμένα). Δεκάδες οι νεκροί κάθε χρόνο - ειδικά στους κλάδους της δημοτικής καθαριότητας, στη ΔΕΗ και στους ταχυμεταφορείς (delivery). Χιλιάδες τα περιστατικά έμφυλης βίας και κακοποίησης γυναικών. Το 2018 καταγγέλθηκαν σε τηλεφωνική γραμμή SOS 3.000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Από το 2012 ως το 2018 εξυπηρετήθηκαν σε Συμβουλευτικά Κέντρα ανά την επικράτεια πάνω από 22.000 γυναίκες για ζητήματα βίας. Όλες γνωρίζουμε πως τα πραγματικά νούμερα είναι πολύ μεγαλύτερα. Και δεν αναφερόμαστε στο τι γίνεται έξω από το σπίτι. Από το 2016 ως σήμερα καταγράφηκαν πάνω από 55 δολοφονίες γυναικών από άνδρες επειδή ήταν γυναίκες, αλλά όχι όπως εκείνοι τις ήθελαν. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι αυτά τα νούμερα ανήκουν στην εξευγενισμένη, ευρωπαϊκή χώρα που λέγεται ελλάδα όπου πριν από λιγότερο από ένα χρόνο άλλαξε το νομοθετικό πλαίσιο γύρω από τον βιασμό. Η αλλαγή αυτή δεν ήταν πιο συμπεριληπτική γύρω από τα αιτήματα των φεμινιστικών οργανώσεων, όπως στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Δηλαδή όταν δεν υπάρχει συναίνεση, είναι βιασμός. Αντιθέτως, μειώνει τις περιπτώσεις που θεωρούνται βιασμοί, μονάχα σ' αυτές που υπάρχει έντονη σωματική βία και διείσδυση. Επομένως, τα θύματα έμφυλης βίας μετά από αυτές τις αλλαγές αναμένουμε να αυξηθούν και οι καταγγελίες να μειωθούν κι άλλο.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως δεν υπάρχουν ατυχήματα, πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πως δεν υπάρχει μόνο το ένα πρόβλημα ανεξάρτητα από το άλλο. Πως ο πόλεμος των κυρίαρχων απέναντι στους υποτελείς είναι πολύμορφος και πολύπλευρος. Η καταστολή στον αναρχικό χώρο και στις καταλήψεις είναι τμήμα αυτού του πολέμου, είναι επίθεση σε ένα κομμάτι της αγωνιζόμενης κοινωνίας, είναι ένας συνδυασμός στοχοποίησης για λόγους κερδοσκοπίας με την οικονομική εκμετάλλευση των εκκενωμένων κτηρίων και πολιτικής καταστολής των αγώνων που εδαφικοποιούνται σε αυτές.
Μέσα στο κλίμα γενικότερης εμπορευματοποίησης, οι καταλήψεις αμφισβητούν έμπρακτα την ιδιοκτησία και το κέρδος. Λειτουργώντας ισότιμα και αντιεμπορευματικά, αποτελούν απελευθερωμένους χώρους στις γειτονιές μας και μέρη συνάντησης, οργάνωσης και αντίστασης, μιας και μέσα σε αυτούς τους χώρους εδαφικοποιούμε τους αγώνες μας ενάντια στην εξουσία.
Ταυτόχρονα, συναντιόμαστε και χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και δομές αλληλεγγύης χωρίς τη διαμεσολάβηση και τον έλεγχο του κράτους, δημιουργώντας στην πράξη έναν άλλο κόσμο, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης. Αυτός είναι και ο λόγος που οι καταλήψεις βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο του κράτους ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Όλα αυτά δεν αποτελούν καινούργια συγκυρία με την νέα κυβέρνηση. Είναι ένας πόλεμος που τον υπηρετεί με συνέπεια τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά. Η καθεμιά με το δικό της ξεχωριστό τρόπο. Η Δεξιά ήρθε να επιταχύνει και να εντείνει τον πόλεμο αυτό σαν συνεχιστής του κράτους. Στο δρόμο της κοινωνικής συναίνεσης και της απογοήτευσης που έστρωσε η Αριστερά.
ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΔΕ ΘΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
Χρειάζεται να μιλάμε για τις εμπειρίες μας, να μην τις αντιμετωπίζουμε σα φυσικά φαινόμενα, ότι «έτσι είναι τα πράγματα». Να τις πολιτικοποιήσουμε. Να δείξουμε πως είναι «έτσι» επειδή προσπαθούν να μας εξουσιάσουν και να μας εκμεταλλευτούν.
Ελάτε να γνωριστούμε και να αγωνιστούμε μαζί. Η κάθε μία από τη μεριά της να εμπλουτίζει και να εμβαθύνει και τον αγώνα του άλλου. Να δημιουργήσουμε νέες δομές αλληλεγγύης, νέες μορφές οργάνωσης που να σκοπεύουν σε μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία που όχι μόνο θα ικανοποιεί τις βασικές μας ανάγκες για επιβίωση αλλά θα μας απελευθερώνει όλο και περισσότερο.
Εκδήλωση-Συζήτηση:
«ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ;»
Τετάρτη, 29/01/2020, 18:30,
Τμήμα ΜΙΘΕ, Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου
Πρόσβαση: 220, 221 (5η Ιλισίων), 250
Υπόγειος Ιλισός
Αναρχική Κοινότητα Αγώνα στα Ανατολικά της Αθήνας
πηγή : https://ypogeios-ilisos.espivblogs.net/2020/0…
πηγή : email που λάβαμε στις 18 Ιανουάριος 12h