Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011 στις 10.30 πμ
Απεργιακή Πορεία
Όταν η εξαθλίωση γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι καθήκον
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι λίγο πολύ γνωστή. Οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα του μεγαλύτερου μέρους των δημόσιων υπηρεσιών, φοροεισπρακτική επιδρομή, πλήρης απαξίωση και ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών όπως η εκπαίδευση, η υγεία και η ασφάλιση. Όλη αυτή η κατάσταση συντελεί στην δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου, την κλοπή οποιουδήποτε πράγματος ανήκει στο δημόσιο συμφέρον και κατ επέκταση ανήκει στον λαό και φυσικά στη σκιαγράφηση ενός ζοφερού μέλλοντος για όλους. Παράλληλα, τα νέα "σωτήρια" μέτρα που ανακοινώνονται και παρουσιάζονται ως πατριωτικό καθήκον για τη σωτηρία του έθνους, έρχονται να ολοκληρώσουν το γενικότερο σκηνικό επίθεσης του κράτους ,που λειτουργώντας σαν μαριονέτα διεθνών οικονομικών κύκλων, ισοπεδώνουν στην κυριολεξία ότι θεωρούσαμε κοινωνικό κεκτημένο όλα αυτά τα χρόνια.
Πιο συγκεκριμένα, παρατηρείται μια προσπάθεια εκποίησης της δημόσιας σφαίρας, μέσω του κράτους, στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Από τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, από τον νερό και το ρεύμα μέχρι την εκπαίδευση και την υγεία. Και ο κατάλογος δεν φαίνεται να έχει τέλος. Σαν δικαιολογία για όλα αυτά τα κατά τα αλλά άδικα - κατά τις δηλώσεις του Πάγκαλου - μέτρα είναι η ανάγκη της χώρας να "δείξει" στους εταίρους και τους δανειστές το υπάκουο πρόσωπό της ώστε να συνεχίσουν να μας "στηρίζουν" με την ελπίδα ότι ίσως , κάποτε οι θυσίες αυτές να πιάσουν τόπο.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κρατικό δεν σημαίνει και κατ' ανάγκη δημόσιο. Το κράτος όλα τα προηγούμενα χρόνια υποτίθεται ότι λειτουργούσε σαν διαχειριστής της δημόσιας περιουσίας με στόχο το γενικότερο όφελος. Έχουμε φτάσει όμως στο σημείο, το κράτος πλέον να εκποιεί τη δημόσια περιουσία λειτουργώντας στην κυριολεξία ως πλασιέ μιας περιουσίας που δεν του ανήκει. Για να κατανοήσουμε τη σημαίνει αυτό για τη ζωή μας, αρκεί να σκεφτούμε τι σημαίνει να υπόκεινται στο αγοραίο κέρδος βασικά αγαθά όπως το νερό, η ενέργεια ή η αποκομιδή σκουπιδιών και πόσο βάρος θα είναι στον καθένα μας - κοινωνικό, οικονομικό, δημόσιας υγείας κ.α. - όταν όλα αυτά θα είναι στη διάθεση ιδιώτη που μόνο γνώμονα έχει το κέρδος και όχι το δημόσιο συμφέρον.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από τη Βολιβία όπου η ιδιωτικοποίηση του νερού προκάλεσε υπέρογκες αυξήσεις στα φτωχά στρώματα και εξεγέρσεις, στην Νάπολη όπου αυτές τις μέρες μαίνεται ο πόλεμος των σκουπιδιών αφού η αποκομιδή τους είναι δουλεία της καμόρα, ή την Αλβανία όπου η ιδιωτική εταιρία ενέργειας αφήνει πολλές φορές μέχρι και πέντε ώρες τη μέρα τους πολίτες της Αλβανίας χωρίς ρεύμα αφού είναι πιο προσοδοφόρο να πουλάει το ρεύμα στην Ιταλία και την Ελλάδα.
Στην Ελλάδα, πέρα από την εξαθλίωση που φέρνουν τα μέτρα, βλέπουμε να παραδίδονται στις εταιρίες μεγάλα κομμάτια της ζωής μας. Το δάσος στις Σκουριές της Χαλκιδικής δεν είναι δικό μας, αλλά αποτελεί μια χρυσοφόρα επένδυση. Στους επενδυτές μένει ο χρυσός ενώ σε όλους εμάς ένας κρανίου τόπος. Οι παραλίες μας δεν είναι δημόσιος χώρος αλλά μια ευκαιρία για τουριστικές επενδύσεις για εξοχικά των εχόντων και οι θέση μας δίπλα τους καταντάει να γίνει αυτή των γραφικών ιθαγενών. Ακόμη και τα σκουπίδια μας είναι γι αυτούς μια πηγή κέρδους, αφού προτιμάνε να τα καίνε για την παραγωγή ενέργειας ούτως ώστε οι εταιρίες να πλουτίζουν και οι πολίτες να ζούμε μέσα στην καρκινογόνο διοξίνη. Και εδώ δεν αναφερόμαστε καν στις οικονομικές συνέπειες όλων αυτών των πραγμάτων.
Με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, η κυβέρνηση διαρρηγνύει ακόμη και την υποτυπώδη σχέση που είχε με την κοινωνία. Η "δημοκρατική" διαδικασία παύει να υφίσταται ως προσωπείο και δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Εκεί που το κράτος εμφανιζόταν όλα αυτά τα χρόνια ως εγγυητής μιας κάποιας πρόνοιας, δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα σταθεί μέχρι τέλους στο πλευρό των τραπεζιτών, των επενδυτών και η μόνη τους σχέση με την κοινωνία θα είναι το γκλόπ του μπάτσου ή το μακρύ χέρι της εφορίας.
Σε όλη αυτή την κατάσταση η κοινωνία είχε και έχει μόνο δυο επιλογές. Η πρώτη είναι η γνωστή τακτική που προωθείται ο καθένας για την πάρτη του και ο καθένας να προσπαθήσει να την βολέψει πατώντας στο πτώμα του διπλανού του. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός δηλαδή που εμπεριέχει μέσα του την άγρια εκμετάλλευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και της εργασίας χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα, της καχυποψίας και του φόβου για το αύριο, της εγκληματικότητας, της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, όλων αυτών των στοιχείων δηλαδή, που εμφανίζονται σε μια κοινωνία όταν η στοιχειώδης επιβίωση γίνεται άμεση ανάγκη. Στην ουσία δηλαδή μιλάμε για μια κατάσταση αφανούς κοινωνικού πολέμου όπου όλοι είναι θύτες και θύματα ταυτόχρονα.
Η δεύτερη επιλογή, είναι αυτή της κάθαρσης με την αριστοτελική έννοια, μόνο που στη πραγματική ζωή δεν υπάρχει από μηχανής θεός. Η φυσική σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές μας, αλλά και η δική μας εσωτερική σύγκρουση με τον προηγούμενο τρόπο ζωής και σκέψης είναι ο φορέας εκείνης της κοινωνικής αλλαγής που προέρχεται από εμάς για εμάς. Η στόχευση της οργής μας, και η πολιτική της έκφραση οφείλει να λαμβάνει χώρα τόσο στις λαϊκές κινητοποιήσεις απέναντι στη λαϊκή εξουσία όσο και στις μυριάδες προκλήσεις των καθημερινών μας σχέσεων.
Η συμμετοχή μας στη 48ώρη απεργία, στις πορείες και τις διαμαρτυρίες είναι αυτή που μπορεί να κάνει τη διαφορά και να δώσει χώρο σε άλλες δομές και διαδικασίες για τη κοινωνική μας οργάνωση. Οι συνελεύσεις που λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά, και έχουν ως προϋπόθεση αλλά και στόχευση την οικονομική και κοινωνική ισότητα μπορούν να βγουν στο προσκήνιο και να δημιουργήσουνε προοπτικές που ως τώρα φάνταζαν στο μυαλό μας αδύνατες.
Το ερώτημα είναι ένα. Αν τολμάμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα και το χάος στο οποίο ζούμε να φανταστούμε καινούριες διαδικασίες και να τις πραγματώσουμε.
"Εμείς αποφασίσαμε να είμαστε ελεύθεροι, και αυτή είναι η πρώτη πραγμάτωση της ελευθερίας μας." Κ.Καστοριάδης
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ