Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020 στις 12.00
Πορεία - Στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά
από Voices of Freedom: Open Assembly of People With and Without Papers
Τα όρια του νησιού έχουν γίνει στενότερα για όλες. Περισσότεροι από 21.000 άνθρωποι βρίσκονται παγιδευμένοι στη Λέσβο. Η νέα ελληνική νομοθεσία για το άσυλο τέθηκε σε εφαρμογή, καθιστώντας ακόμη δυσκολότερο τον απεγκλωβισμό από το νησί και πολύ ευκολότερη την έκδοση αρνητικών απαντήσεων στα αιτήματα ασύλου και στην αύξηση των απελάσεων. Οι φριχτές συνθήκες δεν αφήνουν κανέναν ανεπηρέαστο. Το στρατόπεδο της Μόριας είναι ο κατάλληλος τόπος για την άνθιση της βίας και των διακρίσεων, τόσο μεταξύ των μεταναστών, όσο και στην τοπική κοινωνία.
Η μοναδική απόκριση της Ευρώπης και του ελληνικού κράτους είναι η αύξηση του επιπέδου της καταστολής, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από την υπακοή. Τεράστιες αστυνομικές δυνάμεις έχουν καταφτάσει στο νησί, ενώ έχει προαναγγελθεί η δημιουργία κλειστού κέντρου, μιας φυλακής δηλαδή, μεταναστών. Υπάρχει ακόμη και το σχέδιο της εξαναγκαστικής επίταξης γης στο Μανταμάδο για τη δημιουργία μας τέτοιας φυλακής, παρότι ντόπιες, μετανάστες και ακτιβίστριες απορρίπτουν την ιδέα των κλειστών κέντρων. Παρόλο όμως που μοιράζονται κοινά αιτήματα, στρέφονται η μία ενάντια στον άλλο, αντί να δώσουν κοινούς αγώνες.
Σε αυτές τις περιστάσεις, η κοινωνική πόλωση έχει αυξηθεί και η ακροδεξιά ιδεολογία έχει βρει γόνιμο έδαφος σε κάποια τμήματα της τοπικής κοινωνίας. Με το πέρασμα των ετών, οι ντόπιοι αισθάνονται αδύναμοι μπροστά στις πολιτικές που έχουν μεταμορφώσει το νησί σε μία φυλακή μεταναστριών και σε ένα πεδίο επιχειρήσεων για τις ΜΚΟ. Μετά το 2015, η κοινωνική επαφή μεταξύ ντόπιων και μεταναστών έχει χαθεί και οι ΜΚΟ έχουν συμβάλει σε αυτό, μετετρεπόμενες στους μόνους 'νόμιμους' διαχειριστές της κατάστασης και τους μόνους υπεύθυνους να μιλήσουν εξ ονόματος των μεταναστών. Σαν αποτέλεσμα πολλές ντόπιες βλέπουν τώρα στο πρόσωπο της μετανάστριας το σύμβολο της εγκατάλειψής τους από την Αθήνα και την Ευρώπη. Έτσι, κομμάτι της τοπικής κοινωνίας μοιάζει έτοιμο να κατηγορήσει τους μετανάστες αντί για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα εθνικά κράτη, που ευθύνονται.
Από πλευράς τους, οι μετανάστες διεκδικούν το δικαίωμά τους να διαμαρτυρηθούν για τις άθλιες συνθήκες της ζωής τους. Μέχρι τώρα, πολλές διαμαρτυρίες έχουν κρατηθεί μακριά από τα βλέμματα, έχουν μπλοκαριστεί από τις αστυνομικές δυνάμεις και έχουν αντιμετωπιστεί με ακραία βία και τυφλές συλλήψεις. Παρόλα αυτά τους τελευταίους μήνες η ανάγκη για διαμαρτυρία μεγαλώνει. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, όταν οι μετανάστριες διεκδικούσαν την ελευθερία τους να μετακινηθούν, σήμερα αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, καθώς αυτό που βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση, είναι το δικαίωμα τους να υπάρχουν. Τις τελευταίες εβδομάδες και παρά την αστυνομική παρεμπόδιση, εκατοντάδες μετανάστες και μετανάστριες κατόρθωσαν να φτάσουν στην πόλη και να υψώσουν τις φωνές τους. Οι αρχές αναζητούν τώρα τους 'ξένους' που τους υποκίνησαν, σαν να μην μπορούνε να πιστέψουν ότι έχουν τη δύναμη να αυτοοργανωθούν.
Εμείς, οι άνθρωποι του αγώνα, από κάθε περιοχή αυτού του κόσμου, με τη δύναμη της ποικιλομορφίας μας προσπαθούμε να δημιουργήσουμε συνδέσεις μεταξύ των καταπιεσμένων ανθρώπων. Τα όπλα μας είναι οι κοινοί αγώνες, οι συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις, η έμπρακτη αλληλεγγύη, ο λόγος και η δράση μας.
Στηρίζουμε τους αγώνες των μεταναστ(ρι)ών για την ελευθερία
Χαιρετίζουμε τον αγώνα των συντρόφων μας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Χαιρετίζουμε την κατάληψη του ελληνικού προξενείου στη Βενετία.
Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο ισότητας, ελεύθερο από ρατσισμό και καταπίεση.
Απαιτούμε
Ελευθερία μετακίνησης
Το κλείσιμο της Μόριας
Καμία νέα (κλειστή) δομή
Να σταματήσουν οι απελάσεις
Βρείτε ολόκληρο το κείμενο