Τρίτη 3 Μαρτίου 2020 στις 12.00
Μαθητική πορεία
από Αναρχικοί μαθητές
Καλούμε τους μαθητές στο αναρχικό μπλοκ,στην μαθητική πορεία 03/03 ώρα 12:00 Προπύλαια
''ΣΧΟΛΕΙΟ,ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ''
Τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πραγματικότητα,όπου παρατηρείται βαθύτατη ανθρωπιστική κρίση,κρίση ηθικών αξιών,οικονομική κρίση,χαμηλό βιοτικό επίπεδο,κατάχρηση εξουσίας,μπάτσος να απειλεί ζωές φοιτητών σημαδεύοντας τους με το υπηρεσιακό του όπλο και τέλος να καταστρέφεται ακόμα περισσότερο η παιδεία,ιδιωτικοποιώντας την ακόμα περισσότερο.
Αφού ψηφίστηκε η εξίσωση των πτυχίων ΑΕΙ με των κολεγίων είναι σαν ψηφίστηκε πως οι φτωχοί θα πεθάνουν φτωχοί και οι πλούσιοι θα πεθάνουν πλούσιοι.Είναι λοιπόν χρέος μας να το ανατρέψουμε,καθώς η παιδεία είναι αναγκαίο αγαθό για κάθε μαθητή,είτε είναι φτωχός, είτε έχει μαθησιακά πρόβλημα,είτε είναι μετανάστης,έχει το κάθε δικαίωμα στην δωρεάν παιδεία.Θέλουμε λοιπόν δωρεάν γνώσεις για όλους και για όλα,γνώσεις ώστε το κάθε παιδί να μπορεί να στηρίζει τον λόγο του και τα δικαιώματα του.
Η χουντοκυβέρνηση είχε τις χαζές πεποιθήσεις πως με όλα αυτά που συμβαίνουν θα μαραθεί ο αναρχισμός,αντιθέτως του πέταξαν το καλύτερο λίπασμα για να ανθίσει ακόμα περισσότερο,του πέταξαν κατάχρηση εξουσίας,φτώχεια, ιδιωτικοποίηση και καταπίεση.Οπότε σε αυτήν την εποχή υψώνουμε όλοι την μαύρη σημαία,ήρθε καιρός να τους χτυπήσουμε,το μέλλον μας να κατακτήσουμε.
ΠΟΣΑ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ;
Κάλεσμα του Αναρχικού Σχήματος Φιλοσοφικής στην μαθητική πορεία της 3ης Μαρτίου
Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ακολουθούν μια ανάλογη κατεύθυνση με τις γενικές τάσεις της καπιταλιστικής αγοράς και του κρατικού συστήματος διακυβέρνησης. Ο θεσμός της εκπαίδευσης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αδιάρρηκτα προσαρτημένος στους μηχανισμούς ενίσχυσης του κεφαλαίου και του κράτους ακολουθώντας τους εκάστοτε στόχους κυβερνήσεων, αστικής τάξης και διακρατικών οργανισμών. Δεν είναι ανεξάρτητος θεσμός "διάδοσης γνώσης", αλλά κατεξοχήν μηχανισμός αναπαραγωγής του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση προσανατολίζεται στην κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού. Η συζήτηση και οι αντιδράσεις αναφορικά με την νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης ανακυκλώνεται μέσα στα χρόνια και εμπλουτίζεται από τις εξελίξεις. Το γεγονός ότι η συζήτηση επί χρόνια περιστρέφεται γύρω από την "νεοφιλελευθεροποίηση της εκπαίδευσης", υποδηλώνει αφενός την επίμονη συστημική στρατηγική για την υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού και αφετέρου, αποτελεί παραδοχή ότι αυτός ο σχεδιασμός δεν έχει ολοκληρωθεί. Σκοντάφτει, πότε πιο αποφασιστικά και άλλοτε λιγότερο, στην οργανωμένη αντίσταση της σπουδάζουσας νεολαίας των σχολών και των σχολείων. Μιας αντίστασης, που όποτε εκδηλώθηκε ακηδεμόνευτα από κομματικούς σκοπούς και καθεστωτικές διαμεσολαβήσεις, όποτε εκδηλώθηκε υπό την πολιτική και προταγματική επιρροή του αναρχισμού, ενήργησε σε πλείστες περιπτώσεις ως καύσιμο κίνησης των συνολικότερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων.
Στον ελλαδικό χώρο, οι μαθητικοί-φοιτητικοί αγώνες έχουν βαρύ φορτίο και ιστορικές παρακαταθήκες. Συνδέθηκαν με μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Ταυτόχρονα αποτέλεσαν το προνομιακό έδαφος εκδήλωσης της αναρχικής δράσης. Δυναμικοί αγώνες, αν και ταξικά/πολιτικά αποκομμένοι σε έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, κατάφεραν όχι μόνο να δυσχεράνουν το ταξικά επιζήμιο έργο κυβερνήσεων, αλλά και να το αναχαιτίσουν. Ακόμη και εν καιρώ κρίσης και παρά την γενική απομαζικοποίηση της νεολαιίστικης δράσης και τον εκφυλισμό του φοιτητικού/μαθητικού κινήματος, οι δομικές ανακατατάξεις στην εκπαίδευση δεν επιβλήθηκαν με ανάλογη ταχύτητα με το ευρύτερο πλαίσιο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που σημαδεύει την συστημική απόπειρα διαχείρισης της κρίσης στα χρόνια των μνημονίων. Η επιβολή των μεταρρυθμίσεων αποδεικνύεται για τις κυβερνήσεις ένα μεγάλο αγκάθι.
Η κυβέρνηση σύριζα εξυπηρέτησε τους αντικοινωνικούς, αντεκπαιδευτικούς και αντεργατικούς σχεδιασμούς του κράτους και της αστικής τάξης με έναν αξιοσημείωτο τρόπο. Διαδραμάτισε τον ιστορικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας σε καιρούς κρίσης, αφομοιώνοντας και εγκλωβίζοντας το ενεργητικό δυναμικό της ταξικής πάλης σε αυταπάτες συστημικής διαχείρισης, ενώ κατόρθωσε για λογαριασμό του κεφαλαίου να εφαρμόσει τις πιο σκληρές πολιτικές με το ελάχιστο κόστος, με τις λιγότερες κοινωνικές αντιδράσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, ο νόμος Γαβρόγλου της κυβέρνησης σύριζα έκανε την αρχή για μια νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, με την επιπρόσθετη εμπορευματοποίηση των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, την κατεδάφιση εργασιακών δικαιωμάτων με την διάσπαση του ενιαίου πτυχίου και το άνοιγμα ασαφών επαγγελματικών τομέων κατάρτισης που ανταποκρίνονται στην ανάγκη της αγοράς για συγκρότηση εργαζομένων-πασπαρτού, εργαζομένων πολλαπλής χρήσης με δυνατότητες υπεραπόδοσης και ανταλλακτικό συνάλλαγμα ένα μειωμένο ποσοστό επιστροφής της εργασίας με την μορφή υποτιμημένου μισθού. Ο νόμος Γαβρόγλου ψηφίστηκε σχεδόν ανεμπόδιστα, αφού η οργανωμένη φοιτητική δράση δεν μπόρεσε να ορθώσει αντιστασιακά αναχώματα. Μια συνθήκη, που απελευθερώνει τα χέρια και της "παραδοσιακής δεξιάς".
Από το περασμένο καλοκαίρι και την ψήφιση της νομοθετικής κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, η νέα κυβέρνηση στοχεύει στην εκμετάλλευση του ερημικού κοινωνικού εδάφους που παρέδωσε η τετραετής θητεία της σοσιαλδημοκρατικής αφομοίωσης και προωθεί εσπευσμένα την εκπαιδευτική αναπροσαρμογή. Οι σκοποί της κυβέρνησης είναι σύμφυτοι με την επιθετική αναδιάταξη του κεφαλαίου και αντιπροσωπεύουν διαχρονικές βλέψεις της εθνικής αστικής τάξης για αξεδιάλυτη σύνδεση εκπαίδευσης-αγοράς, για την έλευση ιδιωτών, για την ολοένα διεύρυνση της κεφαλαιοκρατικής επένδυσης ιδίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον, η μνημονιακή δέσμευση του ελληνικού κράτους στους διακρατικούς θεσμούς της οικονομικής ελίτ για υψηλά πλεονάσματα και η συνεπακόλουθη συρρίκνωση των προορισμένων για την δημόσια εκπαίδευση οικονομικών πόρων στους ταξικά καθορισμένους προϋπολογισμούς, οδηγεί στην ταχεία απελευθέρωσης της θεσμικής εκπαίδευσης από το κράτος, που αποτυπώνεται στα κυβερνητικά νομοσχέδια. Ζούμε ξεκάθαρα την εποχή του ξεριζώματος κάθε κοινωνικού συμβολαίου, κάθε κοινωνικής και εργατικής κατάκτησης του παρελθόντος. Ζούμε την εποχή που οι ταξικές ισορροπίες γκρεμίζονται.
Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, η αντιστασιακή δράση και η οργανωμένη πάλη του φοιτητικού-μαθητικού κινήματος οφείλει να συγκρουστεί συνολικά με το καθεστώς, με κάθε αφορμή, κάθε μέρα στους χώρους σπουδών. Οι διεκδικητικοί αγώνες, είναι αναγκαίοι και αναδύονται γόνιμα, όταν διασταυρώνονται με την προταγματική και στρατηγική στόχευση για μια επαναστατική ανατροπή. Αντίθετα, ούτε προάγουν την επαναστατική προοπτική, ούτε την ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο, αν δεν εμπεριέχουν μια συνολική στρατηγική που ταυτόχρονα με την ριζοσπαστικοποίηση των δίκαιων αιτημάτων, να προωθεί και την επαναστατική ταξική και πολιτική κινηματική συγκρότηση. Τα αιτήματα για "δημόσια παιδεία", για "δωρεάν παιδεία" δεν είναι αναχρονιστικά σε αντίθεση με τις διακηρύξεις των δυνάμεων του κεφαλαίου, δεν μπορούν ωστόσο να νοηματοδοτήσουν επαναστατικά τους νέους αγώνες. Αντίστοιχα, ο εγκλωβισμός στους αιτηματικούς αγώνες (χωρίς να τους απαξιώνουμε) σε περιόδους κρίσης, καλλιεργεί τόσο ρεφορμιστικές αυταπάτες, όσο και αδιέξοδα. Αγνοώντας το ευρύτερο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον (παγκοσμιοποιημένη αγορά, καπιταλιστική κρίση, συστημική αναδιάρθρωση) καταλήγουμε αναντίστοιχοι των καιρών, ανήμποροι να αντιτάξουμε ένα ρεαλιστικό επαναστατικό πρόταγμα στον επελαύνοντα σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Συνεπώς, και στο ίδιο το μαθητικό-φοιτητικό πεδίο, η αντίσταση στα νομοσχέδια δεν γίνεται να μην ενσωματώνει, την συνολική εναντίωση και κριτική στην αστική εκπαίδευση, την ίδια την δομή της εκπαίδευσης, ο πυρήνας της οποίας δεν μετασχηματίζεται. Καταστρέφεται.
Οι καιροί που διανύουμε είναι ευνοϊκοί για να αντιπαραθέσουμε στο καθεστώς μια καθολική επαναστατική σύγκρουση. Το καπιταλιστικό σύστημα αργοπεθαίνει στην σήψη, παραδομένο σε αντιφάσεις, απαλλαγμένο από κάθε "ανθρώπινο" προσωπείο. Τι θα διαδεχτεί την υφιστάμενη καθεστηκυία τάξη, ποια επαναστατική δύναμη θα λειτουργήσει ως ιστορικής καταλύτης, ποια θα είναι η θέση της εργατικής τάξης στο νέο ολοκληρωτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται είναι τα μεγάλα ερωτήματα των καιρών, τα μεγάλα ερωτήματα του 21ου αιώνα. Από την μεριάς μας, ως ενεργά κομμάτια της αγωνιζόμενης φοιτητικής κοινότητας, ως αναρχικές και αναρχικοί, προτάσσουμε την Κοινωνική Επανάσταση και τον Αναρχισμό ως μονόδρομο. Ως την μόνη ελπίδα για την κοινωνική απελευθέρωση, την ισότητα, την κοινωνική αλληλοβοήθεια.
Συμμετέχοντας στους μαθητικούς/φοιτητικούς και ευρύτερους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες, στηρίζοντας τις μικρές και μεγάλες πρωτοβουλίες των νέων συντρόφων/ισσων, στηρίζουμε το κάλεσμα των "Αναρχικών Μαθητών" για την πορεία της Τρίτης 3 Μαρτίου. Στηρίζουμε τις μικρές και μεγάλες μάχες, τις μικρές και μεγάλες προσπάθειες για το δυνάμωμα του αγώνα. Στηρίζουμε το αναρχικό μπλοκ που οργανώνουν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες πολιτικά και υλικά. Καλούμε τους μαθητές και τις μαθήτριες, τις φοιτήτριες και τους φοιτητές σε πλαισίωση και κοινή δράση.
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ. ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΠΛΟΚ
ΤΡΙΤΗ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 12.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Αναρχικό Σχήμα Φιλοσοφικής