Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020 στις 19.30
Για την εξέγερση που συμβαίνει ήδη
Τη Δευτέρα 13 Ιούλη καλούμε σε πολιτική εκδήλωση και ανοιχτή συζήτηση με θέμα τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων κοινωνικών εξεγέρσεων και τί μπορούμε να αντλήσουμε από αυτές για τους κοινωνικούς αγώνες που έρχονται
scroll for English
Από την Αμερική και την Ελλάδα μέχρι τη Χιλή και το Λίβανο, όλα τα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης βλέπουμε μια πολλαπλή και έντονη δυσφορία απέναντι στον καπιταλισμό να εκρήγνυται στα πιο διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Δυσφορία απέναντι στην εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση και την αυξανόμενη κοινωνικο-οικονομική ανισότητα, δυσφορία απέναντι στην πατριαρχία και τον εθνικισμό, δυσφορία απέναντι στην δυτική κυριαρχία. Η λογική της συσσώρευσης και αναπαραγωγής του Κεφαλαίου, που παράγει περισσότερες ανάγκες και επιθυμίες από όσες μπορεί να ικανοποιήσει, δημιουργεί την τάση συσσώρευσης και αποκλεισμού ενός εργασιακού, ψυχικού, πολυεθνικού υπερπληθυσμού, που δεν χωράει στην ομαλή κοινωνική αναπαραγωγή όπως αυτή οργανώνεται υπό τις καπιταλιστικές σχέσεις, Όλοι και όλες που "δεν χωράνε'' στην καπιταλιστική μορφή ζωής, όχι λίγες φορές τα τελευταία χρόνια μετατρέπουν τη δυσφορία τους σε εξέγερση και συλλογική πράξη. Στον Δεκέμβρη του 2008 και στην Πλατεία Γκεζί, στην ''Αραβική Άνοιξη'' της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και στις ''Πλατείες'' του δυτικού κόσμου, στα νέα εργατικά κινήματα και στα Κίτρινα Γιλέκα, στο Σουδάν και το Εκουαδόρ, στην Κολομβία και τη Χιλή, αλλά και στις ΗΠΑ, βλέπουμε την παγκοσμιοποίηση και την κοινωνικοποίηση των αγώνων και και της εξέγερσης που μαρτυρά, μέσα στην πολιτισμική ετερογένειά της, τα κοινά συμπτώματα και τα κοινά αιτήματα των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων υποκειμένων.
Τί μάθαμε και τί μαθαίνουμε από όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν ήδη;
Από το 2008 μέχρι το 2020, από τη κρίση της Goldman Sachs μέχρι τη κρίση του Covid-19, είδαμε τόσο τα προσωπικά μας όρια όσο και τα όρια των πολιτικών συλλογικοτήτων στις οποίες συμμετέχουμε, μέσα στις πολύ μικρές μας νίκες και στις πολύ μεγάλες μας ήττες, την ίδια ώρα που τα καπιταλιστικά κράτη ανέπτυσσαν νέες τεχνικές καταστολής, ενσωμάτωσης και ελέγχου των απείθαρχων πληθυσμών. Είδαμε πως ο κοινωνικός πόλεμος των κυρίαρχων εναντίον μας είναι ένας πολύμορφος πόλεμος βάθους και υπονόμευσης των ίδιων των υλικών και νοητικών προϋποθέσεων της συλλογικής δράσης μας, πόλεμος που αξιοποιεί ως όπλα τον ψυχολογικό και οικονομικό εκβιασμό, την επιστημονική υπεροχή, την έκτακτη ανάγκη και τη συγκυρία για τον εξοπλισμό της κυρίαρχης τάξης με ένα νέο νομοθετικό και κατασταλτικό πλαίσιο ανάτασης της φθίνουσας καπιταλιστικής δυναμικής και κερδοφορίας. Είδαμε, με αφορμή τον Covid-19 και τη κρατική διαχείρισή του, πως η δικτατορία του κεφαλαίου επιβάλλεται πλέον με υγειονομικά, τεχνοκρατικά και επιστημονικά επιχειρήματα, σύμφωνα με τα οποία υποτίθεται πως είμαστε όλοι μια "αγέλη'' υπό κρατική προστασία, ενώ στη πραγματικότητα οι κοινωνίες μας χωρίζονται σε τάξεις, καταπιεσμένες και καταπιεσμένους, χωρίζονται σε χώρους εγκλεισμού και σε χώρους ελεύθερους, χωρίζονται σε αυτούς που περιλαμβάνονται και, ''ανθρωπιστικά πάντα'' σε αυτούς που αποκλείονται από το ''Εθνικό'' Σύστημα Υγείας. Είδαμε όμως, και εξακολουθούμε να βλέπουμε, πως οι κοινωνικές δυναμικές δημιουργούν νέες πρωτοπορίες, είδαμε τις νέες τεχνικές, τις νέες μορφές οργάνωσης και επικοινωνίας, τις νέες μορφές πολιτικοποίησης των καταπιεσμένων να απαντούν στις πιο εξελιγμένες μορφές καπιταλιστικής κυριαρχίας, είδαμε πιο καθαρά προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, τα ατομικά, κοινωνικά, επιστημονικά και πολεμικά ερωτήματα και τα όρια που θέτει η νέα μορφή του κοινωνικού πολέμου, τόσο ως εμφύλιος πόλεμος στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών, όσο και ως ένοπλη διαπραγμάτευση των καπιταλιστικών κρατών στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό περιβάλλον της εκμετάλλευσης και του ανταγωνισμού.
Το ελληνικό κράτος και προνομιακοί σύμμαχοί του, όπως οι ΗΠΑ. η Ε.Ε, η Αίγυπτος, το Ισραήλ, έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο στην μέχρι σήμερα μετατροπή των κοινωνικών εξεγέρσεων των τελευταίων χρόνων σε ανανεωμένα δόγματα άμυνας/ασφάλειας, αντιεξέγερσης και αντιτρομοκρατίας, σε νέα πολιτικά προγράμματα και νέες τεχνικές ψυχολογικής, πολιτικής και στρατιωτικής διαχείρισης πλεοναζόντων πληθυσμών, εντείνοντας τον μεταξύ τους διακρατικό ανταγωνισμό όσο και τη διακρατική τους συνεργασία. Στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά στην στρατιωτικοποίηση των Βαλκανίων και της Αφρικής, ενώ ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός για τις ΑΟΖ και τον έλεγχο των εμπορικών-ενεργειακών δρόμων εντείνεται ως η άλλη όψη της ελληνοτουρκικής συνεργασίας απέναντι στις εργατικές τάξεις και τις ''μεταναστευτικές ροές".
Όμως οι ανάγκες, οι επιθυμίες, οι αρνήσεις των καταπιεσμένων επιμένουν. Οι αγώνες και οι εξεγέρσεις αναγκάζονται να αποκτήσουν όλο και πιο κοινωνικό, διαθεματικό, συμπεριληπτικό χαρακτήρα, απέναντι σε ένα καπιταλιστικό κράτος που αναδιαρθρώνεται και θωρακίζεται διαρκώς. Ας επιστρέψουμε λοιπόν ξανά στα πιο καθοριστικά ερωτήματα: ποιός είναι ο φίλος και ο εχθρός, και ποιός ο σύμμαχος? Με ποιό σκοπό και με ποιά προοπτική αξίζει να αρνηθούμε, να αντισταθούμε, να αγωνιστούμε; Πώς περνάς από την άρνηση στην κατάφαση; Τί σημαίνει πραγματικά για μας η καταπίεσή μας, η καταπίεση των άλλων, το προσωπικό και συλλογικό της βίωμα; Πώς θα ξεπεράσουμε την ίδια τη μορφή της ζωής μας, σε ποιές κοινότητες θέλουμε τελικά να ζήσουμε; Πώς θα καταφέρουμε τελικά να νικήσουμε, τακτικά και στρατηγικά, ξεπερνώντας την ίδια τη μορφή της εξέγερσης; Μπροστά στους κοινωνικούς αγώνες που έρχονται, θέλουμε να δούμε πόσα μπορούμε να μάθουμε από τις εξεγέρσεις που συμβαίνουν ήδη, οργανώνοντας μια συλλογική έρευνα και ένα συλλογικό πειραματισμό.
From America and Greece to Chile and Lebanon, during the recent years of the capitalist crisis we have seen a manifold and intense discomfort towards capitalism appearing to the most diverse parts of the world. Discomfort with the increasing class exploitation and growing socio-economic inequality, discomfort with patriarchy and nationalism, discomfort with the domination of the West. The rationale of the accumulation and reproduction of Capital, which produces more needs and desires than it is able to satisfy, creates the tendency to accumulate and exclude a working, mental, multinational overpopulation, which does not fit into the smooth social reproduction as it is organized under capitalist relations. All of them who "cannot fit" into the capitalist form of life -not a few times in recent years- turn their discomfort into rebellion and collective action. In December 2008 and in Gezi Square, in the "Arab Spring" of the Greater Middle East and in the "Squares" of the Western world, in the new labour movements and in the Yellow Vests, in Sudan and Ecuador, in Colombia and Chile, but also in the USA, we see the globalization and socialization of the struggles and the rebellion that testifies, in its cultural heterogeneity, the common symptoms and common demands of oppressed and exploited subjects.
What have we learned and what do we learn from what has happened and is already happening?
From 2008 to 2020, from the Goldman Sachs crisis to the Covid-19 crisis, we have seen both our personal limits and the limits of the political collectives in which we participate, in our very small victories and our very large defeats, at the same time as the capitalist states were developing new techniques of repression, integration and control of the unruly populations. We have seen that the social war of the sovereigns against us is a multifaceted war of depth and undermining of the very material and mental pre-conditions of our collective action, a war that exploits as weapons psychological and economic blackmail, scientific superiority, emergency and the circumstance for equipping the ruling class with a new legislative and repressive framework to increase the declining capitalist dynamic and profitability. We have seen, on the occasion of Covid-19 and its state administration, that the dictatorship of capital is now imposed by sanitary, technocratic and scientific arguments, according to which we are all supposed to be a "herd" under state protection, when in fact our societies are divided into classes, into oppressed and oppressors, divided into places of confinement and in free places, divided into those included and -"humanitarianly always"- to those excluded from the "National" Health System. But we have seen, and we continue to see, that social dynamics are creating new pioneers, we have seen new techniques, new forms of organisation and communication, new forms of politicisation of the oppressed responding to the most advanced forms of capitalist domination, we have seen more clear problems that we have to deal with, the individual, social, scientific and war questions and the limits posed by the new form of social war, both as a civil war within the capitalist states, and as an armed negotiation of capitalist states in the modern globalised capitalist environment of exploitation and competition.
The Greek state and its privileged allies, such as the USA, the EU, Egypt, Israel, have played a leading role in the transformation of the social uprisings of recent years into renewed doctrines of defence/security, counter-insurgency and counter-terrorism, new political programmes and new techniques of psychological, political and military management of surplus populations, intensifying transnational competition as well as their transnational cooperation. In the South-Eastern Mediterranean, Greece is actively involved in the militarization of the Balkans and Africa, while Greek-Turkish competition for the EEZs and the control of trade-energy routes is intensifying as the other side of Greek-Turkish cooperation towards the working classes and "migration flows".
However, the needs, desires, denials of the oppressed persist. Struggles and uprisings are being forced to become increasingly social, cross-curricular, inclusive, in the face of a capitalist state that is constantly being restructured and shielded. So let us return to the most decisive questions: who is the friend and the enemy, and who is the ally? For what purpose and with what perspective is it worth refusing, resisting, fighting? How do you go from denial to decision? What does our oppression, the oppression of others, its personal and collective experience really mean to us? How do we overcome the very shape of our lives, in which communities do we ultimately want to live? How will we finally manage to win, regularly and strategically, by overcoming the very form of rebellion? In the face of the social struggles that are coming, we want to see how much we can learn from the uprisings that are already happening, by organizing a collective survey and a collective experimentation.