kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Προσυγκέντρωση για την πορεία ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη

Κείμενο Συλλόγου φοιτητ(ρι)ών Φυσικού

Στη συνέλευση του Σ.Φ. Φυσικού ψηφίστηκε μία ανοιχτή πρόταση συνδιαμόρφωσης αγώνα, η οποία συγκροτήθηκε ενάντια στη λογική της ανάθεσης και προσπαθώντας παράλληλα να εμπλέξει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στον αγώνα ενάντια στο νέον νόμο και στην υποτίμηση των ζωών μας. Θεωρούμε ότι για να μαζικοποιηθούν οι αγώνες και το φοιτητικό κίνημα είναι κρίσιμη η συνεργασία μεταξύ φοιτητικών συλλόγων, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε επίπεδο βάσης (συντονιστικές επιτροπές, μαζικές συνελεύσεις, κλπ). Κρίνουμε σημαντικό να κινηθούμε σε κατεύθυνση που τελικό αποτέλεσμα θα έχει την επίσημη κατάργηση και απόσυρση του νόμου. Έως ότου συμβεί αυτό όμως, πρέπει μεταξύ άλλων να μπλοκάρουμε κάθε πτυχή του στο πεδίο εφαρμογής του και να τον κάνουμε μη εφαρμόσιμο.

Δεύτερη εκκένωση κατειλημμένης πρυτανείας, πορεία αλληλεγγύης και ενάντια στο νέο νόμο, γεγονότα Νέας Σμύρνης

Μετά την πρώτη εκκένωση (22/02) και τη δεύτερη αποτυχημένη επιχείρηση εκκένωσης(βράδυ 8/03), την Πέμπτη(11/03) το πρωί, το κράτος εισέβαλλε για δεύτερη φορά και εκκένωσε την κατάληψη με την παρουσία πολλών μπάτσων (ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ, ΜΑΤ), φέρνοντας drone, αλλά ακόμα και ελικόπτερο πάνω απ'το ΑΠΘ. Τις 17 μέρες της κατάληψης της Πρυτανείας, το κράτος έδωσε πολιτικό βάρος στην αντιμετώπιση της φοιτητικής αντίστασης, η οποία άρχισε να μετουσιώνεται σε μαζικές(και μη) γενικές συνελεύσεις συλλόγων, σε ογκώδεις και οργισμένες πορείες και σε αποφάσεις συλλόγων για καταλήψεις σχολών. Η στρατηγική της έντασης που εφαρμόζεται από το κράτος έχει σκοπό την καταστολή των κινημάτων -που ξεπηδάνε τον τελευταίο καιρό στον ελλαδικό χώρο. Εξού και οι επιχειρήσεις των μπάτσων την Πέμπτη 11/03, όπου είχαν καθαρά χαρακτηριστικά τρομοκρατίας, με ΕΚΑΜίτες να εισβάλλουν με καλυμμένα χαρακτηριστικά, μπάτσους με κάμερες να στοχοποιούν όσους αντιστέκονταν, μπότες σε κεφάλια αγωνιζόμενων φοιτητών (και μη), ελικόπτερο και drones να δημιουργούν ένα πολεμικό κλίμα. Και τις επόμενες μέρες, ωστόσο, συνεχίζεται η στρατοπέδευση πολλών μπάτσων πέριξ και εντός του ΑΠΘ(κυρίως στην πρυτανεία), ταυτόχρονα με το λοκ-άουτ κάποιων κοσμητόρων σε σχολές, όπως του πολυτεχνείου και του βιολογικού και η τυπική απαγόρευση της εισόδου όσων δεν έχουν χαρτί απ΄την ΕΡΓΑΝΗ. Στόχος αυτών των μέτρων είναι η παρεμπόδιση των κινηματικών διεργασιών και της οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος. Τα γεγονότα αυτά τα είχε προετοιμάσει με δήλωσή του ο Μητσοτάκης τη μέρα των γεγονότων στη Νέα Σμύρνη, όπου κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος είναι τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα.

Παρόλ'αυτά οι αντιστάσεις συνεχώς διογκώνονται και αυτό φάνηκε και στην πορεία που ακολούθησε τη δεύτερη εκκένωση της πρυτανείας, η οποία αποτέλεσε την πιο μεγαλειώδη φοιτητική πορεία των τελευταίων ετών στη Θεσσαλονίκη(μέχρι την επόμενη) και έδωσε μία μικρή απάντηση στην κρατική καταστολή. Αντίστοιχα, στη Νέα Σμύρνη, την εισβολή των μπάτσων στην κεντρική πλατεία και το βασανισμό ατόμου που διαμαρτυρήθηκε για τους τραμπουκισμούς των μπάτσων (7/03), ακολούθησε μία μεγαλειώδης πορεία (8/03) τουλάχιστον 10.000 ατόμων, από την οποία προέκυψαν και συγκρούσεις διαδηλωτών με τις δυνάμεις καταστολής. Η μετέπειτα στάση των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ. πήρε τα χαρακτηριστικά πογκρόμ κατά ανθρώπων στις γειτονιές της Νέας Σμύρνης, ακόμα και 2 ώρες μετά την πορεία, όπου έγιναν βασανισμοί, ξυλοδαρμοί και φόρτωμα ανυπόστατων κατηγοριών κακουργηματικού χαρακτήρα. Η κρατική τρομοκρατία συνεχίστηκε με εισβολές της αντιτρομοκρατικής σε σπίτια ατόμων τα οποία συλλάμβανε για τα γεγονότα της πορείας. Όλα αυτά σκοπό έχουν την εμπέδωση γενικευμένου φόβου σε όσους/ες επιθυμούν και έχουν την ανάγκη να αγωνιστούν ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Κρατική διαχείρηση της πανδημίας εντός και εκτός πανεπιστημίου

Η έρευνα εντός του πανεπιστημίου δεν έχει γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες, ωστόσο παραμένει η μόνη λειτουργία που πραγματοποιείται διά ζώσης αυτό τον καιρό. Ενώ, λοιπόν λειτουργούν χώροι εργασίας, εστίαση, ανοιγοκλείνουν σχολεία, το κράτος επιμένει να διατηρεί κλειστά τα πανεπιστήμια. Το γεγονός ότι παράλληλα πέρασε και εφαρμόζεται ένας τόσο αντικοινωνικός νόμος, αποδεικνύει ότι η μη λειτουργία των σχολών είναι κυρίως πολιτική επιλογή, ώστε να μην υπάρχει το πεδίο ανάπτυξης κοινωνικών αντιστάσεων εναντίον της ατζέντας τους για τα πανεπιστήμια. Γι'αυτό και οι φοιτήτριες και ο αγωνιζόμενος κόσμος απαντάμε σε αυτά με το άνοιγμα των σχολών και της πανεπιστημιούπολης με καταλήψεις, εκδηλώσεις, συνελεύσεις και διαδηλώσεις.

Την ίδια στιγμή οι παροχές για τους/τις φοιτητ(ρι)ές συνεχώς υποτιμώνται. Εστίες απειλούνται επανειλημμένα με κλείσιμο ή κλείνουν με πρόσχημα την "υγεία", παροχές, όπως ζεστό νερό, φαγητό, συντήρηση δεν θεωρούνται αυτονόητες και όταν οι οικότροφοι αγωνίζονται για αυτές, τους εκβιάζουν με παύση των παροχών αυτών αν δε λήξουν τον αγώνα. Παράλληλα κόσμος που έχει ανάγκη (άποροι, μετανάστριες) αποκλείονται από τη λέσχη και φοιτήτ(ρι)ες αποκλείονται από εργαστήρια λόγω ελλείψεων σε εξοπλισμό ή διδακτικό προσωπικό.

Εν μέσω της πανδημίας, το κράτος βρίσκει πρόχειρες λύσεις για μπάλωμα των τραγικών ελλείψεων του δημόσιου συστήματος υγείας. Δικαιολογεί τη βάρβαρη συνθήκη των ασθενών στα νοσοκομεία και την υποτίμηση των ζωών των φτωχών, επικαλούμενο ότι η πανδημία αποτελεί παροδικό πρόβλημα. Επίσης, υποτιμάει γενικά τα δημόσια αγαθά, όπως και την παιδεία, ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία των λίγων (aka αστική τάξη). Παράλληλα, ενισχύει ραγδαία τα σώματα ασφαλείας με πρόσχημα το κράτος έκτακτης ανάγκης, το οποίο ήρθε για να μείνει. Η πανδημία αξιοποιείται ως ευκαιρία για να παρθούν επιπλέον κατασταλτικά μέτρα σε όλα τα κοινωνικά παιδεία, όπως γίνεται για παράδειγμα τώρα στο πανεπιστήμιο με σκοπό να εναρμονιστεί με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Παράλληλα οι λύσεις για εξ' αποστάσεως εκπαίδευση που προτείνει το κράτος αποτελούν καινούργιο εργαλείο στα χέρια των διοικητικών οργάνων ώστε να σπάνε καταλήψεις. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία οι αγωνιζόμενοι και αγωνιζόμενες φοιτήτ(ρι)ες και μαθήτες/ριες καλούνται να παρεμβαίνουν διαδικτυακά σε μαθήματα και εξεταστικές και να επιβάλλουν τις καταλήψεις τους.

Νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη

• Πειθαρχικά και πανεπιστημιακή αστυνομία
• Ν+Ν/2 και διαγραφές
• Έλεγχος και καταστολή
• Ειδική βάση εισαγωγής και διπλό μηχανοφραφικό

Μία από τις βασικές αιχμές του νέου νόμου, αποτελεί η θέσπιση ορίου φοίτησης στα ν+ν/2 έτη, που παράλληλα με την επιβολή ελάχιστης βάσης εισαγωγής και διπλού μηχανογραφικού στα ΑΕΙ, διαλύει την ικανότητα πρόσβασης στα δημόσια πανεπιστήμια τεράστιου αριθμού μαθητών. Παιδιά τα οποία δεν έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης φροντιστηρίου ή/και τα οποία πρέπει να εργάζονται για βιοπορισμό παράλληλα με τις σπουδές τους, αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ από την κρατική προπαγάνδα αντιμετωπίζονται, με όρους κοινωνικού κανιβαλισμού, ως «οικονομικά βάρη». Η εφαρμογή του νέου νόμου, επίσης, θα ισχύσει και για τους φοιτητ(ρι)ές που έχουν εισέλθει στις σχολές και πριν την ψήφιση του νόμου, γεγονός που συνεπάγεται μαζικές διαγραφές. Με αυτό τον τρόπο, το κράτος επιδιώκει την επιπλέον ύψωση ταξικών φραγμών και μειώνει τους πτυχιούχους σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Η εντατικοποίηση ξεκινά από τα σχολικά χρόνια και με το νέο νόμο εντείνεται στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή σε μία συγκυρία όπου το άτομο βρίσκεται σε μία καθολική κρίση και μιζέρια, καλείται επιπλέον να είναι αποτελεσματικό και αποδοτικό σαν μηχανή , λες και βρίσκεται απομονωμένο από το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ο νέος πειθαρχικός κώδικας, ποινικοποιεί οποιαδήποτε δραστηριότητα δεν είναι εγκεκριμένη από αρχές, πρυτανεία και διοικήσεις τμημάτων, όπως χρήση αιθουσών για Γενικές Συνελεύσεις, πολιτικές δραστηριότητες, καταλήψεις, πολιτιστικά δρώμενα, τα οποία είναι φύση ασυμβίβαστα με το αποστειρωμένο και «ακαδημαϊκό» περιβάλλον που επιθυμεί το κράτος. Τα όργανα, με τα οποία θα επιχειρηθεί να κατασταλούν τα παραπάνω και να επιβληθεί ο νόμος, είναι φυσικά και άλλοι μπάτσοι του νέου σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας που είναι προ των πυλών. Σε συνδυασμό με την εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης σε όλο το Πανεπιστήμιο, στην πραγματικότητα το κράτος δημιουργεί ένα σύγχρονο Πανοπτικόν εντός του campus, ενώ μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε αστυνομοκρατούμενο χώρο. Τα μέτρα αυτά έχουν σκοπό τη διασφάλιση της επέλασης των επιχειρηματικών και κρατικών συμφερόντων και την καταστολή της ριζοσπαστικοποίησης και της πολιτικοποίησης εντός των πανεπιστημίων.

Η εφαρμογή του νόμου εγκαινιάστηκε στις δύο εκκενώσεις της κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ, όπου στα συλληφθέντα άτομα προσάφθηκε η κατηγορία της διατάραξης της λειτουργίας υπηρεσίας, ενώ έγινε ξεκάθαρο ότι η <<ασφάλεια>> που θα παρέχουν οι μπάτσοι είναι στην ουσία επίθεση εναντίον των αγωνιζόμενων.

Περί έρευνας και άλλων δαιμονίων

Η ακαδημαϊκή έρευνα και η εκπαίδευση εξυπηρετούν τα προαναφερθέντα συμφέροντα. Από τη μία η έρευνα εντός των πανεπιστημίων αποτελεί το αιχμιακό σημείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και από την άλλη η εκπαίδευση έχει στόχο να διατηρήσει αλλά και να αναβαθμίσει την επιρροή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Η εντατικοποιημένη εκπαιδευτική δραστηριότητα στο σχολείο και το πανεπιστήμιο εναρμονίζεται με τις αυξανόμενες απαιτήσεις κατάρτισης και εξειδίκευσης του εργατικού δυναμικού, σύμφωνα με τις ανάγκες που επιτάσσει η οικονομία. Η έρευνα στον πανεπιστημιακό έρχεται ολοένα και περισσότερο σε αρμονία με τις ανάγκες του συστήματος παραγωγής. Παράλληλα οι συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται οι υποψήφιοι διδάκτορες να εργαστούν, να παράξουν έργο και ερεύνα, είναι πολύ υποβαθμισμένες. Οι θεσμικοί φορείς δεν τους παρέχουν κανενός είδους αναγνώριση και ασφάλιση (για τυχόν ατυχήματα που μπορεί να συμβούν στα εργαστήρια π.χ.) ενώ από νομικής άλλα και πρακτικής πλευράς αντιμετωπίζονται ως «φοιτητ(ρι)ές στο 3ο στάδιο των σπουδών τους» παρόλο που εργάζονται και παράγουν κανονικά. Ιδιαίτερη σημασία έχουν επίσης οι σχέσεις εξάρτησης που δημιουργούνται με τους/ις καθηγητές/τριες καθώς είναι καθοριστικές για την περίπτωση που επιθυμούν να έχουν μελλοντική συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα.

Η ευθυγράμμιση του σκοπού της ερευνητικής δραστηριότητας με τις ανάγκες της αγοράς μεθοδεύεται εδώ και χρόνια με διάφορα νομοσχέδια, όπως ο νόμος για την αξιολόγηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων -που επιβάλλει τη χρηματοδότησή τους με βάση την αποτελεσματικότητα της έρευνάς τους-, ενώ με τον νέο νόμο γίνεται σχεδόν ολοκληρωτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προσοδοφόρου και πολυπροβαλλόμενης έρευνας στο Α.Π.Θ., αποτελεί η κατασκευή drone για μιλιταριστικούς σκοπούς (κυνήγι μεταναστών) από τον καθηγητή Κυριάκο Υάκινθο και την ομάδα του στο πολυτεχνείο.

Γίνεται άραγε καλύτερος ο κόσμος με τέτοιες ενέργειες;

Παραβιαστικές συμπεριφορές

Οι θυληκότητες βιώνουμε συνεχή καταπίεση με πολλαπλούς εμφανείς και μη τρόπους. Παρενοχλήσεις, εξουσιαστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές από το αφεντικό στη δουλεία , μας από τον συμφοιτητή μας , από τον καθηγητή στη σχολή μας , στον δημόσιο χώρο (δεν είναι λίγα τα παραδείγματα τέτοιων περιστατικών και στο campus του ΑΠΘ και από φύλακες) αλλά και από τον ίδιο μας τον κοινωνικό περίγυρω. Οι βιασμοί , οι κακοποιήσεις και οι γυναικοκτονίες συγκαλύπτονται κοινωνικά αλλά και από την ίδια την πολιτεία , ενώ οι βιασμοί συγκεκριμένα κατά πλειοψηφία δεν καλύπτονται καν νομικά . Παράλληλα οι συνθήκες εγκλεισμού κατά την περίοδο της πανδημίας οδήγησε σε τρομακτική αύξηση των φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας με τα θύματα να εξαναγκάζονται ουσιαστικά σε περιορισμό κατ'οίκον με τους κακοποιητές τους. Το τελευταίο διάστημα έχουν έρθει στο φως μια σειρά παραβιαστικών συμπεριφορών από μέρους καθηγητών στο ΑΠΘ προς φοιτήτριες οι οποίες συνεχίζουν να συγκαλύπτονται τόσο από την διοίκηση του πανεπιστημίου όσο και εν γένει από τους συναδέλφους/ισες τους καθηγητές/τριες . Τα θύματα στην συγκεκριμένη περίπτωση , λόγω της σχέσης εξουσίας και εξάρτησης από τους καθηγητές τους συναντούν μια ακόμα δυσκολία στο να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους , οι οποίοι βασίζονται και χρησιμοποιούν ακριβώς αυτή τη συνθήκη . Θέλουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς και ελεύθερες στο χώρο της δουλειάς μας , στο δρόμο , στο σπίτι μας αλλά και στο πανεπιστήμιό μας και αυτό σίγουρα δεν είναι δουλειά κανενός μπάτσου ή φύλακα οι οποίοι συχνά είναι και οι ίδιοι φορείς τέτοιων συμπεριφορών .

Αντιμεταναστευτική πολιτική ελληνικού κράτους - Αλληλεγγύη στις μετανάστριες

Ο πόλεμος που έχει κηρύξει το ελληνικό κράτος στους/ις μετανάστ(ρι)ες εδώ και δεκαετίες, πριν ένα χρόνο πέρασε στην πιο έντονη περίοδό του. Τα γεγονότα στον Έβρο αποτέλεσαν την πρώτη φορά όπου οι μετανάστ(ρι)ες αντιμετωπίστηκαν ως στρατιωτική απειλή από το κράτος. Παράλληλα, μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ενστερνιζόμενο την κυρίαρχη αφήγηση, συστρατεύτηκε με την αντιμεταναστευτική πολιτική με συνέπεια οι επιχειρήσεις αστυνομίας, στρατού, συνοριοφυλάκων, ακόμη και ένοπλων ή μη αυτεπάγγελτων προστατών του έθνους , οι δολοφονίες και οι βασανισμοί μεταναστ(ρι)ών να θεωρούνται "κοινωνικό καθήκον". Έκτοτε και με καταλύτη και την πανδημία, η οποία πρόσθεσε και το υγειονομικό στίγμα, οι μετανάστ(ρι)ες αντιμετωπίζονται στρατιωτικά και εντός των συνόρων, ενώ οι διαδικασίες στέγασης, πρόσβασης σε άσυλο, παιδεία και υγεία για τους/ις μετανάστ(ρι)ες, έχουν γίνει πιο απρόσιτες από ποτέ. Στην πραγματικότητα, οι μετανάστ(ρι)ες είναι αποδέκτες/ριες πολύ έντονης καπιταλιστικής και κρατικής βαρβαρότητας, η οποία όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση επεκτείνεται με τη μορφή καθεστώτος εξαίρεσης σε ολοένα και ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Με τους/ις μετανάστ(ρι)ες, που είναι κομμάτι της κοινωνίας με ακραία υποτιμημένη εργατική δύναμη, αλλά και άνθρωποι καταπιεσμένοι , έχουμε κοινό εχθρό την καπιταλιστική και κρατική καταπίεση. Γι'αυτό και στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες μαζί τους, απαιτούμε να έχουν πρόσβαση σε χαρτιά, απόλυτη ελευθερία μετακίνησης, παιδεία, υγεία, στέγαση και επιθυμούμε να ζήσουμε ντόπιοι/ες και μετανάστ(ρι)ες μαζί στις γειτονιές μας, μακριά από στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Απεργία πείνας Δ. Κουφοντίνα

Για περισσότερους από δύο μήνες, το κράτος επιχειρούσε να δολοφονήσει τον Δ. Κουφοντίνα ενώ ψήφισε φωτογραφικό νόμο που τον στέλνει τον στην υπόγεια ειδική πτέρυγα του Κορυδαλλού. Προκλητικά μετήχθη στις φυλακές της Δομοκού, οδηγήθηκε σε απεργία πείνας και στην συνέχεια αρνήθηκαν να εφαρμόσουν των ίδιο τους τον νόμο. Ο Δ. Κουφοντίνας και η στάση του ως πολιτικός κρατούμενος αποτελούν κομμάτι των κοινωνικών αγώνων και ο εκδικητικός τρόπος αντιμετώπισής του απ' το κράτος είναι θέμα το οποίο αφορά άμεσα όλον τον αγωνιζόμενο κόσμο και την κοινωνική βάση.

Δράσεις:

• Κατάληψη σχολής : Δευτέρα με Παρασκευή.
• Αποκλεισμός ΕΛΚΕ : Τρίτη με Τετάρτη.
• Δευτέρα 15:00 , workshop πρώτων βοηθειών σε συγκεντρώσεις.
• Τρίτη 16:00 , Ανοιχτή συζήτηση για παραβιαστικές συμπεριφορές στο ΑΠΘ.
• Πέμπτη 18:00 , Προβολή ταινίας : Τα μανταρίνια.
• Παρασκευή 12:00 , Bazar οικονομικής ενίσχυσης για τους/τις συλληφθέντες/συλληφθείσες .

Καλέσματα:

• Τετάρτη 18:00 , Πορεία Άγαλμα βενιζέλου.
• Πέμπτη 11:00 , Προσυγκέντρωση για την πορεία στο Άγαλμα Βενιζέλου 13:00 για τον νέο νόμο.

---

Τη Δευτέρα 22/2, πραγματοποιείται η κατάληψη του κτηρίου διοίκησης της πρυτανείας ΑΠΘ με απόφαση τριών φοιτητικών συλλόγων (Φυσικού, Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων Μηχανικών και Πολιτικών Επιστημών). Λίγες μόλις μέρες μετά την ψήφιση του, βλέπουμε το νέο νόμο για την εκπαίδευση να εφαρμόζεται. Μετά από έκκληση του πρύτανη Παπαïωάννου, εκατοντάδες μπάτσοι όλων των ειδών περικυκλώνουν τον πανεπιστημιακό χώρο και εισβάλλουν στην κατάληψη, εκκενώνοντάς τη και συλλαμβάνοντας 31 άτομα. Η ωμή βία των αστυνομικών δυνάμεων, με τον ξυλοδαρμό συλληφθέντων/εισών και αλληλέγγυων που ακολούθησε, εικονοποιεί τις διατάξεις του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοïδη που προβλέπει τη θεσμοθέτηση ειδικού σώματος αστυνομίας, πειθαρχικά-δικαστήρια, διαγραφές, έλεγχο εισόδου και κυκλώματα παρακολούθησης και γενικώς ένταση της επιτήρησης με σκοπό την πειθάρχηση και την αποστείρωση. Ο συγκεντρωμένος κόσμος, η αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων και η ανακατάληψη του κτηρίου, σήμαναν την αρχή ενός κέντρου αγώνα, που αποτέλεσε έμπρακτο παράδειγμα ενός ανοιχτού πανεπιστημίου στο οποίο θα θέλαμε να υπάρχουμε. Σταδιακά άρχισαν να καταλαμβάνονται κτήρια διοίκησης πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και σε άλλες πόλεις και να δημιουργούνται μαζικές και δυναμικές εστίες αγώνα (Γιάννενα, Κομοτηνή, Ναύπλιο, Λάρισα, Αθήνα).

Η κατάληψη της πρυτανείας ΑΠΘ άνοιξε τα κλειστά πανεπιστήμια και αποτέλεσε μια νησίδα ζωτικού χώρου μέσα σε μία πλέον αστυνομοκρατούμενη πόλη, εδαφικοποιώντας τις αντιστάσεις και (ανα)γεννώντας κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις. Στο πλαίσιο της κατάληψης, έλαβαν χώρα εκδηλώσεις, συζητήσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και παιχνίδια, όπου συναντήθηκαν αγωνιζόμενα και καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας (φοιτητές, αλληλέγγυες καθηγήτριες, μεταπτυχιακές, διδάκτορες, εργαζόμενες, άνεργοι, διοικητικοί υπάλληλοι). Η συνάντηση του κόσμου και η ζωντάνια που δόθηκε στο πανεπιστήμιο, πέτυχαν την επανοικειοποίηση του ασύλου και τη δημιουργία ενός πραγματικά ασφαλούς χώρου μέσω της συνεχούς και ενεργής παρουσίας μας σε αυτόν. Δόθηκε έτσι και μια απάντηση στη μιζέρια και τη διάχυτη τρομοκρατία της μπατσοκρατούμενης πόλης, που έχει διαμορφωθεί τον τελευταίο χρόνο. Οι καταληψίες και ο αλληλέγγυος κόσμος επί 18 μέρες αψηφούσαν τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και τα μέτρα πειθάρχησης και καταστολής. Εξάλλου, όσο καλά γνωρίζουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης που επιφέρει μια πανδημία, εξίσου καλά γνωρίζουμε ότι τα αποδεδειγμένα αποτυχημένα μέτρα δε λαμβάνονται με γνώμονα την δημόσια υγεία. Παράλληλα, όλες οι διαδικασίες (συνελεύσεις, πρωτοβουλίες, οργάνωση/διαχείριση) γίνονταν με αδιαμεσολάβητους και οριζόντιους όρους, χωρίς ιεραρχικές σχέσεις, με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Η ζύμωση φοιτητών και φοιτητριών με αυτούς τους όρους μέσα στην πρυτανεία, αποτέλεσε έναυσμα για τη μεταφορά αυτού του παραδείγματος και στο εσωτερικό πολλών φοιτητικών συλλόγων. Οι γενικές συνελεύσεις άρχισαν να μαζικοποιούνται και να αλλάζουν ποιοτικά χαρακτηριστικά μέσω της δημιουργίας ανοικτών πλαισίων, τα οποία ήταν αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης. Κοινός άξονας των πλαισίων αυτών ήταν η στήριξη της κατειλημμένης πρυτανείας και η διάχυση του αγώνα με καταλήψεις στις σχολές.

Όλη αυτή η δυναμική ξέφυγε από τα όρια του campus και αποτυπώθηκε στους δρόμους μέσα από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, από τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις 31 συλληφθέντες/εισες στα δικαστήρια έως την πορεία της πέμπτης 11/03 που αποτέλεσε την μαζικότερη πορεία με τη συμμετοχή 10 χιλιάδων ανθρώπων, καθώς και σε κάθε πορεία αυτών των εβδομάδων (πορείες αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα, φεμινιστική πορεία 8 Μάρτη, εκπαιδευτικές και αντικατασταλτικές κινητοποιήσεις).

Καθ' όλη τη διάρκεια της κατάληψης βρεθήκαμε αντιμέτωπες με άμεσες και έμμεσες προσπάθειες εκκένωσής της. Η σύγκλητος από την πλευρά της προχώρησε στη δημοσιοποίηση σειράς ανακοινώσεων μέσω των οποίων ζητούσε την οικειοθελή λήξη της κατάληψης, χωρίς διάθεση στήριξης των αιτημάτων μας. Παράλληλα, τη Δευτέρα 8 Μάρτη με την έλευση στη Θεσσαλονίκη του ίδιου του υπουργού δημόσιας τάξης, Μ. Χρυσοχοïδη, πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις με παρουσία αύρας περικυκλώνουν ξανά το κάμπους, απειλώντας μας άμεσα με εκκένωση που εντέλει απετράπη λόγω της άμεσης ανταπόκρισης αλληλέγγυου κόσμου στο κάλεσμα για στήριξη. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκε πορεία από την κατειλημμένη σχολή θεάτρου προς την πρυτανεία αψηφώντας την απαγόρευση και την ακραία καταστολή που δέχτηκε κατά την προσπάθεια εισόδου της στο κάμπους. Ακολούθησαν έντονες και απειλητικές φήμες για εκκένωση, οι οποίες απαντήθηκαν με ψυχραιμία και άμεση συσπείρωση, παρά τη στοχευμένη τρομοκράτηση και τον ψυχολογικό πόλεμο.

Την Τετάρτη 10/3 μετά από πολύωρη συνέλευση της κατειλημμένης πρυτανείας αποφασίσαμε την αποχώρηση μας από το κτήριο την επόμενη μέρα με την πανεκπαιδευτική πορεία. Κρίναμε ότι αυτή η κίνηση θα συνέβαλλε στη διάχυση και την απεδαφικοποίηση του αγώνα μας με τη δημιουργία εστιών αγώνα σε όλες τις σχολές. Παρά την απόφαση μας αυτή και τη διαρροή της σε καθεστωτικά μέσα, το κράτος, θέλοντας να μας εμποδίσει να εγκαταλείψουμε το κτήριο με τους δικούς μας όρους, να σπείρει την τρομοκρατία και να κάνει μια επίδειξη δύναμης, κατέφυγε σε μια εκτεταμένη επιχείρηση εκκένωσης τα ξημερώματα της 11/3.

Δεκάδες μπάτσοι με κουκούλες και χωρίς διακριτικά, εισέβαλαν στην πρυτανεία, ακινητοποίησαν τον κόσμο στο πάτωμα δένοντάς τον πισθάγκωνα με tire-ups και προχώρησαν σε επιλεκτικές προσαγωγές, απευθυνόμενοι σε κάποιους με το ονοματεπώνυμο τους και βιντεοσκοπώντας όλη την διαδικασία με κάμερες. Στη συνέχεια άφησαν ελεύθερα κάποια άτομα που, επειδή αρνήθηκαν να αποχωρήσουν από το χώρο, οι δυνάμεις των ΜΑΤ που επίσης είχαν σπεύσει στο σημείο τα έσπρωξαν βίαια και τα κυνήγησαν με γκλοπιές και χημικά μέσα στο campus. Συγχρόνως, πάνω από το κέντρο της πόλης και το πανεπιστήμιο πετούσε ελικόπτερο για πολλές ώρες της ημέρας. Παράλληλα στη Γ.Α.Δ.Θ. από τις 33 προσαγωγές έγιναν 16 συλλήψεις με τις κατηγορίες της διατάραξης δημόσιας υπηρεσίας και της απείθειας. Εντωμεταξύ, ο πρύτανης προέβη σε δηλώσεις για την εκκένωση, στις οποίες υποστηρίζει ότι πρόκειται για διασφάλιση ελευθεριών και όχι για καταπάτηση τους. Ο χαρακτηρισμός εισβολής δεκάδων κουκουλοφόρων ρουφιάνων ως διασφάλιση ελευθεριών είναι τουλάχιστον ειδεχθής, ιδιαίτερα τη στιγμή που το campus παρέμεινε αποκλεισμένο από έναν ασφυκτικό κλοιό μπάτσων για τουλάχιστον δύο ημέρες. Μάλιστα, εξακολουθούν να βρίσκονται στο κτίριο διοίκησης, συναντώντας την αντίδραση των εργαζομένων, που αρνούνται να επιστρέψουν στις δουλειές τους, αν δεν αποχωρήσουν οι μπάτσοι.

Εμείς από την πλευρά μας στην κρατική καταστολή, στις πρυτανικές αρχές και σε κάθε καλοθελητή ρουφιάνο, απαντάμε με συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες, όπως φάνηκε και με την μαζικότατη και συγκρουσιακή πανεκπαιδευτική πορεία της Πέμπτης 11/3, αλλά και με την πραγματοποίηση συνέλευσης το ίδιο βράδυ στην κατειλημμένη ΣΘΕ και την απόφασή της για συνέχιση του αγώνα. Δηλώνουμε ότι η εκκένωση της κατάληψης της πρυτανείας είναι μόνο η εκκίνηση ενός νέου κύκλου αγώνων και αντιστάσεων από τα κάτω, έως την ικανοποίηση των μέχρι τώρα αιτημάτων μας και όσων προκύψουν.

-Η κατάληψη της πρυτανείας άναψε το φυτίλι, κράτος, μπάτσοι και πρυτάνεις θα μας βρείτε μπροστά σας στις 15 Απρίλη-

Απαιτούμε:
Κατάργηση του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοίδη
Καμία δίωξη στους/στις συλληφθέντες/είσες της 22/2 και 11/3
Παραίτηση του πρύτανη Παπαιωάννου
Άνοιγμα των σχολών με τήρηση των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων και μέριμνα της υγείας των φοιτητων/τριών και των εργαζομένων
Διακοπή των εκπαιδευτικών διαδικασιών από τους καθηγητές/τριες
Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα
Αλληλεγγύη και δύναμη στις καταλήψεις των πρυτανείων σε Γιάννενα, Κομοτηνή, Λάρισα και στα κέντρα αγώνα του Ναυπλίου και του Παντείου

Πρόγραμμα δράσεων

Τετάρτη 17/3:
16:00| Δημιουργία στένσιλ στην κατειλημμένη σχολή Θεάτρου (Εξαδακτύλου 8)

Πέμπτη 18/3:
11:00| Προσυγκέντρωση στην πλατεία χημείου
13:00| Πανεκπεδευτική πορεία
16:00| Ανοιχτή συνέλευση αγώνα κατάληψης πρυτανείας (πλατεία χημείου)

Παρασκευή 19/3:
12:00| Μπαζάρ στην πλατεία χημείου με συμμέτοχή της καλών τεχνών και κινηματικών εκδόσεων (πριντς, βιβλία, zines, ρούχα και πολλές εκπλήξεις)

Κυριακή 21/3:
12:00| ΑΠΘ ανοιχτό πάρκο, πικ νικ και παράλληλες δράσεις

---

ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΦΟΙΤΗΤ(ΡΙ)ΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ ΕΑΑΚ για 16.3.

Το πλαίσιο αυτό, προκύπτει από μία πρωτοβουλία φοιτητ(ρι)ών της Αρχιτεκτονικής Σχολής ΑΠΘ και αποτελεί ανοιχτό πλαίσιο συνδιαμόρφωσης που υπόκειται σε περαιτέρω προσθήκες ή διευκρινήσεις κατά τη διάρκεια της συνέλευσης του τμήματος και του μετέπειτα συντονισμού.

Ζούμε σε μία δυστοπική, ασφυκτική καθημερινότητα, αποτέλεσμα συνεχούς υπονόμευσης και υποτίμησης των ζωών μας. Το κράτος, άρρηκτα συνδεδεμένο με τις επιταγές της αγοράς κεφαλαίου, όλα αυτά τα χρόνια έχει καταπατήσει ανθρώπινες ελευθερίες και εργασιακά δικαιώματα, υποβαθμίσει τη δημόσια παιδεία και το δημόσιο σύστημα υγείας ενώ δεν παύει στιγμή να επιβεβαιώνει την πίστη του στο δόγμα πως "δεν είμαστε όλοι ίσοι". Όλη αυτή η κατάσταση έχει κορυφωθεί στην παρούσα φάση με την πανδημία του Covid-19 η οποία εργαλειοποιείται εμφανώς από κράτος και κεφάλαιο, τα οποία απαντούν μόνο με ακραία καταστολή, επιφέροντας οικονομική εξαθλίωση σε όλο το κοινωνικό φάσμα, με κύρια εκείνα τα κομμάτια, που στα μάτια του σκληρού κρατικού μηχανισμού, περισσεύουν (μετανάστριες, φυλακισμένοι, άστεγες, τοξικοεξαρτημένοι). Εκμεταλλευόμενοι την πανδημία του Covid-19, περνάνε νομοσχέδια, τα οποία ενισχύουν την ιδιωτικοποίηση και την καταστολή.

Με τα δεδομένα αυτά, οι σχολές είναι κλειστές εδώ και ένα χρόνο, κάτι το οποίο έχει ως άμεσο επακόλουθο την απαγόρευση συνάντησης των φοιτητ(ρι)ών στους κύριους χώρους δράσης τους. Και τελικά, με πολλούς από αυτούς να λείπουν από την πόλη φοίτησής τους, οι συλλογικές διαδικασίες φτάνουν να δυσχεραίνονται και να υποτιμούνται όλο και περισσότερο.

Εν μέσω αυτού του γενικού αποσυντονισμού των φοιτητικών συλλογικών διαδικασιών αλλά και ενός γενικευμένου κλίματος φόβου, η παρούσα κυβέρνηση ακολουθώντας το έργο των προηγούμενων, έρχεται να ψηφίσει νόμους που εξισώνουν τα πτυχία των Α.Ε.Ι. με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων, αποκλείει μαθήτριες και μαθητές από το δημόσιο πανεπιστήμιο, αυξάνοντας έτσι τον ανταγωνισμό σε ένα ήδη σκληρό σύστημα εξετάσεων και τέλος εντείνει την αστυνόμευση και την καταστολή εντός του πανεπιστημιακού χώρου.

Η καταστολή δεν αφορά μόνο τους πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και τις πλατείες, τους δρόμους και οποιοδήποτε δημόσιο και ελεύθερο χώρο, όπως μας απέδειξε η δράση (πόσο μάλλον η πρωτοβουλία) των αστυνομικών δυνάμεων στα γεγονότα των προηγούμενων ημερών (Νέα Σμύρνη, Πανόρμου, Νίκαια). Τα αυξανόμενα επεισόδια καταστολής και βίαιης αστυνομικής αυθαιρεσίας που λαμβάνουν χώρα παντού, αρχίζουν να παίρνουν μόνιμα χαρακτηριστικά έχοντας όχι μόνο νόμιμη και θεσμοθετημένη υποστήριξη από τον κρατικό μηχανισμό αλλά και την πολιτική προώθησή τους.

Άνθρωποι συλλαμβάνονται επειδή μοιράζουν φυλλάδια πολιτικού περιεχομένου, άλλοι καταστέλλονται βίαια μόνο και μόνο γιατί κάθονται σε πλατείες ενώ όλο αυτό κορυφώνεται με την απόπειρα πολιτικής δολοφονίας του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα και επικυρώνεται ιδιαίτερα στην περιοχή της Αθήνας όπου μαζικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια για την υποστήριξη των δίκαιων αιτημάτων του απεργού πείνας και δίψας, καταστέλλονται πριν καν ξεκινήσουν.

Η κρατική βία και καταστολή δεν γεννήθηκε στην εποχή του Covid ούτε είναι εφεύρεση συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων / κομμάτων. Αποτελούσε πάντα την σημαντικότερη απάντηση κάθε κρατικού μηχανισμού απέναντι στα κοινωνικά κινήματα και ήταν η ασπίδα προστασίας του κεφαλαίου. Όμως εκεί που τέτοια φαινόμενα κρατικής βίας εκτονώνονταν διάσπαρτα και επιλεκτικά απέναντι σε ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους, τώρα γίνονται η μόνιμη και νόμιμη πολιτική κατεύθυνση του κράτους.

Πλέον ο κρατικός μηχανισμός δεν εξαντλείται μόνο στην καταστολή σε φυσικό χώρο, αλλά επεκτείνεται στη λογοκρισία πολιτικών δυνάμεων ή και απλών πολιτών στα Μ.Μ.Ε. δημιουργόντας έ νέο μηχανισμό προπαγάνδας και φίμωσης που μας προϊδεάζει για το μέλλον του εξουσιαστικού μοντέλου που θα υφίσταται.

Καλούμε το φοιτητικό σύλλογο να περάσει σε διευρυμένες συζητήσεις για όλα τα παραπάνω χωρίς να υποτιμούνται φυσικά τα αιτήματα που το φοιτητικό κίνημα αυτή τη στιγμή θέτει. Είναι προφανές πως οι νόμοι για την εκπαίδευση είναι ανάλογοι των πρακτικών που ισχύουν στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Το 'αυγό του φιδιού' δεκαετίες αργότερα φαίνεται να εκκολάπτεται εκ νέου και το φοιτητικό κίνημα δόκιμο και ριζοσπαστικό θα είναι εδώ να συζητήσει αν ο νόμος που ψηφίστηκε για τα πανεπιστήμια είναι ο νόμος που νομιμοποιείται μέρα με τη μέρα και στην κοινωνία.

Νόμος Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη:

· Πειθαρχικά και πανεπιστημιακή αστυνομία

· Ν + Ν/2 και διαγραφές

· Έλεγχος και παραβίαση/καταστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων

· Ειδική βάση εισαγωγής και διπλό μηχανογραφικό

Ο νέος πειθαρχικός κώδικας, ποινικοποιεί οποιαδήποτε δραστηριότητα δεν είναι εγκεκριμένη από αρχές, πρυτανεία και διοικήσεις τμημάτων, όπως χρήση αιθουσών για γενικές συνελεύσεις, πολιτικές δραστηριότητες, καταλήψεις, πολιτιστικά δρώμενα, τα οποία είναι φύσει ασυμβίβαστα με το αποστειρωμένο και «ακαδημαϊκό» περιβάλλον που επιθυμεί το κράτος και έχει ανάγκη το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ήδη χρησιμοποιείται σαν απειλή ώστε να αποσυσπειρωθούν οι φοιτητικές αντιστάσεις, οι οποίες ολοένα και δυναμώνουν. Τα όργανα, με τα οποία θα επιχειρηθεί να κατασταλούν τα παραπάνω και να επιβληθεί ο νόμος, είναι το νέο σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας που είναι προ των πυλών, δηλαδή κι άλλοι μπάτσοι στις ζωές μας. Σε συνδυασμό με την εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης σε όλο το πανεπιστήμιο στην πραγματικότητα το κράτος δημιουργεί ένα σύγχρονο Πανοπτικόν εντός του campus, ενώ μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε αστυνομοκρατούμενο χώρο. Τα μέτρα αυτά έχουν σκοπό τη διασφάλιση της επέλασης των επιχειρηματικών και κρατικών συμφερόντων και την καταστολή της ριζοσπαστικοποίησης και της πολιτικοποίησης εντός των πανεπιστημίων.

Συνολικά, ο νέος νόμος, σε απόλυτη σύμπνοια με τους προηγούμενους, αβαντάρει τα συμφέροντα των ιδιωτικών κολλεγίων εις βάρος της δημόσιας παιδείας και εντείνει την πειθάρχηση και την υποταγή των φοιτητ(ρι)ών.

Καταγγελίες παραβιαστικών συμπεριφορών απέναντι σε καθηγητές του ΑΠΘ:

Όλες μας ακούμε, κυρίως τον τελευταίο καιρό, για καταγγελίες παραβιαστικών συμπεριφορών απέναντι σε καθηγητές του ΑΠΘ, "επιφανείς" ανθρώπους της τέχνης, και όχι μόνο. Ακούμε πως οι καταγγελίες έχουν γίνει της μόδας, ότι κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα, την κλασσική φράση που έχει γίνει καραμέλα "γιατί τώρα, αφού έχει περάσει καιρός". Μόνο μετά τη γνωστοποίηση στο διαδίκτυο παραβιαστικών συμπεριφορών εκ μέρους μελών του διδακτικού προσωπικού του ΑΠΘ αποφάσισαν οι πρυτανικές αρχές να δηλώσουν την «μέριμνά» τους για το εν λόγω ζήτημα, απαιτώντας την «άμεση» ενημέρωσή τους ΜΕΣΩ E-MAIL(!) σε περίπτωση «τέλεσης αξιόποινων πράξεων από διδάσκοντες του Πανεπιστημίου». Η στάση της πρυτανείας απέναντι στο ζήτημα υποβαθμίζει το περιστατικό με την ψυχολογική στήριξη και την ενσυναίσθηση των θυμάτων να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Σε όλους αυτούς έχουμε να πούμε ότι η έμφυλη βία είναι κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τη βιώνουμε στις σχολές μας, στα σπίτια μας, στις δουλειές μας, στα Μ.Μ.Μ.. Σε μία πατριαρχική, ρατσιστική, ετεροκανονική πραγματικότητα εμείς θέλουμε να συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας και να στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο, ενάντια στις έμφυλες ταξινομήσεις και το σεξισμό.

Πάυση απεργίας πείνας Δ. Κουφοντίνα:

Στις 8/1/2021 ο Δημήτρης Κουφοντινας ξεκινά απεργία πείνας με σκοπό να προασπίσει τα θεμελιώδη δικαιώματα του ως κρατούμενος. Μοναδικό αίτημα του είναι η μεταγωγή του από τις φυλακές Δομοκού στις φυλακές Κορυδαλλού όπως ορίζει και ο φωτογραφικός νόμος που έσπευσε να περάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λίγο μετά την εκλογή της. Μετά την επιδεικτική αγνόηση του αιτήματος του ο Δ. Κουφοντίνας φτάνει στο έσχατο μέσο διεκδίκησης, αυτό της άρνησης της σίτισης, ενάντια στην εκδικητικότητα και τον αυταρχισμό του κράτους. Τις εβδομάδες που ακολουθούν παρατηρούμε την κυβέρνηση να αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το δίκαιο αίτημα του και ταυτόχρονα να ασκεί μια πρωτοφανή λογοκρισία τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (μαζικό "κατέβασμα" δημοσιεύσεων και σελίδων που αναφέρονταν στον Δ.Κ.) αλλά και σε επίπεδο δρόμου καταστέλλοντας και διαλύοντας βίαια πολλές από τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκαν. Μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας και μπροστά στην αδιαλλαξία και τον ρεβανσισμο του κράτους ο Δ.Κ. στις 14 Μαρτίου επιτρέπει την σταδιακή έναρξη της σίτισής του ευχαριστώντας τον αλληλέγγυο κόσμο που του συμπαραστάθηκε σε όλο το διάστημα του αγώνα του. Η κρατική εξουσία δεν δίστασε να αψηφήσει φανερά νόμους που η ίδια θέσπισε επιδιώκοντας να οδηγήσει τον κρατούμενο στο θάνατο. Στεκόμαστε απέναντι στην εκδικιτικότητα, την κρατική τρομοκρατία, την κολισισεργία, το γραφειοκρατικό τους χάος αλλά πλάι στον αγώνα που έδωσε και συνεχίζει να δίνει ο Δ.Κ. όπως και κάθε άλλος κρατούμενος/η που διεκδικεί τα ελάχιστα, αυτονόητα.

Για τις μετανάστ(ρι)ες

Απέναντι σε μία ζοφερή πραγματικότητα όπου το ελληνικό κράτος στιβάζει ανθρώπους τον έναν πάνω στον άλλον, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς καμία παροχή, αποκομμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία, στιγματισμένοι ως ανεπιθύμητοι, εμείς επιλέγουμε να σταθούμε δίπλα στις μετανάστριες και στους μετανάστες και να αγωνιστούμε από κοινού. Μακριά από λογικές που βλέπουν τις μετανάστριες ως άβουλα θύματα, λογικές που χτίζουν τείχη που μας διαχωρίζουν όλο και περισσότερο, αλλά ανταυτού βλέποντας τις κοινότητές μας μαζί με τις μετανάστριες. Θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τις μετανάστριες και τους μετανάστες στις πλατείες, στους δρόμους και στις γειτονιές, ενάντια σε κάθε ρατσιστική πολιτική.

Κατάληψη Πρυτανείας:

Το πρωί της Δευτέρας 22/2 καταλήφθηκε η πρυτανεία του ΑΠΘ με μαζική παρουσία από φοιτητικούς συλλόγους και αλληλέγγυο κόσμο ενάντια στο νόμο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη.

Παρά τους σχεδιασμούς του κρατικού μηχανισμού και εξαιτίας της μαζικότητας του αλληλέγγυου κόσμου, το κτίριο αντιστάθηκε στην καταστολή και τις απειλές ορισμένων θεσμικών οργάνων και αστυνομικών δυνάμεων αποτελώντας πεδίο αγώνα και συνάντησης. Μέσω της κατάληψης αυτής το campus απέκτησε ξανά ζωή, σε μία εποχή όπου με την πρόφαση της πανδημίας έχει ερημώσει κάθε είδους κοινωνική και πολιτική ζωή στον φυσικό χώρο του πανεπιστημίου.

Η κατάληψη της Πρυτανείας συνεχίστηκε μέχρι και την Πέμπτη 11/03, δημιουργωντας για παραπάνω από 15 μέρες ένα κέντρο αγώνα, που λειτουργούσε ως σημείο αναφοράς για τους φοιτητικούς συλλόγους, φοιτήτριες, και αλληλέγγυο κόσμο, οι οποίοι σταδιακά προσέγγιζαν και στήριζαν το εγχείρημα δίνοντας περισσότερη αξία και δυναμικότητα στον αγώνα.

Το εγχείρημα αυτό κατάφερε με πείσμα και αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει τόσο την πρώτη αστυνομική εκκένωση της Κατάληψης στις 22/2, όπου πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις απέκτησαν το ελεύθερο από την Πρυτανική Αρχή, Υπουργείο και Κρατικούς θεσμούς να καταφύγουν σε ένα όργιο καταστολής με ξυλοδαρμούς, βασανισμούς και συλλήψεις όσο και την αποτυχημένη απόπειρα εκκένωσης. Το βράδυ της Δευτέρας 08/03 αστυνομικές δυνάμεις όλων των ομάδων περικύκλωσαν λίγο πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας τον πανεπιστημιακό χώρο, με σκοπό να εκκενώσουν το κτήριο. Η κινητοποίηση της περιφρούρησης της Κατάληψης και η άμεση ανταπόκριση του αλληλέγγυου κόσμου παρεμπόδισαν την επέμβαση χωρίς να τους αφήσουν καν να προσεγγίσουν την Κατάληψη. Η αντανακλαστική πορεία από την Κατάληψη της Σχολής Θεάτρου που έφτασε το βράδυ στην Κατειλημμένη Πρυτανεία, αμφισβήτησε στην πράξη την κρατική απαγόρευση και αυταρχικότητα. Παρά τη νυχτερινή απαγόρευση και την επίθεση της αστυνομίας στην είσοδο της Φιλοσοφικής, ένωσε με τον πιο όμορφο τρόπο την περιφρούρηση της Κατάληψης, τον κόσμο που ήταν έξω με τον αλληλέγγυο κόσμο που έφτασε από το κέντρο.

Παρ'όλα αυτά τα ξημερώματα της Πέμπτης 11/3 και ενώ η συντονιστική συνέλευση της προηγούμενης ημέρας είχε αποφασίσει την λήξη της κατάληψης, κάτι που είχε διαρρεύσει και σε όλα τα καθεστωτικά μέσα, κουκουλωμένοι αστυνομικοί με πολιτικά εισέβαλαν στο κτίριο και με τακτικές αντιτρομοκρατικής ακινητοποίησαν στο έδαφος φοιτητές, μεταξύ αυτών και συναδέλφους/ισσές μας. Κάποιοι/ες μεταφέρθηκαν στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, ενώ όσες/ους επέλεξαν να μην προσαγάγουν τους κυνήγησαν στο κάμπους με χημικά και ξύλο.

Τα γεγονότα απροκάλυπτης αστυνομικής βίας και η έντονη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων πέριξ του campus δεν κατάφεραν πάρα να συσπειρώσουν και να ενώσουν ακόμα περισσότερο αλληλέγγυο κόσμο ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό του κράτους και να κάνουν εμφανές πως ασφάλεια νιώθουμε μονάχα το ένα πλάι στην άλλη, στους κοινούς τόπους που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε.

Ανοιχτή συνέλευση της πρώην κατειλλημένης Πρυτανείας.

Η κατάληψη της Πρυτανείας και η ανοιχτή της συνέλευση αποτέλεσαν ένα κέντρο αγώνα και πεδίο κοινωνικών και πολιτικών ζυμώσεων για το φοιτητικό κίνημα το οποίο συσπείρωσε φοιτήτριες και φοιτηρικούς συλλόγους. Έδωσε αφορμή και ευκαιρία διαλόγου σε φοιτητές με διαλυμένους φοιτητικούς συλλόγους. Το αγωνιστικό πλαίσιο που έθετε η κατειλλημένη πρυτανεία και η μαζικότητα που αυτό έφερε, αποτέλεσαν απειλή για τον κρατικό μηχανισμό γι'αυτό προσπάθησε με κάθε τρόπο να την καταστείλει βίαια και να την εκκενώσει. Εν τέλει το σχέδιό τους έπεσε σε μια ενδογενή αντίφαση αφού ακόμα και μετά την εκκένωση δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν σε καμία περίπτωση το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα ενώ εξόργισαν ακόμα περισσότερο το φοιτητικό κίνημα αναδεικνύοντας την κατειλλημένη πρυτανεία ως ενα σύμβολο αγώνα στην παρούσα φαση, κάτι που μεταφράζεται και σε πανελλαδικό επίπεδο με την κατάληψη άλλων πρυτανειών. Αυτό που κρατάμε από την κατειλλημενη πρυτανεία είναι η ανοιχτή της συνέλευση ως σώμα και δομή που θα συνεχίσει στο ίδιο αγωνιστικό πλαίσιο να μαζικοποιεί τους φοιτητικούς συλλόγους και τα συλλογικά τους όργανα, όσο και αλληλέγγυο κόσμο. Ειδικα στο επικείμενο ραντεβού που έχουμε με την αστυνομία και την καταστολή στις 15 Απρίλη θεωρούμε απαραίτητα σημαντική την διατήρηση και τη συμμετοχή μας σε αυτήν την δομή ως φοιτητικός σύλλογος και της συμβολής μας στην αναβάθμιση του πολιτικού περιεχομένου του σώματος αυτού. Ο φοιτητικός σύλλογος δεν συμμετέχει με αποφασιστικό χαρακτήρα στη συνέλευση αλλά μεταφέρει ενημερώσεις για τις αποφάσεις του και στηρίζει τις δράσεις που προκύπτουν.

Ραντεβού στις 15 Απρίλη

Τη Δευτέρα 8 Μάρτη ο Χρυσοχοΐδης -με τον ερχομό του στη Θεσσαλονίκη- προανήγγειλε την εγκατάσταση των πρώτων ομάδων φύλαξης στο εσωτερικό του ΑΠΘ, στις 15 Απριλίου, από ήδη υπάρχουσες δυνάμεις της ΕΛΑΣ, προφασιζόμενος τις προσλήψεις και την εκπαίδευση του νέου σώματος των ΟΠΠΙ μέχρι τον Σεπτέμβρη. Για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση διαψεύδει εκ νέου τον εαυτό της και τοποθετεί, απρόκλητα, οπλισμένες δυνάμεις της αστυνομίας παρά τις εικόνες ωμής βίας και καταστολής που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα με την εισβολή τους στον πανεπιστημιακό χώρο. Με την τοποθέτηση αστυνομικών δυνάμεων τον Απρίλιο καταρρίπτεται και το βασικό επιχείρημα για την φύλαξη των ΑΕΙ σχετικά με την ασφάλεια των φοιτητ(ρι)ών, καθώς οι σχολές παραμένουν εδώ και ένα χρόνο κλειστές. Τα γεγονότα αυτά αποτελούν μια πρώτη εικόνα εφαρμογής του επίμαχου νόμου που προβλέπει, μέσα σε όλα, την δημιουργία ειδικού σώματος αστυνομίας, την εντατική επιτήρηση του ιδρύματος μέσω κυκλωμάτων παρακολούθησης και τον έλεγχο εισόδου στο πανεπιστήμιο. Υπό αυτό το πρίσμα, η παρουσία της αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια, ένα εξ' ορισμού αυταρχικό μέτρο, φέρνει ένα «δροσερό αεράκι» δημοκρατίας που αποσκοπεί στον στιγματισμό του δημόσιου χώρου, στην παρακολούθηση και στις πειθαρχικές κυρώσεις φοιτητ(ρι)ών και κυρίως στην καταστολή κάθε πεδίου και κέντρου κοινωνικού αγώνα και σε κάθε φωνή αντίστασης με αποτέλεσμα να αλλάξει την εικόνα του ανοιχτού δημόσιου πανεπιστημίου που θέλουμε για όλες και όλους μας. Είναι προφανές πλέον ότι το κράτος δικαίου και η αστική δημοκρατία τους θυμίζει όλο και περισσότερο ολοκληρωτικά καθεστώτα, γιορτάζοντας απροκάλυπτα και περήφανα φέτος την 21η Απριλίου.

Συγκεκριμένα για το τμήμα μας:

Κατάληψη Σχολής:

Η κατάληψη του τμήματός μας δεν αποτελεί μόνο μια προσπάθεια επανα-οικειοποίησης του χώρου της σχολής μας, αλλά συμβάλει / συμμετέχει σε ένα ευρύτερο δίκτυο καταλήψεων όλων των σχολών (με αίτημα την κατάργηση του νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη και ως αντίδραση στην παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο πανεπιστημιακό campus). Επιλέγουμε να μείνουμε στο χώρο του πανεπιστημίου μας για να μην αφεθεί έδαφος (φυσικό και πολιτικό) για παραμονή της αστυνομίας (όποια στολή και αν φοράει). Όσο το κράτος εντείνει την καταστολή εντός του πανεπιστημιακού χώρου εμείς επιλέγουμε να διεκδικήσουμε συνειδητά και ενεργά τους χώρους μας μέσω της φυσικής μας παρουσίας και της πολιτικής μας δράσης. Ερχόμαστε σε επαφή και συντονιζόμαστε με τους υπόλοιπους συλλόγους της πολυτεχνικής που έχουν πάρει αποφάσεις για κατάληψη των τμημάτων τους με σκοπό την κλιμάκωση της πίεσης μέσω του αποκλεισμού διοικητικών και ερευνητικών διαδικασιών που υπάγονται στο Πολυτεχνείο.

Μετά από την εκκένωση της κατάληψης της Πρυτανείας από κράτος, αστυνομία και πρυτανική αρχή με τακτικές συμμορίας θεωρούμε αδιανόητη την συνέχιση των εκπαιδευτικών και ερευνητικών διαδικασιών. Η συνέχιση της εκπαιδευτικής λειτουργίας συντελεί στην αποδοχή μιας νέας κανονικότητας η οποία επιβάλλει συνεχή επιτήρηση των ατομικών και συλλογικών πολιτικών διαδικασιών μέσω της παρουσίας αστυνομικών δυνάμεων εντός των σχολών και καταστολή με οποιαδήποτε "αφορμή"

Λαμβάνοντας υπόψην όλα αυτά καλούμε τις/τους συμφοιτήτριες/ητές και καθηγήτριες/ητές μας να απέχουν από τα μαθήματα και να συμμετέχουν στις δράσεις της κατάληψης, σε συζητήσεις γύρω από την επικαιρότητα και αυτά που επιβάλει και γενικότερα σε εξωτερίκευση / κοινωνικοποίηση των ανησυχιών και προβληματισμών, στηρίζοντας έμπρακτα τις δράσεις είτε εδώ στην Θεσσαλονίκη είτε στις πόλεις όπου βρίσκονται.

Κάλεσμα καθηγητ(ρι)ών:

Σε αυτό το διάστημα των τριών εβδομάδων η έμπρακτη αλληλεγγύη ορισμένων ατόμων του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού απέδειξε τον κοινό χαρακτήρα του αγώνα μας και στάθηκε εμπόδιο απέναντι στην αυταρχικότητα του κράτους.

Πιο συγκεκριμένα η ΕΣΔΕΠ, η Πρωτοβουλία καθηγητών, εργαζόμενοι αλλά και ατομικότητες μέσω ψηφισμάτων, συγγραφής κειμένων ή με την φυσική τους παρουσία στους κατειλημμένους χώρους του πανεπιστημίου και στις συγκεντρώσεις / πορείες στον δρόμο, άσκησαν πίεση, μας έδειξαν την συμπαράσταση τους και δώσανε δύναμη.

Χαιρετίζουμε και εκτιμάμε αυτήν τη στάση καθηγητ(ρι)ών και εργαζόμενων/διοικητικών κτλ και καλούμε το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας να σταθεί δίπλα μας σε αυτόν τον αγώνα που μας αφορά όλους.

Τηλεκπαίδευση:

Τα δεδομένα που ισχύουν τον τελευταίο χρόνο έχουν υποδείξει ακράδαντα πως το καθεστώς της τηλεκπαίδευσης αποτελεί αποστειρωμένο εκπαιδευτικό περιβάλλον, το οποίο υπονομεύει και υποβαθμίζει όχι μόνο την ποιότητα των σπουδών μας, αλλά και την αξία του πτυχίου μας. Ακόμα ο χαρακτήρας του πανεπιστημίου ως εκπαιδευτικός και κοινωνικός παρακωλύεται, οδηγώντας στη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής και σε ένα ενιαίο κλίμα αποξένωσης των φοιτητ(ρι)ών. Με τη συνέχεια, επομένως, της εν λόγω διαδικασίας μάθησης έναντι της δια ζώσης εκπαίδευσης γίνεται φανερή η προσπάθεια της κυβέρνησης για εφαρμογή του νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη, με το φοιτητικό δυναμικό να αδυνατεί να συμμετέχει στις συλλογικές του διαδικασίες και την ποιότητα των μαθημάτων να πέφτει κατακόρυφα, ενισχύοντας τα γεγονότα καθηγητικής αυθαιρεσίας εις βάρος των φοιτητ(ρι)ών.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

-απόσυρση του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη

-ανοιχτές σχολές με όλα τα μέσα υγειονομικής προστασίας, προσλήψεις προσωπικού καθαριότητας και καθηγητ(ρι)ών

-καμία δίωξη των 31 συλληφθέντων/εισών τις 22.2 και των 16 τις 11.3.

-αποχή των καθηγητ(ρι)ών από την εκπαιδευτική διαδικασία και συμμέτοχη σε συναντήσεις, συζητήσεις και δράσεις με τους φοιτητ(ρι)ες σχετικά με την επικαιρότητα, προκειμένου να μην χαθεί η επαφή μεταξύ μας αλλά να ασκηθεί η απαραίτητη πίεση αποδεικνύοντας πως αυτός ο αγώνας είναι κοινός.

• -παραίτηση του πρύτανη Παπαιωάννου
• -άμεση μεταγωγή του Δ. Κουφοντίνα στις φυλακές Κορυδαλλού

Προχωρούμε στις εξής ΔΡΑΣΕΙΣ:

· Συμμετοχή στην ανοιχτή συνέλευση αγώνατης κατάληψης Πρυτανείας και στις αποφάσεις που παίνονται από αυτή όσο δεν έρχονται αντιπαραθετικά με της αποφάσης στου συλλόγου σσα

· Συμμετοχή στην πορεία της Πέμπτης 18/3 στις 13:00 Άγαλμα Βενιζέλου ( με προσυγκέντρωση στην Πλατεία Χημείου στις 11.00)

- Συμμετοχή στην κινητοποίηση των υγειονομικών την Τετάρτη 17/3 στις 18.00 στο Άγαλμα Βενιζέλου

- Συμμετοχή στο κάλεσμα κοινωνικών φορέων και οργανώσεων ενάντια στην κρατική τρομοκρατία την Κυριακή 21/3 στις 12.00 στον Λευκό Πύργο.

- Συμμετοχή στον αποκλεισμό του ΕΛΚΕ την Τετάρτη 17/3.

· Κατάληψη της σχολής και της γραμματείας και κάλεσμα των φοιτητριών/ών και καθηγητ(ρι)ών για αποχή από την εκπαιδευτική διαδικασία μέχρι την επόμενη γενική συνέλευση. Εκ νέου συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου για τη συνέχεια των δράσεων (προτεινόμενη μέρα συνέλευσης: Δευτέρα 22/3 ή Τρίτη 23/3).

· Συντονισμός με τους υπόλοιπους συλλόγους που κινούνται σε αντίστοιχη αγωνιστική κατεύθυνση την Τετάρτη στις 13.00 στο Πολυτεχνείο

· Σχεδιασμός και οργάνωση καλλιτεχνικών δράσεων με θεματική την προβληματική της παρούσας κατάστασης των σπουδών μας, για όσο κρατάει η τηλεκπαίδευση (π.χ. αφισοκόλληση, δημιουργία βίντεο κλπ.)

· Δημιουργία συντονιστικής επιτροπής κατάληψης μετά τη συνέλευση για απόφαση δράσεων στην κατάληψη (καλλιτεχνικές δράσεις, συζητήσεις πολιτικού περιεχομένου με καθηγητ(ρι)ές, συμφοιτητ(ρι)ές, αντιμαθήματα).

---

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ;

ΤΙ ΛΕΤΕ ΡE;

Πέρα από τα εντατικά κλειδώματα και τις περιπολίες των φυλάκων, η σημερινή κατάσταση και εν μέσω πανδημίας, στον χώρο του "νεκρού" Πανεπιστημίου, χαρακτηρίζεται από ένα νέο κύμα επαναπροσδιορισμού του ασύλου και της καταστολής. Το κράτος συνεχίζει να απαντά στα προβλήματα μας, αυτή τη φορά συγκεκριμένα των φοιτητών και επιλέγει πολύ συνειδητά για άλλη μια φορά την καταστολή, περνώντας έτσι τα νέα μέτρα εντός των Πανεπιστημίων.

Τη λύση θα φέρει ξανά μια στολή που θα κρατάει στα χεριά του ένα γκλομπ κι ένα ζευγάρι χειροπέδες. Ένα νέο σώμα "μπάτσων", εν ονόματι, Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος (Ο.Π.Π.Ι.), το οποίο θα έχει ειδική εκπαίδευση, θα εδρεύει στις σχολές, θα φροντίζει για την αποτροπή εγκληματικών συμπεριφορών και όταν απαιτείται θα ζητά τη συνδρομή της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.). Επίσης, αναβαθμίζεται η ασφάλεια των Πανεπιστημίων με εγκατάσταση καμερών, έλεγχο της εισόδου, περιφράξεις, μέχρι φωτισμό και αυστηροποιείται η ποινική νομοθεσία για αδικήματα τα οποία τελούνται εντός της Πανεπιστημιακής κοινότητας.

Την ίδια ώρα που ο τομέας της υγείας έχει φτάσει στο κόκκινο, το κράτος διαλέγει, αντί για περισσότερους γιατρούς και προσωπικό στα νοσοκομεία, να κάνει πρόσληψη σε μπάτσους και να τους εξοπλίζει, όπως και να ιδρύει ειδικά σώματα φύλαξης των Πανεπιστημίων. Κινήσεις που μας θυμίζουν το τότε "Σπουδαστικό της Ασφάλειας", το σώμα δηλαδή της αστυνομίας και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Κ.Υ.Π.), που λειτούργησε την περίοδο της δικτατορίας και είναι το τελευταίο, ιστορικά, αστυνομικό σώμα που είχε την αρμοδιότητα "εποπτείας" των Πανεπιστημίων. Δε ξεχνάμε τις σχέσεις των πρυτανικών αρχών με το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, που σε συνεργασία αυτών εκκενώθηκαν καταλήψεις σε πανεπιστημιακή ιδιοκτησία (Terra Incognita, Rosa Nera, Βανκούβερ Απάρτμαν, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε.). Για άλλη μια φορά μας θυμίζουν πως μπάτσοι και πρυτανική αρχή το ίδιο μαγαζί.

Το στέκι στο βιολογικό εδώ και 33 χρόνια λειτουργεί ως κατειλημμένος χώρος εντός του πανεπιστημίου και μέχρι και σήμερα συνεχίζει να αποτελεί σημείο συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης με βασικό άξονα την αυτοοργάνωση με αντιεμπορευματικούς όρους, την αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια και την καθημερινή διεκδίκηση των ζωών μας.

Έχουν συστεγαστεί και συστεγάζονται πολλές ομάδες και εγχειρήματα, κάποια μακροβιότερα άλλων και όχι πάντα εναρμονισμένα μεταξύ τους. Το πλαίσιο καταστολής το οποίο έχει υποστεί η κατάληψη ανά τα χρόνια, προέρχεται κυρίως από ενδοπανεπιστημιακές αρχές και κοσμητείες και ουκ ολίγες φόρες έχουν στοχοποιηθεί άτομα, φοιτητές και συλλογικότητες που δραστηριοποιούνταν/νται στο στέκι. Σίγουρα αναγνωρίζουμε ότι η ύπαρξη φοιτητών (είτε ατομικά, είτε συμμετέχοντας σε εγχειρήματα και σχήματα), που δραστηριοποιούνται κατά κύριο λόγω κατά τη διάρκεια λειτουργίας των σχολών, έχει συντελέσει στη μακροβιότητα του στεκιού.

Απέναντι στην καταστολή, στον κοινωνικό έλεγχο και στη επιβολή της ακαδημαϊκής κανονικότητας που μας ετοιμάζουν χτίζουμε αδιαμεσολάβητους αγώνες και ζωντανές αυτοοργανωμένες δομές. Η απάντηση σε κοινωνικά προβλήματα είναι κοινωνική και πολιτική, όχι επιχειρησιακή και κατασταλτική. Θα προασπίσουμε τους χώρους μας απέναντι σε κράτος και τους μηχανισμούς του. Σε εποχές που ο έλεγχος και η καταπίεση κυριαρχούν, οι καταλήψεις είναι ορμητήρια κοινωνικής - πολιτικής απειθαρχίας και αγώνα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ & ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ, ΜΕΣΑ & ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ