Πέμπτη 3 Ιουνίου 2021 στις 19.00
Εκδήλωση - Συζήτηση: Από τη μισθωτή εργασία στην εγχρήματη δουλοπαροικία
Εκδήλωση - Συζήτηση για το νομοσχέδιο - επίθεση στις εργασιακές σχέσεις.
Μετά από τους μήνες που μας βρήκαν απομονωμέν@ και κλεισμέν@ στα σπίτια μας, επιλέγουμε η επανεκκίνηση των δια ζώσης πολιτικών μας διεργασιών να είναι στην κατεύθυνση της συλλογικής επανανοηματοδότησης και αντίστασης.
Βρισκόμαστε στην ταράτσα του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Nosotros, ενώνουμε τις φωνές μας και συζητάμε με το Γιώργο Αρχοντόπουλο από το σωματείο εργαζομένων ΕΥΑΘ, το Νίκο Αντωνίου - συνδικαλιστή στο χώρο του Βιβλίου Χάρτου και τον Πέτρο Παστέα από την αυτόνομη κινηματική και ταξική συλλογικότητα εργαζομένων και συνταξιούχων της ΕΥΔΑΠ ΣΕΚΕΣ, για το πώς να ενώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στον κόσμο που ονειρεύονται ο Χατζηδάκης με τους εργοδότες μας.
Η εργασία με "ευέλικτο" και "ελεύθερο" ωράριο ανοίγει το δρόμο για την εργασία χωρίς ωράριο.
Ο Χατζηδάκης είναι ο άνθρωπος ειδικών αποστολών του ελληνικού καπιταλισμού. Αφού αποχαρακτήρισε τις δασικές εκτάσεις και αποδιοργάνωσε το σύστημα Νatura αναλάμβάνει από το νέο πόστο του Υπουργού εργασίας νέα "δολοφονικά" καθήκοντα. Τον αποχαρακτηρισμό της Εργασίας και την αποδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων. Απόδειξη είναι το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που προβλέπει την κατάργηση του 8ώρου, την θεσμοθέτηση του 10ωρου, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και πλήθος αντεργατικών ρυθμίσεων. Και επειδή ο κρατικός συνδικαλισμός, αλλά και ο συνδικαλισμός σε όλες τις εκδοχές του ακολούθησε ετεροκαθοριζόμενος από το Κεφάλαιο επιταχύνοντας την κατάρρευση της μισθωτής εργασίας και ό,τι είχε κατακτηθεί μέσα από αγώνες και εξεγέρσεις.
Όπως επίσης και το γεγονός ότι τα βασικά εργαλεία των συνδικαλιστών στις διεκδικήσεις, δηλαδή οι σπασμωδικές απεργίες και στάσεις εργασίας, σε συνδυασμό με τη διαπραγμάτευση με την εργοδοσία ή το κράτος για ευνοϊκότερους όρους εκμετάλλευσης, έχουν και αυτά φτάσει σε τέλμα. Είναι καιρός να πούμε μερικές αλήθειες και να κάνουμε προτάσεις εξόδου, από τη σοβαρή πιθανότητα πλέον της μετατροπής της μισθωτής εργασίας σε σύγχρονη δουλοπαροικία και τη μετατροπή του εργαζόμενου σε ιδιώτη συμβασιούχου δέσμιο των "ατομικών " συμβάσεων εργασίας.
Ό,τι συμβαίνει σήμερα με τη μισθωτή εργασία, συμβαίνει επειδή η Εργασία ως παραγωγική δύναμη έχει εκτοπιστεί από την αγία δυάδα της συσσώρευσης (Κεφάλαιο-Εργασία) και τη θέση της πήρε η καθολική υπηρεσία οργάνωσης, διακίνησης, διανομής και ανταλλαγής. Η αυτοματοποίηση δεκαετίες τώρα και αθόρυβα έκανε τη δουλειά της και τα βρήκαν όλα έτοιμα για το επόμενο διαχωρισμένο έγκλημα.
Η Μισθωτή Εργασία έχει διαλυθεί, όπως έχει διαλυθεί η κοινωνία, το άτομο, η ίδια η ζωή. Ο τεμαχισμός, η ελαστικότητα, η μερικότητα, η αποσπασματικότητα, αποτελούν το πλαίσιο του επελαύνοντως, νέου Καπιταλισμού και είναι τα στοιχεία που τροφοδοτούν με ισχύ τον νέο Κρατισμό. Αν η μισθωτή εργασία ήταν υπεύθυνη για την σχετική αλλοτρίωση του εργάτη, οι σύγχρονες μορφές εργασίας είναι υπεύθυνες για τη μετατροπή του, σε ατομικό «νομά», απολύτως διαχωρισμένο από το αντικείμενο της εργασίας του, χωρίς κανένα αναφαίρετο δικαίωμα και χωρίς καμιά αναφαίρετη νομική κατοχύρωση, παρά μόνο την υποχρέωση καταβολής χρημάτων για την εργασία του. Αυτό, με όλες τις ερμηνευτικές από όπου κι αν προέρχονται, ονομάζεται Εγχρήματη Δουλοπαροικία. Αν ο αφέντης στην φεουδαρχική δουλοπαροικία είχε την μοναδική υποχρέωση της καταβολής τροφής στον εξαρτώμενο δουλοπάροικο, ο σύγχρονος Καπιταλισμός κρατά αυτή την υποχρέωση σε χρήμα.
Τα φορντικά μοντέλα και τα τεϊλοριστικά σχεδιαγράμματα είχαν αποσυρθεί μαζί με τον καταμερισμό και την εξειδίκευση και ότι δεν υπήρχε τίποτα ενιαίο για να εκπροσωπηθεί. Κι όμως υπάρχει. Απαιτούν ένα εργαζόμενο όχι για να παράγει, αλλά για να υπακούει να είναι ευέλικτος και τεμαχισμένος, να υπάρχει και να μην υπάρχει, να είναι ενταγμένος σε νόμιμη υποταγή αλλά έξω από νομική κατοχύρωση.
Την περίοδο που διανύουμε, την περίοδο της πανδημίας, όλα αυτά τα είδαμε και στην πράξη. Οι «νομάδες» της εργασίας (ντελιβεράδες, αποθηκάριοι, υπάλληλοι super market, εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα, εργαζόμενοι στην εστίαση κ.ά), αλλά και οι υπάλληλοι των εργοστασίων, που ακόμα και στο πιο σκληρό lockdown δεν σταμάτησαν στιγμή να δουλεύουν, ο ένας δίπλα στον άλλο, ήταν αυτοί -που αν συνυπολογίσουμε και την επισφάλεια αυτών των κλάδων- χτυπήθηκαν περισσότερο.
Η λήξη της πανδημίας ίσως να μη σηματοδοτήσει και τη λήξη της κατάστασης «εκτάκτου ανάγκης» γι' αυτούς. Η προσωρινότητα της εντατικοποίησης, της ελαστικότητας, των απλήρωτων υπερωριών με τη δικαιολογία του τεράστιου φόρτου λόγω πανδημίας, οδήγησε πολύ σύντομα στη νομιμοποίηση της δεκάωρης εργασίας, με την ταυτόχρονη κατάργηση της πληρωμένης υπερωρίας, επιβεβαιώνοντας, πως όσο υπάρχει Κράτος, θα μπορεί να εξαιρεί όποιον και όποτε θέλει από οποιαδήποτε κατοχύρωση. Και ότι κατακτήθηκε για τα αφεντικά και το κράτος κατά τη διάρκεια της πανδημίας έρχεται ο Χατζηδάκης να το νομιμοποιήσει.
Μετά από όλα αυτά:
📍 Η πρόταση πάνω στο εργασιακό δεν μπορεί να είναι ούτε συνδικαλιστική ούτε συντεχνιακή ούτε ιδεολογική και δεν έχουμε σκοπό για λόγους αυτοαναφορικότητας να επιτείνουμε τη σύγχυση με μια ακόμα ατάκα. Στη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα (τον τεμαχισμό της εργασίας, την ανεργία που θα φτάσει στο ζενίθ) αλλά και στις μέρες που έρχονται προκειμένου να σταματήσουμε τον καταξευτελισμό και με ρητό και κατηγορηματικό τρόπο να προτείνουμε. Είναι κοινωνική πλέον απαίτηση το 6ωρο και η 30ωρη εβδομαδιαία εργασία. Είναι θέμα επιβίωσης.
📍 Να πάρουμε το χρόνο πίσω/Να θέσουμε άλλο πλαίσιο διαβούλευσης
📍 30ωρη βδομάδα σήμερα για μια κοινωνία χωρίς μισθωτή σκλαβιά αύριο
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας