kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

---

Αυτοοργανωμένο Pride Θεσσαλονίκης 2021

Κείμενο καλέσματος (text in english below)

Η ταυτότητά μας

Ο συντονισμός για το Αυτοοργανωμένο Pride της Θεσσαλονίκης «Queerιόλες» γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη queer και trans ατομικοτήτων να υπάρξουν σε έναν ασφαλή πολιτικό χώρο για την συνδιαμόρφωση του Pride, κάτι που ο προϋπάρχων συντονισμός για το Αυτοοργανωμένο αδυνατούσε να μας παράσχει. Σκοπός μας είναι η επανοικιοποίηση του Pride από όσ@ το καταχράζονται για να αποκτήσουν λεφτά, δόξα ή πολιτικό ξέπλυμα. Θέλουμε το Pride να μείνει στα δικά μας χέρια, μακριά από εταιρίες, κόμματα και άλλες εξουσιαστικές, προνομιούχες φιγούρες που μας καταπιέζουν καθημερινά. Στην προσπάθειά μας να οικοδομήσουμε ασφαλή περιβάλλοντα από εμάς για εμάς ερχόμαστε συχνά αντιμέτωπα με μάτσο, εξουσιαστικές, σεξιστικές, τρανσφοβικές, ακόμα και παραβιαστικές συμπεριφορές σε βάρος μας που δημιουργούν ή και επιβαρύνουν τα τραύματα μας και μας εκτοπίζουν από τους υποτιθέμενα ασφαλείς χώρους. Είναι γεγονός ότι μεγαλώνοντας σε μια πατριαρχική, cis-δομημένη κοινωνία, όπου οι καταπιέσεις που βιώνουμε είναι πολλαπλές και αλληλλοδιαπλεκόμενες, φέρουμε και εμείς τα ίδια αρκετά κατάλοιπα, ειδικά όταν κάποια από εμάς βρίσκονται σε πιο προνομιούχες θέσεις. Το πρόβλημα διογκώνεται όταν δεν αναγνωρίζουμε τα κατάλοιπα αυτά και μάλιστα τα αναπαράγουμε σε αντιεξουσιαστικές συνελεύσεις, σε ΛΟΑΤΚΙ+/κουίρ συντονισμούς, σε πορείες, σε εκδηλώσεις και σε οποιοδήποτε άλλο χώρο προσπαθούμε να υπάρξουμε ελεύθερα. Ο συντονισμός μας λοιπόν σχηματίστηκε φέτος προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες μας οι οποίες ακόμα και στους "δικούς μας" αντιθεσμικούς, αντιεξουσιαστικούς ή/και κουίρ χώρους συχνά παραγκωνίζονται. Το Αυτοοργανωμένο, λοιπόν, Pride είναι ένα αδιαμεσολάβητο εγχείρημα διεκδίκησης μας και λειτουργεί με οριζόντιες διαδικασίες όπου εξουσιαστικές και εκβιαστικές συμπεριφορές δεν χωράνε.

Κρατική διαχείριση πανδημίας, καταστολή και τα δικά μας βιώματα

Για μια ακόμα χρονιά, σε συνέχεια της πανδημίας, το κράτος επέβαλλε άλλη μια μακροσκελή περίοδο καραντίνας με όλο το βάρος να πέφτει σε ένα ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό με άπειρες ελλείψεις σε εξοπλισμό, υποδομές και δυναμικό ενώ ταυτόχρονα επικεντρώθηκε στην ατομική ευθύνη θεσπίζοντας αυστηρά μέτρα όπως απαγόρευση κυκλοφορίας και υψηλά πρόστιμα. Η οικονομική ανασφάλεια των εργαζομένων αυξήθηκε από την πολύμηνη αδράνεια των κλειστών επιχειρήσεων ενώ επαγγέλματα όπως διανομείς αναγκάστηκαν να δουλεύουν σε εξουθενωτικές συνθήκες. Ως ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα έχουμε βιώσει αρκετές φορές ομοφοβικές, τρανσφοβικές και σεξιστικές απόψεις από αφεντικά και εργοδότες στο εργασιακό περιβάλλον, το οποίο το καθιστά ιδιαίτερα επισφαλές για μας. Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο καταπατά ακόμα περισσότερο τα εργασιακά μας δικαιώματα και τις ελευθερίες μας, αναγκάζοντας μας να δουλεύουμε επιπλέον ώρες, με ελαστικότερες συμβάσεις και περαιτέρω έλεγχο στο ταξικό εργαλείο της απεργίας.

Στο απόλυτο περιθώριο βρέθηκαν ξανά οι μετανάστριες στα camps, όπου ήταν στοιβαγμένες η μία δίπλα στον άλλο, σε μη βιώσιμες συνθήκες κράτησης, κάτω από αυστηρή αστυνομοκρατούμενη καραντίνα η οποία δεν τέλειωσε ποτέ. Η πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης και νοσοκομειακή περίθαλψη ήταν περιορισμένη ενώ είχε αποκλειστεί η βοήθεια από ντόπιους και λοιπούς εξωτερικούς φορείς για τεράστια χρονικά διαστήματα. Παρόμοιες συνθήκες επικράτησαν και στις φυλακές με κρούσματα να αποσιωπώνται, τα προληπτικά μέτρα να είναι ανύπαρκτα και τ@ φυλακισμέν@ να απομονώνονται περαιτέρω ενώ η μετακίνηση τους σε νοσοκομειακή μονάδα να είναι αρκετά δύσκολο να διασφαλιστεί.

Η διαχειριστική λύση του κράτους ήταν η αύξηση της καταστολής σε δρόμους, πανεπιστήμια, γειτονιές και πλατείες με μπάτσους να εποπτεύουν σε κάθε γωνία, κάνοντας στοχευμένους ελέγχους. Αυτή την δυστοπία μόνιμης αστυνομοκρατίας προσπάθησαν να επιβάλλουν συγκεκριμένα στους χώρους του πανεπιστημίου με την ψήφιση του νομοσχεδίου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, το οποίο επέφερε ισχυρές αντιδράσεις, μαζικοποιώντας το κίνημα στους δρόμους και δημιουργώντας την ανάγκη υπεράσπισης των εστιών αγώνα και των χώρων ύπαρξης μας. Τα αντανακλαστικά της αστυνομίας ήταν η χρήση βίας τόσο σε αγωνιστ@ αλλά και σε απλούς πολιτές, σε πολλαπλά περιστατικά που δημοσιοποιήθηκαν στο διαδίκτυο αλλά συγκαλύφθηκαν από τα ΜΜΕ.

Σε προσωπικό επίπεδο, για το καθένα από εμάς, ειδικότερα ως ΛΟΑΤΚΙA+ άτομα, ο εγκλεισμός στα σπίτια μας ήταν που έφερε την πιο άμεση ψυχολογική επίδραση. Εγκλωβιστήκαμε σε μια τραυματική συνθήκη συνύπαρξης με άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος, μη ελεύθερα να εκφράσουμε την ταυτότητα μας και τ@ εαυτ@ μας καθώς πολλές φορές αυτό μπορεί να ήταν επικίνδυνο. Η απόλυτη άρνηση της ταυτότητας και των βιωμάτων μας και η αποφυγή οποιωνδήποτε συζητήσεων γύρω από το θέμα, οι "χαλαρές" νύξεις περί "επιλογών ζωής" και "νέας μόδας", η χρήση ομοφοβικού/τρανσφοβικού λόγου, οι απειλές για οικονομικό αποκλεισμό ή εκδιωγμό από το σπίτι και κάθε μορφής επίθεση ενάντια στην σωματική και ψυχολογική ακεραιότητα μας δημιουργούν ένα κακοποιητικό και μη ασφαλές περιβάλλον για εμάς. Αυτός είναι και ο φόβος που οδηγεί πολλ@ από εμάς να ζούμε "in the closet" αποκρύπτοντας κομμάτια από τ@ εαυτ@ μας.

Παρόμοιες δυσκολίες αντιμετώπισαν και θηλυκότητες που εγκλωβίστηκαν με κακοποιητικούς συντρόφους το οποίο οδήγησε αναπόφευκτα σε μια αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, συγκεκριμένα αυτών που καταγράφηκαν αν λάβουμε υπόψιν ότι τα περισσότερα από αυτά δεν καταγγέλλονται ποτέ. Άτομα που βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν έρχονται αντιμέτωπα με την αμφισβήτηση, τόσο από κοντινά άτομα όσο και από τις αρχές και την κοινωνία, σε μια προσπάθεια αποσιώπησης και διαστρέβλωσης του βιώματος τους. Αυτοί είναι και οι βασικοί συνεργοί στην πρόκληση και μελλοντική συγκάλυψη των τραγωδιών που συνήθως ακολουθούν τέτοιες περιπτώσεις.

Έμφυλες καταπιέσεις και Γυναικοκτονίες

Δεν είναι λίγες οι φορές που χρειάστηκε να θρηνήσουμε αδερφές μας που δολοφονήθηκαν από τα ίδια τα χέρια της πατριαρχίας, από άνδρες καθημερινούς, πεπεισμένους ότι τους ανήκουν τα σώματα μας και άρα έχουν κάθε εξουσία πάνω σε αυτά. Αυτά είναι τα "εγκλήματα πάθους" που τα ΜΜΕ και η κοινωνία αρνούνται να τα ονομάσουν όπως πραγματικά είναι, γυναικοκτονίες. Γυναικοκτονίες υποκινούμενες από ένα σύστημα που έχει βασίσει την ύπαρξη του στις έμφυλες καταπιέσεις και συνεχίζει να αναπαράγεται μέσω αυτών. Το κράτος και η αστική δικαιοσύνη αποδεικνύουν συνεχώς ότι δεν υπάρχουν για να προστατεύσουν τις καταπιεσμένες αλλά για να ελέγξουν και να ορίσουν τα βιώματα μας με νόμους σχεδιασμένους από και για τους καταπιεστές. Αυτό φαίνεται και στην πρόσφατη διάθεση για τροποποίηση του ορισμού του βιασμού όπου αφαιρείται ο παράγοντας της ύπαρξης συναίνεσης ως βασική προϋπόθεση για το τι καθίσταται νομικά βιασμός και τι όχι.

Και ενώ με την ανάπτυξη του #MeToo στην Ελλάδα φαίνεται να δίνεται ξαφνικά χώρος στα επιζήσαντα να μιλήσουν, εμείς θυμόμαστε τις φωνές όσων μίλησαν νωρίτερα, μιλούσαν για χρόνια, και δεν ακούστηκαν. Σαφώς αναγνωρίζουμε την σημασία των βιωμάτων που μοιράστηκαν πολλά επιφανή άτομα, μέσα από τα οποία αποκαλύφθηκαν κακοποιητές και βιαστές που μέχρι χτες δοξάζονταν από το Ελληνικό κοινό. Καταλαβαίνουμε ωστόσο την προνομιακή θέση στην οποία βρίσκεται ένα επιφανές άτομο όταν μιλάει για αυτά τα βιώματα. Τι συμβαίνει όμως με τις καθημερινές αδερφές μας, οι οποίες δεν ανήκουν στη show biz, οι οποίες δεν θα αποτελέσουν αρκετά εμπορεύσιμο υλικό για τα κανάλια, οι οποίες πιθανώς δεν έχουν πρόσβαση στα social media για να μοιραστούν το βίωμα τους; Στην τελική όμως, η δυσπιστία της κοινωνίας, τα «γιατί δεν το είπε νωρίτερα» και τα «μήπως το ήθελε κι αυτή», μας πληγώνουν όλες το ίδιο.

Άλλος ένας τρόπος που το κράτος επιχειρεί να παρέμβει στις ζωές των θηλυκοτήτων και των παιδιών τους είναι ο νόμος της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, ο οποίος προτάσσει την "ισότητα" στην γονεϊκή μέριμνα πατώντας ωστόσο πάνω σε μια υπάρχουσα συστημική έμφυλη ανισότητα. Ο νόμος αυτός καθιστά ακόμα πιο δύσκολο για τις χωρισμένες θηλυκότητες να προστατεύσουν τις ίδιες και τα παιδιά τους από τους κακοποιητικούς συντρόφους, υποχρεώνοντας το παιδί να συνυπάρξει με τον γονέα μέχρι και αν ποτέ μπορέσουν να αποδειχθούν νομικά τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Ταυτόχρονα γίνεται λόγος μόνο για το ετεροκανονικό πατριαρχικό μοντέλο πυρηνικής οικογένειας αφήνοντας εκτός ΛΟΑΤΚΙA+ άτομα και τα γονεϊκά τους δικαιώματα.

Πρόσφατα ήταν επίσης προγραμματισμένη η διεξαγωγή ενός Συνεδρίου Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας, το οποίο έπειτα από έντονες αντιδράσεις ακυρώθηκε. Η επιτροπή ομιλητών αποτελούνταν αποκλειστικά από άνδρες, κυρίως ιατρούς και ιερείς, οι οποίοι παρουσιάζονταν ως ειδικές αυθεντίες που θα υποδείκνυαν σε θηλυκότητες για άλλη μια φορά πως να διαχειριστούν τα σώματα τους, επιβάλλοντας τους τον ρόλο της μητρότητας και κατακρίνοντας έμμεσα όποια επιλογή αυτοδιάθεσης τους.

Οι εξελίξεις στον ΛΟΑΤΚΙΑ+ χώρο

Μέσα στον τελευταίο χρόνο συνέβησαν πολλά τα οποία χρειάζεται να επικοινωνήσουμε με αφορμή την ημέρα του Pride. Και αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε με τον/ην Δημητρη/α της Λέσβου, ένα άτομο που βίωσε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του την καταπίεση της κοινωνίας που δεν αναγνωρίζει τα τρανς άτομα αλλά προσπαθεί να τα αποδυναμώσει συχνά ψυχιατρικοποιώντας τα βιώματα τους. Ο/Η Δήμητρης/α, που όχι μόνο χτυπήθηκε θανάσιμα από ασυνείδητο οδηγό και αφέθηκε να πεθάνει, αλλά λοιδορήθηκε για την ταυτότητα και την έκφραση φύλου του/ης ακόμα και όσο αγνοούνταν, είναι άλλο ένα θύμα της τρανσφοβικής βίας.

Βρισκόμαστε εν αναμονή της δικής για την δολοφονία του Ζάκ Κωστόπουλου/Zackie Oh, τον Οκτώβρη που μας έρχεται, αλλά και για την έφεση που άσκησαν οι δολοφόνοι του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Η εμπιστοσύνη μας στο δικαστικό σύστημα, το οποίο είναι βαθιά πατριαρχικό και φίλα προσκείμενο στις εξουσιαστικές φιγούρες, είναι ελάχιστη. Ακόμα και η καταδίκη των αρχιφασιστών της Χρυσής Αυγής φάνηκε ήδη πως είναι παροδική. Είμαστε εδώ για να πιέσουμε προς την δικαίωση των δολοφονημένων μας!

Είδαμε όμως και θετική εξέλιξη. Είδαμε την έφεση της Βανέσας Βενέτη να γίνεται αποδεκτή και την θεματική τρανς γονεϊκότητα να έρχεται στο φως. Συγκεκριμένα, η Βανέσα κατάφερε να κερδίσει την έναρξη διαδικασίας ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης, διεκδικώντας το δικαίωμά της στην επικοινωνία με το παιδί της, ως μητέρα.

Δεν αποτέλεσε έκπληξη για μας η απόφαση της κυβέρνησης να ιδρύσουν επιτροπή για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων. Είναι πάγια τακτική της εξουσίας να προχωρά σε εντυπωσιακές κινήσεις για να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση προόδου και κοινωνικής εξέλιξης. Δεν ξεγελιόμαστε όμως από πυροτεχνήματα. Δεν ξεχνάμε πως για την εξουσία δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια ακόμα αντιδραστική κοινωνική ομάδα που πρέπει να ενσωματωθεί στο σύστημα και να πάψει να ενοχλεί. Ακόμα περισσότερο για την ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ είμαστε εξωγήινοι, παρίες, μιάσματα, αμαρτωλ@ και κοινωνικά σκουπίδια που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Οι καταπιεστές μας βρίσκονται στις καρέκλες των υπουργών αυτής της κυβέρνησης και καμία επιτροπή που ιδρύεται με πρωτοβουλία αυτών δεν μπορεί να περιγράψει τους αγώνες που για δεκαετίες δίνουν τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα στους δρόμους.

Διεκδικούμε με όπλα μας τα τακούνια και το γκλίτερ, και όχι τις εξουσιαστικές δομές. Δεν έχουμε αυταπάτες, γνωρίζουμε πολύ καλά πως κανένα καταπιεστικό σύστημα δεν μας χωράει όλα. Αντιτασσόμαστε στις κρατικές πρακτικές εμπορευματοποίησης και ενσωμάτωσης μας, όπως και αυτή του θεσμικού Thessaloniki Pride. Το Pride ξεκίνησε ως εξέγερση ενάντια στην κρατική/μπατσική βία πάνω στα σώματα ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και θα συνεχίζει να εκφράζει εμάς και την οργή μας.

Καλούμε σε μικροφωνική στις 18:00 και πορεία στις 19:00 το Σάββατο 26/6 στο Άγαλμα Βενιζέλου

(Θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας "Καλιαρντά" σε ένα αίθριο της ΣΘΕ στο 2ο όροφο στις 22:00)

ΚΟΥΙΡ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ

ΙΕΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΚΟΥΣ ΣΕΞΙΣΤΑΡΟΥΣ

ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ

ΑΝΩΜΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ

Queerιόλες για το Aυτοοργανωμένο Pride Θεσσαλονίκης

(text in english)

Self-organized Thessaloniki Pride 2021

Our identity

The assembly for the Self-Organized Thessaloniki Pride "Queerioles" was born through the need of queer and trans individuals to exist in a safe political space for the co-organization of the Pride, something that the pre-existing assembly for the Self-Organized Pride could not provide us with. Our goal is to reappropriate Pride from those who abuse it for money, fame or political laundering. We want Pride to remain in our hands, free from companies, parties and other authoritarian, privileged figures which oppress us on a daily basis. In our quest to build safe environments for ourselves, we are often confronted with macho, authoritarian, sexist, transphobic, and even transgressive behavior against us that create or aggravate our traumas and displace us from supposedly safe spaces. It is a fact that through growing up in a patriarchal, cishet society, where the oppressions we experience are multiple and intertwined, we carry several remnants, especially when some of us are in more privileged positions. The problem is exacerbated when we do not recognize these remnants and even reproduce them in anti-authoritarian assemblies, in LGBTQIA+/queer collective bodies, in marches, events and any other place where we try to exist freely. So our assembly was formed this year to meet our needs which even in "our" anti-institutional, anti-authoritarian or/and queer spaces are often marginalized. The Self-Organized Pride is a direct mediation of our claim and operates with horizontal procedures where authoritarian and forcible behaviors are not welcome.

State management of the pandemic, repression and our own experiences

For one more year, following the pandemic, the state imposed another long period of quarantine with all the burden falling on medical and hospital staff with endless shortages in equipment, infrastructure and work force, while at the same time focusing on individual responsibility by imposing strict measures such as restrictions on movement and heavy fines. The financial insecurity of the workers was increased by the many months of inactivity of the closed companies, while professions such as delivery drivers were forced to work in exhausting conditions. As LGBTQIA+ individuals, we have experienced homophobic, transphobic and sexist views from bosses and employers in the work environment several times, which makes it particularly unsafe for us. The new anti-labor bill further violates our labor rights and freedoms, forcing us to work extra hours, with more flexible contracts and further control over the class tool of the strike.

Migrants in camps were yet again left on the margin of society, where they were stacked next to each other, in unsustainable conditions of detention, under a strict, never-ending police quarantine. Access to basic necessities and hospital care was limited and assistance from local and other external agencies was blocked for enormous periods of time. Similar conditions prevailed in prisons with cases being silenced, precautionary measures being non-existent and prisoners being further isolated, while their transfer to hospital units was quite difficult to secure.

The state's management solution was to increase repression on streets, universities, neighborhoods and squares with cops monitoring every corner and making targeted checks. They tried to impose the dystopia of a permanent police state on the university premises by passing the Kerameos-Chrysochoidis bill, which provoked strong counteraction, collecting the movement in the streets and created the need to defend the spaces we fight and exist in. The response of the police was the use of force both to fighters and to ordinary citizens, in multiple incidents that were published on the internet but were covered up by the media.

On a personal level, for each one of us, especially as LGBTQIA+ individuals, the confinement in our homes was what inflicted the most immediate psychological effect. We were trapped in a traumatic condition of coexistence with people in our family environments, not free to express our identity and ourselves, something that can often prove to be dangerous. The absolute denial of our identity and our experiences and the avoidance of any discussions about the subject, the casual hints of "life choices" and "the new trend", the use of homophobic/transphobic speech, the threats of financial exclusion or expulsion from home and all forms of attack against our physical and psychological integrity create an abusive and unsafe environment for us. This is the fear that leads many of us to live in the closet and hide parts of ourselves.

Similar difficulties were encountered by femininities who were trapped with abusive partners, which inevitably led to an increase in incidents of domestic violence. Bearing in mind that most cases go unreported we were only in a position to witness the recorded ones. Doubt is cast on the people who find the courage to speak, both by those close to them and by the authorities and the society, in an effort to silence and distort their experience. These are also the main accomplices in the provocation and future concealment of the tragedies that usually follow such cases.

Gender Oppression and Femicides

Many times we had to mourn our sisters who were killed by the very hands of patriarchy, by everyday men who are convinced that they own our bodies and therefore have control over them. These are the "crimes of passion" that the media and society refuse to call them what they are; femicides. Femicides instigated by a system that has based its existence on gender oppression and continues to reproduce itself through it. The state and the civil justice constantly prove that they do not exist to protect the oppressed but to control and define our experiences with laws designed by and for the oppressors. This can be seen in the recent willingness to change the definition of rape, which removes the factor of consent as a basic condition for what legally constitutes rape and what doesn't.

And while with the growth of #MeToo in Greece it seems that space is suddenly given for the survivors to speak, we remember the voices of those who spoke earlier, who spoke for years and were not heard. We clearly recognize the importance of the experiences shared by many prominent individuals, through which abusers and rapists, who were glorified by the Greek public until very recently, were revealed. However, we understand the privileged position of a prominent individual when talking about these experiences. What happens, however, to our everyday sisters who do not belong in the show biz, who will not be a marketable material good enough for the channels, who might not have access to social media to share their experience? In the end, society's mistrust, the "why didn't she say it earlier" and "maybe she wanted it too" equally hurt us all.

Another way in which the state attempts to intervene in the lives of femininities and their children is through the law of compulsory joint custody, which proposes "equality" in parental care, but having as its basis an existing systemic gender inequality. This law makes it even more difficult for divorced femininities to protect themselves and their children from abusive partners, forcing the child to coexist with the parent until domestic violence cases can ever be legally proven. At the same time, there is talk only of the heteronormative patriarchal model of the nuclear family, failing to consider LGBTQIA+ individuals and their parental rights.

A Fertility and Reproductive Autonomy Conference was also recently planned, but was canceled due to intense backlash. The panel of speakers consisted exclusively of men, mainly doctors and priests, who presented themselves as leading experts who would once again instruct femininities on how to manage their bodies, imposing the role of motherhood on them and indirectly criticizing any choice of self-determination.

Developments in the LGBTQIA+ world

A lot has happened in the last year that we need to express, driven by Pride Day. We decide to start with Dimitris/-a, who was not only fatally beaten by an unhesitating driver and left to die, but was also insulted for his/her identity and gender expression, even while she/he was missing.

We are awaiting the trial for the murder of Zak Kostopoulos/Zackie Oh next October, as well as the appeal filed by the murderers of Vangelis Giakoumakis. Our trust in the judicial system, which is deeply patriarchal and closely affiliated with authoritarian figures, is minimal. Even the conviction of the Golden Dawn fascists already proved to be temporary. We are here to fight for the vindication of the murdered ones!

But we also saw a positive development. We saw Vanessa Veneti's appeal being accepted and trans parenthood coming to light as a main topic. In particular, Vanessa managed to win the initiation of a psychiatric expertise, claiming her right to communicate with her child as a mother.

We were not surprised by the decision of the government and K. Mitsotakis to establish a committee for the Equality of LGBTQIA+ individuals. It is a regular tactic of the government to make impressive moves to create an illusion of progress and social development. But we are not fooled by their ploys. We do not forget that for the ruling power we are nothing more than another reactionary social group that must be integrated into the system and stop getting in their way. For the far-right government of New Democracy we are aliens, outcasts, viruses, sinners and scum bags that should not exist. Our oppressors sit in the ministers' chairs of this government and no committee set up on their initiative can describe the struggles that the LGBTQIA+ people have been waging on the streets for decades.

We fight with heels and glitter as a weapon, not with authoritarian structures. We have no illusions; we know very well that no oppressive system can make room for us all. We oppose the state practices of our commercialization and integration, like that of the institutional Thessaloniki Pride. Pride started as an uprising against state and police violence on the bodies of LGBTQIA+ people and will continue to express us and our anger.

We call for gathering with sound system at 18:00 and demonstration at 19:00 on Saturday (26/06), Venizelos Statue

Queerioles for the Self-Organized Thessaloniki Pride