Τρίτη 22 Ιουνίου 2021 στις 19.00
Μικροφωνική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες της ΒΙΑΛ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Το ΚΥΤ της ΒΙΑΛ στην Χίο αποτέλεσε ένα ακόμη χώρο εγκλεισμού μεταναστριών. Κατά τη διάρκεια της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας επιβλήθηκε αυστηρότερος έλεγχος εισόδου-εξόδου στα καμπς και ταυτόχρονα επεκτάθηκε ο αποκλεισμός των μεταναστών από την πρόσβαση στην περίθαλψη. Υπό αυτές τις συνθήκες και με αφορμή τον θάνατο μιας μετανάστριας μετά από μικρό διάστημα νοσηλείας, ακολούθησε στις 18 Απρίλη του 2020 η εξέγερση στο ΚΥΤ.
Και εδώ η ιστορία επαναλαμβάνεται...
Η συνέχεια από την πλευρά του κράτους ήταν η αναμενόμενη. Η αστυνομία ταυτοποίησε αυθαίρετα 15 "δράστες" (κατά τη διάρκεια της νύχτας μέσα σε φωτιές, καπνούς κ.ο.κ.), ενώ παράλληλα κάποιοι από τους ανήλικες συλληφθέντες μεταχειρίστηκαν ως ενήλικες προκειμένου να προφυλακιστούν και να δικαστούν με μεγαλύτερες ποινές. Οι παραπάνω συνηθισμένες τακτικές έρχονται και συμπληρώνουν το μοτίβο καταστολής και ποινικοποίησης των αρνήσεων και κάθε μορφής διεκδίκησης των μεταναστριών. Στη δίκη των 15 μεταναστών της ΒΙΑΛ στις 22 Ιούλη, συμπυκνώνονται διαφορετικές μορφές της αντιμεταναστευτικής πολιτικής που προσπαθεί να εντάξει τη στιγμή της εξέγερσης μέσα στα πλαίσια του "έννομου" και του "παράνομου". Μια δίκη που έρχεται λίγες μέρες μετά την καταδίκη των 6 μεταναστών για την εξέγερση στην Μόρια, η οποία πραγματοποιήθηκε, κεκλεισμένων των θυρών, επίσης χωρίς κανένα ουσιαστικό στοιχείο και με την ποινή για κάθε κατηγορούμενο να είναι 10 χρόνια φυλάκισης χωρίς αναστολή.
Η εξέγερση στην ΒΙΑΛ, στην Μόρια, αλλά και κάθε είδους αντίσταση αποτελούν συνέχεια των αγώνων των μεταναστριών. Αγώνες οι οποίοι, παρόλο που συχνά δεν είναι ορατοί στη δημόσια σφαίρα δεν παύουν να υπάρχουν. Δεν παύουν να υπάρχουν επίσης ούτε λόγω συγκυριών πανδημίας γιατί δε φέρουν το προνόμιο της υγειονομικής απομόνωσης. Το πλήθος διαμαρτυριών, διεκδικήσεων, απεργιών πείνας όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο από ρωγμές στη συνθήκη αποκλεισμού και αορατοποίησης που τους επιβάλλεται.
Η παραπάνω παράγραφος όμως δεν είναι μόνο δικιά μας διαπίστωση. Οι τελευταίες ενέργειες του ελληνικού κράτους στη διαχείριση των μεταναστών το αποδεικνύει. Οι πολιτικές του περιλαμβάνουν το πλήρες κλείσιμο των camps με τοίχο, την αναβάθμιση των συστημάτων ελέγχου εισόδου-εξόδου, την αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου και τον περιορισμό οποιασδήποτε κοινωνικής δραστηριότητας μέσα στα camps. Παράλληλα μια σειρά τακτικών όπως τα pushbacks και οι εξώσεις ενισχύουν τα πάραπάνω μέτρα. Οι πολιτικές αυτές όμως δεν ξεπήδησαν από το πουθενά, αλλά αντιθέτως αποτελούν κομμάτι ενός συνολικότερου πολέμου εναντίον των μεταναστριών, ενός πόλεμου που διεξάγεται χωρίς σταματημό εδώ και 30 χρόνια.
Ο πόλεμος εναντίον των μεταναστών βασίζεται και στο φόβο των ντόπιων που με τον οδοστρωτήρα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης να περνάει πάνω από το κεφάλι τους βλέπουν στην εικόνα των μεταναστών την πιθανότητα της δικιάς τους περαιτέρω προλεταριοποίησης. Ο φόβος αυτός όμως δεν μπορεί να σπάσει ούτε με επικλήσεις σε μια αφηρημένη ταξική ενότητα ούτε με λογικές που ευαγγελίζονται άκριτα μια "πολυπολιτισμική κοινωνία" στα πλαίσια του υπάρχοντος κόσμου. Ο φόβος σπάει μόνο όταν η συνάντηση γίνεται πραγματικότητα, στους δρόμους, τις γειτονιές και τις πλατείες, εκεί που χτίζονται οι σχέσεις και οι κοινότητες αγώνα, εκεί που το μοίρασμα των εμπειριών και των βιωμάτων γεννάει την επιθυμία για ξεπέρασμα αυτού του κόσμου.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 15 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΛ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΩΣ "ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ" ΤΗΣ ΜΟΡΙAΣ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ-ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Συνέλευση Stop War on Migrants
