Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2021 στις 11.00
Δικη της πρωτης εκκενωσης της Καταληψης Ματροζου 45 (Μαρτιος 2018)
ακριβής τοποθεσία : δικαστήρια Ευελπίδων, κτίριο 4, αίθουσα 1
Την Τρίτη, 14 Σεπτέμβρη 2021 δικαζόμαστε στα δικαστήρια της Ευελπίδων, εμείς οι καταληψίες που βρισκόμασταν στο κτίριο της Ματρόζου 45 κατά την πρώτη εκκένωσή της, μαζί με άτομα που φιλοξενούνταν στο χώρο εκείνη τη μέρα. Η εκκένωση έγινε το Μάρτιο του 2018, ένα χρόνο μετά την κατάληψη του κτιρίου, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα εκκενώθηκαν εκείνη τη μέρα η κατάληψη Ζαϊμη 11 και η κατάληψη Gare.
Η δικαστική αρχή έχει στη γκάμα της για εμάς μια σειρά από πλημμεληματικές κατηγορίες, που ξεκινούν από διατάραξη οικιακής ειρήνης και φτάνουν ως και απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά αστυνομικών υπαλλήλων. Όλες οι κατηγορίες μας αποδίδονται από κοινού και βασίζονται στις ευλαβικές μαρτυρίες μπάτσων, ενώ βασική μάρτυρας κατηγορίας - ένθερμη υπερασπίστρια της εγκατελειμένης "δημόσιας περιουσίας"- εμφανίζεται η πρώην διοικήτρια του νοσοκομείου "Ευαγγελισμός", Παναγιώτα Γκουλάκη.
Λίγα λόγια για το εγχείρημα:
Η κατάληψη Ματρόζου 45, όπως και τα υπόλοιπα κτίρια που καταλήφθηκαν και αποτέλεσαν όλα μαζί την Κοινότητα καταλήψεων Κουκακίου, καταλήφθηκε με το πολιτικό σκεπτικό που χαρακτηρίζει όλο το καταληψιακό κίνημα: Να μπούμε στα άδεια σπίτια. Να επαναχρησιμοποιήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο των εγκατελειμένων κρατικών ή ιδιωτικών κτιρίων που σαπίζουν επί δεκαετίες αναξιοποίητα, στεγάζοντας μέσα ανάγκες και συλλογικούς αγώνες ανθρώπων, προσπαθώντας να αποτάξουμε την ιδεολογία της ιδιοκτησίας.
Η κατάληψη λειτούργησε εξαρχής και ως στεγαστική, προσπαθώντας να θέσει στο προσκήνιο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων το αιώνιο πρόβλημα της επιβίωσης, και να το απαντήσει συλλογικά. Σήμερα, παρακολουθώντας τον εξευγενισμό του δημόσιου χώρου και των γειτονιών του κέντρου της Αθήνας να συνεχίζεται επιθετικά από την κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και τα νομοσχέδια που ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο να κατακρεουργούν -μεταξύ άλλων- βασικά εργασιακά κεκτημένα, θεωρούμε τα προτάγματα της κατάληψης εξαιρετικά επίκαιρα.Στην Αθήνα του Covid, η ανάγκη για στέγαση, όπως και η ανάγκη να αντιταχθούμε στη δικαίως αποκαλούμενη "μισθωτή σκλαβιά" μοιάζει πιο έντονη από ποτέ.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της κατάληψης ήταν η ανοιχτότητά της προς τη γειτονιά. Στόχος ήταν από την αρχή, να σπάσει την αποξένωση της αστικής ζωής, να αποτελέσει ένα σημείο συνάντησης και κοινωνικού διαλόγου, και να προτάξει, τη συλλογικοποίηση και αυτοοργάνωση με τους κατοίκους της γειτονιάς απέναντι σε τοπικά ζητήματα, αλλά και σε ευρύτερους πολιτικούς αγώνες. Η ακριβώς ανάποδη εικόνα, είναι αυτή που επικράτησε με αφορμή τον Covid-19, τόσο στη γειτονιά του Κουκακίου, όσο και σε άλλες γειτονιές του κέντρου που ήδη χτυπιούνταν από τον εξευγενισμό: τσιμεντωμένες καταλήψεις, άδεια πολυτελή airbnb, και μπατσοκρατία.
Οι πόρτες του σπιτιού όμως ήταν ανοιχτές και σε καθε άτομο που επιθυμούσε να συμμετέχει στις δομικές του διαδικασίες. Έτσι, η κοινότητα απαρτίστηκε από άτομα με διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικά βιώματα και άτομα που για πρώτη φορά έρχονταν σε επαφή με την κουλτούρα της συλλογικοποίησης. Σε αυτή συνυπήρχαμε ντόπιες, μετανάστες, πρώην έγκλειστα, queer άτομα, συμμετέχοντας από κοινού σε αγώνες, είτε συλλογικά είτε πρωτοβουλιακά με βάση τις προτεραιότητες της εκάστοτε σύνθεσης της κοινότητας και τους αγώνες που έτρεχαν την κάθε περίοδο. Έτσι η κοινότητα ασχολήθηκε με μεταναστευτικούς αγώνες, με το καταληψιακό κίνημα, την αλληλεγγύη με πολιτικούς κρατούμενους, το έμφυλο ζήτημα, την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων (αγώνας ενάντια στην περίφραξη και εμπορευματοποίηση του λόφου Φιλοππάπου), τον αγώνα ενάντια στον εξευγενισμό, αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων. Αγώνες που ήταν κομμάτι ενός ευρύτερου αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και τις σχέσεις εξουσίας.
Επειδή τα σπίτια μας στέγασαν όλους αυτούς τους αγώνες, τις σχέσεις μας και τα σώματά μας, δεν θα μπορούσαμε να τα αφήσουμε ανυπεράσπιστα απέναντι στην καταστροφική μανία του κράτους. Αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως απελευθερωμένα εδάφη από τον έλεγχο που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο ως οι μόνοι τρομοκράτες. Γι' αυτό και επιλέξαμε να δώσουμε λίγο χρώμα στίς άτονες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ.
Θέλουμε κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά, απελευθερωμένους χώρους, σπίτια που σαπίζουν να ξαναπαίρνουν ζωή. Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις!
κάλεσμα : Καταληψίες της πρώτης εκκένωσης της Ματρόζου 45