Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2021 στις 19.00
Αντιπατριαρχική συγκέντρωση
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ
Στις 22/09 μαθαίνουμε για την δολοφονία της Δώρας από τον πρώην σύντροφο της στη Ρόδο, στις 23/08 για την γυναίκα που δολοφονείται από τον σύντροφο της στη Θεσσαλονίκη, αφού πρώτα έχει υποστεί άγριο ξυλοδαρμό, στις 03/08 για την γυναικοκτονία στην Σωτηρίτσα, στις 16/07 για την δολοφονία της Γαρυφαλλιάς από τον σύντροφο της στη Φολέγανδρο, στις 17/06 για την δολοφονία της Κάρολαιν από τον σύζυγο της, στις 19/06 για την απαγωγή και βιασμό καθαρίστριας την ώρα που εργαζόταν στα Πετράλωνα, στις 21/06 για τον βιασμό γυναίκας στο Κολωνάκι, στις 23/06 για ομαδικό βιασμό εγκύου γυναίκας στον Άγιο Παντελεήμονα, στις 24/06 ιερέας συλλαμβάνεται για βιασμό και παιδική πορνογραφία στο Αγρίνιο, στις 25/06 γυναίκα καταγγέλει τον βιασμό της από τον σύζυγο της στην Ρόδο και πως αυτός την απείλησε πως θα την σκοτώσει «όπως έκανε ο πιλότος στην γυναίκα του», στις 26/06 μαθαίνουμε πως μία κοπέλα ήταν όμηρη και βιαζόταν επί 3 μέρες... Η λίστα προφανώς δεν έχει τέλος. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι θηλυκότητες βάλλονται ανέκαθεν από την πατριαρχία και πως τα περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας δεν έχουν και δεν θα μαθευτούν πότε.
Σε όλην αυτή τη συνθήκη, παρακολουθούμε να παρελαύνουν, για άλλη μια φορά, ''ειδικοί'' παντώς τύπου για να ξεπλύνουν στις οθόνες, στον τύπο και στις καθημερινές συναντήσεις, τους γυναικοκτόνους, τους βιαστές και τους παρενοχλητές που ξέβρασε η επικαιρότητα. Ξανά και ξανά τους ακούμε να αναφέρονται στο φάσμα έμφυλης βίας που βιώνουμε ως ''μεμονωμένα περιστατικά'', '' εγκλήματα πάθους'', ''ήταν η κακιά η ώρα'', πράξεις που φέρουν εις πέρας ''τέρατα'' από τα έγκατα της αστικής ηθικής τους. Ταυτόχρονα βλέπουμε στα δημοσιεύματα των ΜΜΕ να γελοιοποιούνται πλήρως τα βιώματα τέτοιου είδους κακοποίησης, και να κοινοποιούνται δημόσια ακόμα και προσωπικά δεδομένα του θύματος, όπως αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Καρολάιν. Η έμφυλη βία αναγνωρίζουμε πως είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία, βλέποντας πως με τις αντιδράσεις της προσπαθεί να ρίξει ευθύνες στο θύμα, αναπαράγωντας μισογύνηκες και σεξιστικές ρητορείες του τύπου ''τι φορούσε;'', ''τι ήθελε και πήγε;'', ''τα θελε και τα παθε'' κλπ.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι η κανονικότητα αυτού του τόπου περιφρουρείται σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας (στο σπίτι, στην δουλειά,στη σχολή, στον δρόμο,στην πλατεία...) πειθαρχώντας ή περιθωριοποιώντας οποιοδήποτε παρεκκλίνει από το φάσμα του cis straight ετεροκανονικού. Η αρρενωπότητα υπό το στέγαστρο της πατριαρχίας και της ετεροκανονικότητας αναλαμβάνει τον κρίσιμο ρόλο ''του πως πρέπει να γίνονται τα πράγματα, του τρόπου να υπάρχουν και να ισορροπούν'' υπό την αυστηρή επίβλεψη της. Αυτός ο τόπος θρέφει ομοφοβικά και τρανσφοβικά παλικάρια, οπλίζει μισογύνηδες λεβέντες και τελικώς όταν και εάν ακολουθηθεί η νομική οδός αθωώνει βιαστές γιατί είναι ''καλά παιδιά''.
Εδώ να αναφέρουμε ότι η νομική οδός , ως αντανάκλαση του υπάρχοντος που συγκροτείται από ταξικές, έμφυλες, σεξουαλικές, φυλετικές ανισότητες και ιεραρχήσεις, δρα ως καθρέφτης αυτής της κοινωνίας επανεκκινώντας το τραύμα της έμφυλης-σεξουαλικοποιημένης βίας στην οποία έχουν εκτεθεί κάποιες ταυτότητες, ενώ ταυτόχρονα τις διαπομπεύει επιρρίπτοντας τους την ευθύνη. Αντίστοιχα, σε περιπτώσεις όπου γυναίκες ή άλλα υποκείμενα απαντούν στην έμφυλη βία με όποιο μέσο χρειαστεί και επιλέξουν, τους αφαιρείται το δικαίωμα της αυτοδικίας και η αντιβία βρίσκεται στο εδώλιο ως κοινωνικά απεχθής και ποινικοποιημένη, σε αντίθεση με τα νομικά και κοινωνικά παραθυράκια που απολαμβάνουν οι καταπιεστές μας (βιαστές, γυναικοκτόνοι, παραβιαστές).
Οι αξίες αυτής της κοινωνίας ωστόσο ούτε τελειώνουν ούτε αρχίζουν στις δικαστικές αίθουσες καθώς υπάρχει ένα ισχυρό πλέγμα νομιμοποίησης της βίας των cis straigth ανδρών της διπλανής πόρτας , ακριβώς γιατί είναι άντρες καθημερινοί , σάρκα από την σάρκα του υπάρχοντος κόσμου που θέλουμε να απεμπολήσουμε και εγγυητές της συνεχειάς του.
Βαρεθήκαμε λοιπόν να πειθαρχούμε. Να μας λένε τι να φορέσουμε, τι ώρες να κυκλοφορούμε, πού να βγαίνουμε, πώς να μιλάμε. Και ακόμα κι αν τα κάναμε όλα αυτά, πάλι να φέρουμε εμείς την ευθύνη των τραυμάτων μας. Δεν συμμορφωνόμαστε στα καλούπια της κανονικότητας και δεν αφήνουμε κανένα μόνο σε αυτή τη συνθήκη. Συσπειρώνουμε την οργή και την αγανάκτηση μας. Για καθένα που φοβήθηκε να μιλήσει. Για καθεμία που μίλησε και δεν την πίστεψε κανείς. Για κάθενα που δεν είναι πια εδώ. Για κάθε Ελένη, Zackie, Δήμητρα, Καρολάιν. Για κάθε όνομα που δεν ακούσαμε και δε μάθαμε. Είμαστε εδώ κι ας μην είμαστε όλα. Και μέχρι να μη λείπει κανένα η οργή μας θα σας πνίξει!
ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ
Queer Ομάδα Βλαχοντάνες