Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2021 στις 20.00
Συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία
Μέχρι τον καιρό των πεταλούδων…
25 Νοεμβρίου 1960: Οι τρεις Δομινικανές αδελφές Μιραμπάλ, πολιτικές αγωνίστριες γνωστές και ως Las Mariposas/ Πεταλούδες, που σχημάτισαν αντιστασιακό κίνημα κατά του δικτάτορα Τρουχίλο -γνωστού για την "συνήθεια" του να απαγάγει και να βιάζει νεαρές γυναίκες και κορίτσια- βασανίζονται, ξυλοκοπούνται και στραγγαλίζονται μέχρι θανάτου για την πολιτική τους δράση. Η τριπλή γυναικοκτονία πυροδότησε τις διαμαρτυρίες που τελικά οδήγησαν στην πτώση του Δικτάτορα Τρουλίχιο έξι μήνες μετά. Η 25η Νοεμβρίου καθιερώνεται έκτοτε από γυναικείες οργανώσεις ως Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Περισσότερο από μισό αιώνα μετά, τα πράγματα δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει επαρκώς, με την έμφυλη βία να αποτελεί σταθερά έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την ζωή και την υγεία των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ υποκειμένων. Οι συνθήκες οξυμένης κοινωνικοπολιτικής και υγειονομικής κρίση, τις οποίες βιώνουμε σήμερα μετά από ενάμιση χρόνο εγκλεισμού και κοινωνικής απομόνωσης, αποτυπώνονται στις ζωές των έμφυλων υποκειμένων σε διαφορετική ένταση και με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τις ταυτότητες και τις καταπιέσεις που φέρει και υφίσταται το κάθε υποκείμενο. Δυστυχώς, μία μέρα αλλά και ένα κείμενο δεν είναι αρκετά για να αναδείξουν την πραγματικότητα της έμφυλης βίας, εντός της οποίας εντάσσεται ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών: από ακραίες μορφές σωματικής βίας, όπως ξυλοδαρμοί, βιασμοί και γυναικοκτονίες, μέχρι τον εκφοβισμό, την ψυχολογική βία και τον οικονομικό έλεγχο.
Τα έμφυλα υποκείμενα στο σπίτι, στον δρόμο και στην δουλειά πλήττονται διαρκώς είτε ευρισκόμενα αντιμέτωπα με άνιση οικονομική ή επαγγελματική μεταχείριση είτε επωμιζόμενα κατ'αποκλειστικότητα τα οικογενειακά βάρη, έχοντας το "μονοπώλιο" της φροντίδας. Ετσι, ο θεσμός της οικογένειας όπως διαμορφώνεται στο υπάρχον καπιταλιστικό και πατριαρχικό πλαίσιο εμπεδώνει εξουσιαστικούς μηχανισμούς που αναπαράγουν σχέσεις επιβολής, πειθάρχησης και συντηρητισμού. Η συζήτηση σχετικά με την συνεπιμέλεια που είδαμε να εξελίσσεται το προηγούμενο διάστημα ήρθε να υπογραμμίσει ακριβώς αυτό, πως το ίδιο το κράτος μέσω της οικογένειας συνθέτει καταπιεστικά αδιέξοδα περιβάλλοντα για τις γυναίκες. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η παντελής έλλειψη κρατικής πρόνοιας για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας (ανεπάρκεια ξενώνων και δομών δωρεάν νομικής εκπροσώπησης, απουσία αντανακλαστικών του δικαστικού συστήματος και μέριμνας για την γρήγορη έκδοση και τήρηση ασφαλιστικών μέτρων). Τα θύματα καλούνται, λοιπόν, συχνά να διαλέξουν μεταξύ της φυσικής ή οικονομικής επιβίωσης τους και της σωματικής τους ακεραιότητας. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που τα θύματα καταφέρνουν να βρουν το θάρρος να καταγγείλουν τα σε βάρος τους περιστατικά, συχνά αντιμετωπίζονται με υποτιμητικά ή αποτρέπονται από τις αρμόδιες αρχές από το να ολοκληρώσουν την καταγγελία και υπόκεινται σε εκ νέου ψυχολογική κακοποίηση στο αστυνομικό τμήμα. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα περιστατικά για τα οποία έχει γίνει γνωστό ότι η αστυνομία ήταν ενήμερη καιρό πριν αλλά δεν ανέλαβε κάποια δράση για να προστατεύσει τα θύματα, με ορισμένα από αυτά να καταλήγουν μέχρι και σε γυναικοκτονίες.
Ηδη πριν το πέρας του 2021, μετράμε στην Ελλάδα δεκατρείς γυναικοκτονίες, ενώ και τα καταγεγραμμένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Αντίστοιχη είναι η εικόνα και σε διεθνές επίπεδο. Άλλωστε οι γυναικοκτονίες δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά αλλά εκφάνσεις και συμπτώματα του πατριαρχικού συστήματος βάσει του οποίου οργανώνονται οι κοινωνίες μας. Τόσο οι γυναίκες όσο και άλλες πληττόμενες κοινωνικές ομάδες που δεν συμμορφώνονται με τα έμφυλα πρότυπα τοποθετούνται πάντα σε θέση υποτελή και υποχρεούνται να συμμορφώνονται με τις επιταγές του κυρίαρχου. Δεν έχουν δηλαδή την εξουσία επι των σωμάτων τους ούτε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή τους και έτσι η άρνηση τους δεν γίνεται δεκτή. Η προσπάθεια τους μάλιστα να καθορίσουν οι ίδιες την πορεία τους και να αποκτήσουν των έλεγχο των ζωών τους συχνά τιμωρείται με εξόντωση τους. Ο αγώνας του φεμινιστικού κινήματος για την ανάδειξη του φαινομένου έχει καταφέρει να το θέσει πλέον εμφατικά στον δημόσιο διάλογο δίνοτας ορατότητα αφενός στα θύματα και αφετέρου στο φεμινιστικό αίτημα για την νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας. Ταυτόχρονα, σημαντική είναι η προσπάθεια να ανατραπεί το πατριαρχικό αφήγημα περί "εγκλημάτων πάθους και τρέλας" όπως αυτο παρουσιάζεται μέσα από τα αστικά ΜΜΕ σε μία προσπάθεια "ξεπλύματος και θυματοποίησης" των δραστών.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες και την έλλειψη στήριξης που αντιμετωπίζουν οι θηλυκότητες καταφέρνουν να βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν τον αγώνα τους για την εξάλειψη της έμφυλης βίας και ιδιαίτερα φέτος με το ξέσπασμα του κινήματος #metoo στην Ελλάδα φάνηκε ότι σιγά σιγά ο φόβος αρχίζει να μειώνεται. Έτσι σταδιακά η συζήτηση για την έμφυλη βία εξελίσσεται και τα θύματα βρίσκουν στήριξη το ένα στο άλλο με αποτέλεσμα να κοινοποιούν τα περιστατικά που τους συμβαίνουν σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Οι επιζώσες πλέον ενώνονται και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν συλλογικά τους θύτες, όπως και συνολικότερα το πατριαρχικό σύστημα επιβολής στην αυτοδιάθεση των έμφυλων υποκειμένων. Αυτό αποτυπώνεται και μέσω της αύξησης των φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεων και ομάδων αλλά και με την πιο μαζική, το τελευταίο διάστημα, συμμετοχή στις φεμινιστικές δράσεις από διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους .
Γνωρίζοντας ότι ο δρόμος για την χειραφέτηση των κοινωνιών δεν μπορεί παρά να είναι και φεμινιστικός αφενός στηρίζουμε το φεμινιστικό κίνημα παλεύοντας για την ισότητα γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ σε επίπεδο λόγου και δρόμου αφετέρου πρέπει να καταστήσουμε τον φεμινισμό ζήτημα καθημερινότητας υιοθετώντας πρακτικές συμπεριληπτικές ενάντια σε διακρίσεις και σεξισμό. Έχοντας γαλουχηθεί σε κοινωνίες πατριαρχικές γνωρίζουμε ότι ο φόβος αλλά και ο σεξισμός είναι βαθιά ριζωμένοι. Ήδη τα προηγούμενα χρόνια αλλά ακόμα πιο έντονα από εδώ και πέρα θα κληθούμε να τσακίσουμε τον σεξιστή μέσα μας, να μιλήσουμε οι ίδιες και να σταθούμε δίπλα σε καταγγέλλουσες και θύματα. Για να μην μείνει Καμία μόνη της. Για να μην μετρήσουμε Καμία λιγότερη!
Την Πέμπτη 25 Νοέμβρη θα είμαστε εκεί και για αυτές που δεν είναι πια μαζί μας!
Δίνουμε ραντεβού στις 18:30 στην πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα και στηρίζουμε τα πανό των φεμινιστικών οργανώσεων. Στη Θεσσαλονίκη στις 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου. Στα Χανιά στις 18:30 στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς. Στο Ρέθυμνο στις 20:00 στο Δημαρχείο.
Αναμέτρηση, Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά
ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Τι είναι η έμφυλη βία και γιατί δεν αφορά μόνο τις «γυναίκες»;
Έμφυλη βία ορίζουμε την βία που ασκείται σε κάποιο άτομο εξαιτίας της έμφυλης ταυτότητας του.Οι έμφυλες ταυτότητες είναι κοινωνικές κατασκευές και ποικίλουν, όμως η κυριαρχία διχοτομεί το φύλο ανάμεσα σε γυναικείο και αντρικό, επιβάλλοντας συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για το καθένα και δομώντας ιεραρχίες ανάμεσα τους με την γυναίκα και όλες τις άλλες να βρίσκονται υπό. Πρόκειται για ένα δίπολο βασισμένο σε βιολογικά και ανατομικά χαρακτηριστικά που ουσιαστικά απολύει άτομα που δεν ταυτίζουνται με το φύλο που τους αποδόθηκε από την γέννα και ακυρώνει την ύπαρξη ανθρώπων που δεν έχουν ΧΧ(θηλυκό) ή ΧΥ(αρσενικό) χρωμοσώματα ή δεν αναπτύσσονται στα πρότυπα του κυρίαρχου θηλυκού και αρσενικου σώματος. Η ακύρωση αυτή στην πράξη γίνεται με χειρουργεία και παρεμβάσεις από την βρεφική ηλικία. Πρόκειται για μια από τις πιο ακραίες μορφές έμφυλης βίας και παραβίασης που σπανίως συζητιέται. Υπάρχει μια κυρίαρχη εικόνα για το τι είναι φυσιολογικό και ό,τι αποκλίνει από αυτό ορίζεται ως ανώμαλο. Κατά κανόνα όλα τα «ανώμαλα» αντιμετωπίζονται ως υποδεέστερα.Για να προβεί κάποιο τρανς άτομο για παράδειγμα σε χειρουργική φυλομετάβαση -ένα απίστευτα κοστοβόρο χειρουργείο, πρέπει να υποβληθεί υποχρεωτικά σε ψυχιατρικές εξετάσεις ενώ η αλλαγή των νομικών εγγράφων αποτελεί πολυτετή και δύσκολη διαδικασία. Γεγονός που ειδικά τώρα με τα νέα περιοριστικα μέτρα για τον covid ,που το κρατος μας εξαναγκάζει σε διαρκεις διαδικασίες ταυτοποίησης, εκθέτει τρανς άνδρες και γυναίκες σε κάθε είδους αμφισβήτηση, χλευασμο και αποκλεισμό. Εκεί ακριβώς βρίσκονται και οι ρίζες της καταπίεσης της πατριαρχίας: στον έλεγχο των σωμάτων μας και στην συμμόρφωση με ότι ορίζεται ως φυσιολογικό και πρέπον. Η μητρότητα λένε βρίσκεται στην φύση της γυναίκας, όμως το να έχει κάποιο μήτρα δεν το κάνει αυτόματα ούτε γυναίκα ούτε εν δυνάμει μητέρα. Η οικοδόμηση της γυναικείας ταυτότητας βασίστηκε σε αυτήν την αναπαραγωγική δυνατότητα των ανθρώπων με μήτρα, έτσι τα σώματα τους εργαλιοποιήθηκαν από τα κράτη ως μηχανές αναπαραγωγής, οι «γυναίκες» έγιναν αντικείμενα, ιδιοκτησία των ανδρών που δεν τους επιτρέπεται η ελεύθερη βούληση και αυτοδιάθεση. Ας θυμηθούμε σε αυτό το σημείο το νόμο του Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια ,η οποία καταργεί την ανεξαρτησία των γυναικών-μητέρων που προσπαθούν να ξεφύγουν από κακοποιητικά περιβάλλοντα και να προστατέψουν τα παιδιά τους. Οι σύζυγοι και οι μητέρες παραδοσιακά μόνες τους συντηρούν ολόκληρα νοικοκυριά, δουλεύοντας ουσιαστικά αμισθί και όσες μάλιστα καταφέρνουν να βγουν στην αγορά εργασίας, η ίδια η μητρότητα αποτελεί συχνά κατασταλτικό παραγοντα πρόσληψης, και αυτή δεν είναι παρά μόνο μια από τις διακρίσεις που υφίστανται. Η εργασία στα πλαίσια του καπιταλισμού εκθέτει τις γυναίκες στις ορέξεις και των αφεντικών, καθώς, πέρα από τους άνισους μισθούς, οι καταγγελίες για περιστατικά εκβιασμών, ενδυματολογικών διακρίσεων( λόγω της σεξουαλικοποίησης των γυναικείων σωμάτων), σεξουαλικών παρενοχλήσεων και κακοποιήσεων είναι κανονικοποιημένη πραγματικότητα. Η σεξουαλική βία είναι μέσο επιβολής και υπάρχει και στους χώρους εργασίας καθώς είναι διάχυτη παντού.Κι ας μην ξεχνάμε την περαιτέρω υποβάθμιση, απομόνωση και εκμετάλλευση που αντιμετωπίζουν λοατκι+, γυναίκες με αναπηρίες,με Ψ, μετανάστριες, μαύρες, ρομά ή από χαμηλά κοινωνικά στρώματα που έχουν στερηθεί την εκπάιδευση ,των οποίων η φωνή συστηματικά αποσιωπείται ακόμα και από φεμινίστριες (συνήθως cis straight λευκές συντηρητικές). Η έμφυλη βία καταργεί την ελευθερία, συχνά όμως και την ίδια την ζωή. Αν και η γυναικοκτονία παραμένει για πολλούς ένας λανθασμένος όρος, περιγράφει την πιο ακραία μορφή βίας που υφίστανται οι γυναίκες. Συχνά ακούμε μάλιστα πως είναι ένας όρος που χρησιμοποιούμε για να θυματοποιούμαστε, πως εντείνει περισσότερο τις ανισότητες και ο σωστός όρος είναι ανθρωποκτονία αφού είμαστε όλοι άνθρωποι. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν φαίνεται να έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία. Αυτός ο όρος έρχεται για να καταδείξει τις υπάρχουσες ανισότητες και το σύστημα που τις γεννά. Κάθε χρόνο εκατοντάδες γυναίκες δολοφονούνται από άνδρες,συντρόφους, συγγενείς ως τιμωρία γιατί δεν συμμορφώθηκαν στους κανόνες που τους επέβαλλαν. Δεν ήταν πάθος, δεν ήταν η κακιά στιγμή είναι πράξεις συνειδητές από άνδρες, μάτσο ,σεξιστές. Χιλιάδες αγωνιστ@ έχουν δολοφονεί και εξακολουθούν να δολοφονούνται, να κακοποιούνται και να φυλακίζονται, επειδή τόλμησαν να αντισταθούν και να παλέψουν κόντρα στις εξουσίες κόντρα σε κράτη, κακοποιητές, φασίστες, μπάτσους και στρατούς και να διεκδικήσουν ελευθερία είτε εγκαταλείποντας συζύγους είτε σπίτια, χώρες είτε πιάνοντας τα όπλα είτε βγαίνοντας στον δρόμο είτε διασχίζοντας σύνορα με πόδια και με βάρκες. Για μας είναι ξεκάθαρο ότι καμία καταπίεση δεν θα λήξη ποτέ με την βοήθεια του κράτους και της αστικής δικαιοσύνης και πως μια μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών δεν είναι αρκετή για να χωρέσει την οργή μας.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ,ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΑΣ ΟΡΓΗ
ΟΥΤΕ ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΤΡΑΝΣΟΦΟΒΙΑ ΩΡΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
anarchoqueers
πηγή : email που λάβαμε στις 25 Νοεμβρίου 13h