kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντικρατική / αντικατασταλτική πορεία

πανό που κρεμάστηκαν στην σχολή μας

καλούμε στις αντικρατικές / αντικατασταλτικές πορείες 6/12 στα Προπύλαια στις 12:00 και στις 18:00

Κράτος - Κεφάλαιο - Πατριαρχία δολοφονούν καθημερινά

Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει

Αυτόνομο Σχήμα Ηλεκτρολόγων

πηγή : https://el-gr.facebook.com/autonomohmmy/

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ/ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ 6/12

Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη.

Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 σε μία περίοδο κοινωνικής και ταξικής πόλωσης, καθώς και όξυνσης της καταστολής, ο ένστολος δολοφόνος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον Βασίλη Σαραλιώτη δολοφόνησαν τον 15χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο στην συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια. Αμέσως μετά την στιγμή της δολοφονίας, οι δρόμοι των Εξαρχείων μετατρέπονται σε πεδίο συγκρούσεων με τους μπάτσους. Μέσα στις επόμενες ημέρες πλήθος κόσμου κατεβαίνει στους δρόμους και, αμφισβητώντας το μονοπώλιο της κρατικής βίας, επιτίθεται σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους (αστυνομικά τμήματα, τράπεζες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, βιτρίνες μαγαζιών ). Καταλήψεις σε σχολεία, σχολές ,δημόσια κτήρια (ΓΣΕΕ, δημαρχεία),μαζικές συνελεύσεις, συγκρούσεις και πορείες διαμόρφωσαν το ψηφιδωτό της εξέγερσης που ακολούθησε.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα το κράτος διαχρονικά επιτέλλει τον ρόλο του επιβάλλοντας την πλήρη εξουσία του μέσω των οργάνων και των μηχανισμών του. Με συνεχή χτυπήματα και απαγορεύσεις των διαδηλώσεων, με χρήση του προσχήματος των υγειονομικών μέτρων του covid ως μέσα καταστολής, ελέγχου και περιορισμού, με εισβολές σε σπίτια αγωνιστ(ρι)ών, με την υποχρεωτική λήψη DNA, με νομοσχέδια που νεκρώνουν τις εργατικές διεκδικήσεις, αλλά και την γενικευμένη προσπάθεια για κατάπνιξη οποιασδήποτε μορφής αντίστασης, ερχόμαστε κάθε μέρα αντιμέτωποι/ες με δολοφονίες από κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία.

Νίκος Σαμπάνης, 18 ετών, νεκρός από σφαίρες μπάτσων

Μόλις τον προηγούμενο μήνα (23/10/21), εκτελέστηκε στο Πέραμα ο 18χρονος Ρομά Νίκος Σαμπάνης από 7 δολοφόνους της ομάδας ΔΙΑΣ. Οι μπάτσοι επιτελώντας τον ρόλο τους ως υπερασπιστές της ατομικής ιδιοκτησίας γάζωσαν με 38 σφαίρες το κλεμμένο αμάξι όπου βρισκόταν ο Νίκος με άλλα 2 άτομα . Μετά την δολοφονία, η ΕΛΑΣ με τις ανακοινώσεις της και την βοήθεια πάντα των ΜΜΕ προσπάθησαν να συγκαλύψουν και να διαστρεβλώσουν το περιστατικό αλλά και να προβάλλουν έντονα την ταυτότητα του 18χρονου νεκρού ως ένα παραβατικό στοιχείο μιας περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, η οποία σύμφωνα με τα στερεότυπα ζει σε βάρος της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας. Η ΓΑΔΑ έσπευσε να ισχυριστεί πως πρόκειται για σεσημασμένους εγκληματίες, λες και αυτό μειώνει την αξία της ζωής τους. Βεβαία οι μπάτσοι είχαν πετύχει ήδη τον σκοπό τους εργαλειοποιώντας με υπερβάλλοντα ζήλο την κοινωνική προκατάληψη και το διάχυτο ρατσισμό.

Η κρατική δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη δεν βρήκε την ίδια κοινωνική γείωση με την δολοφονία του Αλέξη, ενώ πρόκειται για μια εκτέλεση στην οποία ήταν μάλιστα ξεκάθαρο το μένος των μπάτσων από το πλήθος των πυροβολισμών. Τόσο λόγω της αδυναμίας της ταύτισης με το θύμα, λόγω της όλης παρουσίασης του ως ένας "εγκληματίας", όσο και του γενικευμένου ρατσισμού απέναντι στις Ρομά κοινότητες, η υπόθεση πέρασε με σχετική αδιαφορία από την κοινή γνώμη.

Εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό, τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ

Το κράτος ως ο μόνος νόμιμος εκφραστής της βίας δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές, στους δρόμους επιβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο την κυριαρχία του σε όλους τομείς της κοινωνικής ζωής. Ο κρατικός μηχανισμός σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο και τις επιταγές του, νομιμοποιεί τις εργοδοτικές δολοφονίες κάνοντας κατανοητό πως στην δουλειά είμαστε αναλώσιμοι για το κέρδος των αφεντικών. Τα αφεντικά για να μην χάνουν λεφτά σε μέτρα ασφαλείας ,"ξεζουμίζουν" τους εργάτες με εξαντλητικά ωράρια, ανασφάλιστη εργασία επιβάλλοντας την δυστοπική πραγματικότητα του καπιταλισμού. Λίγοι μόνο νεκροί του ταξικού πολέμου αποτελούν: Ο λιμενεργάτης Δημήτρης Δαγκλής που πέθανε στα εργασιακά κάτεργα της COSCO μετά από εξαντλητικές υπερωρίες. Ο εργάτης του ΗΣΑΠ που πεθανε αφου το μηχάνημα που χρησιμοποιούσε αντιμετώπισε πρόβλημα στα φρένα του(νοικιασμένο από εργολαβία του εξωτερικού). Ο 18χρονος Άνεες Αμίρ και ο 47χρονος Δημήτρης Ασημάκης, ντελιβεραδες, που λόγω της επικινδυνότητας του δρόμου και της έντατικοποιησης της εργασίας βρήκαν φρικτό θανατο στην άσφαλτο.

Η πατριαρχία βιάζει και σκοτώνει.

Ταυτόχρονα, μια ολομέτωπη επίθεση στις ζωές και στα σώματα των θηλυκοτήτων και των queer ατόμων συνεχίζει να μαίνεται. Από τις (τουλάχιστον) 14 γυναικοκτονίες μόνο μεσα στο 2021,τη δολοφονία της Zackie στην Ομόνοια από μπάτσους και αφεντικά μπροστά στα μάτια νοικοκυραίων μέχρι τη δολοφονία της Δημήτρη και τη γεμάτη ομοφοβία και τρανσφοβία ζωή της. Από τα συνεχή περιστατικά βιασμών, παραβιαστικών και κακοποιητικών επιθέσεων, μέχρι το "ξέπλυμα" και τη συγκάλυψη των (πάρα)βιαστων μας και των γυναικοκτόνων από τους μπάτσους, τις δικαστικές αρχές και τα ΜΜΕ. Η κοινωνία είναι γεμάτη από πατριαρχικές, σεξιστικές και ομοφοβικές αντιλήψεις περί του θεσμού της οικογένειας και της θέσης της γυναίκας. Κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία προσπαθούν να ετεροκαθορίσουν τις ζωές και τα σώματα μας, ορίζουν πως αν δεν χωράμε στα σεξιστικά καλούπια τους οι ζωές μας δεν έχουν αξία και μας δολοφονούν εν ψυχρώ.

Η δολοφονική διαχείριση της πανδημίας.

Από την αρχή της πανδημίας το κράτος έδειξε ξεκάθαρα πως αδιαφορεί για την δημόσια υγεία. Ο εγκλεισμός(καραντίνα), η μη αποσυμφόρηση των φυλάκων και των ΜΜΜ σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια του σε ΜΕΘ είχαν ως αποτέλεσμα των θάνατο 18.000 ανθρώπων. Βέβαια δεν είχαμε κάποια αυταπάτη καθώς η "δημόσια/δωρεάν" ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αποτελεί ένα προνόμιο που δεν απολαμβάνουν όλοι/ες ούτε σε "κανονικές" συνθήκες, πόσο μάλλον τώρα που οι ανάγκες περίθαλψης είναι και αυξημένες.

Κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία δολοφονούν.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι σε όλους τους τομείς, το κράτος ορίζει ως αναλώσιμες τις ζώες των μη προνομιούχων και οσων δεν χωράνε στα καλούπια του. Αν είσαι εργάτης στα κάτεργα της COSCO ή στον ΗΣΑΠ , ντελιβεράς μες στη βροχή. Αν είσαι Ρομ στο Πέραμα και στο Κερατσίνι. Αν εισαι μετανάστρια στο Αιγαίο, στον Έβρο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη Μανωλάδα. Αν είσαι θηλυκότητα στην πατριαρχία, που προσπαθεί να ξεφύγει από μια κακοποιητική σχέση,που θέλεις να έχεις την αυτοδιάθεση του σώματος σου. Αν είσαι queer άτομο που δεν χωρά στα στενά καλούπια της ετεροκανονικοτητας. Αν είσαι φτωχός, φυλακισμένος, τοξικοεξαρτημένο, σεξεργατρια, οροθετικο. Αν είσαι αναρχικός/η, αν αγωνίζεσαι, αν δεν κοιτάς μόνο τη δουλειά σου και το συμφέρον σου. Η ζωή σου κινδυνεύει. Έτσι βλέπουμε πως μέσα στον αδυσώπητο κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, σε ένα αμιγώς ρατσιστικό, σεξιστικό, ομοφοβικό σύστημα, η ζωή των μη προνομιούχων απαξιώνεται συνεχώς και κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο και κάθε μέρα μετράμε όλο και περισσότερα θύματα της τάξης μας.

Να πιάσουμε ξανά το νήμα της εξέγερσης

Η εξέγερση του 2008 μπορεί να φαντάζει μακριά ωστόσο είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Ο Δεκέμβρης του 2008 με την παρακαταθήκη που άφησε έδειξε οτι οι μαζικές από τα κάτω αντιδράσεις στην βία της εξουσίας και η συμμετοχή στο κοινωνικό και ταξικό πόλεμο μπορούν να αμφισβητήσουν έμπρακτα την κυριαρχία κράτους/κεφαλαίου. Η εξέγερση ανατρέπει την κανονικότητα και μετατρέπει το ανέφικτο σε εφικτό.

Καλούμε σε συνέλευση για την διαμόρφωση αναρχικού μπλοκ στην πρωινή πορεία της 6/12 το Σάββατο 4/12 στις 17:00 στην Α' ΦΕΠΑ (Ούλωφ Πάλμε).

Καλούμε στις αντικρατικές/αντικατασταλτικές πορείες της 6/12 στις 12:00 και στις 18:00 στα Προπύλαια.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΊΚΗΣΗ ΖΗΤΆΕΙ

ΝΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΝΑ ΔΙΑΡΡΗΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΑΠΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΊΑΣ

ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1615739/

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ!

13 χρόνια… Πότε πέρασαν 13 χρόνια; Κι αυτές οι εικόνες που έρχονται στο μυαλό από εκείνο το Δεκέμβρη, 13 χρόνια πριν, τόσο έντονες σαν να τις ζήσαμε χθες. Τα μηνύματα στο κινητό εκείνο το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη «αστυνομικός πυροβόλησε 15χρονο στα Εξάρχεια, όλοι στους δρόμους…». Το μαγκωμένο ξύπνημα το επόμενο πρωί, αυτή η πρωτόγνωρη οργή, αυτή η ασφυξία, η αίσθηση ότι σκότωσαν κάτι από εσένα. Και μετά οι πρώτες πορείες, οι συνελεύσεις, η άρνηση να μπεις στο μάθημα, στην σχολή, στον χώρο εργασίας. Οι δρόμοι που μύριζαν φωτιά, τα μάτια των διπλανών σου που είχαν την ίδια οργή με τα δικά σου. Τα χημικά, το ξύλο, το κυνηγητό, λες και οι ρόλοι αντιστράφηκαν, λες και το δίκιο ήταν με το μέρος του δολοφόνου.

Τι κι αν έχουν περάσει 13 χρόνια από τις 6/12 του 2008, οι μνήμες της εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι ακόμα νωπές. Για όσους και όσες το ζήσαμε, για όσους και όσες το διηγηθήκαμε, για όσους και όσες διαβάσαμε και είδαμε σε βίντεο τις στιγμές της πρώτης νεολαιίστικης και λαϊκής έκρηξης στις απαρχές της κρίσης. Ίσως να φταίει ότι τα τελευταία 13 χρόνια ζήσαμε πολλές δύσκολες στιγμές και εκείνες οι παράξενες αλλά όμορφες μέρες του Δεκέμβρη, η συλλογικότητα, οι γεμάτοι δρόμοι, οι συνελεύσεις και η πολιτική κουβέντα που γινόταν σε αυτές, μας δημιουργούν μια ζεστασιά και μια αίσθηση ότι «δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα».

Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Μια κοινωνία που άκουγε για πτωχεύσεις τραπεζών, για την κρίση που έρχεται, για τεράστια οικονομικά σκάνδαλα και τώρα ένας νεκρός από το χέρι του κράτους. Και αυτό είναι μια από τις αλήθειες για τον Δεκέμβρη. Η διαίσθηση της μπόρας που πλησιάζει αποδείχτηκε πέρα για πέρα πραγματική.

13 χρόνια μετά οι σφαίρες που χτυπούν τα κορμιά μας έχουν εύηχα ονόματα: ανάπτυξη, ατομική ευθύνη, αριστεία, ιδιωτικοποίηση, συνεργασία, εθνική ομοψυχία. Το εκπαιδευτικό σύστημα «εκσυγχρονίζεται» πετώντας εκτός του την πλειοψηφία των μαθητών που δεν έχουν οικονομικές πλάτες για να ανταπεξέλθουν, αποστειρώνεται από κάθε ψήγμα σφαιρικής μόρφωσης, γίνεται φιλέτο για επιχειρηματικά συμφέροντα, οι νέοι γίνονται πελατεία για ιδιωτικά κολλέγια και φθηνά εργατικά χέρια για να κάνουν πρακτική σε επιχειρήσεις. Η δουλειά γίνεται καθημερινός βραχνάς, για όσους έχουν δουλειά φυσικά, αφού για να μπορέσεις να κερδίσεις ακόμα κι έναν κακοπληρωμένο μισθό, δουλεύεις χωρίς ωράριο, με μια σύμβαση με ημερομηνία λήξης. Ο «αόρατος εχθρός» της πανδημίας αντιμετωπίζεται με ένα διαλυμένο ΕΣΥ, με πρόστιμα και lockdown, με εκατομμύρια να πηγαίνουν σε αεροπλάνα και όπλα και μια κυβέρνηση που για να πετάξει από πάνω της την ευθύνη για χιλιάδες θανάτους προσπαθεί να χτίσει έναν ακόμα εμφύλιο των φτωχών. Η ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης ΝΔ και κεφαλαίου συνεχίζεται όπως και η συναίνεση ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και λοιπών αστικών δυνάμεων. Η καταστολή δεν έμεινε απλά ίδια, αλλά έγινε ακόμα χειρότερη, η αστυνομία εξοπλίζεται αφειδώς με ένστολους τραμπούκους, αύρες και περιπολικά για να προσφέρει ασφάλεια στην εξουσία ότι θα μπορεί να εφαρμόζει την πολιτική αφαίμαξης του λαού και τις νεολαίας, χωρίς το ενοχλητικό αγκάθι του κινήματος που αντιστέκεται. Και ενίοτε να δολοφονεί, όπως δολοφόνησε τον Ζακ, τον Βασίλη Μάγγο, τον Νίκο Σαμπάνη.

We can't breathe… We will breathe!

Η ανάγκη να ανασάνουμε ξανά απαιτεί νέους Δεκέμβρηδες. Νέες εξεγέρσεις που θα φέρουν στην επιφάνεια την ανάγκη να ζήσουμε αλλιώς. Αν θέλουμε να μην είμαστε απλά νοσταλγοί των παλιών καλών ημερών, χρειάζεται να δούμε τα καθήκοντά μας σήμερα, τι πρέπει να πούμε και τι πρέπει να κάνουμε για να γεμίσουν ξανά οι δρόμοι, από όλον αυτόν τον κόσμο που νιώθει ότι ασφυκτιά.

Να παλέψουμε για ολόπλευρη μόρφωση, για να μην εξαρτάται η επαφή μας με την γνώση, την επιστήμη, τον πολιτισμό από την οικονομική μας κατάσταση. Να παλέψουμε για δουλειά για όλους, για 5ημερο-6ωρο, αυξήσεις στους μισθούς για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, για ελευθερία του συνδικαλισμού στους χώρους δουλειάς. Να παλέψουμε για δημόσια και δωρεάν υγεία, για χρηματοδότηση του ΕΣΥ και προσλήψεις γιατρών, για αντιμετώπιση της πανδημίας με μαζικά τεστ, με ενημέρωση και στήριξη όλου του κόσμου για την ανάγκη του εμβολιασμού, για μέτρα στους χώρους δουλειάς, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΜ. Να παλέψουμε για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, για να μην αποφασίζουν οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, το κεφάλαιο για εμάς χωρίς εμάς, για να μπορούμε να γεμίζουμε τους δρόμους και να διεκδικούμε, για να μην ζούμε με το όπλο του μπάτσου πάνω από το κεφάλι μας. Να παλέψουμε για άλλες κοινωνικές σχέσεις, με αλληλεγγύη, σεβασμό και ισότητα, κόντρα στον ρατσισμό, τον σεξισμό, το τσάκισμα της διαφορετικότητας. Να παλέψουμε για ένα κόσμο ειρηνικό, με συνεργασία και διεθνισμό των λαών κόντρα στα σχέδια των κυρίαρχων αστικών τάξεων που κάνουν πρόβες πολέμου για να μοιράσουν τον κόσμο μεταξύ τους. Να παλέψουμε για μια άλλη σχέση ανθρώπου-φύσης, βάζοντας φρένο στην καπιταλιστική αδηφαγία που βλέπει τη φύση σαν μια αστείρευτη δεξαμενή εκμετάλλευσης και κέρδους.

Να δώσουμε την πιο σημαντική μάχη από όλες. Τη μάχη για να αλλάξουμε τον κόσμο. Η μεγαλύτερη αυταπάτη είναι ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι η ιστορία γράφτηκε και έχασαν οι πολλοί για να κερδίσουν οι λίγοι. Όπως έλεγε κι ένα σύνθημα του Δεκέμβρη, «ήρθαν τα αύριο να διώξουν τα σήμερα». Το αύριο μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, με πραγματική συλλογική και ατομική ελευθερία, με τις ανάγκες της πλειοψηφίας της να φτιάχνουν καινούριους δρόμους πρέπει και μπορεί να διώξει το σήμερα της καπιταλιστικής κοινωνίας που έχει σαπίσει μέχρι το μεδούλι. Η μάχη για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα πρέπει να γίνει οδηγός για τις νέες εξεγέρσεις που τραντάζουν και θα τραντάξουν ακόμα πιο έντονα το κόσμο από εδώ και μπρος.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 6/12 ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΑ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΑΘΗΝΑ, 12:00 ΚΑΙ 18:00 ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Ν.Α.Ρ.- νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

πηγή : https://nka.gr/tipota-den-teleiose-ola-synech…

Στηρίζουμε τις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη

Τον Δεκέμβρη του 2008 η χώρα συνταράχτηκε από την μεγαλύτερη σε ένταση, διάρκεια και έκταση εξέγερση της σύγχρονης ιστορίας της. Για εβδομάδες ολόκληρες τα κέντρα των πόλεων χόρευαν στους ρυθμούς της εξέγερσης, με την ακτινοβολία της να διαπερνά γειτονιές και συνοικίες και να συμπαρασύρει τον μαθητικό και φοιτητικό κόσμο που απ' τις πρώτες μέρες ρίχτηκε και πρωταγωνίστησε στην εξέγερση. Ο αντίκτυπος των γεγονότων είχε διεθνή ισχύ και στον ελλαδικό χώρο απασχόλησε για καιρό, με τους επόμενους μήνες να συνοδεύονται με σχεδόν καθημερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν από τον Δεκέμβρη του 2008, δεν ξέρουμε αν θα καταστεί εφικτό να δραπετεύσει η αφήγηση των γεγονότων από τα κείμενα μας. Οι συνελεύσεις συνήθως τροφοδοτούν με διαφορετικούς άξονες τους συντάκτες/τριες και η συμφωνημένη κατεύθυνση για την έκδοση ενός κειμένου τείνει να κεντροβαρίζει στον Δεκέμβρη του σήμερα. Η μνήμη ωστόσο πάντα ξεγλιστράει και τελικά καταφέρνει και επιβάλλεται. Τα πρώτα χρόνια οι μνήμες ήταν νωπές, ο ενθουσιασμός ίσως να επισκίαζε την πολιτική αποτίμηση και έκδηλα ξεχυνόταν στην συγγραφή που αποκτούσε ιδίως χαρακτήρα αφηγηματικό και λογοτεχνικό. Πλέον η τροπή της κοινωνικής και ταξικής πάλης με τους αρνητικούς συσχετισμούς και την μεγάλη υποχώρηση των αντιστάσεων, φέρνει τις θύμησες μιας εξέγερσης αυτόματα στην αγωνιστική σκέψη, που σήμερα διψά για ανανέωση και εξεγερσιακή ζωντάνια. Ταυτόχρονα φέρνει και τον αναγκαίο πολιτικό αναστοχασμό.

Είναι αλήθεια ότι δεν γίνεται να μιλήσουμε για τον Δεκέμβρη του 2008 χωρίς να μπούμε στην καρδιά των γεγονότων, να τα ζήσουμε ξανά περιπλανώμενοι στο τότε. Δεν γίνεται να μην ταξιδέψουμε στα πυρπολημένα κρατικά και καπιταλιστικά κτήρια, στα χτυπημένα Α.Τ., στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις εκείνων των ημερών. Να μην αναλογιστούμε τι απέγινε μια ολόκληρη γενιά που προβληματίστηκε, πολιτικοποιήθηκε και ριζασπαστικοποίηθηκε με εφαλτήριο τα γεγονότα του '08, αλλά δεν έγινε "η γενιά της ανατροπής". Και βέβαια δεν θα πάψουμε ποτέ να θυμόμαστε τον δολοφονημένο μαθητή και αναρχικό σύντροφο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, δεν θα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πόσο χρονών θα ήταν σήμερα, δεν θα σβήσει η οργή μας για το ένστολο σκουπίδι που τον πυροβόλησε και το δολοφονικό σύστημα που τον όπλισε για να περιφρουρεί την κυριαρχία του.

Την ίδια στιγμή, δεν γίνεται να αφήσουμε την εμπειρική-συναισθηματική σκέψη να υπερκεράσει την πολιτική ανάγνωση των γεγονότων και μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, ούτε και το συναίσθημα μια εξεγερσιακής μελαγχολίας να παραμερίσει την λογική. Δεν αγωνιζόμαστε για να αντλήσουμε στιγμής αδρεναλίνης και δεν είμαστε αναρχικοί επειδή είμαστε αντιδραστικοί αμφισβητίες. Χαιρόμαστε για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας, μελετάμε εντούτοις τα όρια και τις αδυναμίες τους. Ο αγώνας μας είναι αγώνας επαναστατικός και δεν στοχεύει σε πρόσκαιρες εκτονώσεις οργής - την οποία οι δυνάμεις του συστήματος έχουν την δύναμη να αφομοιώνουν - αλλά στο πώς η δίκαιη λαϊκή οργή θα εκφραστεί με τρόπο που θα ανοίξει τον δρόμο σε μια επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους.

Η εξέγερση του 2008 ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί την στιγμή που εκδηλώθηκε και με την δεδομένη - πριν και κατά την διάρκεια - οργάνωση, δύναμη και υποδομή που διέθετε το αναρχικό κίνημα που όπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν ενιαίο. Ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα χωρίς πολιτικές διαμεσολαβήσεις που απελευθέρωσε δημιουργικότητα από τις εξεγερμένες μάζες και συνάμα φανέρωσε τα όρια της αφορμαλιστικής δράσης που μην έχοντας σχέδιο, σκοπό και στρατηγικό ορίζοντα είναι καταδικασμένη να ολοκληρώσει τον κύκλο της χωρίς να παράξει πρακτικό αποτέλεσμα. Η εξέγερση του 2008 επιβεβαίωσε ότι η λαϊκή διαμαρτυρία δεν χρειάζεται κηδεμονίες για να πλήξει τον εχθρό αλλά και ότι για να υπερβεί τον αυτοπεριοριστικό της χαρακτήρα, να μετουσιωθεί από κοινωνική και ταξική αντίσταση σε δράση επαναστατικής ανατροπής, οφείλει να έχει και οργάνωση και επαναστατικούς στόχους. Χρειάζεται να αναπτυχθεί η διαλεκτική σχέση "μεταξύ της επαναστατικής ιδέας και του λαϊκού ενστίκτου".

Εκ των υστέρων μια συζήτηση για το πώς μπορούσε να είναι μια εξέγερση στο παρελθόν χωρίς την ύπαρξη ενός οργανωμένου κινήματος στο τότε είναι μάταιη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, δεν άνοιξε τον δρόμο στην επαναστατική προοπτική, δεν άλλαξε την κοινωνία και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν ήταν αυτός ο προορισμός και η αποστολή της για να συζητήσουμε "τι δεν πήγε καλά". Ήταν ένα αυθόρμητο εξεγερσιακό ξέσπασμα, δίκαιο, δημιουργικό, ελπιδοφόρο αλλά δεν στόχευε στην ανατροπή του καθεστώτος. Δεν επεκτάθηκε στον πυρήνα της κοινωνικής παραγωγής, δεν διαμόρφωσε επαναστατικές συνθήκες. Αντίθετα μπορούμε στο εδώ και το τώρα να χαράξουμε στρατηγική για το πώς θα είμαστε προετοιμασμένοι για τις εξεγέρσεις και τις αντιστάσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Όχι να προσμένουμε μια επανάληψη γεγονότων του παρελθόντος, κάτι το οποίο εκτός από ιστορική βλακεία, είναι και ισοδύναμο πολιτικής απελπισίας. Αλλά να οργανώσουμε μεθοδικά την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, ένα ελευθεριακό επαναστατικό κίνημα και ένα σύγχρονο αναρχικό πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής και ανοικοδόμησης της κοινωνίας σε άλλες βάσεις.

13 χρόνια μετά οι αιτίες είναι εδώ, είναι μπροστά μας. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που μετά την εξέγερση εισήλθε δυναμικά και στον ελλαδικό χώρο με την μορφή της κρίσης χρέους εξακολουθεί να διαμορφώνει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής μας το οποίο δεν χαρακτηρίζεται "από το τέλος της κρίσης" και την "μεταμνημονιακή μετάβαση" αλλά από την περαιτέρω όξυνση της. Στο βωμό της κερδοφορίας των λίγων οι επιθέσεις στο κόσμο της εργασίας και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βαθαίνει και τον δρόμο της ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης στρώνει ο κρατικός αυταρχισμός: άλλοτε ωμός και καθολικός, άλλοτε πιο προσεκτικός και στοχευμένος, πάντα όμως δολοφονικός, μισάνθρωπος, αντικοινωνικός και ταξικός, αναγκαίος για την επικράτηση του καπιταλισμού και του κράτους στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο.

Όμως, ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται μέχρι την δική μας, τελική νίκη. Και η 6η του Δεκέμβρη είναι μια στιγμή αυτού του πολέμου, μια ημέρα μνήμης και αγώνα για τον Αλέξη και όλους τους νεκρούς και τις νεκρές μας. Μια ημέρα εξεγερσιακής οργής και αντίστασης στο κράτος-δολοφόνο.

Στηρίζουμε τις πρωινές και απογευματινές διαδηλώσεις της 6ης Δεκεμβρίου και την βραδινή συγκέντρωση στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Δεν ξεχνάμε - Δεν συγχωρούμε

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού

πηγή : https://protaanka.espivblogs.net/2021/12/05/s…