Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2022 στις 19.00
Απολογιστική της συνέλευση Αλληλεγγύης για το Στέκι στο Βιολογικό
Το κείμενο της συνέλευσης:
"Τον Νοέμβριο του 1987, καταλαμβάνεται το "στέκι στο βιολογικό" από φοιτητές, καθώς δημιουργείται η ανάγκη για ένα νέο κοινωνικό χώρο έκφρασης. Το στέκι που κάποτε προοριζόταν για πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη πλέον λειτουργεί ως αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, στέκι αντιπληροφόρησης και ορμητήριο κοινωνικών και φοιτητικών αγώνων. Εξ' αρχής η σύσταση και η δράση του είναι πολυμορφική εφόσον στο ίδιο χώρο συστεγάζονται ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ποικίλους τρόπους δράσης. Μέσα σε αυτό το διάστημα των 34 χρόνων στο χώρο του στεκιού έχουν στεγαστεί φοιτητικά, συναυλιακά, θεατρικά, ραδιοφωνικά και πολιτικά εγχειρήματα, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί καφενεία, συλλογικές κουζίνες, προβολές, μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες, μαθήματα αυτοάμυνας, κ.α. Έχουν στηριχτεί αγώνες όπως αυτή των αρνητών στράτευσης, των πολιτικών κρατουμένων, των μαθητικών καταλήψεων και έχουν φιλοξενηθεί προσπάθειες οικονομικής στήριξης δικαστικών εξόδων, αναγκών τετραπόδων συντρόφων και ιατρικών εξόδων στο πλαίσιο της αλληλεγγύης. Το στέκι μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να αποτελεί σημείο συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης με βασικό άξονα την αυτοοργάνωση με αντιεμπορευματικούς όρους, την αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια και την καθημερινή διεκδίκηση των ζωών μας." [απόσπασμα από το κείμενο της συνέλευσης της κατάληψης]
Η επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης "Στέκι στο Βιολογικό", στο ΑΠΘ ήταν ένα γεγονός ήδη ανακοινωμένο επίσημα με ολοκληρωμένα πλάνα και υπογραφές όλων των μετόχων του εγκλήματος. Τοπικοί άρχοντες, πρυτάνεις και καθηγητές, μπάτσοι και εταιρίες λειτούργησαν στη βάση ενός σχεδιασμού που συνέδεε το "τερπνόν μετά του ωφελίμου" με "το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο". Η πολιτική και αστυνομική καταστολή προχωρά παράλληλα με την συστημική αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων και της εκπαίδευσης γενικότερα και την κυριλοποίηση των αστικών κέντρων, δημιουργώντας τις σταθερές της καπιταλιστικής λεηλασίας και της κρατικής επιβολής από την μια και ένα σύγχρονο καθεστώς κοινωνικής ειρήνευσης από την άλλη. Δεν είναι ούτε καινούργιος, ούτε ολόδικος τους σχεδιασμός.
Η εμπειρία της μέχρι τώρα καταστολής έχει δείξει ότι ιδίως όταν πρόκειται για σημαντικούς κινηματικούς χώρους με ιστορία αγώνων και άμεση επιρροή και παρέμβαση στο περιβάλλον γύρω τους, είναι προτιμότερο να υπάρχει ένας πλήρης σχεδιασμός, όχι τόσο με όρους φυσικής βίας, αλλά άμεσης προοπτικής και εφαρμογής. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στο πλάνο ανακατασκευής με κοινωνικό προσωπείο της Βίλας Αμαλίας, που υλοποιήθηκε άμεσα και αυτό ακριβώς το κομμάτι του σχεδιασμού ήταν που από πλευράς του επιδίωξε -και το κατάφερε ως ένα σημείο- να αποκομίσει πολιτική υπεραξία και κέρδος από τα πιο μικροαστικά και συντηρητικά κομμάτια, αλλά και να νομιμοποιήσει εν γένει την καταστολή και την λεηλασία από πλευράς κράτους και κεφαλαίου, ως μια κοινωνικά αποδεκτή λύση. Μέσα στα επόμενα χρόνια η τακτική αυτή εφαρμόστηκε όπου ήταν δυνατό, όπως ενδεικτικά στην Βίλα Ζωγράφου που έγινε ωδείο και τώρα στο Στέκι στο Βιολογικό και σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε αντίστοιχο πλάνο άμεσης εκμετάλλευσης μπήκαν οι μπουλντόζες όπως στην Τερμίτα.
Η ανακοίνωση μιας ακόμη εκκενωμένης κατάληψης, ενός ακόμη σπιτιού του αγώνα, ήρθε να προστεθεί σε ένα κατάλογο κατασταλτικών χτυπημάτων που όλο μεγαλώνει και τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να το σταματήσει. Αντίθετα κάθε νέα επιχείρηση των μπάτσων δημιουργεί ακόμη ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Οι καταλήψεις που έχουν απομείνει αποτελούν ότι σημαντικότερο μας έχει απομείνει από πλευράς εδάφους, μετά από 6 χρόνια Σύριζα-ΝΔ και 10 χρόνια από τον Φεβρουάριο του 2012, όταν επί Σαμαρά εξαπολύθηκε η πρώτη οργανωμένη με κεντρικό σχεδιασμό επιχείρηση κατά των καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας. Ένα κενό που εκτός από την δική μας αναπαραγωγή, τις δομές μας, τα πεδία στα οποία χτίζουμε τις σχέσεις μας, την υλική μας στήριξη και έμπρακτη αλληλεγγύη σε συντρόφια και εγχειρήματα, αναδεικνύεται και στις γειτονιές, στην πανεπιστημιακή καθημερινότητα και στον δρόμο.
Αν δεν δούμε την απώλεια των καταλήψεων μας ξεκομμένα από την απώλεια πολύ περισσότερων ακόμη πεδίων αγώνα, όχι μόνο ως κίνημα, αλλά πολύ περισσότερο ως κοινωνία, θα είμαστε πολύ πιο κοντά στα πραγματικά νοήματα των καιρών μας. Η απώλεια των καταλήψεων προχώρησε παράλληλα με την απώλεια των εργασιακών μας κεκτημένων, την έστω και μισή ελευθερία να διαδηλώνουμε και να αγωνιζόμαστε ελεύθερα. Πραγματικά όμως, τίθεται ένα ζήτημα του γιατί εμείς πολιτικά σαν χώρος, δεν θέσαμε και δεν θέτουμε το πρόταγμα της μαχητικής αντίστασης των καταλήψεών μας και της ύπαρξης τους, ως αναπόσπαστο κομμάτι και καταλύτη του ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα;
Αν θέλουμε να βγούμε από το αδιέξοδο είναι ανάγκη να θιχτούν συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και αφηγήσεις οι οποίες υποτιμούν τον ρόλο, την αξία αλλά και την προοπτική των ανοιχτών κατειλημμένων χώρων. Η ίδια αφήγηση προτάσει είτε τα στέκια ύπο ενοικίαση, είτε τους ανοιχτούς δημόσιους χώρους, είτε ακόμη και καθόλου χώρους, ως ένα βήμα μπροστά, ως ένα βαρίδιο λιγότερο, ως κάτι που μας κοστίζει πολύ ακριβά, ώστε να συνεχίζουμε να παλεύουμε και να επιμένουμε σε αυτό.Δεν υπάρχει κανένας λόγος υποτίμησης, κανενός από τα παραπάνω μέσα και πεδία αγώνα. Αντίθετα το καθένα από αυτά εμπεριέχει την δική του αναντικατάστατη δυναμική. Ακριβώς όμως, το ίδιο συμβαίνει με τους κατειλημμένους-απελευθερωμένους χώρους. Ένα κίνημα χωρίς καταλήψεις δεν είναι ένα κίνημα πιο ελαφρύ από ευθύνες, είναι ένα κίνημα απλά πιο αδύναμο.
Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τους πανεπιστημιακούς χώρους. Η απόπειρα εκκένωσης της κατάληψης Utopia AD στην Κομοτηνή και του Στεκιού στην ΑΣΟΕΕ (που ανακαταλήφθηκε) και τώρα η εκκένωση του Βιολογικού, εν μέσω δηλώσεων για ανάληψη έργου σχετικά με την ελεγχόμενη είσοδο στα ακαδημαϊκά ιδρύματα και την πανεπιστημιακή αστυνομία, είναι τα σημάδια που προμηνύουν ότι άλλο ένα πεδίο αγώνα, αυτό των πανεπιστημιακών σχολών, που στο σύνολο τους έχουν αποτελέσει για δεκαετίες μήτρα κινημάτων, απειλούνται άμεσα. Με ορίζοντα τα "καθαρά" -απολιτίκ πανεπιστήμια, τους αποστειρωμένους διαδρόμους και τους φοιτητές-καριερίστες η κυβέρνηση έρχεται να επιβάλλει μια νέα συνθήκη αορατοποίησης του αναρχικού χώρου στις σχολές. Τα πανεπιστήμια ήταν, είναι και πρέπει να παραμείνουν σημεία εκκίνησης αγώνων, χώροι ζύμωσης και πολιτικοποίησης, συλλογικοποίησης και αντίστασης, χώροι που ανήκουν στα αντιστεκόμενα κομμάτια του κινήματος και της κοινωνίας.
Δεν είναι η στιγμή να τεθούν θέματα πολιτικών κριτικών για την στάση συντρόφων σχετικά με τις καταλήψεις. Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι ήταν η εκκένωση της Gare που άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στους μαχητικούς αγώνες των Εξαρχείων και του Στρέφη. Ήταν η μαχητική αντίσταση της Κοινότητας καταλήψεων του Κουκακίου που έριξε πίσω για μήνες τα σχέδια του Χρυσοχοϊδη για τις εκκενώσεις και η έλλειψή της στοίχησε ως προς τα αναχώματα που θα έβαζε ο κόσμος της κατάληψης απέναντι στον εξευγενισμό-κυριλοποίηση της περιοχής. Ήταν η καταστολή τόσων μεταναστευτικών και αναρχικών καταλήψεων που άδειασαν τις πλατείες του κέντρου της Αθήνας, για να παραδοθούν στην αγορά και την καταστολή και η απώλεια του Γκίνη αυτή που αφαίρεσε από το κίνημα τον πιο σημαντικό χώρο συνεύρεσης, οργάνωσης και αντεπίθεσης. Ήταν η εκκένωση της Terra Incognita, από την άλλη με την οποία χτυπήθηκε ένα μεγάλο κομμάτι του μαχητικού αναρχικού αγώνα στην Θεσσαλονίκη, για να ακολουθήσει σήμερα το Στέκι στο Βιολογικό.Στα παραπάνω, όμως, είναι ανάγκη να προσθέσουμε τόσο το παράδειγμα της κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά, η οποία βάζοντας σε εφαρμογή μακροπρόθεσμο σχεδιασμό κοινωνικής γείωσης και προοπτικής, ανακατέλαβε το κτήριο και κατάφερε να το κρατήσει και κάτι αντίστοιχο λόγω συνεχούς παρουσίας κόσμου έγινε και με την ανακατάληψη του Εμπρός. Αν προσθέσουμε και την νικηφόρα αντίσταση της Rigaer94, στην καρδιά της Ευρώπης, το Βερολίνο, μετά από ολοήμερη μάχη, τότε το πρόταγμα της υπεράσπισης των καταλήψεων και των απελευθερωμένων χώρων, μόνο χαμένο δεν είναι.
Δεν ωφελούν οι υπεραναλύσεις. Το κίνημα της Θεσσαλονίκης δεν πρέπει να χάσει την δεύτερη μεγάλη και παλιά κατάληψη μέσα σε 2 χρόνια. Ιδίως έναν κατειλημμένο χώρο μέσα στο ΑΠΘ και στην καρδιά του κέντρου της πόλης, με την πραγματική δυναμική που μπορεί αυτό να σημαίνει για τους αγώνες που έρχονται άμεσα. Η απώλεια της κατάληψης του Βιολογικού θα έχει σοβαρότατες συνέπειες σε όλους μας σαν κίνημα και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.
Με πρόταγμα να υπερασπιστούμε με κάθε μέσο αυτά που μας έχουν απομείνει....
Να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν και κάθε απελευθερωμένος χώρος που βρίσκεται στα χέρια του κράτους και των αφεντικών να ξαναγυρίσει στον κόσμο του αγώνα....
Να προσπαθήσουμε ξανά να ανοίξουμε νέες "εστίες ανομίας" που τόσο πολύ τις φοβούνται....
Kαι να δημιουργήσουμε το πολιτικό και υλικό κόστος που αναλογεί, ώστε να σκεφτούν διπλά πριν την επόμενη εκκένωση.
κάλεσμα : Ανοιχτή συνέλευση Αλληλεγγύης για το Στέκι στο Βιολογικό