Πέμπτη 26 Μαίου 2022 στις 18.00
Μικροφωνική συγκέντρωση ενάντια στις πρόσφατες τρανσφοβικες επιθέσεις
Σε έναν κόσμο που με κάθε ευκαιρία ξερνάει τρανσφοβία, εμείς έχουμε το ένα το άλλo
For english go down
Ένα ακόμα περιστατικό λεκτικής και σωματικής βίας μας γνωστοποιήθηκε στη συνέλευση πρόσφατα.
Παραθέτουμε αυτούσιο το βίωμα των δύο ατόμων που δέχτηκαν την επίθεση:
TW: Αναφορά σε τρανσφοβία, λεκτική και σωματική βία.
"Το περιστατικό συνέβη το βράδυ 12-04-22 περίπου κατά τις 22.30, ακριβώς έξω από το μετρό στο Μοναστηράκι. Μιλάμε για μία ομάδα 20+ ατόμων που ξεκίνησαν να ξερνάνε ομοφοβία/τρανσφοβία, να βρίζουν και στη συνέχεια να χτυπάνε όλοι μαζί μία από μας. Με άπειρο κόσμο τριγύρω λόγω του σημείου, μόνο δύο άτομα αντέδρασαν και προσπάθησαν να μας βοηθήσουν, αλλά στη συνέχεια η ομάδα επιτέθηκε και στα ίδια. Τη στιγμή εκείνη προσπαθήσαμε να παρέμβουμε όσο μπορούσαμε, αλλά δυστυχώς δε γνωρίζουμε αν τα δύο αυτά άτομα που μας βοήθησαν είναι εν τέλει τελείως καλά, αν χτυπήθηκαν περαιτέρω ή αν τα ακολούθησαν επειδή μέσα στον πανικό της επίθεσης κάποια στιγμή χάθηκαν από τα μάτια μας. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να σας πω ότι το "να προσέχετε" θα ήταν αρκετό για να σας σώσει από μία τέτοια κατάσταση, αλλά θα σας έλεγα ψέματα και δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Ήμασταν μία ομάδα 5 ανθρώπων που απλά υπήρχαμε σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας. Με άπειρο κόσμο γύρω μας σε μία νορμάλ ώρα. Και παρόλ'αυτά μας επιτέθηκε μια αγέλη 20+ ατόμων χτυπώντας με μανία μία από μας, επειδή απλά τόλμησε να υπάρξει ελεύθερη και περήφανη και να απαντήσει στην τρανσφοβία που άρχισε να δέχεται από το πουθενά. Όταν το "να είσαι προσεκτικ@" καταλήγει να σημαίνει "αν θέλεις να επιβιώσεις περιόρισε την ύπαρξη σου σε κάτι που δε σε εκφράζει απόλυτα ή και καθόλου, ώστε να μην είναι αρκετά "προκλητική" για την κοινωνία που ζεις," καλύτερα να μη λέμε τίποτα. Πώς ακριβώς μπορείς να "προσέχεις" όταν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σε μισεί απλά επειδή υπάρχεις; Το μόνο που θα σας πω και ίσως θα σας παρακαλέσω εδώ που φτάσαμε, είναι να είστε αλληλέγγυ@. Να παρεμβαίνετε, να βοηθάτε και να στηρίζετε με όποιους τρόπους μπορείτε εκείνη τη στιγμή, άτομα που δέχονται επιθέσεις μπροστά στα μάτια σας. Αν δε νιώθεις την ανάγκη να παρέμβεις επειδή δε μπορείς να ταυτιστείς με το άτομο που δέχεται την επίθεση, θεώρησε απλά πως είσαι το επόμεν@ και κάνε κάτι γι'αυτό".
Η καταπίεση ξεκινά από τη γέννα. Ή μάλλον πριν ακόμα γεννηθείς, σου αποδίδεται ένα φύλο και μαζί με αυτό , οι ρόλοι που πρέπει να υπηρετήσεις. Αγοράκι ή κοριτσάκι; Θηλυκό ή αρσενικό; Μπλε ή ροζ βραχιολάκι; Η οικογένεια είναι ίσως το πρώτο φυσικοποιημένο σύστημα καταπίεσης στο οποίο υποβαλλόμαστε χωρίς την επιλογή μας. Ένα σύστημα που παράγει και αναπαράγει ταυτότητες, και αναπαράγεται και το ίδιο, αποκλείοντας οποιαδήποτε «αποκλίνουσα» ταυτότητα δεν το εξυπηρετεί.
Ο τρόπος που περπατάμε, μιλάμε, ή ο τρόπος με τον οποίο γενικά υπάρχουμε, ορίζει το κατά πόσο ανήκουμε στα κυρίαρχα σις ετεροκανονικά* πρότυπα. Αν κάποιο/α/ος δεν καταφέρει ή δεν θέλει να αφομοιώσει καλά το κυρίαρχο πρότυπο, εκεί ξεκινούν τα προβλήματα. Γιατί ανάλογα με το πόσο καλά συμβαδίζεις με τις απαιτήσεις του φύλου που σου αποδόθηκε, τυγχάνεις και της ανάλογης οικογενειακής και εν γένει κοινωνικής επιβράβευσης. Μεγαλώνοντας, η καταπίεση με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπο, είναι πολύπλευρη και δεν περιορίζεται πλέον μόνο στην οικογένεια, αλλά αναπαράγεται και στο σχολείο, στις φιλίες, στην καθημερινή κοινωνικοποίηση, στις πρώτες ερωτικές σχέσεις, και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας χριστιανορθόδοξης ηθικής. Μιας ηθικής που διαιωνίζει την ιδέα της τιμωρίας, δαιμονοποιώντας τη "μη κανονικότητα" και φορτώνοντάς μας με τύψεις.
Αυτή η εξωτερική και εσωτερική καταπίεση γίνεται ακόμα εντονότερη κατά τη διάρκεια της εφηβείας, όπου τα σώματά μας σεξουαλικοποιούνται και φετιχοποιούνται υπό σισετεροκανονικα κριτήρια. Σε μια ηλικία που η αποδοχή αποτελεί πρωταρχική ανάγκη του ατόμου, εμείς που δεν εναρμονιζόμαστε με τις κυρίαρχες αφηγήσεις φύλου και σεξουαλικότητας βιώνουμε αποκλεισμό, εσωτερική καταπίεση και βία. Αυτή η βία μπορεί να είναι είτε ψυχολογική είτε σωματική και να ασκείται από άλλα άτομα είτε από το ίδιο μας το εαυτό.
Και όταν έρχεται η στιγμή να δουλέψεις, και πάλι αποκλεισμοί. Από τη μία οριοθετείται η έκφραση φύλου και σεξουαλικότητας (φέρσου πιο θηλυκά, βάψου, ξυρίσου, φέρσου σαν άντρας). Από την άλλη ο καπιταλιστικός κανιβαλισμός σου επιβάλλει ένα συνεχώς ανταγωνιστικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο προκειμένου να επιβιώσεις , βρίσκεσαι σε ένα διαρκή αγώνα κομφορμισμού.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμη και η ίδια η ύπαρξή μας στο χώρο σε πολλές περιπτώσεις είναι από μόνη της αρκετή ώστε να προκαλέσει αντιδράσεις. Τα κουηρ σώματα βρίσκονται συνεχώς σε κίνδυνο, απλώς επειδή υπάρχουν. Τραμπουκισμοί στο δρόμο, λεκτικοί και σωματικοί, σεξουαλικοποίηση και φετιχοποίηση είναι η καθημερινότητά μας.
Δεν μας εκπλήσσει που μια ακόμα από εμάς βίωσε μια τέτοια πράξη μίσους και αποκλεισμού από το δημόσιο χώρο. Η αδιαφορία των περαστικών επίσης δεν μας εκπλήσσει. Δεν ξεχνάμε ότι τον Ζακ/τη zackie τη δολοφόνησαν μπάτσοι κι αφεντικά μέρα μεσημέρι σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας υπό την ανοχή του πλήθους. Πολλές τρανσφοβικές και ομοφοβικές επιθέσεις συμβαίνουν στους ίδιους δρόμους, με την σιωπηρή συγκατάθεση της πλειοψηφίας. Αλλά και πίσω από κλειστές πόρτες τόσο στα αστικά κέντρα, όσο και στην επαρχία, η κακοποίηση και οι εμφυλοκτονίες* αποτελούν καθημερινότητα. Κι όλη αυτή η βία, η κακοποίηση και ότι άλλο μπορεί να δεχτούμε, εξυπηρέτει την αναπαραγωγή της Αγίας ελληνικής πατριαρχικής οικογένειας, του έθνους-κράτους και εν τέλει του καπιταλιστικού συστήματος και της εξουσίας. Οι παραπάνω θεσμοί μέσω των ΜΜΕ, της εκπαίδευσης και των social media επιβάλλουν εξουσιαστικά και κανονιστικά πρότυπα, τα οποία εισχωρούν και διαπερνούν την κοινωνία κάθετα και διαταξικά, και τελικά εσωτερικεύονται από αυτήν. Αυτή η αφομοίωση οδηγεί κάποιους να αναλαμβάνουν τον ρόλο του θεματοφύλακα που νιώθει υποχρεωμένος να αποβάλει από το δημόσιο χώρο οτιδήποτε ορίζεται "διαφορετικό". Στο πλαίσιο ενός κανιβαλιστικού και ακραία ανταγωνιστικού καπιταλισμού, γεννιούνται τα προνόμια, η εκμετάλλευση καθώς και σχέσεις εξουσίας μεταξύ των καταπιεσμένων. Η "αντρική τιμή" ως ύστατο προνόμιο οπλίζει χέρια. Ακόμα και αν οι θεσμικοί φορείς (αυτο)παρουσιάζονται ως προοδευτικοί, καταδικάζοντας τη ρητορική μίσους, στην πραγματικότητα, στοχεύουν στην αποριζοσπαστικοποίηση των αγώνων των κοινοτήτων μας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θεσμικό Pride. Ιστορικά, τo pride ήταν μια εξέγερση που ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη, από μαύρες και λατίνες τρανς γυναίκες ενάντια στη συστημική καταπίεση και την αστυνομική βία. Πλέον, έχει γίνει μια παρέλαση, με χορηγούς, πολυεθνικές και επιχειρήσεις, που πλαισιώνεται ακόμα και από μπάτσους. Ένα θέαμα που ξεπλένει θεσμούς και προφίλ επιχειρήσεων ως συμπεριληπτικά (pinkwashing), ενσωματώνοντας τη "διαφορετικότητα" σε έναν καπιταλισμό του ουράνιου τόξου (rainbow capitalism). Ένας αγώνας ενάντια στην ανισότητα και την εξουσία, έχει καταλήξει απλώς να την διευρύνει.
Δε συμβιβαζόμαστε με τις πολιτικές δικαιωμάτων (γκέι γάμος, τεκνοθεσία κλπ.) που μας πλασάρουν κράτος και επιχειρήσεις
Αντιστεκόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας πάνω στα σώματά μας.
Διεκδικούμε τους χώρους που μας στερούν και παράλληλα φτιάχνουμε νέους χώρους που θα μας χωράνε όλα, ελεύθερα και ασφαλή. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να φτιάξουμε φροντιστικές και ισότιμες σχέσεις, αποβάλλοντας τα δικά μας κατάλοιπα εξουσιαστικότητας.
*Το παρόν κείμενο γράφτηκε απο θηλυκότητες και κουήρια. Μιλάμε για την καθημερινή καταπίεση που δεχόμαστε, αναγνωρίζοντας τα όποια προνόμια μπορεί να φέρουμε σαν ατομικότητες ( έμφυλα, φυλετικά, ταξικά)
* Σισετεροκανονικότητα: η συστηματική και κοινωνική επιβολή του στερεότυπου του cis, στρέιτ ατόμου ως το μόνο και καθολικό ον, η οποία αναπαράγει το εμφυλο δίπολο, την ετεροφυλοφιλία και την πατριαρχία.
*Εμφυλοκτονίες: επιλέγουμε εδώ να χρησιμοποιήσουμε τον όρο εμφυλοκτονία για να αναφερθούμε σε όποια δολοφονία έχει εμφυλο πρόσημο:σε βάρος ατόμων και σωμάτων τα οποία παρεκκλίνουν από τα σις-ετεροκανονικα πρότυπα και τους έμφυλους ρόλους και η ίδια του η ύπαρξη/ταυτότητα (γυναίκες, κουήρ άτομα, τρανς άτομα, έμφυλα και άφυλα υποκείμενα) βρίσκεται σε κίνδυνο στο πλαίσιο της ετεροσεξουαλικής κυριαρχίας
Γκέι τρανς λεσβίες ιεριες του αισχους είμαστε περήφανα η ντροπη του έθνους
Με πουτανια, με γκλιτερ και με πρωκτικό στο δρόμο να γκρεμίσουμε τον εθνικό κορμό
Υπάρχουν γυναίκες με πουτσες, άντρες με μουνια, παιδιά χωρίς φύλο και τρανσφοβικοι χωρίς δόντια
Είτε είναι Ζακ είτε είναι zackie στους νοικοκυραίους θα βάλουμε γκαζάκι
Είμαστε πολλά δεν κάνουμε ησυχία το κράτος θα το κάψουμε και την πατριαρχια
Πορεία 11/06 - 12:00, Μοναστηράκι
Ανοιχτή αναρχική αντιπατριαρχική συνέλευση
In a world that spews transphobia at every chance, we have each other's back* Recently in our assembly we learned of yet another instance of verbal and physical abuse. Here we cite the experience of the two persons who were attacked, in their own words. TW: Mention of transphobia, verbal and physical abuse. "The incident happened on the night of 12-04-22, around 22.30, right outside the metro station of Monastiraki. We're talking about a group of 20+ persons who began spewing homophobia and transphobia, cursing at us and then started beating one of us. With loads of people present because of the spot where it happened, none but two persons reacted to this and tried to help us, but then the attackers started attacking them as well. At that time we tried as much as possible to intervene, but unfortunately we don't know whether these two persons who helped us are well, if they were further beaten or followed, because in the panic of the attack we lost them. I would love to tell you that "being careful" would be enough to save you from such a situation, but that would be a lie, and I am not up for that at all. We were a group of 5 people, simply existing in one of the most central spots of Athens. With loads of people around us at a normal time of the day. And yet, we were attacked by a pack of 20+ people who were manically beating one of us, just because she dared to be in that space free and proud and to answer to the transphobia that she started facing out of nowhere. When "be careful" begins to mean "if you want to survive, you should constrain your existence to something that doesn't express who you are completely, or at all, so that you don't 'provoke' the society in which you live", it's better to say nothing. How exactly can you "be careful" when the larger part of society hates you just because you exist? The only thing I will tell you and maybe even ask of you since we've reached this point, is to show solidarity. Intervene, offer help and support with any way you can at each moment, to people who are being attacked before your very eyes. If you don't feel the need to intervene because you can't identify with the person who's being attacked, just consider you are the next one and do something about it." Oppresion begins at birth. Or rather, before you're even born, you are assigned a gender and, along with it, the roles you need to serve. Boy or girl? Male or female? Blue or pink bracelet? Family is maybe the first naturalized system of oppression to which we are subjected without our choice. A system that produces and reproduces identities, and is itself reproduced, excluding any 'divergent' identity that does not serve it. The way we walk, talk or the way by which we exist in general, defines to what extent with fall under the dominant cis-heteronormative* standards. For someone who doesn't manage or want to assimilate to the dominant standard, problems ensue. Because you are rewarded by your family or the society in general in relation to how well you conform to the requirements of the gender that was assigned to you. Growing up, the oppression you face is multi-faceted and is not limited to the family anymore, but is reproduced in school, friendships, everyday socialization, first romantic relationships, all this in the framework of christian morality. A morality that perpetuates the notion of punishment, demonizing what it views as "abnormal" and loading us with guilt. This external and internal oppression becomes ever more intense during puberty, when our bodies are sexualized and fetishized by cis-heteronormative standards. At an age where acceptance rises as a person's primary need, we who diverge from the dominant narratives around gender and sexuality face exclusion, internal oppression and violence. Violence which may be psychological or physical, perpetrated by others or by ourselves. And when the time comes for you to join the workforce, again you face exclusion. On the one hand, your gender and sexuality expression is defined (and limited) by others (act in a more feminine way, put on makeup, shave, act like a guy). On the other, the capitalist rat race imposes an always competitive environment, in which you constantly struggle to conform in order to survive. And if all that wasn't enough, even our very existence in the public space is many times enough to cause reactions. Queer bodies are always in danger, just for existing. Bullying in the streets, verbal and physical, sexualization and fetishization mark our everyday lives. It doesn't come as a surprise that yet another one of us experienced such an act of hate and exclusion from the public space, nor the fact that passers-by remained indifferent. We never forget how Zak/Zackie was murdered by cops and bosses in the broad daylight, at one of the most central streets of Athens, before the eyes of the crowd. Many transphobic and homophobic attacks happen in these same streets, under the silent consent of the majority. Also behind closed doors in cities large or small, abuse and gendercides* happen everyday. And all this violence, abuse and anything else we might face serves the reproduction of the holy greek patriarchal family, the nation-state and, finally, the capitalist system and systems of power and authority. All these institutions impose authoritative standards through mass media, education and social media, standards which permeate and penetrate society vertically and between classes and which, in the end, are internalized by the society. This assimilation leads some to take up the role of the gatekeeper who feels it as a duty to banish anything case as 'different' from the public space. Inside the framework of a completely competitive capitalism, privilege is born, and so are exploitation and the dynamics of power among the oppressed. 'Male honour', as the ultimate privilege, is what loads guns. Even when institutions present themselves as progressive, condemning hate speech, what they really aim at is to deradicalize the struggles of our communities. An example indicative of this is the institutional Pride. Historically, pride was a riot that took place in New York, which began when black and latinx trans women rose against systemic oppression and police brutality. Nowadays, pride has become a parade with sponsors, multinationals and corporations, with even cops joining in. A spectacle which pinkwashes institutions and corporations as inclusionary, embedding anything 'different' in a rainbow capitalism. The struggle against inequality and power is, then, simply expanding them. We do not conform to rights policies (gay marriage, adoption etc.) that the state and corporations tout. We resist any and every form of power on our bodies. We claim the space that was denied from us and create new spaces that will include all of us, free and safe. At the same time, we try to build relationships of care and equality, shedding the remnants of oppression that we ourselves carry. *The present text was written by fems and queers. We talk about the oppression we face every day, acknowledging any privileges each one of us may have (regarding our gender, race, class ) *Cis-heteronormativity: the systemic and social imposition of the cis-straight standard as the only and universal being, which reproduces the gender binary, heterosexuality and the patriarchy. *Gendercide: we use this term here to refer to any murder which is gendered: against persons and bodies that diverge from the cis-heteronormative standards and gender roles, and whose very existence/identity (women, queer people, trans people, gendered or agender people) is at risk in the framework of heterosexual kyriarchy. Gay, trans, lesbians, priestesses of disgrace, we proudly are the shame of the nation Bitchiness, glitter and anal - our tools to demolish the national core There are women with dicks, guys with pussies, kids with no gender and transphobes with no teeth Whether s/he is Zak or Zackie we will blow up the heads of households We are many, we won't stay quiet We will burn down the state and patriarchy Demonstration 11/06 - 12:00, Monastiraki square Open anarchist anti-patriarchal assembly