Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2022 στις 18.00
Πορεία ενάντια στην έμφυλη βία
Με αφορμή την θεσμοθετημένη ημέρα κατά της έμφυλης βίας, αποφασίσαμε να καλέσουμε σε πανελλαδική κινητοποίηση φεμινιστικών/κουίρ συλλογικοτήτων, με στόχο μας μαζικές πορείες και άλλου τύπου δράσεις. Αντιλαμβανόμαστε παράλληλα, πως η έμφυλη βια δεν ορίζεται ούτε απο θεσμούς, ουτε είναι κάτι που θυμόμαστε μόνο επετειακά. Αποφασίζουμε να εργαλειοποιούμε μέρες σαν κι αυτήν για να εξωτερικεύουμε τον λόγο μας και να αντιπροτείνουμε διαφορετικούς τρόπους αγώνα απο αυτούς της κυριαρχίας.
Η έμφυλη βια δεν είναι κάτι καινούριο, υπήρχε «πάντα». Τον τελευταίο καιρό όμως - και λόγω της καραντίνας - παρατηρήθηκε μια έντονη αύξηση στα περιστατικά που ακούγονται και συνεπώς, κανιβαλίζονται από τα μίντια. Από την γυναικοκτονία της Ελένης και μετά άλλαξε και ο τρόπος που η έμφυλη βία γίνεται αντιληπτή. Αναφέρουμε τη δολοφονία της Ελένης, καθώς ηταν η πρώτη τέτοια περίπτωση εδώ και χρόνια που πήρε τόσο μεγάλη διάσταση και αναγνωρισιμότητα από τα μίντια, την οποία αναγνωρίζουμε ως σημείο έναρξης της κατανάλωσης της έμφυλης βίας. Τα μίντια που σήμερα, στο βωμό της τηλεθέασης, υιοθετούν ένα δήθεν υποστηρικτικό προφίλ, είναι τα ίδια μίντια που πριν από δέκα χρόνια δημοσίευσαν τη λίστα Λοβέρδου, δρώντας και τα ίδια ως κακοποιητές.
Το πρωινάδικο, όπως και κάθε άλλο μέσο πληροφόρησης της κυριαρχίας, είναι στη ρίζα του θεσμός αναπόσπαστος από την κατανάλωση της είδησης ως προϊόν. Δε θα μπορούσαν παρά και οι περιπτώσεις εμφυλης βίας (που επιλεκτικά αναπαράγονται), να αναπαράγονται ως τέτοιες.
Όλη αυτή η αποπλαισιωμένη έκθεση των περιστατικών έμφυλης βίας απο κυριαρχικούς, πατριαρχικούς θεσμούς, έχει ως αποτέλεσμα την κανονικοποίηση τους και την άκριτη κατανάλωση του τραύματος. Αυτό οδηγεί στον επανατραυματισμό των ατόμων, καθώς το βίωμά τους φεύγει από τα χέρια τους και μεταλλάσσεται σε προϊόν (infographics, podcasts, πρωινάδικα και γενικά μέσα ψυχαγωγίας).
Την περίοδο της καραντίνας μας γνωστοποιούνταν καθημερινά καινούρια περιστατικά έμφυλης βίας και ενώ πρόκειται για φαινόμενο πρωτόγνωρο μέχρι τότε στην ελληνική κοινωνία, είδαμε μια δυσαναλογία στο πόσες ειδήσεις ανέβαιναν στα social media και στο πόσα άτομα κατέβαιναν στο δρόμο. Αυτός ο ακτιβισμός του καναπέ, που συνεχίζεται ακόμα, διαρκεί όσο ένα story και έχει ως αποτέλεσμα να καπελώνονται οι αγώνες μας από φιλελεύθερες πολιτικές. Έτσι, το υποστηρικτικό πλαίσιο που προτείνει η κυριαρχία έχει γίνει μόδα και επικρατεί ένα φαινομενικό ενδιαφέρον το οποίο δεν αντικατοπτρίζεται έμπρακτα.
Η επιλεκτικη αυτή γνωστοποίηση των συμβάντων δεν είναι καθόλου τυχαία. Γίνεται από τα κυρίαρχα μέσα πάντα με τον τρόπο που τους συμφέρει, έτσι ώστε η υποστηρικτικότητα να περιορίζεται, για ακόμα μια φορά, στον ακτιβισμό του καναπέ. Άλλωστε, τα «θύματα» πρέπει να είναι θύματα - αβοήθητες γυναίκες που έπαθαν, και όχι πουτάνες (με τη διπλή σημασία της λέξης, και σαν κοινωνικός χαρακτηρισμός και σαν επάγγελμα) γιατί αν είσαι πουτάνα «πήγαινες γυρεύοντας». Εξ'άλλου, ποιό περιστατικό θυμόμαστε που το άτομο που δέχτηκε την επίθεση ήταν είτε σεξεργατό είτε μεταναστό;
Η τελευταία υπόθεση που πήρε μεγάλη δημοσιότητα μέχρι τη στιγμή που γράφουμε το κείμενο, ήταν στο Α.Τ. Ομόνοιας, μέρος στο οποίο έχουν συμβεί και συμβαίνουν συστηματικά εγκλήματα μίσους προς μεταναστά, σεξεργατά και οτιδήποτε αποκλίνει απο την ετεροκανονικότητα και το προφίλ του δυτικού πολιτισμένου ανθρώπου, εγκλήματα τα οποία άν τύχει και μαθευτούν σιγουρα δεν θα πάρουν την ίδια διάσταση. Η συγκάλυψη που γίνεται στο Α.Τ. Ομόνοιας δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά κανόνα για την τακτική που χρησιμοποιούν οι μπάτσοι στα περιστατικά έμφυλης βίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται και απο την πραγματικότητα των Ιωαννίνων, όπου μπάτσοι αποτρέπουν θηλυκότητες απο την καταγραφή περιστατικών έμφυλης βίας και υποβιβάζουν κατηγορίες.
Η ίδια συγκάλυψη απαντάται και στους θεσμούς της αστικής δικαιοσύνης. Θεσμοί οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί με στόχο τη συντήρηση της πατριαρχίας, του καπιταλισμού και της λευκής υπεροχής. Ο ορισμός του βιασμού απο την αστική δικαιοσύνη, οι συνεχώς μεταβαλλόμενοι νόμοι γύρω απο τον βιασμό, οι ψυχολογικές και οικονομικές απαιτήσεις προς θηλυκότητες, όλα συμβάλλουν και υπάρχουν για την υπεράσπιση των βιαστών. Συνεπώς, βρισκόμαστε ως θηλυκότητες σε μια κατάσταση οπου η μόνη μας ελπίδα για την υπεράσπιση των εαυτών μας μπορεί να έρθει απο εμάς τα ίδια. Βέβαια, όταν το κάνουμε αυτό, οι κυρώσεις που μας επιβάλλονται είναι χειρότερες από αυτές των βιαστών μας, που βρίσκονται στο απυρόβλητο. Προφανώς, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη και οραματιζόμαστε ενα κόσμο χωρίς αυτήν και τα σωφρονιστικά ιδρύματα που έρχονται μαζί της.
Εμείς, ως αναρχικά, επιλέγουμε να πιστεύουμε στη δύναμη που έχει η συλλογικότητα και η φροντιστικότητα που μπορεί να προσφέρει το ένα στο άλλο. Το είδαμε, τοπικά τουλάχιστον, στη δίκη του κατά συρροή βιαστή Κωνσταντίνου Στεφάνου όπου η συλλογικότητα/αλληλεγγύη διεκδίκησαν αναβαθμισμένη ποινή και δημιούργησαν υποστηρικτικό περιβάλλον για τις επιζώσες.
Πιστεύουμε στην ανατρεπτική προοπτική του δρόμου και για αυτο καλούμε σε πανελλαδική πορεία ενάντια στην έμφυλη βία στις 25/11 στις 18:00 στην περιφέρεια
Για πόσο ακόμα να υποφέρουμε;
Για πόσο ακόμα να υπομένουμε;
ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΤΙΣ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΣΠΑΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΤΕΘΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ
Η 25η Νοέμβρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ ως η Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Στις 25 Νοέμβρη του 1960, επί της δικτατορίας του Ραφαέλ Τρουχίλιο στην Δομικανή Δημοκρατία, οι αδερφές Μιραμπάλ μετά από έντονη αντίσταση στο τυραννικό καθεστώς που επιβάλλονταν, τελικά ξυλοκοπούνται και στραγγαλίζονται μέχρι θανάτου. Τέτοιου τύπου παγκόσμιες ημέρες στοχεύουν στην απονοηματοδότηση των αγώνων των από τα κάτω, μετατρέποντάς τις τελικά σε καθεστωτικές γιορτές. Με αυτό τον τρόπο, η εξουσία αποκρύπτει την αλήθεια, και κινεί τα νήματα προς την αφομοίωση όλων αυτών των αγώνων, που γεννήθηκαν από καταπιέσεις, που ασκεί το ίδιο το κράτος, και εκφράζονται από τα στόματα πλήθους αγωνιστών και αγωνιστριών. Έχουμε φάει στη μάπα, σε τηλεοπτικά κανάλια, να διαφημίζονται συνεχώς κρατικές γραμμές συμβουλευτικής, με το αφήγημα της θεραπείας του σεξισμού, λες και η πατριαρχία εξουδετερώνεται με συνεδριάσεις με διάφορους πιστοποιημένους "ειδικούς" ή είναι ένα ψυχολογικό ζήτημα που πρέπει εμείς, μέσω ψυχοθεραπείας, να λύσουμε. Με λύση της έμφυλης βίας να είναι ο εγκλεισμός των γυναικών σε δομές - φυλακές, με το μόνο που επιτυγχάνεται να είναι η αποξένωση των υποκειμένων κι όχι κάτι στ' αλήθεια ανατρεπτικό. Δε θεωρούμε ότι ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία περιορίζεται σε μερικές μόνο ημέρες τον χρόνο, αντιθέτως παίρνουμε αφορμή, γιατί οφείλουμε να αναδείξουμε κάποια ζητήματα, όσο κι αν κάποιοι κάνουν τα πάντα για να πατήσουν πάνω στα κορμιά των βασανισμένων.
Το αίμα που χύνεται από όλες αυτές που τα βάζουν με την εποχή τους και δε λογαριάζουν κινδύνους, δε μπορεί να ξεχνιέται ούτε να φοριέται από εορταστικά περιβλύματα, από αυτούς τους ίδιους, που στην προσπάθειά τους να πείσουν, μας υπόσχονται ότι θα είναι οι μεσίες μας μπροστά στην έμφυλη βία… Και τώρα, μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού!
Και ειλικρινά, ποιοι είναι αυτοί...;
Οι ίδιοι που την αναπαράγουν καθημερινά; Ποιοι; Οι ίδιοι που μας βιάζουν μέσα στα αστυνομικά τμήματα; Αυτοί που μας σκοτώνουν μέσα στα ίδια μας τα σπίτια; Αυτοί που ευθύνονται για τις ταξικές διακρίσεις στις ζωές μας και για την ατέρμονη ασυδοσία της μισθωτής σκλαβιάς; Αυτοί που μας θέλουν να ζούμε με το άγχος της ανεργίας και της φτώχειας; Που μας φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε λευκά κελιά; Αυτοί που τρέφονται με τη δυστυχία μας όταν δεν έχουμε να πληρώσουμε το ενοίκιο λόγω των ψίχουλων που μας προσφέρουν; Που μας κόβουν το ρεύμα; Αυτοί που μέσα στις δικαστικές αίθουσες μάς ρωτούν, αν ήταν κοντή η φούστα μας, και εάν προκαλέσαμε και λίγο εμείς; Που μας ξυλοκοπούν επειδή αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό; Ποιοι; Αυτοί που αποποιούνται τις ευθύνες τους και πλουτίζουν απάνω στα νεκρά κορμιά και στους αιματοβαμμένους αγώνες μας;
Ε, όχι... Δε θα τους χαριστούμε!
Η πατριαρχία είναι ένα από τα βασικά όπλα της εξουσίας. Πέρα από τη συνολική εκμετάλλευση που ασκείται στον κόσμο της εργατικής τάξης, βιώνουμε και την καταπίεση στο πεδίο των έμφυλων διαχωρισμών, ως μια ακόμη μορφή καταπίεσης που απορρέει από τη δομή του κυρίαρχου συστήματος. Έτσι λοιπόν, δε μπορούμε στην επίθεση που εξαπολύει η εξουσία, σε όλα τα επίπεδα, να μην εντάξουμε και την επίθεση που δεχόμαστε στο πεδίο των διακρίσεων βάσει φύλου ή σεξουαλικότητας.
Από τα σπλάχνα των μανάδων μας, οι γυναίκες και τα queer άτομα, παλεύουμε για να υπάρξουμε σε αυτό τον σάπιο κόσμο. Απέναντι στη βία και την καταπίεση των έμφυλων ρόλων που επιβάλλονται, έπρεπε από πολύ μικρές να σηκώσουμε κεφάλι για να αντισταθούμε. Σε σπίτια που λάβαμε την εκπαίδευση της θεραπαινίδος. Ο λόγος μας μάλλον δε θα ήταν ποτέ ισχυρότερος από του άλλου. Μα φυσικά δε φωνάζουμε για να υπερισχύσουμε. Φωνάζουμε για να ακουστούμε το ίδιο με κάποιους άλλους. Κάποιες από εμάς είναι μετανάστριες, ξενιτεμένες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε κυκλώματα trafficking και κατά Λοβέρδον ευαγγέλιο ενδέχεται η διαπόμπευσή μας. Άλλες ζούμε με τους όρους της μαύρης εργασίας, οικονομικά εξαρτημένες από τους συζύγους μας, δυσκολευόμενες ακόμα περισσότερο να ανοίξουμε δρόμους διαφυγής. Ακόμα και ανήλικες όμηροι σε αποθήκες κάπου στον Κολωνό περιμένοντας κάποιον να μας βιάσει και άλλους τόσους που περιμένουν στην ουρά… Μέσα σε εκκλησιαστικά οικοτροφεία, κακοποιούμαστε από ευυπόληπτους παπάδες, που άμα λάχει ασελγούν πάνω στα σώματά μας. Μεγαλώνουμε και ζούμε με έναν φόβο ο οποίος δε γνωρίζει ηλικίες, σύνορα, έθνη και θρησκείες. Πολλά queer άτομα αναγκαζόμαστε να συνυπάρχουμε με τους συντηρητικούς γονείς μας, που μας συμπεριφέρονται βίαια και μας επιτηρούν συνεχώς. Πολλές φορές εκδιωκόμαστε απ' τα ίδια μας τα σπίτια ή δολοφονούμαστε σε πεζοδρόμια. Ο σύντροφος που ερωτευτήκαμε και εμπιστευτήκαμε μάς πνίγει την ώρα που κοιμόμαστε και εκείνα τα δευτερόλεπτα είναι που συνειδητοποιούμε ότι έπρεπε...έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να σταθούμε με ψηλά το κεφάλι και να φύγουμε όταν δεχτήκαμε την πρώτη επίθεση -ψυχολογική ή σωματική. Ο φόβος μας διογκώνεται, γιατί το άγχος μας είναι ακόμη μεγαλύτερο, όχι για εμάς, αλλά για τη ζωή των παιδιών μας. Η συνεπιμέλεια που προστάζει ο Τσιάρας, ενισχύει το ήδη τεταμένο περιβάλλον, εξοντώνει ψυχολογικά τις κακοποιημένες μανάδες, οι οποίες αναγκάζονται να ζούνε πολύωρες διαδικασίες σε αίθουσες δικαστηρίου, ψάχνοντας το δίκιο τους σε κουφό ακροατήριο.
Για πόσο ακόμα να υποφέρουμε;
Για πόσο ακόμα να υπομένουμε;
Η ώρα της αντεπίθεσης έχει ξεκινήσει και δεν είμαστε διατεθειμένες/οι να περιμένουμε κάποια αλλαγή από τον ουρανό. Δεν εμπιστευόμαστε την αστική δικαιοσύνη, που χέρι χέρι με την αστυνομία συγκαλύπτουν τον κάθε κακοποιητή μας. Το ακριβό κόστος ζωής, η πληρωμή των βασικών αγαθών, ρεύμα, νερό, τα μεροκάματα πείνας και οι μονίμως αυξανόμενες τιμές ενοικίων σε συνδυασμό με το πατριαρχικό τοξικό περιβάλλον εντός των σπιτιών μας, δε μας αφήνει άλλη λύση. Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και απελευθερωνόμαστε. Γυναίκες, άνδρες και queer της τάξης μας να συνταχθούμε σε κοινό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και άρα, προς τη γυναικεία χειραφέτηση. Με κοινούς αγώνες δίπλα στους εργάτες, τις φοιτήτριες, τους άνεργους, τις μετανάστριες, τις άστεγες να εναντιωθούμε στην έμφυλη βία με την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτηρίων παλεύοντας για τη ζωή και όχι για την επιβίωση. Προτάσσουμε την πολιτικοποίηση των βιωμάτων μας με στόχο να κερδίσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια μέσω συνεχούς ζύμωσης και κάλυψη της ανάγκης της στέγασης. Να δημιουργήσουμε υποστηρικτικές κοινότητες, στη βάση της αυτοοργάνωσης, όπου οι δουλειές δε θα ανατίθενται στο θηλυκό του σπιτιού, αλλά αντιθέτως θα μοιράζονται με τους υπόλοιπους. Με συντροφικούς όρους θα βρίσκουμε τρόπους, λιθαράκι λιθαράκι, να τους αντιστρέψουμε τη βία που μας έχουν ασκήσει. Να την αντιστρέψουμε και να χτίσουμε μια ελευθεριακή κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να στήσουμε τα δικά μας σημεία συνάντησης και συλλογικοποίησης για την ισότητα. Να στήσουμε τα δικά μας οδοφράγματα για την ελευθερία. Ο ένας για την άλλη και η μία για το άλλο. Το χρωστάμε, σε όλες εκείνες που έφυγαν, που λοιδορήθηκαν, που δολοφονήθηκαν, αλλά και σε αυτές που έρχονται.
Απεγκλωβιζόμαστε, αγωνιζόμαστε, δημιουργούμε, ζούμε!
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 23/11 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΚΟΥΡΜΑΝΙΟ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/11 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ
https://antiviosi.espivblogs.net/2022/11/21/s…
Συνέλευση Κατοίκων της Κατάληψης Αντιβίωση
