Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2023 στις 11.00
Συγκέντρωση για τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν
Λίγο πριν τα ξημερώματα της 17ης Γενάρη του 2013, ο 27χρονος Πακιστανός εργάτης Σαχζάτ Λουκμάν πέφτει νεκρός από τα χέρια φασιστών. Πηγαίνοντας να βγάλει το μεροκάματο στη λαϊκή των Πετραλώνων, 2 χρυσαυγίτες σταματάν το ποδήλατό του και τον μαχαιρώνουν 7 φορές, ο ένας στην καρδιά και ο άλλος στα χέρια και το σώμα. Μετά την άγρια επίθεση, τον αφήνουν να ξεψυχήσει στη μέση του δρόμου και συνεχίζουν ατάραχοι την βόλτα τους στο κέντρο της Αθήνας, μέχρι να συλληφθούν λίγο αργότερα χάρη στις μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν κοντά στο περιστατικό.
Τα 2 αυτά σκουπίδια ούτε προηγούμενα είχαν με τον Λουκμάν, ούτε ενεπλάκησαν οι 3 τους σε «τσαμπουκά», ούτε διαπληκτίστηκαν «δια ασήμαντον αφορμήν» όπως ισχυρίστηκαν. Ήταν ένα ρατσιστικό έγκλημα μίσους ενός φασιστικού τάγματος εφόδου λόγω της διαφορετικότητας των εξωτερικών του χαρακτηριστικών, της καταγωγής και της θρησκείας του.
Στα σπίτια τους βρέθηκαν στιλέτα, μια σιδερογροθιά, ένας σουγιάς, ρόπαλα, μια κυνηγετική σφεντόνα, φυσίγγια, κάλυκες και λεπίδα αλλά και φυλλάδια και υλικό της χρυσής αυγής. Πέρα από αυτά, στο σπίτι του ενός, βρέθηκαν και κάρτες παραμονής μεταναστών -κάτι που μας κάνει μάλλον να συμπεράνουμε ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που επιτίθονται σε μετανάστες- αλλά και ταυτότητα Έλληνα υπηκόου που είχε δηλωθεί κλεμμένη ύστερα από κλοπή μοτοσυκλέτας. Να σημειωθεί ότι τα αρχικά ισόβια που τους επιβλήθηκαν έσπασαν ,το 2019, σε 21 χρόνια και 5 μήνες λόγω καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη…
Μπορεί ο ηγετικός πυρήνας των ναζιστών της Χ.Α. να βρίσκεται στην φυλακή αλλά αυτό δεν είναι, ούτε ήταν, το μόνο πρόσωπο του φασισμού στον ελλαδικό χώρο. Νέες γκρούπες και προυπάρχοντα μορφώματα προσπαθούν να ξεμυτίσουν πάλι από τις τρύπες τους και να αποκτήσουν βήμα στο δημόσιο λόγο και την κοινωνική ζωή. Χτυπώντας αγωνιστές και εργάτες, κυνηγώντας μετανάστες, Ρομά, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και όποιον περισσεύει ή ξεφεύγει από τα άθλια πρότυπά τους αλλά και καταλήψεις και πολιτικούς χώρους, συντάσσονται πλήρως με τα αντιμεταναστευτικά και κατασταλτικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου και συνεχίζουν να επιτελούν το έργο για το οποίο δημιουργήθηκαν, αποτελώντας το μακρύ χέρι του συστήματος.
Το ελληνικό κράτος, ανέδειξε και εκμεταλλεύτηκε τους φασίστες για να επιβάλλει πιο εύκολα τις πολλαπλές αναδιαρθρώσεις και τις συνθήκες φτωχοποίησης που βιώνει η κοινωνία όλα τα χρόνια της κρίσης, μέχρι σήμερα. Πραγματοποίησαν όλα αυτά που το κράτος ακόμα δεν είχε την κοινωνική νομιμοποίηση να κάνει. Διευρύναν το ρόλο τους και απέκτησαν υπόσταση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ρίχτηκαν με τα μούτρα στην προσπάθεια καταστολής των ριζοσπαστικών κινημάτων προσπαθώντας να κάμψουν τις αντιστάσεις του είτε με τη βία, είτε διασπείροντας τον ρατσιστικό, μισανθρωπικό, μισαλλόδοξο λόγο τους. Λειτουργώντας εδώ και καιρό ως συνοριοφύλακας της Ευρώπης και ρυθμίζοντας τις ανθρώπινες "ροές" προς την αυτήν, το κράτος χρησιμοποίησε τους φασίστες στην πρώτη γραμμή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του. Όλον αυτό τον καιρό επέδειξαν σχέσεις αγαστής συνεργασίας με μπάτσους, στρατό, λιμενικό και Frontex είτε κυνηγώντας «λαθρομετανάστες», όπως βδελυγμικά τους αποκαλούν, στα σύνορα του Έβρου, είτε με κυνήγι αγωνιστών στα νησιά του Αιγαίου, είτε επιχειρώντας ως Χ.Α. από κοινού με τους μπάτσους, ενάντια σε αντιφασίστες, στο κέντρο της Αθήνας.
Το 2013 και μετά από πολλαπλές φασιστικές επιθέσεις και δράσεις, αλλά κυρίως μετά την δολοφονία του αντιφασίστα ράπερ Π. Φύσσα, το αντιφασιστικό κίνημα των από τα κάτω ισχυροποιήθηκε και ανέπτυξε περαιτέρω την πολύπλευρη δράση του, αμφισβητώντας σε κάθε επίπεδο τον λόγο, τις δράσεις και την ίδια την ύπαρξη των φασιστών. Μετά από αυτή τη δολοφονία, το Κράτος αναθεώρησε το είδος της συνεργασίας του με τους φασίστες και επιχείρησε να ξεπλυθεί, επανεδραιώνοντας τον εαυτό του ως εγγυητή της ομαλής κοινωνικής ζωής και ασφάλειας, επαναδιεκδικώντας και από το κίνημα αλλά και τους φασίστες το μονοπώλιο στη βία, οικοδομώντας το «τείχος της Δημοκρατίας» και στέλνοντας, υπό την έντονη πίεση του κινήματος, τους ναζί στην φυλακή.
Όμως, το τέρας του φασισμού έχει απλώσει πολύ βαθύτερα τα πλοκάμια του σε αυτήν την κοινωνία η οποία διέρχεται εδώ και καιρό από μια διαδικασία έντονου εκφασισμού. Πολιτικές που μερικά χρόνια πριν μπορεί να φάνταζαν μειοψηφικές απόψεις νεοναζιστικών ομάδων, έχουν ενσωματωθεί στην πολιτική και της τωρινής κυβέρνησης (έχουμε εξάλλου αρκετούς φασίστες και στο υπουργικό δυναμικό) και αναγνωρίζονται ως στοχεύσεις του συστήματος ενώ αποτελούν πλέον και ρητή ή ασαφή, υπόρρητη θέση πολλών συνανθρώπων μας.
Αυτό είναι φανερό από την αποκτήνωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που αντικρύζουμε παντού τριγύρω μας, τις δολοφονίες από μπάτσους και νοικοκυραίους στα κέντρα των πόλεών μας, σε μια πορεία ή ένα καφενείο που πίνουν τον καφέ τους Αλβανοί εργάτες, από τους νέους που ανοίγουν κεφάλια στο όνομα του έθνους ή ανυπομονούν να ψηφίσουν πρώτη φορά για να ρίξουν την ψήφο τους στο Κασιδιάρη και άλλα εθνικιστικά/ φασιστικά μορφώματα ως «αντίδραση» στο καθεστώς, το «καλά του κάναμε, μπαίνουν οι αλλοδαποί στα σπίτια μας» που φέρονται να ξεστόμισαν οι δολοφόνοι του Λουκμάν μετά τη δολοφονία και όλα τα «καλά του κάνανε του γύφτου», μετά τις κρατικές δολοφονίες των Ρομά, Σαμπάνη και Φραγκούλη.
Πολύ περισσότερο όμως, ο εκφασισμός της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, κανονικοποιείται και γίνεται φανερός από την ποινικοποίηση των απεργιών, των διαδηλώσεων αλλά μέχρι και των συναθροίσεων στην covid εποχή, τη ρατσιστική πολιτική του κράτους ενάντια στους μετανάστες και τους Ρομά, τη διαρκή αστυνόμευση των γειτονιών και των πανεπιστημίων μας και τον πλήρη έλεγχο της κοινωνικής ζωής, τις ταξικές αναδιαρθρώσεις σε κάθε πεδίο, τις παρακολουθήσεις, τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ, τα «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει», την απομάκρυνση των αστέγων για χάρη της αγοράς, στον εξευγενισμό των γειτονιών για χάρη του real estate, την ταξική βία της ακρίβειας, τον ασταμάτητο εξοπλισμό του νομικού οπλοστασίου του κράτους αλλά και την συνεχή υλικοτεχνική αναβάθμιση των μονάδων καταστολής.
Εμείς, αναγνωρίζοντας τον φασισμό ως δημιούργημα και απαραίτητο δεκανίκι του συστήματος που κυριαρχεί στις ζωές μας, αρνούμαστε να συνηθίσουμε στον θάνατο και να παραδοθούμε στον κανιβαλισμό και την ρατσιστική βαρβαρότητα. Απέναντι στον μη θεσμικό αλλά και τον θεσμικό φασισμό που διεκδικεί χώρο σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας εμείς προτάσσουμε την συλλογική, αυτοοργανωμένη, ταξική, αντιφασιστική πάλη των εκμεταλλευόμενων. Αγωνιζόμαστε ενάντια στον φασισμό, αγωνιζόμενοι ενάντια στην κυριαρχία και τις αιτίες που τον γεννούν, στις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς, τα σχολεία, τα πανεπιστήμιά μας αλλά και στο δρόμο. Το αντιφασιστικό κίνημα να στείλει τους φασίστες εκεί που τους αξίζει, στον βούρκο της Ιστορίας.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ LUQMAN, ZIFLE, ΦΥΣΣΑ
ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΣΜΙΚΟ, ΚΡΑΤΙΚΟ «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟ»
ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΦΥΛΕΤΙΚΟΥΣ, ΕΘΝΙΚΟΥΣ, ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΤΡΙΤΗ 17/1, 11:00 π.μ., Αριστοτέλους με Εγνατία (στο πέταλο)
κάλεσμα : Ελευθεριακός Χώρος Sabot
Στις 17/1/2013 ο 27χρονος εργάτης μετανάστης Σαχζάτ Λουκμάν δέχτηκε δολοφονική επίθεση στα Πετράλωνα από τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής. Πιο συγκεκριμένα οι δολοφόνοι εμπόδισαν με το μηχανάκι τους τον Λουκμάν ο οποίος πήγαινε με το ποδήλατο να δουλέψει στη λαϊκή, μαχαιρώνοντάς τον 7 φορές, στην καρδιά και στο σώμα
Η φασιστική αυτή επίθεση έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων ακραίων βίαιων επιθέσεων της χρυσής αυγής με τις πλάτες της αστυνομίας και του κράτους που εκείνη την περίοδο δρούσαν ανεξέλεγκτα.
Οι δράστες συνελήφθησαν έχοντας τα ματωμένα μαχαίρια ακόμα πάνω τους στο Σύνταγμα, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν φοβόντουσαν τη σύλληψη, λόγω τακτικής συγκάλυψης ανάλογων περιστατικών από την αστυνομία.
Όπως και στην περίπτωση του Φύσσα που οι μπάτσοι δεν εμπόδισαν τη δολοφονία αν και ήταν εκεί, αλλά και στη δολοφονία του 63χρονου Αλβανού εργάτη γης Πετρίτ Ζίφλε από ναζί στη Λευκίμμη, που ο δολοφόνος κυκλοφορούσε ελεύθερα για μεγάλο διάστημα χωρίς το φόβο της σύλληψης.
Η σύνδεση της αστυνομίας και των φασιστών είναι γνωστή καθώς και το πώς οι κυβερνήσεις τρέφουν το ακροδεξιό κοινό, καταδικάζοντας τέτοιες ενέργειες μόνο όταν υπάρχει το αντίστοιχο πολιτικό όφελος. Το αποκορύφωμα ήταν η εκμετάλλευση της δικής της ΧΑ από την εκάστοτε κυβέρνηση προβάλλοντας ένα "δημοκρατικό" προφίλ, ενώ συνεχίζει τις φιλοφασιστικές, αντιμεταναστευτικές και αντιλαϊκές πολιτικές.
Φτάνοντας στο σήμερα, η κυβέρνηση κλιμακώνει τις παράνομες επαναπροωθήσεις αλλά και τις δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, τις σκούπες στα αστικά κέντρα, όπως είδαμε να συμβαίνει στη λαϊκή Ξηροκρήνης όπου οι μετανάστες πουλούσαν τα υπάρχοντα τους για να βιοποριστούν. Κλιμακώνει τις εξώσεις των οικογενειών από τα διαμερίσματα του προγράμματος ESTIA, αναγκάζοντας τις πιο ευάλωτες περιπτώσεις είτε να μείνουν άστεγες είτε να επιλέξουν τον εγκλεισμό στα camps μακριά από κάθε αλληλεπίδραση με τον ντόπιο και αλληλέγγυο πληθυσμό. Κλιμακώνει την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης με φρέσκο παράδειγμα τη δίκη παρωδία στη Λέσβο, που η δικογραφία κατέρρευσε λόγω αβάσιμων και εσφαλμένων κατηγοριών που δεν είχαν καν επιδοθεί στην επίσημη γλώσσα των κατηγορουμένων.
Όσο οι φασιστικές επιθέσεις στους χώρους του αγώνα και στο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας συνεχίζονται και όσο το κράτος διαιωνίζει τον εκφασισμό της κοινωνίας, εμείς, ντόπιοι και μετανάστριες, θα αντιστεκόμαστε στο δρόμο και στις γειτονιές ενάντια σε κάθε φασιστικό μόρφωμα.
Με τις μετανάστριες είμαστε μαζί επαναπροώθηση σε μπάτσους και ναζί.
Ρομά και μετανάστριες σε όλες τις γειτονιές το πρόβλημα είστε εσείς ξεφτίλες ρατσιστές.
συλλογικότητα Room39
πηγή : email που λάβαμε στις 16 Ιανουαρίου 11h
Συμπληρώνονται 10 χρόνια από τη δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στις 17 Ιανουαρίου του 2013 από φασίστες της Χρυσής Αυγής. Οι παρακρατικές και κρατικές δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών, η κοινωνική περιθωριοποίησή τους και η κλιμάκωση των αντιμεταναστευτικών πολιτικών συνεχίζονται πολύ πιο έντονα στο σήμερα. Στις 14/1, το ρατσιστικό σύστημα του ελληνικού κράτους δολοφόνησε τον κονγκολέζο Some Tsiona Nzita στο camp της Ριτσώνας, καθώς το ασθενοφόρο άργησε ώρες να φτάσει για την περίθαλψή του. Με παρόμοιο τρόπο δολοφονήθηκε στις 22 του περασμένου Αυγούστου ο πακιστανός εργάτης Wares Ali, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των μεταναστριών στο camp του Ελαιώνα, όπου και πάλι το ασθενοφόρο άργησε πολλές ώρες να φτάσει ώστε να τον βοηθήσει.
Το ελληνικό κράτος χρόνο με το χρόνο απομακρύνει τον όποιον ανθρωπιστικό του μανδύα και εμφανίζει την πραγματική του υπόσταση. Συγκροτεί, θεμελιωδώς, την εθνική του ενότητα μέσα από το γνωστό τρίπτυχο εθνικισμού, πατριαρχίας και θρησκείας, μέσω του οποίου γαλουχεί γενεές πολιτών, ανεξαρτήτου κυβέρνησης, με τη δράση του σε αυτή την κατεύθυνση να είναι ολοένα και πιο κλιμακούμενη. Η ακραία έκφανση της πολεμικής του είναι ενάντια στους αποκλεισμένους και δη στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Σε μία περίοδο που δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη φθηνού εργατικού δυναμικού - σχεδόν δουλείας δηλαδή - οι μετανάστριες είναι στο στόχαστρο ενός μονεμερούς πολέμου. Απελάσεις, βασανιστήρια, κλοπές, δολοφονίες είναι μερικά από τα οποία συμβαίνουν στα σύνορα από μπάτσους, λιμενόμπατσους, καραβανάδες και διάφορους "νοικοκυραίους" φασίστες. Όσοι παρόλαυτα, λόγω πολιτικής πίεσης κάποια περίοδο ή λόγω καθαρής τύχης, διέσχισαν τα ελληνικά σύνορα και δεν απελάθηκαν παράνομα εκ των υστέρων, στοιβάζονται σε ΚΥΤ (κέντρα υποδοχής ταυτοποίησης) και κέντρα κράτησης. Μετανάστες και μετανάστριες αποτελούν το 59,9% των κρατούμενων στις ελληνικές φυλακές, συνιστώντας μια από τις αιχμές της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Αυτοί δε, που υπάρχουν εντός των αστικών κέντρων πιέζονται με κάθε μέσο να τα εγκαταλείψουν και να αποκλειστούν ακόμη περισσότερο εκτός αστικού ιστού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την προηγούμενη περίοδο ήταν το camp του Ελαιώνα στην Αθήνα, όπου οι κάτοικοι μετανάστες και μετανάστριες αντιστάθηκαν σθεναρά στην προοπτική εκκένωσής του. Παράλληλα, το κράτος στις 31 Δεκεμβρίου διέκοψε το πρόγραμμα στέγασης μεταναστών αιτούντων/σών άσυλο ESTIA, πετώντας στο δρόμο ή σε camps χιλιάδες μεταναστ(ρι)ών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι μετανάστες, έρχεται να συμπληρώσει η αυστηροποίηση των κριτηρίων χορήγησης ασύλου για μετανάστες (αππόριψη ανθρωπιστικών κριτηρίων), άρα συνεπώς και ο αποκλεισμός των τελευταίων από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (ΑΜΚΑ κλπ.). Πέρα από την τυπική αυστηροποίηση των νόμων χορήγησης χαρτιών στους μετανάστες, το κράτος (στρατός, συνοριοφύλακες, λιμενικό) εντείνει τις αθέατες και "παράτυπες" (για τους αστικούς νόμους) επαναπροωθήσεις μεταναστών. Η θεσμική και κοινωνική περιθωριοποίηση των μεταναστ(ρι)ών έχει οδηγήσει σε σχεδόν ολοκληρωτική αορατοποίησή τους από το δημόσιο διάλογο.
Από τη μία, οι ντόπιοι ακροδεξιοί των κατώτερων τάξεων, πολύ συνειδητά εναντιώνονται στις μετανάστριες, καθώς ελπίζουν ότι κάνοντας τεμενάδες στο κράτος και την αντιμεταναστευτική του πολιτική, θα γλιτώσουν από τη δική τους φτωχοποίηση. Το κράτος, από την άλλη, στο ρόλο του βασικού εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου, διασφαλίζει την "κοινωνική ειρήνη". Διαχειρίζεται το εγχώριο εργατικό δυναμικό καθώς και τους αποκλεισμένους πλυθησμούς, πειθαρχεί το προλεταριάτο, καταπιέζει εντός και πολεμάει εκτός. Πιο συγκεκριμένα, το έθνος-κράτος μοιάζει να αποτελεί την αποτελεσματικότερη μορφή για να πετυχαίνει όλα τα παραπάνω μιας και η εν λόγω "κοινωνική ειρήνη" δεν είναι τίποτα άλλο από την εθνική ενότητα. Μία ενότητα μεταξύ εργοδοτών/εργαζομένων και εν γένει καταπιεστών/καταπιεσμένων. Αυτό που όμως δεν έχει συνειδητοποιήσει είναι το γεγονός ότι όσο περισσότερο υποβαθμίζει το βιωτικό επίπεδο του ντόπιου προλεταριάτου, βλέποντάς το από την σκοπιά υλικών όρων, τόσο πιο κοντά το φέρνει στο να συνδεθεί με το μεταναστευτικό υποκείμενο, υπό το πρίσμα των κοινών ταξικών αναγκών και καταπιέσεων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και να αποτελέσει εφιάλτη για το κεφάλαιο (εγχώριο και μη) αλλά και το ίδιο το κράτος.
Όσον αφορά τον οργανωμένο "δρομίσιο" φασισμό είναι ξεκάθαρο πώς το κράτος τον έχει ως όπλο στην φαρέτρα του. Άλλοτε, εαν θέλει να δημιουργήσει ασσύμετρες δυσκολίες στους αγωνιζόμενους, τον αμολάει, άλλοτε, όπου θεωρεί ότι ελέγχει καλύτερα τα πράγματα, τον εγκολπώνει πλήρως εντός πλαισίου της αστικής δημοκρατίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για μία ακόμα πιο βαθιά κρατική θανατοπολιτική. Ένα παράδειγμα τέτοιας περιόδου είναι αυτή που διανύουμε στο σήμερα. Ο κύριος εκφραστής του οργανωμένου φασιμού των προηγούμενων ετών, η "Χρυσή Αυγή", ξεδοντιάστηκε από τον ίδιο τον χορηγό της, το κράτος, ενώ είχαν μεσολαβησει τόσο αγώνες προοδευτικών "δημοκρατικών" πολιτών, αλλά τόσο και αγώνες ριζοσπαστών αντιφασιστών που βάλαν δύσκολα στους φασίστες και τους κρατικούς προστάτες τους. Το κράτος την ίδια στιγμή ενίσχυσε σημαντικά την λεγόμενη "θεωρία των δύο άκρων", αποτελόντας στην πραγματικότητα το ίδιο το ένα άκρο, προσπαθεί να εμφυσήσει ιδεολογικά το "δικαίωμα" στο μονοπώλειο της βίας, για να ποδοπατήσει οτιδήποτε αμφισβητεί την ηγεμονία του. Την ίδια στιγμή η κρατική πολιτική ενσωματώνει όλο και περισσότερο τις αντιλήψεις των φασιστών και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Αρχικά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεπήδησαν σαν μανιτάρια και η μετανάστευση έγινε επισήμως ιδιωνυμικό αδίκημα. Στην συνέχεια αυτό επεκτάθηκε εντός του πλαισίου των "πολιτών", των με χαρτιά υπηκόων αυτού του κράτους δηλαδή, αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συνεχίσαν το έργο της εποχής 2010-2014, σαρώνοντας ότι υπήρχε για να συγκρατεί το πρότερο "κοινωνικό κράτος" με σειρά απο αντεργατικά και αντιασφαλιστικά νομοσχέδια, και ενώ είχαν μετατοπίσει το κοινωνικό συμβόλαιο προς κατεύθυνση ολοκληρωτισμού, εφάρμοσαν ως ένα βαθμό δοκιμασμένη κατασταλτική πολιτική έναντι των αποκλεισμένων, σε ευρεία κοινωνική κλίμακα.
Διώξεις, απαγόρευση κυκλοφορίας, βασανιστήρια, μπάτσοι στο πανεπιστημιακό άσυλο, υπερστρατιωτικοποίηση του κράτους, πλήρες μονοπώλειο στην ενημέρωση, ακρίβεια, ενεργειακή κρίση, διακρατικοί ανταγωνισμοί και πόλεμος αποτελούν πλέον όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας. Όσον αφορά τις μετανάστριες, pushbacks, βασανιστήρια, ληστείες, εξώσεις από τα σπίτια τους,από τις κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, και δολοφονίες είναι καθημερινά φαινόμενα. Οι φασίστες εξαπολύουν ρατσιστικά προγκρόμ, το κράτος τα τελειοποιεί. Οι φασίστες, σαν γνήσια τσιράκια των αφεντικών, βάζουν πλάτη στα απεργοσπαστικά εργοδοτικά σωματεία, το κράτος θεσμοθετεί την απεργοσπασία και παρανομοποιεί το δικαίωμα της απεργίας. Οι φασίστες συγκροτούνται γύρω από το μίσος για τους γείτονες λαούς, η αστική δημοκρατία, από το ΚΚΕ ως την ΝΔ, σφύζει από πατριωτισμό και "τουρκοφαγία". Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φασιμός είναι κομμάτι αυτού του καπιταλιστικού συστήματος. Να απαντήσουμε στήνοντας γέφυρες μεταξύ των καταπισμένων και αναχώματα ενάντια στην αποξένωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Να δημιουργήσουμε κοινότητες ντόπιων - μεταναστών, να στηρίξουμε τους μεταναστευτικούς αγώνες. Ο φασισμός νικιέται σε όλα τα κοινωνικά πεδία και γι'αυτό το πολυεθνικό προλεταριάτο οφείλει να επαγρυπνεί ώστε να χτυπάει τον φασισμό στο σχολείο, στη σχολή, στη γειτονιά, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους. Εμείς ακριβώς εκεί σκοπεύουμε, να διαρρήξουμε τους φραγμούς που τίθενται για να διαχωρίζουν το προλεταριάτο και να το καταστέλλουν, να χτυπήσουμε την κυρίαρχη αφήγηση, να απονομοιποιηθεί κοινωνικά, το κράτος, το έθνος, η πατρίδα, η πατριαρχία, η ηθική της εργασίας, ο ρατσισμός, η θρησκεία. Στο δυσμενές για την τάξη μας κλίμα της τελευταίας περιόδου, υπάρχουν εκφάνσεις ελπιδοφόρας αντίστασης. Στεκόμαστε δίπλα, συμμετέχουμε και πολλαπλασιάζουμε τους αγώνες και τις αντιστάσεις που προκύπτουν από τα ίδια τα υποκείμενα. Από την φοιτήρια που πετάει τούβλα στους μπάτσους, την επιζήσασα που καταγγέλει τον βιαστή, τον εργάτη στην απεργιακή περιφρούρηση, τον μετανάστη που αντιστέκεται σθεναρά στην έξωσή του. Εκεί χτυπάει η καρδιά του δικού μας κόσμου μέσα στην αμφισβήτηση του συστήματος μέσα στην αλληλεγγύημ μεταξύ των καταπιεσμένων.
κάλεσμα : Ανάρες - Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης