Τετάρτη 8 Μαρτίου 2023 στις 12.00
Απεργιακή συγκέντρωση
Όλοι - όλες στην Απεργία της 8ης Μάρτη
Η φετινή απεργιακή κινητοποίηση είναι διαφορετική. Πραγματοποιείται σε μια συγκυρία που έχουμε χιλιάδες λόγους να είμαστε εξοργισμένες και εξοργισμένοι. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα η σύγκρουση τρένων στη σιδηροδρομική γραμμή Τεμπών έφερε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν εργαζόμενοι και επιβάτες. Εξοργίζει το πόσο επιδεικτικά αγνόησαν οι κυβερνητικές πολιτικές τις προειδοποιήσεις των ίδιων των εργαζομένων, των «κακών» σωματείων που προσπαθούσαν με όλους τους δυνατούς τρόπους, απεργίες, καταγγελίες, αναφορές να αναδείξουν την επικινδυνότητα από τη δυσλειτουργία των δικτύων, των τραγικών ελλείψεων ασφαλείας, το τι σημαίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις και η απαξίωση των δημοσίων συγκοινωνιών και ότι αυτό συνεπάγεται για εργαζόμενους και πολίτες επιβάτες. Μας εξοργίζει η ευκολία που επιδεικνύει το κράτος και η κυβέρνηση να φιμώσουν αυτές τις φωνές πριν καλά-καλά αρθρώσουν λόγο. Με το νόμο Χατζηδάκη και με ό,τι άλλο μέσο διαθέτει το κράτος κατευθείαν «παράνομο το ένα, παράνομο και καταχρηστικό το άλλο». Και τώρα μιλάμε για θύματα και για απαρηγόρητους συγγενείς.
Αυτοί που τώρα χύνουν δάκρυα σε θέσεις κυβερνητικές, κρατικές, που εκπροσωπούν θεσμούς πολύ λίγο μας πείθουν. Πολύ περισσότερο μας τρομάζουν. Ξέρουμε πολύ καλά ότι οτιδήποτε ενοχλεί τη μανιέρα του συστήματος μετατρέπεται σε «κακό συνδικαλισμό», «σε υπερβολές».
Και επειδή ο αγώνας των σωματείων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις για ασφαλή λειτουργία των συγκοινωνιών και υπεράσπισης της ίδιας της ακεραιότητας των εργαζομένων κλιμακώνεται την ημέρα της παγκόσμιας φεμινιστικής κινητοποίησης, ως Σύλλογος θέλουμε να αναφερθούμε στη σπουδαιότητα του αγώνα των γυναικών πλάι στα σωματεία.
Ξέρουμε από πρώτο χέρι με πόση ευκολία αγνοούνται τα προειδοποιητικά σημάδια της ενδοοικογενειακής βίας, μέχρι να προστεθεί στον κατάλογο άλλη μια γυναικοκτονία. Και μόλις θα υπάρξει άλλη μια δολοφονημένη θα δούμε πάλι δηλώσεις «αιχμηρές» και με νόημα: «θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση». Θα δούμε και πάλι την προσπάθεια αποσύνδεσης των γυναικοκτονιών από το συστημικό πατριαρχικό πλαίσιο που τις θρέφει, θα μιλήσουν για «κακιά ώρα», «αλκοόλ», «οικογενειακά προβλήματα».
Με τον ίδιο τρόπο αγνοούνται ένα σωρό φωνές γυναικών που πασχίζουν να γίνουν ορατές ως εργαζόμενες και ως άνθρωποι και όχι αντικείμενα στους χώρους εργασίας. Δίνοντας καθημερινές μάχες ενάντια στην παρενόχληση που ξεκινά από «αθώα» αστειάκια και μπορεί να καταλήξει στη σεξουαλική παρενόχληση ή την επίθεση. Πρόκειται για συμπεριφορές τις οποίες οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ πριν αναζητήσουν την πρώτη τους δουλειά, στην οικογένεια και στο σχολείο. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι εξάλλου η άλλη όψη των διακρίσεων που υφίστανται οι γυναίκες στην εργασία.
Γνωρίζουμε επίσης καλά το πόσο εύκολα κλείνει κανείς τα μάτια μπροστά στα «ψαλιδισμένα» δικαιώματα και άθλιες εργασιακές σχέσεις που η κυρίαρχη ιδεολογία έχει επιβάλει στις γυναίκες συνάδελφους. Όπως επίσης και το πόσο πολύ βολεύει να επιφορτίζονται εξ ολοκλήρου με τα καθήκοντα της νοικοκυράς και της μητέρας (τα οποία γίνονται ασήκωτα όταν τα συστήματα υγείας και παιδείας διαλύονται), με αποτέλεσμα συχνά να αντιμετωπίζεται με ανακούφιση η εισβολή της τηλεργασίας στα σπίτια μας.
Αλήθεια, πόσο εισακούγονται οι γυναίκες που φωνάζουν για μισθολογική ισότητα; Όταν τα σωματεία φωνάζουν για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας πόσο το ακούνε οι «ευαίσθητοι» φορείς; Χωρίς ΣΣΕ, οι γυναίκες γκετοποιούνται όλο και πιο πολύ στις λιγότερο ειδικευμένες, περισσότερο επισφαλείς θέσεις εργασίας με όχι πλήρες ωράριο ή ορισμένου χρόνου. Από το μισθολογικό χάσμα που δημιουργείται σχεδόν πάντα, δεν κερδίζει όμως ο συνάδελφος επειδή η συναδέλφισσά του πληρώνεται λιγότερα. Κερδίζει μόνο το αφεντικό, που τσεπώνει τη διαφορά. Και το αποτέλεσμα είναι η συμπίεση όλων των μισθών προς τα κάτω (όπως είδαμε την περασμένη δεκαετία).
Όπως και κάθε 8 Μάρτη, έτσι και φέτος, έχουμε χιλιάδες λόγους που δεν γιορτάζουμε. Στο γιορτινό τραπέζι που προσπάθησαν να στρώσουν κυβέρνηση και όλο το επιτελείο του κράτους ήθελαν τα σωματεία και τους εργαζόμενους φιμωμένους. Εμείς μαζί με τις γυναίκες όλου του κόσμου διαδηλώνουμε και απεργούμε για το δικαίωμα στην εργασία με αξιοπρέπεια, για ίσα δικαιώματα. Για να δώσουμε ένα τέλος στις πολιτικές που ξεπουλάνε τις ζωές μας και μας δολοφονούν, πολιτικές που το πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα γεννά και συντηρεί. Για το δικαίωμα στο συνδικαλισμό και ενάντια στις προσπάθειες φίμωσης του για να μην υπάρξουν άλλοι εργαζόμενοι και πολίτες που θα χάσουν την ζωή τους από τις εγκληματικές κυβερνητικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων και των περικοπών.
• Αυξήσεις στους μισθούς
• ισότητα στην αμοιβή
• δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες φροντίδας
• Δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες στήριξης, για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βία (ψυχολογική, νομική και κοινωνική στήριξη)
• Αλληλεγγύη στην 12χρόνη επιζώσα βιασμού στον Κολωνό και στην οικογένειά της
• Καμία ανοχή στην εγκληματική απάθεια όλων των αρμόδιων φορέων για το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη
Στις 8 Μάρτη δεν γιορτάζουμε, συμμετέχουμε μαζικά στις απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την υποβάθμιση των δημοσίων συγκοινωνιών και στις κινητοποιήσεις των φεμινιστικών συλλογικοτήτων στην πάλη για την εξάλειψη όλων των μορφών έμφυλης καταπίεσης.
Όλοι όλες στην Απεργιακή Συγκέντρωση στα Χαυτεία, ώρα 12.30 μ.μ.
________________________________________________
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου και Ψηφιακών Μέσων Αττικής
Δεν είναι δυστύχημα, είναι κρατική δολοφονία!
Η ανθρώπινη ζωή κοστίζει φτηνά για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Όλες και όλοι στην ανεξάρτητη ταξική πορεία στα Χαυτεία στις 12.00 και στο Σύνταγμα στις 18:30!
Αγωνιστική Έργατική Συσπείρωση στον Επισιτισμό-Τουρισμό (ΛΑΝΤΖΑ)
Οι δολοφόνοι είναι το Κράτος και το Κεφάλαιο. Απεργιακή συγκέντρωση Τετάρτη 8/3 στα Χαυτεία στις 12μμ
Η εκατόμβη νεκρών και τραυματιών στα Τέμπη δεν ήταν το αποτέλεσμα ενός ανθρώπινου λάθος ούτε ένα απρόοπτο γεγονός. Ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα, μια τραγωδία που μετρούσε αντίστροφα μέχρι να συμβεί. Τα κροκοδείλια δάκρυα, η αποποίηση των ευθυνών από το Κράτος και την κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τη χυδαία στοχοποίηση ενός εργαζόμενου στο πρόσωπο του οποίου προσπαθεί να μεταθέσει όλες τις ευθύνες σε συνεργασία με τα δημοσιογραφικά μέσα πλησίον της εξουσίας, μόνο οργή προκαλούν.
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες δεν αποπροσανατολιζόμαστε από την καραμέλα της ατομικής ευθύνης και του «ανθρώπινου λάθους». Γνωρίζουμε καλά πως η πολιτική απαξίωσης και υποβάθμισης της ποιότητας και της ασφάλειας των σιδηροδρομικών υποδομών, ο κατακερματισμός της δομής τους, η μείωση του προσωπικού και αργότερα η ιδιωτικοποίησή τους από τις κυβερνήσεις των τελευταίων τριών τουλάχιστον δεκαετιών είναι που οδήγησαν στη δολοφονία των συνανθρώπων μας.
Πρόκειται για ένα τμήμα εκείνης της αντικοινωνικής πολιτικής που μετράει τις υπηρεσίες, τις μεταφορές, την υγεία την εκπαίδευση, όχι ως κοινωνικά αγαθά, αλλά ως εμπορεύματα με κέρδη και ζημιές. Η ίδια πολιτική που τσαλαπάτησε τα εργασιακά μας δικαιώματα, συρρίκνωσε το εισόδημά μας, μας έκανε να δουλεύουμε για εξευτελιστικούς μισθούς, αγωνίστηκε να βγάλει τον συνδικαλισμό στην παρανομία ώστε να μας παραλύσει ακόμα κι από τη δυνατότητα να διεκδικούμε καλύτερη ζωή.
Το τελευταίο διάστημα, μετά το έγκλημα των Τεμπών, η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Αναμετρήθηκε πανελλαδικά στα προαύλια των σχολείων και στους δρόμους των πόλεων με την κρατική και μιντιακή μεθόδευση που αποπειράθηκαν να την καθοδηγήσουν σε ένα τριήμερο σιωπηλό εθνικό πένθος, μέσα στο σπίτι. Κλιμακώθηκε με τη μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση των σιδηροδρομικών την Κυριακή 5 Μάρτη στο Σύνταγμα, η οποία πλαισιώθηκε από χιλιάδες κόσμου. Η κυβέρνηση απάντησε με επίδειξη δύναμης, κατέφυγε στην προσφιλή της καταστολή, με χημικά και συλλήψεις διαδηλωτών, προσπαθώντας να ανακόψει το κύμα αγανάκτησης εναντίον της.
Από την πρώτη στιγμή εργατικές οργανώσεις, σωματεία και πλήθος εργαζομένων ανέδειξαν την ανάγκη αγωνιστικής κλιμάκωσης και απεργιακής κινητοποίησης. Οι αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών και της ΑΔΕΔΥ - με άφαντη τη ΓΣΕΕ - για απεργία την Τετάρτη 8 Μάρτη, ημερομηνία που αποτελεί ούτως ή άλλως σύμβολο του αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών, είναι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε συμμετέχει στις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 12μμ στα Χαυτεία και καλεί κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο να δώσει τη μάχη για την επιτυχία της απεργίας την Τετάρτη 8 Μάρτη, ως ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση αγωνιστικής κλιμάκωσης για την ανατροπή του συνόλου της συνεχιζόμενης αντεργατικής επίθεσης και της ομηρίας της κοινωνίας από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, στόχο άρρηκτα δεμένο μ' αυτόν της γυναικείας χειραφέτησης.
- Ασφαλείς και ποιοτικές μεταφορές για την κοινωνία και όχι για το κέρδος των επιχειρήσεων
- Αύξηση του προσωπικού, άμεσες προσλήψεις.
- Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
- Ουσιαστικές αυξήσεις που να υπερκαλύπτουν το κόστος ανατιμήσεων και τις πραγματικές ανάγκες μας
- Διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών - απαλλαγή από κάθε κατηγορία όλων των συλληφθέντων της 5ης Μάρτη
- Κοινωνικοποίηση των μέσων Μεταφοράς, Υγείας, Εκπαίδευσης
Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε
Απεργιακή συγκέντρωση της Βίδας
Τετάρτη 8/3, 11:30, Συγκέντρωση στο άγαλμα του Αλέκου Παναγούλη
στην Πανεπιστημίου (απέναντι από το Ρεξ)
Όλοι -όλες στην εργατική απεργία για να μη μείνει αναπάντητο το έγκλημα των Τεμπών. Συνεχίζουμε κόντρα στους ξεφτίλες εργατοπατέρες της Γενικής Συνομοσπονδίας Εξυπηρέτησης Εργοδοτών που είναι απέναντι, για άλλη μια φορά, στις διαθέσεις των εργαζομένων για κατέβασμα στο δρόμο. Με επιμονή και αντοχή δουλεύουμε για τη συγκέντρωση δυνάμεων και για το σπάσιμο της τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς.
- Η ενότητα των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων είναι ο παράγοντας που μπορεί να βάλει εμπόδια στην όποια συγκάλυψη των υπεύθυνων επιχειρήσει ο μηχανισμός του συστήματος.
- Ενάντια σε κάθε προσπάθεια της αστικής τάξης να λειάνει το έδαφος και να αθωώσει τη βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση και τη συνολική λεηλασία των ζωών μας και της φύσης.
- Κάτω η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, κάτω τα αρπακτικά του Κεφαλαίου, κάτω οι πολιτικές του θανάτου- Να νικήσει η Ζωή.
Κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία δολοφονούν.
Η συμμετοχή όλων μας στην απεργία και στις διαδηλώσεις στις 8 του Μάρτη μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα για να πάρει η οργή συλλογική υπόσταση, αλλά και για να μην αποτελέσουν οι «προσδοκίες» της επερχόμενης κάλπης ταφόπλακα των αγώνων, όπως έγινε τον Φλεβάρη του 2012. Αντίθετα, μπορεί να γίνει ξεκάθαρο πως η απάντηση δεν δίνεται στις κάλπες των ψευδαισθήσεων, στις αυταπάτες της ανάθεσης.
Στους δρόμους -όχι στις κάλπες- η απάντηση: ακηδεμόνευτοι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες.
Την Τετάρτη στις 8 του Μάρτη στην 24ωρη πανεργατική απεργία συνεχίζεται στους δρόμους η συλλογική αντίσταση στην αντεργατική αντικοινωνική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης της νέας δημοκρατίας που 4 χρόνια τώρα λεηλατεί τη ζωή μας, εγκληματοποιεί και καταστέλλει εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες σπέρνοντας τον τρόμο και τον φόβο.
Οι 57 δολοφονίες στα Τέμπη αποδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο ότι κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν είτε στην ακροδεξιά είτε στην αριστερή εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού. Δολοφονούν είτε είναι ξένα ή ντόπια αφεντικά είτε -όπως στους σιδηροδρόμους- κρατικές εταιρείες με αποικιοκρατικές συμβάσεις που επιδοτούνται με 50 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο και απαλλάσσονται από οποιαδήποτε ευθύνη (κυβέρνηση νδ) είτε υπογράφουν την πώληση για 45 εκατομμύρια ευρώ σε ιταλική κρατική εταιρεία με την ελληνοπρεπή επωνυμία: Hellenic Train και κάνουν φιέστες στην Κέρκυρα οι πρωθυπουργοί των δύο κρατών (κυβέρνηση σύριζα).
Αυτές τις μέρες πολλοί/ες σκέφτονται ότι δυνητικά θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση των νεκρών ή των συγγενών τους αναλογιζόμενοι/ες πόσες φορές χρησιμοποποίησαν τη γραμμή του τρένου: Θεσσαλονίκη-Λάρισα-Αθήνα. Μονομερής όμως η ενσυναίσθηση, όταν δεν μπαίνεις στη θέση και:
- των εργατών/τριών που δολοφονούνται κάθε μέρα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς
- των μεταναστριών/ών που προσπαθώντας να ξεφύγουν από την ένδεια και τον θάνατο που σπέρνουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η οικολογική καταστροφή από την εγκληματική ασυδοσία των πολυεθνικών και την υποταγή των κρατών στα συμφέροντά τους, πνίγονται στο Αιγαίο ή τον Έβρο, πριν φτάσουν στη στεριά για να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-φυλακές
- των εργατριών που βιώνουν κακοποιητικές παραβιαστικές σεξιστικές συμπεριφορές
- των γυναικών που βασανίζονται με βιασμούς
- των γυναικών που δολοφονούνται στις γυναικοκτονίες της πατριαρχίας
- των δολοφονημένων Ρομά.
Αυτές τις μέρες γίνεται σε όλες/ους ξεκάθαρος ο ρόλος των μηχανισμών προπαγάνδας, των μέσων μαζικής εξαπάτησης. 20 χρόνια αποσιώπησαν την απαξίωση, την εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων υψώνοντας ως αυταξία και φετίχ την… ιδιωτικοποίηση, συγκαλύπτοντας την επικινδυνότητα της λειτουργίας τους, αλλά και την πώλησή τους με τις αποικιοκρατικές συμβάσεις των μνημονίων, όπως και την επιδότηση με δεκάδες εκατομμύρια μιας κρατικής ιταλικής εταιρείας… Αφού απαξίωσαν τους αγώνες των εργαζομένων για ασφαλείς μεταφορές και αποσιώπησαν τις καταγγελίες για την επικινδυνότητα της λειτουργίας τους. Τώρα προπαγανδίζουν, από την πρώτη στιγμή, τη γραμμή Μητσοτάκη περί «ανθρώπινου λάθους» αναζητώντας αποδιοπομπαίο-«τέρας», για να συγκαλύψουν τον πυρήνα ενός κρατικού μηχανισμού, ο οποίος βασίζει την ύπαρξή του, αλλά και την αναπαραγωγή των εκάστοτε διαχειριστών της «πολιτικής εξουσίας» στις πελατειακές σχέσεις που εκτρέφουν μια λούμπεν, παρασιτική αντίληψη, κατασκευάζοντας τη συναίνεση και την υποταγή των ψηφοφόρων για μια θέση εργασίας…
Αυτές τις μέρες φαίνεται ξεκάθαρα ο ρόλος και του δικαστικού ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού. Μετά την πρόσφατη με συνοπτικές διαδικασίες απόφαση του Άρειου Πάγου που «νομιμοποιεί» την ασύδοτη δράση των πολυεθνικών «funds» να συνεχίσουν να λεηλατούν τα σπίτια εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων. Μετά την αποφυλάκιση καταδικασμένων παιδοβιαστών, όπως ο Λιγνάδης ή βιαστών μαστροπών, όπως ο μπάτσος στην υπόθεση της 19χρονης στην Ηλιούπολη, αλλά και την άθλια συμπεριφορά απέναντι στην 12χρονη από τον Κολωνό που βιαζόταν από στελέχη της νέας δημοκρατίας. Μετά τις εκατοντάδες αποφάσεις με τις οποίες εγκληματοποιούν τους εργατικούς αγώνες κηρύσσοντας «παράνομες» τις απεργίες, όπως τις απεργίες των εργαζόμενων σιδηροδρομικών που κατήγγειλαν ότι θα συμβεί αυτό το έγκλημα που τελικά έγινε στα Τέμπη. Τώρα, με εντολή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου -του οποίου ο γιος είχε βρει δουλειά στο γραφείο του υπουργού Καραμανλή του Αχιλλέως- το διάγγελμα Μητσοτάκη προσδιορίζει τον τρόπο και το περιεχόμενο της «ανάκρισης» για τις 57 δολοφονίες στα Τέμπη…
Γιʼ αυτό λοιπόν η άποψη πως για τις δολοφονίες ευθύνονται οι ιδιωτικοποιήσεις με «πρόταγμα» μάλιστα τις «εθνικοποιήσεις» είναι απλοϊκή και μονομερής γιατί αδυνατεί συνολικά να αναλύσει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και εκτρέφει αυταπάτες για φαντασιακές λύσεις εντός του πλαισίου του.
Η συμμετοχή όλων μας στην απεργία και στις διαδηλώσεις στις 8 του Μάρτη μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα για να πάρει η οργή συλλογική υπόσταση, αλλά και για να μην αποτελέσουν οι «προσδοκίες» της επερχόμενης κάλπης ταφόπλακα των αγώνων, όπως έγινε τον Φλεβάρη του 2012. Αντίθετα, μπορεί να γίνει ξεκάθαρο πως η απάντηση δεν δίνεται στις κάλπες των ψευδαισθήσεων, στις αυταπάτες της ανάθεσης.
Η απάντηση δίνεται πάντα στους δρόμους του αγώνα, στους αγώνες και τις καταλήψεις των καλλιτεχνών -εργαζομένων, ανέργων και σπουδαστών. Η απάντηση απέναντι στον θάνατο που σπέρνουν κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία είναι η ζωή, η ελευθερία, η γυναίκα των ακηδεμόνευτων ταξικών και κοινωνικών αγώνων.
Απεργούμε* (* δεν αναπληρώνουμε) - διαδηλώνουμε - δεν καταναλώνουμε!
Προσυγκέντρωση: Τετάρτη 8 του Μάρτη στις 12.30 αρχές της Σταδίου (Ομόνοια)
Αντίσταση Αυτοοργάνωση Ταξική αλληλεγγύη
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΑΝΕΡΓΩΝ στην ιδιωτική εκπαίδευση
Καλέσμα για τις απεργιακές κινητοποίησεις 8η Μάρτη
Η 8η Μάρτη αποτελεί για μας μια ημέρα μνήμης και αγώνα ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και εκμετάλλευση κάθε μορφής, μια μέρα απεργίας και όχι μια μέρα γιορτής. Οι γυναίκες, οι θηλυκότητες, τα τρανς και μη δυαδικά άτομα βιώνουμε μια ασφυκτική καθημερινότητα σε όλο το φάσμα της οικογενειακής, κοινωνικής και εργασιακής μας πραγματικότητας. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός με τον κοινωνικό κανιβαλισμό, με τη συνεχή και αυξανόμενη φτωχοποίηση, με τις έμφυλες ανισότητες και με τον θεσμικό και κοινωνικό σεξισμό έχουν οδηγήσει στην αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας. Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε αντιμέτωπα με κυκλώματα trafficking, παιδοβιασμούς, γυναικοκτονίες, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς. Υποθέσεις στις οποίες το σύστημα, παρόλο το υποκριτικό του ενδιαφέρον, συνεχίζει να καλύπτει και να ξεπλένει τους δράστες αφού αποτελούν σάρκα από τη σάρκα τους, όλοι μέλη της οικονομικής πολιτικής ελιτ. Δεν ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα, μέσα στο φιλελεύθερο καπιταλιστικό πλαίσιο, παραμένει δομικό στοιχείο η θεώρηση ότι βασικός ρόλος των γυναικών και των θηλυκοτήτων είναι η φροντίδα του σπιτιού, αλλά και όλων των μελών της οικογένειας. Δηλαδή όλο το πλήθος και εύρος της αναπαραγωγικής εργασίας πέφτει στις πλάτες μας.
Απέναντι σε αυτόν τον κόσμο, εμείς προτάσσουμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση που θα ζούμε με αξιοπρέπεια. Γυναίκες, θηλυκότητες, τρανς και μη δυαδικά άτομα, ντόπιες, μετανάστριες, όλες μαζί ενώνουμε τις φωνές μας στο δρόμο και συμμετέχουμε αύριο 8 Μαρτίου όλη μέρα στη γενική απεργία ενάντια στους δολοφόνους της τάξης μας και στηρίζουμε όλες τις διαδηλώσεις της απεργιακής ημέρας που ιστορικά συνδέεται με τον αγώνα των γυναικών για διεκδίκηση και αξιοπρέπεια.
Όλες και όλοι στη γενική απεργία! Όλη μέρα στο δρόμο!
12:30 Χαυτεία και 18:00 πλατεία Συντάγματος
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ
ΑΝΤΛΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ,ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
8 Μάρτη, μέρα Εξέγερσης για την γυναικεία και την ταξική απελευθέρωση
Καλέσματα: Τετάρτη 8 Μάρτη - 12:00 Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου) - 18:30 Σύνταγμα.
Δύο αιώνες περίπου μετά από τους μεγάλους ταξικούς αγώνες των γυναικών κλωστοϋφαντουργών στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, μια από τις πρώτες ιστορικά καταγεγραμμένες απεργίες γυναικών που γνώρισε άγρια καταστολή, βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία βαθιάς και -όπως όλα δείχνουν- αξεπέραστης συστημικής κρίσης. Η ακρίβεια σαρώνει, ο φασισμός επιχειρεί να σηκώσει ξανά κεφάλι και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται. Η γενικευμένη αυτή κρίση αντανακλάται άμεσα στο ζήτημα της έμφυλης καταπίεσης. Στο πεδίο της εργασιακής εκμετάλλευσης, συνεχίζουμε ως γυναίκες να δεχόμαστε κατάφωρη επίθεση, είτε μιλάμε για άμεση μείωση μισθού, είτε για έμμεση, μέσω των αλλεπάλληλων κυμάτων ανατιμήσεων και ακρίβειας βασικών αγαθών, είτε για τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας. Τα πολλαπλά βάρη λόγω της «άμισθης» εργασίας στο σπίτι, η επισφάλεια, η «μαύρη» εργασία, οι απολύσεις εγκύων, η ανεργία, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τις γυναίκες εργαζόμενες, ακόμα περισσότερο για το πλέον υποτιμημένο τμήμα της εργατικής τάξης, τις μετανάστριες. Πιο ειδικά, η ταξική αναδιάρθρωση που επέβαλε η πανδημία, συντελείται -όπως πάντα άλλωστε- με όρο την υποτίμηση της γυναικείας εργασίας, με το νόμο Χατζηδάκη να αποτελεί το εγχώριο παράδειγμα, που νομιμοποιεί τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τις απλήρωτες υπερωρίες και την επίθεση σε εργασιακά μας κεκτημένα, τις απεργίες και το 8ωρο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ακραίας ταξικής βίας από την πρόσφατη επικαιρότητα, μεταξύ πόσων άλλων, υπήρξε ο θάνατος Ρομά εργάτριας στην καθαριότητα στο Δήμο Ξυλοκάστρου, η οποία δούλευε «μαύρα» σε δημόσιο φορέα και έχασε τη ζωή της όταν αυτοκίνητο έπεσε πάνω στο απορριμματοφόρο, αλλά και η απόλυση καρκινοπαθούς εργαζόμενης στην αλυσίδα σουπερμάρκετ ΑΒ με την πρόφαση «ότι δεν τηρούσε τις διαδικασίες».
Ταυτόχρονα η πατριαρχική βία εντείνεται, από τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, τα κυκλώματα trafficking, μέχρι τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας. Μόνο μέσα στο 2022 γνωστοποιήθηκαν στη χώρα μας 17 γυναικοκτονίες, διαπραγμένες κατά βάση πίσω από κλειστές πόρτες από συζύγους, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει την «πρωτιά» μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Το σύμπλεγμα εξουσίας -αστυνομία, δικαστικές αρχές- μαζί με τα ΜΜΕ διαιωνίζει μέσα από τους μηχανισμούς του την έμφυλη βία. Μια σειρά υποθέσεων τα τελευταία χρόνια το καταδεικνύουν περίτρανα, όπως το ξέπλυμα των βιαστών Λιγνάδη-Φιλιππίδη, η οριστική απαλλαγή των γόνων μεγαλοαστικών οικογενειών- βιαστών της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη,η αθώωση πρακτικά των μπάτσων- βιαστών της δεκαεννιάχρονης στο Α.Τ. Ομονοίας. Αυτές και άλλες πόσες υποθέσεις, αποτυπώνουν ξεκάθαρα τον ρόλο της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών, ως μηχανισμών συγκάλυψης της έμφυλης βίας σε συνεργασία με τα κυρίαρχα μίντια, που καθημερινά προάγουν ποικιλοτρόπως τον σεξισμό. Της αστυνομίας επιπλέον ως κατεξοχήν φορέα έμφυλης βίας που χτυπά με γκλοπς αγωνιζόμενες γυναίκες στις διαδηλώσεις, εξευτελίζει και κακοποιεί κρατούμενες στις φυλακές, τα camps και την Αμυγδαλέζα, που αδιαφορεί προκλητικά στις κλήσεις κακοποιημένων γυναικών, πολλές εκ των οποίων τελικά καταλήγουν δολοφονημένες. Το trafficking αποτελεί μια χαρακτηριστική έκφραση της ακραίας πατριαρχικής βίας στον καπιταλισμό και την «ελεύθερη αγορά», όπως έδειξαν οι δύο πρόσφατες υποθέσεις της Ηλιούπολης και του Κολωνού. Με την άμεση εμπλοκή μπάτσων, πολιτικών, δημοσιογράφων και εκκλησιαστικών παραγόντων, οι υποθέσεις αυτές ανέδειξαν επιπλέον το χαρακτήρα της τάξης που κυβερνά τη χώρα και του πολιτικού της προσωπικού : ως της κατ' εξοχήν ιστορικά πολιτικής δύναμης των ταγματασφαλιτών, των μαυραγοριτών, των βασανιστών και των βιαστών, ως της δύναμης που εκφράζει και πριμοδοτεί σήμερα στο απόλυτο την ελληνική εκδοχή της πατριαρχίας, του δόγματος όπως προαναφέραμε Πατρίς- Θρησκεία -Οικογένεια, που εξασφάλιζε διαχρονικά στους πιστούς του, τους πάσης φύσεως ευυπόληπτους του εθνικού κορμού, τη δυνατότητα και την ασυλία να βιάζουν, να εκπορνεύουν και να κακοποιούν.
Ωστόσο, η γενικευμένη κρίση του συστήματος που βιώνουμε σήμερα ως γυναίκες σε πολλαπλά επίπεδα, δεν εντείνει μόνο τις καταπιέσεις, αλλά -υπό προϋποθέσεις- οξύνει τις αντιστάσεις μας, ανοίγοντας εξεγερτικές προοπτικές. Πόσο μάλλον τη στιγμή που μιλάμε, όπου το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη διευρύνει ταχύτατα το υπάρχον κοινωνικό ρήγμα, απελευθερώνοντας πολλαπλές κοινωνικές και ταξικές δυναμικές, δυναμικές που γειώνουν στον παρόντα ιστορικό χώρο και χρόνο το πρόταγμα της ταξικής εξέγερσης ως ζωτικό πολιτικό επίδικό, ως μοναδικό όρο αναμέτρησης με τις καπιταλιστικές στρατηγικές σε όλα τα πεδία.
Ο αγώνας μας λοιπόν δεν μπορεί παρά να διεξάγεται σε πολλαπλά επίπεδα, να είναι συλλογικός και με τη δυναμική και τις αιχμές που αναλογούν σε όσα βιώνουμε : μέσα από τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, ενάντια στην ακρίβεια, τις εξώσεις, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον μιλιταρισμό, το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Στους χώρους εργασίας μας, μέσα από τη σωματειακή οργάνωση, την εργατική αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση αξιοπρεπών όρων εργασίας για όλες. Στο δρόμο, στη δουλειά και παντού στο κοινωνικό πεδίο ενάντια στο σεξισμό, την έμφυλη βία και την πατριαρχία. Μέσα από την έμπρακτη γυναικεία αλληλεγγύη και στήριξη.
Να χτίσουμε δίκτυα γυναικείας αλληλεγγύης και δράσης
Να οργανώσουμε την ταξική- φεμινιστική αντεπίθεση
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, απέναντι στα αφεντικά και την έμφυλη βία
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ στις απεργιακές συγκεντρώσεις και τις πορείες , ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ
12:00 Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου) | 18:30 Σύνταγμα.
ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΌ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ
Η μαζική δολοφονία στα Τέμπη, αποτελεί το διαχρονικό έγκλημα του κράτους και του ανώτατου πολιτικού και διοικητικού του προσωπικού, σε συνεργασία με το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο της μαφίας του χρήματος και των κάθε είδους εταιρειών και πολυεθνικών. Το πρόσφατο τραγικό παράδειγμα των πολυκατοικιών που γκρεμίζονταν σαν τραπουλόχαρτα στην Ν.Α. Τουρκία διαφέρει μόνο στους αριθμούς των νεκρών και σε τίποτα άλλο, σχετικά με τις ευθύνες του κράτους και του κεφαλαίου συνολικά.
Ήδη από το 1990, για να μιλήσουμε από το τέλος της μεταπολίτευσης με την στενή έννοια, συντελείται μια διαρκής καταλήστευση της ελλαδικής κοινωνίας - μεταναστών, προσφύγων και ντόπιων - ταυτόχρονα με το φαγοπότι των αμέτρητων χρηματοδοτήσεων από την ΕΕ και το ΔΝΤ, οι οποίες πληρώνουν τους μηχανισμούς ελέγχου τους. Ταυτόχρονα το καθεστώς του νεοφιλελευθερισμού το οποίο όχι τυχαία ξεκίνησε την ίδια περίοδο ο πατέρας Μητσοτάκης μαζί με την λεηλασία του κοινωνικού πλούτου λεηλάτησε και κάθε κοινωνική κατάκτηση ενός αιώνα αγώνων, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς δημοκρατικής μπανανίας, ένα καθεστώς δηλαδή εξευγενισμένου φασισμού, στις υπηρεσίες του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και των ντόπιων ελίτ.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν απόλυτη ευθύνη ολόκληρου του συστημικού τόξου για τον ζωντανό εφιάλτη που έχει μετατραπεί ο ελλαδικός χώρος, στα Τέμπη, στα εργατικά ατυχήματα και στα μεροκάματα του τρόμου, στους νεκρούς των συνόρων, του Covid, στις εκτελέσεις των ένστολων μισθοφόρων του κράτους και του παρακράτους, σε νεολαίους, μετανάστες, ρομά και δημοσιογράφους, στους παιδοβιαστές και στους εμπόρους θανάτου.
Ένα ριζοσπαστικό συνομοσπονδοποιημένο κίνημα είναι το μόνο που μπορεί να στήσει πραγματικό οδόφραγμα απέναντι στον ολοένα και πιο φασιστικό χαρακτήρα του κράτους και του καπιταλισμού, ικανό να συγκροτήσει γραμμές άμυνας απέναντί τους και να θέσει τους όρους μιας νέας κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής προοπτικής. Αυτής της ταξικής ισότητας, της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Η δίκαιη κοινωνική οργή δεν μπορεί να φυλακιστεί σε καμιά πλαστή διαταξική εθνική ενότητα και σιωπηλή συνενοχή. Δεν έχουν τίποτα να ενώσουν τα θύματα με τους δολοφόνους τους. Με όλους αυτούς που έχουν ξεπουλήσει κάθε κοινωνικό αγαθό, την υγεία, την παιδεία, την μετακίνηση, το νερό το ρεύμα και την κατοικία, μετατρέποντάς τα σε κέρδος και προνόμιο για τους λίγους και τις ελίτ.
Τα κινήματα οφείλουν να σταθούν δίπλα στους καταπιεσμένους στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν μέσα σε ένα δολοφονικό καθεστώς, να τους ενισχύσουν και να ενισχυθούν από αυτούς. Με οργάνωση, αγώνα και κοινή προοπτική να σπάσουμε την δυστοπία που μας επιβάλουν. Είναι καιρός να μιλήσουν τα κινήματα και οι καταπιεσμένοι.
ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ
ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Στηρίζουμε την απεργιακή συγκέντρωση και πορεία
Τιμούμε την 8η Μάρτη στους δρόμους του αγώνα
Τετάρτη 8/3
12:30
Χαυτεία
Κοινότητα Κατειλημμένων Προσφυγικών
8η ΜΆΡΤΗ ΗΜΈΡΑ ΑΝΤΊΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΏΝΑ-ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
8 μέρες μετά την κρατική δολοφονία 57 μέχρι στιγμής συνανθρώπων μας στα Τέμπη, η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει μπροστά στην όξυνση της κρατικής καπιταλιστικής βίας.
Είναι γνωστό πως βασική προυπόθεση για την συντήρηση του καπιταλιστικού συστήματος είναι τόσο η αναπαραγωγή των έμφυλων διαχωρισμών όσο και η επιβολή εξουσιαστικών σχέσεων μέσα στην κοινωνία Πέρα όμως από αυτό, μας είναι ξεκάθαρο πως η έμφυλη βία είναι βία θεσμική. Βία που στοχεύει στην υποτίμηση του γυναικείου φύλου. Οι γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία, το trafiicking, τα κυκλώματα σωματεμπορίας και παιδεραστίας, οι βιασμοί και παιδοβιασμοί είναι η ακραία έκφραση της πατριαρχίας. Ένα ολόκληρο σύστημα συγκαλύπτει και ξεπλένει τους κακοποιητές, οι οποίοι βγαίνουν αλώβητοι, τη στιγμή που τα θύματα των σεξιστικών επιθέσεων αναγκάζονται να βιώνουν την αμφισβήτηση των δικαστικών αρχών, την ενοχοποίηση και τον επανατραυματισμό τους ως και τη διαπόμπευση τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Με αφορμή την 8η Μάρτη, τιμούμε τους εργατικούς αγώνες που δόθηκαν από τις ίδιες τις γυναίκες ενάντια στην εργασιακή τους εκμετάλλευση και τη συνεχόμενη υποτίμησή τους. Αποτελεί μέρα αντίστασης και υπόσχεσης ότι δεν θα αφήσουμε να απονοηματοδοτήσουν τον ταξικό χαρακτήρα αυτών των αγώνων που οι γυναίκες εργάτριες στον κλάδο της κλωστουφαντουργείας, πλήρωσαν με το ίδιο τους το αίμα. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να τη μετατρέψουν σε μια εμπορευματική γιορτή και να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια προπαγανδίζοντας την ισότητα των γυναικών μέσα από την ανάληψη ρόλων εξουσίας. Είναι το ίδιο το κράτος που υποθάλπτει τα κυκλώματα σωματεμπορείας και παιδεραστείας και η ίδια κυβέρνηση της οποίας στελέχη έχουν ενεργό ρόλο σε αυτά..
Δεν αγωνιζόμαστε για ισότιμη συμμετοχή μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά για να το καταργήσουμε. Και αυτός ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι κοινός και να στοχεύει σε μια ελεύθερη κοινωνία μέσα από την κατάργηση των σχέσεων εξουσίας και των ταξικών και έμφυλων διαχωρισμών. Ενώνουμε συλλογικά τις δυνάμεις και τις φωνές μας και αγωνιζομαστε από κοινού ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Πιάνοντας το νήμα από την 8η Μάρτη, στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στους απεργιακούς αγώνες και καλούμε αύριο στη γενική απεργία στα Χαυτεία στις 12:00
ΑΠΕΡΓΙΑ ΧΑΥΤΕΙΑ 12:00
Αδράστεια
8 Μάρτη: Μέρα απεργίας για ελευθερία - ισότητα - χειραφέτηση
8 Μάρτη: Μέρα απεργίας για ελευθερία - ισότητα - χειραφέτηση
Οργανώνουμε την 24ωρη πανεργατική απεργία στις 8 Μάρτη - Όλες και όλοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις
Αθήνα: Χαυτεία 12:00 μ.μ. και απεργιακή διαδήλωση στην Βουλή
Να ανατρέψουμε την δολοφονική κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτική του κεφαλαίου που σκοτώνει
Η 8η Μάρτη είναι μέρα απεργίας και αγώνα. Ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ και στην αστική συναίνεση, ενάντια στο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση, καταπίεση, βία, σεξισμό.
Η φετινή 8 Μάρτη δεν είναι σαν τις άλλες. Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη μας εξοργίζει. Οι μεγάλες διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια των εργαζόμενων και της νεολαίας, υποχρέωσαν τις ηγεσίες των συνδικάτων να μετατρέψουν την 8η Μάρτη σε 24ωρη πανεργατική απεργία. Απέτυχε η επιχείρηση της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος να επιβάλουν τη σιωπή στην κοινωνία με το πρόσχημα του "εθνικού πένθους". Γιατί το δυστύχημα στα Τέμπτη ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα της άθλιας κυβέρνησης της ΝΔ. Μία "μνημονιακή υποχρέωση" που προώθησαν διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις από το 2010, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που τεμάχισαν, ξεπούλησαν και διέλυσαν τον ΟΣΕ, αδιαφορώντας προκλητικά για τις συνέπειες.
Οι αγώνες των γυναικών της τάξης μας έχουν μεγάλη ιστορία. Ήταν 8 του Μάρτη του 1857 όταν οι γυναίκες εργάτριες στις κλωστοϋφαντουργίες και τα εργοστάσια ιματισμού της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και διαδήλωσαν απαιτώντας βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας τους και ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους.
Από τότε η 8η Μάρτη είναι μία ημερομηνία άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία και τους αγώνες του φεμινιστικού και του εργατικού κινήματος για ισότητα, ενάντια σε κάθε μορφή έμφυλης ανισότητας, καταπίεσης και διάκρισης.
Στις μέρες μας, ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει την πολύπλευρη κρίση του επιτίθεται με σφοδρότητα στην εργατική τάξη και ιδιαίτερα στα κομμάτια της τάξης μας που υφίστανται τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, όπως είναι οι γυναίκες, οι μετανάστριες-προσφύγισσες, οι μειονότητες, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Γι' αυτό ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών είναι από τα μεγαλύτερα προτάγματα και είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και στο βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Στο πεδίο της εργασίας όλες οι πρόσφατες κυβερνήσεις ψήφισαν νόμους, με αποκορύφωμα το νόμο Χατζηδάκη, που κάνουν τη ζωή μας λάστιχο, γενικεύουν την 7ήμερη και την ελαστική εργασία, διαλύουν τις Συλλογικές Συμβάσεις, ενώ πλήττουν πρώτα και κύρια τις γυναίκες. Οι αντεργατικοί νόμοι όλων των κυβερνήσεων συνέβαλαν στην κλιμάκωση της ανισότητας και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στους χώρους εργασίας.
Σύμφωνα με όλα τα πρόσφατα στοιχεία, ενώ η συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας αυξάνεται, για την ίδια εργασία οι γυναίκες αμείβονται 15% λιγότερο από ό,τι οι άντρες συνάδελφοί τους. Την ίδια στιγμή αυξάνεται ανισόμετρα η μερική απασχόληση και η ελαστική εργασία. Στην ΕΕ το 32% των γυναικών εργάζεται με μερική απασχόληση έναντι 9% των ανδρών. Οι μητέρες ή εγκυμονούσες δεν έχουν καμία ουσιαστική προστασία απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τις απολύσεις. Οι άδειες και τα επιδόματα μητρότητας είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση και αντικείμενο διεκδίκησης. Την ίδια στιγμή τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα της εργατικής τάξης αντιμετωπίζουν διακρίσεις και αποκλεισμούς. Δεν ξεχνάμε ακόμα ότι οι μετανάστριες δουλεύουν με τις χειρότερες συνθήκες, συνήθως σε εργασίες φροντίδας, καθαριότητας κ.α. πλήρως ελαστικά και συνήθως ανασφάλιστες.
Η πλήρης διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και οι ιδιωτικοποιήσεις που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών στο σπίτι, καθώς φορτώνονται πολλαπλάσια καθήκοντα για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική που βαθαίνει την εκμετάλλευση και πλήττει διπλά τις γυναίκες δίνουν όλα τα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ -ΚΙΝΑΛ, ακροδεξιά).
Ο τελευταίος χρόνος σφραγίστηκε από μια σειρά επιθέσεων αλλά και αγώνων ενάντια στην έμφυλη βία. Το #metoo ήταν μια χαρακτηριστική εκδήλωση αυτής της τάσης. Η κρατική γυναικοκτονία στο Ιράν είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν τεράστιες διαδηλώσεις αλλά και ένα αξιοσημείωτο κύμα αλληλεγγύης. Η νέα επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών στην καρδιά του καπιταλισμού στις ΗΠΑ ήρθε σε συνέχεια μιας παρόμοιας πρακτικής και σε χώρες της ΕΕ και δείχνει ότι η απαγόρευση των αμβλώσεων δεν είναι κάτι με το οποίο έχουμε τελειώσει.
Στην Ελλάδα περιστατικά όπως ο βιασμός της Γεωργίας Μπίκα και η ενορχηστρωμένη συγκάλυψή του, ο ομαδικός βιασμός της 19χρονης στο ΑΤ Ομονοίας αλλά και ο παιδοβιασμός και η μαστροπεία της 12χρονης στα Σεπόλια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δίπλα σε αυτά, είχαμε την αθώωση των αστυνομικών, συνεργών στη δολοφονία του Ζακ/Zackie, την προσπάθεια συγκάλυψης του Λιγνάδη κ.α. Έχουμε όμως και πλήθος θυμάτων έμφυλης βίας που αποφασίζουν να καταγγείλουν και αποκαλύπτουν ότι η γυναίκεια κακοποίηση φωλιάζει, υποθάλπεται και συγκαλύπτεται από κυβέρνηση και αστικά κόμματα, κράτος, επιχειρηματικούς κύκλους και κυκλώματα με στενές σχέσεις με την πολιτική εξουσία.
Όλο το προηγούμενο διάστημα οι γυναίκες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, στην πρόνοια, στον πολιτισμό, στους δήμους, ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτικής της.
Oι αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της πάλης του εργατικού κινήματος για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης ενάντια στην εκμετάλλευση, από κάθε διάκριση και καταπίεση.
Παλεύουμε στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, στην εκπαίδευση, στις γειτονιές μας, στην καθημερινή ζωή για:
- Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα για όλες/ους. Όχι στις μισθολογικές διακρίσεις. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κανένας μισθός ή σύνταξη κάτω από 1000 ευρώ. Ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνιμη και σταθερή εργασία. Κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων που καταδικάζουν τις γυναίκες στην ανασφάλεια και στην φτώχεια.
- Απαγόρευση των απολύσεων. Ουσιαστικά μέτρα κατά της ανεργίας που πλήττει σημαντικά τις γυναίκες.
- Πλήρη προστασία της μητρότητας με απαγόρευση της απόλυσης. Άδειες επιμέλειας και φροντίδας των παιδιών και για τους δύο γονείς, επιδόματα για όλες τις οικογένειες που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Άδειες περιόδου.
- Καμιά ανοχή στη βία, τη σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας και παντού. Καμία συγκάλυψη.
- Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας (γηροκομεία, παιδικοί σταθμοί, πρωτοβάθμια περίθαλψη), ώστε να απαλλαγούν οι γυναίκες από υπηρεσίες, οι οποίες πρέπει να παρέχονται από το κράτος.
- Πλήρη δικαιώματα των μεταναστών και μεταναστριών στη μετακίνηση, στο άσυλο, σε στέγη, υγεία, παιδεία, εργασία. Προστασία των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων.
- Ανατροπή των πολιτικών των κυβερνήσεων και της ΕΕ για τον έλεγχο των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών. Δημόσιες και δωρεάν αμβλώσεις για όσες γυναίκες το επιθυμούν.
- Δημόσιες δωρεάν δομές στέγασης, οικονομική και ψυχολογική υποστήριξη στα θύματα έμφυλης βίας. Συμβουλευτικά κέντρα κατάλληλα στελεχωμένα με μόνιμο προσωπικό. Να αναγνωριστεί νομικά η γυναικοκτονία.
- Αγώνας ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, τη διάλυση και επιχειρηματική λειτουργία των Δημόσιων Δομών. Λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τους εξοπλισμούς. Να πάρουμε πίσω όλες τις ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
Τώρα είναι η ώρα να παλέψουμε με απεργίες και διαδηλώσεις, με ένα ανατρεπτικό ταξικό εργατικό κίνημα κόντρα στη συναίνεση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Για να φύγει η κυβέρνηση των δολοφόνων και η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της φτώχeιας που στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Για να ανοίξουμε την προοπτική να απαλλαγούμε συνολικά από το σύστημα που μας απειλεί με φτώχεια, πόλεμο, ρατσισμό, σεξισμό, θάνατο, περιβαλλοντική καταστροφή. Για έναn κόσμο ισότητας, χειραφέτησης και ελευθερίας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατεί στην οργάνωση της 24ωρης απεργίας στις 8 Μάρτη και στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Στην Αθήνα, Χαυτεία, 12:00 μμ, και απεργιακή διαδήλωση στη Βουλή.
Καλεί επίσης στις διαδηλώσεις που οργανώνονται από φεμινιστικές συλλογικότητες εκείνη την ημέρα. Στην Αθήνα, συγκέντρωση στο Σύνταγμα, 6:30 μμ.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Όλοι και όλες στην αυριανή απεργιακή συγκέντρωση και διαδήλωση
Συγκέντρωσεις: Τετάρτη 8 Μάρτη στις 12:00 - Χαυτεία και στις 18:00- Σύνταγμα
Η αυριανή απεργία έρχεται ως συνέχεια των μαζικών και δυναμικών διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα που πραγματοποιούνται τις τελευταίες μέρες ενάντια στο καπιταλιστικό - κρατικό έγκλημα στα Τέμπη.
Η αυριανή απεργία συμπίπτει με την παγκόσμια ημέρα των εργαζόμενων γυναικών, την 8η Μάρτη.
Μια ημέρα τιμής, μνήμης και αγώνα για τις γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης όπου γης.
Η αυριανή απεργία πρέπει να μετατραπεί σε ένα πανεργατικό παλλαϊκό ποτάμι αντίστασης, διεκδίκησης και πάλης.
Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, η καπιταλιστική εκμετάλλευση και το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του είναι υπεύθυνα τόσο για τις μαζικές δολοφονίες στα Τέμπη όσο και για την συνεχιζόμενη γυναικεία εκμετάλλευση και ανισοτιμία.
Οι καπιταλιστικές κρατικές δολοφονίες των Τεμπών, η βία και η ταξική εκμετάλλευση απέναντι στις γυναίκες, είναι παράγωγα ενός βρώμικου συστήματος και μιας παρασιτικής αστικής τάξης που γεννάνε τον θάνατο, την φτώχεια, την εξαθλίωση και κατακρεουργούν τις δημοκρατικές - λαϊκές ελευθερίες που έχουν κατακτηθεί μέσα από εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.
Οφείλουμε να αντισταθούμε μαχητικά, οργανωμένα και δυναμικά σε αυτή τη λαίλαπα που κατακαίει την καθημερινότητα της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας και ακόμα περισσότερων των γυναικών και των παιδιών τους.
Η οργάνωση και αντίσταση των εργαζόμενων γυναικών του λαού πρέπει να πλατύνει γιατί χωρίς την πραγματική συμμετοχή των γυναικών του λαού δεν μπορεί να ανατραπεί το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που μας κατατρώει.
Έχουμε χρέος και ταξικό πολιτικό καθήκον οι αυριανές διαδηλώσεις να μετατραπούν σε παλλαϊκές-πανεργατικές μαζικές, μαχητικές και δυναμικές διαδηλώσεις, ένα λαϊκό προσκλητήριο που να απαιτήσει την καταδίκη του αστικού πολιτικού συστήματος και όσων τροφοδοτούν την πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης, του θανάτου, της γυναικείας ανισοτιμίας και της καταπάτησης των δημοκρατικών - λαϊκών ελευθεριών.
Όλοι και όλες στην απεργία. Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις απέναντι στις καπιταλιστικές κρατικές δολοφονίες και την γυναικεία ανισοτιμία και την διπλή εκμετάλλευση.
ΚΑΤΩ Η ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΝΟΧΟ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ-
ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ
Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΣΜΙΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ-ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ
ΜΑΖΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΓΔΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Πολιτικός Χώρος «Ηλέκτρα Αποστόλου»
Η πρυτανεία του ΕΚΠΑ υπό κατάληψη από τους φοιτητικούς συλλόγους.
Στάχτη να γίνεις κόσμε γερασμένε, Και να το ξέρεις θα βγούμε νικητές. Θα σας ανατρέψουμε! Όλοι στην απεργία! Ξεκινάμε από τα Χαυτεία στις 12:00.
Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ) (Αθήνα)
Όλοι και όλες στις απεργιακές κινητοποιήσεις
Συγκεντρώσεις: Τετάρτη 8 Μάρτη στις 11:30 - Χαυτεία και στις 18:00 - Σύνταγμα
12:30 Ναύπλιο - πλ. Δημαρχείου | 18:30 Ναύπλιο - οδός Ενδεκάτη
Λαϊκή Δράση - Ομάδα Κομμουνιστών/Αγωνιστών
Πόσο αξίζουν οι ζωές μας;
Ταξική φεμινιστική απεργία για ζωή & ελευθερία
Η φετινή 8 Μάρτη έρχεται στον απόηχο της κρατικής δολοφονίας στα Τέμπη δεκάδων (κυρίως νέων) ανθρώπων, ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών, κομμάτι της τάξης μας, που ταξίδευαν με το βραδινό τρένο, αλλά και εργαζομένων, που χάθηκαν σε μια στιγμή.
Καπιταλισμός και πατριαρχία μας δολοφονούν
"Δυστυχήματα", έμφυλη βία, γυναικοκτονίες, κυκλώματα trafficking ενηλίκων & παιδιών, όλα αυτά παρουσιάζονται σαν "τραγικά" γεγονότα. Παρουσιάζονται οριακά σαν μεταφυσικά γεγονότα, που δεν έχουν καμία σύνδεση με τη γενική εκμετάλλευση και καταπίεση που βιώνουμε.
Οι ζωές μας είναι αναλώσιμες για την εξουσία και ο μόνος δρόμος για να τις ζήσουμε με ελευθερία και αξιοπρέπεια περνάει από διαθεματικό αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης που βιώνουμε καθημερινά. Οι αγώνες των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙΑ+, των τρανς υποκειμένων ενάντια στην καταπίεση, δεν διεξάγονται σε ιστορικό κενό αλλά στις ταξικές, άδικες και εκμεταλλευτικές κοινωνίες που καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός παράγει, αναπαράγει και εντείνει διαφορές και διαιρέσεις της τάξης, ιεραρχίες βάσει φύλου, φυλής και πολλές ακόμα καταπιέσεις.
Για το κράτος, οι καταπιέσεις και οι κακοποιήσεις που δεχόμαστε καθημερινά στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι είναι απλώς μεμονωμένα περιστατικά, τραγικά συμβάντα που δεν οφείλονται σε μια κυρίαρχη κουλτούρα σεξισμού και έμφυλης βίας, τα οποία εντελώς μόνες και μόνα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Οι δημόσιοι και δωρεάν χώροι στέγασης επιζώντων έμφυλης βίας είναι ελάχιστοι, ενώ και οι υπηρεσίες για τη δημόσια και δωρεάν ψυχολογική μας υποστήριξη είναι εξαιρετικά υποστελεχωμένες.
Το κράτος δεν ξεχνά να μας υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε όλα μας δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία. Επομένως, μας αφήνει συνειδητά απροστάτευτα και εκτεθειμένα στην έμφυλη βία και έχοντας την αστική δικαιοσύνη απέναντι μας να μας αντιμετωπίζει με καχυποψία, ενοχοποίηση και εξευτελισμό.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μας εκπλήσσει, όταν προέρχεται από μια κυβέρνηση που συγκαλύπτει και διατηρεί στους κύκλους της βιαστές, παιδοβιαστές και traffickers ενηλίκων και ανηλίκων, όπως φάνηκε και από τις υποθέσεις του Κολωνού, της Θεσσαλονίκης αλλά και της Ηλιούπολης.
Για μας, η 8 Μάρτη αποτελεί ένα σταθμό στον διαρκή αγώνα για τη χειραφέτηση μας κόντρα σε όλες τις μορφές καταπίεση, και παλεύουμε για φεμινιστική απεργία από τη δουλειά και το σπίτι. Μέσω ενός ριζοσπαστικού, μαχητικού εργατικού κινήματος από τα κάτω θέλουμε να επιβάλλουμε το αίτημα της φεμινιστικής απεργίας στους χώρους εργασίας αναδεικνύοντας τη σύνδεση της ταξικής με την έμφυλη εκμετάλλευση, τις έμφυλες διακρίσεις, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και ευρύτερα τη κουλτούρα του βιασμού σε όλους τους εργασιακούς χώρους.
Μέσα στα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα που θηλυκοποιούν την φροντίδα, έρχεται και η υποχρέωση να αναλαμβάνουμε εξ ολοκλήρου την εργασία στο σπίτι. Μια εργασία καθημερινή, απλήρωτη και αόρατη, που εξακολουθεί ωστόσο να είναι ο κινητήρας της παραγωγής. Μας εξαναγκάζουν να αναπαράγουμε «παραδοσιακούς ρόλους» σε βάρος της προσωπικής μας ζωής και του ελεύθερου χρόνου μας, και μας μετατρέπουν σε πεδία βολής καταπιεστικών στερεοτυπικών αναπαραστάσεων και πρακτικών.
Σε όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο καταπίεσης, εμείς θα φωνάζουμε : «Όταν σταματούμε να δουλεύουμε, ο κόσμος παύει».
Πόσο αξίζουν οι ζωές μας στον εθνοπατριαρχικό καπιταλισμό;
Αυτό που αποδεικνύει το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, για άλλη μια φορά, είναι πως η πολιτική τους, όχι μόνο φέρνει εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά δολοφονεί άμεσα και ψυχρά.
Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, εφαρμόζοντας μέσα στα άλλα και την μνημονιακή πολιτική των περικοπών, των ιδιωτικοποιήσεων και της περιστολής των δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας, έβαλαν, κάθε μια ξεχωριστά, το δικό της λιθαράκι στο σημερινό έγκλημα, με το ξεπούλημα του ΟΣΕ για 45 εκ ευρώ (ΣΥΡΙΖΑ), με συστήματα ασφαλείας που δεν λειτούργησαν και δεν ελέγχθηκαν ποτέ (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), με δώρα εκατομμυρίων προς την Hellenic Trains (ΝΔ), που δεν αποτυπώθηκαν σε καμία περίπτωση σε ασφαλείς, ποιοτικές μεταφορές, αλλά αντίθετα σε μεταφορές του θανάτου.
Αντίστοιχα, οι πολιτικές της ιδιωτικοποίησης της υγείας, της εκπαίδευσης και η πλήρης διάλυση των δομών μέριμνας και φροντίδας ενισχύουν την διπλή καταπίεση των γυναικών και των θηλυκοτήτων, που επωμίζονται ακόμα πιο πολύ το βάρος της φροντίδας. Οι πολιτικές τους, που έχουν επηρεάσει τις ζωές της εργατικής τάξης και των πιο ευάλωτων κομματιών της, που είναι τα μεταναστά, τα ανάπηρα, τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ και τα θηλυκά σώματα, φέρνουν σήμερα μια μαζική δολοφονία.
Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία δολοφονούν. Μας δολοφονούν με την πολιτική της διάλυσης κάθε δημόσιας παροχής που εξυπηρετεί τα κέρδη τους και τα τοποθετεί πολύ πάνω από τις ζωές μας.
Πόσο κοστίζουν οι ζωές μας;
Σε αυτόν τον κόσμο οι ζωές μας αξίζουν λιγότερο από τα κέρδη τους, κοστίζουν όσο ένα εισιτήριο της Hellenic Trains.
Σε αυτόν τον κόσμο δεν χωράμε, κακοποιούμαστε, καταπιεζόμαστε - στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι.
Ξέρουμε ποιος φταίει: το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Στη φετινή 8 Μάρτη συναντιόμαστε με τον κόσμο που διαδηλώνει ενάντια στην κρατική δολοφονία των Τεμπών, με τα σωματεία που απεργούν, με το κίνημα των καλλιτεχνών και των κατειλημμένων θεάτρων.
Δηλώνουμε ότι οι φωνές μας δε θα σιγήσουν μέχρι οι ζωές μας να μπουν πάνω από τα κέρδη τους. Δε θα ζήσουμε σε έναν κόσμο που οι γυναικοκτονίες, τα κυκλώματα σωματεμπορίας και τα «δυστυχήματα» είναι κανονικότητα.
Οι ζωές μας μετράνε και τις διεκδικούμε!
Καμία μόνη. Κανένα λιγότερο
Sabbat
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΩΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ 8/3 κάλεσμα στο δρόμο
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ - ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ
Η τραγωδία της 28ης Φλεβάρη στα Τέμπη είναι ένα κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα. Είναι απότοκο της υποτίμησης της ζωής των φτωχών που διαδραματίζεται με καταιγιστικό τρόπο για περισσότερο από μια δεκαετία σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Είναι απότοκο των συνεχών απολύσεων, της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, της ιδιωτικοποίησης των βασικών βιοποριστικών δημόσιων πόρων, δομών και υπηρεσιών. Είναι απότοκο των διαχωρισμένων συμφερόντων και αναγκών του κράτους και της κοινωνίας. Είναι απότοκο της επιβολής ενός αναπτυξιακού οικονομικού μοντέλου που εξασφαλίζει το ελάχιστο επιχειρηματικό ρίσκο των "από πάνω" με αντίτιμο την ακραία διακινδύνευση της ζωής των "από κάτω".
Για όλους εμάς, που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στην πλημμυρισμένη Μάνδρα, στο καμένο Μάτι, στην Ηλεία, στην Εύβοια... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά με τις συνέπειες της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στο σαπιοκάραβο Σαμίνα, στο εργοστάσιο της Ρικομέξ και στα κάτεργα των ασταμάτητων "εργατικών ατυχημάτων"... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, στα νερά του Αιγαίου και στον Έβρο... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στους τσιγγάνικους καταυλισμούς και στα μπλόκα της αστυνομίας... Αυτό το έγκλημα δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο όπως από την πρώτη στιγμή επιχείρησαν να το παρουσιάσουν τα αφεντικά σε ένα επικοινωνιακό φιάσκο που κατέρρευσε αμέσως μετά τις πρώτες εκδηλώσεις της κοινωνικής οργής στους δρόμους.
Οι καθημερινές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και σε δεκάδες άλλες πόλεις, οι πρώτες συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις, η κινητοποίηση και οι καταλήψεις των μαθητών και των φοιτητών, η συνάντηση του πόνου και της κοινωνικής αγανάκτησης με τους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως με τον εμβληματικό αγώνα των εργαζομένων και σπουδαστών στην τέχνη, των εκπαιδευτικών ενάντια στην "αξιολόγηση", των υγειονομικών ενάντια στην απαξία και υποστελέχωση του ΕΣΥ καθώς και πολλών άλλων, προκαλεί κρίση στο πολιτικό σύστημα εν μέσω προεκλογικής περιόδου.
Πρόκειται για μια κρίση που επιχειρείται να οριοθετηθεί στην εσωτερική σύγκρουση του πολιτικού προσωπικού του κράτους για την διεκδίκηση της κυβερνητικής διαχείρισης. Ωστόσο οξύνεται καθημερινά από την εκδήλωση της κοινωνικής οργής. Ο φόβος εξέλιξής της σε εξεγερσιακή δυναμική οδήγησε τα κατασταλτικά επιτελεία στην μεταστροφή της αρχικής αμυντικής στάσης που κράτησε η αστυνομία τις πρώτες μέρες, σε επιθετική στρατηγική. Η μεγάλη διαδήλωση της Κυριακής 5/3 χτυπήθηκε άγρια. Η αστυνομία την έπνιξε στα δακρυγόνα, εξαπέλυσε συνεχείς επιθέσεις χτυπώντας σοβαρά και συλλαμβάνοντας διαδηλωτές αποδίδοντάς τους κακουργηματικές διώξεις. Η παρούσα κυβέρνηση γνωρίζει ότι για να κρατηθεί στην εξουσία πρέπει να εξαφανίσει κατασταλτικά τον μοναδικό παράγοντα που δεν ελέγχει -απειλώντας να μεταβάλει τους πολιτικούς συσχετισμούς-, τον μαχητικό δρόμο. Το κράτος είναι προετοιμασμένο κι αποφασισμένο γι αυτό έχοντας εξασφαλίσει εδώ και καιρό την συναίνεση όλων των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων. Η κυβερνητική Αριστερά όντας προσδεδεμένη από το καλοκαίρι του 2015 στην δεξιά μετατόπιση όλου του επίσημου πολιτικού φάσματος υπολογίζει στρατηγικά στα εκλογικά οφέλη της θυματοποίησης των διαδηλωτών ενώ το ΚΚΕ ελεεινολογεί και στοχοποιεί όσους συγκρούονται με την κρατική καταστολή, ως πράκτορες. Έτσι, όπως αναφέρει το Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ στις 7/3/2023, όλοι οι "κοινωνικοί φορείς" έχουν καλεστεί σε σύσκεψη με αντικείμενο τη "μέγιστη δυνατή συνεργασία για τη διατήρηση της ηρεμίας, της τάξης, της ασφάλειας (..) κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας".
Το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη είναι μια ακόμα στιγμή του κοινωνικού - ταξικού πολέμου κατά τον οποίο τα αφεντικά επελαύνουν για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη και να θωρακίσουν την εξουσία τους ενώ η τάξη μας μετράει τους νεκρούς της. Αυτός ο πόλεμος που εξελίσσεται υπόγεια από τον Φλεβάρη του 2012, παίρνει σήμερα χαρακτηριστικά ανοιχτής σύγκρουσης. Κι αυτή η σύγκρουση τόσο σε βάθος χρόνου όσο και σε σχέση με οποιονδήποτε πρόσκαιρο επανακαθορισμό των συσχετισμών ισχύος του κράτους με την κοινωνία, έχει θεμελιακά ζωτική σημασία για όλους μας στο βαθμό που εξαρτάται η δυνατότητα αντίστασής μας, η ίδια μας η ζωή και η αξία της. Γνωρίζουμε ότι αυτή η σύγκρουση και η έκβασή της θα είναι ουσιαστική στο βαθμό που θα εκδηλωθούν στο κοινωνικό πεδίο από τη μεριά των καταπιεσμένων πραγματικές δυναμικές ενάντια στην ισχύ του κράτους και του κεφαλαίου, πέρα από το επικοινωνιακό παιχνίδι της εξουσίας και την εκλογική διαμεσολάβηση τους. Στο βαθμό που ο λόγος και η δράση μας μπορέσει να σπάσει το μονοπόλειο του λόγου και της έννομης βίας της εξουσίας. Στο βαθμό που οι επιλογές μας, οι τρόποι μας, τα εργαλεία μας και τα περιεχόμενα του αγώνα μας συναντηθούν και πορευτούν μαζί με την πλατιά αγανάκτηση και οργή μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Στο βαθμό που η κίνησή μας θα πηγαίνει ακόμα πιο πέρα από την μαχητική διαμαρτυρία και θα μετουσιώνεται σε σταθερή αγωνιστική σχέση και ανταγωνιστική δομή στην κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου, σε βάθος χρόνου.
Από το βράδυ της 28ης Φλεβάρη, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί που συναντιούνται ο πόνος, ο αγώνας και η συνείδηση. Ο πόνος για μια ακόμα σφαγή των δικών μας ανθρώπων που δεν αρκείται πια να είναι βουβός. Ο αγώνας που ζωντανεύει ξανά στους δρόμους. Η συνείδηση του αναντίστρεπτου σαπίσματος του κόσμου της εξουσίας και της αδυναμίας διεξόδου από την συστημική κρίση μέσα από το ίδιο το σύστημα.
Μέσα από τα σκοτάδια και την αποφορά που αναδίδει ο κόσμος της εξουσίας και ενάντιά του, η αγωνιστική συμβολή της καθεμίας και του καθένα μας από όπου κι αν βρίσκεται είναι ότι έχουμε για να γίνει αυτό το σταυροδρόμι ανοιχτό πεδίο αγώνα για την ζωή, την αξιοπρέπεια, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ελευθερία και την ευτυχία όλων.
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ
ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΩΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
απεργιακή κινητοποίηση
Χαυτεία, Τετάρτη 8/3/2023, 12:30
διαδήλωση ενάντια στην πατριαρχία
Σύνταγμα, Τετάρτη 8/3/2023, 18:00
αναρχική συλλογικότητα
α π ό π ε ι ρ α