Παρασκευή 2 Ιουνίου 2023 στις 21.26

cinepolsci: ιρανικό NeWave και οριακό ταϋλανδικό avantgarde ντοκιμαντέρ:

...προβάλλουμε the house is black και mysterious object at noon

Είναι το μάντρα: Ένα μικρό ταϋλανδάκι! το βλέπουμε νά 'ρχεται απ' το άφωτο σοκάκι του στεκιού. Φοράει μια μάσκα - είναι καρικατούρα του προσώπου του. Ανεβαίνει σβέλτα στην αχρηστεμένη ντουλάπα, και φωνάζει για μια ταϋλανδέζικη ιστορία, έναν αστικό, περιαστικό, χωριάτικο μύθο. Ένα μικρό ταϋλανδάκι! φωνάζει σύσσωμη η σινεπόλσκι, που περίμενε πώς και πώς να της κάνει μάγια ένα πλάσμα σαν αυτό - λίγο πριν χαθεί στην αστικοποίηση μιας τουριστικής σκιάς του φολκόρ.

Το σπίτι είναι μαύρο. Η γειτονιά ασπρόμαυρη. Όμως τα παιδιά βρίσκουν χαρά στο παιχνίδι και αγαπούν τον ήλιο και το φεγγάρι και τα λουλούδια. Η πραγματικότητα είναι σκληρή, η ασθένεια βαριά. Η ποίηση είναι μονόδρομος- όταν ο αποκλεισμός και η εξαθλίωση είναι η κανονικότητα.
--Μικρός προτζέκτωρ προβάλλει ταινία σε ανωπολίτικο στενάκι, δεν συμβαίνει καμία εξέγερση
μιλούσαμε για αστικές ρωγμές, τώρα γίνανε βαθιά ρήγματα
Λίγοι θεατές έχουν μαζευτεί, άλλοι περαστικοί κοιτούν κάπως φευγαλέα, και φεύγουν βαριεστημένοι
Αμήχανη σιωπή μετά το πέρας του έργου τριγυρίζει για ν' ακούσει μια γλυκιά, και σκωπτική ανάλυση - αναρρωτική,
που μας κάνει λίγο δυνατότερα στη πράξη
Ένας ακόμη -ισμός στο στοιχείο μας, μαρτυρά την εξελισσιμότητά μας, πού 'γκειται σε μια μικρή σειρά σταθεροτήτων

Γιατί φοβάσαι το σκοτάδι;
Ένας μήνας σαν αιωνιότητα
Αλλά πόσο κρατάει μια αιωνιότητα;
Μέσα από τις λέξεις βγήκαν τα άνθη
Και έφεραν την άνοιξη
Η καταστροφή μπορεί να είναι δημιουργία
Αν κρατήσεις την άνοιξη
Γιατί φοβάσαι το σκοτάδι;
Κάντο δικό σου, γίνε κομμάτι του
Φέρε την άνοιξη
Των παράλογων δημιουργία
Μία ανάσα ένας παλμός
Η λάμψη μπροστά μας είναι μια τάδε φωνή του χάους που προφανώς εκφράζει καποια αλήθεια
μέσα στα μάτια μας Τέχνη
Η τρυφερότητα που γίνεται φωτιά αφήνει την τέχνη στην έκφραση της να βρει τη ζωή στη ροή της ή να της δημιουργήσει μια νέα
Σαν μια νέα ανάσα
Σαν μια φωτιά μες τα ξερά
Ως λάβα που ρέει η καρδιά
Σαν έρωτας που είναι παντού
Ανθίζεις φτερά και γίνεσαι Φαντασία
Με ένα πλατύ χαμόγελο 3,2,1
Ανέστιοι για μια αιωνιότητα
Υπομένουμε χώρους
Σαν Κύκλωπες κοιτάμε τον κόσμο μέσα από χαραμάδες, μ' ένα μάτι
Μα, πόσο κρατά η αιωνιότητα;

Στοχαστική μήτρα σμιλεύει και (ανα-) γεννά

Ρυπαρά τα χεριά μας
Εκτεθειμένα στο εφήμερο
Επονείδιστους στόχους ψηλαφούν
Ασημένια μάτια σαν σβησμένα άστρα
Το αέναο φως τους ανζητούν

Διαπερατά, εύθραυστα, ανήσυχα
διαφυλάσσουμε στο ποιείν την ποίηση
σ΄αυτή την αδραξιά σφιγμένη - σ΄ ένα στενό
ανάμεσα στην ιδέα και το πραγματικό

Δίχως επιβάρυνση,
ακούστε τα πρωτόγονα δάση των ψυχών μας να αλυχτήζουν σαν άηχες θάλασσες
Εφήμερη χτυπώ στιγμές ψεύδους
Εικόνες απαράλλαχτες η εγγύτητα μας πνίγει
Η ενότητα επιστρέφει και χρόνια εκατοστίζει
Μου αρέσει που είμαστε μόνα μας
Γινόμαστε όλο-περισσότερα στης διάλυσης τα πλήθη
Προβολές ευθύνης-κατανόησης-συναίσθησης
Σε αυτές που γίναν δυνατότερες, εντός του σκοταδιού
Αγαλλιάσθε της πίκρας την αληθεία

πηγή : email που λάβαμε στις 30 Μαΐου 20h