Παρασκευή 9 Ιουνίου 2023 στις 20.00
Προβολή του ντοκιμαντέρ «Σε μια στιγμή κινδύνου»
Ο τρόπος που θυμόμαστε την Ιστορία καθορίζεται από την πλευρά που τη ζήσαμε. Το προσφυγικό στην Ελλάδα, όπως και η «μάχη» για το όνομα της Μακεδονίας, υπήρξαν σημεία καμπής για μια κοινωνία που ταλαντεύεται ανάμεσα στον εκφασισμό της και την αλληλεγγύη.
Το ντοκιμαντέρ ξεκινά στον απόηχο της φασιστικής δράσης της Χρυσής Αυγής και της έλευσης ενός μεγάλου προσφυγικού ρεύματος στα νησιά της χώρας. Παρά τη δίωξη και την καταδίκη της, η ναζιστική οργάνωση είχε αφήσει ήδη κατακάθια στην ελληνική κοινωνία, η οποία μέσα σε μια διαρκή οικονομική κρίση αλλά και μέσα από έναν σταδιακά οξυνόμενο θεσμοποιημένο ρατσισμό έψαχνε να βρει νέους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Οι ρατσιστικές ιαχές με αφορμή την διαμονή προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών ηχούσαν δυνατά. Το «Μακεδονικό» ήρθε να απλώσει ακόμη περισσότερο σκοτάδι στη δημόσια σφαίρα σε καθημερινή βάση.
Εθνικιστικά συλλαλητήρια, επιθέσεις σε μνημεία, στέκια και ανθρώπους, μαζί με μια ολοένα διευρυνόμενη νομιμοποίηση ενός μισαλλόδοξου λόγου, δημιουργούσαν μια συνθήκη πνιγηρή.
Η ταινία επιχειρεί να αναδείξει το νήμα του υπόγειου αυτού «πολέμου» και της διάχυσης της ρητορικής του μίσους προς τον Άλλον, τον ξένο, τον γείτονα, τον πρόσφυγα, τον διαφορετικό, στο πρόσφατο παρελθόν.
Η ταινία αποτελεί μια προσπάθεια σύνδεσης των γεγονότων, μέσα από τα μάτια της αλληλεγγύης. Μιλούν άνθρωποι που βίωσαν έντονα την περίοδο αυτή, ενώ ταξιδεύει σε πολλά μέρη της χώρας επιχειρώντας να καταγράψει την γενίκευση του φαινομένου του εκφασισμού αλλά και τον τρόπο που βιώνεται από διαφορετικά μέλη της κάθε τοπικής κοινωνίας. Παράλληλα, ερευνά το πώς οι κρατικές πολιτικές ενισχύουν το κλίμα του φόβου, της βίας και του ρατσισμού, αντί να προστατεύουν τους φτωχούς και αδύναμους. Οι πολλαπλές αφηγήσεις βοηθούν στον εντοπισμό των τρόπων διεξόδου από αυτή την κατάσταση, μέσω του αγώνα για μια κοινωνία που η αλληλεγγύη θα αποτελεί καθημερινή πράξη και οδηγό μιας διαφορετικής ζωής, που θα συμπεριλαμβάνει όλους και όλες.
Ακολουθεί το κάλεσμα του φεστιβάλ.
Σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει αντίλογος, αλλά ούτε και λόγος, έχει επιβληθεί η σιωπή. Εντοπίζοντας αυτό το κενό, ένα χρόνο πριν, αποφασίσαμε να μαζευτούμε άνθρωποι με παρόμοια όνειρα και κοινά προβλήματα και να στήσουμε τον Κοινωνικό Χώρο Πυρόβολο.
Οι αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί χώροι αντανακλούν την ανάγκη μας για συνάντηση και αλληλεπίδραση, δημιουργική και πολιτική έκφραση. Διεκδικούμε να εκφραστούμε στο δημόσιο χώρο και να γεμίσει το κενό με ιδέες και προτάσεις για να αναδείξουμε τις αδυναμίες και τις προοπτικές αυτού του τόπου.
Στον ένα χρόνο λειτουργίας του χώρου, οι άνθρωποι που βρεθήκαμε εδώ, γίναμε φίλοι και σύντροφοι, ανταλλάξαμε απόψεις ανάμεσα και κατά τη διάρκεια πολύωρων συνελεύσεων, ήρθαμε σε δημιουργική διαφωνία ή και προχωρήσαμε σε κοινή δράση μετά από συνδιαμόρφωση, μάθαμε για νέα κινήματα και παραδείγματα κοινωνικών αγώνων από κάθε μεριά της γης.
Μέσα σε ένα χρόνο έγιναν πολλά, όμως το ταξίδι του Πυρόβολου δεν θέλουμε να τελειώσει εδώ! Ευελπιστούμε να δυναμώσουμε την φωνή μας και την παρουσία μας στον δρόμο, στις δουλειές, στα σχολεία και οποιοδήποτε χώρο ζύμωσης ταξικών συνειδήσεων. Στο μεταξύ, ας κάνουμε μια μικρή παύση αυτό το τριήμερο και ας γιορτάσουμε όλα μαζί για όσα μας ενώνουν..
Σας προσκαλούμε με μεγάλη μας χαρά και συγκίνηση, στο τριήμερο φεστιβάλ εορτασμού του πρώτο χρόνου λειτουργίας του Πυρόβολου!
πηγή : email που λάβαμε στις 1 Ιουνίου 18h