Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023 στις 10.00 πμ
Κάλεσμα στήριξης της [πεζο]πορείας υπεράσπισης της κορυφής Καζάρμα των Αγράφων
ακριβής τοποθεσία : Καζάρμα, Άγραφα / διάσελο Αγίου Νικολάου
Προς υπεράσπιση των Αγράφων, ενάντια στον μητροπολη-τισμό*, συνάντηση στα βουνά
Στηρίζουμε το κάλεσμα [πεζο]πορείας υπεράσπισης της κορυφής Καζάρμα στις 10:00 π.μ. την Κυριακή 26/11/2023**Συμβολική Πεζοπορία Διαμαρτυρίας, στην Καζάρμα Αγράφων | Facebook
Στηρίζουμε το κάλεσμα της ανοιχτής πεζοπορίας αλληλεγγύης στα διωκώμενα αγωνιστά στην Πάρνηθα στις 11π.μ την Κυριακή 26/11/2023Ανοιχτή Πεζοπορία Αλληλεγγύης στους διωκόμενους αγωνιστές | Facebook
Στις 20 Ιουλίου το Υπουργείο περιβάλλοντος ενέκρινε την τροποποίηση την περιβαλλοντικής άδειας του έργου της εταιρείας CLAMWIND POWER ΑΕ, θυγατρική της ΙΝΤΡΑΚΑΤ ΑΕ για την εγκατάσταση 9 ανεμογεννητριών ύψους 150 μέτρων στην κορυφή Καζάρμα στα Άγραφα. Τα Άγραφα είναι από τις λίγες ορεινές περιοχές του τόπου που καταλαμβάνει το ελληνικό κράτος που έχουν μείνει αλώβητες από τα σχέδια των επενδυτών. Μονάχα το Τύμπανο Αγριθέας έχει αλωθεί από ένα αιολικό εργοστάσιο και αυτό παραμένει μέχρι σήμερα ανενεργό, Οι αγώνες κατοίκων, συντροφ(ισσ)ών καθώς και ορειβατικών συλλόγων έχουν διεκδικήσει την διατήρηση της αγριότητας των Αγράφων και έχουν πετύχει την ως τώρα παρεμπόδιση της επελαύνουσας "πράσινης ανάπτυξης"/λεηλασίαςστις κορφές, διοργανώνοντας (πεζο)πορείες, συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις τόσο στα ίδια τα βουνά όσο και σε πόλεις και χωριά. Όλα τα παραπάνω συγκροτούν ένα δυναμικό μέτωπο που εδώ και χρόνια έχει αναβάλλει την καταστροφή του τόπου, ώστε χιλιάδες σπάνια φυτά και ζώα να συνεχίζουν να βρίσκουν στα Άγραφα ένα πολύτιμο καταφύγιο. Σε προηγούμενες συγκεντρώσεις η καταστολή ήταν έντονη , με μπάτσους και εταιρικούς σεκιουριτάδες να μπλοκάρουν την είσοδο στο βουνό, με δακρυγόνα και τρομοκρατικές διώξεις συντροφιών για την συμμετοχή τους στις πορείες. Φαίνεται, λοιπόν, πως το κράτος και οι επενδυτές φοβούνται την αντίσταση μας, η οποία μπορεί να αποβεί σε εκείνους ζημιογόνα, καθώς και να "αμαυρώσει" το "οικολογικό" προφίλ τους- αφού τα τελευταία χρόνια προσπαθούν συνεχώς να μας πείσουν για την δήθεν οικολογική ωφέλεια των ΒΑΠΕ (βιομηχικών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας) για να επεκτείνουν τις επιχειρηματικές δράσεις τους εντός σημαντικών οικοσυστημάτων. Εντούτοις, τα σχέδια τους είναι ολέθρια για τα δάση και τις κορυφογραμμές. Συγκεκριμένα στην Καζάρμα, επανήλθαν με ένα υποτίθεται πιο ορθό περιβαλλοντικό σχεδιασμό, μειώνοντας τον αριθμό των προς εγκατάσταση ανεμογεννητριών, αλλά αυξάνοντας την ίδια στιγμή κατά πολύ τόσο το μέγεθος των νέων ανεμογεννητριών όσο τη συνολική επιφάνεια σάρωσης του βουνου. Οι συνέπειες για τα όρνια, τους φιδαετούς και τις κοκκινοκαλιακούδες χαρακτηρίζονται από "αμελητέες" έως "μέτριας σημαντικότητας", αποδεικνύοντας την ανάλγητη κερδοσκοπία των κεφαλαιοκρατών. Δεν ξεχνάμε,μάλιστα, ότι οι αιτήσεις για ΒΑΠΕ εντός Ελλάδας σήμερα υπερβαίνουν κατά… 502% τον εθνικό στόχο ηλεκτροπαραγωγής. Και βέβαια ο στόχος δεν είναι καν για να καλύψει πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Γιγαντοαφίσες στα Μ.Μ.Μ, διαφημιστικά σποτάκια που παρουσιάζουν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ως κάτι ελπιδοφόρο και καλύτερο για το περιβάλλον και τον άνθρωπο, ραδιοφωνικές εκπομπές που αναλύουν τα πλεονεκτήματα αυτών... είναι λίγα από τα χιλιάδες παραδείγματα που αναδεικνύουν πόση ενέργεια και χρήμα καταναλώνουν το κράτος και οι επενδυτές για να δικαιολογήσουν την καταστροφή που εξαπολύουν καθημερινά σε δεκάδες λόφους, πλαγιές, βουνά, νησιά και νησίδες. Στην πραγματικότητα, χιλιάδες μέρη τίθενται προς ισοπέδωση για το κέρδος λίγων και άγριοι πανέμορφοι τόποι μετατρέπονται σε γκρίζα εργοτάξια στο βωμό της απληστίας υπό το κάλυμμα της "πράσινης ανάπτυξης". Πουλιά σκοτώνονται από τις δολοφονικές λεπίδες των αιολικών, φωλιές διαλύονται, δέντρα ακρωτηριάζονται για να δημιουργηθούν ασφαλτομένοι δρόμοι που θα εξυπηρετούν τα οχήματα μεταφοράς, χιλιάδες πλάσματα ζουν κάτω από συνεχή φόβο καθως ακούν τρυπάνια και μπουλντόζες να ξεριζώνουν κάθετί οικείο γύρω τους. Το υπέδαφος μολύνεται από μεταλλεύματα, μικροπλαστικά και λοιπά υλικά των εγκαστάσεων. Τα βράδια ο ουρανός πολιορκείται από κόκκινα φώτα και τα αστέρια εξασθενούν από τη φωτορύπανση. Κατολισθήσεις προκαλούμενες από τις εκσκαφές σαρώνουν ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους, αρχαία δέντρα που δεν θα ξαναδεί ο άνθρωπος για εκατοντάδες χρόνια πέφτουν... Η ολοκληρωτική καταστροφή είναι κρυμμένη πέρα από εκεί που μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι.
Δυστυχώς,έχει αρχίσει να επικρατεί η φιλελεύθερη ρητορική ότι το "φιλικό-προς-το-περιβάλλον" είναι το "προηγμένο- τεχνολογικά", αλλά η σύχρονη βιομηχανική τεχνολογία δεν έχει καμία σχέση με την προστασία της φύσης. Κι αναρωτιόμαστε: πώς κάτι που τόσο προφανέστατα δεν στέκει, έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στις σκέψεις μας; Εμείς που τα περισσότερα μεγαλώσαμε στην Αθήνα, συνειδητοποιούμε την αποξένωση που βιώνουμε από μικρά, δηλαδή την απομάκρυνση από την φύση, την έλλειψη επαφής με άλλα ζώα, την απόσταση μας από την αγριότητα κι την άγνοια μας για ό,τι δεν εντάσσεται στους ρυθμούς μιας αποστειρωμένης τσιμεντούπολης. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πλυθησμού στριμώγνεται στις πόλεις (είτε για την εύρεση "καλύτερης" εργασίας, είτε για τη [ολοένα και εντατικοποιημένη] φοίτηση, είτε λόγω της γενικότερης ρομαντικοποιήσης της αστικής ζωής). Από εκεί οι μόνες εξορμήσεις εκτός πόλης συνήθως πραγματοποιούνται σε γιορτές, αργίες και γενικότερα μέσα σε τουριστικοποιημένα πλαίσια. Το γρήγορο, το "προοδευτικό" φαντάζει η μόνη γνωστή κανονικότητα. Επομένως, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πλήρωςούτε τις δολοφονίες μη ανθρώπινων ζώων, ούτε την λεηλασία και την αρπαγή της γης που πραγματοποιείται (και) έξω από το αστικό τοπίο. Ακόμα κι αν μπορούμε να κατανοήσουμε τέτοιες καταστάσεις, συνήθως ισχυριζόμαστε ότι δεν έχουμε τον χρόνο να ασχοληθούμε, καθώς δεν υπάρχει και η συναισθηματική σύνδεση με τους τόπους αυτούς. Το να προσεγγίζουμε όσο το δυνατότερο πιο οριζόντια, και φροντιστικά τις άγριες (και τις εξημερωμένες) περιοχές γύρω μας έχει καταντήσει να είναι κάτι το ριζοσπαστικό. Ωστόσο, το δέος και μόνο που σου προκαλεί η ανάβαση σε μία βουνοκορφή, η βιωματική σύνδεση με το φυσικό, το τραχύ, το ανώμαλο, το πράσινο και τα χιλιάδες χρώματα ενός βουνού, η απουσία της επιτήρησης των στιγμών μας και της ασφυξίας (μεταφορικής και μη), αρκεί για να θυμηθούμε την ανάγκη μας για αντίσταση στην συνεχή και αυξανόμενη εξημέρωση μας.
Η καπιταλιστική-πόλη δεν είναι μια έννοια αόριστη και πέρα από εμάς. Είναι οι σχέσεις μας, η εντατικοποιήση της καθημερινής ζωής μας, η αποστασιοποίηση μας από γνώσεις αυτοσυντήρησης, από την παραγωγή της τροφής και εν τέλει η απώλεια της γνώσης του ίδιου μας του σώματος. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα ότι τα κράτη έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν από την λογική της απλής αστικοποίησης και πλεόν μεταλάσσετουν τα αστικά τοπία σε κόμβους εντός ενός μοντέλου διοίκησης εντόνως κεντροποιημένου. Το ελληνικό κράτος προσπαθει να μετατρέψει την Αθήνα στην ύψιστη μητρόπολη, όπου ουσιαστικά όλος ο κρατικός μηχανισμός θα εντοπίζεται σ' αυτήν, ενώ οι υπόλοιπες περιοχές ξεπουλιούνται σε επενδυτές, τα κάτοικά τους αφήνονται να πνιγούν και να καούν κι όσα ανθρώπινα πλάσματα επιζήσουν, απλώς συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους για την ανάπλαση της κεντρικής πόλης-κράτους. Άλλες μεγάλες πόλεις κερδίζουν για λίγο τα φώτα της δημοσιότητας για να γίνουν τουριστικά αξιοθεάτα ή για να προσελκύσουν επενδύσεις, ενώ τα νησιά κτίζονται και σιγά-σιγά καταντούν υπαίθρια κέντρα διασκέδασης πλουσιών. Χρόνο με τον χρόνο επιτυγχάνεται η όλο και εντεινόμενη συσσώρευση πληθυσμού στην μητρόπολη, πράγμα που καθιστά αυτό τον πληθυσμό ακόμα πιο ελεγχόμενο, ακόμα πιο εξαθλιωμένο και φαινομενικά ανίκανο να επιβιώσει χώρις τον τεχνοβιομηχανικό πολιτισμό, το κράτος και τον καπιταλισμό. Συζητώντας γι' αυτό το φαινόμενο, σκεφτήκαμε να το αποκαλέσουμε μητροπολη-τισμό. Ως όρος αναφέρεται στην μεθοδευμένη εξουσιαστική τακτική που μας απομακρύνει όλο και πιο πολύ από την ύπαρξη αυτόνομων, αυτοσυντηρούμενων ζωνών, αναφέρεται στην πνιγηρή μας αίσθηση εγκλωβισμού και στην προσπάθεια αδρανοποίησης των αναρχικών αγώνων στα πιο αποκεντρωμένα σημεία του χάρτη.
Όσο οι μηχανές του κράτους και των επενδυτών του καλογυαλίζονται και ετοιμάζονται για τα επόμενά τους ισχυρά χτυπήματα, η ανάγκη για την σύνδεση των αγώνων μας φαντάζει όλο και πιο επείγουσα. Η ολική απελευθέρωση δεν είναι ένα μακρινό όνειρο, μια ουτοπία που μπορεί να περιμένει, είναι οι σχέσεις μας στο τώρα και στο εδώ, η αλληλεγγύη μας από, με και για την φύση και τα ζώα, αψηφώντας τα δίπολα ανθρώπινου- μη ανθρώπινου, άγριου- ήμερου. Η ολική απελευθέρωση είναι μία ρηξικέλευθη διαδικασία. Είναι η αγωνιστική διαδικασία αντιμετώπισης της εξουσίας όχι ως κάτι ασύνδετο και μεμονωμένο, αλλά ως διαπλεκόμενη ολότητα. Είναι η άρνηση των πολιτικών εκπτώσεων, η μάχη μέχρι το τελευταίο μέτωπο. Αν κάτι μπορεί να γραφτεί για την ολική απελευθέρωση με βεβαιότητα, είναι ότι αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ. Όμως, δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε τα αποτελέσματα που μπορεί να μας φέρει αυτή η ατέλειωτη διαδικασία σε εκατό χρόνια από τώρα: το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητά της αυτή τη στιγμή. Τα αρπακτικά πουλιά που σκίζουν τους ουρανούς των Αγράφων ανοίγουν μια ρωγμή στον ορίζοντα. Στη διαδρομή τους βλέπουμε μια πορεία ελευθερίας. Έναν δρόμο ολότελα διαφορετικό από τους δρόμους που ανοίγουν εταιρείες στα δάση για να εισβάλλουν αιολικά εργοστάσια.Χιλιάδες άλλοι τρόποι ζωής μας περιμένουν να τους ανακαλύψουμε. Να υπερασπιστούμε τη φύση, να αρνηθούμε το ανθρωποκεντρικό εξουσιαστικό σύστημα εκμετάλλευσης. Να συναντηθούμε στα βουνά και στις νησίδες.
"Είσαι ένα λύκο, ξαπλωμένο σε ένα κλουβί διπλάσιο του μεγέθους σου, κάτω από την λάμψη λαμπών φθορίου που ανοιγοκλείνουν μιμούμενες την νύχτα και την μέρα, δημιουργώντας ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων. Δεν πεινάς ποτέ, δεν φοβάσαι ποτέ για την επιβίωσή σου, μουδιασμένο σε ένα αποχαυνωτικό θέαμα όσο το ρολόι στον τοίχο χτυπάει μέρα με την μέρα. Ακούς έναν ήχο, αβέβαιο από πού προέρχεται, αβέβαιο αν έρχεται απο μέσα σου ή απ' έξω. Είναι ένας μακρινός κεραυνός; Είναι ο θόρυβος από τα περιγράμματα μιας ανάμνησης όσο ξεπηδούν σε μια στιγμή θυμού; Στέκεσαι, αλλά αντί να κουνηθείς πάλι πέρα-δώθε στο κελί σου, ρίχνεις όλο το βάρος σου πάνω στην πόρτα και καταλήγεις στην άλλη μεριά της, πάνω στο αποστειρωμένο πάτωμα. Ήταν η πόρτα ποτέ κλειδωμένη; Ξαφνικά αρχίζεις να τρέχεις μανιωδώς, σύντομα βρίσκεσαι έξω από το κτίριο, μέσα από τους δρόμους, πέρα από τα όρια της πόλης, και η έρημος εξαπλώνεται μπροστά σου.Το φεγγάρι είναι γεμάτο. Ουρλιάζεις.
Ησυχία.
Ουρλιάζεις ξανά, πιο δυνατά, χωρίς έγνοια για τα καταπονημένα άκρα σου που ακόμα καλπάζουν, και η γούνα σου καταπίνει ευχάριστα τον κρύο αέρα που την λούζει. Ακούς μία απάντηση στο κάλεσμά σου και το μοναχικό σου ουρλιαχτό μετατρέπεται σε ένα περίπλοκο συνονθύλευμα φωνών, σε ένα τραγούδι. Τρέχεις προς τα άλλα λύκα και ενώνεστε σε έναν χώρο σωμάτων, παιχνιδιού, πάλης και ξεκούρασης. Το χτύπημα απ'το ρολόι του τοίχου εγκαταλείπει επιτέλους τους εφιάλτες σου, η καρδιά σου χτυπάει σύμφωνα με την ανατολή και την δύση του φεγγαριού. Ουρλιάζετε μαζί για να σας ακούσουν και άλλα, για να ξέρουν ότι μπορούν κάπου να ξεφύγουν.
Η αγέλη μας πολιορκεί την πόλη που θέλει να μας ξαναφυλακίσει, σπάζοντας τα κλουβιά, ξεριζώνοντας τα λαρύγγια των τεχνικών των εργαστηρίων τους, προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να κατεβάσει αυτό το καταραμένο ρολόι από τον τοίχο. Κάποια από την αγέλη σου πεθαίνουν από τα όπλα κυνηγών. Άλλα λύκα έρχονται μαζί σας, άλλα επιστρέφουν στην ασφάλεια των κλουβιών τους. Αυτά που δεν θα επιστρέψετε ποτέ, γλείφετε τις πληγές το ένα του άλλου. Μια νύχτα αποφασίζεις να φύγεις και να περιπλανηθείς μόνο. Η μοναξιά που επιλέγεις δεν έχει καμία σχέση με τη απομόνωση του κλουβιού, αυτή την άφησες πίσω σου κόσμους πριν. Γνωρίζεις ότι μπορείς πάντα να γυρίσεις πίσω στην αγέλη σου, διαφορετικό, αλλαγμένο. Σκαρφαλώνεις έναν αμμόλοφο και ρουφάς την απεραντοσύνη του ξάστερου ουρανού- η καρδιά σου πλημμυρίζει από την ατελείωτη ομορφιά της ερήμου και την μίκρότητα σου μέσα της. Γεμίζεις τα πνευμόνια σου, απελευθερώνεις ένα ουρλιαχτό, ζωντανό και γεμάτο με όλο τον θρήνο και την χαρά της μοναχικής περιπλάνησής σου.
Τα άλλα απαντούν. "
Μεταφρασμένο απόσπασμα της μπροσόυρας Kill the couple in your head
Μέχρι την ολική απελευθέρωση
ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΒΟΥΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΙΟΛΙΚΑ
Ενάντια στης φύσης την λεηλασία, αγώνες για την γη και την ελευθερία
Απάτητη η Καζάρμα χωρίς επενδυτές, ελεύθερες θα μείνουνε οι βουνοκορφές
Τα όρια της πόλης δεν μας κρατάνε πια, ελεύθερες οι θάλασσες, τα ζώα, τα βουνά
*μητροπολη-τισμός: με αυτό τον όρο εννοούμε την πλήρη κεντροποίηση του κράτους γύρω από μια μητρόπολη, όπου τα εδάφη εκτός αυτής αποτελούν μόνο πρώτη ύλη για την τροφοδότησή και συντηρησή της
* *Τρένα δεν υπάρχουν μετά την δολοφονία των επιβατών στα Τέμπη, όμως το Σάββατο απόγευμα, θα ξεκινήσει ένα ιδιωτικό λεωφορείο από πλατεία Καραισκάκη προς το καταφύγιο των Αγράφων.
Τσουκνίδες - αναρχική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση