Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2023 στις 12.00
Απεργιακή κινητοποίηση υγειονομικών
Εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Ο αγώνας των υγειονομικών είναι ένας αγώνας δίκαιος, αναγκαίος και ζωτικός για την κοινωνική συνθήκη που ζούμε τόσα χρόνια. Μια συνθήκη ζόφου & απαξίωσης των ζώων και της ύπαρξής μας. Οι διεκδικήσεις για διπλασιασμό των μισθών, διπλασιασμό προσωπικού, μονιμοποίηση των συμβάσεων και αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης αφορούν τον καθένα και την καθεμία από εμάς. Το κοινωνικό αγαθό της υγείας έχει ως δέκτη την ευρεία κοινωνική βάση και όλοι/ες μας θα υποστούμε τις συνέπειες της υποβάθμισής του. Η διάλυση όλων των όρων εργασίας του υγειονομικού προσωπικού, με απανωτές υπερωρίες που πολλές φορές πληρώνονται ύστερα από πολύ καιρό, με τις μετακινήσεις ιατρών σε διαφορετικά μέρη από εκεί που έχουν τοποθετηθεί, προκειμένου να καλύψουν κενά, με τον οριακά εξαναγκασμό άσκησης ιατρικής πράξης που δε συνάδει με την ειδικότητα τους, οι χαμηλοί μισθοί και τα προβλήματα με τις συμβάσεις είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ιατρικονοσηλευτικό προσωπικό. Η πλήρης απαξίωση των εργασιακών συνθηκών των εργαζόμενων που τόσα χρόνια στηρίζουν με μεγάλες προσπάθειες το Ε.Σ.Υ. σηματοδοτεί το επισφράγισμα της, εδώ και καιρό, προσπάθειας για διάλυση του δωρεάν χαρακτήρα της υγείας
Ήδη από την εποχή των μνημονίων η δημόσια υγεία είχε βρεθεί στο στόχαστρο των περικοπών του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτό ήταν ξεκάθαρο με το κλείσιμο ή/και τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, τη μείωση του προσωπικού, το κλείσιμο κέντρων υγείας και αγροτικών ιατρείων. Ακόμα και κατά την περίοδο της πανδημίας, μια περίοδος υγειονομικής κρίσης, παρά το γεγονός ότι αποδείχθηκε περίτρανα η σημασία και η αναγκαιότητα του δημόσιου συστήματος υγείας, το κράτος αρνήθηκε πεισματικά να ενισχύσει το Ε.Σ.Υ. Δεν προχώρησε ποτέ σε μαζικές προσλήψεις, δεν αναβάθμισε τις υποδομές, ούτε ενίσχυσε τον υλικοτεχνολογικό εξοπλισμό. Αντίθετα, πριμοδότησε με όποιον τρόπο μπορούσε τον ιδιωτικό τομέα, τις μεγάλες ιδιωτικές κλινικές. Μάλιστα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός προκαλούσε όλη την κοινωνία όταν, σε αποκαλυπτικές έρευνες που δημοσίευσαν επιστήμονες, σχετικά με την αναγκαιότητα ύπαρξης περισσότερων Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) κατά τη διάρκεια του κορονοιού, απαντούσε πως αυτό δεν ισχύει (!) γιατί αφενός δεν έχει φανεί ότι βοηθάνε τους ασθενείς και αφετέρου μετά τη λήξη της πανδημίας όλες αυτές οι υποδομές θα ήταν περιττές και θα αποτελούσαν ένα τεράστιο δημοσιονομικό κόστος. Όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως αποτελούν μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια των κεφαλαιοκρατών και του κράτους να υποβαθμίσουν και κατ'επέκταση να συρρικνώσουν τον δωρεάν, δημόσιο χαρακτήρα της υγείας.
Η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα είναι γεγονός και στον τομέα της υγείας. Από την έως τώρα εμπειρία μας σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις, το αποτύπωμα στις ζωές απέχει πολύ από τις όσες πανηγυρικές δηλώσεις έκανε κατά καιρούς το κράτος κατά τη διάρκεια ξεπουλήματος όλων των βασικών μας αναγκών. Η εισβολή του καπιταλισμού & του νεοφιλελευθερισμού στην καθημερινότητά μας είναι εμφανής από την εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις μέχρι τις κοινωνικές ανάγκες της μετακίνησης ή του ρεύματος & του νερού. Η προσπάθεια πλήρους ιδιωτικοποίησης και της υγείας ξέρουμε πολύ καλά, επομένως, τι επίδραση θα έχει σε εμάς. Όχι, μόνο θα αυξηθούν τα έξοδά μας σε πολύ μεγάλο βαθμό και η καθημερινότητα θα γίνει ακόμα πιο δυσβάσταχτη, αλλά θα νοούμαστε για όσους ιατρούς επιλέξουν τον ιδιωτικό τομέα ως ένας ακόμα αριθμός, βάζοντας στην άκρη, πιθανόν, την ασθένεια και την ίασή μας. Άλλωστε, όταν το κράτος με την τωρινή κυβέρνηση μιλάει δια στόματος βουλευτών της τελευταίας, όπως ο Πνευματικός, με όρους κοινωνικού δαρβινισμού, πως να έχουμε αμφιβολία για το μέλλον; Η κρίση του κεφαλαίου επιφυλάσσει σε εμάς μεγαλύτερη εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία, καταπίεση & θάνατο. Όπως δήλωσε άλλωστε ο Πνευματικός : «αν είμαστε ασθενείς τελικού σταδίου καρκίνου, καλύτερα να πεθαίνουμε, για να μην επωμίζεται το κράτος τα έξοδα της νοσηλείας μας». Όταν αποτελούμε περίσσευμα για τα αφεντικά και το κράτος και όχι παραγωγικό εργαλείο, δε μετράμε.
Όλη η ευρεία, κοινωνική βάση βιώνουμε καθημερινά πλέον την υποβάθμιση των ζώων μας. Η ταξική βία της φτώχειας, της υποτίμησης και του εξευτελισμού είναι κάτι που κράτος και κεφάλαιο μας αναγκάζουν να υπομένουμε. Ωστόσο, σε αγώνες που αφορούν άμεσα τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας, οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα και να ενισχύουμε με τα λόγια και τις πράξεις μας. Ο αγώνας για ένα τόσο σημαντικό κοινωνικό αγαθό που επηρεάζει όλη μας τη ζωή είναι ένας αγώνας που μας εμπνέει και μας κάνει να πιστεύουμε πως μόνο μέσω των συνδικαλιστικών αγώνων από τα κάτω μπορούμε να σταθούμε ανάχωμα στα σχέδια των από τα πάνω. Οι συνδικαλιστικοί αγώνες μόνο όταν αποκτούν γείωση στην κοινωνία και μετατρέπονται σε κοινωνικούς μπορούν να συντελέσουν στην κοινωνική χειραφέτηση.
Κατάληψη Ντουγρού