kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντικρατικες - Αντικατασταλτικες διαδηλωσεις για την 6η Δεκεμβρη

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ - ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΑΘΗΝΑ : 18:00 - ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 - ΚΑΜΑΡΑ

Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο μέχρι την τελευταία κρατική δολοφονία του 17χρονου Ρομά Χρήστου Μιχαλόπουλου, το κράτος και η εξουσία συνεχίζουν να δολοφονουν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση - σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση - είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως κοινωνικό πρόταγμα , όχι για την επανάληψή της , αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΙ - ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

κάλεσμα : Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ- ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2023

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 σημειώνεται η κρατική δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το όπλο του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η εν ψυχρώ δολοφονία του A. Γρηγορόπουλου έρχεται να επισφραγίσει τις δολοφονικές μεθοδεύσεις και τις κατασταλτικές διαθέσεις του κράτους ενάντια σε κάθε αγωνιζόμενο. Η έσχατη όμως αυτή μορφή κρατικής βίας δεν παρέμεινε αναπάντητη. Αντιθέτως, πυροδότησε θύελλα διαδηλώσεων και συγκρούσεων στο κέντρο των μητροπόλεων, όπου εκατοντάδες κόσμος εξεγέρθηκε μαζικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, συνθλίβοντας το προσωπείο της κρατικής παντοδυναμίας. Ο Δεκέμβρης του '08 μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις και τους αγώνες του αποτέλεσε σπουδαίο σημείο της σύγχρονης ιστορίας, αφήνοντας πίσω σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα.

15 χρόνια μετά από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο κρατικός μηχανισμός δεν έπαψε να ακολουθεί με συνέπεια το μοτίβο της βίας, να αναπαράγει τις εγκληματικές μεθοδεύσεις του, να καταστέλλει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, να πασχίζει να εδραιώσει τον θάνατο.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΙΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Το χέρι των εντολοδόχων δολοφόνων οπλίζεται από την εξουσία. Α. Γρηγορόπουλος, Κουμής, Κανελοπούλλου, Καλτεζάς, Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος. Τα τσιράκια των αφεντικών φρόντισαν να επιδείξουν την κυριαρχία τους με την έσχατη μορφή βίας. Και η μακρά λίστα θανάτου που υπογράφουν κράτος και αφεντικά δεν έχει τελειωμό. Η μεθοδευμένη θανατοπολιτκή του συστήματος έδειξε έντονα το προσωπείο της ήδη από την εγκληματική διαχείριση της Πανδημίας. Εκ τότε επιχειρείται να εδραιωθεί ένα μοντέλο όπου κάθε ανθρώπινη ζωή θα κοστολογείται ως αμελητέα και κάθε κρατικός θάνατος στις μέρες μας θα φαντάζει καθημερινότητα. Από την δολοφονία στα Τέμπη, τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που πνίγονται στα ανοιχτά του Αιγαίου, τις αναρίθμητες γυναικοκτονίες που όλο κ αυξάνονται, την όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων και την λεηλασία της φύσης…. η εξέγερση του ΄08 φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ.

Άλλωστε ο κρατικός μηχανισμός βαδίζει σε πλήρη σύμπνοια με τα ΜΜΕ, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και συγκαλύπτοντας υποθέσεις που εξυπηρετούν το αφήγημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Ας μην ξεχνάμε, πως η αντικοινωνική πολιτική του σύγχρονου κρατικού - καπιταλιστικού μοντέλου πασχίζει να παγιωθεί με κύριο μέσο την διαρκή παρουσία μονάδων της αστυνομίας, η οποία - όντας δεξί χέρι της εξουσίας και έχοντας την πλήρη κρατική κάλυψη- σπέρνει ένα κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Οι αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων το τελευταίο διάστημα, η επίθεση σε στέκια και δομές αγώνα αποτελεί χαρακτηριστικό εργαλείο του συστήματος να καθυποτάξει κάθε φωνή που εξεγείρεται, κάθε φωνή που υψώνει αναχώματα στα μεγαλεπήβολα πλάνα των αφεντικών. Ο κρατικός φόβος για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, για μαζικοποίηση του αναρχικού αγώνα μεταφράζεται σε πλήρη έλεγχο, σε συλλήψεις αγωνιστών, σε καταστολή διαδηλώσεων και σε δικαστικές σκευωρίες. Άλλωστε η επιθυμία του χρεοκοπημένου κράτους να επιβάλλει την παντοδυναμία του ανέκαθεν επιχειρείται άμεσα ή έμμεσα με την επιβολή αμείλικτης βίας ενάντια σε κάθε αντίσταση των από τα κάτω και αυτό αποτυπώνεται έντονα από την διαρκή αναβάθμιση των κατασταλτικών εργαλείων του, δημιουργώντας έτσι ένα άρτια εκπαιδευμένο σώμα δολοφόνων.

Η ολομέτωπη επίθεση του κρατικού μηχανισμού αποτυπώνεται και στην παιδεία, όπου μια σειρά νομοσχεδίων και μεταρρυθμίσεων αλλάζουν τον χαρακτήρα της δημόσιας- δωρεάν παιδείας, φέρνουν μπάτσους στις σχολές και επιχειρούν την κατάργηση του ασύλου. Με την ΕΒΕ, την επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την κατάργηση του Άρθρου 16, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί μετατρέποντας την παιδεία σε αγαθό για λίγους, αποκλείοντας μαθητές και μαθήτριες από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ενισχύοντας έτσι την προσέλευση σε ιδιωτικά ΙΕΚ, και την επί πληρωμή εκπαίδευση. Παράλληλα, βασικός αρωγός του κρατικού σχεδιασμού είναι η ίδρυση ενός 'αποστειρωμένου' πανεπιστημίου, όπου κάθε φοιτητική - ριζοσπαστική δύναμη θα ακρωτηριάζεται και θα βρίσκει απέναντί της πάντα την καταστολή. Πρόσφατο δείγμα αποτελεί η πορεία της 17 Νοέμβρη στην Θεσσαλονίκη, όπου κράτος και αφεντικά - έχοντας ενεργοποιήσει όλα τα κατασταλτικά μέσα τους- έστησαν φραγμό, εμποδίζοντας το φοιτητικό σώμα να προσεγγίσει το πανεπιστήμιο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Η εξέγερση του '08 αποτέλεσε κεντρικό έναυσμα για την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση και συγκρότηση τόσο του αναρχικού όσο και του μαθητικού κινήματος. Οι καταλήψεις σχολείων και σχολών στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας έπαιξαν κομβικό ρόλο τόσο για την έμπρακτη και μαχητική αμφισβήτηση της θανατοπολιτικής του κρατικού μηχανισμού, όσο και για την δημιουργία δομών και παρακαταθήκης της αυτοοργάνωσης της κοινωνικής βάσης σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας και πάνω από όλα την παρουσία ξανά και ξανά στον δρόμο.

Επίσης, κατέστησε φανερή την ανάγκη συγκρότησης και οργάνωσης των αντιστάσεων των από τα κάτω ως μαζική απάντηση απέναντι στη κρατική βαρβαρότητα . Από την αυθόρμητη εξέγερση και την ευκαιριακή συσπείρωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, προτάσσουμε την διαρκή παρουσία του αναρχικού αγώνα μέσα από την κοινωνική και ταξική αυτό-οργάνωση σε διαδικασίες βάσης και πολιτικής ζύμωσης.

Από τον δρόμο που χάραξε ο Δεκέμβρης του '08 μέχρι τους αγώνες του Δεκέμβρη του σήμερα, για την ολική ανατροπή του κόσμου της εξουσίας, για την δικαίωση όλων των καταπιεσμένων, για την κοινωνική απελευθέρωση.

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

https://www.facebook.com/a.s.f.QuietaMovere?_…0]=AZUF6-JOKz9xwv5pcbGnX8OMhvfq-z5cefHsxJjCt5ffuLStt4wcUaDBbZD0r-IY0fXBh6Xkw0w_FXv_S1zl1EtpkuyafoHQZOQytNf3n7C2WFIQSBNLm2g7owAxmmT-KMh-KEeQ2TCBM8PaQ4-vM591CysfOnFobTMZ1kUikdJwPJwMqY-_8VKb9Ab48-G_df-OBAZikU0TKqXCE1A3cwda&

πηγή : https://www.facebook.com/p/Πρωτοβουλία-Αναρχι…

έρχεται Δεκέμβρης...

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος

πηγή : https://www.facebook.com/votanikoskipos2009/?…

Όλοι/ες στη διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 στις 18:00 - Προπύλαια

«Σε όποιο μέρος της γης, σ'οποια ώρα εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω» - Τ. Λειβαδίτης

Στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού-αγωνιστή μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φονιάδες συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε μια αυθόρμητη εξέγερση που έλαβε πανελλαδικό χαρακτήρα και όμοια της δεν υπήρξε μεταπολιτευτικά.

Αγκαλιάστηκε πλατιά από τον κόσμο της εργασίας και τον λαό, από τα προλεταριοποιημένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης, με κυρίαρχο το στοιχείο της νεολαίας είτε εργατικής, είτε φοιτητικής και μαθητικής.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αμφισβήτησε μέσα από την μαζική λαϊκή αντιβία τη παντοδυναμία και το μονοπώλιο της βίας της εξαρτημένης άρχουσας τάξης όπως αυτή εκφράζεται κυρίως μέσα από τις κρατικές-κατασταλτικές συμμορίες της ΕΛ.ΑΣ.

O Aλέξανδρος Γρηγορόπουλος μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και των δολοφονημένων από τους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ μαζί με τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Βασίλη Μάγγο, τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλου και αμέτρητους νεκρούς του ταξικού- λαϊκού κινήματος, ήρωες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.

Είναι τέτοιος ο συμβολισμός της εξέγερσης για την κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό προσωπικό της, που κατά την περίοδο του καθολικού λοκνταούν και της καθολικής απαγόρευσης συγκεντρώσεων που επέβαλε η κυβέρνηση και το κράτος χωροφύλακα το 2021, οι μπουραντάδες της ΕΛ.ΑΣ που αναπτύχθηκαν γύρω από το μνημείο απαγόρευαν στον εργαζόμενο λαό να καταθέσει λουλούδια, πέταγαν τα μπουκέτα με τα λουλούδια σαν ναζιστικός στρατός κατοχής και βεβήλωναν το μνημείο και την μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

15 χρόνια μετά, μέσα στο πλαίσιο δομικής κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο αγώνας απέναντι στη ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα,την φασιστικοποίηση και την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία παραμένει επίκαιρος.

Η διαδήλωση τιμής και μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πρέπει να λάβει χαρακτήρα αγώνα, να αγκαλιαστεί πανεργατικά και παλλαϊκά, να θέσει μπροστά τις σύγχρονες διεκδικήσεις του εργατικού- λαϊκού κινήματος.

Το ψωμί του λαού βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση. Η επισιτιστική κρίση και η εξαθλίωση χτυπούν την πόρτα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, και η κρατική και φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία που ανασυγκροτείται έχουν σκοπό να τσακίσουν τις ταξικές-λαϊκές αντιστάσεις.

Η δημόσια και δωρεάν υγεία τσακίζεται όλο και περισσότερο για να κερδίσουν τα ευρωπαϊκά και εγχώρια ιδιωτικά μονοπώλια.

Το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο ψάχνουν νέες διόδους άντλησης κέρδους και απειλούν με οριστική διάλυση και αποσάθρωση τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, ενώ το λαϊκό άσυλο αγώνα καταπατάται διαρκώς από τις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις, με σκοπό την όξυνση των ταξικών φραγμών.

Η λαϊκή κατοικία και η πρόσβαση του λαού σε ρεύμα καταστρατηγούνται από τα αρπακτικά των τραπεζών και την ληστρική κερδοφορία των παρόχων ιδιωτικής ενέργειας που απειλούν να ξεσπιτώσουν και να βυθίσουν στο σκοτάδι και το κρύο τον εργαζόμενο λαό του τόπου μας, ενώ η πρόσβαση του σε δημόσια-δωρεάν πάρκα και πλατείες αμφισβητείται μέσα από τις αναπλάσεις των ιδιωτικών εταιρειών στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η πολιτική-οικονομική-διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη του Ναζι-Φασιστικού Καθεστώτος του Κιέβου και το Σιωνιστικό Κράτος Τρομοκράτη του Ισραήλ είναι στρατηγικό ζήτημα στην ατζέντα της ντόπιας αστικής τάξης,της κυβέρνησης και του ευρωνατοϊκού μαύρου μετώπου που έχει απλωθεί μέσα στο κοινοβούλιο, μετατρέποντας την χώρα σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο.

Στους αναγκαίους μαχητικούς- μαζικούς- εργατικούς-λαϊκούς αγώνες που πρέπει να προκύψουν και να γιγαντωθούν για ψωμί-παιδεία-υγεία-ρεύμα-στέγη-ειρήνη και αποδέσμευση από ΝΑΤΟ-ΕΕ ο εργαζόμενος λαός θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στην ασύδοτη δράση της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.

Το κράτος Χωροφύλακας που έχει ορθωθεί απέναντι μας, με γιγαντωμένο τον αστυνομικό-κατασταλτικό μηχανισμό, έχει συγκροτηθεί για να πατάξει βίαια τους αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, χέρι- χέρι με τις φασιστικές-νεοναζιστικές-παρακρατικές συμμορίες που ανασυγκροτούνται και έχουν αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση διαμέσου των Σπαρτιατών.

Το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του αποτελούν όργανα της ντόπιας άρχουσας τάξης. Είναι σαφές και κεκτημένο από την ιστορία του ταξικού-λαϊκού κινήματος πως η αστυνομία δεν εκδημοκρατίζεται. Η δολοφονική της δράση δεν σταματάει με καταγγελίες και ευχολόγια.

Ιστορικά, όταν οι φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ. δολοφονούν, καλύπτονται και βγαίνουν λάδι από την αστική δικαιοσύνη της πλουτοκρατίας.

Το ίδιο έγινε με τους φονιάδες του Χρήστου Μιχαλόπουλου, του Κώστα Φραγκούλη, Νίκου Σαμπάνη, του Σιδέρη Ισιδωρόπουλου, του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Βασίλη Μάγγου και του Μιχάλη Καλτεζά. Το ίδιο έγινε και με τους φονιάδες - συμμορίτες Κορκονέα-Σαραλιώτη που ξεπλύθηκαν από την αστική δικαιοσύνη.

Απέναντι στη δολοφονική δράση της αστυνομίας μόνη μέθοδος αντιπαράθεσης αποτελεί η οργάνωση της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας που μπορεί να στήσει φραγμό και να αντισταθεί δυναμικά και υλικά απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και την νεοναζιστική-φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία.

Αυτό μας δίδαξε η εξέγερση του Δεκέμβρη του 08.

Αυτό μας δίδαξε η μαζική- δυναμική και πολύμορφη διαδήλωση της Νέας Σμύρνης που έσπασε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία και γέμισε τις γειτονιές με αγωνιζόμενους.

Αυτό μας διδάσκει η ιστορία της ταξικής πάλης και οι επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον ρου της ιστορίας τον προηγούμενο αιώνα... Και αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να βγάλουμε μπρος και να πιαστούμε χέρι-χέρι με τον εργαζόμενο λαό που αντιμετωπίζεται σαν εχθρός και βλέπει τις λαϊκές- δημοκρατικές ελευθερίες να καταπατούνται ξανά και ξανά από την κρατική τρομοκρατία.

Πάνω σε αυτό το πλαίσιο καλούμε την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία σε πλατιά συμμετοχή στην διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία, για να δυναμώσουν οι αγώνες του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ανθρωποκτόνα πολιτική ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου- κυβέρνησης.

Να τιμήσουμε τους νεκρούς του ταξικού-λαϊκού κινήματος στο σημείο που εκτελέστηκαν και με τις κόκκινες σημαίες μας ψηλά να δώσουμε όρκο νίκης και επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Συγκέντρωση: Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 στις 18:00 - Προπύλαια

Πολιτικός Χώρος «Ηλέκτρα Αποστόλου»

πηγή : https://www.facebook.com/people/Πολιτικός-Χώρ…

Πρόγραμμα Ανοιχτής Συνέλευσης 6ης Δεκέμβρη

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ

Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

πηγή : https://twitter.com/Diarkis_Agonas/status/173…

Αντικατασταλτική πορεία/ Πορεία πάλης για την εξέγερση του 2008

Βάρκιζα Τέλος!

15 Χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 2008 - Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ

15 χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την αστυνομία, είναι ζωντανή και επίκαιρη.

H εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν Τομή. Η δολοφονία του 15χρονου τότε Αλέξη Γρηγορόπουλου από την αστυνομία, προκάλεσε τη μεγαλύτερη σύγκρουση στους δρόμους της Αθήνας μετά τα Δεκεμβριανά του 1944 και το Πολυτεχνείο του 1973. Απλώθηκε για δυο μήνες σε όλη την Ελλάδα, ενώ γρήγορα απέκτησε διεθνή αντίκτυπο. Ήταν μια ανοιχτή, μαζική, μαχητική, άμεση απάντηση της νέας γενιάς που πλήρωνε πρώτη τα βάρη της κρίσης, με τη βαρβαρότητα και την ασυδοσία του αστυνομικού κράτους μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε επιθανάτια αγωνία. Δημιούργησε όρους προεπαναστατικής κατάστασης, που, αν και έμεινε ανολοκλήρωτη, άλλαξε όλο το πολιτικό σκηνικό για τους επερχόμενους αγώνες.

Σήμερα, η άλυτη από το 2008 παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού έχει πυροδοτήσει τον πόλεμο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ δι' αντιπροσώπου στην Ουκρανία και τώρα, μετά την ένοπλη έφοδο των Παλαιστινίων της Γάζας, τη βάρβαρη ισοπέδωση της Λωρίδας με τη γενοκτονική επίθεση του κράτους-απαρτχάιντ του Ισραήλ, συνεπικουρούμενου από τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την συνένοχη κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ελλάδα η οποία και στους δύο πολέμους αναδεικνύεται ως το κυνηγόσκυλο των ιμπεριαλιστών. Την ίδια στιγμή, το ηφαιστειογενές αυτό τοπίο των κρίσεων δημιουργεί επαναστατικές δυνατότητες. Η ταξική πάλη αναπτύσσεται πολύμορφα και κλιμακώνεται, νέα στρώματα αγωνιστριών και αγωνιστών βγαίνουν στον δρόμο.

Στην Ελλάδα, όπως έδειξαν οι κοινοβουλευτικές και οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι σαφής η κρίση εξουσίας της άρχουσας τάξης, η οποία τώρα επιδεινώνεται. Αλλά η κρίση της αστικής εξουσίας σηματοδοτεί την ανάγκη το προλεταριάτο να δράσει και να διεκδικήσει την ανατροπή της αστικής εξουσίας, την συντριβή του αστικού κράτους και την δική του εξουσία/αντιεξουσία των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων τάξεων. Όλα τα κοινωνικά δυναμικά υπάρχουν, όπως δείχνουν και οι μαζικότατες διαδηλώσεις στην 50ή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που παρά τις συκοφαντίες, την απαξίωση, τις απόπειρες ενσωμάτωσης και μετατροπής του σε κρατική σχολική γιορτή, και παρά τις κατά καιρούς βίαιες αστυνομικές επιθέσεις με νεκρούς (Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς) και τραυματίες, στέκει ολόρθιο διεκδικώντας την ολοκλήρωσή του και τη δικαίωση των αγώνων και των νεκρών του. Όμως, αυτά τα επαναστατικά κοινωνικά δυναμικά δεν μπορούν να βρουν πολιτική έκφραση στις παρούσες συνθήκες κρίσης και στο στρατόπεδο της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής και ριζοσπαστικής της έκφρασης. Ξανά, αποδεικνύεται ότι η κρίση της ανθρωπότητας έχει αναχθεί σε κρίση ηγεσίας τού προλεταριάτου που πρέπει να λυθεί με την συνειδητή παρέμβαση των επαναστατών διεθνιστών που συνεχίζουν τις παραδόσεις του μπολσεβικισμού και των συνεχιστών του Λένιν, του Τρότσκι, των πρώτων χρόνων της Τρίτης και της Τέταρτης Διεθνούς.

Κάτω η κυβέρνηση που κλέβει τη ζωή μας - Γενική απεργία διαρκείας - Εργατική εξουσία!

Όλοι στην πορεία πάλης για την εξέγερση του 2008, 6 Δεκεμβρίου 18:00 Προπύλαια.

ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΕΚ

πηγή : https://www.neaprooptiki.gr/15-chronia-apo-ta…
πηγή : email που λάβαμε στις 1 Δεκεμβρίου 22h

6/12 οι δρόμοι γεμίζουν με χιλιάδες λουλούδια που ποτίζονται κάθε Δεκέμβρη

Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο - δολοφόνο Kορκονέα. Η μέρα αυτή έχει γραφτεί ανεξίτηλα στην νεότερη ιστορία και στην μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς καθώς και κομματιών της κοινωνίας που βίωνε και βιώνει την κρατική βία σε κάθε πτυχή της ζωής της. Ιστορικό και ηθικό - πολιτικό χρέος μας είναι να διατηρούμε την φλόγα της εξέγερσης αναμμένη, διατηρώντας εκ πρώτης την συλλογική μνήμη της εξέγερσης, των αγώνων και των αντιστάσεων ζωντανή, ξεπερνώντας ένα χαρακτήρα ιστορικής αφήγησης ή ειδησεογραφικού προϊόντος που συστηματικά της αποδίδεται.

Η κληρονομιά και το πνεύμα του Δεκέμβρη φοβίζει ακόμα. Γιατί αποτελεί μέχρι σήμερα την μεγαλύτερη εξέγερση που έχει πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και έπειτα. Γιατί συμπύκνωσε εκρηκτικά τις τότε κοινωνικές αντιθέσεις βγάζοντας τις στο προσκήνιο. Γιατί υπήρξε καταλύτης για τη ριζοσπαστικοποίηση μιας νέας αγωνιστικής γενιάς που αγκάλιασε κάθε μορφή πολιτικής δράσης ακόμα και από το φάσμα του ένοπλου αγώνα. Γιατί μαζί με την εξέγερση διαχύθηκε και το όραμα που έδωσε σε πολύ κόσμο. Το όραμα των ανθρώπων να ονειρεύονται το αδύνατο και το απίθανο πέρα από τα όρια του φόβου. Για τη νέα μορφή συνείδησης που άρχισε να γεννιέται στους δρόμους και τις πλατείες το επόμενο διάστημα, συνείδηση σφυραλητημένη με το βίωμα της εξέγερσης που παρόλες τις ελλείψεις, τα όρια της, τις οργανωτικές της ανεπάρκειες, τη δυνατότητα προοπτικής, άφησε πίσω της κάτι που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις μέρες μας. Πάθος, έμπνευση, ελπίδα, πίστη στις δυνατότητες του αγώνα.

Η απόκτηση της συλλογικής μνήμης και η διαφύλαξή του πλούτου των νοημάτων που έχει να προσφέρει, μεταφέρει το συλλογικό βίωμα του παρελθόντος στο σήμερα με όρους υλικούς, με πραγματικά επίδικα και με όρους ευθύνης. Τα γεγονότα που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη, ως προϊόν της εποχής τους οφείλουν σήμερα να αποτελούν, όπως άλλωστε διαχρονικά έχουν κάνει, στο σύνολό τους ένα σημείο αναφοράς, ένα παράδειγμα έμπρακτης εμπλοκής μέσα στην πραγματικότητα με ριζοσπαστικούς όρους, με συλλογική ανάληψη της ευθύνης για τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιθυμούμε. Τα ριζοσπαστικά προτάγματα της εξέγερσης του ΄08 είναι πιο επίκαιρα από ποτέ: συγκρότηση του πόλου έμπρακτης σύγκρουσης απέναντι στην βία, την καταστολή και την θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, ανασυγκρότηση του πολιτικού αφηγήματος, ώστε να τεθούν από την πλευρά μας, οι όροι της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος. Μέσα από την εξέγερση, το δίκαιο των καταπιεσμένων παίρνει σάρκα και οστά με τον πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο. Όσο η συλλογική μνήμη διατηρείται ως ένα ζωντανό κομμάτι μας και συνδέεται διαλεκτικά με τους αγώνες του τώρα και του αύριο, λειτουργεί ως μοχλός πίεσης προς την επαναριζοσπαστικοποίηση των θέσεων και των πρακτικών μας.

Σε αντίθετη περίπτωση, όσο η συλλογική μας μνήμη φθίνει, τόσο επιταχύνεται η διαδικασία εσωτερίκευσης της ήττας και η συνολική αφομοίωση από την αστική κουλτούρα. Η λήθη είναι ένας παράγοντας που μας σπρώχνει στην παραίτηση και την απραξία. Ένα από τα βασικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης είναι η αποριζοσπαστικοποίηση κάθε είδους αγώνα, με κάθε αφορμή και έκφραση. Οι ριζοσπαστικές απαντήσεις δίνουν την θέση τους στην αδράνεια και αμηχανία, επειδή χάνεται η ιστορική συνέχεια και η παρακαταθήκη του παρελθόντος. Αν δεν περιφρουρήσουμε την συλλογική μνήμη που έχουμε αποκτήσει, την παραχωρούμε σε οποιονδήποτε θέλει να την εκμεταλλευτεί, να την αλλοιώσει και να την αναθεωρήσει προς δικό του όφελος. Παραδίδουμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας, των αξιών μας, παραδίδουμε τους νεκρούς αδερφούς και αδερφές μας, παραδίδουμε ένα σημαντικό τμήμα του οπλοστασίου μας που στρέφεται εναντίον μας.

15 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη βλέπουμε ξανά και ξανά την αστυνομία να "εκτελεί" το καθήκον της, να διατηρεί το "μονοπώλιο της βίας" και να συνεχίζει το βρώμικο "έργο" της. Τον ρόλο των μπάτσων τον είδαμε στις δολοφονίες του Σαμπάνη, του Φραγκούλη, του Κώστα Μανιουδάκη στην Κρήτη από τα καθάρματα της ΤΑΕ Σούδας, του Χρήστου Μιχαλόπουλου, του Βασίλειου Μάγγου, του Ζακ/ Zackie Oh. Τον είδαμε ξανά με την δολοφονική απόπειρα σε 16χρονη αντιφασίστρια μαθήτρια, στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου, κοντά σε αντιφασιστική συναυλία, αλλά και με τον πρόσφατο βασανισμό 16χρονου μαθητή στη Μήλο. Τον ρόλο τους τον είδαμε κι όταν βίαζαν γυναίκες στο ΑΤ Ομόνοιας, όταν 'αυτοκτονούσαν' άνθρωποι στα τμήματα "υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες". Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη διαχρονική τους σχέση με μαφίες, τις βαθιές τους σχέσεις με (παιδο)βιαστές, όπως με τον Μίχο ή τον Λιγνάδη, ενώ οι ίδιοι είναι συχνά προαγωγοί, βιαστές (πχ. Μπουγιούκος - Ηλιούπολη). Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται κι οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα ή το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου με εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες.

Κρατικά εγκλήματα διαπράττονται από την ΕΛ.ΑΣ, είτε στα μπουντρούμια της ασφάλειας, είτε στη ΓΑΔΑ, είτε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα, είτε στους δρόμους των μητροπόλεων. Πολλά εγκλήματα μένουν στην αφάνεια, ενώ άλλα δεν καταφέρνουν να τα συγκαλύψουν, συνήθως λόγω της δημοσιότητας που προκύπτει από κοινωνικές διαμαρτυρίες. Ακόμα κι όταν γίνουν γνωστά, οι ένστολοι φονιάδες συχνά μένουν ατιμώρητοι, αφού η αστική δικαιοσύνη εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και κάθε άλλο παρά "τυφλή" δεν είναι. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων της επιείκειας, με την οποία μεταχειρίζεται η αστική δικαιοσύνη τους δολοφόνους εντολοδόχους του κεφαλαίου, όταν αυτή καλείται να ορίσει τις ποινές τους. Χαρακτηριστικά είναι του δολοφόνου του Μιχάλη Καλτεζά, Μελίστα, ο οποίος καταδικάστηκε αρχικά σε 2,5 χρόνια φυλακή με αναστολή, ενώ σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε, των δολοφόνων του Βασίλη Μάγγου, του Νίκου Σαμπάνη, του Μιχάλη Φραγκούλη, του Χρήστου Μιχαλόπουλου και του Ζακ, οι οποίοι παραμένουν ελεύθεροι. Είναι γεγονός ότι η στάση αυτή της αστικής δικαιοσύνης οδηγεί νομοτελειακά στην έξαρση της αστυνομικής βίας, ενισχύοντας παράλληλα και το ρεβανσισμό που διακρίνει τους μπάτσους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνονται, δικαίως, ότι βρίσκονται στο «απυρόβλητο», αφού δεν πρόκειται να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά που διαπράττουν. Ωστόσο, γνωρίζουμε καλά ότι η "δικαιοσύνη του δρόμου" είναι η μόνη που μπορεί να βάλει πραγματικό φρένο στις κρατικές δολοφονίες και στη θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου.

Η καθιέρωση της 6ης Δεκέμβρη ως μια ημέρα όπου τιμάμε όχι μόνο τον Αλέξανδρο, αλλά και όλους τους νεκρούς από την δολοφονική δράση της αστυνομίας, πρέπει να συνδεθεί και αυτή την χρονιά με την μαζική παρουσία μας στους δρόμους, με την έμπρακτη εναντίωση μας στις κρατικές δολοφονίες, με την υπεράσπιση της συλλογικής μας μνήμης και της πολιτικής κληρονομιάς της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

Με την μνήμη των νεκρών μας να μας συντροφεύει στους αγώνες μας.

6η Δεκέμβρη ραντεβού στους δρόμους

• ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 6/12 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 18:00
• ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ 21.00

★Ανοιχτή Συνέλευση για την 6η Δεκέμβρη

Κάλεσμα στη διαδήλωση για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 15 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 15ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.

Οι σαρωτικές / κοσμοϊστορικές μεταβολές που συνέβησαν μέσα σε αυτήν την 15ετία, οι οποίες διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό εγχώριο και διεθνές τοπίο από εκείνο του 2008, σήμερα, σαφώς και επιβάλλουν άλλου τύπου καθήκοντα.

Όμως, αυτές οι μεταβολές που συμπυκνωθήκαν στην πιο βίαιη και ακαριαία εναλλαγή του μεταπολεμικού κόσμου, με πυρήνα το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν χωρίζονται με «σινικά τείχη» από την εποχή που προηγήθηκε. Αντιθέτως, εκείνο το κατά τα άλλα μακρινό 2008, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης.

Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών / ταξικών δυνάμεων αντίστασης.

Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζονται την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής / ιδεολογικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.

Διαφορετικά, η συλλογική μνήμη, οι πολιτικές / οργανωτικές παρακαταθήκες και τα συμπεράσματα βυθίζονται στην λήθη ή την διαστρέβλωση. Και με αυτόν τον τρόπο, η επαναστατική κουλτούρα και η μνήμη αποσαρθρώνεται από την αστική ιδεολογία, με τα κινήματα να αποσυνδέονται από κάθε ιστορική συνέχεια και παράδοση και να καθίστανται ευάλωτα σε εφήμερους και ανιστόρητους αυτοσχεδιασμούς που σταδιακά και μεθοδικά τα διαβρώνουν.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής / ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Τα απομεινάρια των φαιδρών αστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας» και «κοινωνικής ευδαιμονίας και ειρήνης» που μεσουρανούσαν εκείνη την δεκαετία σμπαραλιάστηκαν με την εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.

Οι μέρες και οι νύχτες που ακλούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου σηματοδότησαν την ολοκλήρωση του ιστορικού μεταπολιτευτικού κύκλου, με την «κοινωνική ειρήνη» να θρυμματίζεται σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, με τη νεολαία να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης, ως υποκείμενο με συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία (φοιτητικά 2006-07), αλλά και ως ήδη υποτιμημένο κοινωνικό κομμάτι («γενιά των 700 ευρώ») στο πλαίσιο της τότε υφέρπουσας οικονομικής κρίσης. Και αυτός ο κρότος που δημιούργησε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως απάντηση στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση αντήχησε στην απαρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου που άνοιξε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.

Θα ήταν ιστορική λαθροχειρία αν ισχυριζόμασταν πως η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε μια στενά συνειδητή έκφραση εναντίωσης στα ταξικά μέτρα αφαίμαξης που ήδη εφαρμόζονταν και θα κορυφώνονταν λίγο αργότερα με την υπογραφή των μνημονίων. Η απάντηση στην δολοφονία του Αλέξανδρου, η διάχυτη οργή και το σύνθημα για εκδίκηση που δονούσε όλη την χώρα με χιλιάδες διαδηλωτές να πολιορκούν τα αστικά κέντρα και να επιτίθενται σε αστυνομικές δυνάμεις και κρατικούς /καπιταλιστικούς στόχους, αποτέλεσε το βασικό διακύβευμα της εξέγερσης και μια ύψιστη παρακαταθήκη για το πώς απαντά και οφείλει πάντα να απαντά το κοινωνικό /ταξικό κίνημα απέναντι στις κρατικές δολοφονίες.

Όμως, παράλληλα με το κεντρικό διακύβευμα που πυροδοτεί μια εξέγερση είναι η ίδια η μαζική και ταχεία ενεργοποίηση και συλλογικοποίηση του κοινωνικού / ταξικού παράγοντα μέσα σε νέους ποιοτικούς όρους ζύμωσης, η οποία και οδηγεί στην διεύρυνση των ζητημάτων επεξεργασίας. Έτσι, ο αυθόρμητος και αντικατασταλτικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Δεκέμβρη δεν άργησε να ενσωματώσει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των εξεγερμένων υποκειμένων μιας συγκεκριμένης εποχής. Τα μαθητικά, φοιτητικά και εργασιακά ζητήματα εμπλούτισαν το περιεχόμενο της εξέγερσης και ταυτόχρονα αποτύπωσαν την αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα μιας γενιάς που έζησε στο ιστορικό τέλμα ενός ήδη παρηκμασμένου αστικού συστήματος, το οποίο περίπου ένα χρόνο αργότερα θα βυθιστεί οριστικά στη δίνη της ύφεσης και θα κηρύξει χρεοκοπία.

Και ενώ ο Δεκέμβρης λειτούργησε ως ιστορικός κρίκος δύο περιόδων, δίνοντας την σκυτάλη στις παλλαϊκές αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν και να συγκρούονται εναντία στην μεγαλύτερη ταξική επίθεση του μεταπολεμικού κόσμου, σήμερα, αυτό το ιστορικό νήμα δείχνει να χει κοπεί. Με τις αντικειμενικές συνθήκες (φτωχοποίηση, αυταρχοποίηση, απανωτές κρατικές δολοφονίες) να δημιουργούν τις (θεωρητικά) πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για εξεγερσιακά γεγονότα, οι υποκειμενικές δείχνουν αδύναμες να ανταποκριθούν.

Το τι μεσολάβησε αυτήν την 15ετία και το πως σταδιακά διαμορφώθηκε ένα νέο παντελώς αρνητικό περιβάλλον κοινωνικών / ταξικών συσχετισμών, σαφώς και εντοπίζεται στην παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Με άλλα λόγια, το ιστορικό αποτύπωμα του Δεκέμβρη δεν σβήνεται μαζί με τις τελευταίες φλόγες της εξέγερσης εκείνων των ημερών του 2008, αλλά φτάνει έως και σήμερα. Και αυτό γιατί το ιστορικό του αποτύπωμα έχει εμφανώς αναλυθεί μεθοδικά από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, κάτω από μια δέσμευση και υπόσχεση για «ποτέ ξανά».

Το ανεπανόρθωτο πολιτικό / στρατιωτικό πλήγμα που δέχθηκε το αστικό μπλοκ τον Δεκέμβρη, από την μία με την πλήρη απονομιμοποίηση του κράτους ως δολοφονικός μηχανισμός και από την άλλη με την κατάληψη των αστικών κέντρων, των δημαρχείων, των σχολείων και των σχολών από τους εξεγερμένους δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης πολιτικής αποσταθεροποίησης και θεσμικής εκτροπής, λειτούργησε ως αρχέτυπο κατασταλτικής θωράκισης και ρεβανσισμού. Ειδικότερα, με το καθεστώς λίγο μετά τον Δεκέμβρη να εισέρχεται στη δίνη της χρεοκοπίας και των δανειακών συμβάσεων, εξαπολύοντας μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση, το ζήτημα της «στρατηγικής της αντιεξέγερσης» αποτέλεσε ένα ζήτημα κυριολεκτικά υπαρξιακό για την επιβίωση του εγχώριου πολιτικού/οικονομικού συστήματος.

Το στρατηγικό χτύπημα στον πυρήνα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το οποίο συντελείται μεθοδικά εδώ και μια 10ετία, αφορά τον στιγματισμό και την «ιδεολογική αποκαθήλωση» των μεταπολιτευτικών απομειναριών νομιμοποίησης της κοινωνικής / ταξικής αντίστασης και ταυτόχρονα την στρατιωτικοποίηση της καταστολής. Αν το 2008 το αστικό μπλοκ και τα φερέφωνα του ήταν αναγκασμένα να μένουν στην αφωνία, να απολογούνται ή να «κατανοούν» την δίκαιη οργή και την αντιβία, σήμερα, αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.

Και αυτό γιατί η περίοδος που ζούμε σήμερα καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της και αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την αύξηση του κόστους ζωής στα σουπερμάρκετ και τα κοινωνικά αγαθά, την υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών και τελικά την ιδιωτικοποίηση τους, την καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη και τις μειώσεις στους μισθούς, μέχρι τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα εργατικά ατυχήματα. Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, που σήμερα εκδηλώνεται από τον νόμο που παρανομοποιεί τις διαδηλώσεις, το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αυξάνει την έκτιση ποινών και προβλέπει φυλάκιση για αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, από τον νόμο Γεωργιάδη που στοχοποιεί την συνδικαλιστική δράση και ποινικοποιεί την απεργία. Από τις δολοφονίες από την αστυνομία του Σαμπάνη, του Φραγκούλη και πρόσφατα του Μιχαλόπουλου που, ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων, "νομιμοποιείται" η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, ενώ δεν είναι λίγα για φέτος και τα παραδείγματα μαζικών δολοφονιών, εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου.

Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ενδεικτικά τα κέρδη στα σούπερ μάρκετ παρουσιάζουν κατά πλειοψηφία άνοδο σε σχέση με το 2023, ενώ οι μεγαλοεταιρείες διύλισης στην Ελλάδα Motor Oil και η HelleniQ Energy ανακοινώνουν περισσότερα από 1,56 δις ευρώ κέρδη για το 9μηνο του 2023. Ενώ, λοιπόν, το ιδιωτικό κεφάλαιο γιγαντώνεται και οι δαπάνες για τις δημόσιες παροχές είναι ανύπαρκτες, η Ελλάδα κατατάσσεται την στην 6η θέση των χωρών της ΕΕ με εξωφρενικές πολεμικές δαπάνες που φτάνουν από το 2021 συνολικά το 6,6 δις ευρώ. Η πολεμοκάπηλη αυτή στρατηγική, σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι και οι αιτίες εκμετάλλευσης και και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου.

Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας εξεγερτική / επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.

Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους ξεσηκωμούς μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και άρα για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους δουλειάς και φοίτησης αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ

Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

Αθήνα | 18.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη)

Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα

★ Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

2008-2023: Το κράτος οπλίζει, οι μπάτσοι πυροβολούν - Όλοι/ες/α στους δρόμους

Στηρίζουμε το κάλεσμα της "ανοιχτής συνέλευσης για την συγκρότηση α/α μπλόκ στην πρωινή πορεία της 6ης Δεκέμβρη" στις 12:00 και της "Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη" στις 18:00 στα Προπύλαια.

ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Το κείμενο της συνέλευσης:

Το Σάββατο 28/10 στην πλατεία Ν. Ηρακλείου διοργανώθηκε αντιφασιστική συναυλία στο πλαίσιο των καλεσμάτων ενάντια στη φασιστική φιέστα της 10ετούς επετείου της 1ης Νοέμβρη - ημερομηνία της εκτέλεσης δύο μελών της Χ.Α. και του σοβαρού τραυματισμού ενός τρίτου, από τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις, ως αντίποινα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χ.Α. στο Κερατσίνι. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ομάδα αντιφασιτ(ρι)ών πραγματοποίησε περιπολία στους δρόμους του Νέου Ηρακλείου. Σε πολύ κοντινή απόσταση από το σημείο της συναυλίας, η ομάδα διασταυρώθηκε με αυτοκίνητα της Ο.Π.Κ.Ε. Οι μπάτσοι, δίχως την παραμικρή αφορμή και παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι η ομάδα δεν είχε πρόθεση συμπλοκής μαζί τους, έκαναν αιφνιδιαστική επίθεση διασπώντας την μάζα των αντιφασιστ(ρι)ών σε δύο μέρη. Στην απόπειρα ανασύνταξής της, μπάτσοι και άτομα με πολιτικά επιτέθηκαν εκ νέου στα συντρόφια, πετώντας τους αντικείμενα, πέτρες και στη συνέχεια της συμπλοκής, έγινε έντονη και παρατεταμένη ρίψη δακρυγόνων και αφότου τα Ο.Π.Κ.Ε διώχθηκαν από την περιφρούρηση της συναυλίας, έγινε αντιληπτή η απουσία της 16χρονης συντρόφισσας. Κατά τη διάρκεια εκείνης της νύχτας, ενημερωθήκαμε ότι η συντρόφισσα μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση με συνοδεία Ο.Π.Κ.Ε στο νοσοκομείο "Γεννηματάς", όπου και νοσηλεύτηκε με έντονη αστυνομική παρουσία. Παράλληλα, η αστυνομία παρά τη συνεχή άρνησή της ότι επρόκειτο για σύλληψη, προέβη σε παράνομη κατάσχεση του κινητού της συντρόφισσας, κοινώς σε κλοπή. Η σύλληψή της ανακοινώθηκε λίγες ώρες μετά το συμβάν, χωρίς να έχουν γίνει τότε γνωστές οι κατηγορίες, ούτε καν στη δικηγόρο της. Μετά από εντολή εισαγγελέα αφέθηκε ελεύθερη και μόνο τότε αποχώρησαν οι ομάδες της Ο.Π.Κ.Ε. από το νοσοκομείο, ενώ παρέμεινε η κρατική ασφάλεια .Τις πρώτες ώρες της νοσηλείας της, η κατάσταση της υγείας της συντρόφισσας, σύμφωνα με τους γιατρούς, κρίθηκε κρίσιμη. Νοσηλεύτηκε σε Μ.Α.Φ (Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας) του νευροχειρουργικού και μετά από 5 ημέρες νοσηλείας, ενώ η συντρόφισσα βρισκόταν ακόμα σε σοκ και με μετατραυματική αμνησία, δίχως την ικανότητα να περπατήσει καλά και να αυτοεξυπηρετηθεί, στις 02/11 της χορηγήθηκε εξιτήριο, πράγμα εντελώς αντιφατικό με την κατάστασή της. Πλέον έχει καταφέρει να ανακτήσει σημαντικά κομμάτια της μνήμης της καθώς και να ξεπεράσει ορισμένα τραύματα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έχει επανέλθει πλήρως νοητικά και σωματικά.

Μια εβδομάδα μετά τη δολοφονική επίθεση στη συντρόφισσα ακολούθησε άλλη μια κρατική δολοφονία ενός 17χρονου Ρομ, του ΧρήστουΜιχαλόπουλου. Δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ελέγχου ενώ είχε προηγηθεί καταδίωξη το βράδυ του Σαββάτου 11 Νοέμβρη στο Λεοντάρι Βοιωτίας. Η σφαίρα διαπέρασε την παλάμη του και διείσδυσε στην αριστερή τραχηλική χώρα, προκαλώντας θανατηφόρο τραύμα. Ο μπάτσος-δολοφόνος του Χρήστου υποστήριξε πως το όπλο του εκπυρσοκρότησε καθώς ο 17χρονος προσπάθησε να του το πάρει από τα χέρια, δήλωση που αναιρείται από τη μαρτυρία του αδελφού του Χρήστου, ο οποίος βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού, καθώς και από οπτικοακουστικό υλικό που διέρρευσε.

Από την πρώτη στιγμή, και στις δύο περιπτώσεις, ξεχύθηκαν στα κανάλια κάθε λογής παρατρεχάμενοι του κράτους, δημοσιογράφοι, μπάτσοι ακόμα και πολιτικοί, οι οποίοι σαν σε μια κακοστημένη παράσταση, ανίκανοι να κρύψουν τον διάχυτο πανικό τους, προσπάθησαν όχι μόνο να συγκαλύψουν τη δολοφονική επίθεση και τη κρατική δολοφονία από ομάδες Ο.Π.Κ.Ε. αλλά και να παραποιήσουν την πραγματικότητα. Οι δημοσιογράφοι, υπηρετώντας πιστά το ρόλο τους ως τέταρτη εξουσία, ξεκίνησαν ένα ρεσιτάλ παραπληρορησης, με στόχο τη δημιουργία ενός αφηγήματος που ξεπλένει τους μπάτσους και τη δημιουργία σύγχυσης για το τι πραγματικά συνέβη. Σταν περίπτωση της Βασιλικής, αναφερόμενοι σε ψευδείς τοξικολογικές εξετάσεις που ηθέλαν τη συντρόφισσα υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, την υποτιθέμενη παροχή πρώτων βοηθειών από τους έμμισθους δολοφόνους της ΕΛΑΣ, το σενάριο τραυματισμού από τους συντρόφους της, το αφήγημα περί πτώσης μέχρι και την εσκεμμένη διαρροή ενός μέρους της ιατροδικαστικής έκθεσης που δεν θίγει το ενδεχόμενο ξυλοδαρμού. Όση προσπάθεια και φαντασία κι αν κατέβαλαν κράτος και Μ.Μ.Ε., η αφήγηση τους σιγά σιγά αρχίζει να καταρρέει. Από το γεγονός ότι οι μπάτσοι ενώ λένε ότι βρήκαν την Β. τυχαία και την περιέθαλψαν ταυτοχρόνως την συνέλαβαν και της άσκησαν μήνυση, κατάσχοντας ακόμα και προσωπικά της αντικείμενα. Από την ολοκληρωμένη ιατροδικαστική έκθεση που καταρρίπτει τα ψέματα των ΜΜΕ αναφέροντας, μέχρι και την εκδίωξη από μπάτσους του Α.Τ. Νέου Ηρακλείου αυτόπτη μάρτυρα που πήγε να καταθέσει. Είναι εμφανές λοιπόν, και με βάση τις φωτογραφίες από τα τραύματά της και τα βίντεοπου αναρτήθηκαν μεταγενέστερα, ότι η συντρόφισσα ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από τους μπάτσους και βασανίστηκε.

Η ίδια ακριβώς τακτική ακολουθείται μετά την εκτέλεση του 17χρονου ρομ Χρήστου Μιχαλόπουλου. Άλλη μια φορά οι γνωστοί φορείς βγήκαν να σπείρουν σύγχυση με την καραμέλα της εκπυρσοκρότησης του όπλου του μπάτσου, σε μια πανικόβλητη προσπάθεια να διαψεύσουν το οπτικοακουστικό υλικό που διέρρευσε, ακόμα και την μαρτυρία του αδελφού του, που από την πρώτη στιγμή μίλησε για εν ψυχρώ δολοφονία καταδεικνύοντας τους μπάτσους ως συνειδητά υπεύθυνους. Από την πρώτη στιγμή εμφανίστηκαν στα δημοσιογραφικά πάνελ "συνδικαλιστές" μπάτσοι οι οποίοι συγκαλύπτουν απροκάλυπτα τους συναδέλφους τους, προσπαθώντας να πείσουν ότι ένα πάνοπλο τζιπ της ΟΠΚΕ, του δήθεν πιο εκπαιδευμένου σώματος της αστυνομίας, απειλήθηκε από δύο άοπλους, τον 17χρονο Χρήστο και τον αδερφό του. Παράλληλα προσπαθούν να στοχοποιήσουν το Χρήστο, υπερτονίζοντας ότι δεν σταμάτησε σε σήμα των μπάτσων, ή ότι ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα, λες και αυτά μπορούν να δικαιολογήσουν τη δολοφονία που ακολούθησε.

Όλη αυτή η παράσταση στήθηκε από τη μία πλευρά για να δημιουργήσει σύγχυση στα κομμάτια της κοινωνίας που στο άκουσμα των γεγονότων θα αμφισβητούσαν έμπρακτα την κυρίαρχη αφήγηση και από την άλλη για να ξυπνήσει αντιδραστικά κοινωνικά αντανακλαστικά, τοποθετώντας τα θύματα της κρατικής βίας σε μια "περιθωριοποιημένη" ή "παραβατική" ομάδα η οποία και θα δικαιολογούσε στα μάτια τους την απόπειρα δολοφονίας της Βασιλικής και την κρατική δολοφονία του Χρήστου. Τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν ένα αμάλγαμα διαστρεβλώσεων, ψεμάτων, συγκαλύψεων και προπαγάνδας που αποσκοπεί στην εμπέδωση της ιδέας πως η μόνη βία που επιτρέπεται είναι η βία της εξουσίας, διότι τα άτομα που στοχοποιεί είναι αυτά που διαταράσσουν το υποτιθέμενο κοινωνικό συνεχές που αποπειράται να επιβάλει το κράτος. Η συνεχόμενη απειλή της κρατικής βίας υποβοηθά τον έλεγχο και την κοινωνική ρύθμιση, φοβερίζοντας οποιοδήποτε άτομο δε συνάδει με το πρότυπο του πολίτη που επιτάσσει το καπιταλιστικό σύστημα. Η αστυνομία βασανίζει, βιάζει και εκτελεί. Κρίνει κατηγορίες ανθρώπων όπως τους αγωνιζόμενους, τις εξεγερμένες, τους φτωχοδιαβόλους, τις έγκλειστες στα κολαστήρια των φυλακών και τα ψυχιατρεία, τους μετανάστες και τους περιθωριοποιημένους ως αναλώσιμο υλικό, ως ένα μέσο για να εξωτερικεύσει τις σαδιστικές της ορέξεις.

Και οι δύο περιπτώσεις καταδεικνύουν την ωμή δολοφονική βία της αστυνομίας. Από το βασανισμό που προκάλεσε τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου, τις δολοφονίες των Ρομά Σαμπάνη και Φραγκούλη, τον βιασμό της κοπέλας στο Α.Τ. Ομονοίας, την εμπλοκή τους σε κυκλώματα μαστροπείας, τη δολοφονία εκατοντάδων μεταναστών/ριων μέχρι και την πρόσφατη δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη στα Χανιά, αντιλαμβανόμαστε ότι οι δυνάμεις της αστυνομίας αποτελούν την πιο οργανωμένη δολοφονική "συμμορία". Με την πλάτη ενός ολόκληρου κρατικού μηχανισμού και την ανοχή των συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας ξυλοκοπούν, δολοφονούν, βιάζουν. Ο ρόλος των σωμάτων ασφαλείας είναι μέσω του δόγματος μηδενικής ανοχής και του παραδειγματισμού να καθυποτάζουν και να καταστέλουν την κοινωνική βάση, να διατηρούν ακέραια την εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου καθώς και να παγιώνουν τα δίπολα εκμεταλλευτή-εκμεταλλευόμενου, καταπιεστή-καταπιεζόμενου. Οποιοσδήποτε δε συμμορφώνεται με τις κρατικές-καπιταλιστικές υποδείξεις, οποιοσδήποτε παρεκκλίνει από τα επιβεβλημένα πρότυπα και τις στερεοτυπικές συμπεριφορές έρχεται αντιμέτωπος με τη στρατηγική εξόντωσης της ΕΛΑΣ, η οποία είναι νομιμοποιημένη και τυγχάνει θεσμικής προστασίας.

H δολοφονική επίθεση των ΟΠΚΕ στην συντρόφισσα Βασιλική δεν έλαβε χώρα εν κενώ και -δυστυχώς- ούτε αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Η συντρόφισσα όπως και δεκάδες άλλες αναρχικές και αναρχικοί συμμετείχε σε αντιφασιστική περιπολία στη γειτονιά του Νέου Ηρακλείου λίγες μέρες πριν το πανευρωπαϊκό φασιστικό κάλεσμα. Η περιπολία αυτή αποτέλεσε μία από τις δεκάδες που έχουν πραγματοποιηθεί το τελευταίο διάστημα σε γειτονιές της Αθήνας και των προαστίων, στόχος των οποίων ήταν να αντικρούσουν τη φασιστική έξαρση και να καταστήσουν εμπράκτως σαφές ότι η παρουσία των φασιστών στις γειτονιές ήταν, είναι και θα είναι πάντα ανεπιθύμητη. Διανύοντας αλλεπάλληλες κρίσεις του συστήματος της εξουσίας, ο φασισμός και η ακροδεξιά (κομμάτια του ίδιου αυτού συστήματος) προσφέρουν για ακόμη μία φορά τη διέξοδο. Τα ναζιστικά τάγματα εφόδου επιστρατεύονται και δρουν χέρι-χέρι με τον επίσημο κατασταλτικό μηχανισμό, αποτελώντας την αντιεξεγερσιακή και αντεπαναστατική εφεδρεία του. Βγαίνοντας από τις τρύπες που τους είχε χώσει το μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα των τελευταίων χρόνων αποπειράται να ανακτήσει παρουσία στο δρόμο. Ο μαχητικός αντιφασισμός όμως δημιουργεί για ακόμα μία φορά αναχώματα. Έξω από τις δικαστικές αίθουσες, στις γειτονιές, σε χώρους εργασίας και σπουδών. Και αυτήν ακριβώς τη δράση θέλανε οι ΟΠΚΕ να χτυπήσουν το βράδυ του Σαββάτου. Αναγνωρίζοντας τη σχέση τους με τους φασίστες αλλά και θέλοντας να επισφραγίσουν τη θέση τους ως μοναδικό ρυθμιστή του Νόμου και της Τάξης, οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην αντιφασιστική περιπολία. Η δολοφονική δράση των τελευταίων έχει επαληθευτεί τα τελευταία χρόνια με δεκάδες παραδείγματα.

Στην περίπτωση του Χρήστου, οι μπάτσοι εκτέλεσαν χωρίς ενδοιασμό τον17χρονο Ρομ διατυμπανίζοντας για ακόμη μία φορά πως οι ζωές των Ρομά δεν αξίζουν και αποδεικνύοντας τον αντιτσιγγανισμό που τους διαπνέει. Αυτή τους η αντιμετώπιση φυσικοποιείται και λόγω της ευρείας αδιαφορίας, της παθητικότητας που διαποτίζει την πλειονότητα της κοινωνίας, η οποία στο άκουσμα μιας ακόμη ψυχρής δολοφονίας ενός Ρομ είτε κλείνει τα αυτιά προσπερνώντας την είδηση, είτε επικροτεί την ΕΛΑΣ γι' αυτό της το κατόρθωμα, είτε «αγανακτεί» τόσο «σφοδρά» που αδυνατεί, τόσο καλοβολεμένη που είναι, να σηκωθεί από τον καναπέ της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εδώ και 3 χρόνια έχουν δολοφονηθεί τουλάχιστον 3 νεαροί Ρομ υπό τρομακτικά όμοιες συνθήκες. Είναι ο «εύκολος στόχος» των μπάτσων. Είναι δολοφονίες που ξέρουν σίγουρα ότι θα τις συγκαλύψουν, ότι το ζήτημα θα λησμονηθεί μετά από λίγες μέρες. Γιατί η ελληνική κοινωνία όντως βρίσκεται απέναντι στη Ρομ κοινότητα, δεν δέχεται σε καμία περίπτωση να την θεωρήσει κομμάτι της, πόσο μάλλον να θρηνήσει και να αντιδράσει για τις δολοφονίες που υφίσταται. Η ρατσιστική πλύση εγκεφάλου έχει πιάσει τόπο, οποιοδήποτε αίσθημα αλληλεγγύης είτε έχει καταστραφεί είτε είναι πολύ καλά θαμμένο από τα χέρια του ίδιου του συστήματος.

Σ' ένα κλίμα διάχυτου ρατσισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού το μονοπώλιο της βίας παύει να κατέχεται αποκλειστικά από το κράτος και το κεφάλαιο και επεκτείνεται στους φασίστες-παρακρατικούς που συνιστούν το μακρύ χέρι του κράτους. Ρατσιστικά πογκρόμ, καρτέρια, επιθέσεις και φθορές σε μαγαζιά μεταναστ(ρι)ών αποτελούν συνήθεις πρακτικές τους. Το τελευταίο θύμα ήταν ο 25χρονος Σιράζ Σαφτάρ, ο οποίος δολοφονήθηκε από φασίστες οι οποίοι τον μαχαίρωσαν στο στέρνο, ενώ κατευθυνόταν στη δουλειά του στον Περισσό. Άλλη μία βίαιη επίθεση ήταν το πογκρόμ που διοργανώθηκε στη Λεμεσό τη νύχτα της 1ης Σεπτεμβρίου όπου ομάδα 500 φασιστών επιτέθηκε σε μετανάστ(ρι)ες, κατέστρεψε κι έκαψε ολοσχερώς τα μαγαζιά τους. Δεν ξεχνάμε και το ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου όπου το λιμενικό έπνιξε 650 μετανάστ(ρι)ες. Σε μία συνθήκη ανέχειας κι εξαθλίωσης, οι ρητορικές μίσους που προωθούνται διαχέονται σ' ολόκληρη την κοινωνία εξωθώντας την στην αλληλοεξόντωση, τον «κανιβαλισμό» και τον εκφασισμό. Η φασιστική απειλή καραδοκεί σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας κι είναι χρέος του ανταγωνιστικού κινήματος να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση, να την αποκρούει και να την τσακίζει όπου τη συναντά.

Ενάντια στην απόπειρα αποπροσανατολισμού και συγκάλυψης της δολοφονικής επίθεση στη Βασιλική δόθηκαν δυναμικές και άμεσες απαντήσεις. Αντανακλαστική πορεία και συγκρούσεις στα Εξάρχεια αλλά και στην Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη το ίδιο βράδυ, παρεμβάσεις στο νοσοκομείο νοσηλείας της συντρόφισσας, συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, κεντρική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας και του Ηρακλείου, μαθητικές συγκεντρώσεις, καθως και συγκρουσιακά γεγονότα σε διάφορα σημεία της πόλης συνθέτουν το μωσαϊκό αντίστασης και ανάδειξης του ζητήματος. Η δυναμική του κινήματος υπέδειξε από την πρώτη κι όλας στιγμή τους πραγματικούς υπεύθυνους ενώ ταυτόχρονα στάθηκε στο πλάι της συντρόφισσας. Αντίστοιχα, στο άκουσμα της κρατικής δολοφονίας του Χρήστου, ενάντια στη κρατική και μιντιακή απόπειρα συγκάλυψης του γεγονότος οι ρομά κοινότητες, για άλλη μια φορά έδωσαν δυναμικές απαντήσεις με οδοφράγματα και επιθέσεις σε μπάτσους σε διάφορα σημεία της επικράτειας. Το ανταγωνιστικό κίνημα έχει χρέος να δείξει την έμπρακτη αλληλεγγύη του, πιάνοντας το νήμα των άμεσων και δυναμικών απαντήσεων που δόθηκαν στη δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη και Γιώργου Σαμπάνη: συγκρούσεις πραγματοποιήθηκαν το ίδιο βράδυ, μαζικές πορείες τις επόμενες ημέρες, άμεσες δράσεις καθώς και κατάληψη της Νομικής η οποία λειτούργησε ως κέντρο αγώνα. Ανάλογη πρέπει να είναι κι η απάντησή μας στις τωρινές δολοφονικές επιθέσεις του κράτους και των μπάτσων.

Ως αναρχικοί/ές/ά προτάσσουμε τη μαχητική αυτοάμυνα, την αντεπίθεση και επιλέγουμε τη δικαιοσύνη του δρόμου αρνούμενοι/ες/α να συμβιβαστούμε με την αστική δικαιοσύνη. Χτίζουμε δίκτυα έμπρακτης αλληλεγγύης, αυτοοργανωμένους-κατειλημμένους χώρους και συντροφικές σχέσεις. Δεν λησμονούμε την ιστορική-επαναστατική μνήμη και δεν ξεχνάμε τους νεκρούς του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Είναι καθήκον μας να οξύνουμε τα αντανακλαστικά μας και να οργανώσουμε πολύμορφες δράσεις ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, καπιταλισμό και πατριαρχία και να γίνουμε πάλι μία πραγματική απειλή. Από τη δική μας πλευρά η θέση μας είναι στο δρόμο ενάντια σε κάθε φασίστα κι ένστολο σκουπίδι. Προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αυτοοργάνωση, αρνούμενοι/ες/α να συμβιβαστούμε με λογικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης, δεν υποχωρούμε και συγκρουόμαστε με όλες τις εκφάνσεις του συστήματος.

ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ Η TV - ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΗ ΧΤΥΠΗΣΑΝΕ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Χρήστου & τη δολοφονική επίθεση στη Βασιλική

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/92815/

[ΚτΒ] 6 Δεκέμβρη 2008 - 2023. Με το αίμα ακόμα στα μάτια, με την Οργή ακόμα στα χέρια! Όλοι & Όλες στους Δρόμους!

6 Δεκέμβρη 2008 - 2023. Με το αίμα ακόμα στα μάτια, με την Οργή ακόμα στα χέρια! Όλοι & Όλες στους Δρόμους! Αθήνα. Συγκέντρωση - Πορεία από τα Προπύλαια στις 18.00.

Στα ασφαλτένια αλώνια της πόλης, στους δικούς µας δρόµους. Εκεί που ακόµα είναι ανοιχτές οι λακκούβες από τις παλιές φωτιές. Εκείνες που αφήσαµε στη µέση. Εκεί, θα συναντηθούµε ξανά…

Την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 συμπληρώνεται η πρώτη δεκαπενταετία από την εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου & Τζαβέλα στα Εξάρχεια, από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες Κορκονέα και Σαραλιώτη. Μια εν ψυχρώ κρατική δολοφονία που σημάδεψε ανεξίτηλα μια ολόκληρη γενιά και πυροδότησε, αρχικά στην Αθήνα κι έπειτα σ' όλη τη χώρα, τη μαζικότερη, μαχητικότερη και πλέον μακρόβια κοινωνική - ταξική Εξέγερση στην αιματοβαμμένη ιστορία της Γ' Ελληνικής "Δημοκρατίας", η οποία άφησε σαφώς τα αγωνιστικά - μαχητικά χνάρια της, στη μετέπειτα πορεία της ταξικής πάλης και του κοινωνικού ανταγωνισμού αυτού του τόπου.

Μια κοινωνική - ταξική Εξέγερση "προφητική", που ξέσπασε ενώ ήδη είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται απειλητικά -πάνω από τα κέφαλια της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας- τα σύννεφα της καπιταλιστικής Κρίσης και οι νόμοι - λαιμητόμοι των προμνημονιακών, μνημονιακών και "μεταμνημονιακών" χρόνων,

Μια κοινωνική - ταξική Εξέγερση που στάθηκε αρκετή [...] από τη µία για να λερωθούν για τα καλά τα καθεστωτικά βρακιά σύσσωµου του αστικού πολιτικού συστήµατος και από την άλλη να καταδείξει όλον τον πλούτο, τον «πρωταγωνιστισµό» αλλά και τα όρια του πολύµορφου και πολυτασικού αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χώρου (που αποτέλεσε αναµφισβήτητα τον πυροκροτητή, αλλά όχι τη θρυαλλίδα, της εξέγερσης), της κοµµουνιστικής αριστεράς καθώς και του ευρύτερου ανταγωνιστικού (κυρίως νεολαιίστικου) κινήµατος, το οποίο βρισκόταν τότε σε µια φάση σχετικής µαζικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης [...]

Απόσπασμα από μια ΚτΒ Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές [Αθήνα, 2021].

[…] Μια εξέγερση που όντως -όπως γραφόταν ήδη από τότε- "δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση, ήταν εικόνα από το µέλλον". Μια εξέγερση µε χρονική διάρκεια και εδαφική εξάπλωση, πλατιά συµµετοχή και ευρεία σύνθεση, η οποία -αν και έµεινε στη µέση…- δεν φύτρωσε από το πουθενά, αφού αποτέλεσε τον καρπό ενός πολύχρονου και πολύµορφου αγωνιστικού ριζώµατος και άνθισε µε λίπασµα τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήµατος και της αγωνιζόµενης νεολαίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική µεταρρύθµιση του 2006-07. Μια εξέγερση µέσα στην πολυµορφία της οποίας µπόρεσαν να συναντηθούν -πίσω από τα οδοφράγµατα και µέσα στις καταλήψεις, στις πλατείες και τους δρόµους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις- οι διάφορες γενιές ντόπιων και µεταναστών, αγωνιστών και αγωνιστριών: εκείνη "των 700 ευρώ" µ' εκείνες του "Κάτσε καλά Γεράσιµε…", του 1990-91 και των πρώτων χρόνων του µεταπολιτευτικού ριζοσπαστισµού".

Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…

σύνθημα του Δεκέμβρη

Μια εξέγερση πάνω στα νωπά σημάδια της οποίας άνοιξε και ο ελπιδοφόρος κύκλος των αντιμνηνομιακών ταραχών 2010-12 που παρά τον πλούτο, τη μακρόχρονη μαζικότητα και τη πρωτοφανή διάχυση του, έμελλε να κλειστεί μέσα στα ίδια τα όρια και τις αντιφάσεις του, έχοντας αποτύχει να βάλει φρένο στο μνημονιακό οδοστρωτήρα και την καθεστωτική επέλαση που στόχευε στη "σωτηρία της χώρας", δηλαδή των αφεντικών της. Αυτή η συλλογική -και εν πολλοίς, ανομολόγητη και ανεπεξέργαστη- ήττα, ήταν εκείνη που τελικά κατέστησε σε αποδοτική για τους ιμπερια-ληστές "δανειστές" και την ντόπια ολιγαρχία, την κυβερνητική αναρρίχηση της σοσιαλδημοκρατίας που (σε συσκευασία "πρώτης φοράς αριστερά") για άλλη μια φορά στην ιστορία υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα ταξικής οπισθοχώρησης, εργατικής υποτίμησης, κοινωνικής απογοήτευσης και κινηματικού κατακερματισμού, μετά από μια μακρόχρονη περίοδο "επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με το φιλο-ευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορισμό". Με τη διαμόρφωση του [πρόσκαιρου όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ...] "νέου δικομματισμού" ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (και τις απαραίτητες κεντροαριστεροδεξιές τσόντες) και μέσα από το διαχρονικό δόγμα "Νόμος και Τάξη", επιτεύχθηκε η σταθεροποίηση του σαπισμένου αστικού πολιτικού συστήματος και η επιδεινωμένη "μεταμνημονιακή επιστροφή στην κανονικότητα" [...]

Απόσπασμα από το ΚτΒ Κάλεσμα στην (απαγορευμένη από τη ΓΑΔΑ) Συγκέντρωση στο σημείο κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Α.Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια στις 6/12/2020.

Διαθέσιμο ολόκληρο όπως και όλο το ΚτΒ υλικό στο prolprot.espivblogs.net

15 Δεκέμβρηδες μετά, όσα και τα χρόνια του δολοφονημένου συντρόφου μας Αλέξανδρου, η Οργή, τα περιεχόμενα και τα προτάγματα εκείνης της ιστορικής αλλά ανολοκλήρωτης αστραποβροντής, συνεχίζουν να παραμένουν (ολοένα και πιο) επίκαιρα και αδικαίωτα, ενώ η αιματοβαμμένη λίστα των νεκρών μας (Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος και τόσοι άλλοι εν ψυχρώ δολοφονημένοι από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ), συνεχίζει να μακραίνει...

15 Δεκέμβρηδες μετά, οι εφιάλτες τους που είναι τα όνειρα μας συνεχίζουν να γυρεύουν δικαίωση & εκδίκηση! Με το αίμα ακόμα στα μάτια, με την Οργή ακόμα στα χέρια!

Όλοι & Όλες στους Δρόμους, στις διαδηλώσεις Μνήμης & Αγώνα!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ.

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023. Αθήνα. Συγκέντρωση - Πορεία από τα Προπύλαια στις 18.00.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Δεκέμβρης 2023

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1627973/

Τον Δεκέμβρη του 2008 το κράτος πυροβολεί και δολοφονεί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με μια την κρατική βία. Δυστυχώς δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά, ούτε έμελλε να είναι η τελευταία.

Σήμερα, 15 χρόνια μετά, συνεχίζουμε να βιώνουμε καθημερινά τη βία του κρατικού μηχανισμού. Τα Τέμπη, η Πύλος, η ρατσιστική δολοφονία του 16χρονου Χρήστου Μιχαλόπουλου από μπάτσους, οι επαναπροωθήσεις προσφύγων, οι εκκενώσεις καταλήψεων, η φτωχοποίηση της κοινωνίας και η αυξανόμενη συρρίκνωση δικαιωμάτων φανερώνουν πως η βία της εξουσίας απλώνεται σε κάθε πτυχή των ζωών μας. Παράλληλα, ο κύριος εκφραστής της, η Αστυνομία εμφανίζεται ολοένα και πιο αυθαίρετη. Ξυλοδαρμοί, καταστολή, ρατσιστική αντιμετώπιση των μειονοτήτων, παραβιαστικές συμπεριφορές απέναντι σε γυναίκες και τρανς άτομα και συγκάλυψη κακοποιητών αποτελούν πλέον κοινότυπες πρακτικές της ΕΛ.ΑΣ. και παραμένουν ατιμώρητες. Είναι τρομακτική η ευκολία με την οποία οι μπάτσοι οπλίζουν και πυροβολούν. Μέσα σε τρία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες τριών ρατσιστικών δολοφονιών Ρομά από μπάτσους, από έμμισθους δολοφόνους που δρουν με μίσος και με την αλαζονεία της ατιμωρησίας που τους εξασφαλίζει ο κρατικός μηχανισμός. Η κυβέρνηση με τη σειρά της εμφανίζει τα τελευταία χρόνια ένα ακόμα πιο αυταρχικό πρόσωπο και δρα θεωρώντας αυτονόητο πως δε χρειάζεται να λογοδοτεί στην κοινωνία (πχ. σκάνδαλο υποκλοπών).

Όμως γιατί δεν αντιδρούμε; Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει μια πιεστική και διαλυτική καθημερινότητα για τα υποκείμενα, τα οποία στρέφονται προς την εξατομίκευση. Οι λύσεις που αναζητούνται σε όλους τους τομείς είναι ατομικές, επομένως ευνοείται η απομάκρυνση από την πολιτική και η πίστη σε κάθε συλλογική προσπάθεια, πόσο μάλλον αντίσταση φαντάζει κάτι μακρινό ή και ανύπαρκτο. Ακόμα, η απογοήτευση μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας από την κεντρική πολιτική σκηνή και ιδιαίτερα από την Αριστερά, αλλά και από τις πάμπολες μάχες που δόθηκαν μετά τον Δεκέμβρη του '08, έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα ηττοπάθειας, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε γρήγορη αφομοίωση και αποδοχή σοκαριστικών γεγονότων (Δολοφονίες Ρομά, ναυάγιο Πύλου, Τέμπη κ.ά). Αναλογιζόμενοι επίσης τις αλλεπάλληλες οικονομικές (και όχι μόνο) κρίσεις και την τάση συντηρητικοποίησης της κοινωνίας που αυτές ενέχουν γίνεται κατανοητή η απάθεια ή ακόμα και η ιδεολογική συμπόρευση μίας ακόμη μεγαλύτερης μερίδας κόσμου με την κυριαρχία.

Αν όμως ο Δεκέμβρης παραμένει επίκαιρος είναι γιατί μας έμαθε την Εξέγερση. Το νήμα που συνδέει το Δεκέμβρη του '08 με το σήμερα είναι η αντίσταση στην κρατική βία και η αμφισβήτηση του κυρίαρχου αφηγήματος που θέλει την κοινωνία διασπασμένη, γεμάτη τρόμο, βυθισμένη στην υποταγή και τον μπάτσο κέρβερο. Τα σύγχρονα κινήματα με γνώμονα την οριζοντιότητα και την αλληλεγγύη μπορούν αν αποτελέσουν πυρήνες αντίστασης στην εξουσία και τις βίαιες πρακτικές της. Ας αντισταθούμε οραματιζόμενοι έναν κόσμο πιο δίκαιο, αντιιεραρχικό και αντιεξουσιαστικό.

Πορεία: Τετάρτη 06 Δεκεμβρίου, 18:00, Προπύλαια

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

Όλοι/ες στις Διαδηλώσεις Μνήμης και Αγώνα, 6 Δεκέμβρη

ΚΑΤΩ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΦΡΑΚΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Όλοι/ες στις Διαδηλώσεις Μνήμης και Αγώνα, 6 Δεκέμβρη:

Αθήνα, 18.00 Προπύλαια

Θεσσαλονίκη, 18.00 Καμάρα

Ιωάννινα, 18:00 Ακαδημία

Πάτρα, 12:00 Παράρτημα

Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη (σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι). Η δολοφονία πυροδότησε μια μια κοινωνική έκρηξη, μια νεολαιίστικη εξέγερση, που συγκρούστηκε με τους μηχανισμούς καταστολής και την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Tις βαθύτερες αιτίες αποτελούσαν οι σχεδόν δύο δεκαετίες σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και καταστολής των αστικών κυβερνήσεων, που έσπειραν ανεργία, φτώχεια, κοινωνική περιθωριοποίηση στον ελληνικό λαό. Ο Δεκέμβρης του 2008 προετοίμασε και προανήγγειλε τον «κοινωνικό πόλεμο» του 2010-12.

Μετά από 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πέφτει διαρκώς, τα κοινωνικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε ακραίο βαθμό. Η διεθνής καπιταλιστική κρίση θεριεύει ξανά. Για ακόμα μια φορά, κεφάλαιο, πλούσιοι και ελίτ φορτώνουν τα βάρη στις δικές μας πλάτες: τεράστια ακρίβεια, μισθοί-φιλοδωρήματα, αρπαγή του δημόσιου πλούτου, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, καταστολή κ.ά. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας-Κίνας εντείνονται σπέρνοντας θάνατο και εξαθλίωση από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη από το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, συνεπικουρούμενο από τις ΗΠΑ (και όλους τους δυτικούς ιμπεριαλιστές) αποτελεί μόνο το πιο πρόσφατο έγκλημα σε αυτό το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μια από τις πιο επικίνδυνες ιστορικά περιόδους: υπάρχει κίνδυνος να αναζωπυρωθούν δεκάδες μέτωπα αναζωπυρώνονται, απειλώντας μας με γενικευμένο πόλεμο, ακόμα και με πυρηνικό όλεθρο. Παράλληλα η περιβαλλοντική καταστροφή χειροτερεύει επιδεινώνοντας του όρους ζωής και διαβίωσης.

Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει ακόμα πιο ακραία ταξική πολιτική της. Επιτίθεται με μανία στα εργατικά δικαιώματα (ν. Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, κατάργηση 8ωρου…). Ιδιωτικοποιούν υγεία, παιδεία, υποδομές-υπηρεσίες. Στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς», αφήνουν τον πληθυσμό απροστάτευτο στην ακρίβεια, την κρίση, την ακραία φτώχεια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Το μόνο που ενδιαφέρει την γελοία αλλά επικίνδυνη κλίκα του Μητσοτάκη και την παρασιτική ελίτ που κυριαρχεί, είναι η αρπαγή του δημόσιου πλούτου αδιαφορώντας τους νεκρούς που θα αφήσουν στο διάβα τους (Τέμπη, Πήλος, πανδημία, πλημμύρες κ.ά.). Για να θωρακίσουν αυτό το καθεστώς προχωρούν σε απανωτά πολιτικά πραξικοπήματα, ενισχύουν ολοένα το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και την αντιδημοκρατική αναδίπλωση. Οι μηχανισμοί καταστολής και τα δικαστήρια επιτίθονται με μένος στη νεολαία, συνεχίζοντας να δολοφονούν (Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Σαμπάνης…), ενώ κάθε «δικός τους» μένει ατιμώρητος (Λιγνάδης, Siemens, Νοvartis κ.ά.) Στόχος τους είναι να τσακίσουν, να τρομοκρατήσουν το εργατικό κίνημα, τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και τους αγωνιστές του.

Νεολαία και εργαζόμενοι πρέπει να τιμήσουμε τον Δεκέμβρη του 2008, ανοίγοντας δρόμο για μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Αξιοποιώντας όλες τις πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες και τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, να προτάξουμε έναν αγώνα διαρκείας, μια νέα εξέγερση ενάντια στην κλίκα Μητσοτάκη που μας καίει, μας πνίγει, μας δολοφονεί, μας στέλνει όλο και πιο κοντά στον όλεθρο του πολέμου. Να ενώσουμε τους αγώνες μας με τους εργαζόμενους και νέους στην Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ κ.ά.) και να οργανώσουμε τη μαζική αυτοάμυνά τους. Με συντονιστικά, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, σχολές, σχολεία, γειτονιές, καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις. Μέχρι τη συνολική ανατροπή, την επιβολή μιας Κυβέρνησης των Εργαζομένων - για την εφαρμογή ενός Προγράμματος Σωτηρίας, στον δρόμο της μόνης λύσης, του Σοσιαλισμού.

• Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
• Κάτω τα αντεργατικά μέτρα και μνημόνια. Κατάργησή των ν. Άδωνι-Χατζηδάκη. Βαριά φορολογία σε κέρδη - πλούσιους. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή. Διαγραφή του Χρέους.
• Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση - Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Κάτω το σιωνιστικό Ισραήλ - Καμία συμμετοχή και συνεργασία. Έξω από ΝΑΤΟ-ΕΕ, έξω βάσεις και πυρηνικά.
• Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου-. Αφοπλισμός της αστυνομίας - Διάλυση των ειδικών σωμάτων (ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ κ.λπ.).

Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)

πηγή : https://www.okde.gr/archives/20636

Η φλόγα των εξεγέρσεων του χθες, να φωτίσει τις επαναστάσεις του σήμερα!

Για πολλούς και πολλές ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μια πρώτη, βίαιη, ενηλικίωση. Μια ωμή συνειδητοποίηση της σκληρότητας του κόσμου που ζούμε και ενός μέλλοντος που ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας φέρνοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Παιδιά που μεγάλωσαν και αυτό το μέλλον έχει γίνει πια παρόν. Έχει γίνει η κανονικότητα των κακοπληρωμένων δουλειών, των επιδομάτων, των γκρίζων πολυκατοικιών που στεγάζουν ψυχικές ασθένειες, διαλυμένες προσδοκίες, γυναικοκτονίες. Η λεγόμενη γενιά του Δεκέμβρη, τα παιδιά που βίωσαν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, που βγήκαν στο δρόμο ξανά και ξάνα μέχρι οι περισσότεροι να μην έχουν άλλο κουράγιο, δεν τα ενώνουν μόνοι οι αναμνήσεις μιας ζωής που ίσως φαίνεται και μακρινή, αλλά η αίσθηση ότι κάτι έμεινε στη μέση. Πολλά μπορούσαν να αλλάξουν και τελικά έμειναν ίδια, ή μάλλον έγιναν χειρότερα.

Σήμερα οι μαθητές-τριες, οι φοιτητές-τριες, η νεολαία ίσως έχει θολές μνήμες από τις 6 Δεκέμβρη του 2008. Ξέρει όμως πολύ καλά τι σημαίνει αστυνομική βία και κρατική δολοφονία. Νίκος Σαμπάνης, Κώστας Φραγκούλης, Χρήστος Μιχαλόπουλος. Μέσα σε 3 χρόνια 3 δολοφονημένοι νεαροί Ρομά από τα πυρά της αστυνομίας. Μαθήτρια ξυλοκοπείται οριακά θανάσιμα από δυνάμεις τις ΟΠΚΕ μετά την αντιφασιστική συναυλία στις 28 Οκτώβρη στο Ηράκλειο. 57 νεκροί στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά σκοτώνονται στα Τέμπη, θύματα των ιδιωτικοποιήσεων και της αέναης δίψας για κέρδος των καπιταλιστών μπροστά στην οποία η ασφάλεια του κόσμου θυσιάζεται. Περιστατικά που μπορεί να φαίνονται μεμονωμένα, δεν είναι όμως παρά πλευρές ενός συστήματος σαθρού σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η νέα γενιά μπορεί ακόμα να μην οραματίζεται τις δικές της εξεγέρσεις, οι από πάνω όμως ξέρουν καλά ότι όσο το κυρίαρχο αίσθημα στην κοινωνία και τη νεολαία είναι η ασφυξία μιας σκληρής πραγματικότητας, η κοινωνική ειρήνη δεν είναι παρά μια ρευστή κατάσταση. Γι' αυτό και επιβάλλονται με το φόβο, με το γκλομπ και το όπλο, θέλοντας να μας δώσουν ένα μήνυμα να "κάνουμε ησυχία".

"Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν" έλεγε ένα απ' τα πιο γνωστά συνθήματα του Δεκέμβρη. 15 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα, οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν ξανά με τις φωνές του λαού και της νεολαίας. Τα κυβερνητικά σχέδια για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η δημόσια παιδεία, η εντεινόμενη ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά και η επιβολή όλων αυτών με την βία της αστυνομικής καταστολής προοικονομούν ένα "νέο Δεκέμβρη". Και για εμάς αυτός ο Δεκέμβρης δεν πρέπει να μείνει στη μέση!

Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε δουλειές του ποδαριού για να κερδίζει στις πλάτες μας το κάθε αφεντικό, θα οργανωθούμε στα σωματεία μας να παλέψουμε για μισθούς και εργασιακές συνθήκες με αξιοπρέπεια. Δεν θα δεχτούμε η εκπαίδευση να γίνει ακόμη μια μπίζνα, που όποιος δεν έχει λεφτά δε θα μπορεί να σπουδάσει, αλλά θα παλέψουμε για σύγχρονη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να θησαυρίζουν οι εταιρείες ενέργειας, τροφίμων και βασικών αγαθών, θα οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και παντού για να πληρώσει την ακρίβεια το κεφάλαιο και τα βασικά αγαθά να είναι προσβάσιμα σε όλο το λαό. Δε θα κάτσουμε ήσυχα όσο το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης σφαγιάζει το λαό της Παλαιστίνης. Δε θα γίνουμε η γενιά που της επέβαλλαν τη σιωπή με τα αστυνομικά πυρά, αλλά η γενιά που θα σπάσει το φόβο και θα παλέψει για την ανατροπή. Για να μην μείνει καμιά εξέγερση στην μέση, για να τα αλλάξουμε όλα! Για μια νέα κοινωνία κομμουνιστική, ελεύθερη, με τις ανάγκες τις κοινωνικής πλειοψηφίας στο τιμόνι!

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12 ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ!

12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ-ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ) (Αθήνα)

πηγή : https://nka.gr/i-floga-ton-exegerseon-toy-cht…

Από την δομή φούρνου της κοινότητας των κατειλημμένων προσφυγικών αναφορικά με την 6 Δεκέμβρη.

πηγή : https://twitter.com/Prosfygika/status/1732049…

15 χρόνια μετά, η ΕΛΑΣ συνεχίζει να δολοφονεί

Δεκαπέντε χρόνια μάς χωρίζουν από το δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα. Όλο αυτό το διάστημα πολλά (πάρα πολλά) πράγματα έχουν αλλάξει. Αλλά άλλαξαν πολλά για να μείνουν το ίδιο το καθεστώς της σκληρής εκμετάλλευσης, της παγιωμένης μαζικής φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού, του ρατσισμού, της ανεξέλεγκτης καταστολής και της αστυνομικής ατιμωρησίας.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, η ΕΛΑΣ εξακολουθεί να δολοφονεί, με τελευταίο θύμα τον 17χρονο Χρήστο Μιχαλόπουλο στη Θήβα. Κι εξακολουθεί να δολοφονεί ατιμώρητα. Οι αστυνομικοί που σκότωσαν τους Σαμπάνη, Φραγκούλη και Μιχαλόπουλο δεν έκατσαν ούτε μια μέρα στη φυλακή. Η αστυνομική αυθαιρεσία δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, στις 6 Δεκέμβρη θα βγούμε ξανά στο δρόμο. Για να τιμήσουμε τη μνήμη του Αλέξη, για να διαδηλώσουμε ενάντια στην καταστολή και την αστυνομική βία, για να να πούμε ξανά ότι αυτός ο κόσμος δεν μας χωράει.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη συνεχίζει να φλογίζει τις καρδιές μας.

Πορεία μνήμης και αντίστασης

6 Δεκέμβρη 2023, Προπύλαια 6:00 μ.μ.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

πηγή : https://diktio.org/node/1626

Οι Εξεγέρσεις δεν είναι Ουτοπία - 15 Χρόνια μετά ο Δεκέμβρης δείχνει τον δρόμο για την Αντεπίθεση της Τάξης μας!

«Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες, κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος και η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου από τις γραμμές των καταπιεσμένων συναντήθηκε στους δρόμους της εξέγερσης. Μέσα από τη σύγκρουση με το κράτους και τους μηχανισμούς εξουσίας, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες κατάργησαν στην πράξη τους μεταξύ τους διαχωρισμούς, και μετατράπηκαν σε ένα νέο υποκείμενο, αφηρημένο μεν, αλλά απόλυτα πραγματικό, σε εξεγερμένους. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει. Το "τέλος της ιστορίας" μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν "οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία", ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη» [Χρήστος Πολίτης- Εισήγηση Ταξικής Αντεπίθεσης Δεκέμβρης 2017]

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερσή μετά το 1973. Εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα, φέρνοντας με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού ενός πολιτικού χώρου, αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης, η οποία συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο και ταυτόχρονα μοναδικό, την αντίδραση στις ποικιλώνυμες ταξικές επιβολές εναντίον της νεολαίας, του προλεταριάτου, της κοινωνίας. Ειδικότερα ο Δεκέμβρης ήταν η απάντηση στη νέου τύπου καταστολή απέναντι στη νεολαία, η απάντηση στις αστικές στρατηγικές στην παιδεία, την εργασία, τον δημόσιο χώρο, η απάντηση στις καπιταλιστικές και πολιτικές αναδιαρθρώσεις για την είσοδο στην ΟΝΕ, η απάντηση για το προλεταριακό -και σε αξιοσημείωτο βαθμό νεανικό- αίμα που κρυβόταν πίσω από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της "ισχυρής Ελλάδας", η απάντηση στο χυδαίο ηθικό και αξιακό εποικοδόμημα που ορθωνόταν στην κούφια κοινωνική ευημερία και ειρήνη των καταναλωτικών δανείων και των φουσκών του χρηματιστηρίου.

Ως τέτοια ήταν μια απάντηση κοινωνική, νεολαιίστικη, ταξική, αντικαπιταλιστική, αντικρατική. Μια απάντηση απέναντι στο εφιαλτικό παρόν και παράλληλα μια πολιτική κατάθεση μπροστά στο μέλλον που ενστικτώδικα αντιλαμβανόταν ότι ερχόταν. Και ακριβώς επειδή ήταν έτσι τροφοδότησε με έμπνευση, δύναμη, ορμή -και εδώ είναι η καθοριστική συμβολή του Δεκέμβρη- τον κύκλο αγώνων της καθεαυτής περιόδου της κρίσης 2010 -2012, οι οποίοι χωρίς αυτόν δεν θα είχαν πάρει την ένταση και τη δυναμική που έλαβαν.

Ο αυθόρμητος χαρακτήρας της εξέγερσης δεν αναιρεί φυσικά την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού κινήματος, που είχε την βασική πολιτική πρωτοβουλία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη. Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, μαθητικά, Εξάρχεια, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργίες σωματείων βάσης, επίσκεψη Κλίντον, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, διεθνιστική αλληλεγγύη, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κλπ) βάθυνε τη σύνδεση τους με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του κινήματος και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.

Ασφαλώς οι απαντήσεις του Δεκέμβρη ήταν μερικές, ατελείς. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα και την κατειλημμένη ΓΣΕΕ μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε. Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε, παρότι ο σπόρος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν φανερός σε όλη την γκάμα των πολιτικών και κινηματικών πρακτικών της περιόδου - να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις "αντικειμενικές συνθήκες" που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.

Σήμερα, 15 χρόνια μετά, μπροστά - ακριβώς όπως και το 2008- στο ξέσπασμα μια νέας μείζονος κρίσης και μιας υπεραντιδραστικού χαρακτήρα ανασυγκρότησης των παραγωγικών σχέσεων η οποία θα αναπροσαρμόσει ποιοτικά τον καπιταλισμό, εγκαινιάζοντας νέες ακόμα πιο ολοκληρωτικές μορφές κρατικής καταπίεσης, ταξικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και συγκρούσεων, η Εξέγερση του Δεκέμβρη επιμένει να δείχνει φωτεινά το δρόμο! Να δείχνει την άλλη τάση, την ιστορική τάση του προλεταριάτου και των λαών, την τάση των δυνάμεων της κοινωνικής και ταξικής απελευθέρωσης, την τάση εκείνη που ασφυκτιά κάτω από τον πολυποίκιλο ακρωτηριασμό των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, την τάση εκείνη που πολεμά ως όρο ύπαρξης της πλέον για νέες παραγωγικές σχέσεις και σύγχρονες κοινωνικές-εργατικές ανάγκες, σε μη εκμεταλλευτική βάση, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής χωρίς ατομική ιδιοκτησία και κράτος.

Σήμερα 15 χρόνια μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου και με το αίμα ακόμα ζεστό από τις διαδοχικές δολοφονίες ανήλικων Ρομά, το βαρύτατο τραυματισμό της 16χρονης αντιφασίστριας Βασιλικής, τις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες και τις χιλιάδες δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, αλλά και με τις μνήμες νωπές από τον πρόσφατό κοινωνικό ταξικό ξέσπασμα για το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ∙ σήμερα που καταφανώς εγκαθιδρύεται τοπικά και παγκόσμια ένα ασφυκτικό καθεστώς στυγνής ταξικής εκμετάλλευσης, κρατικού ολοκληρωτισμού και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, αλλά και πρωτοφανών λαϊκών αντιστάσεων ως απάντηση όπως ο αγώνας στην Παλαιστίνη επιβεβαιώνει, στις 6 Δεκεμβρίου κατεβαίνουμε μαχητικά στους δρόμους για να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Όχι βέβαια ως μια απόπειρα προσαρμογής των χαρακτηριστικών της στις σημερινές συνθήκες, ούτε ως μια μουσειακού τύπου μνήμη αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά ως διαλεκτική υπέρβαση της, δηλαδή ως ζώσα ιστορία, ως οργανικό μέρος της «κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».

6 Δεκεμβρίου όλοι και όλες στους δρόμους!

Στις 4μμ στην Συγκέντρωση στην πλ. Εξαρχείων, στη γειτονιά όπου στήθηκε το πρώτο και το τελευταίο οδόφραγμα της Εξέγερσης και τόπο σήμερα πολλαπλών στρατηγικών καταστολής της

Στις 6μμ στα Προπύλαια στη διαδήλωση τιμής μνήμης του Αλέξη και της Εξέγερσης

Tαξικη Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1627976/