Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2023 στις 18.30
Συγκέντρωση 6 Δεκέμβρη
ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ, ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ.
Εισαγωγή
Σε προηγούμενο κείμενό μας, για την εξέγερση του πολυτεχνείου, αναφερθήκαμε τόσο στο πως ο φασισμός κατασκευάστηκε από την εξουσία για να χτυπήσει το σοσιαλιστικό πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης όσο και στο πως εκφράστηκε τον 20ο αιώνα η επικυριαρχία της διεθνούς ελίτ του πλούτου και της εξουσίας στη χώρα. Με σκοπό να καταδείξουμε το ρόλο των πλανητικών αφεντικών στην πραγματοποίηση πραξικοπημάτων, την εγκαθίδρυση καθεστώτων δορυφόρων και την πρόκληση πολεμικών συρράξεων -σε μια περίοδο όπου τα πολεμικά μέτωπα και οι συγκρούσεις στον πλανήτη εντείνονται, ενώ ταυτόχρονα στρώνεται ο δρόμος μιας νέας παγκόσμιας πολεμικής αναμέτρησης- το ντόπιο στοιχείο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης υποτιμήθηκε. Με αφορμή την εξέγερση του Δεκέμβρη θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε όσο το δυνατό πιο συνολικά την κοινωνική σύγκρουση μεταξύ του κόσμου της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αξιοπρέπειας με τον κόσμο της απολυταρχίας, του σκοταδισμού, της ανισότητας και της απληστίας.
Ο επαναστατικός αγώνας αποτελεί μοχλό προόδου της ιστορίας και αναπόσπαστο στοιχείο των πανανθρώπινων αξιών που συνιστούν τον πολιτισμό· το απαύγασμα του ανθρώπινου πνεύματος και του ορθολογισμού. Το δίκιο του ισχυροτέρου - ο νόμος της ζούγκλας, η εξουσία και η επιβολή, είναι οι προεκτάσεις των ταπεινότερων ενστίκτων του ανθρώπου ενώ σε πολιτικό επίπεδο βλέπουμε το πόσο πραγματικά είναι πολιτισμένος ο κόσμος που ζούμε. Αυτή η πολύ πραγματική αντίθεση της ανθρωπότητας γεννά τον κοινωνικό - ταξικό πόλεμο, τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις. Από τη μια, η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία των εξουσιαστών που από τη φύση της έχει το στοιχείο του επεκτατισμού και από την άλλη οι διάσπαρτες κοινωνίες του κόσμου της συλλογικότητας, της ισότητας και της αλληλεγγύης που για αιώνες αιχμαλωτίζονται.
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα
Στην Ελλάδα από την περίοδο της μεταπολίτευσης και ύστερα πραγματοποιήθηκαν, λόγω των αγώνων ενός δυνατού κοινωνικού - ταξικού κινήματος, κάποιες κοινωνικές και πολιτικές τομές από την απολυταρχία προς τον εκδημοκρατισμό. Παρά την αναγκαστική μεταβίβαση της εξουσίας από τη δικτατορία στη "δημοκρατία", υπό το βάρος της όξυνσης της κοινωνικής αμφισβήτησης και της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, επιβλήθηκαν κάποιες αστικές ελευθερίες οι οποίες μέχρι τότε δεν ήταν καθόλου αυτονόητες. Παρόλα αυτά, ο πυρήνας του φασιστικού παρακράτους, παρά τις εξαγγελίες για αποχουντοποίηση του κρατικού μηχανισμού, παρέμεινε άθικτος. Το νέο καθεστώς όμως έμαθε να κρατά τα προσχήματα.
Η εκκλησία -τρανός υποστηρικτής κάθε σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης, που κατάδιδε στην ασφάλεια αγωνιστές με πληροφορίες που συνέλεγε μέσω των εξομολογήσεων- όχι μόνο δε βρέθηκε προ των ευθυνών της για τη συνενοχή της στους διωγμούς, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες και την ίδια τη νομιμοποίηση του καθεστώτος, αλλά βγήκε ενδυναμωμένη από την επταετία και αναπτέρωσε το χριστιανικό της γόητρο ως πνευματικός πατέρας του έθνους, περιθάλπτοντας παράλληλα τα ορφανά του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη. Μέχρι σήμερα αποτελεί βασικό πυλώνα του κράτους, μισθοδοτείται από τα κρατικά ταμεία, διαχειρίζεται μια τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία η οποία παραμένει αφορολόγητη, παρεμβαίνει απροκάλυπτα εκβιαστικά στη πολιτική ζωή της χώρας ενώ για να δικαιολογήσει αυτά και πολλά ακόμα προνόμια αλλά και για να μαντρώνει τον κόσμο, είναι ένας από τους ελάχιστους φορείς που πραγματοποιεί "φιλανθρωπικό" έργο με τις ευλογίες του κράτους.
Στις δυναμικές απεργίες και τις μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απάντησε με ακραία καταστολή. Το νεοσύστατο -αυτοαποκαλούμενο "σοσιαλιστικό"- πυροτέχνημα του Πασόκ όμως, είχε θέσει σε εφαρμογή ένα πολύ αποδοτικότερο μέσο επιβολής της κοινωνικής και ταξικής ειρήνης, την αφομοίωση. Αναδυόμενο μεταξύ αριστεράς - δεξιάς, κατόρθωσε να γίνει κυβέρνηση επικαλούμενο φανταστικούς "τρίτους δρόμους" στον κουρασμένο από τις διώξεις και τις συγκρούσεις λαό και υποσχόμενο "να πάρει το χωροφύλακα από δίπλα του". Όταν εξελέγη βέβαια, τα ΜΑΤ της "αλλαγής" δολοφόνησαν σε διαδήλωση, στις 17 Νοέμβρη 1982, τους αγωνιστές Σταματίνα Κανελλοπούλου και Ιάκωβο Κουμή, έξω από την αμερικανική πρεσβεία ενώ λίγο αργότερα δολοφονείται πισώπλατα από το όπλο του μπάτσου Αθανάσιου Μελίστα, ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς, στα Εξάρχεια, στις 17 Νοέμβρη 1985. Αυτό που στην τελική κατάφερε, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Β. Ραφαηλίδης, ήταν να πάρει την "κουτάλα" της ρεμούλας και της αρπαχτής από τους μισούς Έλληνες, που διαχρονικά παρασιτούσαν στην κοινωνία και να τη δώσει σε περισσότερους. Ταυτόχρονα με τη διάλυση της οικονομίας και την εθνικιστική πολιτική που δικαιολογούσε τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, συνέτεινε στην ένταξη της χώρας στην Ο.Ν.Ε, με ναύλα τη διάλυση της εγχώριας παραγωγής σε όλους τους τομείς, τη μετατροπή της χώρας σε ξενοδοχείο της Ευρώπης και σε εργοτάξιο της καπιταλιστικής "πράσινης ανάπτυξης".
Μέσα σε ένα κλίμα "Ολυμπιακής Ελλάδας", με δάνεια, απάτες με το δημόσιο χρήμα σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού, διαφθοράς, καπιταλιστικής ασυδοσίας και απαξίωσης κάθε κοινωνικού και εργατικού δικαιώματος, συντελείται μια άνευ προηγουμένου εξαχρείωση της κοινωνίας. Οι "αξίες" που προωθούνται από το κράτος και το κεφάλαιο είναι αυτές του ανταγωνισμού, του ατομικισμού, της πολυτέλειας, της κατανάλωσης, της χριστιανικής ηθικής, του ρατσισμού. Ο φόβος ενσταλάζεται ως μέσο εκπειθάρχησης, τα πάντα μετατρέπονται σε εμπόρευμα, ακόμα και η ανθρώπινη ζωή πουλιέται και αγοράζεται· ο δρόμος για τον κοινωνικό κανιβαλισμό στρώνεται μεθοδικά. Αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στα κανάλια για τη βια (τυφλή, οπαδική, ανηλίκων κ.ο.κ) ας ανακαλέσουν στη μνήμη τους εκείνη την εποχή όπου μεταλλάχτηκε ο πυρήνας της ελλαδικής κοινωνίας για να βρουν τους ομοτράπεζούς τους στους ηθικούς αυτουργούς. Ας θυμηθούμε όλοι μαζί το τσούρμο, με ελληνικές σημαίες και βαμμένα πρόσωπα, στο Πεδίο του Άρεως, να πανηγυρίζουν σε ξέφρενους ρυθμούς, αγκαλιά με τους ματάδες και υπό τους ήχους εθνικών διασκεδαστών και διασκεδαστριών, για την "κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης" και ας φανταστούμε παράλληλα, το σαρδόνιο γέλιο των καθαρμάτων της Τρόικας, του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ.
Η διαρκής εξέγερση στη μεταπολιτευτική Ελλάδα
Απέναντι στις φρούδες υποσχέσεις για εκδημοκρατισμό και στις σειρήνες της αφομοίωσης στην αστική νομιμότητα, ένα μεγάλο κομμάτι των αγωνιζόμενων ανθρώπων, οργανωμένο ήδη από την περίοδο της χούντας, επέλεξε να συνεχίσει τον αγώνα με όλα τα μέσα. Γνωρίζοντας ότι η ανθρώπινη χειραφέτηση δεν μπορεί να έρθει ποτέ μέσα από ένα καταπιεστικό μηχανισμό, όπως είναι το κράτος, κράτησαν ψηλά τη σημαία της κοινωνικής επανάστασης, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Στην κεντρική πολιτική σκηνή, την εργασία, τη γειτονιά, σε στέκια νεολαίας και καταλήψεις, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στον πολιτισμό. Με αντάρτικες ενέργειες και απεργίες, με διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία, με καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και παραγωγή λόγου και αντιπληροφόρησης για όλα τα κοινωνικά ζητήματα, με άνοιγμα μετώπων αγώνα σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της φύσης, την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες, τον πόλεμο με το φασιστικό παρακράτος, τον εθνικισμό και κάθε μορφή εξαθλίωσης και εξουσίας· έδωσαν μορφή και υλική υπόσταση στο σύγχρονο επαναστατικό κίνημα.
Οι αναρχικοί/ες, οι οποίοι/ες χωρίς να το θέλουν και ουδέποτε το επιδίωξαν, αποτελούν εκ των πραγμάτων την πρωτοπορία του επαναστατικού κινήματος, μπόλιασαν τις αγωνιστικές παρακαταθήκες των κοινωνικών και ταξικών αγώνων όλου του περασμένου αιώνα, σε ηθικό - αξιακό, πρακτικό - οργανωτικό, πολιτικό και συντροφικό επίπεδο με πλατιά κομμάτια της κοινωνίας και ταυτόχρονα κατάφεραν να διατηρήσουν ζωντανή τη μνήμη και συνεχή την ιστορία της Επαναστικής Υπόθεσης. Όλα αυτά συντέλεσαν στην έκρηξη της μεγαλύτερης εξέγερσης στη μεταπολεμική ιστορία, με σκληρές οδομαχίες και σαμποτάζ σε κρατικούς καπιταλιστικούς στόχους, σε κάθε πόλη της χώρας, το Δεκέμβρη του 2008.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, οι ειδικοί φρουροί Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης, διερχόμενοι με περιπολικό από σημείο των Εξαρχείων όπου συχνάζει νεολαία, δέχονται ένα πλαστικό μπουκάλι νερό και μερικές βρισιές· η απάντησή τους..; αφού στάθμευσαν λίγο παρακάτω το περιπολικό, επέστρεψαν στο σημείο, όπου ο Κορκονέας εκτελεί με μία σφαίρα στην καρδιά τον 16χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Οι μπάτσοι μιλούν για πυροβολισμό στον αέρα και εξοστρακισμό της σφαίρας, η πολιτική ηγεσία για μεμονωμένο περιστατικό. Λίγες μέρες πριν είχαν προηγηθεί, οι δηλώσεις του υπουργού δημοσίας τάξης Β. Πολύδωρα, περί παιχνιδιών με τη φωτιά όσων αντιστέκονται στην αστυνομία, επειδή η αστυνομία κουβαλάει όπλα.
Η πολιτική ανάληψη ευθύνης μαρτυρά μια προμελετημένη κρατική εκτέλεση, τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα, άσχετα αν οι κάθε λογής Κούγιες ωρύονταν περί του αντιθέτου στα τηλεπαράθυρα. Η πολιτική απόφαση ήταν σαφής: μηδενική ανοχή σε οποιονδήποτε αντιστέκεται στην κρατική κυριαρχία. Η σημειολογία του χώρου που πραγματοποιήθηκε η εκτέλεση και το νεαρό της ηλικίας του δολοφονημένου παιδιού, καταδεικνύουν τόσο τον πολιτικό χώρο που θα αποτελέσει πρωτεύοντα στόχο της καταστολής εν όψει τις επερχόμενης "οικονομικής κρίσης", όσο και το ότι κυριολεκτικά ο καθένας μπορεί να βρεθεί νεκρός απο κρατικές σφαίρες.
Το τρομοκρατικό μήνυμα δεν πέρασε, εκείνη τη φορά, αντίθετα αποτέλεσε την αφορμή για τη μεγαλειώδη έκφραση των συναισθημάτων μεγάλης μερίδας των καταπιεσμένων μέσα από μια μαζικότατη εξέγερση σε όλη τη χώρα· επικίνδυνη στο σημείο να αναγκάσει την κυβέρνηση να απειλεί να κατεβάσει το στρατό στους δρόμους. Για πάνω από ένα μήνα το ποτάμι των εξεγερμένων, που υιοθέτησαν τα συνθήματα και τις πρακτικές των αναρχικών -εκδηλώνοντας έτσι και τη δυναμική των επαναστατικών ιδεών στην κοινωνία και κυρίως στη νεολαία- τσαλαπάτησαν με τις φωτιές σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους την πλαστή εικόνα συναίνεσης στην αστική δημοκρατία.
Σήμερα, στη μνημονιακή εποχή βιώνουμε ένα καθεστώς αυταρχισμού και καταστολής. Η "ουρά" που άφησαν, τόσο η καταστολή των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων από τη στρατιωτικοποιημένη αστυνομία, όσο και η στρατιωτικού τύπου απαγορεύσεις με αφορμή τον κορωνοϊό, η καταστροφική πίστη σε εξουσιαστικά σχήματα (Σύριζα) που έσπειραν την απογοήτευση στο λαό και κυρίως η νέα ανθρωπιστική κρίση που έρχεται ως απότοκο της σμπαραλιασμένης οικονομίας και της αλυσοδεμένης αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας, στρώνουν το δρόμο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που εγκαινιάστηκε με τον όρο "κράτος έκτακτης ανάγκης". Ο συντελούμενος εκφασισμός ενός κομματιού της κοινωνίας προωθείται από τον εκφασισμό του κράτους, που δολοφονεί εν ψυχρώ μειονοτικούς πολίτες για να θεμελιώσει το δόγμα της νέας εποχής τύπου "Ελλάς - Ελλήνων - Νοικοκυραίων", ως ασπίδα στις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις που έρχονται.
Εν κατακλείδι
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανάμεσα στα άλλα, αποτέλεσε την απόκτηση συμπυκνωμένης εμπειρίας για το κίνημα. Είδαμε πως η μακρόχρονη δουλεία μυρμηγκιού, με υπομονή και αφοσίωση, που είναι απαραίτητη για την εξάπλωση των ιδεών και την οργάνωση των "υποκειμενικών συνθηκών", μπορεί να προκαλέσει ένα χείμαρρο γεγονότων σε συνδυασμό με τις "αντικειμενικές συνθήκες". Με άλλα λόγια χρειάζεται πολλή δουλειά για να κρατήσουμε τη σπίθα αναμμένη αλλά μία σπίθα είναι εν δυνάμει μία πυρκαγιά. Είδαμε την κοινωνική δυναμική των επαναστατικών ιδεών και τη νομιμοποίηση της κοινωνικής αντιβίας από μεγάλο κομμάτι του λαού. Είδαμε ακόμα και πόσο πρέπει να ανεβεί ο πήχης των υποκειμενικών συνθηκών για το επόμενο άλμα στην επαναστατική κατεύθυνση.
Με πυξίδα την ιστορική πείρα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων ανοιγουμε το δρόμο για την κοινωνική επανάσταση, μέσα από την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη!
15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΟ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ, ΘΑ ΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ - ΙΣΟΤΗΤΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023, 18.30 , Πλατεία Δημάδη
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ