Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2024 (χωρίς ακριβή ώρα) πμ
Έκθεση φωτογραφίας "Λαύριο: ρίζες και νέα βλαστάρια"
Εικόνες από τη ζωή των Κούρδων προσφύγων στο Λαύριο | 2016-2024
Φωτογραφίες: Jacques Leleu, collectif Convoi Solidaire
_
Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή έως το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου
The exhibition will remain open until Saturday 17 February
_
english below
Το "κέντρο προσωρινής φιλοξενίας αιτούντων άσυλο αλλοδαπών" άνοιξε στο Λαύριο το 1949. Πρόκειται για το πρώτο κέντρο υποδοχής πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα. Τα τελευταία δέκα χρόνια υποδεχόταν σχεδόν αποκλειστικά κούρδους πρόσφυγες - αρχικά υπό την εποπτεία και τη χρηματοδότηση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και, από τον Ιούλιο του 2017 με αυτοδιαχείρηση και τη στήριξη ελλήνων και ξένων αλληλέγγυων. Τον Ιούλιο του 2023 τα ΜΑΤ εκκένωσαν το στρατόπεδο. Σήμερα, κάποιες δεκάδες πρόσφυγες μένουν ακόμα στην περιοχή, σε μια σειρά containers.
Οι φωτογραφίες της έκθεσης είναι ψηφίδες της καθημερινής ζωής στο στρατόπεδο - και της σχέσης των ανθρώπων του με τους αλληλέγγυους. Το καραβάνι αλληλεγγύης (από γαλλικά συνδικάτα, πρωτοβουλίες, δήμους αλλά και πολίτες) έρχεται στην Ελλάδα σταθερά τα τελευταία επτά χρόνια και μεταφέρει τρόφιμα, υλικά και κάθε μορφής στήριξη στους πρόσφυγες.
Δεν υπάρχουν "καλά" στρατόπεδα προσφύγων. Κανείς δε θέλει να φύγει από το σπίτι του και τους ανθρώπους του, κανείς δε θέλει να είναι σ'ένα μέρος όπου η ζωή του παραμένει σε αναμονή - για το άσυλο, για τα χαρτιά, για τη συνέχιση του δρόμου. Όμως κανένα δέντρο, μας εξήγησε μια μέρα η Roshna, δε μπορεί να ζήσει χωρίς ρίζες. Κι αν σε ξεριζώσουν, φτιάχνεις νέες ρίζες και ανεβαίνεις ξανά προς τον ήλιο. Οι άνθρωποι παρά την οδύνη και τη φτώχεια τους ζουν μαζί με ομόνοια. Δημιούργησαν ένα "μικρό Κουρδιστάν" όπου μιλάνε τις γλώσσες τους και μεγαλώνουν τα παιδιά με την κουλτούρα τους. Ελπίζουν, γελάνε, χορεύουν - παρότι συχνά τους λείπουν ακόμα και τα στοιχειώδη.
Ονειρεύονται τη μέρα της νίκης και της επιστροφής στην πατρίδα τους. Τα παιδιά στέκονται περήφανα απέναντι στο φακό και σχηματίζουν με τα δάχτυλά τους το σήμα της νίκης - έτσι όπως κάνουν οι γονείς τους στις γιορτές. Ποζάρουν μπροστά στα πορτραίτα των ηρώων και των μαρτύρων της ιστορίας τους. Ζωγραφίζουν περιστέρια και στέλνουν μήνυμα ειρήνης στα άλλα παιδιά.
Κι άλλοτε φέρονται σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Γελάνε, κάνουν γκριμάτσες, παίζουν.
Σε κάθε περίπτωση, είμαστε πολύ χαρούμενοι που οι εικόνες αυτές είναι ένα ξεκίνημα, οι πρώτες ευχάριστες αναμνήσεις μιας νέας αρχής μετά την καταστροφή της προηγούμενης ζωής τους. Για τους κούρδους φίλους μας. Για μας τους υπόλοιπους, ας είναι μια αφορμή να σκεφτούμε - και να δράσουμε. Για ένα κόσμο χωρίς στρατόπεδα.
_
Images of the life of Kurdish refugees in Lavrio | 2016-2024
Photos by Jacques Leleu, collectif Convoi Solidaire
The "temporary accommodation centre for asylum-seeking foreigners" opened in Lavrio in 1949. It was the first reception centre for political refugees in Greece. For the last ten years, it has almost exclusively welcomed Kurdish refugees - initially under the supervision and funding of the International Red Cross and, since July 2017, under self-management and with the support of Greek and foreign solidarity groups. In July 2023 the riot police evacuated the camp. Today, some dozens of refugees still live in the area, in a number of containers.
The photographs in the exhibition are fragments of daily life in the camp - and of the relationship between its people and the solidarity activists. The solidarity caravan (from French trade unions, initiatives, municipalities and citizens) has been coming to Greece steadily for the last seven years, bringing food, materials and all kinds of support to the refugees.
There are no "good" refugee camps. No one wants to leave their home and their people, no one wants to be in a place where their life is on hold - for asylum, for papers, for continuing on the road. But no tree, Roshna explained to us one day, can live without roots. And if you are uprooted, you make new roots and climb again towards the sun. People despite their suffering and poverty live together in unison. They have created a "little Kurdistan" where they speak their languages and raise their children in their culture. They hope, they laugh, they dance - even though they often lack even the basics.
They dream of the day of victory and return to their homeland. The children stand proudly in front of the camera and form the victory sign with their fingers - just as their parents do on holidays. They pose in front of the portraits of the heroes and martyrs of their history. They draw doves and send a message of peace to other children.
And sometimes they act like all the children of the world. They laugh, they make faces, they play.
In any case, we are very happy that these pictures are a beginning, the first pleasant memories of a new beginning after the destruction of their previous lives. For our Kurdish friends. For the rest of us, let it be a reason to think - and to act. For a world without camps.