Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024 στις 19.00
Προβολή/Ανοιχτή Συζήτηση (The Kitchen)
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε όλο και πιο έντονα τη δυσκολία του να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα. Τα ακριβά ενοίκια, οι παράλογες αυξήσεις στα σουπερμάρκετ, οι λογαριασμοί κάθε είδους έχουν τον ίδιο παρονομαστή που δεν είναι άλλος από την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης. Παράλληλα, βλέπουμε τους δημάρχους και αντιδημάρχους να μιλάνε για έργα βιτρίνας που θα κάνουν πιο θελκτικές τις γειτονιές μας, την παραχώρηση της μαρίνας Καλλιθέας για συναυλιακό κέντρο όπου η πρόσβαση των κατοίκων στη θάλασσα παρεμποδίζεται με περιφράξεις, τα security στην πλατεία Δαβάκη που «προστατεύουν τον χώρο από τον βανδαλισμό», τον περαιτέρω έλεγχο από την αστυνομία επικαλούμενοι την έλλειψη ασφάλειας στην πόλη. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να κάνουν ακόμα πιο ασφυκτικό το κλοιό γύρω μας συρρικνώνοντας ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα συλλογικοποίησης της ζωής στην πόλη καθιστώντας την έτσι έναν χώρο στον οποίο επιτρέπονται μόνο οι εμπορευματικές συναλλαγές. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο η στέγη γίνεται απλώς ένα καταφύγιο στο οποίο ξεκουραζόμαστε για να βγούμε την επόμενη μέρα στον εργασιακό στίβο και οι πόλεις μας ένα άθροισμα εμπορευματικών λειτουργιών.
Οι περισσότεροι/ες/α από εμάς για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτήν την κατάσταση και υπό τον διαρκή φόβο του εκτοπισμού αναγκαζόμαστε να υπερ-εργαζόμαστε, να κόβουμε «περιττές πολυτέλειες», να σκεφτόμαστε πόσους συγκατοίκους χρειάζεται να έχουμε το επόμενο διάστημα για να βγει το νοίκι. Είμαστε μια γενιά που έχουμε μεγαλώσει μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκούς επισφάλειας και αλλαγών. Είτε μιλάμε για μνημόνια, είτε για τον κορονοιό, είτε για τον πόλεμο σε Ουκρανία κλπ έχουμε γαλουχηθεί σε μία διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα που τα σχέδια και τα όνειρα μας διαρκώς ματαιώνονται και επανατοποθετούνται σε νέα βάση.
Το τελευταίο διάστημα δε ερχόμαστε αντιμέτωποι και με ένα μεγάλο κύμα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και κατ' επέκταση εξώσεων. Με όχημά τους τον πτωχευτικό κώδικα αλλά και την πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου, τράπεζες, funds (όπως η doValue και η Cepal Hellas που βρίσκονται στην περιοχή μας) και εταιρείες διαχείρισης «κόκκινων» δανείων (servicers) πλέον, σε αγαστή συνεργασία με το κράτος επιτίθενται στους φτωχούς και τους μη προνομιούχους αρπάζοντας τα σπίτια τους με στόχο να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους και να μειώσουν τα «κόκκινα» δάνεια που έχουν στο ενεργητικό τους. Δάνεια τα οποία ήταν υπερτοκισμένα και τα οποία πιθανά έχουν αποπληρωθεί πολλές φορές. Και όλα αυτά ενώ οι τράπεζες προκειμένου να βγουν αλώβητες από τις συνεχόμενες κρίσεις στηρίχτηκαν φυσικά με άπλετο δημόσιο χρήμα.
Από την μεριά μας αντιλαμβανόμενοι πως το ζήτημα της κατοικίας δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένο από τις εργασιακές σχέσεις, τα έργα ανάπλασης στις γειτονιές μας, την τουριστικοποίηση, την χρηματιστικοποίηση της κατοικίας, τις εξελίξεις σε διεθνές πλαίσιο επιχειρούμε να ανοίξουμε και να συλλογικοποιήσουμε τους προβληματισμούς μας. Δεν θέλουμε να καταλήξουμε παρακολουθητές μίας κατάστασης αλλά μέσω της κατανόησης του ζητήματος να δημιουργήσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, στέγασης και γενικότερα ζωής.
Προκειμένου να ορθωθεί ένας κοινωνικός φραγμός στα παραπάνω, είναι αναγκαίο τα κινήματα πόλης να υιοθετήσουν πολύμορφες δράσεις. Από θεσμικά αιτήματα (όπως η τοποθέτηση πλαφόν στα ενοίκια ή η οριοθέτηση των πρακτικών βραχυχρόνιας μίσθωσης), πρακτικές αυτοστέγασης (μέσω καταλήψεων στέγης πχ) ή/και απεργίες ενοικίου όπου αυτό είναι εφικτό, ανασχέσεις εξώσεων, διεκδικήσεις ενοικιαστών απέναντι στους ιδιοκτήτες πρέπει να γίνει σαφές ότι η κατοικία για εμάς δεν πρέπει να είναι ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας αλλά αναγκαίο και οριζόντια προσβάσιμο κοινωνικό αγαθό.
