kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία 1ης Μάη

Stop War On Migrants

ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

Στην εποχή μας η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Κράτη και κυβερνήσεις σέρνουν όλες τις κοινωνίες σε έναν διαρκή και ανήλεο πολεμικό ανταγωνισμό. Οι διαρκώς αυξανόμενες πολεμικές επιχειρήσεις αλλά και ο εσωτερικός πόλεμος εναντίον όσων περισσεύουν από τις μηχανές παραγωγής κέρδους και εναντίον όσων αντιστέκονται, μαίνονται. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό οι πρώτες ζωές που θυσιάζονται είναι οι ζωές των μεταναστ(ρι)ών. Η Μεσόγειος της σιδερόφρακτης Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει γίνει το ένα τεράστιο νεκροταφείο μεταναστ(ρι)ών. Το ελληνικό κράτος δολοφονεί, φυλακίζει και βασανίζει χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες στα σύνορα, θαλάσσια και επίγεια. Πλησιάζει ένας χρόνος από το μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα, την εν ψυχρώ δολοφονία πάνω από 600 ανθρώπων από το ελληνικό λιμενικό. Ένα έγκλημα για το οποίο έχουν φυλακιστεί εννιά μετανάστες ενώ οι δολοφόνοι συνεχίζουν τη δουλειά τους ατιμώρητοι. Τα κέντρα κράτησης, που υποκριτικά το ελληνικό κράτος ονομάζει "κέντρα φιλοξενίας", έχουν μετατραπεί σε κλειστές φυλακές με τσιμεντένιους τοίχους. Το μοντέλο της Μόριας -η ντροπή της κοινωνίας μας- όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε από την πυρκαγιά, αλλά έχει γίνει το πρότυπο για τα camps που βασανίζονται χιλιάδες άνθρωποι. Την ίδια στιγμή η εν ψυχρώ δολοφονία Ρομά, κάθε χρόνο και για ασήμαντη αφορμή, φαίνεται να γίνεται εθιμικό σπορ της ΕΛΑΣ στις πόλεις...

Ο στόχος των κυρίαρχων είναι σαφής: Δεν χωράμε όλες και όλοι, κάποιες ζωές είναι πιο αναλώσιμες απο τις υπόλοιπες. Σε μια κοινωνία ακραίας ταξικής ιεραρχίας οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι "πλεονάζοντες", όπως και όσες και όσοι αντιστέκονται, είναι και πρέπει να μείνουν αόρατοι.

ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Όμως, σε αντίθεση με την "φιλάνθρωπη" θυματοποίηση των μεταναστ(ρι)ών που προωθεί η καθεστωτική αριστερά, οι μετανάστ(ρι)ες, αργά μα σταθερά, σηκώνουν κεφάλι. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο που έχουν πολλά να διδάξουν σε όποιους/ες ψάχνουν να βρουν τρόπους να βγει το ντόπιο κοινωνικό κίνημα, ξανά στο προσκήνιο. Από τον σπουδαίο αγώνα στο camp του Ελαιώνα, μέχρι την απεργία των μεταναστών εργατριών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην επιχείρηση Gio express και την αορατοποιημένη ρατσιστική-ταξική εκμετάλλευση από JUMBO, ZARA, LIDL κ.α., από την απεργία πείνας των φυλακισμένων προσφύγων στην Κόρινθο, μέχρι την πρώτη πολυεθνική απεργία στα τηλεφωνικά κέντρα, η πολυεθνική εργατική τάξη ανοίγει τον δρόμο για έναν νέο, πρωτόγνωρο κύκλο αγώνων.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΞΗΡΟΚΡΗΝΗ...

Εδώ και αρκετούς μήνες ένας αγώνας έχει ξεσπάσει στην αυτοσχέδια λαϊκή της Ξηροκρήνης. Στις επεμβάσεις της αστυνομίας που διατάσσει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ρομά,μετανάστριες και ντόπιες, προσπαθούμε να στήσουμε αναχώματα και αντιστάσεις. Με εβδομαδιαίες παρεμβάσεις, κοινές διαδηλώσεις και συνελεύσεις, μια πρωτόγνωρη κοινότητα αγώνα κάνει τα πρώτα της αποφασιστικά βήματα. Η απάντηση της δημοτικής αρχής είναι σφοδρή. ΜΑΤ και ασφαλίτες σχεδόν κάθε Σάββατο, προσωπικές απειλές, προσαγωγές και συλλήψεις, κατασχέσεις και πρόστιμα χιλιάδων ευρώ, αλλά και ξύλο είναι στην ημερήσια διάταξη. Παρόλαυτα η αυτοσχέδια λαϊκή της Ξηροκρήνης όχι μόνο συνεχίζει να υφίσταται, αλλά αγωνίζεται να κερδίσει το δικαίωμα ύπαρξης και διαβίωσης. Για όλους τους παραπάνω λόγους θα είμαστε την 1η Μάη, ντόπιοι, ρομά και μετανάστ(ρι)ές μαζί στον δρόμο.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

Ενάντια στην ρατσιστική πολιτική κράτους και δημοτικής αρχής

Χαρτιά, στέγαση και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλες και όλους

Κατάργηση όλων των αντιμεταναστευτικών νόμων και κανονισμών.

Να γκρεμίσουμε camps και σύνορα.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ

Τετάρτη 1η Μάη, 10.30, Καμάρα

STOP WAR ON MIGRANTS

Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας καλεί όλους και όλες τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του κλάδου μας να απεργήσουν την Τετάρτη, 1η Μάη 2024.

Κοντεύει σχεδόν ενάμισης αιώνας από τη στιγμή της εργατικής διεκδίκησης στο Σικάγο για την καθιέρωση του 8ωρου και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Το 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα εργατικά τους δικαιώματα τα οποία κερδήθηκαν ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Εκείνη η στιγμή χαράχθηκε στη μνήμη όλων των εργαζομένων παγκοσμίως ως μέρα τιμής και αγώνα και έρχεται να μας υπενθυμίζει την ανάγκη για αδιαπραγμάτευτους και συνεχείς αγώνες και διεκδικήσεις.

Σήμερα οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες βρισκόμαστε μπροστά στην έντονη και συνεχή επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματά μας. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/ες, με υπερωρίες, εκφοβισμούς και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας. Ακόμα χειρότερα πολλοί/ές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/ες ή δολοφονημένοι/ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος.

Τα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια καταπατούν ότι μπορεί να είχε απομείνει και να αποκαλείται εργασιακό δικαίωμα, καθώς νομιμοποιούν με κρατική βούλα τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών. Όλα αυτά, με την κατάργηση του 8ωρου και των συλλογικών συμβάσεων, την καθιέρωση των απλήρωτων υπερωριών, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε επιπλέον κλάδους και με την ευθεία επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία και την ίδια την ύπαρξη των εργατικών σωματείων και των συλλογικών μας οργάνων, με μείωση της αποζημίωσης του σαββατοκύριακου, με το να επιτρέπεται η 13ωρη εργασία την ημέρα και με την κατάργηση του διαλείμματος και μίας σειράς επιδομάτων.

Τα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια που έχουν περάσει, λοιπόν, σε συνδυασμό με τις αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, με τα ήδη υψηλά ενοίκια και τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, την αύξηση της φορολογίας, τις εξώσεις από σπίτια και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που συνεχώς αυξάνονται μας εξαθλιώνουν και υποβαθμίζουν όλο και περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης μας. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε ένα νέο μεγάλο κύμα φτωχοποίησης και σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους άνεργους και τις άνεργες, θέτοντας πραγματικό ζήτημα επιβίωσης για πάρα πολλούς και πολλές από εμάς.

Ταυτόχρονα παιδεία και υγεία ξεπουλιούνται, με νομοσχέδια που προβλέπουν ιδιωτικοποιήσεις, τη διάλυση της δημόσιας υγείας αλλά και της δημόσιας ψυχικής υγείας και απεξάρτησης, καθιερώνοντας τη διαχείριση της ανθρώπινης ζωής με όρους κόστους - οφέλους. Απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία σε δημόσιες δομές υγείας επιβεβαιώνουν την εμπορευματοποίηση της υγείας και την κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της, με το κεφάλαιο να κερδοφορεί περεταίρω και τις κοινωνικές ανισότητες παρά μόνο να οξύνονται. Είναι προφανές λοιπόν ότι κυβέρνηση και κεφάλαιο καταπατούν αδιάκοπα και καθημερινά τα εργασιακά μας δικαιώματα αδιαφορώντας για την ίδια μας τη ζωή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι προθέσεις του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρες ως προς το πόσο αναλώσιμες είναι οι ζωές μας, με αδιαφορία για την ασφάλεια μας στον βωμό του κέρδους (βλ.Τέμπη, πυρκαγιές, πλημμύρες).

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση, που συνεπάγεται τόσο την περαιτέρω υποτίμηση της αξίας της εργασιακής μας δύναμης όσο και τη συνολική υποβάθμιση των όρων ζωής μας, δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από εμάς. Γι' αυτό θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες και δημόσια δωρεάν παιδεία, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει φύλου και σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας σε όλα τα πεδία της ζωής μας.

Μέσα από τα σωματεία μας μπορούμε να παρέμβουμε στα σχέδια τους και να τα ανατρέψουμε, με συμμετοχή, μαζικότητα και απεργίες. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ & ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ & ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)

E-mail επικοινωνίας: psyxexoswmateiexo@riseupex.net

https://svepsykoi.espivblogs.net/2024/04/25/p…

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Από το Σικάγο 1886 μέχρι σήμερα

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΑΠΕΡΓΙΑ 1Η ΜΑΗ 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΤΡΟΦΗ - ΣΤΕΓΑΣΗ

Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση (ΕΣΤΟΒ)

πηγή : https://www.facebook.com/estovskg/

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ

Η ημέρα της Πρωτομαγιάς δεν είναι ημέρα αργίας, ούτε εθνική επέτειος, ούτε και κινητή θρησκευτική εορτή. Η ημέρα της Πρωτομαγιάς είναι ημέρα απεργίας, είναι ημέρα αγώνα. Μια ημέρα κατά την οποία η τάξη μας τιμάει τις μάχες και τις θυσίες αγωνιστών και αγωνιστριών εργατών και εργατριών τον τελευταίο ενάμιση και πλέον αιώνα, τις διαχρονικές μάχες του κόσμου της εργασίας ενάντια στον κόσμο του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, αλλά και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Από το Σικάγο του 1886 και την θυσία των ηρωικών επαναστατών συνδικαλιστών μέχρι και σήμερα, έχουν χυθεί ποτάμια εργατικού αίματος προκειμένου η τάξη μας να κερδίσει δικαιώματα όπως το 8ωρο, η κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα στην ανάπαυση και τον ελεύθερο χρόνο και άλλα πολλά. Μέσα από τα σωματεία τους και τις οργανώσεις τους, οι εργάτες και οι εργάτριες διαχρονικά πάλεψαν όχι μόνο για το δικαίωμα σε καλύτερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αλλά για έναν άλλο κόσμο συνολικά, έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών.

Αντίθετα, σήμερα, παρά τους ηρωικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις της τάξης μας, αντιμετωπίζουμε μια πραγματικότητα ιδιαίτερα σκληρή. Έναν κόσμο που μαστίζεται από την βαριά καπιταλιστική εκμετάλλευση, όπου το κεφάλαιο έχει εξαπλώσει την κυριαρχία του σε ολόκληρη την υφήλιο, επιβάλλοντας τα συμφέροντά του, πατώντας επάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, στη προσπάθειά του να επεκτείνει την κυριαρχία του αυτή ακόμη περισσότερο και να εκμεταλλευτεί κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο, να βρει νέα, πιο φτηνά εργατικά χέρια και καινούριες αγορές, πυροδοτεί διακρατικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους (Ουκρανία, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή κλπ) που φέρνουν τον πλανήτη ένα βήμα πιο κοντά στην καταστροφική προοπτική ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ οδηγούν και εκατομμύρια ανθρώπους στην μετανάστευση, φαινόμενο το οποίο θέλουν επίσης να εκμεταλλευτούν οικονομικά αλλά και κοινωνικά προς όφελός τους το Κεφάλαιο και τα Κράτη (φτηνότερα εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα, όξυνση του ρατσιστικού φαινομένου που διαιρεί την τάξη μας). Η ολοένα και αυξανόμενη επιβάρυνση του πλανήτη από την ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για κέρδος, μας έχει φέρει σε μια σχεδόν μη αναστρέψιμη κατάσταση οικολογικής καταστροφής.

Ενάμιση σχεδόν αιώνα πριν, οι εργάτες/τριες στο Σικάγο πάλεψαν για δικαιώματα που, σήμερα, με την πρόοδο της τεχνολογίας και την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, θα έπρεπε ήδη να μοιάζουν ξεπερασμένα στο περιεχόμενό τους -με την εργατική τάξη να βάζει ήδη εδώ και δεκαετίες πιο προωθημένα αιτήματα στο τραπέζι και κατά τόπους να τα κερδίζει, όπως η μείωση των ωρών εργασίας. Ωστόσο, σαν γενικό κανόνα βλέπουμε πως -ειδικά στην χώρα μας- κινούμαστε προς την αντίστροφη κατεύθυνση.

Μετά και το ξέσπασμα της τελευταίας, παρατεταμένης οικονομικής κρίσης πραγματοποιήθηκε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και τα κοινωνικά κεκτημένα προς όφελος του Κεφαλαίου. Εδώ και χρόνια βιώνουμε την διάλυση κάθε κοινωνικής δομής, την αποσύνθεση του ασφαλιστικού συστήματος, την φτώχεια και την ακρίβεια, την απελευθέρωση των απολύσεων, το τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, την επίθεση στο δικαίωμα στην στέγαση, την επίθεση στα σωματεία και στο δικαίωμα στην απεργία. Την ίδια ώρα οι θάνατοι εργατ(ρι)ών εν ώρα εργασίας (εργατικές δολοφονίες), που βαφτίζονται "εργατικά ατυχήματα", φτάνουν σε αριθμό ρεκόρ για το πρώτο τέταρτο της χρονιάς που διανύουμε αλλά οι ευθύνες των αφεντικών αποσιωπούνται.

Όλη η παραπάνω κατάσταση είναι αποτέλεσμα των πολιτικών κάθε μιας από τις αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και δομικό συστατικό του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η διάλυση της δημόσιας υγείας -τόσο μέσα στην πανδημία, αλλά και πρόσφατα με την ίδρυση των απογευματινών επι πληρωμή χειρουργείων και την εν εξελίξει προσπάθεια για άνοιγμα του Ε.Σ.Υ σε ιδιώτες γιατρούς - η αδιαφορία για την κατάσταση των υποδομών και η υποβάθμιση των συγκοινωνιών/μεταφορών που οδήγησε στο έγκλημα στα Τέμπη, η υποχρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας και η παράκαμψη του άρθρου 16 που θα φέρει τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, η συνεχιζόμενη ακρίβεια και η αισχροκέρδεια σε αγαθά πρώτης ανάγκης δεν είναι τυχαία περιστατικά, αλλά αποτελούν κομμάτια του σχεδίου του Κράτους και του Κεφαλαίου για την επέκταση της κυριαρχίας των συμφερόντων της αστικής τάξης σε κάθε τομέα της ζωής, ενώ η βίαιη καταστολή κάθε αντιστεκόμενης φωνής των από-τα-κάτω αποτελεί πλέον μονόδρομο για το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν με φαμφάρες περί "αναβάθμισης της οικονομίας" και "ανάπτυξης", η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι/ες είναι αδυσώπητη.

Στον κλάδο μας, τις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική, τα κέρδη που παράγονται και η υπεραξία που αντλείται από την εργασία μας φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα, ενώ οι συμφωνίες δισεκατομμυρίων δίνουν και παίρνουν (βλέπε πώληση της Beta CAE σε πολυεθνική). Από την άλλη, οι μισθοί όχι απλά δεν αυξάνονται αναλογικά, αλλά τις περισσότερες φορές δεν φτάνουν καν στα επίπεδα της κάλυψης της κατακόρυφης αύξησης του κόστους ζωής, που ισοδυναμεί με μείωση μισθού. Την ίδια ώρα οι απολύσεις έχουν καταντήσει καθημερινότητα (Teleperformance, TaskUs, ΕΚΕΤΑ, Netcompany - Intrasoft, κλπ), ενώ μερίδα των εργαζομένων δεν αναγνωρίζονται καν ως τέτοιοι, παρά τα κέρδη που παράγει η εργασία τους για το κεφάλαιο, στερούμενοι/ες ακόμη και τα τυπικά εργατικά δικαιώματα (π.χ. εργαζόμενοι/ες στην έρευνα). Φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν γίνεται καν λόγος για συλλογική σύμβαση εργασίας αλλά κάθε ένας/μια εργαζόμενος/η είναι έρμαιο στις ορέξεις των αφεντικών. Η εντατικοποίηση της εργασίας, ειδικά σε κλάδους όπως τα τηλεφωνικά κέντρα, αγγίζει την απανθρωπιά και φτάνει να προκαλεί ακόμη και χρόνια προβλήματα υγείας, σωματικά και ψυχικά.

Δεν είναι όμως όλα μαύρα! Μέσα σε αυτό το καθεστώς έντονης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ξεπηδούν αγώνες συλλογικοί και μαχητικοί, που κοιτούν στα μάτια την εργοδοσία, διεκδικούν και νικούν! Χαιρετίζουμε τους/τις χιλιάδες εργαζόμενους/ες στα τηλεφωνικά κέντρα, που κατά τους προηγούμενους μήνες έδωσαν έναν σκληρό και ηρωικό αγώνα συνεχών απεργιών με οξύ ταξικό αλλά και διεθνιστικό περιεχόμενο. Σε έναν κλάδο όπου εταιρίες κολοσσοί όπως η Telepeformance είχαν συνηθίσει να δρουν ανενόχλητες και να συμπεριφέρονται στους/στις εργαζόμενους/ες σαν αναλώσιμες πρώτες ύλες, πλέον η εργοδοσία έχει αναγκαστεί να κάνει βήματα πίσω και να προχωρήσει σε μικρές, αλλά ενδεικτικές παραχωρήσεις (μικροαυξήσεις, διάλογο για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), ενώ μέσα από το καμίνι των αγώνων αυτών έχουν ξεπηδήσει νέα επιχειρησιακά σωματεία (Teleperformance, WebHelp κλπ) ενδυναμώνοντας τις δυνατότητες των εργαζομένων για οργάνωση και πάλη στους χώρους της δουλειάς τους. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως μέσα από αυτούς τους αγώνες, οι εργαζόμενοι/ες, στεκόμενοι/ες στο πλευρό των συναδέλφων/ισσών τους που προέρχονται από χώρες εκτός ΕΕ, κατάφεραν όλοι μαζί με συνεχείς παρεμβάσεις στα αρμόδια υπουργεία και θέτοντάς το ως πάγιο αίτημα του αγώνα τους, να μην λαμβάνεται υπόψιν η ενεργή σύμβαση εργασίας σε εταιρία του κλάδου, κατά την ανανέωση των αδειών διαμονής τους.

Αλλά και σε γενικότερο πλαίσιο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τους εκατοντάδες χιλιάδες που απήργησαν σε όλη την Ελλάδα σε ημέρες-ορόσημα όπως η επέτειος της κρατικής/καπιταλιστικής δολοφονίας στα Τέμπη. Παίρνουμε δύναμη από την αποφασιστικότητα και την μαζικότητα αυτών των απεργιών και των κινητοποιήσεων για την συνέχιση του αγώνα μας.

Χαιρετίζουμε επίσης όλες τις συναδέλφισσες και όλους τους συναδέλφους που ήταν παρόντες και παρούσες σε όλες τις μάχες που δώσαμε από κοινού κατά το προηγούμενο διάστημα μέσα από το Συνδικάτο μας, το ΣΕΤΗΠ Θεσσαλονίκης, προς στήριξη των αγώνων και των διεκδικήσεων σε διάφορους εργασιακούς χώρους καθώς και την δυναμική παρουσία μας σε κάθε απεργία που προκηρύχτηκε, κλαδική ή γενική.

Από μεριάς μας, ως Ταξική Πρωτοβουλία Βάσης Εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική θεωρούμε πως η δύναμη του εργατικού κινήματος έρχεται από τα κάτω. Όταν οι ίδιοι/ες οι εργαζόμενοι/ες παίρνουν στα χέρια τους την οργάνωση των συνδικαλιστικών τους δομών ενάντια στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και πέρα από γραφειοκρατικές λογικές. Όταν αναλαμβάνουν δράση προς την κατεύθυνση των κοινών τους συμφερόντων, μέσα από μαζικές, ζωντανές, συλλογικές και οριζόντιες διαδικασίες. Έτσι μόνο μπορεί να συγκροτηθεί μια συλλογική δύναμη που γίνεται πραγματικά επικίνδυνη για τα αφεντικά και μπορεί να θέσει τα θεμέλια για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Παλεύουμε για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου ταξικού πόλου, για έναν συνδικαλισμό μαχητικό, οριζόντιο και ταξικό, για την αναβάθμιση των εργατικών διεκδικήσεων που βάζουν τα συμφέροντα των ανθρώπων της τάξης μας μπροστά. Καλούμε όλους/ες τους εργαζόμενους/ες του κλάδου να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να οργανωθούμε στο ΣΕΤΗΠ, να συμμετέχουμε ενεργά σε όλο το εύρος των διαδικασιών του Συνδικάτου για να αγωνιστούμε μέσα από οριζόντιες διαδικασίες βάσης για:

• Ανθρώπινες συνθήκες εργασίας
• Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας
• Μείωση του χρόνου εργασίας με ταυτόχρονη ουσιαστική αύξηση των μισθών

Στο παραπάνω πλαίσιο, καλούμε σε απεργιακή συγκέντρωση την 1η Μαΐου, την αδιαπραγμάτευτη ημέρα μνήμης και αγώνα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στην Καμάρα, στις 10:30 πμ, παράλληλα με τα καλέσματα των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και των Σωματείων Βάσης.

ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΒΑΣΗΣ εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική

Αναρχική 1η Μάη ενάντια σε κράτος, αφεντικά, πόλεμο, εκμετάλλευση & μισθωτή σκλαβιά

ΑΝΑΡΧΙΚΗ 1Η ΜΑΗ ενάντια σε κράτος, αφεντικά, πόλεμο, εκμετάλλευση & μισθωτή σκλαβιά

ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Υγεία, Παιδεία, Τροφή, Στέγαση

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Λευτεριά στη μαχόμενη Παλαιστίνη

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Τετάρτη 1/5 - ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00

Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 10.30

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Ελευθεριακής Συνέλευσης για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : https://apo.squathost.com/afisa-anarchiki-1i-…

Απέναντι στην υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, την εργασιακή αναδιάρθρωση και τις αυθαιρεσίες των αφεντικών οφείλουμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας έχουν κλέψει τα αφεντικά. Να σταματήσουμε να είμαστε αναλώσιμοι στα κάτεργα τους, να αποδομήσουμε την ηθική των συμφωνιών των αφεντικών και να αλλάξουμε τους όρους εργασίας στις πιάτσες του επισιτισμού. Με όπλο μας τη συλλογική μας δύναμη, με απεργίες και αγώνες από τα κάτω και τα δικά μας συμφέροντα μπροστά να αντισταθούμε σε ότι έρχεται, χωρίς να μοιρολατρούμε ή να αναθέτουμε τους αγώνες μας σε ξεπουλημένους εργατοπατέρες.

-Αυξήσεις στους μισθούς με βάση της ανάγκες μας

-Πλήρη ασφάλιση, ένσημα βαρέα κ ανθυγιεινά

-Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που να καλύπτουν όλες/ους εργαζόμενες/ους

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών,

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας,

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων.

Σωματείο Σερβιτόρων/Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον επισιτισμό Θεσ/νίκης

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ - ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 1Η ΜΑΗ

138 Χρόνια μετά την εξέγερση και την μεγάλη απεργία των εργατών στο Σικάγο, η ταξική εκμετάλλευση μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία, μορφές και τρόπους καθιέρωσης, παραμένει όμως το βασικό συστατικό της κοινωνικής συγκρότησης.

Τον Μάη του 1886 δεκάδες χιλιάδες απεργοί στις ΗΠΑ εξεγείρονται διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με αιχμή την καθιέρωση του 8ώρου. Οι δολοφονικές κατασταλτικές ενέργειες που ακολουθούν, με πυροβολισμούς στο ψαχνό στο συγκεντρωμένο πλήθος, αλλά και η καταδίκη σε θάνατο 8 αναρχοσυνδικαλιστών ακολουθούνται από συνέχιση και εξάπλωση του εργατικού κινήματος που επιφέρει επί μέρους νίκες και προσωρινά καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τις επόμενες δεκαετίες η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα εργατικών αγώνων, η επανανοηματοδότησή της πολλές φορές οδήγησε σε εξεγερτικές συνθήκες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την μεγαλειώδη πορεία των καπνεργατών που συνοδεύτηκε από σκληρή καταστολή και τελικά 12 δολοφονίες απεργών.

Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου μοιάζει αδιαμφισβήτητη. H ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, και άρα του εν δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μεταβάλλεται στο πέρασμα των δεκαετιών. Το προλεταριάτο του 2024 δεν είναι το ομογενοποιημένο σύνολο του προηγούμενου αιώνα, με πολύ παρόμοιες συνθήκες εργασίας. Το επισφαλές εργασιακό περιβάλλον, τα ευέλικτα ωράρια, η εργασία ως freelancer σε διάφορες πολυεθνικές, οι ΄΄προνομιούχοι΄΄ εργάτες σε αντιδιαστολή με τους εργάτες στον πρωτογενή τομέα, που είναι κατά πλειοψηφία μετανάστες χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνθέτουν μία κατάσταση που διασπά το προλεταριάτο και καθιστά την οργάνωση και την αντεπίθεσή του δυσμενέστερη. Στη διελκυστίνδα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων άλλωστε το μόνο που μπορεί να ανατρέψει τους εις βάρος μας συσχετισμούς είναι οι αδιάλλακτοι μαχητικοί αγώνες. Ελλείψει αυτών, πλην εξαιρέσεων, βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνεχιζόμενης απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, με σκληρή καταστολή οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί.

Τα μνημόνια ως δήθεν έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική (άρα απαλλαγή από την ευθύνη του κράτους, των διαχειριστών του και της εγχώριας αστικής τάξης) καθιέρωσαν εργασιακό μεσαίωνα, υπό το πρίσμα του εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Η νομιμοποίηση τερατουργημάτων όπως ο υποκατώτατος μισθός, πάντα συνοδευόταν από παρανομοποίηση των κινητοποιήσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η επόμενη μέρα φυσικά δεν βρήκε σε καλύτερη θέση τους καταπιεσμένους αφού, με διαχειριστή αυτή τη φορά την ΝΔ, οι χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης για περισσότερη ελαστικοποίηση, φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος. Απελευθέρωση των απολύσεων, τέλος του πενθήμερου 8ώρου συνοδευόμενο από αστεία επιχειρήματα περί συναίνεσης των εργαζομένων, ειδικό καθεστώς εργασίας για μετανάστες εργάτες γης υπό την απειλή απέλασης, απαγόρευση των απεργιών και ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι μόνο μερικές από τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις του τελευταίου διαστήματος που έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα καταγεγραμμένων εργατικών δολοφονιών.

Και όλα αυτά, αφενός στο βωμό της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάγκης για περισσότερα κέρδη, αφετέρου των κρίσεων που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μετά έρχεται να αντιμετωπίσει με την συμπίεση του σύγχρονου προλεταριάτου (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων) όλο και χαμηλότερα. ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και "όλοι μαζί" θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε "ενωμένοι". Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του '08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού.

Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη ανατίμηση η οποία για ακόμη μια φορά και ειδικά στα ελληνικά δεδομένα ξεχωρίζει διακριτά τις τάξεις μειώνοντας στο ελάχιστο κοινωνικές ομάδες "μαξιλαράκια" να βρίσκονται στην θέση του καταπιεσμένου με ιδεολογία καταπιεστή. Να είναι σκλάβοι της ιδιοκτησίας τους και της καταναλωτικής τους μανίας. Από τις φοιτήτριες που δεν τα βγάζουν πέρα έχοντας να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, ενοίκια, και πανάκριβα είδη πρώτης ανάκης, τις εργατικές οικογένειες που οι μισθοί τελειώνουν στις 20 του μήνα, ως τους αποκλεισμένους που η ακρίβεια τους οδηγεί κυριολεκτικά στην εξόντωση, το κόστος ζωής και η αντιμετώπισή του έχουν μετατραπεί στο βασικότερο επίδικο της εποχής.

Το κυριότερο αφήγημα από την πλευρά του κράτους όσον αφορά την ακρίβεια είναι ότι είναι εισαγόμενη, αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων και κυρίως πολεμικών συγκρούσεων μακρυά και χωρίς καμία συμμετοχή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης. Ο πόλεμος και η διαρκής απειλή κάποιας σύρραξης ή επιστράτευσης αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε, εκτός από επικερδέστατη συνθήκη, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος, αιτία κατευνασμού του εσωτερικού των κρατών. Πως μπορεί άραγε να πειστεί κανείς ότι η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα του Ρωσοουκρανικού όταν το σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμπλακεί και να κερδίσει και από αυτόν τον πόλεμο. Αφενός τροφοδοτώντας την Ουκρανία με οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων, προσχωρώντας διακηρυκτικά αλλά και ουσιαστικά στον σχεδιασμό ΝΑΤΟ-ΕΕ, αφετέρου κάνοντας μπίζνες με ρωσικά πετρέλαια, επαναβαφτίζοντας τα. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και με την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας ( με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι συρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγεται και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ.Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της.

Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του, δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμά. Από τις εθνοκαθάρσεις πληθυσμών, ως τον διαχρονικό και με διάφορες μορφές πόλεμο κατά των μεταναστριών. Η απεργία πείνας δεκάδων στο κέντρο κράτησης στην Κόρινθο ήρθε να φωτίσει για άλλη μια φορά τον τρόπο που το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τους πλεονάζοντες πληθυσμούς. Από τη μία εφαρμόζωντας και ουσιαστικά επιβάλλοντας στην ΕΕ την πολιτική των κλειστών συνόρων, με pushbacks και καθημερινές δολοφονίες στο Αιγαίο, από την άλλη στοιβάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε camps.

Ακόμη και όσοι μετανάστες ξεφεύγουν από την πλήρη ποινικοποίησή τους , την φυλάκιση, τις ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες που συνοδεύουν κάθε αίτηση ασύλου(για να απορριφθούν τελικά), καταλήγουν να υπόκεινται σε άγρια εργασιακή εκμετάλλευση στην γαλέρα της ελληνικής οικονομίας , σε αποθήκες, χωράφια, βιομηχανίες τροφίμων, όπου τα αφεντικά τους απομυζούν εκμεταλλευόμενα το καθεστώς ημινομιμότητάς τους. Από τους μετανάστες που δουλεύουν νυχθημερόν σε άθλιες συνθήκες ως εργάτες γης σε χωράφια της Πελοποννήσου μέχρι αυτούς που μεταφέρονται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να δουλέψουν στα jumbo και σε άλλα εργασιακά κάτεργα, η εξαθλίωση των μεταναστών μετατρέπεται σε δυσθεώρητο όφελος στις τσέπες των αφεντικών.

Η πολιτική αυτή, ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται το κράτος μετανάστριες και Ρομά, τις αποκλεισμένες και τους φυλακισμένους αποτελεί και παράδειγμα του που στοχεύει, εξαπλώνοντας πολλές φορές στρατηγικές πειθάρχησης, στον βωμό των κρίσεων που προαναφέρθηκαν. Δημιουργούνται επίσης εσωτερικές υλικές αντιθέσεις στους καταπιεσμένους, αλλά και ευκαιρίες αφαίμαξης των μεταναστριών, από μικρότερα και μεγαλύτερα αφεντικά. Καλλιεργείται και ενισχύεται επίσης η εθνική ενότητα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, άλλοτε υπό το πέπλο μιας ΄΄απειλής΄΄ από το τουρκικό κράτος(πλήρως συνεργαζόμενο στο μεταναστευτικό, αλλά και στρατιωτικά και οικονομικά) και άλλοτε της απειλής του μετανάστη. Έτσι εμποδίζονται από το να αναδειχθούν οι ταξικές αντιθέσεις, μέσω κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστριών, ταξικά καταπιεσμένων.

Η ταξική εκμετάλλευση των αποκλεισμένων, είναι αλληλοτροφοδοτούμενη με τα ρατσιστικά-φασιστικά αφηγήματα.Ο ρόλος των φασιστών είναι πασιφανής διαχρονικά, πάντα στο πλευρό της αστικής τάξης, πάντα εναντίον του προλεταριάτου, όσο κι αν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ΄΄αντιθεσμικό΄΄ προφίλ. Πλάι πλάι με την πολεμική προετοιμασία άλλωστε το τελευταίο διάστημα, όσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο ακροδεξιά μορφώματα αναδύονται λειτουργώντας ως εφεδρεία του καπιταλισμού. Τα εργοδοτικά ΄΄σωματεία΄΄ που δημιουργούν, το χαρακτηριστικό παράδειγμα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα όπου πρόσφεραν προστασία υπέρ των εργολάβων και των αφεντικών (με αντισυνδικαλιστικές και αντιμεταναστευτικές επιθέσεις), τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πλέον έχουν γίνει επίσημη κρατική πολιτική, το μίσος που σκορπίζουν σε κάθε διαφορετικό άτομο, αποτελούν όλα όπλα στα χέρια της εξουσίας.

Το κράτος πειθαρχεί βέβαια και τους καταπιεσμένους μέσω της καταστολής. Οι αλλαγές σε ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα απολύουν από το κρατικό αφήγημα κάθε έννοια περί δικαιοσύνης και σοφρωνισμού. Ότι αντιμάχεται το κράτος, ότι αμφισβητεί τις ιερές αρχές του, την ιδιοκτησία, τις δομές του, την εκκλησία, δεν δίνεται να σωφρονιστεί - έστω με αυτούς τους σάπιους δικούς τους όρους-. Είναι εχθρός και θα παταχθεί. Το μοτίβο πλέον είναι σαφές και διακριτό από τον καθένα και την καθεμία. Αν ληστέψεις, αν παρεκκλίνεις πόσο μάλλον αν αντισταθείς, θα παταχθείς εσύ, οι σύντροφοί σου, οι φιλικές σου σχέσεις. Κάθε πολιτικός-συνδικαλιστικός αγώνας,οι πορείες για τα Τέμπη, οι απεργοί της Μαλαματίνας, οι φοιτήτριες στο ΑΠΘ, οι εξεγέρσεις στα camps, έρχονται αντιμέτωποι με τους πραιτοριανούς της δημοκρατίας, που από κοινού με τη δικαστική εξουσία εκδικούνται όποιον τολμά να αντισταθεί.

Αυτό που δεν μπορεί όμως να εμποδίσει η εξουσία είναι οι ταξικοί αγώνες που εκ των πραγμάτων θα ανακύψουν όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Εργασιακοί αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδικούν την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης(!) αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Άλλα ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt.

Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθηθεί, ώστε να μπουν τα πρώτα θεμέλια αμφισβήτησης της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου. Κόντρα σε λογικές ανάθεσης των αγώνων μας σε εργατοπατέρες, άλλοτε της εργοδοσίας(ΓΣΕΕ) και άλλοτε των ορίων που θέτουν οι κομματικές ηγεσίες. Κόντρα σε (ευρω)εκλογικές αυταπάτες, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η εναλλαγή των διαχειριστών του κράτους.

Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη δικιάς μας επικίνδυνη γενική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς - μαχητικές πορείες - καταλήψεις ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…

Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,

Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε,στα καμπς, στις φυλακές.

O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός.

Όλοι/ες/α στην απεργιακή πορεία 1η Μαϊου, Καμάρα 10:30

ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανάρες - Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Εργατική Πρωτομαγιά 2024, Τετάρτη 1η Μάη ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Ταξική Συγκέντρωση στην Καμάρα, 11.00 π.μ.

Να χάσει πλούτο το κεφάλαιο για να ζήσουν οι εργαζόμενοι!

Να ανατρέψουμε την πολιτική και το σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου!

Η ζωή και η κοινωνία αλλάζουν με ταξικούς πολιτικούς αγώνες!

Με την αριστερά των αγώνων, της αντικαπιταλιστικής πάλης, της νέας κομμουνιστικής προοπτικής.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

▸ Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας. Κατώτατος μισθός 1.200 ευρώ καθαρά. Ακύρωση μέτρων μνημονίων. Μείωση του χρόνου εργασίας, 6-ωρο/30ωρο.

▸ Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια με κατάργηση ΦΠΑ σε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και επιβολή διατίμησης. Κατάργηση ειδικού φόρου σε καύσιμα.

▸ Ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων, αποκλειστικά δημόσια κοινωνικά αγαθά σε παιδεία, υγεία, ενέργεια, συγκοινωνίες.

▸ Κατάργηση χρηματιστηρίου Ενέργειας, ρεύμα φτηνό για το λαό, αποκλειστικά δημόσιος φορέας ενέργειας

▸ Προστασία λαϊκής κατοικίας, ενάντια σε πλειστηριασμούς. Μείωση και πάγωμα ενοικίων. Έξω τα funds. Πρόγραμμα κοινωνικής, εργατικής κατοικίας.

▸ Ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή αστικού περιβάλλοντος, βουνών και θαλασσών, καμία εξόρυξη, όχι στην «πράσινη ανάπτυξη» του κεφαλαίου .

▸ Ανατροπή ευρωμνημονιακού καθεστώτος δημοσιονομικής επιτροπείας.

▸ Ακύρωση εξοπλιστικών προγραμμάτων, χρήματα για τις κοινωνικές ανάγκες.

▸ Υπεράσπιση λαϊκών ελευθεριών ενάντια σε καταστολή, παρακολουθήσεις, τρομονόμους και πανεπιστημιακή αστυνομία.

▸ Ίσα δικαιώματα για όλους/ες ανεξάρτητα από φυλή, καταγωγή, χρώμα, θρησκεία, φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό. Αντιπαράθεση με τον σεξισμό και την πατριαρχία.

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

πηγή : email που λάβαμε στις 27 Απριλίου 23h

Όλοι/Όλες στις απεργιακές διαδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς!

138 χρόνια έχουν περάσει από τις άγριες ταξικές-απεργιακές συγκρούσεις στο Σικάγο και άλλες πόλεις των ΗΠΑ, που αποτέλεσαν τη βάση για την κατάκτηση του 8ώρου από την εργατική τάξη. Έκτοτε ό,τι έχει κερδίσει η εργατική τάξη σε επίπεδο δικαιωμάτων, το κατάφερε μέσω μαζικών και συγκρουσιακών αγώνων, μετρώντας παράλληλα σημαντικές απώλειες, όπως τους 8 αναρχικούς που καταδικάστηκαν για την κινητοποίηση στην Πλατεία Haymarket του Σικάγο, με τους George Engel, Adolph Fischer, Albert Parsons και August Spies να οδηγούνται τελικά στην κρεμάλα στις 11/11/1887, ενώ μία μέρα νωρίτερα ο Louis Lingg έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στη φυλακή.

Κανένας αγώνας ενάντια στο κυρίαρχο καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν είναι χαμένος και μάταιος. Αντιθέτως, ο αγώνας αυτός είναι επιβεβλημένος εξαιτίας της βαρβαρότητας και της αδικίας αυτού του συστήματος. Ωστόσο, οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι μερικές, προσωρινές και αποσπασματικές. Παραχωρούνται από την αστική τάξη υπό την πίεση των ταξικών αντιστάσεων, των κοινωνικών εξεγέρσεων και της δυνατότητας επαναστατικής ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, που αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο της άρχουσας τάξης. Οι παραχωρήσεις των καπιταλιστών στην κοινωνική βάση είναι αναγκαία συνθήκη για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, σε συνθήκες που η αστική τάξη αναγκάζεται να οπισθοχωρήσει μπροστά στην άνοδο των ταξικών αντιστάσεων και της επαναστατικής οργάνωσης των καταπιεσμένων. Γι' αυτό και σε περιόδους ύφεσης των αντιστάσεων της κοινωνικής βάσης, όσα κατακτήθηκαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες επιχειρούνται να ανακληθούν από την αστική τάξη. Πρόκειται δηλαδή για έναν ακήρυχτο κοινωνικό πόλεμο που εδράζεται σε αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα και υπάγεται σε συγκεκριμένους κάθε φορά συσχετισμούς ισχύος που έχουν άμεση αντανάκλαση σε υλικό επίπεδο. Το συμπέρασμα είναι ότι οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης κατοχυρώνονται μόνιμα και αναβαθμίζονται στην κατεύθυνση της πιο πλήρους και ουσιαστικής έκφρασης της πολιτικής ελευθερίας, της οικονομικής ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης μόνο μέσω της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης που θα καταστρέψει το κράτος, την κεφαλαιοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού περιβάλλοντας, αλλά και κάθε εξουσιαστική σχέση που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Παρ' όλα αυτά, οι αγώνες της εργατικής τάξης υπό το καθεστώς του κυρίαρχου συστήματος είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας, διότι σχετίζονται άμεσα με την καθημερινή επιβίωσή του. Επίσης, είναι σημαντικοί και από την άποψη της διαμόρφωσης των κατάλληλων όρων και του αντίστοιχου επιπέδου ταξικής συνείδησης για την αποτελεσματικότερη συνολική σύγκρουση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων με το κυρίαρχο σύστημα που τους καταδυναστεύει.

Η σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνει το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και η πολιτική του ηγεσία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερα δυσβάστακτο κόστος ζωής για την κοινωνική πλειοψηφία, ακρίβεια σε όλα τα βασικά προϊόντα και την ενέργεια, σε συνδυασμό με την πραγματική καθήλωση των μισθών (την τελευταία διετία ο πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 9,4%), οι οποίοι ούτε κατά διάνοια δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των απαιτήσεων και των αναγκών επιβίωσης. Η αύξηση της τάξης των 70 ευρώ στον κατώτατο μισθό αποτελεί καταφανή εμπαιγμό, τη στιγμή που ο πληθωρισμός «καλπάζει», μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και υποτιμώντας εμμέσως την αξία της εργασίας τους. Μάλιστα, τα στοιχεία του ΟΟΣΑ κατατάσσουν την Ελλάδα στην 4η θέση των χωρών με τα πιο ακριβά τρόφιμα στον κόσμο (2η στην Ευρωπαϊκή Ένωση), ενώ ταυτόχρονα έχει τη δεύτερη ακριβότερη τιμή στη βενζίνη μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένα ακόμα βασικό πρόβλημα επιβίωσης για τον περισσότερο κόσμο αποτελεί το ζήτημα της στέγασης. Οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτοξευθεί το τελευταίο διάστημα. Ήδη τον τελευταίο χρόνο οι τιμές των ενοικίων αυξήθηκαν κατά 15,1% στη Θεσσαλονίκη. Η τουριστικοποίηση και ο αστικός εξευγενισμός ολόκληρων γειτονιών συνάδουν με τη μετατροπή της στέγασης σε εμπόρευμα που κοστολογείται αλόγιστα και αποφέρει εύκολα κέρδη στους επιχειρηματίες (αλλά και σε μικροϊδιοκτήτες) που δραστηριοποιούνται με το air bnb, την αγορά και τη μετέπειτα ενοικίαση ολόκληρων συγκροτημάτων από επενδυτές που κατοχυρώνουν τη golden visa. Βέβαια, στρατηγικός στόχος του στεγαστικού, μεσιτικού και τραπεζικού κεφαλαίου είναι η εκμηδένιση της ιδιοκατοίκησης, η αφαίρεση των κόπων μιας ζωής ανθρώπων του μόχθου και της εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο το μεγάλο κεφάλαιο επιζητεί τη συγκέντρωση ακινήτων και τη συνακόλουθη ρύθμιση της αύξησης των ενοικίων. Την ίδια στιγμή -εν μέσω τριών απανωτών αυξήσεων των επιτοκίων από την ΕΚΤ, αύξησης των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων και της ψήφισης του νέου πτωχευτικού κώδικα από τη ΝΔ- η λαϊκή κατοικία απειλείται με την επίσπευση των πλειστηριασμών (που γίνονται ηλεκτρονικά με απόφαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) και τη διευκόλυνση που παρέχεται από την αστική δικαιοσύνη για τη ληστρική αρπαγή κατοικιών που φέρουν εις πέρας τα funds και οι εισπρακτικές εταιρείες.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ εμπλέκει επικίνδυνα την εγχώρια εργατική τάξη σε δυο ανοιχτά πολεμικά μέτωπα. Από τη μία παρέχει πολιτική και στρατιωτική στήριξη στο καθεστώς Ζελένσκι, αποστέλλοντας όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία, στην εμπόλεμη σύρραξη ανάμεσα στην Ουκρανία (βλ. ΝΑΤΟ) και τη Ρωσία. Από την άλλη, εμπλέκεται στην πολεμική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, καθώς το Στρατηγείο της 1ης Στρατιάς στη Λάρισα αποτελεί πλέον το επιχειρησιακό στρατηγείο για την επιχείρηση «ΑΣΠΙΔΕΣ» ενάντια στη δράση των ανταρτών Χούθι στην Υεμένη, με την ελληνική φρεγάτα «Ύδρα» να περιπολεί τα στενά της Ερυθράς Θάλασσας. Επιπλέον, το ελληνικό κράτος παρέχει τον ελλαδικό εναέριο χώρο στις ΗΠΑ για τη μεταφορά πολεμικού υλικού στο Ισραήλ, στέλνει από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού βλήματα στο Ισραήλ για τον βομβαρδισμό της Γάζας και συμμετέχει σε ναυτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις για τον αποκλεισμό και εκφοβισμό των συμμάχων των Παλαιστινίων στην Ανατολική Μεσόγειο από κοινού με λοιπές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, τη στιγμή που οξύνεται η αντιπαράθεση Ισραήλ-Ιράν με ορατό τον κίνδυνο για την κλιμάκωση και τη γενίκευση του πολέμου, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα τάσσονται άνευ όρων στο πλευρό του κράτους-γενοκτόνου του Ισραήλ, αποζητώντας για την ντόπια αστική τάξη μερίδιο από την πολεμική λεία μέσω των διαπιστευτηρίων που παρέχουν σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ αλλά και της ετοιμότητας για άμεση εμπλοκή του ελληνικού στρατού στον πόλεμο.

Μέσα σε αυτή τη δυσχερή συνθήκη γίνεται αντιληπτό ότι δυσκολεύουν όλο και περισσότερο οι όροι επιβίωσης της εργατικής τάξης, ενώ οι ζωές μας κρέμονται από μια λεπτή κλωστή υπό το προσκήνιο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντισταθούμε, να μην παραμείνουμε παθητικοί θεατές, καθώς δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες και οι κυρίαρχοι θέλουν να μας σύρουν σε ένα ανθρώπινο σφαγείο για τα κέρδη τους και τη νομή της εξουσίας στην ιμπεριαλιστική πίτα. Το παρόν και το μέλλον μας κρίνεται από την οργάνωσή μας. Από την ικανότητά μας να ενωθούμε, για να υπερασπίσουμε τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα της τάξης μας.

Η φετινή πρωτομαγιά αποτελεί ένα σημαντικό σταθμό, για να υψώσουμε τις φωνές μας και να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις και μείωση των ωρών εργασίας, ενάντια στο δυσβάστακτο κόστος ζωής που επιβάλλουν τα αφεντικά και το κράτος. Να θέσουμε, επίσης, στο προσκήνιο των διεκδικήσεών μας την υπεράσπιση του αναφαίρετου κοινωνικού δικαιώματος στη στέγαση, την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας που γίνονται βορά των ιδιωτικοποιήσεων με τα απογευματινά χειρουργεία (επί της ουσίας νομιμοποίηση στο φακελάκι) και την επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ αντίστοιχα.

Απέναντι στον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ (που σαμπόταρε τη μαζική απεργία στις 28/2) και την απεργοσπαστική αναβλητικότητα της, επίσης, γραφειοκρατικής και αστικοποιημένης ΑΔΕΔΥ που καλεί σε απεργία ένα μήνα μετά, να στηρίξουμε τον ακηδεμόνευτο, μαχητικό συνδικαλισμό από τη βάση. Να οργανωθούμε στα σωματεία στους χώρους εργασίας μας, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε συλλογικά την αυθαιρεσία και τις επιθέσεις που διεξάγουν συντονισμένα τα αφεντικά και το κράτος. Γιατί η ταξική οργάνωση και αλληλεγγύη μπορούν στην πράξη να επιφέρουν νίκες για την τάξη μας και να υπερασπίσουν τα κεκτημένα αγώνων που θέλει να πάρει πίσω το κεφάλαιο. Την ίδια στιγμή, χωρίς να χάνουμε χρόνο, πρέπει να δυναμώσουμε το αντι-ιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό κίνημα, έχοντας ως «πυξίδα» μας τον προλεταριακό διεθνισμό και όχι την επιλογή προτιμότερου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, σαμποτάροντας τους πολεμικούς εξοπλισμούς και προετοιμασίες, τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης, «ρίχνοντας άμμο στα γρανάζια» του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος γίνονται όλο και πιο εμφανή από τη στιγμή που οξύνεται η δομική κρίση του συστήματος και εντείνεται η πολιτική και γεωπολιτική αποσταθεροποίηση. Ο καπιταλισμός δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα παραπάνω από φτώχεια, εξαθλίωση και εκατόμβες νεκρών. Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε και αν θα επιτρέψουμε στους ισχυρούς να συνεχίσουν να παίζουν με τις ζωές μας, ενώ εκείνοι εξακολουθούν, εκ του ασφαλούς, να πλουτίζουν με τον ιδρώτα και τις ζωές μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου (και φύσης) από άνθρωπο δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, ούτε να απαλλαγεί από τον βάρβαρο χαρακτήρα του. Για αυτό και είναι κάθε άλλο παρά αναγκαία η ανατροπή του, η κατάργηση του κράτους και των τάξεων, η αταξική και ακρατική οργάνωση της κοινωνίας στις βάσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ - Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΔΕ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΟΥΜΕ - ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΣΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΓΑΣΗ - ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΠΙΤΙ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ - ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:
ΤΕΤΑΡΤΗ 1/5, 10:30, ΚΑΜΑΡΑ
*Καλούμε σε στήριξη των μπλοκ των σωματείων βάσης.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
e-mail επικοινωνίας: lib_exthess@hoextmail.coexm
blog: libertasalonica.wordpress.com

Η Πρωτομαγιά είναι απεργία, δεν είναι αργία. Δεν έχουμε ούτε τα βασικά ΜΙΛΑΜΕ, ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΟΛΑ

ΣΕΡΕΤΕ

πηγή : https://twitter.com/serete_skg/status/1784915…

Διαρκής Αγώνας | Κάλεσμα στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη

138 χρόνια πέρασαν από την γενική απεργία της 1ης του Μάη του 1886, μια απεργία που έμελλε να καθορίσει την ημερομηνία αυτή ως σταθμό για την πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ήταν άλλωστε τότε, που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στις βιομηχανίες των ΗΠΑ, απεργούσαν διεκδικώντας 8ωρη δουλειά, μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τότε που οι βιομήχανοι επιστράτευαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, αστυνομία και στρατό για να διαλύσουν τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συγκεντρώσεις. Τότε που το αστικό κράτος, έστησε δίκες παρωδίες χωρίς κανένα στοιχείο για να εκτελέσει τελικά 7 αναρχικούς εργάτες που πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις, θέλοντας να εκδικηθεί και να παραδειγματίσει, για το ότι μετά τις ανελέητες δολοφονίες εργατών στα απεργιακά μπλόκα, υπήρξε μία σημαντική μερίδα απεργών που δεν θέλησε να οδηγηθεί σε νέες ανθρωποσφαγές χωρίς να δώσει της δική της μάχη, χωρίς να αντιπαραβάλει τη δική της δύναμη πυρός απέναντι στην ωμή βία της αστυνομίας και του στρατού. Τότε που η εργατική τάξη αντιλήφθηκε από πρώτο χέρι ότι δεν μπορεί να περιμένει και πολλά αφήνοντας τους αγώνες της μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας, δηλαδή μέσα στα εύπλαστα όρια που οι κεφαλαιοκράτες της επέτρεπαν να αγωνιστεί και τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την ανάγκη τους για κερδοφορία, αλλά και με τη δύναμη ή τον φόβο που κάθε φορά αυτοί ένιωθαν απέναντί της. Τότε που ψηλάφιζε όπως στο Σικάγο το 1886 αλλά και σε εκατοντάδες πόλεις όλου του κόσμου εκείνες τις δεκαετίες, στα πρώτα της βήματα ως κοινωνική τάξη και μέσω της ίδιας της κίνησης της, την αναγκαιότητά που προέκυπτε για την οργάνωση της αυτοάμυνάς της απέναντι στους δολοφόνους της, αλλά και την αναγκαιότητα για την αυτοτελή πολιτική της οργάνωση, ως ένα απαραίτητο επόμενο βήμα μετά την συνδικαλιστική της οργάνωση, για τη συνολική και οριστική της αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές.

Ωστόσο, 138 χρόνια μετά οι υλικές συνθήκες που βιώνει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην χώρα μας γίνονται όλο και πιο δυσμενείς. Οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας 12ετίας, έχουν δώσει πράσινο φως για την άγρια εκμετάλλευσή μας στους χώρους δουλειάς από τους εργοδότες, έχουν μειώσει το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών, έχουν προχωρήσει στην ουσιαστική ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησης της, έχουν εξαλείψει τα δικαιώματά μας καταργώντας στην πράξη το 8ωρο αλλά και - σύμφωνα με τον νόμο Γεωργιάδη - το πενθήμερο, επιβάλλοντας σε ορισμένους εργασιακούς τομείς το εξαήμερο. Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν μετατρέψει την εργασία μας σε ένα είδος όλο και πιο φτηνό, όλο και πιο εύπλαστο για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που έχουν υποστελεχώσει και διαλύσει το ΣΕΠΕ με αποτέλεσμα τον τραγικό αριθμό ανθρώπων της τάξης μας που χάνουν τη ζωή τους πάνω στη μάχη για το μεροκάματο.

Οι πλασματικές αυξήσεις στους ήδη εξευτελιστικούς μισθούς μας τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν ούτε κατ' ελάχιστο να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, με την ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά (τροφή, ενέργεια, στέγαση) να καλπάζει ανεξέλεγκτη. Παράλληλα, κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας, κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία τεμαχίζεται, ρημάζει και στη συνέχεια ιδιωτικοποιείται. Ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες προωθούνται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις υπό τις επιταγές της ΕΕ, έχουν πάρει την μορφή λαίλαπας κονιορτοποιώντας την έννοια των Δημόσιων Αγαθών (Υγεία, Παιδεία, Ενέργεια, Μεταφορές) κάτω από το βάρος της επικράτησης του συμφέροντος των ισχυρών και του κέρδους του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Οι αντιδραστικές αυτές πολιτικές διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για την εργατική τάξη και τον λαό, αλλά είναι και αυτές που έχουν γεννήσει δυναμικούς αγώνες και κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα. Στον κλάδο της Υγείας με απεργίες, διαδηλώσεις και σπάσιμο στην πράξη της διενέργειας απογευματινών χειρουργείων επί πληρωμή, όπως συνέβη πρόσφατα στα Γιάννενα. Στον κλάδο της Παιδείας όπου εκπαιδευτικοί σθεναρά και παρά τη στοχοποίησή τους και την ποινικοποίηση της δράσης τους, ακόμα αντιστέκονται στην επιβολή της αξιολόγησης και στην κατηγοριοποίηση των σχολείων που θα λειτουργήσουν μόνο προς όφελος των ιδιωτών. Με την πρόσφατη πολύμηνη μάχη απέναντι στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη όπου μαθητές, φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι συσπειρωμένοι έδωσαν με πολύμορφες, μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο αποκρυσταλλώνοντας με έμπρακτους όρους το πλαίσιο αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κυβερνητικές πολιτικές. Αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι οποίοι στην περίπτωση της καπιταλιστικής δολοφονίας των Τεμπών πήραν την μορφή κοινωνικού ξεσπάσματος για την διασφάλιση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ίδια την ζωή απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο σε άμεση συνέργεια με το ιδιωτικό κεφάλαιο την υποβαθμίζει συστηματικά στο επίπεδο της παράπλευρης απώλειας για την αιματοβαμμένη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ξέρουμε πως οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, κοινωνικά αλλά και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Η βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας στην προηγούμενη δεκαετία, η χρόνια συστημική προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορικής αφήγησης, της θόλωσης της συλλογικής μνήμης, της διάλυσης της συλλογικής ταυτότητας ως μέσο συγκρότησης συλλογικών αντιστάσεων με βάση την ταξική συνείδηση, της λοιδορίας του ταξικού συνδικαλισμού και της αμφισβήτησης των δυνατοτήτων έμπρακτων νικών του στους αγώνες που καλείται να δώσει στην εποχή μας διαμορφώνουν ένα δυσχερές πλαίσιο φαινομενικής επικράτησης του αστικού μπλοκ. Γι' αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να επανανοηματοδοτήσουμε τους αγώνες μας σε άμεση σύνδεση με τους αγώνες του χθες και του σήμερα στην κατεύθυνση του κοινού μας σκοπού. Την υπεράσπιση της τάξης μας.

Να πιάσουμε, το κόκκινο νήμα των αγώνων του παρελθόντος και να περπατήσουμε τον δρόμο που περπάτησαν οι εργάτες και οι εργάτριες στο Σικάγο το 1886, ώστε να μάθουμε από τη πυγμή τους, οι καπνεργάτες στη Δράμα το 1888 για να διδαχθούμε από τη δύναμη τους, οι νεολαίοι και οι κομμουνίστριες στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα το ματωμένο 1936 για να νιώσουμε το πείσμα τους. Το ίδιο νήμα που κρατάει σήμερα ο αδούλωτος λαός της Παλαιστίνης κρατώντας τη φλόγα αναμμένη για λογαριασμό των λαών όλου του πλανήτη. Ένας λαός περικυκλωμένος, αποκλεισμένος και αντιμέτωπος με συστηματική γενοκτονία που αποδεικνύει καθημερινά ότι παρόλες τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσανάλογες δυναμικές μπορεί να τις ξεπερνά, να οργανώνεται, να αναμετριέται και να χτυπά δυνατά τον δυνάστη του δηλώνοντας εκκωφαντικά αυτό που φοβάται περισσότερο η άρχουσα τάξη. Ότι ένας λαός οργανωμένος μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του και να αμφισβητήσει έμπρακτα την φαινομενική παντοδυναμία του καταπιεστή του στον δίκαιο αγώνα του για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Μία υπέρβαση η οποία σκορπά ελπίδα σε όλους τους λαούς του κόσμου.

Με την έμπνευση που μας δίνει η πάλη του παλαιστινιακού λαού και μέσα από τις νέες, δικές μας υπερβάσεις να πραγματοποιήσουμε την μόνη ρεαλιστική λύση επιβίωσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των λαών απέναντι στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική δυστοπία: Μια νέα προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς πολέμους, φτώχεια, διακρίσεις και ανισότητες, που περιμένει σαν ώριμο φρούτο, το χέρι του οργανωμένου λαού για να την αρπάξει. Μόνο εμείς μπορούμε, και κανένας άλλος στο όνομά μας, μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό. Μόνο η ταξική οργάνωση μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Από το Σικάγο και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Καισαριανή και τη Γάζα, όπου υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο: Η εργατική τάξη και οι λαοί οργανώνονται, αντιστέκονται, επαναστατούν!

Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς:

• Αθήνα: στηρίζουμε τα μπλοκ των ταξικών σωματείων στα Προπύλαια στις 11:00
• Θεσσαλονίκη: 10:30 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

Επικοινωνία: diarexkis-agonexas@riseuexp.net (γενικό), da-aexthens@riexseup.net (Αθήνα), da-texhess@risexeup.net (Θεσσαλονίκη)

Όλες/οι/α στην απεργιακή διαδήλωση της 1ης Μαΐου

Πρώτη Μαίου 1886 γίνεται συγκέντρωση περίπου 100.000 εργατών, με το σχέδιο των συνδικάτων να είναι η επέκταση της διαμαρτυρίας χρονικά. 3 Μαΐου, η απεργία σε ένα εργοστάσιο τελειώνει βίαια όταν αστυνομία και τσιράκια/ μπράβοι του εργοστασίου διαλύουν τους απεργούς για να μπουν οι απεργοσπάστες. Τέσσερις εργάτες βρίσκονται νεκροί, και πολλοί ακόμα τραυματίες. Την επόμενη - 4 Μαΐου, οργανώνεται ειρηνική συγκέντρωση. Ομάδα 180 οπλισμένων αστυνομικών ανοίγει πυρ κατά των συγκεντρωμένων σκοτώνοντας ανθρώπους, και τραυματίζοντας περισσότερους από 200. Η επίσημη καταγραφή είναι 4 νεκροί, χωρίς να υπολογίζει πόσοι τραυματίες πέθαναν στη συνέχεια.

Σήμερα, παρατηρούμε μια άτσαλη απόπειρα αποσιώπησης και επιδεικτική αδιαφορία απέναντι στην ιστορικότητα και βαρύτητα της συγκεκριμένης ημέρας. Με πρόσχημα τον σχηματισμό του κατεξοχήν ιερού τετραημέρου, βλέπουμε τη μετακίνηση της αργίας κατά μία εβδομάδα. Ας μη κοροϊδευόμαστε όμως. Τόσο καλά γνωρίζουμε πως τα προσχήματα και οι προφάσεις κρύβουν επιλογές, συμφέροντα και κέρδη. Κάθε άλλο παρά πληγή στην παραγωγικότητα/ εξαγωγή κέρδους απο τους εργαζομένους-σκλάβους μπορεί να προκύψει απο την μεταφορά αυτή - το κάθε αλλο μάλλον. Η αργία την μεγάλη Τετάρτη θα ήταν αυτή που θα έπληττε κράτος και κεφάλαιο, και ακριβώς για αυτό - και μόνο - βλέπουμε να μεταφέρεται η θεσμική αργία. Απέναντι σε αυτή τη κίνηση, και αναγνωρίζοντας την πραγματική αξία της απεργίας στα παραπάνω, βρισκόμαστε σήμερα μαζί στον δρόμο

"Και τι θα αλλάξει με μια απεργία δηλαδη ..;" μπορεί να αναρωτηθεί κανείς κάπου εδώ. Η απάντηση είναι μάλλον απογοητευτική, αν την αναγνώσεις από την λάθος όψη της. Μαύρη εργασία, εντατικοποίηση, απλήρωτες υπερωρίες, εκβιασμοί και φόβοι απόλυσης - σχηματίζουν μια μάλλον δυστοπική εικόνα, σε συνδυασμό πάντα με έναν ασφυκτικό πληθωρισμό που προφανώς και κανένα αφεντικό ή τσιράκι του δεν θα φέρει στην κουβέντα. Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη λοιπόν η απεργία δεν αφορά ένα απλό εργαλείο μόχλευσης του μέλλοντος, αλλα το όπλο του εργαζόμενου απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία - το μοναδικό ίσως όπλο που στοχεύει ακριβώς εκεί που πονάει περισσότερο το κεφάλαιο, στην εξαγωγή κέρδους από εμάς, τους εργάτες στο σήμερα. Μια κίνηση άρνησης έπειτα, μια ευκαιρία συνάντησης και οργάνωσης στον δρόμο και μια κατάφαση απέναντι στην εκμετάλλευση του χρόνου μας και των ζωών μας ίσως να μην είναι ο προορισμός, αλλά η αφετηρία μιας ζωής που έχει αξία.

Παράλληλα, βλέπουμε μια μάλλον κωμική απόπειρα του εθνικιστικού χώρου να παρεισφρήσει στους εργατικούς αγώνες, με βαρύγδουπες δηλώσεις και τις συνήθεις τάσεις μεγαλομανίας που χαρακτηρίζουν ανάλογες κινήσεις. Όλα τα παραπάνω έρχονται και καταρρέουν ωστόσο, μόλις αναλογιστούμε και λάβουμε υπόψιν ό,τι αναφέραμε σχετικά με τη βαρύτητα της ιστορίας της συγκεκριμένης ημέρας- στο τότε και στο σήμερα. Πίσω στο 1886, φασίστες, μπάτσοι και αφεντικά ( ή και όλα μαζί ) βρέθηκαν απέναντι στους απεργούς αγωνιστές. Έτσι και σήμερα, επιλέγουν την υιοθέτηση της θεσμικής μεταφοράς της αργίας σε μία ημέρα όπου όχι απλά δεν θα υπάρξει η παραμικρή επίπτωση στο καπιταλιστικό οικοδόμημα, αλλα όπου μάλλον ελπίζουν και σε μία πιο απρόσκοπτη και ασφαλή εξόρμηση τους, δεδομένης της χαμηλής κινητικότητας στην πόλη - κάτι το οποίο και οφείλουμε να μην επιτρέψουμε.

Ακόμα, ως εργαζόμενες, δυστυχώς βρισκόμαστε σε μία ακόμα παράλληλη μάχη απέναντι στο κέρδος, αυτήν της παραφιλολογίας και παραπληροφόρησης. Υπο έναν συνεχή καταιγισμό ψευδών πληροφορίων και απόπειρας εκφοβισμού του συλλογικού εργασιακού συνειδητού, εντοπίζουμε κάθε λογής ισχυρισμούς και απόψεις σχετικά με τα απεργιακά μας δικαιώματα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ανάγκη αναγγελίας της απεργίας μας την προηγούμενη ημέρα, κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δεν ισχύει, μιας και ο εργαζόμενος έχει το δικαίωμα αναγγελίας της απεργίας του μέχρι και την εργάσιμη στη οποία θα απεργήσει.

Τελος λοιπόν, γίνεται ξεκάθαρη η ανάγκη εμπλοκής μας στα συλλογικά όργανα διεκδίκησης, αγώνα, και ενημέρωσης όπου είναι τα σωματεία μας. Απέναντι λοιπόν στο σύμπλεγμα κράτους, κεφαλαίου, μπάτσων και αφεντικών απαντάμε με συλλογικές και οριζόντιες διαδικασίες, όργανα και εργαλεία απο τα κάτω, και δράσεις στο δρόμο, οπου η ιστορία καταδεικνύει πως κρίνονται όλα. Στο σήμερα διεκδικούμε αυξήσεις μισθούς, σταθερή εργασία , μείωση των ενοικίων και καταπολέμηση της ακριβείας μέχρι και την δημιουργία ενός κόσμου όπου από κοινού και ισότιμα θα παράγουμε και θα ελέγχουμε τον κοινωνικό πλούτο σύμφωνα τις ανάγκες μας.

ΟΛΟΙ,-ΕΣ,-Α ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΪΟΥ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

1η Μάη 2024. Η εποχή των τεράτων να γίνει η εποχή των επαναστάσεων

1η Μάη 2024

Η εποχή των τεράτων να γίνει η εποχή των επαναστάσεων

Με την εργατική τάξη στο τιμόνι της κοινωνίας για Ειρήνη, Ζωή, Ελευθερία

Η 1η Μάη. Ημέρα απεργίας για το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο, σύμβολο του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και φτώχεια, για την εργατική και κοινωνική χειραφέτηση.

Τιμάμε τους νεκρούς μας. Τους νεκρούς του Σικάγο που πέσανε για το 8ωρο, της πρώτης πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το 1924, του Μάη του 1936. Τιμάμε τους 200 ήρωες κομμουνιστές που εκτέλεσαν οι ναζί στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944, φέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια. Τιμάμε τους νεκρούς της προμελετημένης δολοφονίας στα Τέμπη, τους εκατοντάδες εργάτες που χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους στους χώρους δουλειάς από εργοδοτικά εγκλήματα.

Ενάμιση αιώνα πίσω θέλουν να γυρίσουν τους εργαζόμενους η κυβέρνηση της ΝΔ και η ΕΕ με το νέο γύρο επίθεσης που προωθούν στην υπηρεσία του κεφαλαίου, κάνοντας ακόμα πιο επίκαιρο το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς!

Μπορεί το ιστορικό αίτημα του Σικάγο πριν από 140 περίπου χρόνια να ήταν τα «τρία 8» (8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες για ζωή και όνειρο), ωστόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, θέλει να θεσπίσει το… «6, 13, 72»: 6ήμερο συνεχούς εργασίας, 13 ώρες ημερήσια εργασία και δουλειά έως τα 72 έτη…

Οι πολεμικές συγκρούσεις γενικεύονται. Οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή με τη στρατηγική σύγκρουσης Ισραήλ - Ιράν, η συνεχιζόμενη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, η συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, οι συγκρούσεις στην Ερυθρά θάλασσα, αποδεικνύουν πως τα πολεμικά μέτωπα πολλαπλασιάζονται και ο πόλεμος διεθνοποιείται επικίνδυνα. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ενεργό ρόλο με την πλευρά του ΝΑΤΟ και του δυτικού κεφαλαίου-ιμπεριαλισμού, ενώ κορυφαίοι παράγοντές της Ε.Ε προετοιμάζουν τους λαούς για γενικευμένο πόλεμο.

H ΕΕ και οι κυβερνήσεις θέλουν να φέρουν από το 2025 ένα νέο «Πρόγραμμα Σταθερότητας», δηλαδή πρόγραμμα σκληρής και μόνιμης λιτότητας. Περίπου 10 δις ευρώ τον χρόνο (!) θα δίνουμε φόρο αίματος για την «μείωση» του χιλιοπληρωμένου χρέους.

Η Ε.Ε-Φρούριο του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας δολοφονεί στα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορά της, θεσμοθετεί το νέο Σύμφωνο για το Άσυλο που θα φέρει νέα φρικιαστικά εγκλήματα όπως της Πύλου.

Αυτός ο κοινωνικός μεσαίωνας δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας. Οι εργαζόμενοι/ες, η νεολαία βρίσκονται στους δρόμους και την 1η Μάη, θα απεργήσουν ξανά, διαμηνύοντας σε κυβέρνηση, ΕΕ, ΝΑΤΟ και κεφάλαιο ότι «δεν θα πεθάνουμε για τα κέρδη σας! Δε θα πολεμήσουμε για τα συμφέροντά σας!». Μας αξίζει μια άλλη ζωή!

Με ένα ισχυρό ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα απέναντι στις επιθέσεις του κεφαλαίου

Η εικόνα της παντοδυναμίας της κυβέρνησης της ΝΔ έχει σπάσει μέσα από τους αγώνες και τις απεργίες του προηγούμενου διαστήματος.

Με ανυπότακτους, κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, με απεργίες και κίνημα ανατροπής μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση, να τσακίσουμε την κυβέρνηση και την πολιτική της. Με αγώνες μαχητικούς, όχι για την «τιμή των όπλων», όπως οι πρόσφατοί αγώνες της νεολαίας ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Με συνδικάτα στα χέρια των εργαζομένων, ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ. Γιατί η απάντηση δεν θα έρθει από τη «θεσμική αντιπολίτευση» και τις «δημοκρατικές εναλλακτικές λύσεις» των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που δοκιμάστηκαν και οδήγησαν στην ήττα του κινήματος, αλλά από την δράση και τους αγώνες των «κάτω» και μια ισχυρή αντικαπιταλιστική αριστερά.

Μας γεμίζουν ελπίδα οι εικόνες των φοιτητών και του προσωπικού των πανεπιστημίων στις ΗΠΑ που παρά την καταστολή και τις συλλήψεις, τις απειλές με απολύσεις, πειθαρχικά, διαγραφές από τις διοικήσεις των πανεπιστημίων, συνεχίζουν πιο μαζικά να διαδηλώνουν για να σταματήσει το έγκλημα στην Παλαιστίνη, διαδίδοντας τα μηνύματα της ειρήνης και της αλληλεγγύης των λαών. Μας γεμίζουν ελπίδα οι εικόνες των φοιτητών αραβικής και εβραϊκής καταγωγής που διαδηλώνουν αδελφωμένοι.

Να δυναμώσουμε την Αριστερά της σύγκρουσης και της ανατροπής του καπιταλισμού

Παλεύουμε για:

• να σπάσουμε τη λιτότητα, να κερδίσουμε αυξήσεις πολύ πάνω από τον πληθωρισμό σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Για έλεγχο, διατίμηση στα είδη πρώτης ανάγκης, ενάντια στα «ουρανοκατέβατα» κέρδη του κεφαλαίου.
• Καμιά εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα από την Γάζα μέχρι την Ουκρανία. Όχι στους εξοπλισμούς, έξω τώρα από το ΝΑΤΟ, να κλείσουν οι βάσεις, να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες! Δεν πολεμάμε για τις ΑΟΖ! Λευτεριά στην Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο!
• Κάτω τα χέρια από την Δημόσια και Δωρεάν Υγεία και την Παιδεία, μαζικές προσλήψεις και μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις. Να περάσουν στο δημόσιο με κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες.
• Παλεύουμε ενάντια στην περιβαλλοντική κρίση, και την κυβέρνηση που τσακίζει κάθε υπηρεσία πρόληψης και αντιμετώπισης. Στοπ στις εξορύξεις. Να αλλάξουμε το σύστημα όχι το κλίμα!
• Προστασία της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, όχι στην Κοινή Αγροτική Πολιτική που ενισχύει τους μεγαλοαγρότες και τις επιχειρήσεις τροφίμων.
• Σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Φράζουμε το δρόμο στην ακροδεξιά και τους φασίστες με τη δύναμη του κινήματος που έβαλε τους ναζί της Χρυσής Αυγής στη φυλακή.
• Ενάντια στον σεξισμό, τις γυναικοκτονίες, παλεύουμε για δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες (παιδικοί σταθμοί, φροντίδα ηλικιωμένων), να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών. Πλήρη δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων.

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός!

Είναι η ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η επαναστατική αλλαγή του. Είναι η κοινωνία όπου την οικονομία και την εξουσία θα έχει στα χέρια της η εργατική τάξη, οι παραγωγοί του πλούτου, δηλαδή η κοινωνική πλειοψηφία και όχι μια χούφτα καπιταλιστών.

Γιατί για μια ακόμα φορά το ιστορικό δίλημμα είναι «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Απέναντι στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού η ελπίδα βρίσκεται στον ταξικό και διεθνιστικό αγώνα των εργαζομένων και όλου του λαού, για την ειρήνη των λαών, ενάντια στον ρατσισμό και την φασιστική απειλή, για την ήττα της πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου, για την επανάσταση την κοινωνική απελευθέρωση και την εργατική χειραφέτηση.

ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

• Ενισχύουμε τον πολιτικό αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου, της κυβέρνησης της ΝΔ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.
• Παλεύουμε για εργατική-διεθνιστική ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Τώρα όχι στο μέλλον. Παλεύουμε για μια Ευρώπη με τους λαούς στο τιμόνι της εξουσίας, πραγματικά ελεύθερη από την εκμετάλλευση, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον πόλεμο. Ευρώπη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
• Παλεύουμε για νίκες και κατακτήσεις σήμερα και για την συνολική επαναστατική ανατροπή αύριο. Για την σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

Αθήνα, 11:00πμ στα Προπύλαια

Θεσσαλονίκη, 10:30 πμ στην Καμάρα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

πηγή : https://antarsya.gr/node/6787

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία