Τετάρτη 22 Μαίου 2024 στις 12.00
Αντιεκλογικό Καφενείο
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ Ή ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ;
Στις 22 Μαΐου, για ακόμα μία χρονιά, καλούμαστε να συμμετέχουμε σε ένα ψηφοθηρικό πανηγύρι -ή αλλιώς φοιτητικές εκλογές- με απώτερο σκοπό την εκλογή του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) του τμήματος μας. Δηλαδή, την εκλογή ενός συμβουλίου που θα αποφασίζει για εμάς, πίσω από κλειστές πόρτες και κάτω από τον μανδύα της γραφειοκρατίας, χωρίς τακτικές γενικές συνελεύσεις, παρεμποδίζοντας την άμεση συμμετοχή όλων των φοιτητών και τη λήψη συλλογικών αποφάσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη περίοδος που διένυσε το φοιτητικό κίνημα, με κύριο αίτημα τη δημόσια δωρεάν παιδιά στο ύψος των αναγκών μας και την απόσυρση του νόμου που προβλέπει την παράκαμψη του άρθρου 16. Συγκεκριμένα, τα γραφειοκρατικά κωλύματα από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των τμημάτων μας κατέστελλαν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και αποφάσεις δυσχεραίνοντας τον αγώνα μας.
Παρόλα αυτά, ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης απέδειξε πως μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, οριζόντιες διαδικασίες και ζύμωση όλων των φοιτητών στη βάση - η φοιτητική κοινότητα είναι ικανή να εκκινήσει ένα κίνημα με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, δίχως την ανάγκη ανάθεσης των αιτημάτων της σε κάποιον ανώτερο φορέα.
Ωστόσο, η εκλογική διαδικασία ανάδειξης αντιπροσώπων και η εκλογική αυταπάτη δεν περιορίζονται προφανώς στην πανεπιστημιακή κοινότητα, καθώς από μικρή κιόλας ηλικία μυούμαστε σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας (από μαθητικές μέχρι βουλευτικές εκλογές). Η συμμετοχή σε αυτή εσφαλμένα, αλλά σκόπιμα παρουσιάζεται ως στάση υπευθυνότητας και πολιτικής συνείδησης, ως ύψιστο δικαίωμα και καθήκον του «πολίτη», εφόσον και αν επιθυμεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Πρόκειται για έναν θεσμό που δίνει το πράσινο φως σε επίδοξους σωτήρες να αναλάβουν την «ευθύνη» και τη διαχείριση των «κοινών», ενισχύοντας παράλληλα την ετερονομία στο άτομο και στην κοινωνία και προφανώς και στο πανεπιστήμιο. Και τι σημαίνει αυτό; Το ίδιο το άτομο αδρανοποιείται καθώς αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο που η κοινωνία (ή η πανεπιστημιακή κοινότητα) λειτουργεί και μεταβάλλεται, αναγνωρίζοντας τη ως κάτι ξένο, που δεν μπορεί παρά να δέχεται παθητικά.
Ο θεσμός των εκλογών ουσιαστικά αποτελεί ένα ακόμη παρακλάδι του εξουσιαστικού κορμού, που λειτουργεί ενισχυτικά στην όξυνση των ιεραρχικών δομών, εξυπηρετώντας πλήρως τις επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου. Η άρχουσα τάξη καθησυχασμένη από την κυρίαρχη θέση που της δόθηκε μέσα από τις εκλογές, παρουσιάζεται ως σωτήρας των κοινωνικών προβλημάτων και δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μέσα από τις κάλπες θα επέλθει η κοινωνική αλλαγή.
Οι ζωές μας στον κόσμο των αφεντικών κοστολογούνται ως μηδαμινές. Δεν τρέφουμε αυταπάτες και απέχουμε συνειδητά από το «πολιτικό» ψηφοθηρικό παιχνίδι, είτε εντός είτε εκτός της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αναγνωρίζουμε πως ριζικές αλλαγές μπορούν να έρθουν μόνο αν γκρεμίσουμε συθέμελα το σύστημα της εξουσίας που γεννά και θρέφει συνθήκες εξαθλίωσης, εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η απάντηση στα κοινωνικά ζητήματα δεν βρίσκεται μέσα στις κάλπες, αλλά στον δρόμο του αδιαμεσολάβητου και καθημερινού αγώνα. Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, οργανωνόμαστε στη βάση και από τα κάτω, καταδικάζοντας κάθε μορφή εξουσίας που αντιμετωπίζει το άτομο σαν έρμαιο της και σαν μια ψήφο που θα της δώσει το κύρος που επιζητά. Με εφόδια την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μακριά από εξουσιαστές που ετεροκαθορίζουν τις ζωές μας.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝΕ ΣΕ ΚΑΛΠΕΣ
Πρωτοβουλία Χημικού ΑΠΘ
πηγή : email που λάβαμε στις 21 Μαΐου 19h