kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή συγκέντρωση

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τους διαρκείς κοινωνικούς αποκλεισμούς, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα
Όλοι και όλες στη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη

Στις 28 Φλεβάρη 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία ΙC 62 της Hellenic Train, με εκατοντάδες επιβαίνοντες συγκρούεται με εμπορική αμαξοστοιχία, των ίδιων ιδιωτικών συμφερόντων, στα Τέμπη. Ο αριθμός των νεκρών έφτασε στους 57, δεκάδες τραυματίστηκαν ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν αγνοούμενοι. Η ανείπωτη αυτή τραγωδία μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, τι σημασία δίνει το Κράτος και το Κεφάλαιο στην ανθρώπινη ζωή. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν μια προαναγγελθείσα δολοφονία με υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Με το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς επενδυτές (επί ΣΥΡΙΖΑ) και την επαναφορά τραίνων που είχαν αποσυρθεί στην Ελβετία, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί διθύραμβοι σχετικά με την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών μέσων. Η αναβάθμιση που διαφήμιζαν περιλαμβάνει: απαρχαιωμένα ή ανύπαρκτα συστήματα συντήρησης και ελέγχου και υποστελέχωση του εργατικού δυναμικού. Κι ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει μέσω δελτίων τύπου και εξωδίκων προς τους αρμόδιους και είχαν κάνει αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και απεργίες (οι οποίες κρίνονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη), για τη βελτίωση του δικτύου και για επιπλέον προσλήψεις, τα πράγματα έμειναν ως είχαν, ενώ η σύμβαση 717 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Όταν λοιπόν οι ζωές μας λογίζονται ως ένα ακόμα έξοδο στον προϋπολογισμό του κράτους και του κεφαλαίου μιλάμε για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες - ούτε για ατυχήματα, ούτε για "ανθρώπινα λάθη'', ούτε για "κακή στιγμή''.
Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Μήπως δεν ευθύνονται όλοι αυτοί που άφησαν δίχως καμία σήμανση τον βασικότερο σιδηροδρομικό άξονα της χώρας; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που καρπώθηκαν κονδύλια για έργα τηλεματικής που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που παραχώρησαν τον δημόσιο σιδηρόδρομο σε ιδιωτικές εταιρείες που ασφαλώς και υποστελέχωσαν το απαραίτητο εργατικό δυναμικό; Εμείς λέμε η ακόρεστη δίψα για παραπάνω κέρδος των εταιρειών και του κεφαλαίου, το οποίο λειτουργεί υπό την απόλυτη κρατική προστασία διότι ο κρατικός μηχανισμός, οι άνθρωποί του, οι πολιτικοί αξιωματούχοι, οι δικαστικοί και τα ένστολα σώματα αποτελούν το άλλο μισό της συμμαχίας που συγκροτούν με τα αφεντικά.
Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic Train και όλου του κρατικού μηχανισμού, που συνέβαλαν σε αυτή τη δολοφονία, θα λογαριαστούν με όλη την κοινωνική βάση, το οργανωμένο κίνημα και τις αντιστάσεις του. Όχι μόνο γιατί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτή τη μαζική δολοφονία αλλά γιατί δυο χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, με σκοπό τη συγκάλυψη των ευθυνών τους, συνεχίζουν να λοιδορούν και να χλευάζουν τις οικογένειες των θυμάτων και να επιτίθενται σε όσους αναδεικνύουν αγωνιζόμενοι στους δρόμους τη συνολική δολοφονική φύση του συστήματος εξουσίας.
Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι γίνεται καθαρό πως η διαμεσολάβηση συνολικά των κοινωνικών σχέσεων από το κράτος, ανεξάρτητα της πολιτικής διαχείρισής του, διαχρονικά δεν έχει προσανατολισμό και στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών αλλά αντίθετα προτεραιότητα πάντα των κρατικών θεσμών και μηχανισμών είναι η διαιώνιση και η αναπαραγωγή της παρασιτικής σχέσης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εις βάρος της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό πεδίο, όπως η εργασία, η υγεία, η εκπαίδευση. Η ποινικοποίηση των εργατικών κινητοποιήσεων, της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, τα ελαστικά ωράρια, η κατάργηση του 8ώρου και η θέσπιση 6ήμερης και 13ώρης εργασίας, η ενταντικοποίηση των συνθηκών εργασίας και η συρρίκνωση στην πραγματικότητα του κατώτατου μισθού αποτελούν μέρη των αντικοινωνικών και αντεργατικών αναδιαρθρώσεων για την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση των από τα κάτω, η επιβολή των οποίων έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης που εκδηλώνεται. Η κοινωνική βάση βρίσκεται αντιμέτωπη με τα υπέρογκα ενοίκια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, την επισφάλεια και τη δυσκολία κάλυψης των βασικών αναγκών, με αποτέλεσμα τα φτωχότερα κοινωνικά κομμάτια να αντιμετωπίζουν τον άμεσο κίνδυνο της ανέχειας. Επιπλέον, είναι δεκάδες οι εργοδοτικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς όπως και οι τραυματισμοί, καθώς ακόμη και τα λιγοστά μέτρα προστασίας αποτελούν απλά αυξημένο κόστος για τις τσέπες των αφεντικών. Η εγκληματική συνθήκη των καθημερινών εργατικών δολοφονιών και τραυματισμών είναι τόσο τραγικά εμφανής, όπου από τις αρχές του 2025 μετράμε περισσότερους από 40 νεκρούς εργάτες και πλέον των 200ων τραυματισμένων, και αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό όλης της προαναφερθείσας κατάστασης είναι βέβαια και η προσπάθεια καταστολής τόσο διοικητικά όσο και ποινικά της οποιασδήποτε εργατικής κινητοποίησης με απολύσεις εργαζομένων που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή ακόμη και αντίστοιχες πειθαρχικές διώξεις χιλιάδων απεργών εκπαιδευτικών, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απόφαση του πρώην υπουργού παιδείας Πιερρακάκη να θέσει σε δυνητική αργία την καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Χ. Χότζογλου, βαφτίζοντας την αγωνιστική της δράση ενάντια στην αξιολόγηση "ανάρμοστη συμπεριφορά εντός υπηρεσίας" και παρακάμπτοντας την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου.
Μέσα σε μια συνθήκη όπου τα σχολεία καταρρέουν και υπολειτουργούν, όπου υπάρχουν ακόμη βασικές ανάγκες σε εκπαιδευτικούς -και όχι μόνο-, το κράτος επιχειρεί τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή της. Έτσι οι προωθούμενες αναδιαρθρώσεις, όπως τα ωνάσεια σχολεία, οι αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, το διεθνές απολυτήριο, οι εξετάσεις Pisa και επαγγελματικές ακαδημίες δεν έχουν άλλο στόχο παρά την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών στην εκπαίδευση, τον έλεγχο και την πειθάρχηση μαθητών και εκπαιδευτικών, την καταστολή όσων αντιστέκονται και την πλήρη κατάργηση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Παράλληλα η κρατική επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνεχίζεται με τα πειθαρχικά και τις επικείμενες διαγραφές φοιτητών, την αστυνομοκρατία μέσα στις σχολές, τις εκκενώσεις αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα στα πανεπιστήμια, την επιχειρούμενη κατάργηση του άρθρου 16, τη συνεργασία των ιδρυμάτων με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την πολεμική βιομηχανία και το χτύπημα του ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το κράτος θωρακίζεται, ενισχύοντας το νομικό του οπλοστάσιο και εξοπλίζοντας διαρκώς τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, στην κατεύθυνση της προληπτικής αντιεξέγερσης και με στόχο να επιβάλλει το φόβο, τη σιωπή και την εξατομίκευση μέσω της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, καθώς και να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης, σε μια περίοδο όπου η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αναδιαρθρώσεις, που την οδηγούν στην όλο και αγριότερη εκμετάλλευσή της. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας του επιχειρεί να διαρρήξει καθετί συλλογικό, να σβήσει την μνήμη αγώνων του παρελθόντος και να συντρίψει όποιον σήμερα ορθώνει ανάστημα στη διαρκώς κλιμακούμενη κρατική βία της εξαθλίωσης και της καταστολής. Η καταστολή των καταλήψεων, του αναρχικού κινήματος και οι διώξεις αγωνιστών/τριών, η απαγόρευση των διαδηλώσεων και το χτύπημά τους, η όξυνση του ελέγχου, η αστυνομοκρατία στο κέντρο των πόλεων, η επίθεση στην απεργία και τις εργατικές κινητοποιήσεις, στο πανεπιστημιακό άσυλο και οι συνεχιζόμενες κρατικές δολοφονίες φτωχών, εργατών, ρομά και προσφύγων- μεταναστών αποτελούν μέρη του κατασταλτικού πλέγματος του κράτους για την καθυπόταξη της κοινωνίας και των ανιστάσεών της.
Απέναντι στη συνθήκη της γενικευμένης επίθεσης, λεηλασίας και καταστροφής, απαιτείται μια πλατιά κοινωνική αφύπνιση και μια συνολική κοινωνική κριτική του αδιέξοδου και χρεωκοπημένου συστήματος, το ξεπέρασμα της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αδράνειας, το δυνάμωμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, η συγκρότηση αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών μετώπων αντίστασης και η δημιουργία κάθε δυνατού αναχώματος σε κάθε σημείο που εκδηλώνεται η κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα. Απέναντι στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι ελίτ της εξουσίας και του πλούτου, υπάρχει η επιλογή της συλλογικής αντίστασης και του αγώνα. Να τους θυμίσουμε τι μπορεί να συμβεί όταν η κοινωνία των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων ανθρώπων παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αντιστέκεται μαζικά και μαχητικά στους σχεδιασμούς τους. Αν μένει κάτι ακόμα να σωθεί από τη φρίκη και τη βαρβαρότητα που μας καταδικάζει το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, αυτό βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Η μόνη λύση για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που η ζωή μας δεν θα παζαρεύεται και δεν θα εξαρτάται από τους υπολογισμούς των κυρίαρχων, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια, λεηλασία της φύσης, ξεριζωμό, αρρώστιες και θάνατο είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ - ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία - Παιδεία - Τροφή - Στέγαση - Μεταφορές
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΑΠΕΡΓΙΕΣ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ
Αθήνα: Πλ. Κολοκοτρώνη (Σταδίου), 10.30 | Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 11.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : email που λάβαμε στις 31 Μαρτίου 13h

Από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και τις εκδικητικές απολύσεις, την κρατική καταστολή, τους συνεχείς κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών και τα μαζικά κρατικά εγκλήματα στα Τέμπη και την Πύλο

ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ - ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΤΡΟΦΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!

Συγκέντρωση: Τρίτη 8 Απρίλη, Προπύλαια, 18.30
Γενική απεργία: Τετάρτη 9 Απρίλη, Πλ. Κολοκοτρώνη (Σταδίου), 10.30

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

πηγή : email που λάβαμε στις 31 Μαρτίου 14h

ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ [Όλοι/ες στη Γενική Απεργία Τετάρτη 09/04 | Σάββατο 05/04 Μοτοπορεία Σταθμός Λαρίσης 12μμ]

Σε συνέχεια των ιστορικών διαδηλώσεων για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, καλείται στις 9 Απριλίου από συνδικάτα, σωματεία, εργατικά κέντρα και μαζικούς φορείς νέα πανελλαδική - πανεργατική απεργία. Λίγες μόνο μέρες μετά την ανακοίνωση (κοινωνικό εμπαιγμό) του πρωθυπουργό για την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 50 ευρώ και ενώ η κυβέρνηση προαναγγέλλει νέες στρατιωτικές νατοϊκές δαπάνες και παροχές δεκάδων δις στο μεγάλο κεφάλαιο εγκρίνοντας ταυτόχρονα τα νέα αντικοινωνικά/πολεμοκάπηλα δημοσιονομικά προγράμματα της ΕΕ του Rearm Europe, ο κόσμος της εργασίας βγαίνει ξανά δυναμικά στους δρόμους σε μια απεργία ταξικής διεκδίκησης και αγώνα, σε μια απεργία απάντηση στην εξελισσόμενη κυβερνητική επιχείρηση συκοφάντησης-καταστολής του κινήματος των Τεμπών. Η ασφυκτική καθημερινότητα της φτώχιας, η αδυσώπητη πραγματικότητα των αλλεπάλληλων εργατικών δολοφονιών, η καθημερινή ταξική βία της ακρίβειας, των ιδιωτικοποιήσεων και της συνεχούς απαξίωσης των βασικών δημοσίων αγαθών (μεταφορές, υγεία, παιδεία, νερό, στέγαση), η στοίχιση του ελληνικού κράτους στο πλευρό των σιωνιστών και των ΗΠΑ, η όξυνση της κρατικής τρομοκρατίας θέτουν εμφατικά την ανάγκη της συνέχειας και της κλιμάκωσης των ταξικών αγώνων, θέτουν εμφατικά την ανάγκη της ευθείας αναμέτρησης με το κεφάλαιο, το κράτος και τους μηχανισμούς τους.

Η αναγγελία του πρωθυπουργού, την Τετάρτη 26/03, για αύξηση του κατώτατου μισθού σε περίπου 740 ευρώ (καθαρά), στα πλαίσια της εφαρμογής του ψηφισμένου από τον περασμένο Δεκέμβρη αντεργατικού νόμου για τον μονομερή καθορισμό του κατώτατου μισθού μέσω «ειδικών αλγορίθμων», δεν ξεγελά τα κόσμο της δουλειάς και του μεροκάματου που βιώνει για τουλάχιστον μια δεκαπενταετία τις μνημονιακές και μεταμνημονιακές πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων. Τα παραμύθια της κυβέρνησης για οικονομική ανάπτυξη της χώρας, μείωση της ανεργίας και πέρασμα σε μια εποχή ευημερίας δεν πείθουν πλέον κανέναν. Τα επικοινωνιακά παιχνίδια περί τεράστιας ποσοστιαίας αύξησης του μισθού από το ξέσπασμα της κρίσης το 2010-2012 γκρεμίζονται πάνω στην πραγματικότητα της αύξησης των φορολογικών δεικτών, του διαρκώς διογκωμένου πληθωρισμού και της πρωτοφανούς ακρίβειας σε όλα τα βασικά αγαθά. Οι αδιάκοπες αυξήσεις στις τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ, στα καύσιμα, στο ρεύμα και τα ενοίκια, οι οποίες φυσικά δεν μπλοκάρονται από καμία κυβερνητική πολιτική, αλλά αντιθέτως αβαντάρονται για χάρη των «ιερών αξιών» της ανταγωνιστικότητας και της ελεύθερης αγοράς, σφίγγουν ακόμα περισσότερο τη θηλιά γύρω από το λαιμό της εργατικής τάξης. Την ώρα μάλιστα που η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ψηφίζει στην Ευρωβουλή και σε συνεργασία με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις των υπόλοιπων χωρών νέα μεσοπρόθεσμα προγράμματα ματωμένων- πρωτογενών πλεονασμάτων, και συνάπτει συμφωνίες εκατοντάδων εκατομμυρίων με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ για να προωθήσει, μέσω αυτών τις business του ελληνικού κεφαλαίου και τους πολεμοκάπηλους μεγαλοϊδεατισμούς του στην Ν/Α Μεσόγειο - ξεπλένοντας έτσι πλήρως τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού -, την ώρα που ανακοινώνει νέες αυξήσεις στις στρατιωτικές δαπάνες (πάνω από το 2% του ΑΕΠ) μέσα στους νέους όρους (του Rearm Europe) που τίθενται για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και τις στρατηγικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αντιστοιχία της αύξησης του βασικού μισθού σε 1 ευρώ περίπου την ημέρα δεν μπορεί παρά να μας εξοργίζει περισσότερο.

Παράλληλα, η κλιμακούμενη επίθεση κράτους και κεφαλαίου στα εργατικά κεκτημένα και δικαιώματα μέσα από τους συνεχείς αντεργατικούς νόμους μετατρέπει καθημερινά τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων σε αγώνα επιβίωσης. Οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε ταξικά σφαγεία, με τα νούμερα στα εργατικά «ατυχήματα» και τις δολοφονίες να ξεπερνούν κάθε χρονιά τα υπάρχοντα «ρεκόρ». Αντίθετα από ότι η καθεστωτική προπαγάνδα ισχυρίζεται, οι συνεχείς θάνατοι στις σκαλωσιές, στα ναυπηγεία, στους δρόμους δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, ούτε βέβαια αποτέλεσμα του ανθρώπινου λάθους, αλλά εργοδοτικά εγκλήματα που πραγματοποιούνται στο αδιάκοπο κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Για τους «τυχερούς» και τις «τυχερές», πάλι, που δεν τραυματίζονται ή δεν αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους χώρους δουλειάς τους, η υπερεργασία, τα ελαστικά ωράρια, οι συρρικνωμένοι μισθοί, η επισφάλεια και οι απολύσεις είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν μέσα στην καπιταλιστική κόλαση που αποτελεί πλέον καθημερινότητα για τον καθένα και την καθεμία μας. Η απεργία της 9ης Απριλίου, λοιπόν, όπως και κάθε απεργία, ως ένα από τα ισχυρότερα όπλα στη φαρέτρα της εργατικής τάξης, οφείλει να καταδείξει εμφατικά τις παραπάνω συνθήκες αρένας που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους και να αποτελέσει ένα ακόμα πεδίο ευθείας αντιπαράθεσης μας με τον ταξικό εχθρό, ένα ακόμα πεδίο εκδίπλωσης των εργατικών στόχων διεκδίκησης και πάλης, που οι δυναμικοί αγώνες της τελευταίας περιόδου (Τeleperformance, ΕFood, λιμενεργάτες, εκπαιδευτικοί) έχουν αναδείξει πολύμορφα : Συλλογικές συμβάσεις, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, μείωση ορίων συνταξιοδότησης, μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας, κατάργηση των αντεργατικών νόμων και της ποινικοποίησης του συνδικαλιστικής δράσης άρση των ιδιωτικοποιήσεων, δημόσιες δωρεάν υποδομές).

Η απεργία της 9ης Απριλίου είναι ταυτόχρονα κι ένας σταθμός του μεγαλειώδους κινήματος ενάντια στο κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Ένα έγκλημα που δύο χρόνια μετά και -παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια του αστικού μπλοκ να το αποπολιτικοποιήσει και να το κάνει να ξεχαστεί - παράγει τεκτονικούς τριγμούς, αναδεικνύοντας τις κυρίαρχες (και ανειρήνευτες) ταξικές αντιθέσεις και αντιφάσεις που διαπερνούν τον ελληνικό καπιταλισμό. Δύο χρόνια μετά τις 28/2/2023 και τη δολοφονία των 57 συνανθρώπων μας στα Τέμπη, ο λαός βγήκε ξανά, ίσως πιο δυναμικά από ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες στους δρόμους, συγκρουόμενος πολύπλευρα με το κράτος και τις παραφυάδες του, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο ξανά στο τραπέζι ζωτικά πολιτικά και ταξικά επίδικα. Όπως τις ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών αγαθών, την ανυπαρξία ασφάλειας στις δημόσιες συγκοινωνίες, τη δολοφονική φύση του κεφαλαίου, τη λειτουργία του κράτους στην καπιταλιστική αναπαραγωγή, τον ρόλο της ΕΕ και του ξένου κεφαλαίου, το χαρακτήρα της αστικής Δικαιοσύνης, την κραυγαλέα κυβερνητική συγκάλυψη. Όπως επίσης το ζήτημα της ταξικής οργάνωσης, των μορφών πάλης, της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής. Σε αυτό ακριβώς το έδαφος απελευθερώθηκαν τεράστιες λαϊκές και ταξικές δυναμικές αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, που όξυναν και διεύρυναν τα -πάντα υπαρκτά- κοινωνικά ρήγματα.

Η απεργία της 9ης Απριλίου αποτελεί ένα κάλεσμα όξυνσης των ρηγμάτων αυτών, κάλεσμα αναβάθμισης (πολιτικής και οργανωτικής) του αντικαπιταλιστικού αγώνα, κάλεσμα για τη συνολική αντεπίθεση της τάξης μας. Η αδυσώπητη αντεργατική -αντικοινωνική επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη, όσο και ο νέος γύρος της που προετοιμάζεται εντατικά για τους αμέσως επόμενους μήνες να μας βρει σε θέσεις μάχης! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει: μοναδική διέξοδος για τους εργαζόμενους -ες, τους άνεργους - ες , τις νέες και τους νέους, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας συνθλίβεται μέσα στην ανέχεια, τη φτώχεια, την κρατική τρομοκρατία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται -ακόμα και ως κρέας για κανόνια - στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών, είναι αυτή του ανυποχώρητου και συγκρουσιακού κοινωνικού και ταξικού αγώνα.

Του αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς και περιφρούρηση των εργατικών κατακτήσεων. Του αγώνα για κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Του αγώνα για κοινωνική ασφάλιση, δωρεάν δημόσια υγεία και μεταφορές, για στέγαση, τροφή, νερό και ρεύμα απέναντι στην ταξική βία της ακρίβειας και την τρομοκρατία της ανέχειας. Του αγώνα για -προλεταριακή- δικαιοσύνη για τα Τέμπη και την Πύλο.

Ενός αγώνα που επικοινωνεί και αλληλεπιδρα με τον αγώνα ενάντια στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., τον πόλεμο, τον εθνικισμό, τον φασισμό, την πατριαρχία και ο οποίος οριοθετεί αυτή τη στιγμή τα αντίπαλα ταξικά μέτωπα και τις αντιτιθέμενες ταξικές στρατηγικές στην ελληνική κοινωνία.

Από την μια το μέτωπο της εργατικής τάξης, της νεολαίας, της κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης. Το μέτωπο των σακατεμένων από τα εργατικά δυστυχήματα, το μέτωπο των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Το μέτωπο της απεργίας, της μαχητικής διαδήλωσης, του αντιφασιστικού αγώνα.

Και από την άλλη το μέτωπο του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, το μέτωπο αυτών που δολοφονούν στα Τέμπη την Πύλο, την Παλαιστίνη, το μέτωπο των ληστών του κοινωνικού πλούτου, των σύγχρονων τοκογλύφων και μαυραγοριτών, το μέτωπο του πολέμου και της κρατικής τρομοκρατίας.

Αυτή η ιστορικού χαρακτήρα αντίθεση θέτει σήμερα εμφατικά την ανάγκη επαναστατικής υπέρβασης της!

Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλους εργατικούς αγώνες και σε κάθε εστία εργατικής αντίστασης

Ταξικό μέτωπο ενάντια στο εργασιακό σφαγείο, τις ιδωτικοποίησεις, τις καπιταλιστικές αναδιάρθρωσεις, για τις σύγχρονες κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες

Τεμπή -Πύλος - Παλαιστίνη Δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη

Όλοι/ες στη Γενική Απεργία Τετάρτη 09|04 (Συμετέχουμε στο μπλοκ της Ανοιχτης Συνέλευσης Αναρχικών & Κομμουνιστ(ρι)ών για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη) | Σάββατο 05/04 Μοτοπορεία Σταθμός Λαρίσης 12μμ

Ταξικη Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1634859/

Έπειτα από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της Γενικής Απεργίας της 28ης Φλεβάρη ενάντια στη συγκάλυψη του κεφαλαιοκρατικού εγκλήματος των Τεμπών που -παρά την εργοδοτική τρομοκρατία- πραγματοποιήθηκε με πρωτοφανή μαζικότητα στους χώρους δουλειάς όλης της χώρας, την Τετάρτη 9 Απρίλη ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ:

Γιατί η ακρίβεια που θερίζει τα πάντα όλα, τελειώνει τους μισθούς πριν από τα μισά του μήνα και η αύξηση - ψίχουλο των 34 ευρώ του κατώτατου μισθού -που ανακοινώθηκε με τυμπανοκρουσίες από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια- είναι μια ξεδιάντροπη κοροϊδία για όλον τον κόσμο της δουλειάς.

Γιατί ο επανεξοπλισμός - μαμούθ της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και οι αντίστοιχα υπέρογκες "αμυντικές δαπάνες" του ελληνικού κράτους, ισοδυναμούν για όλους και όλες εμάς -την ντόπια και μεταναστευτική εργατική Τάξη που ζει και εργάζεται σ' αυτόν τον τόπο- με την περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς και διαβίωσης μας και την -ολοένα και πιο ξεκάθαρη- μετατροπή μας σε πιθανό κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Γιατί η θανατοπολιτική του Κεφαλαίου και του Κράτους του, συνεχίζει να δολοφονεί συγκαλύπτωντας τα εγκλήματα της στα Τέμπη και το Μάτι, την Πύλο και τα ελληνικά σύνορα της Ευρώπης - Φρούριο, τα ΑΤ, τις φυλακές και τα στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών, στις οικοδομές και τ' άλλα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.

Γιατί η Συμμαχία Ελλάδας - Ισραήλ που ψηφίστηκε από τους Τσιπροκαμμένους και εμπεδώνεται όλο και περισσότερο από τον Μητσοτάκη τον (υ)ιό, αποτελεί κομμάτι της νεοαποικιοκρατικής πολεμικής εκστρατείας των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη Μέση Ανατολή και σημαίνει συνενοχή στο γενοκτονικό έγκλημα πολέμου που διαπράττεται από το σιωνισμό και τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό -μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου- ενάντια στον μαρτυρικό και αδούλωτο λαό της Παλαιστίνης.

Γιατί η εργατική υποτίμηση και η επισφάλεια, η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα για τη διασφάλιση και τον πολλαπλασιασμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, παγιώνονται και βαθαίνουν παράλληλα με την όξυνση της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, με την αυταρχικοποίηση και την αστυνομοκρατία, με τις πειθαρχικές διώξεις και τις πολιτικές απολύσεις αγωνιζόμενων εργαζομένων, με την ευθεία επίθεση ενάντια στα εργατικά σωματεία και το -κατακτημένο με αίμα- δικαίωμα μας στη συναδελφική - συνδικαλιστική οργάνωση και την Απεργία.

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ ΑΠΕΡΓΟYΜΕ & ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ - ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ - ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ & ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ & ΟΛΕΣ!

ΑΜΕΣΗ ΛΗΨΗ & ΤΗΡΗΣΗ ΜΕΤΡΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤ(ΡΙ)ΩΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ!

ΔΗΜΟΣΙΕΣ, ΔΩΡΕΑΝ & ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ - ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΔΑΠΑΝΩΝ & ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ & ΠΑΙΔΕΙΑ & ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ & ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ - ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ: ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Το Σάββατο 5 Απρίλη στηρίζουμε - συμμετέχουμε στην Μοτοπορεία Αγώνα & Μνήμης που καλείται από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών - Κομμουνιστ(ρι)ών ενάντια στο κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, στο πλαίσιο Πανελλαδικού Καλέσματος: Συγκέντρωση στο Σταθμό Λαρίσης στις 12.00

Τετάρτη 9 Απρίλη. 24ωρη Γενική Απεργία. Κανένας & Καμία στη δουλειά. Όλοι & Όλες στους δρόμους του Αγώνα, τις απεργιακές διαδηλώσεις & τις περιφρουρήσεις στους χώρους δουλειάς.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Απρίλης 2025

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1634884/

Όλα τα δημόσια αγαθά στα χέρια της κοινωνίας | Γενική Απεργία 9 Απρίλη

ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Όλες οι πτυχές της ζωής μας, όλα τα κοινωνικά πεδία στα οποία ζούμε και δραστηριοποιούμαστε δέχονται τη συνεχή επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου. Η ίδια η ουσία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου βρίσκεται στην μεταστροφή του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων προς την εξατομίκευση, την εντατικοποίηση και τον ανταγωνισμό, εκμηδενίζοντας κάθε συλλογικό όραμα και υπονομεύοντας κάθε προοπτική αντίστασης και διεκδίκησης, κάνοντας τις να φαντάζουν παρωχημένες εν μέσω μιας όλο και σκληροτερης επέλασης των αντικοινωνικών θανατοπολιτικών.
Έτσι, βιώνοντας μια εξατομίκευση, ουσιαστικά επιβεβλημένη, εκατομμύρια άνθρωποι ανήμποροι ακόμα και να σκεφτουν να αντιδράσουν στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής,παρακολουθούν καθηλωμένοι την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα να παίρνει την πιο κτηνώδη μορφή της. Ο αριθμός των νεκρών παρελαύνει στους δέκτες μας, μετρώντας τους νεκρούς στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας, τους δολοφονημένους στις μαζικές σφαγές και τις γενοκτονίες στην Παλαιστίνη, το Σουδάν και τη Συρία, τους πνιγμένους και διαμελισμένους στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, όσους χάνουν τη ζωή τους στα διαλυμένα νοσοκομεία, τους εργάτες που σκοτώνονται στα σύγχρονα εργατικά κάτεργα, τους Ρομά που εκτελούνται από τους ένστολους δολοφόνους, τους άστεγους που πεθαίνουν αβοήθητοι στους δρόμους.
Τα εγκλήματα αυτά είναι η φυσική κλιμάκωση όλων των αναδιαρθρώσεων που έχουν επιβληθεί σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και της κοινωνικής ζωής, αποσκοπώντας στον όλο και μεγαλύτερο έλεγχο τους από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι, οικοδομείται ένα σύμπλεγμα εξουσίας όπου ολα τα κοινωνικά αγαθά περνούν στα χέρια κάποιων οικονομικών και πολιτικών ελίτ, μετατρεπόμενα από τη μια σε εργαλεία επιβολής και αναπαραγωγής της εξουσίας και από την άλλη πεδία κερδοφορίας και "επιχειρηματικότητας". Χαρακτηριστική αυτού είναι η ευρύτερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που βλέπουμε να επελαύνει στις σχολές μας εδώ και χρόνια καθώς και το επιστέγασμα αυτής, ο νόμος Πιερρακακη για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ουσιαστικά το πανεπιστήμιο που ευαγγελίζονται δεν προσαρμόζεται απλά στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων αλλά επιχειρηματικοποιείται το ίδιο. Από τη μία μετατρέπεται σε έναν προθάλαμο της αγοράς εργασίας και δημιουργεί τους εξειδικευμένους εργάτες που αυτή χρειάζεται, ενώ παράλληλα παράγει ερευνητικό έργο για το όφελος του κεφαλαίου, με κάθε στοιχείο αμφισβήτησης, κριτικής σκέψης, αυτοοργάνωσης και αγωνιστικής διάθεσης εντός του να ξεριζώνεται εν τη γεννέσει του. Το πανεπιστήμιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο όπου υψώνονται ταξικά και κοινωνικά αναχώματα, πολιτικής ζύμωσης και συλλογικόποιησης ή γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια των αξιών ενός κόσμου αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και ισότητας. Κάθε τι που έρχεται σε αντιπαράθεση με το υπάρχον πρέπει να τσακίζεται.
Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος και το κεφάλαιο χωρίς να έχουν να υποσχεθούν τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση και την αναβάθμιση της συνολικής βίας την οποία δεχόμαστε, θωρακιζονται αναβαθμίζοντας το κατασταλτικό και νομικό οπλοστάσιο τους. Από τις νέες προσλήψεις ένστολων από κοινού με τις αναγγελίες περί εκ νέου αυξήσεων στους μισθούς τους και τις δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε όλους/-ες τους αγωνιζόμενους/-ες στους δρόμους ως την επίθεση στη συνδικαλιστική δράση και στο μέσο της απεργίας, τα πειθαρχικά των εκπαιδευτικών, τις απειλές σε μαθητές/-τριές που συμμετέχουν στις καταλήψεις των σχολείων και τις συλλήψεις και διαγραφές φοιτητών/-τριών το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οποιοσδήποτε επιλέγει να αγωνιστεί ενάντια στον ζωφο που μας περιβάλλει θα έρθει αντιμέτωπος με την κρατική μηχανή.
Η στρατηγική αυτή, η οποία επικρατεί ανεξαρτήτως της πολιτικής διαχείρισης του κράτους καταδεικνύει και την πραγματική του φύση ως αυτή του κυρίαρχου που δεν "αδιαφορεί" απλώς για την ευημερία του κοινωνικού σώματος αλλά αντιθέτως από τα ίδια του τα δομικά χαρακτηριστικά δε θα μπορούσε παρά να δρα αντικοινωνικά. Έτσι, εγκλήματα όπως τα Τέμπη, το Μάτι και η Πύλος τα οποία έρχονται ως η οξυμένη μορφή της καθημερινής βίας την οποία δεχόμαστε, αποτελούν απλώς την αποκρυστάλλωση του πολέμου που ζούμε, εγκλήματα που δεν αφήνουν περιθώρια για την οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με την αξία που θεωρούν οι δυνάστες μας πως έχει η ανθρώπινη ζωή.
Εν όψει μιας νέας γενικής απεργίας λοιπόν, έναν μήνα μετά την 28η Φλεβάρη και τις μέρες που την ακολούθησαν όταν και ολόκληρη η χώρα σειόταν από την κοινωνική οργή που θέριεψε από το θράσος των κρατικών επιτελείων που δε δίστασαν να σπιλώσουν ακομα και τους συγγενείς των δολοφονημένων προκειμένου να συγκαλύψουν το έγκλημα που διέπραξαν στα Τέμπη, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι η θέση μας δε μπορεί να είναι παρά στους δρόμους του αυτοοργανωμένου αγώνα. Και αυτό γιατί το πάνδημο πλέον αίτημα για δικαιοσύνη μπορεί να βρει δικαίωση μόνο μέσα από τη συλλογική διάσταση αυτής -την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη αυτή που θα έρθει μονάχα με τον εκμηδενισμό των τάξεων και των προνομίων, της καταπίεσης, και του καταναγκασμού, όταν όλα τα κοινωνικά αγαθά, η παιδεία, η υγεία, οι μεταφορές θα βρίσκονται στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας συλλογικά. Από μεριάς μας συνεπώς, γνωρίζουμε πως ο αγώνας αυτός δε θα λήξει ούτε άμα παραπεμφθεί στα δικαστήρια κάποιος υψηλόβαθμος ούτε με κάποια αλλαγή της κρατικής διαχείρισης, οπότε και οφείλουμε να είμαστε σε θέση να εντείνουμε την οργανωμένη παρέμβασή μας στα κοινωνικά πεδία όπου ζούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε, δραστηριοποιούμαστε, να πολιτικοποιήσουμε τις αντιστάσεις και τους αγώνες που αναδύονται προτάσσοντας την άμεση συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες και στις κοινές υποθέσεις και οικοδομώντας τις δομές αυτές που θα προωθούν τη συλλογική δράση, θέτοντας στο εδώ και στο τώρα τα θεμέλια της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε. Μια κοινωνία Ισότητας, Ανθρωπισμού, Δικαιοσύνης, Αλληλεγγύης. Την κοινωνία της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Μικροφωνική Συγκέντρωση: 7 Απρίλη, Νομική 12.00
Γενική Απεργία: 9 Απρίλη, 10.30, Πλ. Κολοκοτρώνη

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9/4

Ως αυτοοργανωμένες δομές υγείας των απο τα κάτω Στηρίζουμε τα καλέσματα των διάφορων συλλογικοτήτων και οργανώσεων, στις 10.30, πλατεία κολοκοτρώνη

Δομή Υγείας της Κοινότητας των Προσφυγικών & ΑΔΥΕ

uploaded document

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ης ΑΠΡΙΛΗ

2 χρόνια μετά το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

2 χρόνια μετά το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και εξακολουθούν να μην έχουν αποδοθεί ευθύνες. Εξακολουθούν να θυσιάζονται ζωές στο βωμό του κέρδους και η ζωή μας, η ζωή της τάξης μας και του λαού, να υποτιμάται καθημερινά. Ενώ, η κυβέρνηση προσπαθεί μανιωδώς να παρουσιάσει το έγκλημα ως ατύχημα, τα ίδια τα γεγονότα καταδεικνύουν πως πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, το οποίο διέπραξαν από κοινού, η ΕΕ, οι επιχειρηματικοί όμιλοι και η ντόπια αστική τάξη μέσω του πολιτικού τους προσωπικού.

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν μπορεί να ιδωθεί ως κάτι ξέχωρο από τις πολιτικές της εξαθλίωσης του κεφαλαίου και του κράτους του, δεν μπορεί να αποδοθεί ως μια «κακιά στιγμή» ή ένα «ανθρώπινο λάθος». Μέσα στις εκατοντάδες περιπτώσεις ξεπουλήματος και ιδιωτικοποιήσεων, χαρακτηριστική ήταν και αυτή του ΟΣΕ, με επακόλουθο την υποβάθμιση των σιδηροδρόμων και την πλημμελή συντήρηση των γραμμών, με απολύσεις και μειώσεις μισθών, με αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, αλλά και ελλιπή μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και των επιβατών, με πολλαπλασιασμό εργατικών ατυχημάτων, καθυστερήσεων και όπως αποδείχτηκε, θανατηφόρων δυστυχημάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση και η υποχρηματοδότηση των δημόσιων υποδομών δεν είναι συγκυριακά φαινόμενα, αλλά δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού. Το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν αφέθηκε στην τύχη του, δεν ήταν αποτέλεσμα απλής αδιαφορίας, αλλά στρατηγική επιλογή: οι αστικές κυβερνήσεις από κοινού με τους επιχειρηματικούς ομίλους εξακολουθούν να βάζουν το κέρδος πάνω από τις ζωές μας, να εξυπηρετούν τη διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού, συντελώντας στην πλήρη υποτίμηση της ζωής της εργατικής τάξης και έπειτα, να συγκαλύπτουν με κάθε μέσο τα δολοφονικά τους εγκλήματα.

Η επίθεση στην εργατική τάξη: Φτώχεια, ακρίβεια, εξώσεις

Η υποτίμηση της ζωής μας όμως, δεν σταματά στους σιδηροδρόμους. Η καθημερινότητα που βιώνουμε αντικατοπτρίζει τη σκληρή και ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύουν το κεφάλαιο και το κράτος του σήμερα: Μια επίθεση που εκδηλώνεται με τους πετσοκομμένους μισθούς που παραμένουν καθηλωμένοι παρά τις αυξήσεις-κοροϊδία του κατώτατου, καθώς η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά αυξάνονται διαρκώς. Που εκδηλώνεται με τις δραματικές αυξήσεις των ενοικίων και την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και των εξώσεων να θέτουν υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα στην στέγαση. Με αντεργατικά νομοσχέδια που νομιμοποιούν την δραματική εντατικοποίηση της εργασίας, τα ελαστικά ωράρια, τα μειωμένα ή μηδενικά ένσημα και τα ανύπαρκτα μέσα προστασίας και υγιεινής. Νομοσχέδια τα οποία ταυτόχρονα διαμορφώνουν το κατασταλτικό πλαίσιο ενάντια στον συνδικαλισμό, ενάντια στις φωνές και τις κινήσεις αντίστασης μέσα στους εργατικούς χώρους με ηχηρά παραδείγματα τα νομοσχέδια που περιορίζουν το δικαίωμα στην απεργία, που ποινικοποιούν την απεργιακή περιφρούρηση και θεσπίζουν ποινικές διώξεις και πειθαρχικές ποινές για εργατικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στοχοποίηση συνδικαλιστών με απολύσεις και διώξεις σε διάφορους εργασιακούς κλάδους το τελευταίο διάστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι κατασταλτικές κινήσεις εναντίον εργαζομένων στην εκπαίδευση με αφορμή τους αγώνες τους ενάντια στην αξιολόγηση και τις πολιτικές υποτίμησης των όρων ζωής και εργασίας και υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας, τη βιομηχανία πειθαρχικών διώξεων που έχει στηθεί εναντίον τους και την πρόσφατη επιβολή αργίας σε αγωνιζόμενη εκπαιδευτικό .

Την ίδια ώρα τα εργατικά «ατυχήματα» και οι εργατικές δολοφονίες συνεχίζονται αδιάκοπα για μια ακόμα χρονιά. Από την αρχή του έτους μέχρι σήμερα, ήδη 42 εργάτες και εργάτριες έχασαν τη ζωή τους σε «ατυχήματα» που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η εργοδοσία δεν θεωρούσε τα μέτρα ασφαλείας περιττό κόστος. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν σε κάθε εργάσιμη μέρα αντιστοιχεί ένας νεκρός εργάτης/τρια. Στο μεταξύ, τα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία είναι υποστελεχωμένα και η δημόσια Υγεία και Παιδεία βρίσκονται υπό κατάρρευση με παραδείγματα όπως η πτώση ασανσέρ στον Ερυθρό Σταυρό, αλλά ακόμα και το ταβάνι που έπεσε κυριολεκτικά στα κεφάλια μαθητών, να αποδεικνύουν ότι η αξία της ζωής μας χάνεται μπροστά στο κέρδος. Και όλα αυτά, όταν αντί να δοθούν χρήματα στις δημόσιες μεταφορές, την παιδεία και την υγεία, για να μην πεθαίνουμε στα Τέμπη, στα νοσοκομεία, στους χώρους δουλειάς μας, τα δημόσια κονδύλια προορίζονται για τις πολεμικές δαπάνες, το ΝΑΤΟ, τις τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις, τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα οι λαϊκές ανάγκες αντιμετωπίζονται ως περιττή δαπάνη.

Είναι γεγονός πως το τελευταίο χρονικό διάστημα η ΕΕ έχει αλλάξει την πολιτική της στάση, ενισχύοντας τις στρατιωτικές δαπάνες. Ήδη από το 2020, οι εισαγωγές εξοπλισμών αυξήθηκαν κατακόρυφα από τα μέλη του ΝΑΤΟ, γεγονός που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο τη φετινή χρονιά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά τις τελευταίες κινήσεις του Τραμπ, επιβάλλοντας τους εμπορικούς δασμούς, στοχεύει στη στρατιωτική τους απεξάρτηση από τις ΗΠΑ. Αυτή η πολιτική του ανταγωνισμού των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν αποσκοπεί προφανώς στην «ασφάλεια» των λαών της Ευρώπης, αλλά στην υπεράσπιση των συμφερόντων των κυρίαρχων δυνάμεων του κεφαλαίου. Είναι γεγονός, πως για άλλη μια φορά, το βάρος θα το επωμιστεί η εργατική τάξη και ο λαός, οι οποίοι θα αναγκαστούν να επιβιώσουν σε ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, δεχόμενοι ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα και στις ανάγκες τους.

Ούτε βήμα πίσω!

Οι ιστορικές και μαχητικές συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη που πραγματοποιήθηκαν σε πάνω από 350 πόλεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και οι επόμενες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων στη γενική απεργία - πολλοί εκ των οποίων έκαναν το απεργιακό βήμα για πρώτη φορά και θυσίασαν το μεροκάματο ή ρίσκαραν μέχρι και την δουλειά τους - με χιλιάδες νέους και νέες-μαθητές, μαθήτριες, φοιτητές και φοιτήτριες-να δίνουν τον δικό τους παλμό και τη ζωντάνια με δεκάδες αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων για συμμετοχή στις διαδηλώσεις και μαθητές, μαθήτριες να κατεβαίνουν στον δρόμο, αποτυπώθηκε ξεκάθαρα πως η κοινωνία δεν θα αποδεχτεί τη συγκάλυψη και την κοροϊδία. Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας.

Όσοι και όσες βρέθηκαν στους δρόμους, θυμήθηκαν αυτό που είχε χρόνια να ζήσει ο λαός μας. Επιβεβαίωσαν πως η «λαϊκή μνήμη» είναι ζωντανή και θα εκδηλώνεται εμφατικά μαζί με το αντίστοιχο κοινωνικό δυναμικό. Ότι η ανάγκη για μία αξιοπρεπή ζωή μπορεί να κινητοποιήσει κρίσιμες μάζες. Επιβεβαίωσαν πως η αντιπολίτευση τα επόμενα χρόνια θα ξεπηδήσει από τον δρόμο, από την εργατική τάξη, τον λαό και τις οργανώσεις του που θα τολμούν όλο και πιο συχνά και με όλο και πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά να αντιστέκονται.

Γιατί οι τελευταίες κινητοποιήσεις είναι αποτέλεσμα της αδιάκοπης και συντονισμένης προσπάθειας δύο χρόνια τώρα από τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών να αναδείξει την αλήθεια και να απαιτήσει δικαιοσύνη. Είναι αποτέλεσμα της μοριακής δουλειάς που έχει προηγηθεί από τα ταξικά συνδικάτα και τα οργανωμένα κομμάτια του λαού μέσα στα σωματεία, τις ομοσπονδίες, μέσα στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Κινητοποιήσεις που μπορούν πλέον να ξεπηδούν όλο και πιο συχνά και να προετοιμάζονται μεθοδικά, χωρίς να χρειάζονται την εμπλοκή της αστικοποιημένης ΓΣΕΕ που, μέσω του ειδικού ρόλου που πρόθυμα παίζει η πλειοψηφία της, μαζί με τον ΣΕΒ, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, συναινεί σε κάθε αντεργατικό και αντιλαϊκό μέτρο.

Η πάλη για την υπεράσπιση της αλήθειας και την απόδοση δικαιοσύνης πρέπει να συνδεθεί με τους καθημερινούς μας αγώνες. Πρέπει να συνδέσουμε τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη που ξεπήδησε με αφορμή το κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών με τους αγώνες ενάντια στις πολιτικές που διαλύουν τα δημόσια αγαθά και τα λαϊκά κεκτημένα. Τους αγώνες ενάντια στις πολιτικές της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης. Στις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων που διαλύουν τις δημόσιες υπηρεσίες και οδηγούν σε εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών, στην ακρίβεια που μαστίζει τα λαϊκά νοικοκυριά τα οποία πλέον δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα, στις πολιτικές που καταπατούν τις νίκες του εργατικού κινήματος και ανοίγουν τον δρόμο για εργοδοτικές αυθαιρεσίες και εργατικά ατυχήματα. Στις πολιτικές αυτού του αστικού κράτους, που την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα παραπάνω συνεχίζουν να δίνουν υπέρογκα ποσά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και να εμβαθύνουν την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενάντια σε αυτή τη πραγματικότητα μόνη λύση είναι οι συλλογικοί αγώνες μέσα από τη συμμετοχή μας στα ταξικά σωματεία και στις πολιτικές οργανώσεις. Γιατί τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν οργανωθούμε, για να συγκρουστούμε με τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης. Αν δεν διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς, δημόσιες και ασφαλείς μεταφορές, δημόσια και ουσιαστική παιδεία, αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Αν δεν βάλουμε ταξικό μπλόκο στην επίθεση που δεχόμαστε.

Το δικό μας καθήκον ως εργάτριες, εργαζόμενοι και νεολαία είναι να συνεχίσουμε, να μην αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί, να οργανώσουμε τον αγώνα της τάξης μας, για να νικήσει η ζωή τον θάνατο.

Μαζική οργάνωση - Μαχητική διεκδίκηση - Ταξικός αγώνας

Διαρκής αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9/4

Το κύμα της δίκαιης λαϊκής οργής που διατρέχει απ' άκρη σ' άκρη όλη τη χώρα, έπειτα από την ιστορικά μαζική και μαχητική Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη -στους δρόμους και τις πλατείες, τους χώρους δουλειάς και τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις φυλακές- δεν λέει να καταλαγιάσει.

Ένα παλιό ρητό λέει πως "υπάρχουν μέρες που μετράνε όσο ολόκληρα χρόνια" και όλα γύρω μας μαρτυρούν ότι όντως ζούμε τέτοιες μέρες. Μέρες που ο "εχθρός προβοκάτορας λαός" αναπνέει και βγαίνοντας και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο, σπέρνει εφιάλτες στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα και σ' όλο το πλέγμα εξουσίας του πενηντάχρονου μεταπολιτευτικού - "δημοκρατικού" καθεστώτος.

Η κρατική τρομοκρατία και η κυβερνητική προπαγάνδα, οι αντιπολιτευτικοί πολιτικαντισμοί και το κοινοβουλευτικό θέατρο σκιών, η προβοκατορολογία και η παραπληροφόρηση των καθεστωτικών ΜΜΕ, η αστυνομικοδικαστική καταστολή και οι μεθοδεύσεις της αστικής "δικαιοσύνης", δεν καταφέρνουν να τερματίσουν αυτόν το κοινωνικό ξεσηκωμό.

Ένας κοινωνικός ξεσηκωμός της ντόπιας & πολυεθνικής εργατικής Τάξης και της χειμαζόμενης λαϊκής βάσης, ο οποίος έχοντας στην πρώτη γραμμή την αγωνιζόμενη νεολαία, τροφοδοτείται όχι μονάχα από τη Μνήμη των 57 νεκρών στα Τέμπη αλλά και από εκείνη όλων των νεκρών της Τάξης μας, από το Μάτι ως την Πύλο, από τα ΑΤ και τις φυλακές μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών και τα εργασιακά κάτεργα.

Μια Μνήμη που παραμένει αδικαίωτη και ζητάει Εξέγερση & Εκδίκηση.

Ένας κοινωνικός ξεσηκωμός που εναντιώνεται συνολικά στο Κράτος και το Κεφάλαιο και περιέχει μέσα του δυνητικά "όλους τους λόγους του κόσμου". Τους πενιχρούς μισθούς και την εργοδοτική τρομοκρατία. Τους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών από τα κοράκια των τραπεζών και των funds. Tην ακρίβεια που θερίζει τα πάντα όλα. Την πλήρη απαξίωση και το ξεχαρβάλωμα των ΜΜΜ, του ΕΣΥ και της Παιδείας, μέσα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ιδιωτικοποίησεων των Συγκοινωνιών, της Υγείας και της Εκπαίδευσης. Την αυταρχικοποίηση και την αστυνομοκρατία. Την μιλιταριστική προπαρασκευή και τα εξοπλιστικά προγράμματα - μαμούθ του ελληνικού Κράτους που -από την Παλαιστίνη ως την Ουκρανία- έχει αναλάβει πρόθυμα το ρόλο του πειθήνιου φιλοσιωνιστικού - ΝΑΤΟϊκού φαντάρου.

Ένας κοινωνικός ξεσηκωμός που σταδιακά θέτει στο στόχαστρο του συνολικά τη θανατοπολιτική που μας επιφυλλάσεται από τους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές των ζωών μας, τις οποίες και θεωρούν ξεδιάντροπα ως στατιστικούς αριθμούς και ενίοτε ως "παράπλευρες απώλειες" της διαχρονικά εγκληματικής δράσης τους.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ! Χάρη στην επίμονη δράση του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023 ενάντια στη συγκάλυψη αυτού του προαναγγελθέντος κρατικού - καπιταλιστικού εγκλήματος, αυτές οι τραγικές λέξεις που πρόλαβε ν' αρθρώσει η νεαρή Φραντσέσκα Μπέζα πριν αφήσει την τελευταία της πνοή εκείνη την εφιαλτική νύχτα μέσα στην επιβατική αμαξοστοιχία IC62, στάθηκαν ικανές για να βγάλουν εκατομμύρια διαδηλωτ(ρι)ες στους δρόμους του Αγώνα και να τρομοκρατήσουν τους πραγματικούς τρομοκράτες.

Η μαζική και πολύμορφη συνέχιση αυτού του δίκαιου Αγώνα δεν αποτελεί μονάχα χρέος απέναντι στους νεκρούς και τις νεκρές της Τάξης μας. Αποτελεί συνάμα καθήκον για όσους και όσες δεν συνηθίζουμε το θάνατο και δεν σκοπεύουμε να ζήσουμε σαν πειθήνιοι υπήκοοι και εθελούσιοι σκλάβοι.

Το Δίκιο δεν θα κριθεί πίσω από τις κλειστές πόρτες των ανακριτικών γραφείων, τις εισαγγελικές έρευνες και τις δικαστικές αίθουσες της δήθεν "αδέκαστης" αστικής "δικαιοσύνης", η οποία διαχρονικά άλλωστε αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες άσκησης εξουσίας αυτού του Κράτους - Δολοφόνου. Το Δίκιο θα κριθεί στους δρόμους του Αγώνα.

Οι αδιάκοπες και μαζικές κινητοποίησεις στη γειτονική Σερβία, με τα εκατομμύρια των διαδηλωτ(ρι)ών που εδώ και μήνες κατακλύζουν το Βελιγράδι, ενάντια στη συγκάλυψη του πολύνεκρου κρατικού - καπιταλιστικού εγκλήματος στον σιδηροδρομικό σταθμό στο Νόβι Σαντ, μας δείχνουν το δρόμο που οφείλουμε να διαβούμε.

Τέμπη - Πύλος - Παλαιστίνη - Δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη!

Ενάντια στην κρατική τρομοκρατία & τη συκοφαντική προβοκατορολογία - Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και τις συλληφθείσες της ιστορικής 28ης Φλεβάρη και όλων των κινητοποιήσεων ενάντια στη συγκάλυψη του κρατικού - καπιταλιστικού εγκλήματος των Τεμπών.

Ενάντια στις κοινοβουλευτικές & δικαστικές αυταπάτες - Μόνη δικαιοσύνη η προλεταριακή.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ! ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ!

ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ 2025

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!

10:30 Άγαλμα Κολοκοτρώνη, Σταδίου

Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών, Κομμουνιστ(ρι)ών ενάντια στο κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

Αθήνα, Απρίλης 2025

πηγή : email που λάβαμε στις 8 Απριλίου 19h