kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Γενέθλια Ζιζανίων - Πορεία γειτονιάς

Γενέθλια Ζιζανίων

Στις 3, 4, 23 και 24 Μαΐου το κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια θα γιορτάσει 4 χρόνια ζωής. Παρά τις δύο εκκενώσεις, δεν σταματάμε να παλεύουμε για τη δημιουργία κοινοτήτων αλληλεγγύης και αγώνα στη γειτονιά της Βικτώριας. Βρισκόμαστε ακόμα εδώ, κόντρα στο φόβο και τη μιζέρια, με τα συντρόφια μας πάντα κοντά, με το όραμα μας για έναν απελευθερωμένο χώρο στο κέντρο της Αθήνας, ο οποίος στεγάζει πολιτικές διαδικασίες, τη συλλογική μας ζωή και ζύμωση, τέσσερα χρόνια μετά. Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε και να χτίζουμε τον κόσμο που θέλουμε να δούμε να ανθίζει.

Γενέθλια Ζιζανίων - Πορεία Γειτονιάς

Πλατεία Βικτωρίας

3/5/25

13:00

Στις 4 Απριλίου το κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια στην συμβολή Φυλής και Φερών έκλεισε 4 χρόνια ύπαρξης. Κατα την διάρκεια των χρόνων αυτών επιδιώκουμε να καλύψουμε τις υλικές μας ανάγκες, την ανάγκη μας για δημιουργία κοινοτήτων αμοιβαίας φροντίδας, και να δώσουμε χώρο στους πολιτικούς μας αγώνες. Υπάρχουν μαθήματα γλωσσών, εβδομαδιαία δομή συλλογικής κουζίνας, δανειστική βιβλιοθήκη, χαριστικό παζάρι και οργανώνονται πολιτικές συζητήσεις, εκδηλώσεις και προβολές. Συλλογικά, έχουμε μάθει πολλά πραγματα, έχουμε γελάσει, χορέψει και στηρίζουμε το ένα την άλλη είτε είμαστε άγνωστες,είτε συντρόφια ή φίλα μεταξύ μας. Όντας καθημερινό κομμάτι της ζωής στη γειτονιά, έχουμε αναπτύξει μια κοινότητα τόσο μέσα στο κτίριο όσο και στον κατειλλημμένο κήπο στον απέναντι δρόμο.

Επειδή σε συλλογικό επίπεδο επιλέγουμε να οργανωνόμαστε απαλλαγμένα από τα λεφτά, άρα ενάντια στην κυρίαρχη κρατική/καπιταλιστική ιδέα περί κέρδους και ατομικισμού, μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια, το σπίτι μας έχει εκκενωθεί δύο φορές.

Αλλά δεν είμαστε μόνο εμείς που το κράτος στοχοποιεί, είναι και όλος ο κόσμος που ζει στη γειτονιά και που βλέπει τα ενοίκια και τις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης να εκτοξέυονται, που έρχεται αντιμέτωπος με αστυνομικούς ελέγχους σε καθημερινή βάση. Είναι οι γειτόνισσές μας, που είτε λόγω της μετατροπής των κατοικιών σε airbnb είτε των επενδύσεων εταιριών real estate και ξένων ιδιοκτητών, βιώνουν εξώσεις από τα σπίτια τους και εκτοπίζονται από την γειτονιά για να αντικαθιστούν από τουρίστες και πλουσίους. Στη Βικτώρια οι τιμές των ενοικίων είναι πλέον πέραν οικονομικής δυνατότητας για την πλεονότητα των ανθρώπων που κατοικούν εδώ.

Την ίδια στιγμή, βλέπουμε τα πάρκα, τις πλατείες και όλους τους δημοσίους χώρους (που ανήκουν σε όλα μας) να αναπλάθονται γύρω από το βωμό του κέρδους και να μετατρέπονται σε αποστειρωμένα πεδία κατανάλωσης, καταντώντας όλο και λιγότερο προσβάσιμα σε εμάς.

Το κράτος μας παρουσιάζει δύο επιλογές: Είτε θα δουλεύουμε σκληρότερα και περισσότερο προκειμένου να ανταπεξέλθουμε, είτε θα φύγουμε από την γειτονιά.

Το να δουλεύουμε άπειρες ώρες, σε δουλειές που εξυπηρετούν τους πλουσίους για μισθούς που δεν ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής της καθημερινότητας μας καθιστά ανίκανες να εναντιωθούμε σε αυτό και δημιουργεί έναν ακόρεστο κύκλο παραγωγής-κατανάλωσης μέσα στον οποίο εξαναγκαζόμαστε να εστιάσουμε μόνο στην δική μας επιβίωση. Η παραπάνω συνθήκη, που το κράτος δημιουργεί και έπειτα εργαλοιοποιεί ώστε να βλέπουμε ανταγωνιστικά και εχθρικά τον διπλανό μας, αποσκοπεί στην απομόνωση του ενός από την άλλη και για εμάς αποτελεί μέθοδο καταστολής των αγώνων.

Σε αυτό το περιβάλλον χτίζεται και το κρατικό ρατσιστικό αφήγημα ως εργαλείο διαχωρισμού, το να καλλιεργείται δηλαδή στις συνειδήσεις οτι τα διαφορετικά μας υπόβαθρα θα είναι για πάντα μη συμβατά μεταξύ τους, και πως αυτό είναι μια ανίκητη πραγματικότητα. Το βλέπουμε στην κανονικοποίση των φυλετικών διακρίσεων που αναπαράγονται καθημερινά από τους κρατικούς μηχανισμούς με την αστυνομία να προβάινει συνεχώς σε ελέγχους εγγράφων, σε επιχειρήσεις σκούπα, σε φυλακίσεις και πολλά ακόμα.

Όπως και να έχει, αυτό είναι ψέμα καθώς η διαφορετικότητα δεν αναπαράγει αναγκαία διαχωρισμό. Τα διαφορετικά υπόβαθρα και ταυτότητες είναι μια απλή πραγματικότητα της ζωής. Δεν οφείλει να αλλάξει προκειμένου να διευκολίνει ένα κράτος που το μόνο που επιθυμεί είναι να εκμεταλλεύεται την εργασία μας για δικό του κέρδος. Γι'αυτό και πιστεύουμε πως έχουμε πολλά περισσότερα κοινά μεταξύ μας παρά με όλες τις εξουσίες που αποσκοπούν στο να μας ελέγχουν και να μας διαχωρίζουν.

Στα Ζιζάνια αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητά μας σε εμπειρίες και αγώνες και επιδιώκουμε να χτίσουμε έναν κοινό χώρο στον οποίο σπάμε την απομόνωση που το κράτος προσπαθεί να επιβάλει. Οργανώνουμε πρακτικές δομές στις οποίες βρίσκουμε δωρεάν φαγητό και τρώμε μαζί, μοιραζόμαστε ρούχα και μαθαίνουμε ξένες γλώσσες, έχοντας παράλληλα ένα χώρο στον οποίο ο κόσμος μπορεί να βρει στήριξη και ξεκούραση. Παλεύουμε για μια καθημερινή ζωή, κέντρο της οποίας είναι η αμοιβαία στήριξη, και οι κοινοί αγώνες.

Το κράτος δεν θα παρέχει ποτέ για εμάς, ούτε θα μας σώσει από τίποτα.

Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο βασισμένο στις αναρχικές αξίες, όπου θα κινούμαστε και θα υπάρχουμε ελεύθερα, χωρίς σύνορα και φυλακές, χωρίς αφεντικά και πατριάρχες που νομίζουν οτι μπορούν να καθορίζουν τα σώματα και τις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε όλα τα διαφορετικά συστήματα καταπίεσης όπως τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την κουηροφοβία και την πατριαρχία και τα πολεμούμε, βρίσκοντας κοινές ανάγκες και συμφωνίες.

Δεν το αντιλαμβανόμαστε ως κάτι ουτοπικό, αλλά ως μια πρακτική αναδόμησης των σχέσεών μας, της γειτονιάς και των ζωών μας. Ως ένα μεγάλο άλμα προς τον αγώνα ενάντια στις δομές του ατομικισμού και του διαχωρισμού πάνω στις οποίες βασίζεται το κατα κόρον διεφθαρμένο κράτος τους. Μέσα από την πρακτική της αμοιβαίας στήριξης και των κοινών πολιτικών αγώνων, προτάσσουμε οτι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, απελευθερομένος από το κέρδος και το ατομικό όφελος.

Δεν απαιτούμε από τις γειτόνισσες μας να αγωνιστούν με τον ίδιο τρόπο που αγωνιζόμαστε εμείς, αλλά παλεύουμε για μια γειτονιά πιο ενωμένη, πιο αλληλέγγυα και πιο ριζικά ελπιδοφόρα στον αγώνα ενάντια σε αυτόυς που θέλουν να μας καταστρέψουν.

10 100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΥΨΗΣ

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Eng

On 4th april zizania social centre on fylis and feron celebrated 4 years of existence. During these years we have attempted to cover our material needs, our need for community and mutual care and to give space to our political struggles. We have organised language classes, created a weekly cooking structure, developed a library and free shop as well as hosting political discussions, film screenings and events. We have learned many things together, we have laughed, danced and supported one another, whether we are strangers, comrades or friends. We have created a real community inside the building and in the garden opposite as well while being part of the daily life of the neighbourhood.

Because we organise free of money and against the state and capitalist rulling idea of profit and individualism, they evicted us twice in these 4 years.

But it is not only us that the state targets, it is everyone in our neighbourhood, through rent increases, food prices and police controls. By encouraging holiday rentals such as airbnbs and investment from real estate companies and foreign buyers that result in evictions, people are displaced from their neighbourhood and replaced by tourits or richer people. Rents have increased beyond affordability for the majority of people living in viktoria.At the same time, public spaces are becoming only accessible for consumption. Parks, squares and public spaces are being taken from us and reinvented around profit, for less and less people to be able to acces and enjoy them. The public space that belongs to all of us.

The state offers only one choice, work harder and longer to afford the same life or leave the neighbourhood.

Working to survive, for wages that get further away from supporting daily life, is a method of oppression that isolates us from one another.

Working for long hours in jobs that serve the rich creates a relentless cycle in which we are defenceless to price increases on everything we need.In such an environment we are forced to focus on our own survival, which the state utilises by creating divisions between us, seeing our neighbour as a competitor and even an enemy. The relentless racist narrative of the state is one such tool of division, suggesting our different backgrounds are insurmountable and incompatible. This is envisioned and enforced daily by the police who racially profile people through ID checks, sweep operations, imprisonment, and so much more.

However, this is a lie. Differences are not necessarily divisions. Our different backgrounds and identities are a basic reality of life. They are not something to change to appease a state that desires only to use our labour for its own profit. This is why we believe we have more in common with each other than any of the powers that attempt to control and divide us.

In zizania we recognise our differences in experience and struggles and attempt to find common places which break the isolation and the division that the state attempts to impose. We use practical and daily structures to do this, finding food for free and cooking together, sharing free clothes, organising language classes and providing an open space for people to come and find support or rest. Zizania fights for a daily life in which we rely on each other through mutual aid and common struggles.

The state will never provide for us and it will never save us.

We want to create a world based on anarchist values, where we all have freedom of movement, where there are no borders, no bosses or patriarchs who think they can dictate our bodies and our lives. We have to acknowledge all the different systems of opression as patriarchy, sexism, queerphobia, racism and fight them together, by finding common needs and agreements.

We do not see this as utopia, we see it as a restructuring of our relationships, our neighbourhood and our lives. This is not a small step, it is a big leap in fighting the structures of individualism and division upon which a state that is corrupted from the core relies. Through our practices of mutual aid and common political struggles, we are demonstrating that another world is possible and it can be free of profit and individual gain. We do not expect our neighbours to choose to fight in the same ways we do it, but we do strive for a neighbourhood that is more united, more compassionate and more radically hopeful against a state that only tries to destroy us.

10, 100, 1000 Squats Against a World of Organised Decay

Social Struggles in Every Neighbourhood

Everything is Ours Because Everything is Stolen

War to the Bosses' War

Fr

Le 4 avril, le centre social occupé Zizania (Fylis et Feron) a fêté ses 4 ans d'existence. Au cours de ces années, nous avons tenté de répondre à nos besoins matériels, notre désir de communauté, d'entraide et de donner de l'espace à nos luttes. Nous avons organisé des cours des langues, ouvert une cuisine collective hebdomadaire, développé une bibliothèque et un magasin gratuit, tout en organisant des discussions politiques, des projections de films et des événements. Nous avons appris beaucoup de choses ensemble, nous avons ri, dansé et nous nous sommes soutenu'e's les un'e's les autres, que nous soyons étranger'e's, camarades ou ami.e.s. Nous avons créé une véritable communauté à l'intérieur du bâtiment et dans le jardin occupé en face, tout en faisant partie de la vie quotidienne du quartier.

Parce que nous nous organisons sans argent et contre l'État et l'idée dominante capitaliste du profit et de l'individualisme,notre maison a été évacuée deux fois au cours de ces quatre années.

Mais ce n'est pas seulement nous que l'État vise, c'est tout le monde dans notre quartier, à travers les augmentations de loyer, les prix élevés des produire de nécessité et les contrôles de police. En encourageant les locations de vacances comme airbnbs et les investissements des sociétés immobilières et des acheteurs étrangers qui entraînent des expulsions, les gens sont déplacés de leur quartier et remplacés par des touristes ou des riches.

Les loyers ont augmenté au point d'être inabordables pour la majorité des habitant'e's de Viktoria.Dans le même temps, les espaces publics ne sont plus accessibles que pour la consommation. Les parcs, les places et les espaces publics nous sont enlevés et réinventés autour du profit, pour que de moins en moins de personnes puissent y accéder et en profiter. Ce même espace public qui doit appartenir à chacun.e d'entre nous.

L'État n'offre qu'un seul choix : travailler plus dur et plus longtemps pour s'offrir la même vie ou quitter le quartier.

Travailler pour survivre, pour des salaires qui s'éloignent de plus en plus de la réalité de la vie quotidienne, est une méthode d'oppression qui nous isole les un'e's des autres.

Travailler de longues heures dans des emplois au service des riches crée un cycle implacable dans lequel nous sommes sans défense face aux augmentations des prix de tout ce dont nous avons besoin.Dans un tel environnement, qui crée un cycle insatiable de production-consommation, nous sommes contraint'e's de nous concentrer sur notre propre survie, lorsque l'État crée et instrumentalise des divisions entre nous, en nous conduisant à considérer notre voisin.e comme un concurrent, voire un ennemi. Le récit raciste incessant de l'État est l'un de ces outils de division, suggérant que nos différentes origines sont insurmontables et incompatibles. Ce discours est avalé et appliqué quotidiennement par la police qui établit des profils raciaux par le biais de contrôles d'identité, d'opérations de ratissage, d'emprisonnements et bien d'autres choses encore.

Mais tout ça est un mensonge. Les différences ne sont pas nécessairement des divisions. Nos origines et nos identités différentes sont tout simplement une réalité fondamentale de la vie. Il n'y a pas lieu de les modifier pour apaiser un État qui ne souhaite qu'utiliser notre travail à son propre profit. C'est pourquoi nous pensons que nous avons plus en commun les un'e's avec les autres que toutes les puissances qui tentent de nous contrôler et de nous diviser.

A zizania, nous reconnaissons nos différences d'expériences et de luttes et nous essayons de trouver des points communs qui brisent l'isolement et la division que l'État tente d'imposer. Nous utilisons des structures pratiques et quotidiennes pour y parvenir, en récupérant de la nourriture et en cuisinant ensemble, en partageant des vêtements gratuitement, en organisant des cours de langue et en offrant un espace ouvert où les gens peuvent venir chercher du soutien ou se reposer. Zizania se bat pour une vie quotidienne dans laquelle nous comptons les un'e's sur les autres grâce à l'entraide et aux luttes communes.

L'État ne subviendra jamais à nos besoins et ne nous sauvera jamais.

Nous voulons créer un monde basé sur des valeurs anarchistes, où nous avons tous.tes la liberté de mouvement, où il n'y a pas de frontières, pas de patron'ne's ou de patriarches qui pensent qu'ils peuvent dicter nos corps et nos vies. Nous devons reconnaître tous les différents systèmes d'oppression comme le patriarcat, le sexisme, la queerphobie, le racisme et les combattre ensemble, en trouvant des besoins et des accords communs.

Nous ne voyons pas ça comme une utopie, mais comme une restructuration de nos relations, de notre quartier et de nos vies. Ce n'est pas un petit pas, c'est un grand pas dans la lutte contre l'individualisme et la division sur lesquelles repose un État corrompu jusqu'à la moelle. Par nos pratiques d'entraide et nos luttes politiques communes, nous démontrons qu'un autre monde est possible et qu'il peut être libéré du profit et de l'enrichissement individuel. Nous n'attendons pas de nos voisin'e's qu'iels choisissent de se battre de la même manière que nous, mais nous aspirons à un voisinage plus uni et solidaire, plus compatissant et plus radicalement optimiste face à un État qui ne cherche qu'à nous détruire.

10 100 MILLE SQUATS CONTRE UN MONDE DE POURRITURE SYSTEMIQUE

COMMUNAUTÉS MILITANTES DANS CHAQUE QUARTIER

TOUT EST À NOUS PARCE QUE TOUT EST VOLÉ

LUTTES CONTRE LA GUERRE DES RICHES