kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Διαδήλωση για την Πρωτομαγιά

Οι δρόμοι ακόμα αντηχούν: Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, πόλεμο και μισθωτή σκλαβιά

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πέμπτη 1 Μάη 2025 - Διαδηλώσεις

Αθήνα: Προπύλαια, 10.30 | Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 10.30

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : email που λάβαμε στις 23 Απριλίου 15h

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2025

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΚΑΜΑΡΑ 10.30πμ
Η εργατική τάξη απεργεί, διαδηλώνει, διεκδικεί!

Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει την εργατική τάξη αντιμέτωπη με την απειλή του πολέμου, καθώς η σφαγή στην Γάζα παίρνει διαστάσεις γενοκτονίας ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται "δοκιμαστήριο" για μια μελλοντική παγκόσμια στρατιωτική σύγκρουση, η οποία σήμερα έχει τη μορφή "εμπορικού πολέμου". Οι αξιωματούχοι της ΕΕ κάνουν ανοιχτά δηλώσεις για "οικονομία πολέμου" και ήδη με το πρόγραμμα ReArm Europe αποφασίστηκε η εκτόξευση των στρατιωτικών δαπανών, δεμένη με τη μαζική φτωχοποίηση των εργαζομένων σε όλες τις χώρες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετέχει στο εξοπλιστικό ράλυ με πρόγραμμα ύψους 28 δισ. για μια δωδεκαετία. Ανακοίνωσε θριαμβευτικά ένα πλεόνασμα 11,4 δισ. κρύβοντας ότι αυτό προήλθε από φοροληστεία, απόσυρση του κράτους από την παροχή δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες κ.α.) και λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων. Τα πλεονάσματα δίνονται στην αποπληρωμή του χρέους κι ένα ελάχιστο ποσό (τα ψίχουλα από το φαγοπότι βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών, αφεντικών) δίνεται ως επιδόματα - κοροϊδία σε ένα ακόμα πιο ελάχιστο μέρος μιας κοινωνίας που ζει στη φτώχεια, την ακρίβεια, την ελαστική εργασία. Οι Πρωτομαγιές συνδέθηκαν με τη διεκδίκηση του 8ώρου και σήμερα, ένα αιώνα μετά, αυτό έχει καταργηθεί ξανά, ο εργάσιμος χρόνος έχει γίνει λάστιχο. Οι εργαζόμενοι ζουν με μισθούς μειωμένους κατά
25% σε σχέση με το 2010, με την ακρίβεια να έχει κάνει ακόμα και βασικά αγαθά επιβίωσης απλησίαστα. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι καταγράφουν κέρδη ρεκόρ, στηριζόμενοι στα τσακισμένα δικαιώματα των εργαζομένων.

Οι συγκλονιστικές κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη και η απεργία στις 9 Απρίλη, κόντρα στην προσπάθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, να τις υπονομεύσουν, έδωσαν το μήνυμα όχι μόνο για δικαιοσύνη, αλλά και ότι ο λαός δεν θα συνεχίσει να ζει ως σύγχρονος σκλάβος! Δεν ξεχνάμε το έγκλημα στα Τέμπη και την προσπάθεια της συγκάλυψης του, αλλά και τα εγκλήματα στην Πύλο και τα καθημερινά στους χώρους εργασίας που εμφανίζονται ως "ατυχήματα".

Στην απεργία της Πρωτομαγιάς να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε αναλώσιμοι και δεν θα γίνουμε "κρέας στα κανόνια". Το εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα την μέρα της Πρωτομαγιάς σε κάθε γωνιά του πλανήτη θα διαδηλώσει δείχνοντας την τεράστια δύναμη
της οργανωμένης πάλης, της συλλογικής δράσης μέσα από σωματεία, συλλόγους, αντιπολεμικές κινήσεις. Από το Σικάγο του 1886 και τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη, η εργατική τάξη γράφει σελίδες εξεγέρσεων, απεργιών κι αγώνων που καμιά κρατική ή
εργοδοτική τρομοκρατία δεν μπορεί να σταματήσει με νόμους τύπου

Γεωργιάδη/Χατζηδάκη/Αχτσιόγλου ή με πειθαρχικές διώξεις όπως αυτές σε βάρος εκατοντάδων εκπαιδευτικών που αγωνίζονται για δημόσιο σχολείο.

Βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο των απεργών του Σικάγο και του Μάη του 36, διεκδικώντας:
-ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς που θα καλύπτουν όλες τις μνημονιακές περικοπές, την ακρίβεια και την αύξηση των φόρων. Κανένας εργαζόμενος κάτω από 1200 ευρώ μισθό.
Για να ζούμε αξιοπρεπώς από μία και μόνο δουλειά.
-Αποκλειστικά δημόσια αγαθά, σιδηρόδρομο, υγεία, νερό, ενέργεια, παιδεία.
Κρατικοποίηση της Hellenic Train με εργατικό έλεγχο και φθηνές, ποιοτικές συγκοινωνίες
για το λαό.
-Προστασία του λαϊκού εισοδήματος από την ακρίβεια. Μειώσεις των τιμολογίων σε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, των τιμών στα βασικά διατροφικά αγαθά και στα καύσιμα.
Κατάργηση πλειστηριασμών και κατασχέσεων σε βάρος λαϊκών στρωμάτων.
-Μόνιμη και σταθερή δουλειά µε πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας. Κατάργηση όλων των νόμων για τη «διευθέτηση» και τη ρευστοποίηση του χρόνου εργασίας, των νόμων που τσακίζουν το 8ωρο και ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση. Μείωση του χρόνου εργασίας 30ωρο-5ηµερο-
6ωρο. Όχι δουλειά την Κυριακή.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ - ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ

πηγή : email που λάβαμε στις 17 Απριλίου 15h

Από το Σικάγο του 1886 μέχρι σήμερα

Ανυποχώρητος ταξικός αγώνας ενάντια σε κράτος,κεφάλαιο & μισθωτή σκλαβιά

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ - ΚΡΑΤΟΣ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

1Η ΜΑΗ 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση | ΕΣΤΟΒ

Κάλεσμα στη διαδήλωση της εργατικής Πρωτομαγιάς (10:30, Καμάρα)

«Νωθρά δικαιώματα

κόκκινα ωράρια δροσερά

και λάγνα συνδικάτα.

Τ' αφεντικά τις απεργίες αμείβουνε

με υπερωρίες

εμείς κεφάτα τις δουλεύουμε

αυτές γεννούν ωράρια νέα

νέα κεφάτα ωράρια εκχωρούμε

μαζί και τους νόμιμους τόκους τους

με υπεραξίες

δωροδοκώντας το έλεος ζούμε.» ("Πρωτομαγιά", Γιάννης Βαρβέρης)

1η Μάη - Να μην λείψει κανένας/καμία από τον δρόμο.

Τον Μάη του 1886 στο Σικάγο, οι εργάτες και οι εργάτριες ενώθηκαν ενάντια στην καταπίεση και την εξαθλίωση που συνόδευαν οι μισθοί πείνας και οι αβίωτες συνθήκες εργασίας. Αποτελεί ιστορικό μας χρέος η διατήρηση της μνήμης ενάντια στη λήθη. Η εργατική Πρωτομαγιά είναι οι μνήμες μας από ημέρες που μας φανέρωσαν ότι τα δικαιώματά μας δεν είναι «θεόσταλτα» ούτε και βέβαια θα μας χαριστούν. Οι μέρες του Μαΐου, θα είναι πάντα εδώ να μας θυμίζουν τη σημασία των αγώνων μας για έναν κόσμο πιο όμορφο και δίκαιο.

Ο κόσμος όμως δεν θα αλλάξει ούτε με δάκρυα, ούτε με σιωπηλή δυσαρέσκεια, περιμένοντας τις εκλογές να εκφραστεί.

Η αλλαγή θα έρθει από συλλογικούς αγώνες της κοινωνικής βάσης. Όλοι και όλες πρέπει να πάρουμε πίσω τις ζωές μας και να διεκδικήσουμε στον δρόμο και στους χώρους εργασίας, ενάντια σε όλους αυτούς που μας θέλουν υποταγμένους .

Το έγκλημα στα Τέμπη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ένα ποτήρι που γέμιζε με αληθινή φτώχεια, με ακρίβεια, με την κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, με τα σπίτια μας κατασχεμένα από funds και τράπεζες, με πανάκριβα ενοίκια, με τη διάλυση του συστήματος υγείας, με την απροκάλυπτη και αλαζονική διαφθορά, με την καταστολή και τις παρακολουθήσεις, με την ασυδοσία των αφεντικών, με την εμπλοκή σε πολέμους, με την επιδεικτική ατιμωρησία των ισχυρών που μπορούν να σκοτώνουν, να κλέβουν, να βιάζουν σαν να είναι κατοχυρωμένο προνόμιό τους.

Το έγκλημα των Τεμπών απελευθέρωσε μια δυναμική. Αυτή η δυναμική πρέπει να συνεχίσει και να μεγαλώσει. Η εξουσία πάντα υπολογίζει στην κοντή μνήμη των πολλών, πάντα σχεδιάζει τις κινήσεις της με τη βεβαιότητα πως ένα μεγάλο κύμα αντίδρασης θα «κάνει τον κύκλο του» και όλα θα ησυχάσουν. Εδώ πρέπει να τους διαψεύσουμε. Πρέπει να ψηλώσουμε.

Η Πρωτομαγιά έχει όλη την πολιτική και συμβολική σημασία για να συγκεντρώσει τη μάχιμη δυσαρέσκεια που χρειάζεται για να συντηρήσουμε και να μεγαλώσουμε τον φόβο τους. Αλλά και αυτή η ίδια η μέρα από μόνη της δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται το κάτι παραπάνω που θα μετατρέψει τον φόβο τους σε πανικό όταν καταλάβουν πως αυτός ο κύκλος όχι μόνο δεν έκλεισε αλλά μεγαλώνει. Όταν καταλάβουν πως πια δεν μπορούν να στρέψουν αλλού την προσοχή του κόσμου, ούτε καν στις επερχόμενες εκλογές. Όταν καταλάβουν ότι δεν έχουν βαλβίδα αποσυμπίεσης. Όταν δουν μια κοινωνική βάση έτοιμη και προσηλωμένη σε έναν πολύπλευρο αγώνα, ικανό να κάνει την εξουσία να υποχωρήσει σε διάφορα μέτωπα.

Αυτήν την πρωτομαγιά πρέπει όλοι και όλες να την πάρουμε πολύ σοβαρά. Πρέπει να ρισκάρουμε τη σύγκρουση με το αφεντικό μας και να απεργήσουμε. Και όχι μόνο. Πρέπει να μην κάτσουμε μέσα, να μην πάμε βόλτα και να κατέβουμε στις διαδηλώσεις.

Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία, δεν πρέπει να τους αφήσουμε να αναθαρρήσουν.

Ο Ρουβίκωνας την 1η Μάη θα είναι στον δρόμο, οργανωμένα και αποφασιστικά και καλεί άπαντες να πλαισιώσουν το μπλοκ του.

Όλοι και όλες στον δρόμο.

Ρουβίκωνας

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ - ΚΑΜΑΡΑ 10:30

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΦΥΣΙΚΟΥ

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

Ελευθεριακό σχήμα ΠΑΜΑΚ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | 10.30 | ΚΑΜΑΡΑ

ΑΘΗΝΑ: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | 10.30 | ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

139 χρόνια μετά την γενική απεργία της 1ης του Μάη του 1886, η παγκόσμια εργατική τάξη εξακολουθεί να βιώνει φτώχεια, εκμετάλλευση, άθλιες εργασιακές συνθήκες.

139 χρόνια μετά τις ιστορικές και αιματοβαμμένες κινητοποιήσεις στο Σικάγο του 1886, όπου εργάτες και εργάτριες βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα αυτονόητα - καλύτερες συνθήκες εργασίας-, τα εργασιακά δικαιώματα καταρρέουν ξανά κάτω από τις επιταγές της εργοδοσίας και την ανοχή των κυβερνήσεων.

139 χρόνια μετά, και η κατάκτηση της 8ωρης εργασίας της γενικής απεργίας της 1ης του Μάη του 1886, που αποτέλεσε ορόσημο για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα σε μια εποχή όπου η 10ωρη και 14ωρη εργασία ήταν ο κανόνας, τίθεται εκ νέου υπό αμφισβήτηση. Με μια σειρά αντεργατικών νομοσχεδίων, με τον περίφημο νόμο Χατζηδάκη, αλλά και δεκάδες τροπολογίες που περνούν σιωπήρα κρυμμένες σε άσχετα νομοσχέδια, διαμορφώνεται σήμερα ένα καθεστώς ασφυκτικής εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Με την κατάργηση του 8ώρου, με την απελευθέρωση της εργασίας την Κυριακή, με τις ατομικές συμβάσεις να υποκαθιστούν τις συλλογικές.

139 χρόνια μετά από την πρώτη εργατική πρωτομαγιά, όπου βιομήχανοι επιστράτευαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, αστυνομία και στρατό για να διαλύσουν με βία τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συγκεντρώσεις, σήμερα η καταστολή στους χώρους δουλειάς θεσπίζεται πλέον και με νόμο. Με τον Νόμο Χατζηδάκη και στην συνέχεια με τον Νόμο Γεωργιάδη εισήχθησαν διατάξεις που θέλησαν να περιορίσουν και ποινικοποιήσουν βασικές εκφάνσεις του δικαιώματος στην απεργία με την απαγόρευση της περιφρούρησής της, αλλά και την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού. Την ίδια ώρα,τα περιστατικά εργοδοτικής τρομοκρατίας σήμερα ολοένα και αυξάνονται και εκδηλώνονται στους χώρους δουλειάς με εκδικητικές απολύσεις, εκβιασμούς για την αποτροπή της συμμετοχής των εργαζομένων σε απεργίες, μέχρι και την (!) δυνητική αργία σε εκπαιδευτικό από το Υπουργείο Παιδείας λόγω της συμμετοχής της σε κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση και την ενεργή συνδικαλιστική της δράση.

139 χρόνια μετά, η πραγματική ταξική βία που βιώνει καθημερινά η εργατική τάξη εκδηλώνεται και με τη συνεχώς αυξανόμενη ακρίβεια και τους εξευτελιστικούς μισθούς που δεν επαρκούν ούτε για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών. Εργαζόμενες και εργάτες πασχίζουν κάθε μήνα να τα βγάλουν πέρα με μεροκάματα που δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά, την ώρα που οι τιμές σε τρόφιμα, ρεύμα, καύσιμα και ενοίκια έχουν εκτοξευτεί. Και φυσικά απέναντι σε αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα, οι πενιχρές αυξήσεις στους μισθούς και η επιδοματική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική ανακούφιση στα νοικοκυριά, καθώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες όπως έχουν διαμορφωθεί με το κόστος της ζωής μας να αυξάνεται διαρκώς και να μετατρέπει την καθημερινότητα σε έναν ατέλειωτο αγώνα επιβίωσης. Από το καλάθι του νοικοκυριού, το επίδομα θέρμανσης, τα youth pass μέχρι και τις νέες εξαγγελίες για την επιστροφή ενός ενοικίου τον χρόνο στους ενοικιαστές, τα δήθεν μέτρα στήριξης δεν μπορούν να ανακόψουν το κύμα ακρίβειας και να καλύψουν την φτώχεια που γεννά το ίδιο το σύστημα τους.

Εν μέσω, μάλιστα, μιας ασθμαίνουσας παγκόσμιας οικονομίας και ενός εμπορικού πολέμου, η περαιτέρω φτωχοποίηση και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της καταστολής στο εσωτερικό των χωρών θα αποτελέσουν το "εισιτήριο" για την έξοδο του κεφαλαίου από το αδιέξοδο, που το ίδιο δημιούργησε.

Αυτές οι δυσμενείς υλικές συνθήκες για το λαό, όμως, είναι και αυτές που είναι ικανές να γεννήσουν ελπιδοφόρες αντιστάσεις απέναντι στην επέλαση του καπιταλισμού. Εν μέσω της σταδιακής κατάρρευσης του "καπιταλιστικού ονείρου", ακόμα και στις χώρες του δυτικού κόσμου, είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε τους υπάρχοντες αρνητικούς συσχετισμούς για την τάξη μας σε ευκαιρίες για νικηφόρους αγώνες.

Έχουν περάσει, άλλωστε, μόλις δύο μήνες από τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Συγκεντρώσεις, οι οποίες με τις αντιφάσεις τους, ξεπέρεσαν κάθε προσδοκία και φανέρωσαν τη δύναμη της λαϊκής αντίδρασης, όταν αυτή εκφράζεται, απέναντι στις δολοφονικές αστικές πολιτικές, απέναντι στην ασυδοσία των κεφαλαιουχών και των πολιτικών τους υπηρετών, απέναντι στην κατάρρευση κάθε έννοιας δικαίου, απέναντι στη θυσία των πολλών για τα συμφέροντα των λίγων. Συγκεντρώσεις, οι οποίες συμβαδίζουνε με ένα διεθνώς τεταμένο κλίμα και την εκδήλωση αντιστάσεων είτε με τη μορφή μαζικών διαδηλώσεων από τη Σερβία μέχρι την Τουρκία, είτε με τη μορφή της ένοπλης αντίστασης στην Παλαιστίνη, το Λίβανο και την Υεμένη ή της ανυποχώρητης έκφρασης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό από την καρδιά του κτήνους, παρά τις διώξεις φοιτητών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Συγκεντρώσεις που αποτελούν το πιο πρόσφατο ζωντανό παράδειγμα και αποδεικνύουν πως ο λαός και η εργατική τάξη αν το αποφασίσουν, μπορουν οργανωμένα να τους νικήσουν.

Η Πρωτομαγιά, φέροντας το ιστορικό βάρος των αιματοβαμμένων ταξικών αγώνων και νικών του παρελθόντος, μας διδάσκει την πείρα από την πορεία του προλεταριάτου. Από τότε που η εργατική τάξη συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να ελπίζει τίποτα, αφήνοντας τους αγώνες της μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας - δηλαδή μέσα στα εύπλαστα όρια που οι κεφαλαιοκράτες της επέτρεπαν να αγωνιστεί, και τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την ανάγκη τους για κερδοφορία, αλλά και με τη δύναμη ή τον φόβο που κάθε φορά αυτοί ένιωθαν απέναντί της. Από τότε που, ψηλαφώντας - όπως στο Σικάγο το 1886 αλλά και σε εκατοντάδες πόλεις όλου του κόσμου - εκείνες τις δεκαετίες στα πρώτα της βήματα ως κοινωνική τάξη, διαμόρφωνε μέσα από την ίδια της την κίνηση την αναγκαιότητα για την οργάνωση της αυτοάμυνάς της απέναντι στους δολοφόνους της, αλλά και την αναγκαιότητα για την αυτοτελή πολιτική της οργάνωση· ως ένα απαραίτητο επόμενο βήμα μετά τη συνδικαλιστική της οργάνωση, για τη συνολική και οριστική της αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές.

Η φετινή Πρωτομαγιά μας υπενθυμίζει τα δικά μας καθήκοντα, αυτά της εποχής μας. Μας υπενθυμίζει ότι ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην ίδια μας την χώρα, μέσα στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. Το χρέος μας να μετουσιώσουμε την λαϊκή αυτή αντίδραση σε οργανωμένο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, να συνεχίσουμε τη μοριακή δουλειά στους χώρους εργασίας μας, ενισχύοντας τα ταξικά σωματεία. Να οργανώσουμε μαζικές και μαχητικές απεργίες, διεκδικώντας μισθούς στο ύψος των αναγκών μας και αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης ενάντια στην πολεμική οικονομία και την μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ. Να συγκρουστούμε με τις ξεπουλημένες εργοδοτικές ηγεσίες και να στήσουμε αναχώματα στην εντεινόμενη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και στο συνδικαλισμό. Να οργανωθούμε σε κάθε κοινωνικό και ταξικό πεδίο για να απαιτήσουμε στέγαση για όλους και όλες, δωρεάν παιδεία και υγεία. Να βάλουμε φρένο στις πολιτικές της εξαθλίωσης του κεφαλαίου, στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Να επιβάλλουμε δικαίωση για τις χιλιάδες εργατικές δολοφονίες και τα θύματα των δολοφονικών πολιτικών του καπιταλιστικού συστήματος στα εργασιακά κάτεργα, στα σύνορα και στις ράγες της ανάπτυξης.

Να μην γίνει η φετινή Πρωτομαγιά, επέτειος, αλλά κάλεσμα για την υπεράσπιση της προλεταριακής μνήμης και για την οργανωμένη πάλη και αντίσταση.

Γιατί οι εργατικές κατακτήσεις από το Σικάγο μέχρι και τη Θεσσαλονίκη του '36 γράφτηκαν με αίμα, και οι θυσίες από την Καισαριανή μέχρι και τη Γάζα μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται - όλα κερδίζονται με αγώνες.

Μέχρι την κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης, την εξάλειψη της φτώχειας, των ανισοτήτων και των διακρίσεων, ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ.

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τον πλανήτη χωρισμένο στα δύο. Από τη μία, η Pax Americana και οι σύμμαχοί της και, από την άλλη, αυτοί που την αμφισβητούν με οποιοδήποτε τρόπο. Μετά την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης απέναντι στην αυτοκρατορία του ΝΑΤΟ και το καθεστώς του Κιέβου τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Από την Παλαιστινιακή αντεπίθεση στις 7 Οκτώβρη έως την αριστερή στροφή στη Λατινική Αμερική και τον βρυχηθμό του μαύρου αντι-ιμπεριαλισμού της ζώνης του Σαχέλ, έγινε ξεκάθαρο πως η μονοπολικότητα της Pax Americana είναι πια παρελθόν.

Η μέχρι πρότινος παγκόσμια παντοδυναμία του αμερικανικού δολαρίου, που μπορούσε να είναι τέτοια μόνο χάρη σε μια παγκόσμια δικτυωμένη νατοϊκή πολεμική μηχανή, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση. Όλο και περισσότερο στενεύουν τα περιθώρια, τόσο τα οικονομικά όσο και τα πολιτικά, ούτως ώστε η πρωτοκοσμική δύση να εξασφαλίζει μια σχετική ευημερία στο εσωτερικό της, βασιζόμενη εξ' ολοκλήρου στην ιμπεριαλιστική καταλήστευση του υπόλοιπου πλανήτη.

Η επέτειος της φετινής Πρωτομαγιάς βρίσκει τον λεγόμενο πρώτο κόσμο σε νευρικότητα, προσπαθώντας να διαχειριστεί απότομες διαδικασίες αποκρυστάλλωσης της ιεραρχίας στο εσωτερικό του με βάση τα νέα δεδομένα, ταλαντευόμενος και από τις αλλαγές στην πολιτική εκπροσώπηση των δυτικών αστικών τάξεων. Ταυτόχρονα, καμία βεβαιότητα δεν έχει να υποσχεθεί στους υπηκόους του. Το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τη θέση του τώρα πρέπει να πάρει ο πολεμικός καπιταλισμός της «συλλογικής Δύσης».

Στη νέα αυτή αρχιτεκτονική, οι όποιες ταξικές παραχωρήσεις αποτελούν βάρος για την αυτοκρατορία συνολικά αλλά και για κάθε κράτος μέλος της. Το πρόγραμμα Re-Arm Europe συμπυκνώνει την αναγκαιότητα για μια δυναμική επανεκκίνηση της Ευρώπης, για μια παραγωγική ανασυγκρότηση, με έναν πολεμικό καπιταλισμό που στρατιωτικοποιεί την πολιτική ζωή, προσπαθώντας ταυτόχρονα να απαλλαγεί από κοστοβόρες κοινωνικές παροχές .Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που τίθεται υπό διαμόρφωση είναι αυτό της πρόσδεσης των δυτικών υπηκόων στη νέα σταυροφορία που ετοιμάζεται με σκοπό να περισωθεί η πρωτοκοσμικότητα της Δύσης.

Το ελληνικό κράτος, λειτουργώντας ως ο ακρίτας της αυτοκρατορίας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, βρίσκεται σε μια διαρκή κινητικότητα, ούτως ώστε να εξασφαλίσει για χάρη του οτιδήποτε ευνοϊκότερο δυνατό στις νέες συνθήκες. Από τη μια πλευρά, λειτουργεί ως μια μεγάλη νατοϊκή βάση, τροφοδοτώντας με οπλισμό την Ουκρανία και συνεργαζόμενο με το Ισραήλ απέναντι στην Παλαιστινιακή αντίσταση και τον Άξονα της Αντίστασης στη Μέση Ανατολή.

Ταυτόχρονα, κινείται επιθετικά απέναντι στην Τουρκία, προβοκάροντας με τους νέους θαλάσσιους χωροταξικούς χάρτες και με τις παράλογες ελληνικές θέσεις περί ΑΟΖ, προσπαθώντας να επιβάλει την θέση πως το Αιγαίο αποτελεί αποκλειστικά μια μεγάλη «ελληνική λίμνη». Τα ΜΜΕ καλλιεργούν ένα κλίμα εθνικιστικής έξαρσης, παρουσιάζοντας συνεχώς τον «μπαμπούλα» της τουρκικής απειλής, με τον ίδιο τρόπο που η αυτοκρατορία στο σύνολό της δείχνει την υποτιθέμενη ρωσική απειλή, ούτως ώστε να εξασφαλίσει την επιθυμητή εσωτερική ταξική συνοχή.

Οι περιορισμένες παροχές που ανήγγειλε ο Μητσοτάκης είναι μια προσπάθεια μετατόπισης της πολιτικής ατζέντας μακριά από την υπόθεση των Τεμπών, που της κόστισε τεράστια δημοσκοπική φθορά, αλλά και φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της γαλάζιας πολυκατοικίας . Οι μεγάλες διαδηλώσεις για τα Τέμπη αποτύπωσαν μια αλλαγή του συσχετισμού, παρά το όριο που έχουν. Αυτή η μετατόπιση του συσχετισμού είναι που επέβαλε στην κυβέρνηση των δολοφόνων να υποσχεθεί έστω και αυτές τις περιορισμένες παροχές, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα κρίσης εκπροσώπησης, που συνοδεύεται και από μια κρίση εμπιστοσύνης στους πολιτικούς θεσμούς και την αστική δικαιοσύνη.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, μια καθαρούτσικη υπόθεση οικονομικών διεκδικήσεων της εργατικής τάξης. Το κόκκινο χρώμα της ήταν η πολιτική σφραγίδα που μπήκε από τους εξόριστους της Παρισινής Κομμούνας που έφυγαν ως μετανάστες προς τις ΗΠΑ, όπως και αυτούς που έκαναν το ίδιο λόγω των αντισοσιαλιστικών νόμων του Μπίσμαρκ, συναντώντας τους μαχητές του δεύτερου Αμερικανικού εμφυλίου και των αγώνων που ακολούθησαν.

Αν, με τη σειρά της, η Σοσιαλιστική Διεθνής καθιέρωσε το 1890 την Πρωτομαγιά ως μια ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης και πάλης του προλεταριάτου, η επανάσταση των Μπολσεβίκων τον Οκτώβριο του '17 επέβαλε πια την υπόθεση του κομμουνισμού ως ένα ζωντανό φάντασμα που απειλούσε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Αυτό το κόκκινο χρώμα της Πρωτομαγιάς δεν έχει σχέση με τα ονειροπολήματα του κάθε λογής ρεφορμισμού για ειρηνική συνύπαρξη και λύσεις "win-win", ούτε φυσικά με τις φαντασιώσεις του «από τα κάτω» συνδικαλισμού, που νομίζει πως θα εξασφαλίσει τη νίκη απλώς επειδή κινείται στο «αγνό» έδαφος της πρωτοβάθμιας οργάνωσης στη «βάση».

Το κόκκινο χρώμα κρινόταν πάντα και θα κρίνεται στο πολιτικό εποικοδόμημα της πάλης για την εξουσία και την επανάσταση. Για να ανοίξει ο δρόμος για μια οποιαδήποτε τέτοια προοπτική, δεν υπάρχει άλλος δρόμος στο τώρα από την πάλη για την ήττα της αυτοκρατορίας σε όλα τα μέτωπα αλλά και των ιδιαίτερων σχεδίων του ελληνικού κράτους. Μόνο πάνω στα συντρίμμια των σχεδίων του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησής του μπορεί να οικοδομηθεί μια επαναστατική στρατηγική.

Ζήτω η κόκκινη Πρωτομαγιά του κομμουνισμού!
Ζήτω η κόκκινη Πρωτομαγιά του αγώνα ενάντια στην αυτοκρατορία και το ΝΑΤΟ!

Ζήτω η κόκκινη Πρωτομαγιά του διεθνισμού!

Όλοι και όλες στην πορεία την Πέμπτη , 1η Μαΐου, στις 11:00 πμ, στα Προπύλαια.

ΚΕΔ-Avantgarde.

πηγή : https://avantgarde2009.wordpress.com/
πηγή : email που λάβαμε στις 30 Απριλίου 00h

Από το Σικάγο στο σήμερα…και πάλι πίσω

139 χρόνια μετά την εξέγερση και την μεγάλη απεργία των εργατών στο Σικάγο, η ταξική εκμετάλλευση μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία, μορφές και τρόπους καθιέρωσης, παραμένει όμως το βασικό συστατικό της κοινωνικής συγκρότησης.

Τον Μάη του 1886 δεκάδες χιλιάδες απεργοί στις ΗΠΑ εξεγείρονται διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με αιχμή την καθιέρωση του 8ώρου. Οι δολοφονικές κατασταλτικές ενέργειες που ακολουθούν, με πυροβολισμούς στο ψαχνό στο συγκεντρωμένο πλήθος, αλλά και η καταδίκη σε θάνατο 8 αναρχοσυνδικαλιστών ακολουθούνται από συνέχιση και εξάπλωση του εργατικού κινήματος που οδηγεί σε επί μέρους νίκες και προσωρινά καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τις επόμενες δεκαετίες η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα εργατικών αγώνων, η επανανοηματοδότησή της πολλές φορές οδήγησε σε εξεγερτικές συνθήκες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την μεγαλειώδη πορεία των καπνεργατών που συνοδεύτηκε από σκληρή καταστολή και τελικά 12 δολοφονίες απεργών.

Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου μοιάζει αδιαμφισβήτητη. H ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, και άρα του εν δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μεταβάλλεται στο πέρασμα των δεκαετιών. Το προλεταριάτο του 2025 δεν είναι το ομογεννοποιημένο σύνολο του προηγούμενου αιώνα, με πολύ παρόμοιες συνθήκες εργασίας μεταξύ των εργαζομένων. Το επισφαλές εργασιακό περιβάλλον, τα ευέλικτα ωράρια, η εργασία ως freelancer σε διάφορες πολυεθνικές, οι «προνομιούχοι» εργάτες σε αντιδιαστολή με τους εργάτες στον πρωτογενή τομέα, που είναι κατά πλειοψηφία μετανάστες χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνθέτουν μία κατάσταση που διασπά το προλεταριάτο και καθιστά την οργάνωση και την αντεπίθεσή του δυσμενέστερη. Στη διελκυστίνδα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων άλλωστε το μόνο που μπορεί να ανατρέψει τους εις βάρος μας συσχετισμούς είναι οι αδιάλλακτοι μαχητικοί αγώνες. Ελλείψει αυτών, πλην εξαιρέσεων, βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνεχιζόμενης απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, με σκληρή καταστολή οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί.

Τα μνημόνια ως δήθεν έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική (άρα απαλλαγή από την ευθύνη του κράτους, των διαχειριστών του και της εγχώριας αστικής τάξης) καθιέρωσαν εργασιακό μεσαίωνα, υπό το πρίσμα του εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Η νομιμοποίηση τερατουργημάτων όπως ο υποκατώτατος μισθός, πάντα συνοδευόταν από παρανομοποίηση των κινητοποιήσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η επόμενη μέρα φυσικά δεν βρήκε σε καλύτερη θέση τους καταπιεσμένους αφού, με διαχειριστή αυτή τη φορά την ΝΔ, οι χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης για περισσότερη ελαστικοποίηση, φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος. Απελευθέρωση των απολύσεων, τέλος του πενθήμερου 8ώρου συνοδευόμενο από αστεία επιχειρήματα περί συναίνεσης των εργαζομένων, ειδικό καθεστώς εργασίας για μετανάστες εργάτες γης υπό την απειλή απέλασης, απαγόρευση των απεργιών και ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι μόνο μερικές από τις μεταρρυθμίσεις του τελευταίου διαστήματος που έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα καταγεγραμμένων (και μη) εργατικών δολοφονιών.

Μια ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, όπου κάθε μέρα γνωστοποιείται και νέο «εργατικό ατύχημα», αρκεί για να διαπιστώσουν κι οι πιο αισιόδοξοι ότι από τύχη ζούμε. Εργασιακά κάτεργα, που στο βωμό του μέγιστου κέρδους, δεν πληρούν ούτε κατ΄ελάχιστον τις προδιαγραφές ασφαλείας των εργαζομένων, αποτελούν καθημερινότητα για χιλιάδες από μας. Οι αριθμοί των εν λόγω δολοφονιών αδιανόητοι, χωρίς σε αυτούς να συμπεριλαμβάνονται θάνατοι/ τραυματισμοί / βασανισμοί μεταναστών και Ρομά εργατ(ρι)ών (χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη δημοσιοποίηση συνθηκών σύγχρονης σκλαβιάς στη Μανωλάδα) αλλά και θάνατοι εν ώρα εργασίας που προσδίδονται σε παθολογικά αίτια ενώ συχνά πρόκειται για ασθένειες που οφείλονται σε δυσμενείς και ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας.

…τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ

Και όλα αυτά, αφενός στο βωμό της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάγκης για περισσότερα κέρδη, αφετέρου των κρίσεων που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μετά έρχεται να αντιμετωπίσει με την συμπίεση του σύγχρονου προλεταριάτου (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων) όλο και χαμηλότερα. ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και "όλοι μαζί" θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε "ενωμένοι". Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του '08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού.

Όσον αφορά την ακρίβεια, το κυριότερο αφήγημα από την πλευρά του κράτους είναι ότι είναι εισαγόμενη, αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων και κυρίως πολεμικών συγκρούσεων μακριά και χωρίς καμία συμμετοχή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης. Ο πόλεμος και η διαρκής απειλή κάποιας σύρραξης ή επιστράτευσης αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε, εκτός από επικερδέστατη συνθήκη, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος, αιτία κατευνασμού του εσωτερικού των κρατών.

Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμά.Εδώ αναφερόμαστε τόσο στον εσωτερικό ταξικό πόλεμο που θα αναπτυχθεί παρακάτω όσο και στις ενεργές συμμετοχές σε διάφορες σφαγές ανα τον πλανήτη. Ειδικά συμμετέχει ενεργά με πολεμικό υλικό, εκπαίδευση, συνοδευτικά πλοία και εφοδιασμό στον γενοκτονικό πόλεμο ενάντια στους Παλαιστίνιους όπως αυτός εντάθηκε μετά τον Οκτώβρη του 2023. Η ελληνοισραηλινή συμμαχία που εκτείνεται από την ιδεολογική υπεράσπιση της Ισραηλινής γενοκτονικής επιχείρησης στη Γάζα μέχρι την συμμετοχή ελληνικών πολεμικών πλοίων στον πόλεμο ενάντια της Υεμένης, είναι στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, και δείχνει τις προθέσεις τους και για το μέλλον. Από τις εθνοκαθάρσεις πληθυσμών, ως τον διαχρονικό και με πολλές μορφές πόλεμο κατά των μεταναστριών. Οι μετανάστριες, ως το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, έχουν μια θέση δομικά καθορισμένη, από τη συνάρθρωση ταξικής εκμετάλλευσης, ρατσιστικής υποτίμησης και πατριαρχικής καταπίεσης, που τους καθιστά το πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Όσοι μετανάστες καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη δολοφονική πολιτική των κλειστών συνόρων του ελληνικού κράτους που τους σκοτώνει εν ψυχρώ στα σύνορα, τους πνίγει στο Αιγαίο, τους στοιβάζει στα κέντρα κράτησης- φυλακές, έρχονται αντιμέτωποι με την στυγνή εργασιακή εκμετάλλευσή τους σε αποθήκες, χωράφια, βιομηχανίες τροφίμων και άλλα εργασιακά κάτεργα. Οι χώροι εργασίας, ως πεδία ελέγχου, καταστολής, τρομοκρατίας και πειθάρχησης τους, τους αναγκάζουν να δουλεύουν αμέτρητες ώρες με ελάχιστα χρήματα, σε καθεστώς παράνομης ή ημι-παράνομης εργασίας, με βασανισμούς, έως και εργατικές δολοφονίες που δεν μαθαίνονται ποτέ, αλλά αποκρύπτονται ως μια απλή απώλεια δυναμικού που έρχεται να αναπληρώσει η επόμενη μετανάστρια εργάτρια μέχρι την ψυχική και σωματική εξόντωσή της.

Είναι δεδομένο πως η ελληνική οικονομία βασίζεται στην αορατοποίησή τους, με τον ρατσισμό, συστημικό και πολεμικού χαρακτήρα, να λειτουργεί ως βασικό εργαλείο διαχείρισης και πειθάρχησης. Έτσι δημιουργούνται πλεονάζοντες πληθυσμοί, που υπάρχουν μόνο για να καλύπτουν τις καπιταλιστικές ανάγκες, με το καθεστώς φόβου που αναπαράγεται (ο φόβος απέλασης, η απόλυτη επισφάλεια, οι φασιστικές επιθέσεις), να εργαλειοποιείται στα χέρια των αφεντικών για την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση της πολυεθνικής εργατικής τάξης.

Αυτό που δεν μπορεί όμως να εμποδίσει η εξουσία είναι οι ταξικοί αγώνες που εκ των πραγμάτων θα ανακύψουν όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Από τις απεργίες μεταναστών στην GIexpress και τις εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι τις καθημερινές πράξεις αντίστασης στους χώρους εργασίας, η οργάνωση και η αντεπίθεση του πολυεθνικού προλεταριάτου είναι η απάντηση στην ταξική υποτίμηση των ζωών μας. Οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστριών είναι η μόνη λύση απέναντι στον ασύμμετρο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στα σύνορα και τους χώρους εργασίας, στην υποτιθέμενη εθνική ενότητα που αποκρύπτει τον ταξικό ανταγωνισμό και κατασκευάζει εσωτερικούς εχθρούς. Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, η ταξική αλληλεγγύη είναι αυτή που αποτελεί την πραγματική απειλή απέναντι στους καταπιεστές μας.

Ούτε δούλα ούτε κυρά

Όταν μιλάμε για καπιταλισμό και εργασία, δεν μπορούμε να παραλείπουμε την αόρατη οικιακή εργασία. Καθημερινή, μη αμειβόμενη, έμφυλα προσδιορισμένη εργασία που διαδραματίζεται στα νοικοκυριά και αφορά την φροντίδα, την συντήρηση και την αναπαραγωγή. Η οικιακή εργασία, θεμελιώδης για την λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έχει καταστεί αόρατη και αυτονόητη, τόσο για την συντήρηση της πυρηνικής οικογένειας, όσο και την εξασφάλιση της ύπαρξης εργατικού δυναμικού για τις καπιταλιστικές ανάγκες. Το πατριαρχικό αφήγημα της αναπαραγωγικής εργασίας ως καθήκον και χρέος των θηλυκοτήτων, έχει φυσικοποιήσει την απλήρωτη εργασία των γυναικών, με σκοπό την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης, χωρίς όμως να αναγνωρίζεται ως εργασία από το κεφάλαιο. Ο ιδεολογικά και ιστορικά κατασκευασμένος εμφυλος ρόλος αυτός, υποβάλει τις γυναίκες στην διπλή καταπίεση του πατριαρχικού τους ρόλου και της απλήρωτης και καταναγκαστικής εργασίας που ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται. Με άλλα λόγια, είμαστε αναγκασμένες να εργαζόμαστε αμισθί στα σπίτια μας, 24ωρα συνεχούς παροχής φροντίδας, λόγω του διπλού μας ρόλου γυναίκας- εργάτριας.

Οι φεμινιστικοί αγώνες των τελευταίων δεκαετιών που αμφισβητούσαν την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου στις ζωές και στα σώματα των θηλυκοτήτων, αποτέλεσαν ένα πεδίο που αφομοιώθηκε και εκμεταλλεύτηκε ο καπιταλισμός. Η λογική του κέρδους, με εργαλείο την παραγωγική αξιοποίηση του φύλου, εισήγαγε τις γυναίκες στους χώρους της μισθωτής εργασίας ως νέο, φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, ως συνέχεια της εκμετάλλευσης της εργασίας τους. Οι τρανσφεμινιστικοί- ταξικοί αγώνες θα είναι η απάντηση στην εκμετάλλευση των σωμάτων, των ζωών μας και της εργασίας μας από το κράτος και τον καπιταλισμό, μέχρι την χειραφέτηση μας.

Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο

Όσον αφορά τα θρασύδειλα, και σε γελοίο βαθμό, ανιστόρητα καλέσματα μιας γκρούπας φασιστοειδών για μια «ελληνική εργατική πρωτομαγιά» πρόκειται για άλλη μία απόδειξη της αλληλοτροφοδότησης μεταξύ της ταξικής εκμετάλλευσης των αποκλεισμένων και των ρατσιστικών-φασιστικών αφηγημάτων. Ο ρόλος των φασιστών είναι πασιφανής διαχρονικά, πάντα στο πλευρό της αστικής τάξης, πάντα εναντίον του προλεταριάτου, όσο κι αν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα «αντιθεσμικό» προφίλ. Πλάι πλάι με την πολεμική προετοιμασία άλλωστε το τελευταίο διάστημα, όσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο νεοφασιστικά μορφώματα αναδύονται λειτουργώντας ως εφεδρεία του καπιταλισμού. Τα εργοδοτικά «σωματεία» που δημιουργούν, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πλέον έχουν γίνει επίσημη κρατική πολιτική, το μίσος που σκορπίζουν σε κάθε διαφορετικό άτομο, αποτελούν όλα όπλα στα χέρια της εξουσίας.

Για να μη ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη, δικιά μας, επικίνδυνη, κοινωνική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς - μαχητικές πορείες - καταλήψεις ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…

Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,

Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε, στα καμπς, στις φυλακές.

O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός.

Όλοι/ες/α στην απεργιακή πορεία 1η Μαΐου, Καμάρα 10:30

ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανάρες - Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!
Όλοι και όλες στην Απεργία 10:30 Καμάρα

«Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα». Με αυτά τα λόγια ο εργάτης, συνδικαλιστής και αναρχικός August Spies αντιμετώπισε την αγχόνη μαζί με άλλους 4 συντρόφους του, στις 11 του Νοέμβρη του 1887. Ενάμιση χρόνο πριν, την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ, ο Spies ήταν ανάμεσα στους προτεργάτες της διοργάνωσης της μεγαλειώδους διαδήλωσης που έβγαλε στον δρόμο πάνω από μισό εκατομμύριο εργάτες και εργάτριες σε όλη την χώρα, που διεκδικούσαν το άκρως ριζοσπαστικό για την εποχή αίτημα των 8 ωρών εργασίας, 8 ωρών ελεύθερου χρόνου και 8 ωρών ξεκούρασης.

Τις ημέρες που ακολούθησαν η καταστολή ήταν έντονη, με το Κράτος και το Κεφάλαιο να επιστρατεύουν τόσο τα επίσημα αστυνομικά σώματα, όσο και τους περίφημους Πίνκερτονς, ένοπλους μπράβους των επιχειρηματιών, οι οποίοι δεν δίσταζαν να ανοίξουν πυρ έναντι απεργών, κατά παραγγελία των αφεντικών τους. Το ίδιο έντονη όμως ήταν και η επαναστατική επίμονη των εργαζομένων, που δεν σταμάτησαν να διαδηλώνουν. Σε μια από αυτές τις διαδηλώσεις, στις 4 Μαΐου του 1886 στην Πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, ξέσπασαν ταραχές ανάμεσα σε εργάτες και αστυνομικούς. Εκεί η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία και την αφορμή να συλλάβει δεκάδες εργάτες, εκ τών οποίων κατηγορήθηκαν εν τέλει για τις ταραχές οχτώ, όλοι τους συνδικαλιστές και αναρχικοί, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του εργατικού αγώνα εκείνα τα χρόνια στις ΗΠΑ. Παρά το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης υπέρ τους, την επόμενη χρονιά οι πέντε εξ αυτών, ανάμεσά τους και ο Spies, θα καταδικάζονταν σε θάνατο, ενώ ο ένας τους θα "ξεγελούσε" τους δήμιους, αυτοκτονώντας στο κελί του το βράδυ πριν την εκτέλεση.

Η καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως ημέρας γενικής απεργίας και εργατικής διεκδίκησης είναι βαμμένη με το αίμα αγωνιζόμενων εργατών. Στο διάβα του χρόνου, χιλιάδες εργάτες και εργάτριες έδωσαν τις ζωές τους, όχι απλά για την διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας, για πιο ελαφριές αλυσίδες, αλλά για έναν ελεύθερο, δίκαιο κόσμο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κάθε Πρωτομαγιά, πέρα από τον αγώνα για την κατάκτηση των διεκδικήσεων της εποχής μας, τιμούμε και την θυσία όλων των ανθρώπων της τάξης μας που έδωσαν το αίμα και τον ιδρώτα τους για εμάς.

Σήμερα, 139 χρόνια μετά τα γεγονότα του Σικάγο, η τάξη μας έχει κερδίσει μεν πολλά, ωστόσο το Κεφάλαιο, τα Κράτη και οι Κυβερνήσεις του της στερούν ακόμη περισσότερα. Ειδικά στην χώρα μας, αντί το 8ωρο σαν αίτημα να θεωρείται πια ξεπερασμένο και να μιλάμε για δραστική μείωση του χρόνου, αλλά και των ημερών εργασίας, βλέπουμε αντίθετα την πλήρη απελευθέρωση των ωραρίων υπέρ του Κεφαλαίου. Βλέπουμε τα όρια συνταξιοδότησης να αυξάνονται συνεχώς, τους μισθούς να παίρνουν μόνο εικονικές αυξήσεις, που δεν μπορούν να καλύψουν το ολοένα και αυξανόμενο κόστος διαβίωσης και την ακρίβεια στα ενοίκια, στο ρεύμα κλπ. Βλέπουμε να συνεχίζεται και να διαιωνίζεται το φαινόμενο της μαύρης, ανασφάλιστης εργασίας, τα εργατικά "ατυχήματα" - δηλαδή τις εργοδοτικές δολοφονίες- να πολλαπλασιάζονται. Βλέπουμε οικογένειες της τάξης μας να πετιούνται στον δρόμο από τα διάφορα funds, λόγω πλειστηριασμών και εξώσεων πρώτων κατοικιών.

Κάθε έννοια κοινωνικής πρόνοιας και κάθε δημόσια υποδομή καταπατάται και υποτιμάται καθημερινά, προς όφελος του σταδιακού ολοκληρωτικού ξεπουλήματος στο Κεφάλαιο. Τα νοσοκομεία καταρρέουν και στενάζουν υποστελεχωμένα. Τα δημόσια σχολεία το ίδιο. Για τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε. Μίλησε το έγκλημα στα Τέμπη και ο θάνατος των 57 συνανθρώπων μας, αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης και της συνεχιζόμενης, χρόνιας αμέλειας στο να γίνουν ακόμη και τα πιο βασικά έργα συντήρησης και να εγκατασταθούν τα πιο βασικά, αλλά απαραίτητα συστήματα ασφαλείας.

Από την μεριά της, η πολιτική εξουσία, δηλαδή όλες οι Κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα την τελευταία, την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη του Μητσοτάκη, έχει αποθρασυνθεί εντελώς, μεθυσμένη από την πλαστή ασυλία που νομίζει ότι της εξασφάλισε η δεύτερη εκλογική της νίκη. Συνεχίζει τις πιο εξωφρενικές αντικοινωνικές και αντεργατικές πολιτικές, νομοθετεί ακατάπαυστα υπέρ του Κεφαλαίου και αρνείται να αναλάβει την οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη ακόμη και για τα πιο εξόφθαλμα, όπως ακριβώς το Έγκλημα στα Τέμπη. Μέσω και των πιο πιστών της υπηρετών, των καθεστωτικών ΜΜΕ, αφού αρχικά προσπάθησε να αποδομήσει ακόμη και τους ίδιους τους συγγενείς των θυμάτων, καθυβρίζοντας τους, κατέληξε εν τέλει να παραποιεί εντελώς το νόημα των μεγαλειωδών διαδηλώσεων των τελευταίων μηνών. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει την οργή του κόσμου, ωστόσο έχει αντιληφθεί πολύ καλά πως το μήνυμα είναι σαφές και είναι συνολικά εναντίον της.

Για εμάς η απάντηση στο ζήτημα της ασφαλούς λειτουργίας των σιδηροδρόμων δεν περιορίζεται σε κενά περιεχομένου, λεκτικά καλέσματα για "κρατικοποίηση" αλλά ούτε και στην έντεχνη αποφυγή της συζήτησης γύρω από κάποια πρόταση. Ξέρουμε πολύ καλά τι είναι το Κράτος όπως ξέρουμε και τι σημαίνει "Κεφάλαιο". Λαμβάνοντας πολύ σοβαρά μαθήματα από το γεγονός ότι οι συνάδελφοι εργαζόμενοι στον κλάδο των σιδηροδρόμων είχαν προειδοποιήσει για το ενδεχόμενο ατυχήματος πολύ πριν αυτό συμβεί. Έτσι και σε κάθε άλλο κλάδο, θεωρούμε πως αυτοί που εργάζονται σε αυτόν έχουν την πιο πλήρη εικόνα για τις ανάγκες του και έτσι, πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο στην διαχείριση των υποθέσεων του, από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτοί και αυτές και όχι το απρόσωπο Κράτος ή κάποιο "αρμόδιο" Υπουργείο. Ζητάμε δημόσιες, ασφαλείς και προσβάσιμες από όλους και όλες συγκοινωνίες, στην διαχείριση και την λειτουργία των οποίων οι εργαζόμενοι/ες θα έχουν άμεσο ρόλο και έλεγχο, μέσω των δικών τους ανεξάρτητων, ταξικών οργάνων. Αυτός ο ρόλος θα εκτείνεται από την καθημερινή τους λειτουργία και την ασφάλεια των γραμμών, μέχρι την οικονομική διαχείριση των διαθέσιμων πόρων για τα απαραίτητα έργα βελτίωσης.

Εν μέσω αυτής της κατάστασης αμφισβήτησης του κύρους τους, Κράτος και Κεφάλαιο οξύνουν την επίθεση τους σε κάθε έναν και κάθε μία που αγωνίζεται. Κομμάτι αυτής της επίθεσης είναι οι πολιτικές ενάντια στις απεργίες, τα σωματεία και τον συνδικαλισμό εν γένει. Όπως για παράδειγμα με τον νέο νόμο για την "ρύθμιση" του κατώτατου μισθού με βάση κάποιους δήθεν "ουδέτερους" δείκτες και αλγόριθμους, με τον οποίο το Κράτος νομίζει πως μπορεί να "εξαφανίσει" τις εργατικές διεκδικήσεις και τις απεργίες με παρόμοια αιτήματα. Την ίδια ώρα οξύνεται και η καταστολή απέναντι σε οργανώσεις, δομές και κινήματα που βρίσκονται πάντα από με την μεριά των από-τα-κάτω.

Με αφορμή την απεργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, τα οργανωμένα κομμάτια της τάξης μας πρέπει να επαναλάβουν το κάλεσμα για όξυνση του αγώνα σε κάθε έναν εργαζόμενο και κάθε μία εργαζόμενη, στους ανέργους και τους φοιτητές των λαϊκών στρωμάτων. Μόνο η κινητοποίηση και η οργανωμένη δράση της ίδιας της τάξης μας, η χειραφέτησή της μακριά από αστικές και δήθεν προοδευτικές δυνάμεις, αρχηγούς και καθοδηγητές, μέσα από τα Σωματεία της, τις πολιτικές και ταξικές οργανώσεις της, μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες βάσης, μπορεί να φέρει την κοινωνική αλλαγή.

Τέλος, πρέπει να τονίσουμε πως το μήνυμα της Πρωτομαγιάς είναι και ένα διεθνιστικό μήνυμα συναδέλφωσης των εργαζομένων, των λαών όλου του κόσμου. Είναι το μήνυμα πως ο εχθρός δεν βρίσκεται στους καταπιεσμένους της άλλης πλευράς των συνόρων, αλλά στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις της κάθε πλευράς. Στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Με βάση αυτό, οι εργατικές τάξεις όλων των χωρών, και ειδικά αυτών της "Δύσης", πρέπει να αντισταθούν στα φιλοπολεμικά σχέδια των κυβερνήσεών τους. Στα καθ' ημάς, πρέπει να σταθούμε απαρέγκλιτα στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού που υφίσταται την γενοκτονία από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, καθώς και δίπλα σε κάθε άλλο λαό που υπόκειται των επιπτώσεων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της Δύσης και των Συμμάχων της. Να αγωνιστούμε, να απαιτήσουμε και να πετύχουμε την παύση κάθε εμπλοκής του Ελληνικού Κράτους στην γενοκτονία στην Γάζα και σε κάθε άλλο πόλεμο. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως αυτοί οι πόλεμοι και αυτές οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, είναι που προκαλούν τις συνθήκες για την δημιουργία και την μαζικοποίηση του πιο υποτιμημένου κομματιού της τάξης μας: τους/τις φτωχούς/ες μετανάστ(ρι)ες, οι οποίοι/ες, όταν δεν χρησιμεύουν πλέον σαν φτηνά χέρια εργασίας για το Κεφάλαιο, αντιμετωπίζονται με δολοφονίες εκατοντάδων ανθρώπων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα, μαζικές απελάσεις και εγκλεισμούς σε κέντρα κράτησης κολαστήρια.

Για όλους τους από πάνω λόγους λοιπόν και φέτος την 1η Μαΐου θα πρέπει να είμαστε όλοι και όλες στους δρόμους, στις απεργιακές κινητοποιήσεις

Διεκδικούμε:
-Συλλογική σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου για όλες και όλους τους/τις εργαζόμενους/ες του κλάδου μας
-Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς
- 4ήμερο - 8ωρο, να απαντήσουμε στην κατάργηση του 8ωρου διεκδικώντας περισσότερα
-Καλύτερες συνθήκες εργασίας, παύση της εντατικοποίησης μέσω μαζικών προσλήψεων
-Να παρθούν πίσω όλες οι απολύσεις συναδέλφων (στον κλάδο και γενικότερα)
-Ασφαλείς, δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες, μέσω της απο-εμπορευματοποίησης τους, με ταυτόχρονο εργατικό έλεγχο μέσα από τις δομές και τις διαδικασίες των εργαζομένων σε αυτές
-Δημόσια υγεία, παιδεία, ενέργεια, νερό
-Άμεση απεμπλοκή του ελληνικού κράτους από κάθε πόλεμο - Λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλληλεγγύη στον λαό της Υεμένης

Ταξική Πρωτοβουλία Βάσης Εργαζομένων στις Τηλεπικοινωνιες και την Πληροφορική

Επικοινωνία: tax-exprot-basexis@protoexn.me

Από το Σικάγο του 1886, στην Θεσσαλονίκη του 1936, μέχρι την πρόσφατη απεργία στη Μαλαματίνα, τους πολυεθνικούς αγώνες στις Teleperformance, efood και wolt, το νήμα της ιστορίας διαπερνάται και αναδεικνύει ότι οι ζωές μας διεκδικούνται και κατακτώνται με άμεσους και αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες. Παρά τους αμέτρητους αγώνες που έχουν δοθεί ανά τα χρόνια, κράτος και αφεντικά, συνεχίζουν ακατάπαυστα να επιτίθονται στην εργατική τάξη, δημιουργώντας «οικονομικές κρίσεις», εκφυλίζοντας το εργαλείο της απεργίας, απειλώντας όσο κόσμο παλεύει μέσω αυτών, υπερψηφίζοντας νόμους που καταλήγουν να μας βγάζουν από τα σπίτια μας, ιδιωτικοποιώντας ζωτικά αγαθά (όπως το ρεύμα και η παροχή υγείας) και κηρύσσοντας πολέμους εντός και εκτός συνόρων.

Παράλληλα, το κράτος πρόνοιας εμφανίζεται ως σωτήρας που με επιδόματα και μαγικά κουπόνια «επιστρέφει» στο απειροελάχιστο αυτά που μας κλέβει καθημερινά, την ίδια στιγμή που υπερκοστολογεί τις υπάρξεις μας. Χαρακτηριστικά αυτής της καθημερινής υπερκοστολόγησης είναι τα δυσβάσταχτα νοίκια, οι εξωφρενικοί λογαριασμοί, μέχρι τα πανάκριβα σούπερ μάρκετ. Ταυτόχρονα, δεν είναι λίγες οι φορές που κόσμος ο οποίος αδυνατεί να αποπληρώσει τα δάνεια κατοικίας, μπαίνει στο στόχαστρο επίδοξων funds, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο πλειστηριασμών και βίαιων εξώσεων από τα σπίτια του παρουσία δικαστικών επιμελητών και μπάτσων. Κάπως έτσι η ζωή μετατρέπεται σε επιβίωση.

Γίνεται ξεκάθαρο πως για την καπιταλιστική μηχανή το κέρδος είναι η κύρια μονάδα μέτρησης των ανθρώπινων ζωών. Η εκμετάλλευσή μας ως μηχανές παραγωγής ή παροχής υπηρεσιών είναι αυτό που ονομάζεται «εργασία», στο πλαίσιο της οποίας ερχόμαστε αντιμέτωπες με την αδηφαγία κράτους και αφεντικών. Οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας, τα ελαστικά ωράρια, οι χαμηλοί μισθοί, οι εκδικητικές απολύσεις, η αδήλωτη/μαύρη εργασία με αποκορύφωμα όλων αυτών τις εργοδοτικές δολοφονίες, αποτελούν μια κανονικοποιημένη καθημερινότητα. Μόλις πριν λίγες μέρες γνωστοποιήθηκε άλλο ένα «εργατικό ατύχημα» στον "τουριστικό παράδεισο" της Σαντορίνης, όπου μια καθαρίστρια μετανάστρια σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας, με ένα κρεβάτι να την καταπλακώνει.

Αυτή η πλήρης υποτίμηση των ζωών μας αποδείχθηκε με τον πιο απτό τρόπο και με το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Η επικίνδυνη συνθήκη του σιδηροδρόμου (για επιβάτες και εργαζομένους) ήταν γνωστή σε κάθε κυβέρνηση• διαχρονική υποστελέχωση, υπερεργασία και ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας. Για δεκαετίες οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναδείξουν την κατάσταση αυτή και ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας έστελναν υπομνήματα, προειδοποιούσαν και έκαναν απεργίες, οι οποίες κηρύσσονταν παράνομες και οι ίδιοι συκοφάντες. Όλο αυτό συνοδεύτηκε με σωρεία προσπαθειών δυσφήμισης των δολοφονημένων των Τεμπών από πλευράς των ΜΜΕ, με μειωτικές επιθέσεις στις προσωπικότητες των κοντινών τους προσώπων από κυβερνητικά στελέχη, και φυσικά με την ανάδειξη ενός εσωτερικού εχθρού που δεν είναι άλλος από τον κόσμο που τις προηγούμενες βδομάδες βρισκόταν στον δρόμο ενάντια στους υπεύθυνους αυτής της μαζικής δολοφονίας.

Όλα αυτά έρχονται να αναβαθμιστούν όταν πρόκειται για εργάτες/τριες από φτωχοποιημένα στρώματα και περιθωριοποιημένες ομάδες. Τα αφεντικά, άπληστα όπως είναι, αρπάζουν την ευκαιρία της επιτακτικής ανάγκης των ατόμων για δουλειά και επιβίωση, θεωρούν ότι τα σώματά τους τους ανήκουν και εκμεταλλεύονται κάθε σπιθαμή τους. Η εργασία κοινωνικών ομάδων όπως οι μετανάστριες χαρακτηρίζεται από συνθήκες σύγχρονης δουλείας. Σε μεγάλο βαθμό απασχολούνται σε υποβαθμισμένες μορφές εργασίας όπως η αγροτική ή αυτή της φροντίδας που λόγω των δεδομένων που ισχύουν σε αυτούς τους κλάδους και της μεταναστευτικής ταυτότητάς τους, η υπερεκμετάλλευσή τους αποτελεί νόρμα. Πρόσφατα, στη Νέα Μανωλάδα αποκαλύφθηκε πως 8 μετανάστες εργάζονταν εξαναγκαστικά στα χωράφια του κάμπου. Η είδηση αυτή επαναφέρει στη μνήμη τα γεγονότα του 2013 στα φραουλοχώραφα της ευρύτερης περιοχής με τους μετανάστες που αντιμετωπίστηκαν με πυροβολισμούς καθώς διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους.

Μια έκφανση, όχι και τόσο αναγνωρισμένη, της απλήρωτης εργασίας είναι και η οικιακή. Διαχρονικά, η οικιακή εργασία, άλλοτε πληρωμένη (οικιακές βοηθοί, babysitters), κατά κόρον όμως απλήρωτη (νοικοκυρά), αποτελεί μια αόρατη και κατά βάση «γυναικεία εργασία», απαραίτητη για τη συντήρηση και αναπαραγωγή του άνδρα-εργάτη, γεγονός ζωτικής σημασίας για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ταυτόχρονα, η αναπαραγωγική αυτή δραστηριότητα υποτιμάται και δεν αναγνωρίζεται, με στόχο τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού. Το κεφάλαιο μέσω της πατριαρχικής του εκπροσώπησης έχει την πολυτέλεια να μην πληρώνει την οικιακή εργασία, η οποία, πέρα από επιβαλλόμενη ως υποχρέωση, παρουσιάζεται και ως κάποιο φυσικό χαρακτηριστικό των θυληκοτήτων, ως επιθυμία και ανάγκη που πηγάζει από τη «γυναικεία φύση». Έτσι, η γυναίκα (μητέρα-σύζυγος) επιφορτίζεται με το βάρος της φροντίδας ολόκληρου του νοικοκυριού, του συζύγου/συντρόφου, των παιδιών, των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. Τις τελευταίες δεκαετίες παρόλες τις διεκδικήσεις φεμινιστικών κινημάτων για την χειραφέτηση και την ένταξη των θηλυκότητων στην παραγωγική γραμμή της εργασίας, ώστε να είναι αυτοσυντηρούμενες, παρατηρούμε ότι ακόμα και σήμερα είναι εμφανής ο έμφυλος καταμερισμός εργασιών στη δουλειά και το σπίτι. Όσες/α κοινωνικοποιούνται ως γυναίκες, στην πραγματικότητα εξακολουθούν να θεωρούνται άτυπα υπεύθυνες/α για τις οικιακές δουλειές και για τη φροντίδα της οικογένειας, ανεξάρτητα από το πόσο απαιτητική μπορεί να ειναι η μισθωτή δουλειά, δεχόμενες/α έτσι μια διπλή καταπίεση.

Ακόμα όμως και στα πλαίσια της αναγνωρισμένης, μισθωτής εργασίας ερχόμαστε αντιμέτωπα με άλλες εκφάνσεις της πατριαρχικής καταπίεσης. Στην εξουσιαστική-εκμεταλλευτική σχέση αφεντικού-εργάτριας έρχονται να προστεθούν οι κάθε είδους παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας και η διαρκής υποτίμηση είτε από το αφεντικό είτε από συναδέλφους και πελάτες, οι απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης ή οι δυσκολίες πρόσληψης λόγω πιθανής μητρότητας. Επίσης δυσφορία μας προκαλούν τα στερεότυπα σχετικά με τη "φύση" της δουλειάς που καλούνται να αναλαμβάνουν οι θηλυκότητες, στηριζόμενα στο δίπολο αντρικές/γυναικείες εργασίες (που η διάκριση έγκειται ξανά στο δίπολο χειρωνακτικότητα/φροντιστικότητα). Αυτά είναι κάποια από τα παραδείγματα που δείχνουν πόσο ριζωμένη είναι η πατριαρχία στις συνειδήσεις μας και κατά πόσο εγκλωβισμένες είμαστε σε πατριαρχικές επιβολές ακόμα και σήμερα, που κυριαρχεί το κατά ψευδαίσθηση χειραφετικό μοντέλο της σύγχρονης μητέρας-καριερίστριας.

Για εμάς η πρωτομαγιά έρχεται να αναδείξει όλους τους εργατικούς αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και το σύστημα που τον θρέφει, αλλά και να μας υπενθυμίσει ότι αγωνιζόμαστε για την καταστροφή της σύγχρονης δουλείας, της μισθωτής σκλαβιάς. Γιατί ο καπιταλισμός γεννά την αλλοτρίωση, τον ατομικισμό, την ιδιώτευση και τη μιζέρια. Δε θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε. Να γίνουμε η κρίση κράτους, αφεντικών και ετεροκανονικών οικογενειών που γεννάν άντρες λεβέντες και περήφανους πατριώτες.

Με αδιαμεσολάβητους αντικρατικούς, αντικαπιταλιστικούς, αντιπατριαρχικούς αγώνες. Να κοιτάξουμε τα συμφέροντα της τάξης μας, να οργανωθούμε και να δομήσουμε πολυεθνικές φεμινιστικές κοινότητες αγώνα, σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς και σχέσεις αλληλεγγύης που θα 'ναι ανάχωμα στην αδηφάγα καπιταλιστική μηχανή. Να κάνουμε τους αγώνες μας και τις απεργίες επικίνδυνες ξανά.

ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΓΙΑ 400€, ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΟΥΤΕ 1€ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Όλες/α/οι Πρωτομαγιά στους δρόμους

Καμάρα 10:30

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα

Απεργιακή Πορεία 1/05 10.30 Καμάρα

2 χρόνια μετά την δολοφονία στα Τέμπη όλο και πληθαίνουν τα αναδυόμενα στοιχεία που φανερώνουν την θανατοπολιτική του κράτους, καταδεικνύοντας ξεκάθαρα τους αυτουργούς ενός εγκλήματος, οι οποίοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να κυβερνούν, να διαχειρίζονται και να εξουσιάζουν τις ζωές μας. Οι μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα αποτυπώνουν την μεγάλη κοινωνική οργή που έχει ξεσπάσει απέναντι στην παντοδυναμία του κράτους, το οποίο διαρκώς θρέφει θάνατο και τρομοκρατία.

Από την ολομέτωπη επίθεση του κράτους δεν δύναται να λείπει ο τομέας της εκπαίδευσης - που όντας παρακλάδι των θεσμών του κράτους -δρομολογούνται αναδιαρθρώσεις και παρατηρείται μια ταχύρρυθμη πλέον εφαρμογή αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων και μεταρρυθμίσεων.

Σημείο τομής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αποτέλεσε ο νόμος Κεραμέως - Χρυσοχοϊδη (ν.4777/2021) που περιλαμβάνει μέσα σ' όλα τα πειθαρχικά και τις διαγραφές τόσο εκπαιδευτικών όσο και φοιτητών. Ο τρομονόμος αυτός αρχίζει σταδιακά να παίρνει σάρκα και οστά καθώς όλο και περισσότεροι εκπαιδευτικοί απειλούνται με πειθαρχικές διώξεις, ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες φοιτητές εκφοβίζονται με διαγραφή από τις πανεπιστημιακές σπουδές. Το λεγόμενο αυτό «όριο φοίτησης» έρχεται να προστεθεί στην μακρά λίστα αναδιαρθρώσεων, όπου χιλιάδες φοιτητές απειλούνται με διαγραφή καθώς έχουν ξεπεράσει τον «προβλεπόμενο» χρόνο φοίτησης. Είναι σαφές πως η αδυναμία του κράτους να καλύψει τις ανάγκες του συνόλου, μετακυλά στις πλάτες των φοιτητών. Το πανεπιστήμιο που οραματίζονται δομείται πάνω σε ένα στείρα ακαδημαϊκό μοντέλο, εμπλουτισμένο με συνθήκες πίεσης, εξατομίκευσης, εντατικοποίησης και ανταγωνισμού - ένα συνεχές κυνήγι πτυχίου.Mάλιστα, με προσχήματα "διευκόλυνσης των φοιτητών" θα πραγματοποιηθεί και η επόμενη Σύνοδος Πρυτάνεων 6-9 Μαΐου, που θα αφορα καθαρά την ρύθμιση του ζητήματος των διαγραφών, αποβλέποντας σαφώς στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση και εντατικοποίηση των σπουδών μας αλλά και την συνολική ανατάραξη της κοινωνικής συνοχής.

Στον κλάδο της δευτεροβάθμιας, το τελευταίο διάστημα κράτος και αφεντικά μεθοδεύουν με έναν διττό τρόπο την επιβολή της "τάξης" και της αριστείας στα σχολεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατηγοριοποίηση των σχολείων με έμπρακτο παράδειγμα τα Ωνάσεια Σχολεία, την ενσάρκωση δηλαδή της εισχώρησης ιδιωτικών κεφαλαίων. Αφετέρου, μεθοδεύεται με εκδικητική επιβολή πειθαρχικών, η ποινικοποίηση της δράσης των εκπαιδευτικών, που αντιδρούν στην ατομική αξιολόγηση με τη διατύπωση ότι η αποχή από αυτήν πρόκειται να στερήσει τη δυνατότητα μόνιμου διορισμού αλλά και η αξιολόγηση σχολικής μονάδας με δείκτες κόστους- κέρδους. Το κράτος επιδιώκει να προβάλλει στη δημόσια σφαίρα την εικόνα μιας ενεργούς μέριμνας περί αναβάθμισης των σχολείων και τη διασφάλιση της επαρκούς χρηματοδότησής τους, την ίδια στιγμή που οι σχολικές υποδομές καταρρέουν, τμήματα καταργούνται και συγχωνεύονται, ενώ γονείς και εκπαιδευτικοί αγωνίζονται, επωμιζόμενοι προσωπικό οικονομικό βάρος, για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες.

Σε όλα τα παραπάνω συναθροίζεται η γενικότερη επιθυμία του κράτους να μετατρέψει κάθε τομέα της εκπαίδευσης σε έναν αποστειρωμένο πυρήνα στείρας μάθησης, όπου η γνώση σταδιακά μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο αγαθό ενώ ταυτόχρονα σχέσεις ανταγωνισμού, εξατομίκευσης, συνθήκες πίεσης, αποκλεισμού και κοινωνικού διαχωρισμού αρχίζουν να ηγεμονεύουν. Το χτύπημα στην εκπαίδευση είναι μέσα σε όλα και ιδεολογικό, καθώς το σύστημα επιθυμεί να αποδεσμεύσει την παιδεία από κάθε κριτική σκέψη, κοινωνικό-πολιτική δράση και ριζοσπαστική χροιά - φοβούμενο την επικείμενη ανατροπή του.

Άλλωστε, συχνά κεκαλυμμένα κάτω από ψευδοπροσχήματα αναβάθμισης των υποδομών και της παρεχόμενης γνώσης, πίσω από "χώρους φιλοξενίας ΑμεΑ", βιβλιοθήκες, κυλικεία και συμφωνίες με τον στρατό, είδαμε να πέφτουν σοβάδες και ασανσέρ, να ασφυκτιούν αίθουσες. Και όσες φορές η ιδεολογική αυτή καταστολή μας βρήκε απέναντι με κινήματα, πορείες και καταλήψεις, τότε το κράτος επιδίωξε να αποσπάσει την συναίνεση με την άμεση καταστολή, τις μεθοδευμένες επιθέσεις σε πολιτισμικές και πολιτικές δράσεις, την εισβολή μπάτσων σε κινητοποιήσεις και τις αμέτρητες συλλήψεις αγωνιστών/τριών, "μεταφέροντας" την εξόντωση εντός των δικαστικών αιθουσών όπως είδαμε με τις εκδικητικές καταδίκες για τους συλληφθέντες της δεύτερης εκκένωσης της Πρυτανείας το 2021 και για τους συλληφθέντες της κατάληψης πίσω από το Χημικό, που αποτελούσε απάντηση στην εκκένωση του Βιολογικού. Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην πρόσφατη εκ νέου στοχοποίηση στεκιών και καταλήψεων πανελλαδικά, και τις πρόσφατες εκκενωσεις τόσο των καταλήψεων Ευαγγελισμού και Ρασπράβα όσο και εντός του κάμπους του ΑΠΘ του Στεκιού στο Φυσικό. Δεν είναι πρώτη φορά που παρατηρούμε και -πολύ συνειδητά σε περίοδο διακοπών-αυτή την επικοινωνιακή φιέστα από πλευράς κράτους και πρυτάνεων, ότι δήθεν πρόκειται για «απόδοση των κατειλημμένων πίσω στους φοιτητές», για απαλλαγή των σχολών από παράσιτα και εξωπανεπιστημιακούς και για επένδυση στην ευημερία του πανεπιστημίου - δηλαδή του κεφαλαίου και των ιδιωτών .

Σαφώς δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι ο μανδύας της «ανάπτυξης» φοριέται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, με καταστροφικές συνέπειες. Από την ανώτατη μορφή κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τον πόλεμο, που στηρίζεται έμπρακτα και υποκινείται από τα δυτικά κράτη «δικαιοσύνης» και «ελευθερίας», στην λεηλασία και καταστροφή ολόκληρων περιοχών, στα εργατικά «ατυχήματα», στο ναυάγιο της Πύλου και συνολικά τις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών σε υδάτινα και χερσαία σύνορα, στα κυκλώματα trafficking και τις συγκαλύψεις (παιδο)βιαστών. Από την ολοένα και αυξανόμενη ακρίβεια, στην ενεργειακή κρίση, τις επακόλουθες αυξήσεις των τιμών βασικών προϊόντων, στην «ανάπλαση» και τον εξευγενισμό γειτονιών και κατ' επέκταση την αύξηση των ενοικίων, στις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς, στην ανεργία και τους μισθούς της πείνας που «θωρακίζονται» νομικά από τον νόμο Χατζηδάκη. Και παράλληλα, από την λίστα αυτή δεν γίνεται να λείπει η πλήρης ιδιωτικοποίηση βασικών δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, όπως την βιώσαμε με τον πιο αισχρό τρόπο κατά την περίοδο της πανδημίας και την υποστελέχωση του ΕΣΥ, αλλά και όπως συνεχίζει να εντείνεται με την πλήρη αναδιαμόρφωση του υγειονομικού χάρτη.

Η απάντηση στα χτυπήματα του κρατικο- καπιταλιστικού συστήματος οφείλει να δοθεί συλλογικά- υψώνουμε γροθιά και αντιπαλεύουμε τα κρατικά προστάγματα. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη οτι αντιστάσεις μας μπαίνουνε σε κάλπες, πως απέναντι στον ασφυκτικό κλοιό της εξουσίας, θα καταφέρουμε να απαντήσουμε με τον δρόμο του ατομικισμού ή με λογικές ανάθεσης.

Γι' αυτο και στηρίζουμε το απεργιακό κάλεσμα της Πρωτομαγιάς στην Καμάρα. Γιατί κατανοούμε πώς ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να ορίζεται και να καθοδηγείται, δεν μπορεί να ανθίζει και να συντίθεται εντός ενός ασφυκτικού πλαισίου διαφεντευσης, καθοδήγησης, συντεχνιακών και γραφειοκρατικών λογικών.

Οργανωνόμαστε συλλογικά και στη βάση, θέτοντας τα θεμέλια για την ολική συντριβή του συστήματος και την δόμηση μιας κοινωνίας όπου στα δημόσια αγαθά δεν θα χωράνε διαχωρισμοί, κέρδη και συμφέροντα!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ, ΤΩΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

ΥΓΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΙΤΙΣΗ ΣΤΕΓΑΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ - ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere

Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας καλεί όλους και όλες τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του κλάδου μας να απεργήσουν την Πέμπτη, 1η Μάη 2025.

Κοντεύει σχεδόν ενάμισης αιώνας από τη στιγμή της εργατικής διεκδίκησης στο Σικάγο για την καθιέρωση του 8ωρου και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Το 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα εργασιακά τους δικαιώματα τα οποία κερδήθηκαν ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Εκείνη η στιγμή χαράχθηκε στη μνήμη όλων των εργαζομένων παγκοσμίως ως μέρα τιμής και αγώνα και έρχεται να μας υπενθυμίζει την ανάγκη για αδιαπραγμάτευτους και συνεχείς αγώνες και διεκδικήσεις.

Σήμερα ως εργαζόμενη πλειοψηφία βρισκόμαστε μπροστά στην έντονη και συνεχή επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματά μας. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/ες, με απλήρωτες υπερωρίες, εκφοβισμούς και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας, ενώ έχουν καταργηθεί το 8ωρο και οι συλλογικές συμβάσεις. Ακόμα χειρότερα πολλοί/ές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/ες ή δολοφονημένοι/ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος.

Το κράτος έρχεται να προστατέψει τους εργοδότες μέσω νόμων που επιτίθενται στο δικαίωμα στην απεργία και την ίδια την ύπαρξη των εργατικών σωματείων και των συλλογικών μας οργάνων. Πλέον ο μισθός μας θα βασίζεται σε ένα «αντικειμενικό» αλγόριθμο με κριτήρια την κερδοφορία των επιχειρήσεων, εν αντιθέσει με το γεγονός ότι εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο χωρίς να απολαμβάνουμε την αντίστοιχη ποιότητα ζωής. Οι ανάγκες μας, το κόστος ζωής, η ακρίβεια, το ύψος των ενοικίων, και η ανεργία μένουν έτσι έξω από την πολιτική που καθορίζει τους μισθούς μας.

Τα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια που έχουν περάσει σε συνδυασμό με τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανεξέλεγκτη κατάσταση της «ελεύθερης αγοράς» έχουν οδηγήσει σε αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, σε υψηλά ενοίκια, αυξημένα ποσοστά ανεργίας, αύξηση της φορολογίας, αυξημένα κόστη υγείας και εκπαίδευσης, σε εξώσεις από σπίτια και σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη για τις γυναίκες, τις μετανάστριες και τα LGBTQI+ άτομα βιώνοντας μεγαλύτερη ανεργία, χαμηλότερους μισθούς, μεγαλύτερη ανασφάλιστη εργασία και περισσότερες διακρίσεις, παραβιαστικές και βίαιες συμπεριφορές στον χώρο εργασίας. Όλα αυτά συνθέτουν ένα παζλ μιας ασφυκτικής ζωής που εξαθλιωνόμαστε και υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο η ποιότητα της ζωής μας θέτοντας πραγματικό ζήτημα επιβίωσης για πάρα πολλά άτομα από εμάς.

Είναι πλέον προφανές ότι κυβέρνηση και κεφάλαιο καταπατούν αδιάκοπα και καθημερινά τα εργασιακά μας δικαιώματα αδιαφορώντας για την ίδια μας τη ζωή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κρατικός μηχανισμός και το κεφαλαίο έχουν πλέον αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας το πόσο αναλώσιμες θεωρούν τις ζωές μας, θυσιάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη την ασφάλειά μας στον βωμό του κέρδους τους με χαρακτηριστικό παράδειγμα των έγκλημα των Τεμπών. Στις τελευταίες πλημμύρες και πυρκαγιές βλέπουμε την ίδια αδιαφορία απέναντι και στην φύση με την εκμετάλλευση του ανθρώπου να πηγαίνει χέρι χέρι με την εκμετάλλευση της φύσης και στον ορίζοντα της κλιματικής κρίσης τις ζωές των εργαζομένων να βρίσκονται σε μεγαλύτερη ευαλωτότητα.

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση, που συνεπάγεται τόσο την περαιτέρω υποτίμηση της αξίας της εργασιακής μας δύναμης όσο και τη συνολική υποβάθμιση των όρων ζωής μας, δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από εμάς. Η κοινωνική οργή ξέσπασε με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών και μετατράπηκε σε αυθόρμητες διαδηλώσεις και μια τεράστια απεργία στις 28/2 που παρέλυσε όλη την χώρα μετά από πολλά χρόνια ματαίωσης δημιουργώντας ένα πραγματικό συλλογικό βίωμα εναντίωσης στο θάνατο που σπέρνει το κράτος και το κεφάλαιο στο όνομα του κέρδους. Η μαζική συμμετοχή απέδειξε ότι όταν η κοινωνία βγαίνει στο δρόμο έχει την δύναμη όχι μόνο να δημιουργεί ρωγμές στο «κυρίαρχο αφήγημα», αλλά και να θέσει τους δικούς της όρους στην κεντρική πολιτική σκηνή, κάτι που φαίνεται και από την αναδίπλωση από την πλευρά της κυβέρνησης.

Εμπνεόμενοι από την μεγάλη απεργία για τα Τέμπη θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία βάσης. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ασφαλείς και δημόσιες μεταφορές ώστε κανένας εργοδότης, κανένας επιχειρηματίας και καμιά κυβέρνηση να μην παίζει με τις ζωές μας. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες και δημόσια δωρεάν παιδεία, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει φύλου και σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος και ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας σε όλα τα πεδία της ζωής μας.

Μέσα από τα σωματεία μας μπορούμε να παρέμβουμε στα σχέδια τους και να τα ανατρέψουμε, με συμμετοχή, μαζικότητα και απεργίες. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, οργανωνόμαστε αντιεραρχικά και δεν αφήνουμε κανένα άτομο απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ & ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

(Θα ακολουθήσει απεργιακή κουζίνα στα γραφεία των Σωματείων Βάσης - Μακρυγιάννη 7)

Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)

E-mail επικοινωνίας: psyxexoswmateiexo@riseupex.net

Η 1η Μάη δεν είναι αργία, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ.

Γιατί δεν ξεχνάμε τους αγώνες της τάξης μας, παρά τις διαρκείς προσπάθειες του κράτους να απονοηματοδοτήσει την πρωτομαγιά και τον εξεγερσιακό της χαρακτήρα. Για εμάς, οι απεργίες δεν είναι ούτε συμβολικές ούτε ημέρες μνήμης, αλλά ένα από τα βασικά όπλα της τάξης μας. Η εξέγερση και οι μαζικές συγκρούσεις των εργατικών συνδικάτων και ομοσπονδιών στις ΗΠΑ το 1886 ανέτρεψε το καθεστώς εκμετάλλευσης των εργατών και κέρδισε βασικά εργασιακά δικαιώματα για την τάξη μας σήμερα (θέσπιση 8ωρου,βελτίωση των συνθηκών εργασίας, μέτρα για την υγεία, ασφάλεια στους χώρους δουλειάς). Οι εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες διαρκείας το Μάιο του 1936 στη Θεσσαλονίκη, με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, ασυγκράτητη καταστολή και υπέρμετρη βία αποτέλεσαν κομβικό σημείο στην οργανωμένη πάλη των εργατών για καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, για εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα. Από τότε μέχρι σήμερα τα ζητήματα και τα μέσα διεκδίκησης δεν έχουν αλλάξει.

Μέχρι σήμερα, συνεχώς καλούμαστε να πληρώσουμε μια οικονομική κρίση ενώ τα αφεντικά την βγάζουν πάντα λάδι, με το κράτος να τους κάνει πλάτες και να τους δίνει το ελεύθερο να κάνουν ότι γουστάρουν κόβοντας και ράβοντας νόμους στα μέτρα τους. Όποιος/α επιλέγει να αγωνίζεται ενάντια στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας, έρχεται αντιμέτωπη/ος με την κρατική καταστολή που χτυπάει τα σωματεία, δυσκολεύει την απεργία και ποινικοποιεί την περιφρούρησή της με βαριά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης.

Την ίδια στιγμή ζούμε στην απόλυτη επισφάλεια με αμέτρητες επαναλαμβανόμενες εργοδοτικές αυθαιρεσίες που έχουν γίνει καθεστώς . Τα αφεντικά αυξάνουν τα κέρδη τους ή προσπαθούν να τα διαφυλάξουν με κάθε τρόπο ενώ ο μισθός μας παραμένει χαμηλός και δε φτάνει ούτε για τα βασικά. Η «εθνική ανάπτυξη» και «ανταγωνιστικότητα στις αγορές» σημαίνουν απλήρωτες Κυριακές και νυχτερινά, μεροκάματα που τις περισσότερες φορές είναι κάτω των νόμιμων απολαβών, ελαστικά ωράρια και υπερεργασία, κόντρα βάρδιες, αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία και έλλειψη μέτρων ασφαλείας.

Η κάρτα εργασίας έρχεται να επιβεβαιώσει την εκμετάλλευση που βιώνουμε και την υποκρισία κράτους-κεφαλαίου, με τα αφεντικά να τις χτυπάνε τις ώρες που μας έχουν ασφαλίσει ενώ συνεχίζουμε να δουλεύουμε κανονικά. Αυτοί οι όροι της πιάτσας επιβάλλονται από τα αφεντικά μέσω «προφορικών συμφωνιών», κλέβοντας αυτά που μας ανήκουν καθημερινά. Αυτούς τους όρους μπορούμε να τους αλλάξουμε μόνο μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες.

Ταυτόχρονα, η έμφυλη καταπίεση εντός εργασιακών χώρων εντείνεται και η πατροπαράδοτη κουλτούρα της εστίασης που θέλει την εργαζόμενη θηλυκότητα εκτεθειμένη από παντού παραμένει μια καθημερινή συνθήκη που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Οι καταγγελίες για σεξιστικές/παραβιαστικές συμπεριφορές και γενικευμένη υποτίμηση από αφεντικά και εργαζόμενους προς τις εργαζόμενες πληθαίνουν και αποτελούν άλλη μια γάγγραινα του κλάδου και της εργασιακής συνθήκης γενικότερα. Βιώνουμε τις διακρίσεις που επικρατούν στον κλάδο σχετικά με το φύλο, την ηλικία, την εμφάνιση και την σεξουαλικότητα μας. Η πραγματική μας δύναμη βρίσκεται όταν αγωνιζόμαστε συλλογικά, δημιουργώντας πλέγματα προστασίας και αντίστασης από την πλευρά των καταπιεσμένων εργαζόμενων θηλυκοτήτων.

Το 2023 δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 181 εργάτριες και εργάτες στο βωμό του κέρδους, ενώ είχαμε το διπλάσιο αριθμό σοβαρών τραυματισμών. Συνολικά το 2024, έχουν δολοφονηθεί 150 εργάτες στους χώρους εργασίας. Ήδη τον Ιανουάριο 2025 έχουν χάσει τη ζωή τους 15.

Η εντατικοποίηση της δουλειάς και η έλλειψη μέτρων ασφαλείας ταυτόχρονα με τις χαμηλές συντάξεις που εξωθούν συναδέλφους μεγαλύτερης ηλικίας να συνεχίζουν να δουλεύουν δείχνουν ξεκάθαρα την κρατική ευθύνη στις δολοφονίες εργατ(ρι)ών.

Απέναντι στην υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, την εργασιακή αναδιάρθρωση, τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες και την εξαθλίωση των ζωών μας οφείλουμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας έχουν κλέψει τα αφεντικά και το κράτος. Να σταματήσουμε να είμαστε αναλώσιμοι στις γαλέρες τους, να αποδομήσουμε την ηθική των συμφωνιών των αφεντικών και να αλλάξουμε τους όρους εργασίας στις πιάτσες του επισιτισμού. Με όπλο τη συλλογική μας δύναμη, με απεργίες και αγώνες από τα κάτω και τα δικά μας συμφέροντα μπροστά, να αντισταθούμε σε ότι έρχεται, χωρίς να μοιρολατρούμε ή να αναθέτουμε τους αγώνες μας σε ξεπουλημένους εργατοπατέρες.

Η έκβαση των αγώνων του παρόντος και του μέλλοντος θα κριθεί από το αν θα καταφέρουμε να συναντηθούμε μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας. Μόνο συλλογικά μπορούμε να διαλύσουμε τους διαχωρισμούς που προωθούνται από τα πάνω (ομοφοβία-ρατσισμός-σεξισμός) και εξασφαλίζουν πως θα συνεχίσουμε να ζούμε σε απομονωμένες σφαίρες παραγωγής και κατανάλωσης. Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, σε πολιτικές ομάδες και ομάδες γειτονιάς, να γίνουμε ο εφιάλτης όλων όσων παρασιτούν στις πλάτες μας.

-Αυξήσεις στους μισθούς με βάση της ανάγκες μας

-Πλήρη ασφάλιση, ένσημα βαρέα κ ανθυγιεινά

-Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που να καλύπτουν όλες/ους εργαζόμενες/ους

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών,

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ στους χώρους εργασίας,

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 1 ΜΑΙΟΥ 10:30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ

Θα ακολουθήσει απεργιακή κουζίνα στα γραφεία των Σωματείων Βάσης - Στρ. Μακρυγιάννη 7

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ ΜΑΓΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

https://ssmthess.espivblogs.net/

FB: Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης

Email: swmaexteioservexitorwn@yexahoo.gr

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Με οργάνωση στη βάση και αλληλεγγύη στους χώρους της δουλειάς γκρεμίζουμε τον κόσμο κράτους & αφεντικών.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Πέμπτη 1/5, Καμάρα, 10:30

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

*Στηρίζουμε το μπλοκ της Ελευθεριακής Συνέλευσης για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Libertatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ | ΠΕΜΠΤΗ 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

Στο Σικάγο το 1886 και σε ένα πλαίσιο απεργιών διαρκείας, όπου οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν την καθιέρωση του 8ωρου κατά βάση αλλά και την καλυτέρευση των εργασιακών συνθηκών γενικότερα, την 1 Μάη τα εργατικά συνδικάτα της Αμερικής κηρύττουν Γενική Απεργία η οποία είχε προετοιμαστεί αρκετό καιρό πριν από αναρχικούς εργάτες και αγωνιστές. Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που ακολουθούν δέχονται ολοκληρωτικά την καταστολή με αποτέλεσμα αρκετούς νεκρούς. Για εμάς η Πρωτομαγιά αποτελεί τόσο μια μέρα μνήμης των νεκρών αγωνιζόμενων και εργατών αναρχικών, όσο και την συνέχιση του αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την μισθωτή σκλαβιά, τα αφεντικά και την εξαθλίωση. Μέχρι και σήμερα βρισκόματε αντιμέτωποι με την καθημερινή επιβολή του κρατικού μηχανισμού και την κυριαρχία των αφεντικών σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Καθημερινά παρατηρείται η διαρκής εκμετάλλευση της εργατικης τάξης από το κεφάλαιο μέσω των απαράδεκτων συνθηκών εργασίας, των εξαντλητικών ωραρίων, την απουσία μέριμνας για την ασφάλεια των εργαζομένων και τους υπερβολικά χαμηλούς μισθούς. Για αυτό το αίτημα για μία άλλου είδους εργασία μας ακουμπάει και σήμερα.

Την Πρωτομαγιά αγωνιζόμαστε και δεν γιορτάζουμε.

Και αγωνιζόμαστε γιατί ως φοιτητές δεχόμαστε πολύπλευρες επιθέσεις. Η ζοφερή οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας σε συνδυασμό με την απουσία πρόνοιας για την οικονομική ελάφρυνση και υποστήριξη των φοιτητών, καθιέρωσε ευρέως τον τύπο του φοιτητή εργαζόμενου. Ενός ανθρώπου που πρέπει να φέρει βόλτα τις σπουδές του και το οχτάωρο για να μπορέσει να επιβιώσει. Το πτυχίο δεν μπορείς να το αφήσεις γιατί το απαιτεί η σύχρονη αγορά, την δουλειά που κάνεις στο πλάι ουτε αυτή μπορείς να την αφήσεις γιατί πρέπει να πληρώσεις το ενοίκιο. Ενοίκια που στην Θεσσαλονίκη βλέπουμε χρόνο με τον χρόνο να ανεβάινουν με εκθετική πρόοδο, επιβαρυμένα και με άλλα εξόδα παροχών. Και αν καταφέρεις μετα απο αυτά το ισοζύγιο να μην είναι παθητικό, βλέπεις τις τιμές στα ράφια των super market να ανεβαίνουν και την ακρίβεια να ενσαρκώνεται στην απόδειξη. Ακρίβεια που το κράτος αφήνει να κινείται ανεξέλεγκτα ανοδικά, ώστε να μην συγκρουστεί με το ελληνικό κεφάλαιο, αλλα πολύ πιο εύκολα να καταστείλει εσένα οταν θα πείς δεν πάει αλλο.

Παράλληλα, δεν υπάρχει καμια αυταπάτη οτι οι υποδομές που προσφέρει το κράτος στους φοιτητές επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατάσταση που επικρατεί στις φοιτητικές εστίες: μικρα δωμάτια, μη συντηρημένα κτήρια και μια εικόνα που δεν παραπέμπει σε σπίτι. Η διβίωση στον χώρο των εστιών πέρα απο δύσκολη μπορεί να αποβεί επικίνδυνη. Ας μην ξεχνάμε την πτώση του ασανσερ τον Οκτώβριο στις Δ' φοιτητικέσ εστίεσ η συντήρηση και επισκευήτου οποίου ακόμα παραμελείται.

Μέσα στο πλαίσιο καταπίεσης των αναγκών μας και του περιορισμού που υπομένουμε καθημερινά δημιουργούμε δομές και χώρους ελεύθερης έκφρασης και ζύμωσης. Τα στέκια και οι καταλήψεις αποτελούν κέντρα αγώνα, χώροι διαμόρφωσης και διαμοιρασμού ιδεών και δράσεων, πολιτισμικά και κοινωνικά δίκτυα. Κρατος και κεφάλαιο απειλούμενοι από τις δράσεις και την υπαρξη των καταλήψεων και των κοινωνικών κέντρων αγώνα επιτίθονται εκμεταλλευόμενοι κάθε ευκαιρία μέσω των εκκενώσεων προσπαθώντας να ποινικοποιήσουν και να εντατικοποιήσουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Δεν είναι τυχαίες οι τελευταίες κινήσεις του κρατικού μηχανισμού απέναντι στον αγωνιζόμενο κόσμο. Μη χάνοντας ευκαιρία αποδεικνύουν καθημερινά το κύριο μέλημα τους που δεν είναι άλλο από την εμπορευματοποίηση και την προσπάθεια καταπάτησης των ελευθεριών και την αποστείρωση οποιοδήποτε αυτοοργανωμενου χώρου εντός και εκτός πανεπιστημίου. Τελευταία Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τόσο η εκκένωση της κατάληψης του Ευαγγελισμου όσο και στεκιού στο φυσικό. Ναι, οι καταλήψεις είναι επικίνδυνες για το κρατος και το σύστημα που το περιβάλει καθώς αναπτύσσονται και χτίζονται σχέσεις αλληλεγγύης και διεκδικήσεις απέναντι στην στην επιβολή ιεραρχικων σχέσεων και συνθηκών καταπίεσης.

Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας υπερασπιζόμενοι τις δομές και τους χώρους μας και προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και τον συλλογικό αγώνα. Καθημερινά θα αγωνιζόμαστε και θα οραματιζόμαστε το μέλλον που μπορούμε να χτίσουμε εμείς.

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς

Συγκέντρωση/πορεία: Πέμπτη 01/05 στις 10:30, Καμάρα

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

139 χρόνια έχουν περάσει από τις άγριες ταξικές-απεργιακές συγκρούσεις στο Σικάγο και άλλες πόλεις των ΗΠΑ, που αποτέλεσαν τη βάση για την κατάκτηση του 8ώρου από την εργατική τάξη. Όπως συχνά συμβαίνει, η νίκη δεν ήρθε χωρίς κόστος για τους ανθρώπους της τάξης μας: 7 αναρχικοί καταδικάστηκαν με τους 6 να οδηγούνται τελικά στην κρεμάλα και τον έναν να δίνει τέλος στη ζωή του μέσα στη φυλακή. Έκτοτε ό,τι έχει κερδίσει η εργατική τάξη σε επίπεδο δικαιωμάτων, το κατάφερε μέσω μαζικών και συγκρουσιακών αγώνων, μετρώντας παράλληλα σημαντικές απώλειες. Τίποτα δεν δίνεται στην τάξη μας από τους καπιταλιστές - όλα κερδίζονται με τόλμη, επιμονή και αγώνα.

Κανένας αγώνας ενάντια στο κυρίαρχο καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν είναι χαμένος και μάταιος. Αντιθέτως, κάθε μικρός ή μεγάλος αγώνας είναι επιβεβλημένος εξαιτίας της βαρβαρότητας και της αδικίας αυτού του συστήματος. Ένα σύστημα που έχει βυθίσει τον πλανήτη στην φτώχια, την εξαθλίωση, την οικολογική καταστροφή και τον πόλεμο. Ένα σύστημα που ένα 1% συγκεντρώνει πλούτο που δεν θα μπορούσε να φάει ούτε σε 100 ζωές και το 99% παλεύει για να πληρώσει το νοίκι του και τις βασικές του ανάγκες. Κάθε μικρή νίκη έστω και σε ένα χώρο εργασίας είναι σημαντική. Κάθε μάχη για καλυτέρευση των συνθηκών ζωής μας πρέπει να δίνεται. Οι αγώνες της εργατικής τάξης είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας, διότι σχετίζονται άμεσα με την καθημερινή επιβίωσή του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ωστόσο, ότι οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι μερικές, προσωρινές και αποσπασματικές. Παραχωρούνται από την αστική πίεση υπό την πίεση των ταξικών αντιστάσεων, των κοινωνικών εξεγέρσεων και της δυνατότητας επαναστατικής ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, που αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο της άρχουσας τάξης. Οι παραχωρήσεις των καπιταλιστών στην κοινωνική βάση είναι αναγκαία συνθήκη για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, σε συνθήκες που η αστική τάξη αναγκάζεται να οπισθοχωρήσει μπροστά στην άνοδο των ταξικών αντιστάσεων και της επαναστατικής οργάνωσης των καταπιεσμένων. Και αντιστρόφως, σε περιόδους ύφεσης των αντιστάσεων της κοινωνικής βάσης -όπως αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια- όσα κατακτήθηκαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες ανακαλούνται από την αστική τάξη. Πρόκειται δηλαδή για έναν ακήρυχτο κοινωνικό πόλεμο που εδράζεται σε αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα και υπάγεται σε συγκεκριμένους κάθε φορά συσχετισμούς ισχύος που έχουν άμεση αντανάκλαση σε υλικό επίπεδο.

Αν θέλουμε πραγματικά μία καλύτερη ζωή για τους ανθρώπους της τάξης μας το υπάρχων σύστημα πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στον καπιταλισμό, που μας πλασάρεται ως μονόδρομος ενώ είναι το πιο παράλογο και καταστροφικό σύστημα που δημιουργήθηκε ποτέ, και να κινηθούμε στην κατεύθυνση της πιο πλήρους και ουσιαστικής έκφρασης της πολιτικής ελευθερίας, της οικονομικής ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και αυτό μόνο μέσω της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης που θα καταστρέψει το κράτος, το κεφάλαιο, την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και της φύσης, αλλά και κάθε εξουσιαστική σχέση που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Οι φετινές απεργιακές κινητοποιήσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς έρχονται σε μια περίοδο κατά την οποία η κοινωνική βάση ταλανίζεται από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό που στην πράξη μειώνουν το εισόδημα μας και περιορίζουν την κάλυψη των βασικών μας αναγκών, την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων που επήλθε από την κρίση και μετά, την ποινικοποίηση της απεργίας και τα εργατικά ατυχήματα-εργοδοτικές δολοφονίες, την υπονόμευση της δημόσιας υγείας, της παιδείας και των συγκοινωνιών (με αποκορύφωμα το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών), την επίθεση στην πρώτη κατοικία μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, την εκτόξευση των ενοικίων, την περιθωριοποίηση και τον ρατσισμό των αντιμεταναστευτικών πολιτικών, τη διάχυτη έμφυλη καταπίεση, τον σεξισμό και τις γυναικοκτονίες, τη γενικευμένη αστυνομική καταστολή, αλλά και την απειλή ενός καταστροφικού ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η στήριξη και η συμμετοχή στις φετινές απεργιακές διαδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς είναι κομβικής σημασίας για τους αγώνες της εργατικής τάξης. Οφείλουμε να δώσουμε ένα μήνυμα αντίστασης απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο, απέναντι στα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό: τους υπεύθυνους για την καθημερινή καταπίεση, εκμετάλλευση και εξαθλίωση που βιώνουμε. Βασιζόμενοι/ες στην αυτοοργάνωση, την ταξική αλληλεγγύη και την πίστη στην απελευθερωτική υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης να έρθουμε σε ρήξη με τα αστικά κόμματα, την ψευδαίσθηση της αστικής «δημοκρατίας» και τον αστικοποιημένο/γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, που αποτελούν ταφόπλακα για τους αγώνες μας. Επιτακτικό καθήκον της εποχής μας είναι η συγκρότηση ενός ακηδεμόνευτου, ταξικού, αντιπολεμικού, διεθνιστικού κινήματος που θα μπορέσει αφενός να πετύχει σημαντικές νίκες, μερικού χαρακτήρα, στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των εργατικών συμφερόντων και των κοινωνικών αναγκών, στο σήμερα, αφετέρου να θέσει τους κατάλληλους όρους σύγκρουσης και επαναστατικής ανατροπής του κράτους και του κεφαλαίου, για τη συλλογική οικοδόμηση της κοινωνίας του ελευθεριακού κομμουνισμού.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:

ΠΕΜΠΤΗ 1/5, 10.30, ΚΑΜΑΡΑ

*Στηρίζουμε τα μπλοκ των σωματείων και εργατικών σχημάτων βάσης.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

e-mail επικοινωνίας: lib_exthess@hoextmail.coexm

blog: libertasalonica.wordpress.com

Πρώτη Μαίου 1886 γίνεται στο Σικάγο συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων εργατών, με κεντρικό αίτημα την καθιέρωση του 8-ώρου. 3 Μαΐου, η απεργία σε ένα εργοστάσιο τελειώνει βίαια όταν αστυνομία και τσιράκια/ μπράβοι του εργοστασίου διαλύουν τους απεργούς για να μπουν οι απεργοσπάστες. Τέσσερις εργάτες βρίσκονται νεκροί, και πολλοί ακόμα τραυματίες. Την επόμενη - 4 Μαΐου, οργανώνεται ειρηνική συγκέντρωση στην πλατεία Χειμάρκετ του Σικάγο. Ομάδα 180 οπλισμένων αστυνομικών ανοίγει πυρ κατά των συγκεντρωμένων σκοτώνοντας ανθρώπους, και τραυματίζοντας περισσότερους από 200. Η επίσημη καταγραφή είναι 4 νεκροί, χωρίς να υπολογίζει πόσοι τραυματίες πέθαναν στη συνέχεια.

Η καθιερωμένη πλέον εργατική Πρωτομαγιά, πέρα από αργία, είναι μέρα απεργίας και πέρα από φόρος τιμής στους νεκρούς εργάτες, είναι υπενθύμιση των αιματηρών αγώνων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Είναι πριν από όλα, η απόδειξη ότι όλα μας τα κεκτημένα δεν έχουν παραχωρηθεί, αλλά έχουν κερδηθεί μέσα από σκληρή και διαρκή ταξική πάλη, συλλογικές διεκδικήσεις και μαζικούς αγώνες. Στις 28 Φλεβάρη γίναμε όλοι μάρτυρες μιας πρωτοφανούς συνθήκης των τελευταίων δεκαετιών, είδαμε την τρανταχτή απόδειξη ότι η απεργία και η διαδήλωση είναι από τα πιο δυνατά εργαλεία της κοινωνίας και των εργαζομένων για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας. Είδαμε την "αριστοκρατία" της κυβέρνησης να αλλάζει στάση απέναντι στην κοινωνική κατακραυγή και να προσπαθεί να κάνει σπασμωδικές κινήσεις για να φτιάξει την εικόνα της. Παρ' όλα αυτά, οι αντικοινωνικοί νόμοι συνεχίζονται, όπως και η διαδικασία συνεχούς συγκάλυψης για το έγκλημα των Τεμπών.

Παρατηρούμε συνεχώς την κατάσταση επιβίωσής μας όλο και να δυσχεραίνει, η ακρίβεια, που μας έλεγαν ότι είναι παροδική, καλπάζει ανοδικά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ενώ η κυβέρνηση με μεγαλοστομίες ανακοινώνει την αντιμετώπισή της με μέτρα αστεία, στην πραγματικότητα το κράτος στρώνει το δρόμο για μεγαλύτερη αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, επιτελώντας άριστα τον πραγματικό του ρόλο σε αυτό το σύστημα. Τελευταίο τραγικό μέτρο που παίρνει τον δρόμο της εφαρμογής του, ο συντελεστής αναπροσαρμογής του κατώτατου μισθού με σκοπό την αντιμετώπιση του πληθωρισμού. Κάπου ανάμεσα στα μικρά γράμματα που δεν θα ανακοινώσει ποτέ κανένας υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι και η πιθανότητα με αυτό τον συντελεστή ο μισθός μας να μειωθεί για το "καλό της εθνικής οικονομίας". Εξάλλου η αύξηση είναι τέτοια που όχι μόνο δεν βοηθά πραγματικά στη βελτίωση της επιβίωσής μας, αλλά είναι τόση ώστε να ανεβαίνουμε κλίμακα φορολόγησης και να τα παίρνει πίσω το κράτος μέσω των επιπλέον φόρων. Παράλληλα, ειδικές αυξήσεις ανακοινώθηκαν για τις ένοπλες δυνάμεις με σκοπό, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης, να δωθεί προτεραιότητα στην "εθνική κυριαρχία". Όσο δηλαδή εμείς μοχθούμε για την επιβίωση, να καλούμαστε να υπερασπιστούμε τους πολέμους που συμμετέχει το ελληνικό κράτος χωρίς καμία κοινωνική αποδοχή.

Η υποβάθμιση των ζωών μας όμως δεν αφορά μόνο το μισθολογικό, αλλά και τα δημόσια αγαθά και την ποιότητα τους. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων 15 ετών έχουν μεταφέρει τη διαχείρισή τους από το κράτος σε ιδιώτες και εκεί φάνηκε ξεκάθαρα ποιο είναι το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του συστήματος, το κέρδος. Η ανθρώπινη ζωή έχει μπει σε δεύτερη μοίρα, αν όχι τριτοτέταρτη, και έτσι καταλήγουμε να έχουμε ΜΕΘ σε ράντζα και διαδρόμους, 100% αύξηση στην τιμή του ρεύματος, 100% συνολικές αυξήσεις τα τελευταία χρόνια στα ενοίκια, τραίνα να πηγαινοέρχονται πάνω στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν λόγω κάποιων κακών διαχειριστών ή κάποιας κακής κυβέρνησης, αλλά αυτή είναι η ουσία του κράτους και του καπιταλισμού. Η νομοθέτηση πάντα υπέρ του κεφαλαίου και η έλλειψη ελέγχου εκ μέρους της κοινωνίας, δίνουν τη δυνατότητα για δημιουργία μονοπωλίων όπου το κοινωνικό όφελος πάει περίπατο.

Πέραν των οικονομικών αντιθέσεων και προβλημάτων, το σύστημα και η άρχουσα τάξη μας επιβάλουν και όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές διαιρέσεις και αντιθέσεις που σε συνδυασμό με το οικονομικό ζήτημα καταλήγουμε σε ένα καταστροφικό κοκτέιλ διαβίωσης. Οι γυναίκες εκτός του de facto χαμηλότερου μισθού, είτε εντός οικογενίας είτε εκτός, είτε σε μονογονεϊκή είτε με σύντροφο, καλούνται να τα βγάλουν πέρα με μία έξτρα 8ωρη (πολλές φορές και παραπάνω) δουλειά, τις υποχρεώσεις του νοικοκυριού. Και στην τελική αν τα βροντήξουν και φύγουν, αν πουν ΟΧΙ, τότε τις βρίσκουμε δολοφονημένες όπως δεκάδες άλλες αδερφές μας τα τελευταία χρόνια. Οι μετανάστες που ψάχνουν μία καλύτερη μοίρα από τις βόμβες και την εξαθλίωση, καταλήγουν εκμεταλλευόμενοι από ντόπια ή και ομοεθνή τους αφεντικά, πλήρως αποξενωμένοι, χωρίς πρόσβαση σε βασικές ανάγκες, κυνηγημένοι από κάθε λογής φασιστοειδή και τα κράτη να τους εργαλειοποιούν για τα "εθνικά" τους συμφέροντα κατά πώς τους βολεύει στην εγχώρια παραγωγή με εγκλεισμούς σε camp ή ακόμα και δολοφονία χιλιάδων στο Αιγαίο και την Πύλο. Άτομα τις ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα, που μια ζωή βιώνουν την καταπίεση από οικογένεια, περίγυρο, εργασιακό περιβάλλον, κοκ., μετά από χρόνια αγώνων κέρδισαν μία διεκδίκησή τους, αυτή του γάμου, και αμέσως με έναν κάθετα ομοφοβικό νόμο απαγορεύουν στα ζευγάρια αντρών να κάνουν παιδί, με σκοπό να το "προστατέψουν" από τα ανώμαλα χέρια και σκέψεις. Άτομα περιθωριοποιημένα, άτομα της ρομά κοινότητας που ποτέ χωρίς καμία κρατική ή κοινωνική μέριμνα, χωρίς βλέψη ισότητας καλούνται να σηκώσουν όλο το βάρος του κοινωνικού και οικονομικού ρατσισμού. Και μέσα στην πάλη τους για επιβίωση οι μπάτσοι με όλο το ρατσιστικό τους μένος θα τους σκοτώσουν για 20€.

Έτσι με μία κοινωνία πλήρως αποξενωμένη και αδύναμη, φτάσαμε και στο κρατικοκαπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Κρατική υποβάθμιση με σκοπό το ξεπούλημα σε ιδιώτες, μηδενικός έλεγχος των ιδιωτών, μηδαμινή ασφάλεια, επιδοτήσεις στους ιδιώτες, εργαζόμενοι με συνεχείς διπλοβάρδιες, υπέρογκοι μισθοί και αυξήσεις σε στελέχη και στελέχη τριπλοθεσίτες τόσο σε ελεγκτικούς μηχανισμούς όσο και στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Όλα αυτά είναι η συνταγή για να καταφέρουν δύο τραίνα να κινούνται αντίθετα σε μία γραμμή, για μία πύρινη σφαίρα που προσπαθούν να μην μάθουμε ποτέ ποια ήταν η πραγματική της προέλευση, για να μην δώσουν την ηθική δικαίωση στους συγγενείς των θυμάτων και την κοινωνία ότι κάποιος υπεύθυνος καταδικάζεται πραγματικά. Ενώ εδώ και χρόνια τα σωματεία των εργαζομένων μιλούσαν ανοιχτά για την υπάρχουσα κατάσταση και ένα πιθανό πολύνεκρο ατύχημα. Πλέον όμως, έχουμε και την επιβεβαίωση από τα χείλη του πρωθυπουργού ότι τραίνα ασφαλή ΘΑ έχουμε μετά το 2027. Ζωή σε λόγου μας…

Όλα αυτά συνοψίζουν την πολιτική θανάτου που επιλέγεται πλέον από τα κράτη τα οποία όμως δεν αφήνουν ασυγκίνητη την εκάστοτε κοινωνία, αλλά ορίζουν τα πολιτικά υποκείμενα που -αντιλαμβανόμενα αυτές τις συστημικές αντιθέσεις- δίνουν ακριβώς αυτούς τους συλλογικούς αγώνες. Έτσι, επιλέγουμε και σε αυτή την Πρωτομαγιά να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να σηκώνουμε αναχώματα κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, να αυτοοργανωνόμαστε και να δημιουργούμε νέους κοινωνικούς δεσμούς, δομές και θεσμούς. Θεσμούς που θα δίνουν τον έλεγχο της ζωής μας στα χέρια μας και όχι σε στυγνούς καπιταλιστές και τους πολιτιακούς τους εκπροσώπους, την εκάστοτε κυβέρνηση, είτε είναι τα τραίνα είτε το ρεύμα είτε τα ενοίκια είτε η εργασία μας. Η απεργία είναι το μέσο για να σταθούμε εμπόδιο και να ανατρέψουμε όλα αυτά που μας καταστρέφουν τη ζωή. Για να διεκδικήσουμε μία ζωή που αξίζει να βιωθεί ελεύθερη από καταπιέσεις, να προωθήσουμε τον κοινωνικό έλεγχο των δημοσίων αγαθών και των ζωών μας ευρύτερα. Για μια ζωή που είναι ζωή και όχι επιβίωση.

Συμμετέχουμε στηρίζουμε τα απεργιακά καλέσματα των σωματείων βάσης

Πέμπτη 1 Μαΐου 2025, 10:30, Καμάρα

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Εργατική Πρωτομαγιά σημαίνει αγώνας για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση

Η 1η Μαΐου είναι Απεργία και όχι αργία. Την ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς τιμούμε τους αγώνες της παγκόσμιας εργατικής τάξης για έναν καλύτερο κόσμο, ελεύθερο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Με αφορμή την μάχη για την κατάκτηση του 8ωρου, πιάνουμε το νήμα των αγώνων που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν οι εργαζόμενοι/ες όλων των χωρών απέναντι στο Κεφάλαιο και τα Κράτη που το υπηρετούν.

Στην Θεσσαλονίκη, αυτές τις μέρες επίσης τιμούμε τους νεκρούς του Μάη του 1936, της μεγάλης εργατικής εξέγερσης, με αιτήματα για το 8ωρο, τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, που πνίγηκε στο αίμα από το φασιστικό μεταξικό καθεστώς.

Το Αναρχικό κίνημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς και τον αγώνα για το οκτάωρο, καθώς ήταν το αίμα των συντρόφων μας, πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ, που υπέγραψε το μελλοντικό συμβόλαιο της επίσημης κατοχύρωσης αυτού του τόσο σημαντικού και ριζοσπαστικού αιτήματος.

Από το Σικάγο του 1886...

Οι Μάρτυρες του Σικάγο ήταν αναρχικοί αγωνιστές εργάτες που καταδικάστηκαν σε θάνατο χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, για την συμμετοχή τους σε εργατική διαδήλωση στις 4 Μάη του 1886 στην Πλατεία Χέιμαρκετ. Η διαδήλωση αυτή ήρθε ως απάντηση στο κρεσέντο δολοφονικής βίας κράτους και αφεντικών, μετά τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς της ίδιας χρονιάς στις ΗΠΑ, που είχαν ως αίτημα την κατάκτηση του 8ωρου. Ωστόσο και η ίδια αυτή διαδήλωση κατέληξε σε αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ εργατών και αστυνομίας. Αρχικά συνελήφθησαν 8 αναρχικοί, εκ των οποίων καταδικάστηκαν σε θάνατο οι 7, αλλά η ποινή δύο εξ αυτών μετατράπηκε αργότερα σε ισόβια. Από τους υπόλοιπους 5, οι 4 εκτελέστηκαν τον Νοέμβρη του 1887, ενώ ο ένας αποφάσισε να "ξεγελάσει" τους δημίους του και να αυτοκτονήσει το βράδυ πριν την εκτέλεση. Οι μελοθάνατοι αντίκρισαν την μοίρα τους με επαναστατική αξιοπρέπεια, φωνάζοντας "Ζήτω η Αναρχία", ενώ ένας εξ αυτών, ο August Spies, δήλωσε πως «Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα».

...Στο σήμερα

Δυο αιώνες μετά τις πρώτες φωνές για το οκτάωρο και κάτι παραπάνω από έναν αιώνα μετά την τυπική θέσπισή του, η κατάκτηση αυτή θα έπρεπε να μοιάζει ήδη παρωχημένη για την τάξη μας. Με βάση τις παρούσες τεχνολογικές συνθήκες, η περαιτέρω ριζική μείωση των ωρών και ημερών εργασίας είναι κάτι παραπάνω από εφικτή, όπως ήταν αντίστοιχα και το 1886. Αντίθετα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κινούμαστε σήμερα πρόσω ολοταχώς προς την απόλυτη απελευθέρωση των ωραρίων των εργαζομένων προς όφελος των αφεντικών, με νόμους που συνήθως μάλιστα παρουσιάζονται και με "φιλελεύθερο" μανδύα. Τα ελαστικά ωράρια και η μαύρη εργασία είναι ο κανόνας για μεγάλο κομμάτι της τάξης μας. Το ίδιο και οι δολοφονίες στους χώρους της δουλειάς που βαφτίζονται "εργατικά ατυχήματα". Γενικότερα, όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια βυθίζονται στην φτώχεια και την εξαθλίωση, η ακρίβεια καλπάζει και τα νοίκια φτάνουν στο ταβάνι, ενώ η αυξήσεις στους μισθούς είναι μόνο τυπικές. Ταυτόχρονα, ολοένα και περισσότερες λαϊκές οικογένειες πετιούνται στον δρόμο από εταιρίες και fund, που εξαγοράζουν τα στεγαστικά στους δάνεια και τα χρέη τους βγάζουν τα σπίτια σε πλειστηριασμούς. Κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία, η υγεία, η παιδεία, οι μεταφορές, υποτιμούνται σε ακραίο βαθμό και ξεπουλιούνται στο Κεφάλαιο, που φυσικά τις εκμεταλλεύεται αποκλειστικά με βάση το Κέρδος. Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας τα είδαμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ στο Έγκλημα των Τεμπών.

Κάποιοι θα πουν πως το σύστημα αυτό δεν λειτουργεί. Εμείς λέμε πως είναι πασιφανές ότι λειτουργεί ακριβώς έτσι όπως έχει σχεδιαστεί: Υπέρ των αφεντικών και με βάση πάντα το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Με βάση την διαιώνιση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μέσω και των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Της συνθήκης δηλαδή που στέλνει στην προσφυγιά εκατομμύρια ανθρώπους της τάξης μας, πολλοί εκ των οποίων θα οδηγηθούν στον θάνατο στα υγρά ή χέρσαία σύνορα της "ανεπτυγμένης" Δύσης. Είναι ένα σύστημα που καταστρέφει καθημερινά - και χωρίς επιστροφή πλέον-τον φυσικό κόσμο, εξαφανίζει ολόκληρα οικοσυστήματα για χάρη του κέρδους των λίγων. Ένα σύστημα βασισμένο στον ρατσισμό και την πατριαρχία.

Η δική μας απάντηση: Να πιάσουμε και να ξετυλίξουμε το νήμα των αγώνων

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί να ξεφύγει από την μοίρα του στρέφοντας τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες τον έναν απέναντι στην άλλη. Τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας εξοπλίζονται και απειλούν με νέους πολέμους, με την χάραξη νέων συνόρων με το αίμα των από-τα-κάτω.

Και ποια μπορεί σήμερα να είναι η δικη μας απάντηση; Για όποιον και όποια έχει τα μάτια ανοιχτά και βλέπει, είναι πλέον πασιφανές πως η λύση σε όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να δοθεί μεσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, μέσα από εκλογικές φιέστες και νέους σωτήρες, "αριστερές" και "προοδευτικές" κυβερνήσεις που απλά συντηρούν και διαιωνίζουν τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Η κοινωνική επανάσταση, η μετάβαση σε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, κοινοκτημοσύνης, χωρίς σύνορα και κράτη, είναι μονόδρομος. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της η ίδια η εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, σε διεθνές επίπεδο. Η οργάνωση της τάξης μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση, αρχικά για την επιβίωσή της στο σήμερα και στην συνέχεια για την αποτελεσματική διεξαγωγή του ταξικού πολέμου ενάντια στους δυνάστες της. Οι αιτηματικοί αγώνες, όπως ήταν και αυτός για το 8ωρο σχεδόν ενάμιση αιώνα πριν, μπορεί να φαντάζουν ως μερικοί και αποκομμένοι, όταν όμως διεξάγονται με τους σωστούς όρους, μπορούν να αποτελέσουν την θρυαλλίδα των μελλοντικών εξελίξεων, αποδεικνύοντας στους από-τα-κάτω πως οι αγώνες δεν είναι μάταιοι.

Από την μεριά μας, ως αναρχικοί/ες, οφείλουμε να πιάσουμε το νήμα των αγώνων του κινήματος και της τάξης μας και να το ξετυλίξουμε στην λογική του συνέχεια. Οφείλουμε να εμπλακούμε άμεσα - και μάλιστα στην πρώτη γραμμή- στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, χωρίς να τους ποδηγετούμε ή να τους υποκαθιστούμε. Εξασφαλίζοντας πως δεν θα μετατραπούν σε παρακολούθημα των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων, πως δεν θα γίνουν το πιόνι κανενός αρχηγού ή σωτήρα, ο,τι χρώμα λάβαρο κι αν κρατάει. Μέσω και της καλύτερης δικής μας οργάνωσης, οφείλουμε να πασχίσουμε οι αγώνες να αποκτήσουν χαρακτηριστικά ριζοσπαστικότητας και μαχητικότητας στους στόχους τους, αλλά και οριζοντιότητας και συμμετοχικότητας στην λειτουργία τους. Σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά, στις σχολές μας, να βοηθήσουμε στην δημιουργία νέων αγώνων αλλά και δομών κοινωνικής και ταξικής αυτό-οργάνωσης, που θα προεικονίζουν τον νέο κόσμο που θέλουμε να δούμε να γεννιέται μέσα από τις στάχτες του παλιού. Όπως έλεγαν και οι σύντροφοι μας των παλαιότερων χρόνων: Φτιάχνουμε εναν νέο κόσμο μέσα στο κέλυφος του παλιού.

Τιμούμε τους αγώνες της τάξης μας συνεχίζοντας την καθημερινή μάχη σε κάθε κοινωνικό και ταξικό πεδίο.

Η Πρωτομαγιά είναι Απεργία.
Όλοι και όλες στους δρόμους

Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών, Καμάρα 10.30

Οριζόντια Κίνηση - Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό