kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά

Πρώτη Μαίου 1886 γίνεται στο Σικάγο συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων εργατών, με κεντρικό αίτημα την καθιέρωση του 8-ώρου. 3 Μαΐου, η απεργία σε ένα εργοστάσιο τελειώνει βίαια όταν αστυνομία και τσιράκια/ μπράβοι του εργοστασίου διαλύουν τους απεργούς για να μπουν οι απεργοσπάστες. Τέσσερις εργάτες βρίσκονται νεκροί, και πολλοί ακόμα τραυματίες. Την επόμενη - 4 Μαΐου, οργανώνεται ειρηνική συγκέντρωση στην πλατεία Χειμάρκετ του Σικάγο. Ομάδα 180 οπλισμένων αστυνομικών ανοίγει πυρ κατά των συγκεντρωμένων σκοτώνοντας ανθρώπους, και τραυματίζοντας περισσότερους από 200. Η επίσημη καταγραφή είναι 4 νεκροί, χωρίς να υπολογίζει πόσοι τραυματίες πέθαναν στη συνέχεια.

Η καθιερωμένη πλέον εργατική Πρωτομαγιά, πέρα από αργία, είναι μέρα απεργίας και πέρα από φόρος τιμής στους νεκρούς εργάτες, είναι υπενθύμιση των αιματηρών αγώνων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Είναι πριν από όλα, η απόδειξη ότι όλα μας τα κεκτημένα δεν έχουν παραχωρηθεί, αλλά έχουν κερδηθεί μέσα από σκληρή και διαρκή ταξική πάλη, συλλογικές διεκδικήσεις και μαζικούς αγώνες. Στις 28 Φλεβάρη γίναμε όλοι μάρτυρες μιας πρωτοφανούς συνθήκης των τελευταίων δεκαετιών, είδαμε την τρανταχτή απόδειξη ότι η απεργία και η διαδήλωση είναι από τα πιο δυνατά εργαλεία της κοινωνίας και των εργαζομένων για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας. Είδαμε την "αριστοκρατία" της κυβέρνησης να αλλάζει στάση απέναντι στην κοινωνική κατακραυγή και να προσπαθεί να κάνει σπασμωδικές κινήσεις για να φτιάξει την εικόνα της. Παρ' όλα αυτά, οι αντικοινωνικοί νόμοι συνεχίζονται, όπως και η διαδικασία συνεχούς συγκάλυψης για το έγκλημα των Τεμπών.

Παρατηρούμε συνεχώς την κατάσταση επιβίωσής μας όλο και να δυσχεραίνει, η ακρίβεια, που μας έλεγαν ότι είναι παροδική, καλπάζει ανοδικά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ενώ η κυβέρνηση με μεγαλοστομίες ανακοινώνει την αντιμετώπισή της με μέτρα αστεία, στην πραγματικότητα το κράτος στρώνει το δρόμο για μεγαλύτερη αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, επιτελώντας άριστα τον πραγματικό του ρόλο σε αυτό το σύστημα. Τελευταίο τραγικό μέτρο που παίρνει τον δρόμο της εφαρμογής του, ο συντελεστής αναπροσαρμογής του κατώτατου μισθού με σκοπό την αντιμετώπιση του πληθωρισμού. Κάπου ανάμεσα στα μικρά γράμματα που δεν θα ανακοινώσει ποτέ κανένας υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι και η πιθανότητα με αυτό τον συντελεστή ο μισθός μας να μειωθεί για το "καλό της εθνικής οικονομίας". Εξάλλου η αύξηση είναι τέτοια που όχι μόνο δεν βοηθά πραγματικά στη βελτίωση της επιβίωσής μας, αλλά είναι τόση ώστε να ανεβαίνουμε κλίμακα φορολόγησης και να τα παίρνει πίσω το κράτος μέσω των επιπλέον φόρων. Παράλληλα, ειδικές αυξήσεις ανακοινώθηκαν για τις ένοπλες δυνάμεις με σκοπό, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης, να δωθεί προτεραιότητα στην "εθνική κυριαρχία". Όσο δηλαδή εμείς μοχθούμε για την επιβίωση, να καλούμαστε να υπερασπιστούμε τους πολέμους που συμμετέχει το ελληνικό κράτος χωρίς καμία κοινωνική αποδοχή.

Η υποβάθμιση των ζωών μας όμως δεν αφορά μόνο το μισθολογικό, αλλά και τα δημόσια αγαθά και την ποιότητα τους. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων 15 ετών έχουν μεταφέρει τη διαχείρισή τους από το κράτος σε ιδιώτες και εκεί φάνηκε ξεκάθαρα ποιο είναι το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του συστήματος, το κέρδος. Η ανθρώπινη ζωή έχει μπει σε δεύτερη μοίρα, αν όχι τριτοτέταρτη, και έτσι καταλήγουμε να έχουμε ΜΕΘ σε ράντζα και διαδρόμους, 100% αύξηση στην τιμή του ρεύματος, 100% συνολικές αυξήσεις τα τελευταία χρόνια στα ενοίκια, τραίνα να πηγαινοέρχονται πάνω στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν λόγω κάποιων κακών διαχειριστών ή κάποιας κακής κυβέρνησης, αλλά αυτή είναι η ουσία του κράτους και του καπιταλισμού. Η νομοθέτηση πάντα υπέρ του κεφαλαίου και η έλλειψη ελέγχου εκ μέρους της κοινωνίας, δίνουν τη δυνατότητα για δημιουργία μονοπωλίων όπου το κοινωνικό όφελος πάει περίπατο.

Πέραν των οικονομικών αντιθέσεων και προβλημάτων, το σύστημα και η άρχουσα τάξη μας επιβάλουν και όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές διαιρέσεις και αντιθέσεις που σε συνδυασμό με το οικονομικό ζήτημα καταλήγουμε σε ένα καταστροφικό κοκτέιλ διαβίωσης. Οι γυναίκες εκτός του de facto χαμηλότερου μισθού, είτε εντός οικογενίας είτε εκτός, είτε σε μονογονεϊκή είτε με σύντροφο, καλούνται να τα βγάλουν πέρα με μία έξτρα 8ωρη (πολλές φορές και παραπάνω) δουλειά, τις υποχρεώσεις του νοικοκυριού. Και στην τελική αν τα βροντήξουν και φύγουν, αν πουν ΟΧΙ, τότε τις βρίσκουμε δολοφονημένες όπως δεκάδες άλλες αδερφές μας τα τελευταία χρόνια. Οι μετανάστες που ψάχνουν μία καλύτερη μοίρα από τις βόμβες και την εξαθλίωση, καταλήγουν εκμεταλλευόμενοι από ντόπια ή και ομοεθνή τους αφεντικά, πλήρως αποξενωμένοι, χωρίς πρόσβαση σε βασικές ανάγκες, κυνηγημένοι από κάθε λογής φασιστοειδή και τα κράτη να τους εργαλειοποιούν για τα "εθνικά" τους συμφέροντα κατά πώς τους βολεύει στην εγχώρια παραγωγή με εγκλεισμούς σε camp ή ακόμα και δολοφονία χιλιάδων στο Αιγαίο και την Πύλο. Άτομα τις ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα, που μια ζωή βιώνουν την καταπίεση από οικογένεια, περίγυρο, εργασιακό περιβάλλον, κοκ., μετά από χρόνια αγώνων κέρδισαν μία διεκδίκησή τους, αυτή του γάμου, και αμέσως με έναν κάθετα ομοφοβικό νόμο απαγορεύουν στα ζευγάρια αντρών να κάνουν παιδί, με σκοπό να το "προστατέψουν" από τα ανώμαλα χέρια και σκέψεις. Άτομα περιθωριοποιημένα, άτομα της ρομά κοινότητας που ποτέ χωρίς καμία κρατική ή κοινωνική μέριμνα, χωρίς βλέψη ισότητας καλούνται να σηκώσουν όλο το βάρος του κοινωνικού και οικονομικού ρατσισμού. Και μέσα στην πάλη τους για επιβίωση οι μπάτσοι με όλο το ρατσιστικό τους μένος θα τους σκοτώσουν για 20€.

Έτσι με μία κοινωνία πλήρως αποξενωμένη και αδύναμη, φτάσαμε και στο κρατικοκαπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Κρατική υποβάθμιση με σκοπό το ξεπούλημα σε ιδιώτες, μηδενικός έλεγχος των ιδιωτών, μηδαμινή ασφάλεια, επιδοτήσεις στους ιδιώτες, εργαζόμενοι με συνεχείς διπλοβάρδιες, υπέρογκοι μισθοί και αυξήσεις σε στελέχη και στελέχη τριπλοθεσίτες τόσο σε ελεγκτικούς μηχανισμούς όσο και στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Όλα αυτά είναι η συνταγή για να καταφέρουν δύο τραίνα να κινούνται αντίθετα σε μία γραμμή, για μία πύρινη σφαίρα που προσπαθούν να μην μάθουμε ποτέ ποια ήταν η πραγματική της προέλευση, για να μην δώσουν την ηθική δικαίωση στους συγγενείς των θυμάτων και την κοινωνία ότι κάποιος υπεύθυνος καταδικάζεται πραγματικά. Ενώ εδώ και χρόνια τα σωματεία των εργαζομένων μιλούσαν ανοιχτά για την υπάρχουσα κατάσταση και ένα πιθανό πολύνεκρο ατύχημα. Πλέον όμως, έχουμε και την επιβεβαίωση από τα χείλη του πρωθυπουργού ότι τραίνα ασφαλή ΘΑ έχουμε μετά το 2027. Ζωή σε λόγου μας…

Όλα αυτά συνοψίζουν την πολιτική θανάτου που επιλέγεται πλέον από τα κράτη τα οποία όμως δεν αφήνουν ασυγκίνητη την εκάστοτε κοινωνία, αλλά ορίζουν τα πολιτικά υποκείμενα που -αντιλαμβανόμενα αυτές τις συστημικές αντιθέσεις- δίνουν ακριβώς αυτούς τους συλλογικούς αγώνες. Έτσι, επιλέγουμε και σε αυτή την Πρωτομαγιά να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να σηκώνουμε αναχώματα κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, να αυτοοργανωνόμαστε και να δημιουργούμε νέους κοινωνικούς δεσμούς, δομές και θεσμούς. Θεσμούς που θα δίνουν τον έλεγχο της ζωής μας στα χέρια μας και όχι σε στυγνούς καπιταλιστές και τους πολιτιακούς τους εκπροσώπους, την εκάστοτε κυβέρνηση, είτε είναι τα τραίνα είτε το ρεύμα είτε τα ενοίκια είτε η εργασία μας. Η απεργία είναι το μέσο για να σταθούμε εμπόδιο και να ανατρέψουμε όλα αυτά που μας καταστρέφουν τη ζωή. Για να διεκδικήσουμε μία ζωή που αξίζει να βιωθεί ελεύθερη από καταπιέσεις, να προωθήσουμε τον κοινωνικό έλεγχο των δημοσίων αγαθών και των ζωών μας ευρύτερα. Για μια ζωή που είναι ζωή και όχι επιβίωση.

Συμμετέχουμε στηρίζουμε τα απεργιακά καλέσματα των σωματείων βάσης

Πέμπτη 1 Μαΐου 2025, 10:30, Καμάρα

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο