kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Μικροφωνική - Συγκέντρωση ενάντια στο αυξημένο κόστος ζωής και την ακρίβεια

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΤΟΥΣ

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ & ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Η κοινωνία αντιμετωπίζει την ακρίβεια που βαθαίνει καθημερινά, με την ανισότητα να γίνεται πιο έντονη και τη φτώχεια να απλώνεται σε όλο και περισσότερα νοικοκυριά. Οι τιμές των βασικών αγαθών συνεχίζουν να αυξάνονται, παρουσιάζοντας μάλιστα σημαντική άνοδο ακόμα και σε σχέση με τους ίδιους μήνες πέρυσι. Πολλές οικογένειες οδηγούνται σε σημαντική μείωση των τροφίμων που αγοράζουν, με το 69% των πολιτών να δηλώνουν πως το κρισιμότερο πρόβλημα της χώρας και αυτό που τους απασχολεί περισσότερο είναι το αυξημένο κόστος ζωής (!).

Στον αντίποδα, η κυβέρνηση συνεχίζοντας την πολιτική των "καλαθιών", που παρατάθηκαν μέχρι τα τέλη του Οκτώβρη, ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού, καθώς αδυνατεί να εφαρμόσει μία συνεκτική πολιτική και καταφεύγει σε προσωρινές και ανεπαρκείς λύσεις που στην πραγματικότητα δεν ανακουφίζουν τα νοικοκυριά. Είναι δεδομένο πως το καλάθι του νοικοκυριού, αλλά ούτε και εορταστικά και εποχιακά καλάθια δεν μπορούν να αποτελέσουν αντίβαρο στο αυξανόμενο κόστος ζωής και δεν μπορούν να αγγίξουν καν το στόχο της επιβράδυνσης των αυξήσεων. Αντίθετα, η κυβέρνηση προσπαθεί να εξυπηρετήσει, για άλλη μια φορά, τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και του πολιτικού τους προσωπικού, ενώ ταυτόχρονα, επιχειρεί -μάταια- να αποσπάσει λαϊκή συναίνεση για τις πολιτικές φτώχιας που εφαρμόζει.

Κάτω από το χαλάκι των "καλαθιών" όμως δεν μπορεί να κρυφτεί η πραγματικότητα, με την Ελλάδα να αποτελεί την πρωταθλήτρια της ευρωζώνης στην αύξηση τιμών των τροφίμων και τις μεγαλοαλυσίδες των super market να θησαυρίζουν εις βάρος της τάξης μας και να αυξάνουν τον τζίρο τους κάθε χρόνο και περισσότερο. Ενδεικτικά, το πρώτο τρίμηνο του 2025, ο τζίρος των ταχυκίνητων καταναλωτικών αγαθών (κυρίως τρόφιμα, αναλώσιμα για το σπίτι και γενικά αγαθά που καταναλώνονται γρήγορα) ανήλθε στα 3,27 δισ. ευρώ, σημειώνοντας δηλαδή αύξηση κατά 6,4% (!!) σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2024. Η αύξηση αυτή, φυσικά, δεν προκύπτει από άνοδο της κατανάλωσης, αλλά σχεδόν αποκλειστικά από τις συνεχείς αυξήσεις των τιμών, καθώς ο όγκος των πωλήσεων σε βασικές κατηγορίες προϊόντων μειώνεται σταθερά.

Φυσικά, οι απαντήσεις της κυβέρνησης στο κύμα ακρίβειας που έχει ρημάξει τα λαϊκά νοικοκυριά, ήταν μια μηδαμινή αύξηση του κατώτατου μισθού που ούτε στο ελάχιστο δεν ανταποκρίθηκε στο αυξημένο κόστος ζωής. Σύμφωνα με πρόσφατες εκθέσεις του ΟΟΣΑ για το 2024, η Ελλάδα βρίσκεται για μία ακόμα χρονιά, στις τελευταίες θέσεις μεταξύ των 35 χωρών του οργανισμού όσον αφορά τον μέσο εβδομαδιαίο μισθό σε συνδυασμό με τις ώρες εργασίας. Συγκεκριμένα, η χώρα κατατάσσεται προτελευταία (!!), ξεπερνώντας μόνο το Μεξικό και την Κολομβία. Όλα αυτά σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ανακοινώνει υπερπλεονάσματα τα οποία όμως δεν αποτελούν παρά αποτέλεσμα της επιβολής έμμεσης υπερφορολόγησης, δηλαδή του αυξημένου ΦΠΑ που προκύπτει από τη συνεχιζόμενη ακρίβεια, αλλά και της περικοπής των δαπανών για υποδομές και της μειωμένης χρηματοδότησης του προϋπολογισμού των δημόσιων κοινωνικών αγαθών.

Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο οικονομικό κλίμα που βιώνουμε, με την ακρίβεια να καλπάζει, τη φτώχεια να διογκώνεται και το κόστος διαβίωσης να γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο, βλέπουμε την υπέρμετρη αύξηση της κερδοφορίας συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων και μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι «παραδόξως»

μετά από 15 χρόνια συνεχούς κρίσης κάνουν «χρυσές» δουλειές. Ενδεικτικά, το real estate, ο τομέας των κατασκευών, οι πετρελαιάδες και οι ιδιοκτήτες των εταιρειών ενέργειας κερδοφορούν συνεχώς στην εξελισσόμενη υπάρχουσα κρίση και πάντα στις πλάτες μας. Εξάλλου, στην Ελλάδα είναι γνωστός δεκαετίες τώρα, ο ρόλος ονομάτων της μεγαλοαστικής τάξης, που βλέπουν τη κρίση ως ευκαιρία για να αυξήσουν τα κέρδη της. Βαρδινογιάννης (κάτοχος Motor Oil-NRG), Λάτσης (Πετρέλαια ΕΛΠΕ-elpedison), Μυτιληναίος (protergia & αντιπρόεδρος του ΣΕΒ), Μελισσανίδης (Aegean), Περιστέρης-Μαρινάκης (ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ).

Ενώ αυτοί πλουτίζουν, οι εργαζόμενες/οι, ο απλός λαός βλέπουν μέρα με την μέρα την ζωή τους να χειροτερεύει. Η ολομέτωπη ταξική επίθεση που δεχόμαστε εντείνεται και στο κομμάτι της στέγασης. Οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις σε πρώτες κατοικίες λαϊκών οικογενειών είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, καθώς το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης έχει δώσει ελεύθερο έδαφος στα μεγαλοαρπαχτικά των τραπεζών και των funds να ξεσπιτώνουν τον λαό από τα ίδια του τα σπίτια με το περίφημο σχέδιο "Ηρακλής", ενώ παράλληλα, τα ενοίκια στη μεγαλύτερη έκταση της πόλης είναι απλησίαστα και συνεχώς αυξανόμενα.

Απέναντι σε αυτήν την επίθεση στην ίδια μας την επιβίωση, οι σύμμαχοί μας δεν είναι τα μεγαλοαφεντικά που απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές αριστερά και δεξιά και πετυχαίνουν κερδοφορίες ρεκόρ. Δεν είναι οι τράπεζες που ψηφίζονται ασυλίες για τα στελέχη τους και για την «εξυγίανση» τους βγαίνουν στο σφυρί πρώτες κατοικίες λαϊκών οικογενειών. Δεν είναι ούτε τα κυβερνητικά και πολιτικά στελέχη που φέρνουν και ψηφίζουν ένα σωρό αντιλαϊκά νομοσχέδια που έχουν διαλύσει την υγεία και την παιδεία, που έκοψαν τις συντάξεις, τον 13ο και 14ο μισθό. Δεν είναι ούτε οι κυβερνήσεις που με την διαχείριση τους οδήγησαν στο έγκλημα στα Τέμπη και στο θάνατο 57 ανθρώπων.

Μόνοι σύμμαχοι μας είμαστε αυτοί και αυτές που βράζουμε στο ίδιο καζάνι, άνθρωποι του μεροκάματου, συνταξιούχοι και φοιτητές/-τριες των λαϊκών στρωμάτων. Η πολιτική της κυβέρνησης δεν είναι τυχαία, αλλά συνέχεια του διεθνούς, πολιτικού και οικονομικού συστήματος και εκπροσωπεί συγκεκριμένη τάξη, αυτή των μεγαλοαφεντικών και των πλουσίων. Απέναντι σε αυτή την συντονισμένη επίθεση που διεξάγουν εναντίον μας οφείλουμε να συμμετέχουμε όλο και περισσότεροι/ες, όλο και πιο οργανωμένοι/ες για να κατακτήσουμε συνολικά και μόνιμα το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των εργαζομένων και του λαού σε ασφαλείς θέσεις εργασίας, επίπεδα μισθού που μας εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση, και άμεση μείωση των τιμών στα βασικά αγαθά και στα ενοίκια. Το μέλλον του λαού να μην ξαναμπεί εχέγγυο για το ξεπέρασμα των κρίσεων τους. Αν θέλουν λιτότητα ας την εφαρμόσουν στα αφεντικά τους, τους μεγαλοκαπιταλιστές και εφοπλιστές. Ο λαός, όλοι εμείς, οι φτηνά εργαζόμενες/οι, οι αυτοαπασχολούμενοι/ες, οι άνεργοι/ες, οι περιθωριοποιημένοι/ες, δεν έχουμε πει την τελευταία μας κουβέντα απέναντι στις πολιτικές που βίαια μας στερούν τη ζωή, απέναντι σε ένα σύστημα που μας καταδικάζει στην εξαθλίωση, τη φτώχεια, τον κανιβαλισμό. Οργανωμένοι στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς μας να παλέψουμε για:

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΙΑ ΣΙΤΙΣΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ-ΕΝΕΡΓΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑ ΤΑΞΙΚΟ!

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΞΕΡΩΣΗ

E-mail: diarexkis-agonexas@riseuexp.net

Facebook: Διά Πυρός

Twitter: twitter.com/Diarkis_Agonas

Για να μη ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

Εδώ και 15 χρόνια η κρίση αποτελεί κανονικότητα. Τι είναι όμως αυτή η κρίση; ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ μας πλήττουν και "όλοι/όλες μαζί" θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε "ενωμένοι/ες". Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του '08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Έλα όμως που αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων των δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. Όταν τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), έχουν δύο, κατά βάση, επιλογές. Είτε θα μετακυλήσουν τη "ζημιά" στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά εδώ.Όταν πληρώνουμε τα νοίκια που έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε το ίδιο μας το σπίτι σε πλειστηριασμό. Όταν οι μισθοί μας που έχουν πιάσει πάτο δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Όταν έρχονται τα εκκαθαριστικά για ρεύμα, θέρμανση, νερό και μας μοιράζουν εγκεφαλικά. Όταν τα ψώνια στο supermarket εξαφανίζουν και τα τελευταία ψιλά από την τσέπη. Όταν οι επιλογές για μετακίνηση είναι είτε να στοιβάζεσαι σε ΜΜΜ, ελπίζοντας να χωρέσεις να σταθείς, είτε να σου βγει η βενζίνη ο κούκος αηδόνι. Όταν παρακαλάς να μην σου τύχει τίποτα και χρειαστείς γιατρούς, φάρμακα, νοσοκομεία. Όταν εν τέλει συνειδητοποιούμε ότι ζούμε για να δουλεύουμε.

Το να ζεις στο ελληνικό καπιταλιστικό κράτος σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά, ένα εκ των οποίων είναι το ρεύμα, εξαρτώνται από τους νόμους προσφοράς και ζήτησης. Κάπως έτσι ,φτάνουμε στο σήμερα και κάνοντας απολογισμό βγάζουμε κάποια δυσάρεστα συμπεράσματα. Ότι και να κοιτάξεις γύρω σου κοστίζει. Εδώ και τόσους μήνες , ο χειμώνας είναι μια δοκιμασία από μόνος του. Ο κόσμος την περνάει με κλειστές σόμπες θέρμανσης γιατί φοβάται πως δεν θα έχει τον επόμενο μήνα να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ, ψωνίζει με ψίχουλα, φοβάται μη χάσει το σπίτι του.

Την στιγμή, λοιπόν, που πολλοί από εμάς σκέφτονται αν θα ανάψουν το φως, το φούρνο κλπ., τα αφεντικά συνεχίζουν να καταπατούν τα κεκτημένα των εργατικών αγώνων και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας με μοναδικό σκοπό το προσωπικό τους κέρδος. Απολύσεις ,ελαστική εργασία , περικοπές , ανασφάλεια , μεροκάματα τρόμου είναι μερικές λέξεις που περιγράφουν τα καθημερινά εργατικά κάτεργα, μικρά ή μεγάλα. Από την μία ο κόσμος του μόχθου και του αγώνα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τρεις κι εξήντα και από την άλλη τα ντόπια αφεντικά και το κεφάλαιο που συνεχίζουν την επέλαση τους χωρίς κανένα ίχνος ντροπής. Οι ελληνικές αλυσίδες σουπερμάρκετ μάλιστα χαίρουν από το ελληνικό κράτος ιδιαίτερης μεταχείρισης, αφού σε περιόδους όξυνσης των διακρατικών εμπορικών πολέμων φροντίζει να τα ενισχύει με πολλούς τρόπους, θεωρώντας τα εθνικά ωφέλιμες επιχειρήσεις και άρα ένα δυνητικό ατού στο να βγαίνει κερδισμένο αυτό και η οικονομία του, δηλαδή χαμένες εμείς και κερδισμένα τα κάθε λογής αφεντικά του. Έτσι, με μια εσσάνς «αντίστασης» στις «πολυεθνικές» και το «ξένο κεφάλαιο όσων ξεπουλάνε τη χώρα» βλέπουμε τους μισθούς μας να γίνονται επιδόματα και κουπόνια αποκλειστικής κατανάλωσης στα μεγάλα ελληνικά αφεντικά, μανατζαραίους και ακόμα και εργάτες να κολλάνε -κυριολεκτικά- στον τοίχο μέχρι να αναλάβουν οι μπάτσοι κόσμο κάθε ηλικίας που βουτάει από τα ράφια όσα χρειάζεται, απολύσεις καρκινοπαθών με μηδενικές αποζημιώσεις, εντατικοποιημένα ελαστικά ωράρια και μαύρη εργασία με φόντο αποψάρες όπως «τουλάχιστον ο τάδε μεγαλοϊδιοκτήτης δεν απέλυσε». Μας φτάσανε να θεωρούμε, πλέον, πολυτέλεια το νερό, το φως ,το φαγητό, την στέγαση. Αλήθεια αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε; Θα πρέπει να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις.

Η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση στην οποία μας υποβάλλει η καπιταλιστική πραγματικότητα με δεκάδες τρόπους, πλήττει ακόμη πιο βίαια τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς, που ζώντας σε καθεστώς αορατότητας, βιώνουν την κρατική βία με κάθε τρόπο. Οι αυξήσεις ενοικίων, οι εξώσεις, η επιτάχυνση των διαδικασιών πλειστηριασμού των πρώτων κατοικιών, δεν είναι χτυπήματα που καλείται να αντιμετωπίσει μόνο η ντόπια εργατική τάξη. Οι εξώσεις μεταναστ(ρι)ών από τις κατοικίες τους και η μεταφορά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι κανονικότητα για αυτούς, με το κράτος να προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους απομακρύνει από τον αστικό ιστό για περεταίρω απανθρωποποίηση, εξαθλίωση και εκμετάλλευση των ζωών τους. Οι γειτονιές μετατρέπονται σε θεματικά πάρκα και επενδυτικά πεδία του real estate, με την ταξική εκκαθάριση όσων περισσεύουν. Παράλληλα, την ώρα που ο εκτοπισμός τους παρουσιάζεται αναγκαίος ή "αναπόφευκτος", το ελληνικό κράτος επενδύει τεράστια ποσά σε εξοπλιστικά προγράμματα όπως το Re-arm Europe, πρόγραμμα 800 δις, για την στρατιωτική ενίσχυση του και την εξασφάλιση του πολέμου. Τα κράτη προετοιμάζουν πολεμικές επιχειρήσεις που το πολυεθνικό προλεταριάτο καλείται να πληρώνει με περικοπές στους μισθούς και στις δαπάνες για τη δημόσια υγεία και πρόνοια.

Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθοριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες αντιλαμβάνονται την θέση τους. Τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας θα πρέπει αρχίσουν να οργανώνονται με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να χτίσουν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών , να στήσουν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη, να καταφέρουν να δείξουν πως απέναντι στο τέρας υπάρχει η αλληλεγγύη και η ανάγκη για πραγματική ζωή…

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ' ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ανάρες, Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης