kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία υπεράσπισης καταλήψεων & ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ΤΟ ΑΚΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

Καλούμε την Πέμπτη σε συγκέντρωση/πορεία ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και για την υπεράσπιση των καταλήψεων στις 17:30 στην νομική επί της Σόλωνος.

Η μετατροπή των πανεπιστημίων σε πλήρως ελεγχόμενες επιχειρήσεις αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε τη δεκαετία του '70. Στόχος της αναδιάρθρωσης είναι να αλλάξουν πλήρως οι όροι που συντελείται η εκμετάλλευση της εργασιακής δύναμης και συνεπώς το σύνολο των τρόπων που δομούνται οι καπιταλιστικές σχέσεις. Η αναδιάρθρωση έρχεται τόσο μέσα από τη σοσιαλδημοκρατική ρύθμιση (τύπου ΣΥΡΙΖΑ) όσο και μέσα από μια πιο πεζή, κατασταλτική πολιτική όπως αυτή της ΝΔ. Δεν ξεκινάει λοιπόν με την εκκένωση του ΑΚΝ, και δεν θα τελειώσει εκεί. Η εκκένωση του ΑΚΝ όμως και κάθε αυτοργανωμένου χώρου μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια φαίνεται να αποτελεί κεντρικό σημείο για τα αφεντικά και το κράτος. Είτε γιατί εκεί βρίσκουν το εύφορο έδαφος να διογκώσουν τους λόγους ασφαλείας χτυπώντας παραδειγματικά όσα ήδη αντιστέκονται στη μιζέρια της καπιταλιστικής καθημερινότητας. Είτε γιατί, ακόμα και αν για κάποιους είναι δύσκολο να το καταλάβουν, οι κατηλλειμενοι χώροι αποτελούσαν ήδη πρόβλημα στα σχέδια των πρυτάνεων και των αφεντικών.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ένας θεσμός που έχει περάσει διάφορες φάσεις, και τα τελευταία χρόνια οι διαδοχικές καπιταλιστικές κρίσεις προσπαθούν να επιταχύνουν την είσοδό του σε μία νέα. Στην πρώτη του φάση, από την ίδρυσή του ως τον Β'ΠΠ, το "πανεπιστήμιο-ελίτ" έδινε στάτους και τεχνογνωσία στα τέκνα της αστικής τάξης, στελεχώνοντας ως επί το πλείστον τις ανάγκες της κρατικής γραφειοκρατίας, των μηχανικών του στρατού, και την αστική πολεοδομία.Στην δεύτερή του φάση, από τον Β'ΠΠ ως σήμερα, το "μαζικό-πανεπιστήμιο" "έσπασε" τον ελιτισμό, "άνοιξε" και φιλοξένησε τα παιδιά της επαρχίας και της αστικοποιημένης εργατικής τάξης, που καταρτίζονταν για να μπουν στην αγορά εργασίας μίας οικονομίας που σταδιακά μετατοπίστηκε όλο και περισσότερο από τον πρωτογενή (αγροτική παραγωγή) και τον δευτερογενή τομέα (βιομηχανία) στον τριτογενή (υπηρεσίες).

Στις πρώτες δύο φάσεις του λοιπόν, το πανεπιστήμιο ως θεσμός προσπάθησε αρχικά να συγκροτήσει την αστική τάξη και να επιβληθεί ως θεσμός στην καπιταλιστική κοινωνία. Στη συνέχεια λειτούργησε ως κομμάτι των προνοιακών πολιτικών και με σκοπό την κατάρτηση της εργατικής τάξης για τις νέες ανάγκες του καπιταλισμού. Σε εκείνη τη περίοδο το πανεπιστήμιο χρησιμοποιείται από τα κάτω και φεύγει από τον απόλυτο έλεγχο της ακαδημαικης ελιτ.

Έτσι, από το 70 και μετά, μία τρίτη φάση αναδύεται εντός της δεύτερης, με τα περιεχόμενά της να αποτελούν διαρκές επίδικο και πεδίο ανταγωνισμού. Σε αυτή την τρίτη φάση, το "επιχειρηματικό-πανεπιστήμιο", αποτελεί μία προσπάθεια εξορθολογισμού της σύνδεσης του πανεπιστημίου με την αγορά. Επιχειρείται δηλαδή να εξαλειφθεί η χασούρα, να μειωθούν τα κόστη και να αυξηθούν τα κέρδη. Αυτό που λέμε "εκπαιδευτική αναδιάρθρωση" λοιπόν είναι η εξάλειψη του δημοσίου - κοινωνικού χαρακτήρα του πανεπιστημίου και το πέρασμα του στην πλήρη εναρμόνισή του με τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Η αναδιάρθρωση, λοιπόν, έχει άμεσο και πρώτο στόχο την εξάλειψη των ανταγωνιστικών φωνών στο πανεπιστήμιο, την αποστείρωση των δημόσιων κοινωνικών χώρων μας μέσω της εκδίωξής μας από αυτούς. Οι δημόσιες εγκαταστάσεις ριμάζουν έτσι ώστε να αξιοποιηθούν στα χέρια ιδιωτών ή εργολαβιών. Οι λευκοί τοίχοι που μοιάζουν με λευκά κελιά φυλακών,η αποσιώπηση του πολιτικού λόγου με πολύμορφα μέσα, οι κάμερες, τα τουρνικέ, η πλήρης γραφειοκρατικοποίηση των διαδικασιών που αποτρέπουν την πραγματοποίηση εκδηλώσεων με αντιστασιακό και ανταγωνιστικό χαρακτήρα, ο διαχωρισμός των φοιτητών από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, η απόλυση και μετάθεση εργαζομένων που στέκονται κόντρα στις αυταρχικές πολιτικές της διοίκησης και η δίωξη φοιτητών και διοικητικών για την συνδικαλιστική και πολιτική τους δράση αποτελούν μερικά παραδείγματα της συστημικής απόπειρας της απόλυτης καθυπόταξη στις επιταγές της αγοράς. Τα σχέδιά τους είναι ακριβώς αυτά για ένα πανεπιστήμιο-εταιρεία-φυλακή, όπου καθένα θα γίνεται ένα συνειδητοποιημένο χωρίς ίχνος αμφισβήτησης γρανάζι, που θα πατά επί πτωμάτων και θα αποδέχεται ότι όλα είμαστε αναλώσιμα.

Η εκκένωση του ΑΚΝ μαζί με τις εκκενώσεις του στεκιού φυσικού ΑΠΘ, του ΑΚΜ, του Μηχανουργείου και των κατειλημμένων χώρων εντός των πανεπιστημίων- αποτελεί την συντεταγμένη επίθεση του κράτους και κάθε είδους εξουσίας εντός αυτού, για να συντρίψει ότι συλλογικό και αυτοοργανωμένο- να καθαρίσει μια και καλή με κάθε αντίσταση.

Το φοιτητικό κίνημα ολόκληρων δεκαετιών έχει σταθεί απέναντι, με καταλήψεις - είτε συγκρουσιακές είτε συμβολικές -, πορείες, κινητοποιήσεις και είχε καθυστερήσει αυτά τα σχέδια. Το ΑΚΝ άνηκε τα τελευταία 13 χρόνια σε αυτό τον χώρο αντιστάσεων στηρίζοντας αγώνες εντός και εκτός πανεπιστημίου. Από το ΑΚΝ έχουν περάσει ανά τα χρόνια εκατοντάδες συνελεύσεις και άτομα που έχουν στεγάσει τους προβληματισμούς τους, τις πολιτικές τους ιδέες, έχουν συνδιαμορφώσει, αράξει, έχουν πιει ένα ποτήρι μη απαλλωτριομένου καφέ, έχουν συντηρήσει τον χώρο και έχουν πλαισιώσει αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.

Και γιατί η κατάληψη είναι η απάντηση;

Τα στέκια και οι καταλήψεις είναι χώροι που δίνουν τη δυνατότητα να σπάμε στην πράξη τα δεσμά και τα όρια που επιβάλουν το κράτος και οι διάφορες μορφές εξουσίας. Καταλύοντας την νομιμότητα και αψηφώντας την απειλή της, ανοίγουμε ταυτόχρονα ένα συγκεκριμένο υλικό πεδίο πειραματισμού και αυτοοργάνωσης. Μπορούμε να ζούμε πέρα και ενάντια στους κανόνες τους,τα πρότυπα τους περί κανονικού. Μπορούμε να συζητάμε τρόπους δράσης για να εμποδίσουμε και ανατρέψουμε την εκμετάλλευση των ζωών όλων μας. Η κατάληψη είναι ένα εργαλείο αλλά είναι και μια προ-εικόνιση της κοινότητας που οραματιζόμαστε. Εντός τους εδαφικοποιούνται ανησυχίες, ιδέες, μεθόδοι και μορφοποιούνται δράσεις.

Εκτός από την κατάληψη (απελευθέρωση ενός χώρου από την ιδιοκτησία) κάθε κοινωνικός χώρος - στέκι καταδεικνύει ότι είναι εφικτό (αλλά και πολύ απολαυστικό και αναγκαίο!) να ζούμε χωρίς να επιτελούμε ρόλους αφεντικών, μπάτσων, καταναλωτών, θεατών. Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι ευνοούν την δημιουργική σύγκρουση των ιδεών, την αλληλοφροντίδα. Αποτελούν τόπο πειραματισμού και φυγής από τους κοινωνικούς ρόλους της πατριαρχικής κανονικότητας, και ανάχωμα στην προέλαση των μαγαζιών και της κυρίαρχης κουλτούρας που μας θέλουν εναλλάξ πειθήνια εργατά ή/και απαθή, απομονωμένα άτομα εξουσιαστές, καταναλωτές, χρήστες ψηφιακών εφαρμογών. Η κατάληψη και η κοινωνικοποίηση των χώρων είνα ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε κάθε ντουβάρι που ειδάλως θα γίνει airbnb ή ένα ακόμα μαγαζί.

Με δύο λόγια: οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι βρίσκονται στο στόχαστρο του κράτους, στο πλαίσιο της κατασταλτικής στρατηγικής που εφαρμόζεται για την απονέκρωση όλων των τόπων που μπορούμε να υπάρχουμε με τρόπους επικίνδυνους και ενοχλητικούς για την εξουσία. Στην ίδια κατασταλτική ατζέντα εντάσσεται, λοιπόν, και η επίθεση και επιτήρηση των δημόσιων χώρων, όπου οι αστυνομικοί έλεγχοι όσων αράζουν εκεί έχουν αυξηθεί δραματικά. Ο δημόσιος χώρος είναι ο τόπος στον οποίον αντιπαρατίθενται και τελικάαποτυπώνονται και εγχαράσσονται κοινωνικοί ανταγωνισμοί. Μέχρι σήμερα κόσμος συνεχίζει να αραζει σε πλατείες και πάρκα, επιλέγοντας να μην καταναλώνει - παράγει κάθε στιγμή της ζωής του. Μέχρι στιγμής τα τραπεζάκια των μπαρ, οι λαμαρίνες των εργολάβων και τα μηχανάκια των μπάτσων δεν έχουν επικρατήσει, αλλά έχουν αρπάξει πολύ χώρο.

Οι κρατικές πολιτικές για την "ασφάλεια" στον δημόσιο χώρο, παράλληλα με πρακτικές ποινικοποίησης «ανεπιθύμητων» κοινωνικών ομάδων, εισάγουν και εδραιώνουν μεθόδους ιδιωτικοποίησης του χώρου. Η επίθεση σε κοινωνικούς και δημόσιους χώρους εξυπηρετεί δύο παράλληλους στόχους του εξουσιαστικού συμφερτού, αφενός επιτείνει την κυριαρχία στις ζωές μας και αφετέρου λειτουργεί ως κεντρικός μοχλός της λειτουργίας των εμπορικών αγορών.

Με τον ενθουσιασμό της αυτοδιαχείρησης, με φιτίλι τις οργές και τις θλίψεις μας, με την εφευρετικότητα των κοινοτήτων μας και με το πείσμα της πολιτικής μας πρότασης: θα συνεχίσουμε να καταλαμβάνουμε τον χώρο και να διαστέλλουμε τον χρόνο!

-Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής

-31/5/2025

πηγή : email που λάβαμε στις 1 Ιουνίου 02h

Τα όνειρα που κάνετε για τα πανεπιστήμια θα γίνουν οι χειρότεροι σας εφιάλτες

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε για άλλη μια φορά την καταστολή στην φοιτητική κοινότητα και την κοινωνική βάση ευρύτερα. Οι συνεχείς επιθέσεις κατά των κατειλημμένων χώρων εντός και εκτός πανεπιστημίων ακολουθούνται από απειλές από την πλευρά του κράτους προς όλο τον αγωνιζόμενο κόσμο. Κομμάτι αυτών των επιθέσεων αποτελούν τα τελευταία μέτρα γύρω απο την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που αφορούν παύση της φοιτητικής ιδιότητας σε περίπτωση σύλληψης εντός πανεπιστημίου και πλήρης διαγραφή σε ενδεχόμενο ενοχής, εγκατάσταση καμερών εντός και τουρνικέ στην είσοδο των πανεπιστημίων, ελέγχους κατά την είσοδο και έξοδο και παρουσία μπάτσων εντός των χώρων. Οι δηλώσεις αυτές συνοδεύονται με πλήθος ψεμάτων για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα: η δήθεν επίθεση από τον διδακτορικό στο ΕΜΠ που εν τέλει ξεκίνησε από την κυλικειάρχισσα και φίλη του πρύτανη για μια αφισοκόλληση, η υπόθεση της νομικής οπού αποκρύπτεται ότι επρόκειτο για επίθεση στην ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και στοχοποιούνται συντρόφια για την πολιτική τους ταυτότητα και μόνo, το lockout της Νομικής στις 19/05 για να μην πραγματοποιηθεί η μικροφωνική, η αποτύπωση των χώρων μας ως βρώμικους και χώρους ανομίας αντί για περιβάλλοντα κοινωνικής αντίστασης και άλλα πολλά. Μέσα από ολα αυτά κράτος, μπάτσοι και πρυτανικές αρχές χτίζουν το κατάλληλο περιβάλλον για την επέλαση της επιτήρησης των ζωών μας όλο και περισσότερο. Το κατάλληλο κλίμα για την επιβολή των μέτρων ενός σχεδίου που έχει μείνει στα χαρτιά εδώ και δεκαετίες λόγω των αγώνων των καταπιεσμένων μερών της κοινωνίας. Στο ΕΜΠ και συγκεκριμένα στα κτίρια επί της Πατησίων η παρακολούθηση μέσω καμερών έχει ήδη ξεκινήσει να πραγματοποιείται• στο ΕΚΠΑ κόπηκαν τα απαραίτητα κονδύλια για να στηθεί η μονάδα ασφαλείας και προστασίας, ενώ στις ΦΕΠΑ έχει ήδη πραγματοποιηθεί η τοποθέτηση τουρνικέ, η είσοδος εντός του κτιρίου με κάρτα και καταγραφή στοιχείων.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έρχεται σε μια περίοδο που τα φοιτητικά κινήματα και ο κόσμος που οργανώνεται εντός αυτών καταστέλεται λόγω της ανάγκης του να αντιτεθεί στην νέα πραγματικότητα που αυταρχικά μας επιβάλλεται. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παραπάνω μέτρα για την εκπαίδευση συνοδεύονται με αμέτρητα ακόμα που αφορούν την εργασία, το μεταναστευτικό, το περιβάλλον, την υγεία, τον ποινικό κώδικα, τις μεταφορές, το ρεύμα, ακόμα και το νερό. Το κράτος θέλοντας να γίνουν τα πανεπιστήμια πιο ελκυστικοί χώροι για επενδύσεις, κινείται κατασταλτικά με στόχο την αποστείρωση και πειθάρχηση εντός αυτών. Καταστολή δεν είναι μόνο τα πειθαρχικά, το ν+2, οι διαγραφές φοιτητών, συλλήψεις και κάμερες. Καταστολή για εμάς είναι και ό,τι συνοδεύεται και ό,τι προκύπτει από όλα αυτά, η εντατικοποίηση, καταστολή είναι και τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ή η αναθεώρηση του αρθρου 16. Όλες αυτές οι αλλαγές δεν πάνε να απαγορεύσουν μόνο τον αγώνα εντός των σχολών αλλά και την δυνατότητα φοίτησης γενικά, με την ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των ταξικών φραγμών.

Τα πανεπιστήμια ανέκαθεν στέκονται αγκάθι στην επιβολή κράτους και κεφαλαίου, από τους αντιδικτατορικούς αγώνες κατά την Χούντα, τα κοινωνικά κινήματα της Μεταπολίτευσης έως και σήμερα. Ως χώροι συσπείρωσης, σύνδεσης και ριζοσπαστικοποίησης όσων αγωνίζονται ενάντια στην υποτίμηση των ζώων τους, οι σχολές μας ενέχουν από πάντα το στοιχείο της σύγκρουσης τόσο απέναντι στην εξουσία όσο και στο εσωτερικό τους από τη στιγμή που αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ αντιπάλων πολιτικών και ταξικών συμφερόντων. Συγκεκριμένα λειτουργώντας ως χώρος ελεύθερης παραγωγής και διακίνησης ιδεών-επικίνδυνων προς την εκάστοτε εξουσία καθώς και γνώσεών που μπορούν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και όχι απλά στην αγορά, εμφανίζονται ως ρήγμα στο κρατικό καπιταλιστικό σύστημα που θέλει τα πάντα υποταγμένα στο κέρδος και την αδράνεια. Τα πανεπιστήμια σε αυτο ακριβώς το πλαίσιο, εμφανίζονται ως εδάφη αγώνα για τα κινήματα και πέραν του φοιτητικού, το οποίο από μόνο του υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα των φοιτητ(ρι)ών απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μπορεί να αποτελέσει απειλή. Ακριβώς λοιπόν η πολιτική σημασία των σχολών βρίσκεται στην δυνατότητα τους να λειτουργήσουν ως ορμητήρια για ολόκληρη την αγωνιζόμενη κοινωνία απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό, την πατριαρχία και κάθε καταπιεστική δομή. Το πανεπιστημιακό άσυλο που συμπύκνωνει αυτήν την δυνατότητα σύνδεσης αγώνων, ανήκει σε όλη την κοινωνία και σε καμία περίπτωση δεν χωράνε σε αυτό μπάτσοι και αφεντικά.Οι καταλήψεις πέρα από άμεση αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας και της εμπορευματοποίησης, αποτελούν εδαφικοποίηση των συντροφικών μας σχέσεων, νησίδες αγώνα και αντίστασης, χώρους πολιτικής ζύμωσης και αυτοοργάνωσης στους οποίους η εξουσία του κράτους απουσιάζει. Είναι ανάσες ελευθερίας στο μικροαστικό και ρεφορμιστικό τρόπο ζωής που θέλει να μας επιβάλλει το κράτος. Είναι οι χώροι στους οποίους η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και οι ιδέες μας μεταβαίνουν από την θεωρία στην πράξη. Αποτελούν οδοφράγματα και επίθεση στις πρακτικές κράτους-κεφαλαίου που καταπιέζουν και ευτελίζουν τις ζωές μας. Για αυτά και ακόμη περισσότερα οι καταλήψεις δεν παραδίδονται αλλά μάχονται.

Στα μέτρα που προσπαθεί να επιβάλλει το κράτος εμείς απαντάμε με συλλογικούς αγώνες ενάντια στην καταστολή και την πειθάρχιση εντός των πανεπιστημιακών χώρων. Ως ελευθεριακά σχήματα, στέκια και κατειλημμένοι χώροι εντός των σχολών, καλούμε σε συγκέντρωση-πορεία την Πέμπτη 5/6 στις 17:30 στην Νομική.

Θα ακολουθήσει η ανοιχτή συνέλευση

Ανοιχτή συνέλευση για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την καταστολή στα πανεπιστήμια

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1636177/