kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Θερινή προβολή στα Δυτικά

Θερινή προβολή στα Δυτικά

" Salt of the sea"

Annemarie Jacir, 109'

Κόκκινο πάρκο, Ηλιούπολη

Λεωφορείο 34: στάση Βοτανικός κήπος

Το παλαιστινιακό ζήτημα και η γεωπολιτική του διάσταση με την πολυπλοκότητα που ενέχει, δεν ξεκίνησε με τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023. Αντίθετα, ριζώνει στην αποικιοκρατική αναδιάταξη της Μέσης Ανατολής μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Βρετανία παραχώρησε τη Παλαιστίνη στους, εκδιωγμένους από την Ευρώπη, εβραϊκούς πληθυσμούς υπό το πρόσχημα της δημιουργίας ενός ενιαίου έθνους. Η επιλογή αυτή ήταν ξεκάθαρα στρατηγική με σκοπό τη συγκρότηση ενός συμμαχικού κράτους στη Μέση Ανατολή που θα διασφάλιζε τον έλεγχο των πρώτων υλών και των εμπορικών δρόμων. Η ίδρυση του Ισραήλ το 1948, μετά από απόφαση του ΟΗΕ που δεν σεβάστηκε ποτέ το παλαιστινιακό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, εγκαινίασε τη περίοδο της Νάκμπα, με εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστινίους να εκδιώκονται από τα σπίτια τους για να "επανεγκατασταθούν στα παλιά τους εδάφη", αυτά που ονομάζουν Γη της Επαγγελίας.
Οι διαδοχικές στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών πληθυσμών, που κατοικούσαν στη περιοχή για πάνω από 1.000 χρόνια, κατέληξαν στην εδραίωση της Ισραηλινής κυριαρχίας σε κατεχόμενες ζώνες όπως η Δυτική Όχθη, η Γάζα και τα υψίπεδα του Γκολάν. Από τη δεκαετία του '80, ο αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία πέρασε σταδιακά υπό την ευθύνη των παλαιστινιακών δυνάμεων αντίστασης. Αποκορύφωση αυτού του αγώνα ήταν η 1η Ιντιφάντα (1987), που αποκάλυψε το εύρος της λαϊκής οργής με τον χαρακτήρα της εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης. Οι συμφωνίες του Όσλο 5 χρόνια αργότερα, αν και παρουσιάστηκαν ως ειρηνευτική διαδικασία, εξυπηρέτησαν τον ρόλο μιας μεταμοντέρνας κατοχής, όπου η PLO ως "νόμιμος εκπρόσωπος" του παλαιστινιακού λαού, ανέλαβε την απορρόφηση της παλαιστινιακής αντίστασης και την απονομιμοποίηση του απελευθερωτικού αγώνα. Ο αποκλεισμός της Γάζας και οι συνεχείς εκτοπίσεις Παλαιστινίων απέδειξαν πως το «ειρηνευτικό σχέδιο» ήταν πρόφαση για την ενίσχυση της κατοχής και πυροδότησαν την 2η Ιντιφάντα (2000-2005), μια περίοδο γενικευμένης εξέγερσης και αιματηρής καταστολής που επανέφερε τον αγώνα στη βάση της ένοπλης λαϊκής αντίστασης.

Οι δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ και Ε.Ε.) επιμένουν να βλέπουν το Ισραήλ ως τον φύλακα της ενεργειακής και πολιτικής σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και συνεχίζουν να το υποστηρίζουν με κάθε μέσο στη γενοκτονία που επιτελεί. Ενώ ελληνικό κράτος από τον εμφύλιο μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, στο παρελθόν η εξωτερική του πολιτική σε ό,τι αφορούσε τη Μέση Ανατολή ήταν αυτή της στήριξης των δυτικών συμφερόντων παράλληλα με τη διατήρηση μιας ισορροπίας και με τα αραβικά καθεστώτα. Στη σημερινή συγκυρία βλέπουμε την ανοικτή στήριξη και επιμελητεία του ισραηλινού κράτους στη γενοκτονία στη Γάζα και στα πολεμικά μέτωπα σε Λίβανο, Υεμένη, Συρία, Ιράκ και Ιράν. Το ελληνικό κεφάλαιο και το ελληνικό κράτος έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με το Ισραήλ, με μερικά μόνο παραδείγματα να αποτελούν η χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας και το στρατόπεδο στη Λάρισα, οι πολεμικές φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα ενάντια στους Χούθι, οι κοινές αεροπορικές ασκήσεις με το Ισραήλ παρασύροντας πιθανότατα και εμάς στο άμεσο μέλλον στον πόλεμο με τις τραγικές συνέπειες που αυτός έχει.

Το κράτος, για άλλη μια φορά, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση τις εξωτερικές απειλές προτάσσει την ανάγκη για εθνική ενότητα και στρατιωτική αναβάθμιση. Κατά αυτόν τον τρόπο, αποπροσανατολίζει με μαεστρία την κοινωνία από τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή τη βάρβαρη κυριαρχία του, τα αφεντικά, τα σύνορα, τις έμφυλες και ρατσιστικές καταπιέσεις. Στόχος του εθνικού αφηγήματος είναι η ψευδαίσθηση ύπαρξης ενός ενιαίου πειθαρχημένου συνόλου εγχώρια, με πραγματικό κεκαλυμμένο σκοπό την απόπειρα καταστολής κάθε μορφής αντίστασης και αγώνα. Ως αναμενόμενη απόρροια, αυτή η πολιτική είναι η ίδια που θρέφει τον ολοένα εντεινόμενο εθνικισμό και το φασισμό, βασικά εργαλεία που διαιωνίζονται για να προστατέψουν τα συμφέροντα όσων εξουσιάζουν τις ζωές μας - φαινομενικά ειρηνικά (ή και όχι απαραίτητα).

Η δική μας θέση δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στον αντίποδα των πολεμοκάπηλων συμφερόντων του ελληνικού κράτους. Ο αγώνας των Παλαιστινίων ενάντια στην μόνιμο καθεστώς απαρτχάιντ στην καταπίεση και τους εκτοπισμούς που υφίστανται, ο αγώνας ενάντια στην εξελισσόμενη γενοκτονία στη Γάζα και στις πολεμικές επιχειρήσεις στη δυτική όχθη είναι αγώνας ενάντια στο ίδιο σύστημα που πνίγει μετανάστες/στριες στα σύνορα, που ευθύνεται για την αύξηση του κόστους ζωής, που μας βλέπει ως κρέας για τα κανόνια τους. Το σύνθημα από τη θάλασσα ως το ποτάμι η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη είναι η συμπύκνωση του αντιαποικιακού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των Παλαιστινίων Στα δικά μας πλαίσια μεταφράζεται ως η ανάγκη για το αντιπολεμικό κίνημα που θα μπλοκάρει την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και τις σχέσεις του ελληνικού με το ισραηλινό κράτος.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών