kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/7

Στο πλευρό των μεταναστών/τριών από τη Γραμβούσα μέχρι το Βάι

Το πρόβλημα με τον Άιχμαν ήταν ακριβώς ότι υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτόν· και ότι οι πολλοί δεν ήταν ούτε διεστραμμένοι ούτε σαδιστές, αλλά ήταν, και εξακολουθούν να είναι, φοβερά και τρομακτικά φυσιολογικοί.

Χάνα Άρρεντ, Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ

*γίβεντο, το: [κρητική διάλεκτος] ντροπή, ρεζιλίκι

< τουρκ. guvenmek

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε: «Όταν ένας Δανός ή ένας Ολλανδός πει μια ανοησία ή κάνει μια χυδαιότητα, γελάω ή σηκώνω τους ώμους. Αν όμως την πει ή την κάνει ένας Έλληνας, γίνομαι έξω φρενών. Είναι ένα διασκεδαστικό υπόλοιπο εθνικισμού». Αυτή η ίδια αίσθηση συλλογικής σύνδεσης μπορεί να οδηγήσει κάποιους σε ένα «καρναβάλι εθνικής ταυτότητας», που αποκρυσταλλώνεται άλλοτε σε γελοιοποιημένες φουστανελοφόρες παρελάσεις χωρίς καμία σύνδεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα κι άλλοτε στο φαντασιακό του «αυτόχθονα», στον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.

Από την άλλη, για μας, ακριβώς λόγω αυτής της σύνδεσης που υπάρχει με τον τόπο που μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε, με τις μνήμες από τις φτωχές γειτονιές της Παλιάς Πόλης του Ρεθύμνου, του λιμανιού και του Τσεσμέ, παίζοντας με τα παιδιά και τα εγγόνια όσων έφτασαν εδώ κυνηγημένοι, νιώθουμε αυτό το συναίσθημα της απόλυτης ντροπής, της απογοήτευσης, του θυμού και της έλλειψης ελπίδας γι' αυτό το μέρος, που, ενώ η πολυπολιτισμικότητα είναι ιστορικά δομικό του στοιχείο, μεγάλη μερίδα των ανθρώπων του «ξεσηκώθηκαν» για ν' αντιδράσουν στην προσέλευση 400 κατατρεγμένων ανθρώπων. Ανθρώπων που στοιβάχτηκαν σε αποκλεισμένα κι απομονωμένα γήπεδα και στα καυτά τσιμέντα του λιμανιού, σε 40 βαθμούς, για μερικές μέρες, χωρίς να διαθέτουν ή να τους παρέχονται ούτε τα βασικά, όπως παπούτσια και εσώρουχα.

Αυτοί που «αντέδρασαν» είναι οι ίδιοι που άλλοτε σώπασαν βλέποντας τον τόπο τους να ξεπουλιέται λίγος λίγος στον βωμό του τουριστικού κέρδους και τον πολιτισμό τους να γίνεται ατραξιόν. Είναι αυτοί που δεν ενοχλήθηκαν από τη μεγαλύτερη νατοϊκή βάση της Μεσογείου στη Σούδα και τη δουλική συνδιαλλαγή με τους μεγαλύτερους δολοφόνους του σύγχρονου κόσμου. Αυτοί που δεν τους πείραξαν οι ανεμογεννήτριες, που καταστρέφουν το φυσικό τους περιβάλλον, όμως αναγνώρισαν στον εαυτό τους τον ρόλο του θιασώτη της «ελληνικότητας», του «γηγενούς» και του «προστάτη του τόπου». Μ' όλους αυτούς μας συνδέει μόνο το αίσθημα της ντροπής, που, ενώ μεγαλώσαμε στον ίδιο τόπο, δεν κατάλαβαν την ιστορική ευθύνη που έχουν απέναντί του.

Φυσικά, ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο μοριακός φασισμός -δηλαδή οι μικρές, καθημερινές εγκληματικές σκέψεις και συμπεριφορές- βασίζονται στο δόγμα της εξαίρεσης, της υπεροχής, της ιεράρχησης των ζωών ανάλογα με το πόσο «αξίζουν» να βιωθούν. Αυτή η λογική βρίσκεται σε απόλυτη σύμπνοια με τη ρατσιστική ρητορική που διοχετεύεται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και με την κρατική αντιμεταναστευτική πολιτική.

Από το (αντι)μεταναστευτικό νομοσχέδιο του 2024, που θέτει σχεδόν απροσπέλαστα κριτήρια για τους αιτούντες άσυλο, τις αναγγελίες για αναστολή της αξιολόγησης των αιτήσεων ασύλου και τη δημιουργία κλειστής δομής στην Κρήτη μέχρι τη συμφωνία για την επέκταση του φράχτη του Έβρου -όπου οφείλονται αναρίθμητοι θάνατοι μεταναστ(ρι)ών-, και από τις εκατοντάδες θαλάσσιες και χερσαίες δολοφονίες μέχρι τις βίαιες και παράνομες επαναπροωθήσεις (push-backs), ξεδιπλώνεται μια στρατηγική εξόντωσης. Ναυάγια, με αποκορύφωμα αυτό της Πύλου, πνιγμοί, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης -αποκεντρωμένες φυλακές, μακριά από την κοινότητα, χωρίς καμία ουσιαστική υποδομή που να διασφαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια- διαμορφώνουν το πλαίσιο της θεσμοθετημένης απανθρωπιάς. Την ίδια στιγμή, το Υπουργείο Μετανάστευσης ανατίθεται διαδοχικά σε πασίγνωστους φασίστες (Βορίδης, Πλεύρης), ενώ οι τοπικές αρχές εύπορων δήμων επιλέγουν την αδράνεια απέναντι στην ανάγκη πραγματικής φιλοξενίας, επικαλούμενες την έλλειψη κονδυλίων. Έτσι τίθενται σταθερά οι βάσεις μιας πολιτικής βαρβαρότητας και θανάτου.

Έχει έρθει από καιρό πια η ώρα οι άνθρωποι αυτού του τόπου να διαλέξουμε πλευρά: ή θα επιτρέψουμε τη μισαλλοδοξία, τη βία και τη βαρβαρότητα ή θα αντισταθούμε στήνοντας αντιφασιστικά οδοφράγματα αλληλεγγύης, διεκδίκησης και αξιοπρέπειας. Να σταθούμε απέναντι στην πολιτική της καταστολής και του θανάτου, στον πόλεμο και την Ευρώπη-Φρούριο, μέσα από την αυτοοργάνωση που αποσκοπεί στη συλλογική δράση για μια ζωή με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, που θέτει ως προτεραιότητα αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη ιδιότητα.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ/ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ 19:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ, ΡΕΘΥΜΝΟ

Αντιφασιστική Δράση Ρεθύμνου