kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Συντρόφισσα Β.

Ενημέρωση σχετικά με τη δίωξη εις βάρος της επιζώσας συντρόφισσάς μας Β.

Το 2021 ύστερα από δημόσια καταγγελία του βιασμού της τότε ανήλικης συντρόφισσάς μας Β., ο βιαστής την μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμηση ενώ η ίδια δεν είχε προχωρήσει σε κάποια νομική ενέργεια. Η υπόθεση θα εκδικαστεί στις 23 Οκτωβρίου στο Πρωτοδικείο Ανηλίκων του Πειραία. Καλούμε σε συγκέντρωση στις 9 πμ.

Η συντρόφισσα καλείται να αναβιώσει την εμπειρία της για την οποία αυτή τη φορά κατηγορείται κιόλας. Θα πρέπει να υπερασπιστεί την εαυτή της απέναντι στον βιαστή και τον δικαστή, αλλά και απέναντι σε ένα δικαστικό και νομικό σύστημα που πορεύεται χέρι χέρι με την πατριαρχία διαιωνίζοντας την έμφυλη βία και καταπίεση. Όπου άνθρωποι άσχετοι με την κατάσταση καλούνται να πουν στην επιζώσα ποια είναι η αλήθεια που βίωσε. Ξέρουμε πολύ καλά σε ποια πλευρά βρίσκεται η δικαιοσύνη τους. Είναι ένα σύστημα που ξεπλένει (παιδο)βιαστές και ανθρώπους με εξουσία και λεφτά, που επιρρίπτει την ευθύνη στις επιζώσες που καταγγέλουν τους θύτες τους, αμφισβητώντας τις εμπειρίες τους και εξουθενώνοντάς τες ψυχολογικά και οικονομικά.

Το κράτος με την εξουσία που έχει να ορίζει εξ' αρχής από μόνο του την έννοια της διασφάλισης της δικαιοσύνης, επιλέγει να απονέμει "λύσεις" τιμωρητικού και εξατομικευμένου χαρακτήρα με την επιβολή φυλακίσεων και προστίμων στο εκάστοτε κατηγορούμενο. Η επιδερμική αυτή αντιμετώπιση ενός προβλήματος λειτουργεί με διπλό όφελος για το κράτος διότι ενώ εξασκεί το φιλελεύθερο προφίλ του ως προασπιστής των δικαιωμάτων των πολιτών και ταίζει τα κοινωνικά κινήματα με δικαιώματα και νομοθετικά διατάγματα προς ευφησυχασμό τους, παράλληλα αποφεύγει να σκαλίσει τα βαθύτερα αίτια που δημιουργούν ένα κοινωνικό πρόβλημα καθώς κάτι τέτοιο θα το έφερνε σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις που λιμνάζουν στην κοινωνική πραγματικότητα, υιοθετούμενες από ενα τεράστιο κομμάτι των ψηφοφόρων.Δεν θα επιχειρούσε ποτέ να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η κοινωνια όντως χρειάζεται ριζικές αλλαγές επειδή θέλει να διατηρήσει αυτήν τη φανταστική συνθήκη κοινωνικής ειρήνης που επικρατεί. Αυτή μέσα στην οποία οι "φυσιολογικοί άνθρωποι" δεν πρέπει να ανησυχούν για τίποτα εκτός από την έλλειψη ατομικής ευθύνης του εκάστοτε "αντικοινωνικού στοιχείου" που διαταράσσει την ειρήνη αυτή. Η σε βάθος ανάλυση και αντιμετώπιση των κοινωνικών συνθηκών που οδηγούν στην πατριαρχική βία (η σύγκρουση δηλαδή με την απαξίωση, την άγνοια και την αδιαφορία των πολιτών) προϋποθέτει την έστω και σε ελάχιστο βαθμό εξάσκηση και ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και συλλογικής συνείδησης, κάτι που σίγουρα δεν εξυπηρετεί τα κρατικά συμφέροντα. Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι να διαιωνίζονται οι πατριαρχικές ιεραρχίες και να συντηρούνται οι αντιλήψεις που οδηγούν σε σεξιστική βία.

Μπροστά σε ένα τέτοιο σύστημα, που θέτει υπό αμφισβήτηση όσα άτομα έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση υποχρεώνοντάς τα να υπερασπιστούν την εγκυρότητα του βιώματος τους, το να μοιραστεί κανείς ανοιχτά ή να καταγγείλει ένα συμβάν είναι σχεδόν αδύνατο.Αυτη η πραγματικότητα αποσιώπησης και συγκάλυψης εκτείθεται και είναι ορατή αν σκεφτεί κανείς πως ο βιαστής στην περίπτωση αυτή, γνωρίζοντας πως έχει πίσω του ένα σύστημα που δρα προς όφελος του και έχοντας όλα τα κοινωνικά προνόμια όπως οικονομικά, ηλικιακά και έμφυλα, επιλέγει να κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ενάντια σε ένα παιδί, ερχόμενος τώρα στην θέση του θύματος και επιβεβαιώνοντας ξανά την ξεφτίλα του.

Οι μηνύσεις για δυσφήμηση δεν είναι ασυνήθιστες, είναι ένας τρόπος να παγιωθούν οι πατριαρχικές ιεραρχίες, είναι ένας τρόπος να αποτραπούν περαιτέρω κατηγορίες και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι οι άνδρες συχνά κατηγορούνται άδικα για σεξουαλική παρενόχληση. Αυτό το αφήγημα θυματοποίησης των κακοποιητών, που υποστηρίζεται και στις αίθουσες των δικαστηρίων, επιχειρεί να εξισώσει τη βία που εκείνοι έχουν ασκήσει με τα "αδικήματα" που διαπράττονται εναντίον τους σε απάντηση, σε μια προσπάθεια άρνησης της συστηματικής πατριαρχικής καταπίεσης.

Το να μιλήσει κανείς με οποιονδήποτε τρόπο υπό αυτές τις συνθήκες είναι επομένως μια αντίσταση στην απαιτούμενη σιωπή που επιβάλλεται. Υπάρχει δύναμη σε αυτή την αντίσταση ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει. Δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία κανενός αποστειρωμένου δικαστηρίου να ορίζει το τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα σε αυτές τις περιπτώσεις. Στηρίζουμε την συντρόφισσα μας στην επιλογή της να αμφισβητήσει το μονοπώλιο της αλήθειας του συστήματος δικαιοσύνης και να μοιραστεί το βίωμα της, καθώς και όλα τα επιζώντα που παλεύουν με όποια μέσα αυτά μπορούν και επιθυμούν.

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΖΩΝΤΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΈΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΚΈΝΤΡΟ ΖΙΖΆΝΙΑ

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1637542/

Κάλεσμα αλληλεγγύης/ Πέμπτη 23/10, 9:00, Πρωτοδικείο Ανηλίκων Πειραιά

Το 2021 ύστερα από δημόσια καταγγελία του βιασμού της συντρόφισσάς μας Β., ο βιαστής την μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμηση.

Η υπόθεση θα εκδικαστεί στις 23 Οκτωβρίου στο Πρωτοδικείο Ανηλίκων του Πειραιά. Καλούμε σε συγκέντρωση στις 9 πμ.

Η συντρόφισσα καλείται να αναβιώσει την εμπειρία της για την οποία αυτή τη φορά κατηγορείται κιόλας. Θα πρέπει να υπερασπιστεί την εαυτή της απέναντι στο βιαστή και τον δικαστή, αλλά και απέναντι σε ένα δικαστικό και νομικό σύστημα που πορεύεται χέρι χέρι με την πατριαρχία διαιωνίζοντας την έμφυλη βία και καταπίεση. Όπου άνθρωποι άσχετοι με την κατάσταση καλούνται να πουν στην επιζώσα ποια είναι η αλήθεια που βίωσε.

Ξερουμε πολύ καλά σε ποια πλευρά βρίσκεται η δικαιοσύνη τους. Είναι ένα σύστημα που ξεπλένει (παιδο)βιαστές και ανθρώπους με εξουσία και λεφτά, που επιρρίπτει την ευθύνη στις επιζώσες που καταγγέλουν του θύτες τους, αμφισβητώντας τις εμπειρίες τους και εξουθενώνοντάς τες ψυχολογικά και οικονομικά.

Το κράτος με την εξουσία που έχει να οριοθετεί νομικά τα εγκλήματα έμφυλης βίας και να διασφαλίζει την απονομή της δικαιοσύνης (μέσω του δικαστικού συστηματος), επιλέγει να απονέμει "λύσεις" τιμωρητικού χαρακτήρα με την επιβολή φυλακίσεων και προστίμων στο εκάστοτε κατηγορούμενο. Η αντιμετώπιση αυτή δεν αποτελεί παρά μια επιδερμική και υποκριτική αντιμετώπιση, καθώς το κράτος συγκροτείται και διασφαλίζεται μέσω της πατριαρχίας που γέννα τα εγκλήματα αυτά. Ωστόσο, το κράτος ως αναγνωρισμένος ρυθμιστής της δικαιοσύνης επωφελείται καθώς προωθεί το φιλελεύθερο προφίλ του προασπιστή και προστάτη των δικαιωμάτων των πολιτών. Ταυτόχρονα, ταΐζει τα κοινωνικά κινήματα με δικαιώματα και νομοθετικά διατάγματα προς ευφησυχασμό τους, ενώ αποφεύγει να σκαλίσει τα βαθύτερα αίτια που δημιουργούν ένα κοινωνικό πρόβλημα. Κάτι τέτοιο θα το έφερνε σε σύγκρουση με τα δομικά στοιχεία συγκρότησης του και παράλληλα με τις αντιλήψεις που λιμνάζουν στην κοινωνική πραγματικότητα, υιοθετούμενες από ενα τεράστιο κομμάτι των ψηφοφόρων. Το κράτος δεν θα επιχειρούσε ποτέ να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η κοινωνια όντως χρειάζεται ριζικές αλλαγές, επειδή θέλει να διατηρήσει αυτήν τη φαντασιακή συνθήκη κοινωνικής ειρήνης που επικρατεί.

Μπροστά σε ένα τέτοιο σύστημα, που θέτει υπό αμφισβήτηση όσα άτομα έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση υποχρεώνοντάς τα να υπερασπιστούν την εγκυρότητα του βιώματος τους, το να μοιραστεί κανείς ανοιχτά ή να καταγγείλει ένα συμβάν είναι σχεδόν αδύνατο. Οι μηνύσεις για δυσφήμηση αποτελούν πλέον κανονικοποιημένη πρακτική,όπου τα σκουπίδια οι παραβιαστές, κακοποιητές, βιαστές αντιστρεφουν τη θέση των προσώπων εμφανιζόμενοι ως καταγγελόμενα θύματα. Είναι ένας τρόπος να παγιωθούν οι πατριαρχικές ιεραρχίες, είναι ένας τρόπος να αποτραπούν περαιτέρω κατηγορίες και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι οι άνδρες συχνά κατηγορούνται άδικα για σεξουαλική παρενόχληση.Το να μιλήσει κανείς με οποιονδήποτε τρόπο υπό αυτές τις συνθήκες είναι επομένως μια αντίσταση στην απαιτούμενη σιωπή που επιβάλλεται.

Αρνούμαστε κάθε κράτος και σύστημα "δικαιοσύνης" να κρίνει την εγκυρότητα των εμπειριών μας και δεν θα λογοδοτούμε σε όσους μας υποτιμούν κάθε φορά που επιλέγουμε να μιλήσουμε για την πατριαρχική πραγματικόττητα που ζούμε. Γιατί αυτή η πραγματικότητα είναι οι ψίθυροι στο δρόμο, η αντικειμενοποίηση των σωμάτων μας, οι ρόλοι βάσει φύλου, η ομοφοβία, η τρανσοφοβία, οι γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία και η σεξουαλική παρενόχληση. Κάθε φορά που καλούμαστε να αποδείξουμε - είτε μέσα στα δικαστήρια, είτε στα ΑΤ, είτε στο οποιοδήποτε κοινωνικό σχήμα- την ύπαρξη της βίας μέσα σε όλες αυτές τις παραπάνω εμπειρίες, η βία θα διαιωνίζεται. Επομένως δεν θα περιμένουμε από κανένα τύπου "δικαστή" να αναγνωρίσει την αλήθεια μας ούτε από το πατριαρχικό σύστημα να αποδώσει ποινές.

Βγαίνουμε στους δρόμους και φωνάζουμε την αλήθεια από μόνα μας, αντιστεκόμαστε με τα δικά μας μέσα, με κουήρ-φεμινιστική αυτοάμυνα, άμεσες δράσεις αλληλεγγύης και θεραπευόμαστε μέσω της συντροφικής φροντιστικότητας και των συλλογικών αγώνων. Στεκόμαστε αλληλέγγυα με όλα τα επιζώντα που παλεύουν με όποια μέσα αυτά μπορούν και επιθυμούν.

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΖΩΝΤΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΊΟ ΑΝΗΛΊΚΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΤΙΣ 23/10 9πμ.

Συνελευση Αλληλεγγύης στη Συντρόφισσα Β.

Εικόνες:

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1638059/

Αλληλεγγύη σε όλα τα επιζώντα έμφυλης βίας

Το 2021 η Β. κατήγγειλε δημόσια τοτον βιαστή της και αυτός κατέληξε να της κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Την Πέμπτη 23/10 στις 9πμ στο Πρωτοδικείο Ανηλίκων του Πειραία, δεν θα αφήσουμε μόνη της τη συντρόφισσά μας να δικαστεί, αλλά θα σταθούμε στο πλάι της.

Αυτό που συμβαίνει μέσα στα δικαστήρια είναι οι επιζώσες έμφυλης βίας, έχουν δεν έχουν κάνει καταγγελία για κακοποίηση, να έρχονται αντιμέτωπες με την έδρα, η οποία αμφισβητεί το βίωμά τους, θέτοντας τις πιο απαράδεκτες ερωτήσεις κάνοντάς τες να νιώθουν πως έκαναν αυτές τις λάθος επιλογές και πως αυτές ευθύνονται που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση. Κρίνεται τελικά το κατά πόσο έχουν ξεστρατίσει από το δρόμο που επιτάσσει ο εμφύλός τους ρόλος, δηλαδή το αν ήταν φρόνιμες, υπάκουες και το αν έφυγαν από το μέρος όπου όφειλαν να είναι, δηλαδή το σπίτι. Ταυτόχρονα, πρέπει να ξαναβιώσουν το τραύμα τους, λέγοντας με λεπτομέρειες το τί έζησαν μπροστά στοστον θύτη και δεν είναι λίγες οι φορές που τους έχουμε δει να γελάνε, προβάλλοντας με υπερβάλλοντα ζήλο την αυτοπεποίθησή τους μέσα στην δικαστική αίθουσα. Μέσα στο εξουαστικό σύστημα που ζούμε, το οποίο διέπει και την δικαιοσύνη, οι βιαστές, εκμεταλλευόμενοι την ταξική ή κοινωνική τους θέση λοιπόν, έχουν το δικαίωμα να κάνουν μηνύσεις, επανατραυματίζοντας ψυχολογικά αλλά και οικονομικά τα επιζώντα, τα οποία καταλήγουν από καταγγέλοντα, να αντιμετωπίζονται ως θύτες.

Μεγαλώνουμε στην εποχή που η πατριαρχία ελέγχει τα σώματά μας, την έκφραση φύλου μας, περιχαρακώνει σε έμφυλα δοσμένους ρόλους και συμπεριφορές, στερεί ελευθερίες έως και ζωές.

Σε αυτή τητην κοινωνία λοιπόν, η κουλτούρα του βιασμού υπάρχει διάχυτη ανάμεσά μας και στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι η κουλτούρα που προωθεί την έμφυλη βία, γιατί μαθαίνει στις αρρενωπότητες από μικρά, ότι είναι το "κυρίαρχο αρσενικό" αυτό που παίρνει τις πρωτοβουλίες αλλά και τις αποφάσεις στο σεξ, καθώς και σε μια ερωτική σχέση. Τους μαθαίνει συνεπώς ότι μπορούν να έχουν αυτοί λόγο στα σώματά μας, χωρίς ποτέ να γίνεται λόγος για συναίνεση. Είναι η κουλτούρα αυτή που ευθύνεται για το ότι κάθε φορά που γνωστοποιείται ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης, όλα τα βλέμματα στρέφονται προς το άτομο που τη δέχθηκε και ποτέ προς το θύτη. Ερωτήσεις όπως το τί φορούσες, τί δουλειά είχες εκεί και γιατί δεν έφυγες, έρχονται να επιβεβαιώσουν πως ο θύτης δεν θα γίνει υπόλογος για τις πράξεις του και έτσι μπορεί να συνεχίσει ακάθεκτος να τις κάνει. Παράλληλα βρίσκει κάποιες φορές και υπερασπιστικό περιβάλλον από τους φίλους του ή την οικογένεια του που τον λυπούνται τον καημένο, μην καταστραφεί η ζωούλα του. Σε αυτά τα πλαίσια τελικά μπορεί να απομονωθεί η επιζώσα και να μη βρίσκει από πουθενά υποστήριξη, νιώθωντας πώς αν ήταν κάποια άλλη στη θέση της δεν θα το πάθαινε αυτό.

Εμείς από πλευράς μας δηλώνουμε πως είμαστε εδώ, δίπλα σε κάθε μια που το έχει ζήσει, μαζί με το κάθε ένα που μοιραζόμαστε κοινά βιώματα. Όταν βρισκόμαστε οπλίζουμε τα σώματά μας με δύναμη και αλληλεγγύη και κάθε φορά νιώθουμε πιο έτοιμα να αντιμετωπίσουμε τους κακοποιητές, μέχρι να μην έχει κανείς το θράσος να μας αγγίξει ξανά.

Δίκαιες είναι οι αποφάσεις της επιζώσας, που θα διαλέξει το πότε και το πώς θέλει να αγωνιστεί ενάντια στον κακοποιητή της, όχι οι αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης. Από τα δικαστήρια, μέχρι το δρόμο επιλέγουμε να είμαστε στο πλευρό των επιζώντων έμφυλης βίας, χωρίς να αμφισβητούμε το βιώμά τους.

ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΦΟΡΕΣΩ ΣΤΗ ΦΟΥΣΤΑ ΜΟΥ ΚΑΠΕΛΟ ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΟΧΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ

Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ, ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ

ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα