Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2025 στις 19.00
Συγκέντρωση για τα επτά χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ/της ZackieOh
ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ
«Σκέψου η ζωή να τραβάει τον δρόμο της κι εσύ να λείπεις…»
Πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από τότε που η είδηση της δολοφονίας του Ζακ/της ZackieOh μούδιασε ολόκληρη τη λοατκια+ κοινότητα και το αλληλέγγυο κίνημα. Μια δολοφονία από «φιλήσυχους νοικοκυραίους» και αστυνομικούς, μπροστά σε ένα πλήθος που κοιτούσε ατάραχο και αδιάφορο. Μια δολοφονία καταγεγραμμένη καρέ-καρέ. Μέρα μεσημέρι. Στο κέντρο της Αθήνας.
Βγήκαμε χιλιάδες στους δρόμους με όλη την οργή και τη θλίψη που κουβαλούσαμε. Περπατήσαμε χιλιόμετρα στις πορείες, γράψαμε κείμενα, φωνάξαμε συνθήματα, ζωγραφίσαμε πανό, γεμίσαμε στένσιλ τους τοίχους. Συγκεντρωθήκαμε ξανά και ξανά στα δικαστήρια στον πρώτο και δεύτερο βαθμό, σε όλη την αργή και επώδυνη διαδικασία «απονομής δικαιοσύνης».
Το αποτέλεσμα; Επτά χρόνια μετά οι αστυνομικοί είναι αθώοι, ο ένας εκ των δύο δολοφόνων, ο χρυσοχόος, είναι στο σπίτι του λόγω ηλικίας. Ο δεύτερος (μεσίτης) έχει το θράσος να ζητά αναστολή εκτέλεσης της ποινής του, επικαλούμενος ότι η παραμονή στη φυλακή θα του προκαλέσει «ανήκεστο βλάβη». Η αίτηση απορρίφθηκε, ωστόσο παραμένει το γεγονός ότι ο άνθρωπος που δεν δίστασε να λιντσάρει, να κακοποιήσει και εν τέλει να δολοφονήσει έναν άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος και στο απόλυτο έλεός του, τολμά να ζητά τώρα την επιείκεια της δικαιοσύνης.
Ξέρουμε ότι η δικαιοσύνη «τους», η δικαιοσύνη των ισχυρών δεν μας χωράει. Ξέρουμε ότι δεν θα μας δικαιώσει ποτέ. Εμάς, όσους διαφέρουμε. Όσες αντιστεκόμαστε και διεκδικούμε. Όσα στεκόμαστε απέναντί τους. Όσα αμφισβητούμε τα έμφυλα στερεότυπα και τα άνωθεν επιβεβλημένα «κουτάκια» σεξουαλικότητας. Όσες τολμάμε να χαλάσουμε το πατριαρχικό αφήγημα. Όσους, όσες και όσα υπερασπιζόμαστε το δίκιο των πιο ευάλωτων, των πιο αδικημένων. Των γυναικών που κακοποιούνται ή γυναικοκτονούνται, των προσφυγ(ισσ)ών και των μεταναστ(ρι)ών, των ανάπηρων, των οροθετικών, των Ρομά, των κακοπληρωμένων εργαζόμενων και της νεολαίας που ποινικοποιούνται οι αγώνες της, των φτωχών. Όσων προοριζόμαστε για κρέας στα κανόνια τους στους πολέμους που σχεδιάζουν για τα δικά τους συμφέροντα. Όσων στεκόμαστε στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού που πεινάει, διψάει, βομβαρδίζεται καθημερινά στη Γάζα, δολοφονείται περιμένοντας στην ουρά για λίγο νερό ή ψωμί και συνεχίζει να αντιστέκεται. Όσων αντιπαλεύουμε τη κυβέρνηση της δικής μας χώρας, που σφίγγει το χέρι του δολοφόνου και κάνει μπίζνες πάνω σε νεκρά παιδιά.
Επτά ολόκληρα χρόνια μετά τη δολοφονία του Ζακ συνεχίζουμε να διεκδικούμε όλα όσα είχε υπερασπιστεί κι αυτός. Το δικαίωμά μας να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε, να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, να περπατάμε όπου θέλουμε, να ερωτευόμαστε όποιο πλάσμα θέλουμε, να μεγαλώνουμε παιδιά με όποιον/όποια/όποιο θέλουμε.
Η δικαίωση για εμάς, λοιπόν, θα είναι να φτιάξουμε έναν κόσμο, όπως τον είχε ονειρευτεί ο ίδιος ο Ζακ και είχε παλέψει γι' αυτόν. Έναν κόσμο αλληλεγγύης, έναν κόσμο κατανόησης και αποδοχής. Έναν κόσμο, στον οποίο η διαφορετικότητα θα είναι πλούτος και όχι στίγμα και περιθωριοποίηση. Θα είναι γιορτή και όχι βία.
Στον δρόμο του Ζακ, της πάλης για την εξάλειψη του μίσους, της ομοτρανσφοβίας και του ρατσισμού συνεχίζουμε να βαδίζουμε.
Συγκεντρωνόμαστε και φέτος για να τιμήσουμε τη μνήμη ενός λαμπερού πλάσματος, που δολοφονήθηκε φρικτά. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, συγκεντρωνόμαστε και για να πάρουμε δύναμη από τους συλλογικούς μας αγώνες.
Για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για έναν κόσμο πολύχρωμο, φροντιστικό και αλληλέγγυο.
«Εσύ μπορείς να κοιτάζεις το γκλίττερ, το σώμα που κουνιέται και εκτίθεται, τον άνθρωπο που διαφέρει από 'σένα και που ζει αλλιώς, τα συνθήματα, τα βαμμένα χείλη και να σιχαίνεσαι, να βγάζεις χολή, να μισείς, να καταριέσαι, να κατακρίνεις, να απαξιώνεις.
Εγώ μπορώ να τα βλέπω, να τα ακούω, να τα βιώνω όλα αυτά και να θυμώνω, να πληγώνομαι, να πεισμώνω, να επιμένω, να αγαπάω, να είμαι.
Και στο τέλος της μέρας να κλείνω τα μάτια, να θυμάμαι, να κοιτάζω προς τα μέσα και να χαμογελάω. Καμιά φορά γλυκόπικρα, καμιά φορά αβίαστα, καμιά φορά αφού έχω πρώτα κλάψει, καμιά φορά με προσπάθεια, αλλά να χαμογελάω. Γιατί στο τέλος της μέρας, πάντα θα είμαι καλά με το να είμαι εγώ.»
"Power is being told you are not loved and not being destroyed by it" - Madonna.
Zak Kostopoulos / Zackie Oh
16 Ιουνίου 2015
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ:
Κυριακή 21 Σεπτέμβρη, άγαλμα Βενιζέλου, 7μμ
REclaim PRIDE-Thessaloniki
*Τις επόμενες μέρες θα ανεβεί και η σχετική αφίσα.
πηγή : email που λάβαμε στις 12 Σεπτεμβρίου 10h