Συγκέντρωση για τα επτά χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ/της ZackieOh

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

«Σκέψου η ζωή να τραβάει τον δρόμο της κι εσύ να λείπεις…»

Πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από τότε που η είδηση της δολοφονίας του Ζακ/της ZackieOh μούδιασε ολόκληρη τη λοατκια+ κοινότητα και το αλληλέγγυο κίνημα. Μια δολοφονία από «φιλήσυχους νοικοκυραίους» και αστυνομικούς, μπροστά σε ένα πλήθος που κοιτούσε ατάραχο και αδιάφορο. Μια δολοφονία καταγεγραμμένη καρέ-καρέ. Μέρα μεσημέρι. Στο κέντρο της Αθήνας.

Βγήκαμε χιλιάδες στους δρόμους με όλη την οργή και τη θλίψη που κουβαλούσαμε. Περπατήσαμε χιλιόμετρα στις πορείες, γράψαμε κείμενα, φωνάξαμε συνθήματα, ζωγραφίσαμε πανό, γεμίσαμε στένσιλ τους τοίχους. Συγκεντρωθήκαμε ξανά και ξανά στα δικαστήρια στον πρώτο και δεύτερο βαθμό, σε όλη την αργή και επώδυνη διαδικασία «απονομής δικαιοσύνης».

Το αποτέλεσμα; Επτά χρόνια μετά οι αστυνομικοί είναι αθώοι, ο ένας εκ των δύο δολοφόνων, ο χρυσοχόος, είναι στο σπίτι του λόγω ηλικίας. Ο δεύτερος (μεσίτης) έχει το θράσος να ζητά αναστολή εκτέλεσης της ποινής του, επικαλούμενος ότι η παραμονή στη φυλακή θα του προκαλέσει «ανήκεστο βλάβη». Η αίτηση απορρίφθηκε, ωστόσο παραμένει το γεγονός ότι ο άνθρωπος που δεν δίστασε να λιντσάρει, να κακοποιήσει και εν τέλει να δολοφονήσει έναν άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος και στο απόλυτο έλεός του, τολμά να ζητά τώρα την επιείκεια της δικαιοσύνης.

Ξέρουμε ότι η δικαιοσύνη «τους», η δικαιοσύνη των ισχυρών δεν μας χωράει. Ξέρουμε ότι δεν θα μας δικαιώσει ποτέ. Εμάς, όσους διαφέρουμε. Όσες αντιστεκόμαστε και διεκδικούμε. Όσα στεκόμαστε απέναντί τους. Όσα αμφισβητούμε τα έμφυλα στερεότυπα και τα άνωθεν επιβεβλημένα «κουτάκια» σεξουαλικότητας. Όσες τολμάμε να χαλάσουμε το πατριαρχικό αφήγημα. Όσους, όσες και όσα υπερασπιζόμαστε το δίκιο των πιο ευάλωτων, των πιο αδικημένων. Των γυναικών που κακοποιούνται ή γυναικοκτονούνται, των προσφυγ(ισσ)ών και των μεταναστ(ρι)ών, των ανάπηρων, των οροθετικών, των Ρομά, των κακοπληρωμένων εργαζόμενων και της νεολαίας που ποινικοποιούνται οι αγώνες της, των φτωχών. Όσων προοριζόμαστε για κρέας στα κανόνια τους στους πολέμους που σχεδιάζουν για τα δικά τους συμφέροντα. Όσων στεκόμαστε στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού που πεινάει, διψάει, βομβαρδίζεται καθημερινά στη Γάζα, δολοφονείται περιμένοντας στην ουρά για λίγο νερό ή ψωμί και συνεχίζει να αντιστέκεται. Όσων αντιπαλεύουμε τη κυβέρνηση της δικής μας χώρας, που σφίγγει το χέρι του δολοφόνου και κάνει μπίζνες πάνω σε νεκρά παιδιά.

Επτά ολόκληρα χρόνια μετά τη δολοφονία του Ζακ συνεχίζουμε να διεκδικούμε όλα όσα είχε υπερασπιστεί κι αυτός. Το δικαίωμά μας να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε, να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, να περπατάμε όπου θέλουμε, να ερωτευόμαστε όποιο πλάσμα θέλουμε, να μεγαλώνουμε παιδιά με όποιον/όποια/όποιο θέλουμε.

Η δικαίωση για εμάς, λοιπόν, θα είναι να φτιάξουμε έναν κόσμο, όπως τον είχε ονειρευτεί ο ίδιος ο Ζακ και είχε παλέψει γι' αυτόν. Έναν κόσμο αλληλεγγύης, έναν κόσμο κατανόησης και αποδοχής. Έναν κόσμο, στον οποίο η διαφορετικότητα θα είναι πλούτος και όχι στίγμα και περιθωριοποίηση. Θα είναι γιορτή και όχι βία.

Στον δρόμο του Ζακ, της πάλης για την εξάλειψη του μίσους, της ομοτρανσφοβίας και του ρατσισμού συνεχίζουμε να βαδίζουμε.

Συγκεντρωνόμαστε και φέτος για να τιμήσουμε τη μνήμη ενός λαμπερού πλάσματος, που δολοφονήθηκε φρικτά. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, συγκεντρωνόμαστε και για να πάρουμε δύναμη από τους συλλογικούς μας αγώνες.

Για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για έναν κόσμο πολύχρωμο, φροντιστικό και αλληλέγγυο.

«Εσύ μπορείς να κοιτάζεις το γκλίττερ, το σώμα που κουνιέται και εκτίθεται, τον άνθρωπο που διαφέρει από 'σένα και που ζει αλλιώς, τα συνθήματα, τα βαμμένα χείλη και να σιχαίνεσαι, να βγάζεις χολή, να μισείς, να καταριέσαι, να κατακρίνεις, να απαξιώνεις.

Εγώ μπορώ να τα βλέπω, να τα ακούω, να τα βιώνω όλα αυτά και να θυμώνω, να πληγώνομαι, να πεισμώνω, να επιμένω, να αγαπάω, να είμαι.

Και στο τέλος της μέρας να κλείνω τα μάτια, να θυμάμαι, να κοιτάζω προς τα μέσα και να χαμογελάω. Καμιά φορά γλυκόπικρα, καμιά φορά αβίαστα, καμιά φορά αφού έχω πρώτα κλάψει, καμιά φορά με προσπάθεια, αλλά να χαμογελάω. Γιατί στο τέλος της μέρας, πάντα θα είμαι καλά με το να είμαι εγώ.»

"Power is being told you are not loved and not being destroyed by it" - Madonna.

Zak Kostopoulos / Zackie Oh

16 Ιουνίου 2015

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ:

Κυριακή 21 Σεπτέμβρη, άγαλμα Βενιζέλου, 7μμ

REclaim PRIDE-Thessaloniki

*Μπορείτε να δείτε το σχετικό fb event στο ακόλουθο link:

https://www.facebook.com/events/7680943659375…

πηγή : email που λάβαμε στις 12 Σεπτεμβρίου 10h

ΖΑΚ / ΖACKIE OH

Το χρονικό του πολλαπλού εγκλήματος

Μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου 2018. Οδός Γλάδστωνος, Ομόνοια. Ο Ζακ Κωστόπουλος, γκέι, οροθετικός, αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρθρογράφος και ντραγκ περφόρμερ με το όνομα Zackie Oh, διακομίζεται νεκρός και δεμένος ακόμα με χειροπέδες από ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χωρίς προσπάθεια ανάνηψης, μετά από σειρά άγριων χτυπημάτων από 2 πολίτες και 8-9 αστυνομικούς, τους οποίους παρακολουθούσαν δεκάδες περαστικοί.

Ο Ζακ είχε ξεκινήσει να φωνάζει βοήθεια από την Πατησίων, πριν στρίψει στη Γλάδστωνος. Στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος ο Ζακ προσπαθεί να εισέλθει στον φούρνο «Βενέτη» αλλά δεν του επιτράπηκε η είσοδος. Ζητώντας βοήθεια και ψάχνοντας καταφύγιο μπαίνει στο διπλανό κοσμηματοπωλείο. Εγκλωβίζεται. Βγαίνει στο πεζοδρόμιο μέσα από την τζαμαρία. Ακολουθεί ο ξυλοδαρμός του από τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου, Ευάγγελο Δημόπουλο, και τον Θάνο Χορταριά, ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου στη γειτονιά και γνωστό για τη σχέση του (μέλος και εκπρόσωπος τύπου) με την εθνικιστική οργάνωση «Πατριωτικό Μέτωπο».

Τον ξυλοκοπούν, με κλωτσιές, μέχρι που καταρρέει αιμόφυρτος, ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά της προθήκης. Οι περισσότεροι περαστικοί παρακολουθούν την επίθεση αμέτοχοι μέχρι την κατάρρευση του ενώ μόνο δύο άτομα προσπαθούν να σταματήσουν την επίθεση των Χορταριά και Δημόπουλου και ένα άτομο καλεί το ΕΚΑΒ. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς που κατέγραψαν την δολοφονία δεν άργησαν να πουλήσουν τα βίντεο σε διάφορα καθεστωτικά μέσα, επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν ανενόχλητοι την θανατοπολιτική τους. Στο σημείο φτάνουν τουλάχιστον 8 αστυνομικοί. Κατά την επέμβασή τους, ξυλοκοπούν και αυτοί, τον ήδη τραυματισμένο και πεσμένο στο έδαφος, Ζακ. Ακόμη, σαφή εμπλοκή είχε και ένας άνδρας με κίτρινη μπλούζα που φαίνεται να είναι πολύ κοντά στους αστυνομικούς κατά τη διάρκεια της επίθεσης και να τους μιλάει.

Μετά τη δολοφονία, σειρά παίρνουν τα ΜΜΕ, τα οποία του επιρρίπτουν ο,τι θεωρείται μεμπτό από το κυρίαρχο αφήγημα προκειμένου να κανονικοποίησουν τη τέλεση εγκλημάτων σε βάρος αυτών που φέρουν αυτά τα χαρακτηριστικά, που κρίνονται εν ολίγοις επικίνδυνα για τη «δημόσια τάξη και ασφάλεια». Ισχυρισμοί περί κλοπής, επήρειας ναρκωτικών και άλλες λοιδορίες καταπίπτουν αμέσως. Δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στο κατάστημα δακτυλικά αποτυπώματά του Ζακ, ούτε στην ταμειακή, ούτε σε κοσμήματα. Δεν βρέθηκαν ίχνη ναρκωτικών ουσιών σε καμία από τις εξετάσεις που ακολούθησαν. Το μόνο που βρέθηκε, ήταν τα δακτυλικά αποτυπώματα του μεσίτη πάνω σε μαχαίρι με το αίμα της Zackie.

Κράτος, ΜΜΕ και δικαστική αρχή είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Ζακ μετατρέποντας τον, επιπλέον, από θύμα σε θύτη, καλύπτοντας τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του. Είναι γνωστό ότι οι θύτες έμφυλης και ρατσιστικής βίας αντιμετωπίζονται ανάλογα με το ταξικό και φυλετικό τους προφίλ. Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να δικαιολογήσουν ηθικά τους «ευυπόληπτους» δολοφόνους τοποθετώντας τους σε θέση άμυνας απέναντι στο «επικίνδυνο περιθωριακό στοιχείο», καθώς παρουσίαζαν εμμονικά τον Ζακ ως «ληστή» και «πρεζάκι» για να κανονικοποιήσουν τη δολοφονία στη συνείδηση του κάθε Έλληνα νοικοκυραίου.

Ακόμη όμως και αν ήταν ληστής και «πρεζάκι» ποιος νομιμοποιεί το βασανισμό και το θάνατο του;

Για μια φορά ακόμη έγινε φανερός ο ταξικός και εθνικοφυλετικός χαρακτήρας της δικαιοσύνης, καθώς αν οι θύτες ήταν μετανάστες και φτωχοί θα καταδικάζονταν αμέσως και με μεγαλύτερες ποινές, όπως έχουμε δει να συμβαίνει επανειλημμένα. Είναι ακόμη γεγονός, πως οι μπάτσοι που έλαβαν εντολή από τον καταστηματάρχη να τελειώσουν τη δολοφονία, δεν καταδικάστηκαν ποτέ.

Το προφίλ του Ζακ σκιαγραφήθηκε από τα ΜΜΕ με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνεται έμφαση στην εικόνα του περιθωριακού χρήστη ουσιών, ενισχύοντας έτσι ακόμα παραπάνω τη βία της τοξικοφοβίας και της απαξίωσης των χρηστών. Τη δολοφονία της Zackie τη συνέχισαν μετά θάνατον μπάτσοι και ΜΜΕ, με την επιδεικτική τους άρνηση να διερευνήσουν περαιτέρω και με διαφάνεια την υπόθεση, ώστε να βρεθούν όλοι οι ένοχοι. Οι μεθοδευμένες προσπάθειες τους επιτυγχάνουν, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να στέκεται με απάθεια απέναντι σε ανάλογες εκφάνσεις του φασισμού ή ακόμα και να προχωρά σε ρητορική μίσους, αφενός προς υπεράσπιση του κοσμηματοπώλη, και αφετέρου νομιμοποιώντας τη τέλεση ειδεχθών εγκλημάτων για τη προστασία της ιδιοκτησίας από κάθε «αποκλίνον και παραβατικό στοιχείο».

Μέσα στη σύνθεση ενός δημόσιου χώρου που δεν χωρά οτιδήποτε περιθωριακό και «άλλο», τα υποκείμενα που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες καταπίεσης εκτοπίζονται, αορατοποιούνται και αντιμετωπίζονται ως σώματα χωρίς αξία. Ο εξευγενισμός περιφράσσει και αποστειρώνει τις πόλεις μας προφυλάσσοντας το κέρδος και την ιδιοκτησία, ενώ, την ίδια στιγμή, η έννοια της ιδιοκτησίας και η προσπάθεια διαφύλαξης της είναι αυτές που διαμορφώνουν τις συνθήκες της εξατομίκευσης και γεννούν τη βία απέναντι σε οτιδήποτε διαφέρει και το οποίο αυτόματα θεωρείται απειλή.

Ζούμε σε ένα κράτος που εφαρμόζει θανατοπολιτικές, καθώς οτιδήποτε βγαίνει εκτός του κυρίαρχου αφηγήματος αναπαραγωγής του έθνους και του καπιταλισμού θεωρείται αυτόματα επικίνδυνο και κατηγοριοποιείται ως «μη κανονικό». Έτσι, σώματα φτωχά, μη λευκά, κουήρ, που δέχονται έμφυλες διακρίσεις ή/και τοξικοεξαρτημένα συχνά αντιμετωπίζονται ως άτομα που δεν αξίζουν να έχουν θέση στο δημόσιο χώρο και μερικές φορές ακόμα και να ζουν. Είτε απλά προσπαθούν να ζήσουν μια «φυσιολογική» ζωή, είτε προβαίνουν σε πράξεις αντίδρασης και αντίστασης κατά της βίας που δέχονται, θεωρούνται απειλή και διώκονται από τη φασίζουσα κανονικότητα της ελληνικής πραγματικότητας.

Παρόλα αυτά, το κυρίαρχο αφήγημα μπορεί να αλλάζει κάθε φορά, υπηρετώντας τα συμφέροντα για την εδραίωση και διαιώνιση του καπιταλισμού με αποτέλεσμα, οτιδήποτε μπορεί να παράγει «αξία» και να φέρει κέρδος να νοείται ως σημαντικό. Με άλλα λόγια, το νεοφιλελεύθερο σύστημα εργαλειοποιεί τα κουήρ βιώματα είτε με την ελάχιστη θεσμική συμπερίληψη, είτε με την κοινωνικοοικονομική αφομοίωση με στόχο την αποπολιτικοποίηση, την αποδυνάμωση του κουήρ κινήματος και τον έλεγχο των σωμάτων μας στα πλαίσια της συμμόρφωσης με τα κυρίαρχα εθνικοκαπιταλιστικά-πατριαρχικάπρότυπα.

Μαθαίνουμε τα σώματα μας να γίνονται αποδεκτά μόνο μέσα από την ύπαρξη με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο που δεν προκαλεί, δεν παρεκλίνει, αλλά παράγει, καταναλώνει και διαιωνίζει θεσμούς και μέσα καταπίεσης, όπως η οικογένεια, το έθνος και η εξουσία -με όλες τις εκφάνσεις της. Μέσω του κοινωνικού εκφασισμού, το μίσος διαχέεται γρήγορα στο κοινωνικό σώμα και φτάνει στο σημείο να απειλεί το ζωτικό μας χώρο, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να αδρανεί και να σιωπεί απέναντι του, δίνοντας του ακόμη περισσότερο χώρο για καταπίεση, βία και θάνατο. Αυτό φάνηκε και στην επίθεση που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτη του 2024 στην πλατεία Αριστοτέλους όπου δύο queer άτομα δέχθηκαν επίθεση από όχλο. Θα ελπίζαμε τόσα χρόνια μετά τη δολοφονία της Zackie ότι τα πράματα θα άλλαζαν προς μία κατεύθυνση αποδοχής της διαφορετικότητες, βλέπουμε όμως ότι οι ίδιες λογικές που οδήγησαν στη δολοφονία της Zackie, θρέφουν επιθέσεις και στο σήμερα, με μία εξ αυτών τον άγριο ξυλοδαρμό τρανς γυναίκας και του φίλου της από τρανσφοβικό ταξιτζή τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι σημαντικό να μην σταματήσουμε να μιλάμε για τη Zackie, τον Φύσσα, την Άννα, τον Φραγκούλη, τον Σαμπάνη, τον Λουκμάν, τον Μάγγο, τον Μανιουδάκη, τον Καρυώτη και όλες τις αδερφές μας που δολοφονήθηκαν από το χέρι της πατριαρχίας, του φασισμού και του ρατσισμού.

Ο δημόσιος χώρος δεν είναι μοιρασμένος για όλες και σε όλα το ίδιο. Θηλυκότητες, αγωνίστριες, μετανάστριες, εργάτριες, ρομά, κουήρ, φτωχές, σεξεργάτριες, οροθετικές ζούμε στο φόβο και την επισφάλεια, δεχόμαστε διαρκή υποτίμηση και βία.

Τα κουήρ άτομα αγωνιζόμαστε χρόνια για την ουσιαστική ορατότητα μας στον δημόσιο χώρο και χρόνο, αναζητούμε μαζί μέσα από τη συντροφικότητα και το πένθος τρόπους ύπαρξης και διεκδίκησης.

Το συλλογικό μας τραύμα, η οργή και η ανάγκη μας για διαρκή αντίσταση με σκοπό να ζήσουμε μια αξιοπρεπή και ελεύθερη ζωή είναι αυτό που μας ενώνει και κάνει τους αγώνες μας απειλές για τους καταπιεστές μας.

Η (ΕΤΕΡΟ)ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ

ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΜΦΥΛΗΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΒΙΑΣ

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ Η ZACKIE ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ

Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό

Rabbia Viola

rabbiaviola.noblogs.org

Insta: @rabbiaviola

ΟΛΑ-ΕΣ-ΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΖΑΚ ΣΤΙΣ 21-09 ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΟ ΑΓ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΓΙΑ ΤΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΖΑΚ-ZACKIE OH

ΤΟΥ ΖΑΚ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΗΤΑΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ,ΔΙΚΑΣΤΕΣ,ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ,ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΚΟΙ

Στην Ομόνοια κι αν έγινε ληστεία...

Επτά χρονια πίσω, στην Ομόνοια, δύο αφεντικά, ο κοσμηματοπώλης Δημόπουλος και ο κτηματομεσίτης Χορταριάς, με τον δεύτερο να αποτελεί γνωστό φασιστοειδές μέλος του «Πατριωτικού Μετώπου», μαζί με μπάτσους της ομάδας διας, στο πλαίσιο επιβολής του δόγματος νόμου και τάξης, δολοφόνησαν τον Ζακ για την προστασία της ιδιοκτησίας και της υποτιθεμένης τιμής-κύρους τους. Το λιντσάρισμα αυτό αποτέλεσε απλά ένα θέαμα για τους περαστικούς που κοιτούσαν ανενόχλητοι και βιντεοσκοπούσαν το ξυλοδαρμό ενός αβοήθητου ατόμου μέχρι θανάτου. Τα γεγονότα αυτά ήρθαν να μας υπενθυμίσουν την ωμότητα του κράτους και του (μικρομεσαίου εν προκειμένω) κεφαλαίου. Μας έδωσαν να καταλάβουμε για άλλη μια φορά πως οι ανθρώπινες ζωές αξιολογούνται βάσει χαρακτηριστικών τα οποία ορίζονται από τα πάνω-την εκάστοτε αστική τάξη και το κράτος. Επίσης, επιβεβαιώθηκε μια ακόμα σκληρή πραγματικότητα, ότι τέτοιες δολοφονίες νομιμοποιούνται και κοινωνικά, κάτι που φάνηκε από την ετοιμότητα των ομοφοβικών και τοξικοφοβικών αντανακλαστικών του μέσου νοικοκυραίου που έσπευσαν να σπιλώσουν το όνομα της Ζακι, να την αντιμετωπίζουν σαν καρικατούρα και να αναπαράγουν τον γνωστό οχετό των ρουφιανοκάναλων.

Το αστικό δικαστικό σύστημα, ως είθισται, λειτούργησε ρολόι. Οι δολοφόνοι του, Δημόπουλος και Χορταριάς, κατηγορήθηκαν με την υποβαθμισμένη κατηγορία πρόκληση θανάτου από σωματική βλάβη, ενώ οι μπάτσοι αθώωθηκαν. Μετά τη δολοφονία της ακολούθησε ένας ατελείωτος διασυρμός για αυτήν από τα ΜΜΕ, τα οποία βομβάρδιζαν την κοινωνία με ευτελιστικούς χαρακτηρισμούς για το πρόσωπο και το χαρακτήρα της. Συνέχισαν να την σκοτώνουν, να μειώνουν την αξία της ζωής της με κάθε καινούρια είδηση που έβγαινε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το poll στο κανάλι του γνωστού ακροδεξιού απατεωνίσκου Καρατζαφέρη με ερώτημα σχετικό του κατά πόσο άξιζε τη δολοφονία της, η Ζάκι. Για άλλη μια φορά βγήκε παγανιά το χαφιεδοτσούρμο βρίσκοντας ευκαιρία να αποτυπώσουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο τα φασιστικά αντανακλαστικά τους. Το μήνυμα που προσπαθούν μέχρι και σήμερα να μεταδώσουν συνοψίζεται σε αυτό που έγραφαν και τα τρικακια που πετάχτηκαν απο φασιστοειδή/εθνίκια λίγες μέρες μετά τη δολοφονία της ζακι στο "πρεζάκια και γκέι δεν είστε αναγκαίοι". Όντως για την ισχύουσα κοινωνική συγκρότηση οι ζωές των γκέι,των τρανς και τοξικοεξαρτημένων δεν μετράνε και θεωρούνται μιασματική απειλή που χρήζει ψυχιατρικής-φαρμακευτικής αντιμετώπισης ή ακόμα κι εξόντωσης.

Το τρίπτυχο "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" που μας θέλει (υπο)ταγμένα σε μία εθνική ενότητα και ομοιογένεια, συσπειρώνει σε κάθετες δομές την κοινωνία, γύρω από μία αυθαίρετη ιδέα που θεωρεί επικίνδυνο κάθε άνθρωπο που ξεφεύγει από τις εκάστοτε κοινωνικές νόρμες. Το κράτος ακολουθεί την πάγια τακτική του σε κάθε θύμα της δολοφονικής του φύσης. Για να αποπροσαντολίσει και να αποπολιτικοποιήσει τη βία που ασκεί το ίδιο και οι θεσμοί του αμαυρώνει γεγονότα και πρόσωπα. Όποτε θέλει βαφτίζει τις φασιστικές δολοφονίες με τον μανδύα "οι πολίτες πήραν τον νόμο στα χέρια τους με υπερβάλοντα ζήλο", όπως στη Ζακι, ή αποκρύπτει τα κίνητρα των δολοφόνων, οπως συνέβη αρχικά με τον Παύλο Φύσσα προωθώντας ότι τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο.

Οι εθνικισμοί που γεννάν κράτος και κεφάλαιο θέλουν να σβήσουν από το χάρτη ό,τι δεν θεωρείται "καθαρό και φυσιολογικό", ό,τι απειλεί δηλαδή το αφηγημά του και την επιβιωσή του. Οι επιθέσεις σε τρανς άτομα όπως στη Θεσσαλονίκη, τον Μάρτη του 2024, στην Αριστοτέλους και παρόμοιως η επίθεση στο τραμ της Αθήνας από εναν τρανσφοβικό οχλο, συνδυαστικά με τον αναδυόμενο δημόσιο τρανσφοβικό οχετό και τη στάση δυτικών κρατών (πχ. ΗΠΑ) δεν είναι τυχαία. Δημιουργούν έναν εσωτερικό εχθρό για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τη ταξική καταπίεση που βιώνουμε κι απο τα πραγματικά αίτια της δυστυχίας του που ειναι το ίδιο το καπιταλιστικό και πατριαρχικό σύστημα.

Τι δουλειά είχε στην Ομόνοια;

Η προστασία της ιδιοκτησίας δεν ήταν η πρώτη φορά που είδαμε να εξιλεώνει τέτοιες μορφές βίας. Κάθε πτυχή των ζωών μας μετατρέπεται σε προϊόν προς εκμετάλλευση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η εργατική μας δύναμη ανήκει σε κάποια αφεντικά στον καπιταλισμό, οι ζωές των θηλυκοτήτων στην (ετερο)πατριαρχία ανήκουν σε κάποιο πατέρα-σύζυγο-αδερφό, ενώ τα ζώα και η φύση ανήκουν σε εταιρείες κολοσσούς. Στα ίδια πλαίσια, ο δημόσιος χώρος (πλατείες, γειτονιές, δρόμος) ανήκει στο δημόσιο-κράτος και μετατρέπεται σε ένα πλήρως ελέγξιμο πεδίο με μόνιμη επιτήρηση. Έτσι, κι η πολυεθνική Ομόνοια δεν αποτελεί εξαίρεση. Η στοχευμένη εγκληματοποίησή της έρχεται να εξυπηρετήσει τους κρατικούς σχεδιασμούς σε πολλαπλά επίπεδα. Η οργανωμένη γκετοποίηση μιας περιοχής οριοθετεί και περιθωριοποιεί κοινωνικές ομάδες, όπως μετανάστες, σεξεργάτριες, χρήστριες καθιστώντας πιο εύκολο τον έλεγχό τους, ενώ παράλληλα το κράτος καταφέρνει να ρυθμίζει τη ροή του μαύρου κεφαλαίου. Η Ομόνοια παρουσιάζεται ως μία επικίνδυνη γειτονιά που βρίθει εγκληματικότητας από τα μίντια και την ελληνική πολιτική σκηνή δίνοντας αφορμή σε μικροαστούς, σε φασίστες και εντολές σε μπάτσους να πραγματώσουν την καθοδηγούμενη βία τους (πογκρόμ σε μεταναστά και κακοποιήσεις στο ΑΤ της περιοχής). Εκεί οι μπάτσοι, που έχουν τον πλήρη έλεγχο και την εξουσία, βρίσκουν ευκαιρία να βασανίζουν και να βιάζουν. Πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο συγκεκριμένο κολαστήριο, τα ένστολα καθάρματα δολοφόνησαν τον Μία Χαριζούλ, μεγαλώνοντας τη λίστα ρατσιστικών δολοφονιών που διαπράττει καθημερινά το ελληνικό κράτος.Την ίδια περιοδο είχαν προσπαθήσει να συγκαλύψουν και την δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν στο Α.Τ. Παντελεήμονα, επιβεβαιώνοντας κάτι που ήδη ξέρουμε, πως για το κράτος οι ζωές των μεταναστριών και των κρατουμένων δε μετράνε και πολλών εξ'αυτών τα ονόματα και τα βασανιστήρια στα κέντρα κράτησης και στους "τυχαίους" ελέγχους δε θα τα μάθουμε ποτέ.

Περί ΣΜΝ κι άλλων δαιμονίων

Η Zackie oh ήταν ανοικτά οροθετικός. Μιλούσε για τον ιό σε μια προσπάθεια αποδαιμονοποίησής του, καθώς και ενημέρωσης για αυτόν. Το κράτος σε συνεργασία με τα σαπιοκάναλα ανά περιόδους αναδεικνύουν τα κουίρ άτομα, τους μετανάστες, τα σεξεργατά και τις τοξικοεαρτημένες ως αυτά που διασπείρουν τον ιό με αποτέλεσμα τον περαιτέρω στιγματισμό αυτών των κοινωνικών ομάδων. Με το πρόσχημα ότι αποτελούν υγειονομική βόμβα,το κράτος τους περιθωριοποιεί ή τους απομακρύνει από τα αστικά κέντρα. Τέτοιες θανατοπολιτικές δικαιολογούνται και πολλές φορές επικροτούνται από την κοινωνία, καθώς διασπείρεται ο φόβος της υγειονομικής απειλής που πραγματώνεται στα πρόσωπα των εκάστοτε αποδιοπομπαίων τράγων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος έπραξε κατά αυτόν τον τρόπο. Δε ξεχνάμε το κυνήγι των Αλβανών μεταναστών τη δεκαετία του '90 βάσει της διάδοσης των ΣΜΝ. Το κυνήγι που δέχθηκαν οι εξαθλιωμένοι αλβανοί μετανάστες εκείνης της δεκαετίας ήταν και κάτι που προετοιμαζόταν από το ελληνικό κράτος, καθώς υπήρχε ένας έτοιμος ελληνικός όχλος που είχε ήδη ακονίσει τα εθνικά φασιστικά αντανακλαστικά του που φτάναν ακόμα και σε σημείο πραγματοποίησης πογκρόμ. Οι μετανάστες, οι ρομά, οι σεξεργάτριες, καθώς κι όποια άλλη υποτιμημένη ομάδα αποτελεί εθνική απειλή ταυτόχρονα δαιμονοποιείται και ως υγειονομικη απειλή που θα μολύνει το υγιές κοινωνικό σώμα.

Στο πλαίσιο της εθνικής εξυγίανσης έχουν στηθεί τα μεγαλύτερα πογκρόμ και οι πιο απάνθρωπες τακτικές ελέγχου κοινωνικών ομάδων/πληθυσμών. Δε ξεχνάμε στα πιο πρόσφατα παραδείγματα και την καλοστημένη προεκλογική επιχείρηση του Λοβέρδου (τότε υπουργού υγείας) στην Ομόνοια το 2012. Τα ΜΜΕ σε πλήρη σύμπλευση με την κρατική αφήγηση ξεκίνησαν τη διαπόμπευση των οροθετικών μεταναστριών/χρηστριών/σεξεργατριών στην Ομόνοια με το να βγαίνουν στη φόρα τα στοιχεία κι οι φωτογραφίες τους και να ακολουθεί ο γνωστός οχετός περί υγειονομικής βόμβας και περί απειλής για τους τίμιους κατά τα άλλα έλληνες οικογενειάρχες.

Λίγα λόγια για το τώρα...

Πέρυσι τον Ιούλιο ολοκληρώθηκε το εφετείο. Οι δολοφόνοι του Ζακ με τη δικαιολογία του "πρότερου σύννομου βίου", καθώς και την "ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος ως ώθηση των πράξεών τους", έπεσαν στα μαλακά. Η ροή της καθημερινότητας συνεχίζεται ανενόχλητη πλέον αφού η απειλή εξοντώθηκε και οι ιερές αξίες αυτής της κοινωνίας διαφυλαχθηκαν(!)

Η δολοφονία της ζακι δεν ήταν για εμάς απλά μία στιγμή μέσα στο συνεχές της πατριαρχικής βίας, ούτε μία στιγμή που πέρασε και οι βασανιστές της επέστρεψαν στην κανονικότητα. Η ζακι δολοφονήθηκε γιατί δεν χωρούσε στα στενά όρια που μας επιτρέπει να υπάρχουμε η κυριαρχία. Ήταν κουηρ, οροθετικός, τοξικοεξαρτημένος και ακτιβίστρια. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του θεωρήθηκαν νοσηρά για τον εθνικό κορμό. Η δράση της ως drag queen ήταν ανάχωμα στην εθνοπατριαρχία, και στα δίπολα που αυτή επιτάσσει. Έτσι, αυτόματα οι δολοφόνοι της οπλίστηκαν αναλαμβάνοντας τον ρόλο των ανδρών-προστατών της ιδιοκτησίας, της αγίας ελληνικής οικογένειας και του έθνους.

Εμείς αγωνιζόμαστε για να διατηρήσουμε στη συλλογική μας μνήμη αυτές που δεν είναι πια μαζί μας, τη Ζάκι, την Αna Ivankova, τη Δημήτρη, την Κυριακή κι όλα τα αφανή θύματα της ομοτρανσφοβίας, αλλά κυρίως για να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα κι ενδυνάμωσης με αυτές που είναι κοντά μας. Στη βία της εθνοπατριαρχίας πρέπει να απαντάμε συλλογικά. Παλεύουμε για αυτές που στέκονται απέναντι στην βαρβαρότητα που μας επιβάλλεται ως όρος ζωής, απέναντι στην εκμετάλλευση της ύπαρξής μας, για όλα τα καταπιεσμένα, τα ανώμαλα, τους περιθωριοποιημένους, τις επιζώσες. Απερίφραστα δίπλα σε αυτές που το κράτος, ο άντρας τους, οι οικογένειες τους, τις θέλαν νεκρές μια ζωή, δεν αναγνώρισαν ποτέ την ταυτότητα τους, τις θέλαν φοβισμένα, έγκλειστες και σε πείσμα τους, παλεύουν καθημερινά για να γίνει η επιβίωση ζωή. Γιατί αγώνας είναι να είσαι τρανς σε αυτή την κοινωνία που η ύπαρξή σου και μόνο στο δημόσιο χώρο, προκαλεί αφορμή για τραμπουκισμούς και πογκρόμ. Μέχρι κανένα/καμία να μη φοβάται τον άντρα της, την οικογένειά της, να μη χρειάζεται να αποδεικνύουμε συνεχώς τα αυτονόητα, να κυκλοφορούμε ελεύθερα όπως γουστάρουμε, να δηλώνουμε περήφανα η ντροπή όλων των ψευτοϊδανικών του έθνους.

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ, Η ΖΑΚΙ ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ

Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

ΓΚΕΪ, ΤΡΑΝΣ , ΛΕΣΒΊΕΣ, ΟΡΟΘΕΤΙΚΟΊ, ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΕΒΕΝΤΏΝ ΚΙ ΑΦΕΝΤΙΚΏΝ ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙΟΡΤΗ

ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

ΚΑΝΈΝΑ ΜΌΝΟ, ΚΑΜΊΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

*Θα συγκροτηθεί κοινό μπλοκ με τις ομάδες Rabbia viola, witches fight back, calva luna, faggots against the machine και συντροφια

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα

θα προστεθεί το κείμενο μέσα στις επόμενες μέρες

Calvaluna

ομάδα για την ανάδειξη/ανάδυση του κουήρφεμινισμού