kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Προβολή ντοκιμαντέρ: «πένθος: αυτοί που μένουν»)

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ για Φύσσα & Ζακ (+ ΠΡΟΒΟΛΗ ντοκιμαντέρ «Πένθος: Αυτοί που μένουν»)

Η ΜΝΗΜΗ ΚΡΑΤΙΕΤΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Δώδεκα χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P) από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και επτά χρόνια από τη δολοφονία του ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh από νοικοκυραίους και μπάτσους, τα συνθήματα «No Zackie No Peace-Fuck the Police», «Οργή και Λύσσα για τον Παύλο Φύσσα» και «Η Zackie Ζει-Τσακίστε τους Ναζί» όχι μόνο δεν έχουν ξεθωριάσει, αλλά παραμένουν ζωντανά και συνοδεύουν ακόμα τον παλμό των αντιφασιστικών πορειών και διαδηλώσεων σε όλο τον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο. Και αυτό συμβαίνει διότι, αν και η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή οδηγήθηκε στη φυλακή ως εγκληματική οργάνωση μετά από τους ανυποχώρητους αντιφασιστικούς αγώνες στο δρόμο (και όχι χάρη στην αστική δικαιοσύνη), ο φασισμός και οι ακροδεξιές πολιτικές ενσωματώθηκαν στην κυβερνητική ατζέντα και αποτελούν καθοριστικό κομμάτι του κεντρικού πολιτικού λόγου της χώρας.

Σε μια περίοδο όπου ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, αφού έκαναν τη βρώμικη δουλειά για κράτος και κεφάλαιο στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, έχουν αρχίσει να αποφυλακίζονται, ενώ ακόμα δικάζεται η υπόθεση σε δεύτερο βαθμό, ο φασισμός δεν έφυγε -απλώς άλλαξε πρόσωπο. Κρύφτηκε πίσω από τα έδρανα της Βουλής, πίσω από σοβαρά εθνικιστικά κόμματα, πίσω από το αφήγημα της «τάξης και ασφάλειας» και πίσω από μια καθημερινότητα που επικροτεί τη σιωπή, τον ατομισμό, τη συντηρητικοποίηση, το βόλεμα και την υποταγή. Ο φασισμός ενσωματώθηκε μέσα στον ίδιο τον εθνικό κορμό, ο οποίος απαρτίζεται από συντηρητικούς, «εθνικά ομοιογενείς» και «υπεύθυνους πολίτες» που δίνουν σταθερή εκλογική στήριξη στη Νέα Δημοκρατία. Μέσα από ΜΜΕ, κυβερνητικές ΜΚΟ και Εκκλησία Α.Ε., υπερασπίζονται το σύνολο των θέσεων του εθνικισμού, του καπιταλισμού και του αυταρχισμού, ενισχύεται η συγκάλυψη υποθέσεων όπως Τέμπη και Πύλος, αλλά και εκβιασμών, χειραγώγησης θεσμών, διαφθοράς, σκανδάλων (ΟΠΕΚΕΠΕ) και κρατικής βίας. Όπως και η ίδια η κρατική και παρακρατική βία δεν εξαφανίστηκε: μετανάστες πνίγονται στο Αιγαίο, φοιτήτριες δέρνονται στα πανεπιστήμια, εργάτες/-τριες δολοφονούνται στα κάτεργα της «ανάπτυξης», γειτονιές εξευγενίζονται και στρατιωτικοποιούνται στο όνομα της «ασφάλειας», ενώ η ζωή της κοινωνίας ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζεται με την αύξηση του κόστους ζωής, την υποβάθμιση των παροχών δημόσιας υγείας και παιδείας.

Τόσα χρόνια μετά, οι επέτειοι των δολοφονιών των Φύσσα και Zackie δεν είναι δυο ακόμη ημερομηνίες μνήμης, αλλά σήματα αφύπνισης και πυροκροτητές δράσης. Η μνήμη ξεδιπλώνεται στο δρόμο και είναι αυτή που συνδέει το χθες με το σήμερα, δίνοντας προοπτικές για το αύριο και διατηρώντας ανοιχτό τον ορίζοντα της γενίκευσης της αντικρατικής/αντικαπιταλιστικής/αντιφασιστικής δράσης σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Άραγε πόσο κοντά είναι η εγκυμονούσα μητέρα Βασιλική Γιωργαντζέλη και ο έφηβος Θεμιστοκλής Καραμιχάλης (ή Καρανικόλας), που δολοφονήθηκαν από τους χωροφύλακες στους καπνεργατικούς αγώνες το 1926, με τον Παύλο Φύσσα; Ή η Μαρία Δημάδη και οι 120 εκτελεσθέντες/-είσες κομμουνιστές/-στριες και αγωνιστές/-στριες. με τον Μήτσο Βλάχο από τη Λεπενού, που το 1962 τουφεκίστηκε από τους χωροφύλακες; Οι χωροφύλακες, ως καθολικά όργανα καταστολής του κράτους που φυλάνε τα αφεντικά, προσομοιάζουν στους σημερινούς φασίστες, οι οποίοι αποτελούν την άτυπη εφεδρεία καταστολής του κράτους. Πέρα από το κοινό αδίστακτο πρόσωπο της εξουσίας, υπάρχει και μία άλλη σημαντική ομοιότητά: η αντίσταση στη βία, στην αδικία και στις ανισότητες, η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη είναι οι διαχρονικές αξίες, που συνδέουν ιστορικά τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Ο φασισμός παράγει τον κοινωνικό κανιβαλισμό και ταυτόχρονα τρέφεται από αυτόν. Πόσο απέχει, άραγε, ο ξυλοδαρμός του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας από τη δημοσιοποίηση βίντεο και φωτογραφιών ενός ατόμου κατά το απονενοημένο διάβημα του στο κέντρο του Αγρινίου από την εφημερίδα «Συνείδηση»; Μια πράξη δημοσιογραφικά αντιδεοντολογική, ηθικά απαράδεκτη και επικίνδυνη, που εκθέτει τους οικείους του θύματος σε επιπλέον πόνο και ντροπή, παραβιάζει ιδιωτικότητα και προσωπικά δεδομένα, και ταυτόχρονα μπορεί να λειτουργήσει ως «μοντέλο» αυξάνοντας τον κίνδυνο μιμητικών συμπεριφορών. Δεν αποτελεί, λοιπόν, η δημοσιοποίηση της «Συνείδησης» καθαρό κοινωνικό κανιβαλισμό; Δεν είναι ακριβώς η ίδια η λογική που τρέφει τον φασισμό στην καθημερινότητά μας;

Ένα βασικό σημείο της ακροδεξιάς ατζέντας είναι να εξασφαλίσει τη λεγόμενη «ηγεμονία της δεξιάς» στον πολιτικό χώρο, με όρους Τραμπ-ισμού. Από τον Ίλον Μασκ που μέσω X πλειοδοτεί το σύνθημα «η αριστερά είναι το κόμμα του φόνου» μέχρι τη διάδοση της λεγόμενης «αντί-woke» ατζέντας και την πατριαρχική αντεπίθεση. Σε τοπικό επίπεδο, από την ακύρωση της παράστασης του Ζαραλίκου από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, μέχρι τα εμετικά, προσβλητικά και χυδαία σκίτσα του Παπανίκου, τα οποία προωθούν ρατσισμό και μισαλλοδοξία, υποκινούν βία, μίσος και διακρίσεις, προσβάλλουν και πληγώνουν κάνοντας ευτελή λογοπαίγνια με το «Δεν Έχω Οξυγόνο». Όλα αυτά -και πόσα ακόμη- μπορούν να συσπειρώσουν όλα τα είδη ακροδεξιών και «ψεκασμένων» τάσεων συνηγορώντας στην ηγεμονία της δεξιάς, δηλαδή των εκμεταλλευτών, των καταπιεστών, των «κοινών καθαρμάτων», κατά Τόμας Μαν, που «έχουν την εξουσία, με τις μάζες να πανηγυρίζουν».

Σε μια περίοδο όπου το διαχρονικό μήνυμα ελπίδας και αντίστασης από τη Γάζα δέχεται ένα πρωτοφανές πλήγμα με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς (ενώ χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για τη δολοφονία του φασίστα και υποκινητή βίας Τσάρλι Κερκ από τον ακτιβιστή Τάιλερ Ρόμπινσον), ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής φτάνει στα όριά του, ωθώντας σε μια κατάρρευση. Το βάρος της κατάρρευσης πέφτει στους ώμους των εργαζομένων και των φτωχών, όσων «περισσεύουν» και δεν χωράνε στο κυρίαρχο αφήγημά τους. Παράλληλα, σε αυτό το πλαίσιο, τα κράτη προβάλλουν τον εθνικισμό και την ξενοφοβία, γίνονται αυταρχικά και αξιοποιούν τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα για τη διάδοση της κυριαρχίας τους. Δημιουργούν τον «Εσωτερικό Εχθρό» και χρησιμοποιούν θεωρίες συνωμοσίας, ενώ ενισχύουν τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας, εντείνοντας την καταπίεση.

Ωστόσο, μέσα από την ανάπτυξη μορφών αυτο-οργάνωσης από τις ίδιες τις ταξικές-κοινωνικές αντιστάσεις, μέσω της παγκόσμιας αλληλεγγύης και της σύνδεσης όλων των αγώνων εντός και εκτός συνόρων, μέσα από τη συλλογικοποίηση του κόσμου της εργασίας, των εκατομμύρια ανέργων-θυμάτων της καπιταλιστικής κρίσης, των μεταναστών, των αποκλεισμένων, των κολασμένων όπου γης, των σύγχρονων σκλάβων του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου», μπορεί να χαραχτεί ο δρόμος προς μια νέα κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις με το σύνθημα «Μπλοκάρετε τα πάντα» στη Γαλλία, τον χορό της εξέγερσης σε Νεπάλ και Ινδονησία, μέχρι το «Δεν Έχω Οξυγόνο» και τους περιβαλλοντικούς, εργατικούς ακηδεμόνευτους αγώνες στην Ελλάδα, η αλληλεγγύη με όσους/-ες/-α κατεβαίνουν στο δρόμο και αντιστέκονται, να γενικευτεί, να συνδεθεί με συνολικότερα απελευθερωτικά προτάγματα και να στραφεί ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

Πέμπτη 18/09, 19:30

Πλατεία Δημάδη

-ΠΡΟΒΟΛΗ

Σάββατο 20/09, 21:30,

«Πένθος: Αυτοί που μένουν» (2023, 71min)

Σκηνοθ.: Μυρτώ Πατσαλίδου, Μαρία Λούκα

στην κατάληψη Apertus