kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Π.Ρούτσι

Η τραγωδία των Τεμπών αποτελεί σύμβολο της βίαιης απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής από το κράτος και το κεφάλαιο. Δεν ήταν ένα «τυχαίο λάθος» ούτε μια «ατυχία», αλλά ένα συστημικό έγκλημα, εγγεγραμμένο στη λογική του καπιταλισμού, όπου το κέρδος μπαίνει πάνω από την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Η χρόνια υποχρηματοδότηση, η έλλειψη ουσιαστικής συντήρησης και εκσυγχρονισμού, η απουσία στοιχειωδών μηχανισμών ασφαλείας και η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ έδειξαν καθαρά πως όταν ένα δημόσιο αγαθό μετατρέπεται σε πεδίο κερδοφορίας, η ποιότητα και η ασφάλεια θυσιάζονται στο βωμό της μείωσης κόστους.

Στις 28 Φλεβάρη 2023, 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όχι εξαιτίας ενός σταθμάρχη, αλλά εξαιτίας μιας στρατηγικής που διαχρονικά αποδομεί και ξεπουλά τις δημόσιες δομές μέσω μνημονίων, ιδιωτικοποιήσεων, εργολαβιών και πελατειακών σχέσεων. Η αστική τάξη, σε συνεργασία με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις κρατικές δομές, επιδιώκει να παρουσιάσει το έγκλημα αυτό ως μια «μεμονωμένη» αποτυχία. Δυόμισι χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, οι πραγματικοί ιθύνοντες παραμένουν ατιμώρητοι. Η αστική δικαιοσύνη κλείνει τα μάτια μπροστά στα στοιχεία, οι φωνές όσων κατεβαίνουν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν πνίγονται με καταστολή ενώ οι συγγενείς των θυμάτων εξακολουθούν να στερούνται το δικαίωμα στη δικαίωση.

Σε αυτό το κλίμα συγκάλυψης και ατιμωρησίας, δεν είναι τυχαίο ότι ο πατέρας ενός από τα θύματα επιλέγει τον δρόμο της απεργίας πείνας, διεκδικώντας δικαιοσύνη εκεί όπου το κράτος και οι θεσμοί την αρνούνται. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντενις θύματος των Τεμπών, από τις 15/9/25 βρίσκεται σε απεργία πείνας έξω από τη Βουλή, διεκδικώντας ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του το αυτονόητο: να επιτραπεί η εκταφή και η επιστημονική εξέταση της σορού του γιου του, ώστε να φωτιστούν τα πραγματικά αίτια του θανάτου και, κατ' επέκταση, οι υπεύθυνοι αυτού του εγκλήματος να λογοδοτήσουν. Η απεργία πείνας είναι η σιωπηλή κραυγή που υψώνεται όταν όλα τα άλλα μέσα έχουν αποτύχει. Είναι η μετατροπή του ίδιου του σώματος σε πεδίο μάχης, εκεί όπου η αδυναμία γίνεται δύναμη και η αυτοθυσία γίνεται όπλο ενάντια στη βία της εξουσίας. Στερημένος πλέον από κάθε άλλο εργαλείο, ο Πάνος Ρούτσι προσφέρει τη ζωή του ως καθρέφτη που φανερώνει το ψέμα της δικαιοσύνης τους, ξεσκεπάζει τη γύμνια του κράτους, αποκαλύπτει την απανθρωπιά του συστήματος. Σε έναν κόσμο που υποτιμά και εμπορεύεται τις ζωές μας, η απεργία πείνας γίνεται ύστατη πράξη αξιοπρέπειας, ένα ποιητικό και τραγικό «όχι» που δεν μπορούν να αγνοήσουν. Από την πλευρά μας δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα του.

Και αυτό διότι η συλλογική μνήμη και η οργή των ανθρώπων που έχασαν δικούς τους δεν ξεθωριάζει και δεν υποτάσσεται σε πολιτικές σκοπιμότητες. Πρέπει να τιμωρηθούν όχι μόνο οι τελικοί υπεύθυνοι του δυστυχήματος, αλλά και όσοι συμβάλλουν στη συγκάλυψη: εκείνοι που επιδιώκουν να κλείσουν υποθέσεις πρόχειρα, εκείνοι που καθυστερούν κρίσιμες εξετάσεις, και εκείνοι που χρησιμοποιούν τη Δικαιοσύνη ως όχημα πολιτικής προστασίας. Η λεγόμενη «δικαιοσύνη» στο αστικό κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος μηχανισμός που στέκεται πάνω από τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά ένας θεσμός φτιαγμένος για να αναπαράγει τις ταξικές ιεραρχίες και να προστατεύει την καθεστηκυία τάξη. Στην πραγματικότητα, αποτελεί το θεσμοθετημένο εργαλείο με το οποίο το κράτος και το κεφάλαιο νομιμοποιούν τα εγκλήματά τους και διατηρούν την κοινωνική πειθαρχία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φτωχοί, οι εργάτες, οι μετανάστες και όσοι αντιστέκονται βρίσκονται συστηματικά στο στόχαστρο, ενώ τα εγκλήματα των ισχυρών καλύπτονται ή σβήνονται στα δικαστικά συρτάρια.

Η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις που διαπερνούν τη δικαστική εξουσία δεν είναι «παράσιτα» πάνω σε ένα δήθεν δίκαιο σώμα είναι οργανικό κομμάτι ενός συστήματος που λειτουργεί για να υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία και την κρατική καταστολή. Η ίδια λοιπόν η έννοια της δικαιοσύνης του κράτους είναι αντιφατική: δεν μπορεί να υπάρξει «δίκαιη» απονομή δικαιοσύνης μέσα σε ένα σύστημα χτισμένο πάνω στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Η αστική δικαιοσύνη είναι ο μηχανισμός που επιβάλλει τον νόμο των ισχυρών και διασφαλίζει την αναπαραγωγή της εξουσίας τους. Για αυτό και κάθε ελπίδα «μεταρρύθμισης» ή «εξυγίανσης» είναι αυταπάτη· η πραγματική δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από τους αγώνες των από τα κάτω, μέσα από αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη και την ανατροπή των δομών που παράγουν αδικία και ανισότητα.

Και τα Τέμπη αποτελούν το παράδειγμα όπου η σπίθα των καταπιεσμένων διέλυσε τη σιωπή. Η οργή ξεχύθηκε στους δρόμους με μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις σε κάθε γωνιά της χώρας: από τις δεκάδες χιλιάδες που κατέκλυσαν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τις πρώτες μέρες μετά την τραγωδία, μέχρι τις πορείες μαθητών και φοιτητών. Σωματεία εργαζομένων, φοιτητικοί σύλλογοι, συλλογικότητες και οικογένειες των θυμάτων ένωσαν τις φωνές τους σε απεργίες και συγκεντρώσεις έξω από σταθμούς και υπουργεία. Για πάνω από δύο χρόνια οι δρόμοι δεν έμειναν άδειοι, κάθε επέτειος, κάθε στιγμή που το κράτος επιχειρούσε να κουκουλώσει τις ευθύνες του, ξαναγίνονταν ποτάμι οργής. Όλες οι κινητοποιήσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα δείχνουν ότι τα Τέμπη δεν ανήκουν στο παρελθόν, είναι μια ανοιχτή πληγή και ταυτόχρονα ένας ζωντανός αγώνας που αποκαλύπτει τις θανατοπολιτικές του συστήματος, την υποτίμηση της ζωής μας και την αλαζονεία ενός κράτους βουτηγμένου στη διαφθορά.

Απέναντι σε αυτήν την αδικία η κοινωνική βάση καλείται να οργανωθεί και να αντισταθεί. Ο μαζικός ξεσηκωμός δεν είναι μόνο μια ανάγκη, αλλά και μια υποχρέωση απέναντι σε εμάς, στα θύματα και τις οικογένειές τους. Η οργή που πυροδοτήθηκε από αυτή την τραγωδία πρέπει να μετατραπεί σε δράση, σε ένα μαζικό κίνημα που θα αμφισβητήσει τη νομιμότητα του ίδιου του συστήματος που προκάλεσε το έγκλημα. Η εξέγερση δεν αποτελεί μόνο έναν τρόπο αντίδρασης, αλλά και έναν δρόμο δημιουργίας μιας νέας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας όπου η ανθρώπινη ζωή δεν θα είναι απλά ένας αριθμός στις λογιστικές εκθέσεις των εταιρειών, αλλά το κέντρο της κοινωνικής και πολιτικής δράσης. Η τραγωδία στα Τέμπη αποτελεί ένα κάλεσμα για συνολική ανατροπή, για έναν αγώνα που δεν θα συμβιβαστεί με ημίμετρα και υποσχέσεις. Και ο Πάνος Ρούτσι σε αυτήν του την προσπάθεια για ανατροπή δε θα είναι μόνος.

Το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη είναι η απόδειξη ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Είναι η απόδειξη ότι μόνο με τη συλλογική δράση, την αλληλεγγύη και την εξέγερση μπορούμε να χτίσουμε έναν κόσμο όπου οι ζωές μας θα έχουν αξία. Η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί την υποτίμηση και να διεκδικήσει το δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια, μακριά από την καταπίεση του κράτους και του κεφαλαίου.

ΠΕΜΠΤΗ 2/10 ΣΤΙΣ 18:00 ΕΡΜΟΥ ΜΕ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Συμβούλιο Αναρχικών