Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2025 στις 10.00 πμ
Κάλεσμα στα δικαστήρια για εκδίκαση υπόθεσης έμφυλης κακοποίησης
TW: καταγγελία ψυχολογικής και σωματικής βίας
Εν έτη 2016 και σε ηλικία 16 χρόνων γνωρίστηκα με τον τότε 28χρονο Π.Α. που έμενε κοντά, και παρά τη διαφορά ηλικίας μας αρχίσαμε να έχουμε φιλικές και σεξουαλικές επαφές. Όταν έγινα 19 χρόνων ξεκίνησε μια σχέση περίπου 2 ετών. Σε πρώτο στάδιο, επιδίωξε την ψυχική απομόνωσή μου, με αποτέλεσμα να προκύψει και ο κοινωνικός (φίλοι, οικογένεια) περιορισμός μου. Ήμουν απομονωμένη στο σπίτι του, το μόνο ενδιαφέρον που μου είχε επιτρέψει να κρατήσω ήταν η δουλειά μου και οι μόνες μου βόλτες ήταν μαζί του, καθώς ανησυχούσε μήπως τον απατήσω με κάποιο απ' τα άτομα που συναναστρεφόμουν. Κατόπιν της ¨αποδοχής¨ μου αυτής της κατάστασης, ξεκίνησε η φρίκη. Η κατάσταση μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χειροτέρευε. Τα σόσιαλ λειτούργησαν ενισχυτικά στα σκηνικά ζήλιας, καθώς ήταν άλλο ένα μέσο που μπορούσε να χρησιμοποιεί για να μ' εποπτεύει. Ο έλεγχος ήταν διαρκής κι εξονυχιστικός, ακόμη και στη δουλειά. Το πρώτο σκηνικό σωματικής βίας συνέβη μετά από τυχαία συνάντηση μ' έναν παλιό μου γνωστό, στην οποία ήταν παρών και ο Π.Α. Μετά απ' αυτή τη σύντομη αλληλεπίδραση, ο Π. είχε επιθετική συμπεριφορά, στην οποία αντέδρασα. Κι έτσι έφαγα το πρώτο μου χαστούκι. Πίστεψα ότι έγινε μια φορά γιατί ένιωσε υπερβολική ζήλια, ότι δε θα ξανασυνέβαινε, ότι θα αλλάξει. Μετά απ' αυτό, ο έλεγχος έγινε ακόμη πιο καταπιεστικός και σε κάθε τσακωμό και περιστατικό ζηλοτυπίας υπήρχε χρήση σωματικής βίας, η οποία αναβαθμιζόταν συνεχώς. Όσο περνούσαν οι μήνες, γινόταν όλο και πιο παρεμβατικός στα «θέλω» μου και στις αποφάσεις μου, γεγονός που με κατέβαλε όλο κι εντονότερα. Η διάρκεια και η επικινδυνότητα του ξύλου κλιμακώθηκε. Έφτασα στο σημείο να ξέρω πως δεν θ' αλλάξει, ωστόσο πίστευα πως μπορούσα να τον αλλάξω εγώ, κι ας μην ευθύνομαι γι' αυτό που μου συμβαίνει. Απολογούταν κάθε φορά για τη βία που μου ασκούσε, χωρίς να έχει σκοπό να τη σταματήσει, πράγμα που αντέστρεφε τους ρόλους στη συνθήκη που ζούσαμε: θυματοποιούσε τον εαυτό του εμμέσως πλην σαφώς, βάζοντάς με στην προνομιακή θέση του ατόμου που μπορεί να προσφέρει άφεση αμαρτιών και λύτρωση. Ταυτόχρονα, φοβόμουν την πιθανή αντίδραση των φίλων μου και του οικογενειακού μου περιβάλλοντος: τις κατηγορίες, την αμφισβήτηση, τις victim blaming ρητορικές. Ο φόβος αυτός συντελούσε στην περαιτέρω απομόνωσή μου. Μετά από 2 χρόνια ψυχολογικής και σωματικής βίας έγινε το εξής περιστατικό: μετά από βραδινή έξοδό μας κι ενώ είχα μια συνολικά κουραστική μέρα στη δουλειά, γυρίσαμε στο σπίτι του κι εγώ αποκοιμήθηκα. Μετά από λίγα λεπτά με ξύπνησε κατηγορώντας με ότι δεν του αφιέρωσα χρόνο εκείνο το βράδυ. Κατά συνέπεια, ξεκίνησα φασαρία προσπαθώντας να αιτιολογήσω τη θέση μου και να αντιδράσω στον παραλογισμό του. Άρχισε ν' ασκεί επικίνδυνη σωματική βία εναντίον μου. Σφαλιάρες, μπουνιές στα πλευρά, χτυπήματα με αντικείμενα στο κεφάλι, τράβηγμα μαλλιών, σβήσιμο τσιγάρων πάνω στην πλάτη μου. Καθόλη τη διάρκεια έκλαιγα με την ελπίδα πως θα με λυπηθεί και θα σταματήσει. Να σημειωθεί οτι όλο αυτό το διάστημα των δύο χρόνων, παρών σχεδόν σε οτιδήποτε συνέβαινε εντός του σπιτιού, χωρίς να παρεμβαίνει, ήταν και ο πατέρας του, για τον οποίο πιστεύω οτι επίσης φοβόταν τον Π.Α. Καταλαβαίνοντας πια ότι δεν θα αλλάξει αυτή η κατάσταση, αποφασίζω να πάω με τα νερά του για το βράδυ. Περιμένω να αποκοιμηθεί ώστε να μπορέσω να πάρω τα κλειδιά του και να φύγω απ' το σπίτι του, όπως κι έγινε. Γύρισα στο σπίτι μου γεμάτη φανερά τραύματα όλων των ειδών. Δεν μπορούσα να αποφύγω το άνοιγμα στο σημείο αυτό κι έτσι μοιράστηκα με την οικογένειά μου τι βίωνα τα τελευταία δύο χρονια, γεγονός που προκάλεσε την έκρηξή τους. Την επομένη έγινε και η πρώτη μήνυση κατά του Π.Α. μετά από παρότρυνση της μητέρας μου. Για τους επόμενους 4 μήνες περίπου ήταν σχεδόν καθημερινή παρέμβαση στη ζωή μου: με παρακολουθούσε, με τραμπούκιζε δημόσια και μάλιστα ανενόχλητος από τους τυχαίους περαστικούς που τον έβλεπαν, με εκφόβιζε στη δουλειά μου, έβγαζα το σκυλί βόλτα κι ήταν εκεί. Κάποια στιγμή προχώρησα, βρήκα αγόρι, το οποίο σε βάθος χρόνου έμαθε για το ζήτημα που αντιμετώπιζα. Αναγκάστηκα να συμπεριλάβω τον Π.Α. σε νέο κεφάλαιο της ζωής μου, κι ας μην είχε καμία θέση σε αυτό. Και ο Π.Α. έμαθε για τη νέα μου αρχή, πράγμα που τον ενέπνευσε να αναβαθμίσει τα μέσα και τη συχνότητα υπονόμευσης της καθημερινότητάς μου. Έχοντας εξαντλήσει μεθόδους και προσεγγίσεις και ούσα σε τέλμα, έκανα και δεύτερη μήνυση. Μετά από κάποιο καιρό και μάλιστα κάποιο καιρό ηρεμίας, μου γνωστοποιήθηκε οτι ήταν σε σχέση με μία διαφορετική κοπέλα, όμως αυτός δεν ήταν καθόλου διαφορετικός.
Δ.
Το μοίρασμα βιωμάτων κακοποίησης από μια επιζώσα πάντα μάς προκαλεί θυμό, επιθυμία και ανάγκη για αλληλλοφροντίδα κι εκδίκηση. Η (ανα)δημοσίευση καταγγελιών τέτοιων περιστατικών και η πολιτικοποίησή τους ως κομμάτι του φεμινιστικού αγώνα, είναι μία διαδικασία ξεπεράσματος της απομόνωσης που επιβάλεται, συλλογικοποίησης και ενδυνάμωσής μας. Στεκόμαστε στο πλευρό της καταγγέλουσας κάνοντας βήματα προς την απάντηση και εκδίκηση στο τραύμα, αλλά και την ενίσχυση του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην πατριαρχία.
Η πατριαρχική βία δεν είναι αφηρημένη έννοια - τη γνωρίζουμε στο πετσί μας. Η καθημερινότητά μας είναι διαρκώς διαμεσολαβημένη από τις επιβολές του έμφυλου και ετεροκανονικού καταναγκασμού: από το λεξιλόγιο και τις "κανονικές" συμπεριφορές μέχρι τις πιο ωμές εκφάνσεις της σωματικής και θεσμικής βίας. Η πατριαρχία δεν είναι απλώς μια 'κουλτούρα'· είναι ένα σύστημα εξουσίας που δομεί σχέσεις, σώματα και υποκειμενικότητες. Συμπεριφορές οπως του Π.Α αποτελούν κομμάτι ενός μηχανισμού που βασίζεται στην υποτίμηση, τον έλεγχο, την εργαλειοποίηση και την επιβολή. Για παράδειγμα, η δημιουργία εγκλωβιστικού κλίματος μέσα στη δομή του ζευγαριού είναι ένα από τα πρώτα μοτίβα που εμφανίζονται σε σχέσεις εκμετάλλευσης. Οι ερωτικές και σεξουαλικές σχέσεις ανάγονται σε σχέσεις ιδιοκτησίας, και κτητικότητας. Η προσκόλληση στο ζευγάρι-οικογένεια, συνδυάζεται με ένα δεσμευτικό συμβόλαιο για πίστη και υποτέλεια και αποτρέπει κάθε αποστράτηση από την κανονικότητα των πατριαρχικών προσταγών. Οι καταστάσεις που προκαλούν δυσαρέσκεια ή ζήλεια στο ένα άτομο μετατοπίζονται στο άλλο με μορφή κατηγοριών και επίθεσης, στρώνοντας μία βάση ενοχών και αισθήματος χρέους. Την κατάσταση ανισότητας ισχυροποιεί και η εκμετάλλευση του χάσματος κοινωνικής εμπειρίας λόγω διαφοράς ηλικίας. Η πρόκληση ανασφάλειας και εξευτελισμού, συνδυασμένες με απειλές και ωμή τρομοκράτηση είναι μερικές από τις πρακτικές χειραγώγησης που στοχεύουν στο να αποσπάσουν κάθε κομμάτι αυτενεργειας από το άτομο που υπόκειται αυτή τη βία. Στην συγκεκριμένη όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, η ακραία σωματική βία επι της άλλης έρχεται να σφραγίσει την εξουσία αυτήν. Είναι η απόσπαση κάθε κομματιού ελευθερίας και σωματικής αυτοδιάθεσης του άλλου και η κατάρρευση όποιας έννοιας σεβασμού ή ισοτιμίας.
Παρά την επίμονη προσπάθεια της κυριαρχίας να μας πείσει ότι αρχέτυπα σαν τον Π.Α. είναι «αποκλίνουσες συμπεριφορές, ψυχικά ασθενείς, εγκληματίες ή ότι έδρασαν εν βρασμώ ψυχής», εμείς ξέρουμε ότι είναι άντρες καθημερινοί, με εμπειρία στην επιβολή στα σώματά μας. Οι συμπεριφορές τους δεν ενεργοποιούνται απ' τα 'ψ' τους, αλλά ορίζονται και κανονικοποιούνται απο την πατριαρχία. Την διάσταση αυτή προσπαθεί να αποκρύψει ο λόγος παθολογικοποίησης, που εν τέλει μετατρέπει τα πατριαρχικά ζητήματα σε όπλα απέναντι στα από-τα-κάτω, τα τρελά και τα στιγματισμένα.
Από τις παρακολουθήσεις και την καταπάτηση του προσωπικού χώρου μέχρι τις φωνές, τον εξευτελισμό και τη σωματική βία, η κακοποίηση μπορεί να συμβαίνει με την παρουσία ή εν γνώσει περαστικών, γνωστών προσώπων, συναδέλφων, μελών της οικογένειας. Αυτό που μας μαθαίνουν είναι να μην μπλεκόμαστε, και να απομακρύνουμε το βλέμμα από το σημείο της σύγκρουσης, ώστε να μην παρεμβαίνουμε σε "ξένες υποθέσεις". Αντί να μετατοπίζεται η ντροπή και η ευθύνη στον θύτη, θεωρείται ότι η διαχείριση πρέπει να γίνεται πάντα εντός του ζευγαριού. Η άλλοτε αδιαφορία, άλλοτε αποδοχή του ευρύτερου κοινωνικού ιστού προς τους κακοποιητές, δημιουργεί μια κοινωνική ομπρέλα ασφαλείας όπου συμπεριφορές σαν και αυτές βρίσκουν παραπάνω χώρο έκφρασης. Δεν έχουμε βρει μία μαγική λύση για αυτές τις καταστάσεις καθώς αναγνωρίζουμε την πολυπλοκότητα των κακοποιητικών σχέσεων. Η λήψη ενεργητικής στάσης συμπαράστασης δεν είναι πάντα εύκολη και ούτε απλή διαδικασία. Πάντα όμως θα βρίσκονται τρόποι και ευκαιρίες για μικρές ή μεγάλες στιγμές αλληλεγγύης.
Στο πλαίσιο της αποξένωσης, της επικυνδυνότητας, του φόβου που συνοδεύει την έμφυλη βία, η στροφή προς τη νομική οδό και η έκκληση για εμπλοκή των κρατικών θεσμών αποτελεί απόπειρα περιφρούρησης της εαυτής, μία πρώτη τροχοπέδη στην προέλαση του κακοποιητή που στήνεται από την ίδια την καταγγέλουσα, και ως τέτοια την παρακολουθούμε.
Λόγοι ατομικής προστασίας ή προστασίας τρίτου ατόμου, λόγοι διακυνδυνευμένης σωματικής ακεραιότητας, οικονομικοί, ψυχολογικοί μπορεί να μετατρέπουν την νομική οδό σε μονόδρομο. Ωστόσο, το ίδιο το κράτος, κι ενώ έχει φροντίσει να είναι ο μόνος ευρέως κοινωνικοηθικά (και προφανώς νομικά) αποδεκτός διαχειριστής της πατριαρχικής βίας, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση των πατριαρχικών τρόπων κοινωνικοποίησης και αναπαραγωγής. Ως απόλυτος ρυθμιστής κάθε πτυχής του πατριαρχικού-καπιταλιστικού συμπλέγματος, επιδιώκει να διαχειριστεί και να ελέγξει κάθε επιθυμία και σύγκρουση ώστε να μην ξεπερνάνε αυτές μία αστική διένεξη μεταξύ δύο ατόμων. Κάθε σπιθαμή ελπίδας και πόρου καθώς και ψυχικής δύναμης καταναλώνεται στην δικαίωση στο δικαστήριο. Το κράτος γίνεται η μόνη διέξοδος για τα ίδια τα προβλήματα που δημιουργεί αλλά και εγκλωβίζει κάθε τι που απειλεί τις δομές του σε αφομοιώσιμες διεκδικίσεις για περισσότερη Ασφάλεια, για πιο ισχυρό κράτος. Έτσι, όχι απλά διασφαλίζει την συνέχιση της πατριαρχίας, αλλά κερδίζει και νέο έδαφος σε πολιτικές καταστολής και επιτήρησης. Τα ριζοσπαστικά φεμινιστικά αιτήματα για φροντίδα και εκδίκηση μετατρέπονται σε λόγους περί ασφάλειας και πειθάρχησης (βλέπε για παράδειγμα το νέο νομοσχέδιο για την έμφυλη βιά, τα "panick button" ή τις δηλώσεις Χρυσοχοίδη για την υποτιθέμενη νίκη στην αντιμετώπιση περιστατικών κακοποίησης).
Το συστημα αποδοσης δικαιοσύνης, τοποθετημένο στο ενδιάμεσο της τριπλέτας αστυνόμευση-δικαιοσύνη-σοφρωνισμός, δεν αποτελεί έναν ανεξάρτητο φορέα, αλλά μία ακόμα δομή μέσα από την οποία χαράσσονται κρατικές πολιτικές. Παραμενει πάντα ένα ρατσιστικο, ταξικο και πατριαρχικό σύστημα. Ανάλογα με τους πολιτικούς συσχετισμούς τις περιόδου και τις κρατικές επιδιώξεις βγαίνουν εν τέλει οι ανάλογες δικαστικές αποφάσεις.
Κατανοούμε όμως πως οι αποφάσεις αυτές συχνά, εκτός από καθοριστικής σημασίας για τις ζωές μας, είναι και σε αλληλεπίδραση με την κοινωνική πραγματικότητα. Επιδιώκουμε να διαρρήξουμε τα όρια του δικαστικού πλαισίου που μας επιβάλλεται. Να βλέπουμε τις δίκες ως σημεία για ενδυνάμωση των αγώνων μας και όχι στηρίγματα με τα οποία εν τέλει τα κινήματα θα αφοπλιστούν. Να μιλήσουμε με τους δικούς μας όρους για τις καταπιέσεις μας, (όσο κι αν μας παίρνουν τις λέξεις, εμείς να διαχέουμε τα περιεχόμενα) να οξύνουμε τις κοινωνικές αντιθέσεις, να συναντηθούμε. Δεν μπορούμε να βασιστούμε στην κυριαρχία να προστατεύσει τα σώματά μας. Κι ούτε θέλουμε.
Η αλληλεγγύη, η φροντίδα, η συλλογικοποίηση του τραύματος, η στάση μας στις δικαστικές αίθουσες, η παρουσία στο δρόμο και στη ζωή της άλλης, η διάχυση της αντιβίας και της οργής, η παραγωγή λόγου, αλλά και η προοπτική των αντανακλαστικών και των μέσων που δεν έχουν εξερευνηθεί στο τώρα είναι αυτά που προτάσσουμε ενάντια στην πατριαρχική επιβολή, σε όσους καταδυναστεύουν τις ζωές και τα σώματά μας. Μετατρέπουμε τους δικαστικούς αγώνες από αστικές διενέξεις σε ανοιχτό κοινωνικό θέμα και διεκδικούμε περισσότερα από όσα μας έχουν κλέψει. Στεκόμαστε μαζί με τις φίλες, και δεν τις αφήνουμε μόνες στην δύσκολη διαδικασία των δικαστηρίων. Βρισκόμαστε πλάι στα καταγγέλοντα, απ' τη δημοσιοποίηση του βιώματος και τη δικαστική μάχη μέχρι το ολικό γκρέμισμα της σάπιας κανονικότητας.
Σε συνέχεια του προηγούμενου καλέσματος για την εκδίκαση του πρώτου δικαστηρίου, η απόφαση ήταν καταδικαστική για ένα έτος και αναμένεται έφεση από τη μεριά του κακοποιητή
Σε λίγες μέρες θα πραγματοποιηθεί το δεύτερο δικαστήριο όπου θα σταθούμε συλλογικά δίπλα στην Δ.
Καλούμε, λοιπόν, στην Ευελπίδων την Πέμπτη 16/10 στις 10.00
Την Κυριακή 12/10 και ώρα 19:00 θα πραγματοποιηθεί προβολή ταινίας και συζήτηση για την οικονομική ενίσχυση της φίλης,στο στέκι Πέρασμα.
αναρχική φεμινιστική συλλογικότητα aqua tofana