Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2025 στις 18.30
Αντιφασιστικο καλεσμα για την 1η Νοέμβρη
Πάνω από μία δεκαετία μετά από την ημερομηνία που έφερε την ταφόπλακα των γραφείων της Χ.Α, οι φασίστες προσπαθούν να επιστρέψουν στο Ηράκλειο με παλιά και νέα πρόσωπα. Εργαλειοποιώντας τη δολοφονία των 2 ναζί, επιδιώκουν να καταλάβουν δημόσιο χώρο, κάτι που περιορίζεται σημαντικά από το αντιφασιστικό κίνημα. Έτσι, φέτος, όπως και κάθε χρόνο, καλούμε όλες/ους/α να συμμετέχουν στα αντιφασιστικά καλέσματα στη πλατεία ηρακλείου. Γιατί σε περίοδο γενικευμένων καπιταλιστικών κρίσεων, οι φασίστες επιχειρούν να λάβουν μέρος από τη πίτα που ξαναμοιράζεται. Ταυτόχρονα, ως αναπόσπαστο μέρος του συντηρητικού στρατοπέδου, προσπαθούν να παίξουν το δικό τους ρόλο, ώστε να βαθύνει ο βούρκος.
Ποιο είναι το πλαίσιο σήμερα.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία που λειτούργησε ως μέσο επαναχάραξης των ορίων δυτικού μη δυτικού μπλοκ, η γενοκτονία στη Παλαιστίνη με τη συμμετοχή όλου του δυτικού μπλοκ, η αναζωπύρωση παλιών και η δημιουργία καινούριων πολεμικών μετώπων όπως στο Σουδάν, το Κονγκό και το Πακιστάν, δείχνουν ότι ο παγκόσμιος πόλεμος που μαίνεται, οξύνεται διαρκώς. Ο πόλεμος αποτελεί μία ειδική πολιτική μορφή πειθάρχησης του προλεταριάτου και εργαλείο ξαναμοιράσματος της αγοράς ανάμεσα στα αφεντικά · αποτελεί μία διαχρονική στρατηγική για την αναδιάρθρωση των καπιταλιστικών σχέσεων αφού έχει την ικανότητα να απορροφάει όλους τους ταξικούς, έμφυλους και φυλετικούς ανταγωνισμούς και να τους εκτονώνει στα σφαγεία όπως τα διαμορφώνουν οι μεγάλοι παίχτες του παιχνιδιού: δηλαδή τα κράτη και τα αφεντικά.
Ο πόλεμος εκτός από μορφή πειθάρχησης αποτελεί και μεγάλη μπίζνα αφού συνδέεται άμεσα με το κύκλο εργασιών πολλών κλάδων παραγωγής. Από την βιομηχανία όπλων, την αγροτική παραγωγή, το εφοπλιστικό κεφάλαιο μέχρι και τα πανεπιστήμια, πολλά αφεντικά βλέπουν το πόλεμο ως ευκαιρία. Μία ευκαιρία να αυξήσουν τον τζίρο τους μέσα από τις δεξαμενές χρήματος που τροφοδοτούν την πολεμική διαδικασία (όπως π.χ το Rearm Europe) αλλά και να αυξήσουν τις τιμές και να μειώσουν τους μισθούς μέσω της πρόφασης της έκτακτης ανάγκης που επιβάλλει ο πόλεμος. Όλα τα παραπάνω που αναφέρονται ως πολεμική οικονομία, δεν αποτελούν παρά άμεσους και έμμεσους τρόπους ταξικής υποτίμησης, υποβάθμισης της ζωής και της εργασίας μας.
Όλες αυτές οι διαδικασίες προφανώς και δεν ξεκινούν τώρα. Εδώ και δεκαετίες τα αφεντικά στρέφουν τις κοινωνίες προς τον καπιταλιστικό πόλεμο και μάλιστα με μεθοδικό τρόπο. Από την (αντι)τρομοκρατική εκστρατεία στη μέση ανατολή το 2001, μέχρι τη καπιταλιστική κρίση του 2008 η λογική των κρατών είναι μία: κλιμάκωση του πολέμου στο εξωτερικό, όξυνση του πολέμου στο εσωτερικό. Και ο τρόπος που το καταφέρνουν, είναι μέσω της δημιουργίας εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, αφού μέσω αυτών αναβαθμίζουν τη καταστολή απέναντι σε όσα βάζουν στο στόχαστρο και συγκροτούν τον εθνικό κορμό προς όλο και πιο συντηρητική κατεύθυνση. Το ελληνικό κράτος μπήκε με τα μπουνια σε ολες αυτές τις διαδικασίες και από "καημενο κράτος - μπανανια" μπορεί πλεον να αυτό παρουσιάζεται ως πυλώνας σταθεροτητας.
Το αφήγημα της σταθερότητας θεμελιώνεται πάνω στην υποτίμηση του προλεταριάτου, το οποίο αυτή τη στιγμή χτυπιέται από παντού. Από τους χώρους εργασίας με την επιβολή του 13ωρου, μέχρι τις δομές της πολιτικής τους συγκρότησης με την απαγόρευση των διαδηλώσεων και την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Από τα σύνορα με τις επαναπροωθήσεις και τις συστηματικές μαζικές δολοφονίες μέχρι τα αστυνομικά (και μη) πογκρόμ εναντίον μεταναστών στα μητροπολιτικά κέντρα. Από την «συμπερίληψη» των γυναικών στο στρατό μέχρι τον εγκλωβισμό τους στο μαντρί της οικογένειας και της απλήρωτης οικιακής εργασίας. Από τις πολιτικές εγκληματοποίησης του δημόσιου χώρου και την ποινικοποίηση των απείθαρχων μέχρι τη στοχοποίηση των νέων και το μπούκωμα των φυλακών. Από την στηλίτευση των κουήρ ατόμων μέχρι την περιχαράκωση όλων στο τρίπτυχο πατρίς- θρησκεία- οικογένεια.
Ποιες είναι οι δυνάμεις που δουλεύουν εναντίον μας
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, έχει φανεί και μάλιστα ιστορικά συμπυκνωμένα η κενότητα όλου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Από το δόγμα "τάξη και ασφάλεια", στο σοσιαλδημοκρατικό "εμπόριο ελπίδας" και πάλι πίσω, αυτό που έχει αποσαφηνιστεί είναι ότι τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίοδο, δεν υπάρχει περιθώριο για πραγματική αντιπολίτευση - άσχετα με το αν, ακόμα και όταν υπήρχε, αυτή η αντιπολίτευση δεν σήμαινε την κατάργηση αλλά την αναδιοργάνωση των όρων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Από τα μνημόνια, το μεταναστευτικό μέχρι την διαχείριση της πανδημίας, όποιος θέλει να "κυβερνήσει" σημαίνει ότι είναι διατεθειμένος να αναλάβει προσωπικά το βάθεμα της φρίκης. Παρόλα αυτά, η πολιτική αγορά είναι κορεσμένη από επίδοξους διαχειριστές που υπόσχονται να φέρουν την "αλλαγή" (ή όποια λέξη σκαρφίζονται κάθε φορά), ενώ κάθε φορά που εκλέγονται κλαίγονται για το πόσο δεμένα είναι τα χέρια τους και πόσο τελικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και προφανώς δεν μιλάμε για τις άπειρες διασπάσεις της ΝΔ ή της αριστεράς, αλλά και για τους ίδιους τους φασίστες που όλοι μαζί επιμένουν εμφατικά: το πρόβλημα δεν είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις, αλλά η πολιτική τους διαχείριση.
Το πολιτικό σκηνικό έτσι, είναι γεμάτο από αυτούς που πληρώνονται για να παραμυθιάζουν αλλά και με αυτούς που απολαμβάνουν να παραμυθιάζονται. Το θέατρο της πολιτικής όμως, μπορεί να είναι κενό, αλλά επιτελεί μία λειτουργία: την προληπτική διαχείριση του πολιτικού κόστους. Μέσα από τις διασπάσεις και την απλή αλλαγή επωνυμίας αυτού που προηγουμένως φωνάζανε ως "προδότη", το εκλογικό κοινό μπορεί να ανακατανέμεται διαρκώς ∙ένα εκλογικό κοινό που όσο και να κλαίγεται εκ των υστέρων, επιλέγει να σώζει το πολιτικό σύστημα κάθε φορά που αυτό περνάει κρίση - και μάλιστα εθελοντικά.
Εκεί που καταλήγουμε λοιπόν, είναι ότι όσο το εκλογικό σώμα στερείται τα μέσα κατανόησης της πραγματικότητας και η κοινωνία συντηρητικοποιείται, η δημόσια συζήτηση θα συνεχίζει να στρέφεται στο αν ο μεγάλος υπαίτιος της υποτίμησης που βιώνουμε σήμερα είναι οι μετανάστες, οι "μασόνοι" ή η "κρατική ευαισθησία" απέναντι σε αυτούς που ορίζονται ως "εγκληματίες". Όσο αδυνατούμε να αποκωδικοποιήσουμε την κατάσταση, τόσο θα διογκώνεται η πολιτική αγορά και θα πολλαπλασιάζεται η βλακεία, γιατί δεν αναγνωρίζει ότι ειδικά οι σχέσεις ανάμεσα σε δεξιά και άκρα δεξιά, είναι σχέσεις συνεργασίας και σύγκρουσης. Σχέσεις που χτίζονται πάνω στην ίδια κατεύθυνση, μονοπωλούν τον δημόσιο λόγο με επιφανειακά μαλώματα σε ζητήματα τακτικής και καταλήγουν -αν και φαινομενικά διαφορετικές - να συγκροτούν ένα ενιαίο κύκλωμα που έχει ένα μόνο στόχο: να μας έχει μονίμως με το κεφάλι κάτω και να λέμε και ευχαριστώ.
Ο ρόλος των εθνικιστικών ομάδων
Πάνω σε αυτή τη βάση, αναλύουμε και τη δράση των εθνικιστικών ομάδων, οι οποίες συγκροτούνται πάνω σε τρία κύρια σημεία: την στοχοποίηση των μεταναστών, των LGBTQ, και το anti-antifa/αντικομμουνισμό. Αλλά γιατί αυτά τα σημεία, ακόμα και αν παρουσιάζονται ως αντιπολίτευση από την άκρα δεξιά, είναι σε πλήρη εναρμόνιση με την υπάρχουσα κρατική ατζέντα;
1) Οι φασίστες μιλάνε για συνωμοσίες περί "μεγάλης αντικατάστασης" (1) επειδή η φτώχεια από την επέλαση του κεφαλαίου και οι πολεμικές διαδικασίες που συχνά τα ίδια τα δυτικά κράτη ξεκινούσαν ή εμπλεκόντουσαν, έχει αναγκάσει μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού να εγκαταλείψει το τόπο κατοικίας του. Οι φασίστες λένε, ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται εδώ από βίτσιο ή επειδή υπάρχει σχέδιο από διάφορες μυστικές δυνάμεις, την ώρα που τα κράτη σε όλο το πλανήτη έχουν κηρύξει κυριολεκτικό πόλεμο στους μετανάστες. Τι λένε λοιπόν οι φασίστες όταν παρουσιάζουν την μεταναστευτική διαχείριση σαν πληρωμένες διακοπές; "Αν χρειαστεί, σκοτώστε τους κιόλας, σκοτώστε περισσότερους, λιώστε τους ολοκληρωτικά".
2)Αντίστοιχα, οι φασίστες, τα LGBTQ άτομα τα παρουσιάζουν ως παρέκκλιση, ως ανωμαλία ή ως ηθικό ξεπεσμό, σαν ένα σύγχρονο φαινόμενο που προέκυψε από ένα ακόμα οργανωμένο σχέδιο από διάφορες μυστικές δυνάμεις - που πάλι δεν προσδιορίζουν. Λένε ότι το κράτος προωθεί τα LGBTQ άτομα που έχουν παρασυρθεί, αφού "πώς γίνεται να έγιναν ξαφνικά όλοι γκέι", και δεν αναγνωρίζουν αφενός ότι η διαχρονική αορατότητα των ατόμων αυτών ήταν μέχρι πρότινος κρατικά μεθοδευμένη και αφετέρου ότι η τωρινή ορατότητα προκύπτει από έναν συνδυασμό κεκτημένων αγώνων και επαναχάραξης της δυτικής κρατικής στρατηγικής.
3) Τέλος, λένε για αριστερή ηγεμονία, για "πόλεμο στους εθνικιστές" από το κράτος και προνομιούχα μεταχείριση των αριστερών και των συνδικαλιστών, επειδή σε ελάχιστες από τις άπειρες καφρίλες τους το κράτος κυριολεκτικά δεν μπορούσε παρά να δώσει για τα μάτια του κόσμου, την ελάχιστη των ποινών. Λένε για πόλεμο στους εθνικιστές, την ώρα που έχει στηθεί μία τεράστια βιομηχανία διώξεων με καθημερινές πλέον δικογραφίες, απέναντι σε όποιο πραγματικά αγωνίζεται. Κυριολεκτικά, μόνο τον τελευταίο μήνα, οι διώξεις απέναντι σε άτομα του ανταγωνιστικού κινήματος, ξεπερνούν τις διώξεις που έχει υποστεί η άκρα δεξιά, τις τελευταίες 5 δεκαετίες.
Σε όλα τα παραπάνω, το μοτίβο είναι κοινό: κλάψα που μετατρέπεται σε κυνισμό και αγελαία επιθετικότητα. Οι φασίστες μπορούν να μην πάρουν ποτέ χαμπάρι τι συμβαίνει αφού είναι ιστορική εμπειρία ότι το να τους κάνουμε να "καταλάβουν" είναι χαμένος χρόνος. Γιατί οι συνωμοσίες περί "σχεδίων αντικατάστασης" και woke agenda έχουν ένα λογικό υπόστρωμα μόνο στο βαθμό που οργανώνουν με μεταφυσικούς όρους διάφορους κοινωνικούς φόβους, έμφυλα προνόμια και άγχη διατήρησης δύναμης - κάτι που δεν αποτελεί παρά καμουφλάρισμα μίας γενικευμένης σύγκρουσης συμφερόντων. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε από την άλλη όλα εμείς είναι ότι αυτό που συνιστά το δικό μας μεγάλο "μυστικό σχέδιο" συνοψίζεται σε ένα και μόνο πράγμα: Οι φασίστες χάνουν δύναμη μόνο όσο εμείς ανακαλύπτουμε τη δική μας.
Για αυτούς τους λόγους και πολλούς ακόμα, καλούμε σε συγκέντρωση/πορεία ενάντια στις φασιστικές μαζώξεις, στην Πλατεία Ηρακλείου το Σάββατο 01/11/2025, στις 6:30 μμ.
ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ.
Φενέκ αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα Ηρακλείου/Ν. Ιωνίας.